قرأتها قبل سنوات
و لم يخطر لي أن أضيفها لقائمة كتبي
ربما لأني لم أكن أعتبرها شيئا على الإطلاق حتى أذكره
حتى فتحت بالصدفة صفحة الرواية و ذهلت من الحديث عنها، بل من أني قد كنت قرأتها فعلا و كل هذه الأمور الساحرة و الجميلة التي يتحدثون عنها لم أشعر بها... أذكر كل ما شعرت منها هو أنها أذتني...0
القالب الذي وضعت فيه مؤذ... الفكرة مؤذية... رؤيا المؤلف للحياة بحد ذاتها جعلتني أكره الحياة و أود لو أخرج من جلدي و لو صدقت هذه الرؤيا لأصبت بالنقمة على البشرية...0
لم أعد أذكر التفاصيل تماما، و لكنها عن رجل تسعيني أمضى حياة أنانية و دنجوانية خاوية... ثم عن محاولاته التعلق بالحياة في عيد ميلاده التسعين... عبر تلك الفكرة المريضة بأن يقضي ليلة مع عذارء مراهقة... ثم لينتهي بتأملها نائمة طوال الوقت و تداعيات أفكاره عن الحياة و الحب... تداعيات مسن لم تجعلني أشعر بشيء تجاهه سوى بالكراهية...0
أذكر أن الرواية جعلتني أشعر بالسوء، و بذلك الشعور الذي يأبى إلا أن يتكرر في كل مرة...أشعر بأني أكون محلقة و خفيفة ثم تأتي أمثالها فترميني بحجر و تسقطني على أم رأسي معيدة إياي إلى الأرض و مثقلة إياي بحيث أني لا أعود أستطيع المشي قدما و لا حتى التنفس و هي ترزح فوق صدري، لو أني بقيت عالقة طويلا فيها، لو أني آمنت بها، لو أني عشت داخلها... و أحسبني سرعان ما سأموت لو أني كنت أنظر للحياة هكذا...0
هذه النظرة للحب، للجسد، للعلاقات البشرية، لطريقة تفكير الرجال و النساء ببعضهم، للتقدم في السن، للجمال، هي ما يؤذي... يقال أنها الواقع، و أن هذه الحياة... و أن هذا الجمال و الحب و كأن هذه مسلمة! لكن ليس صحيحا، من قال أن هذا الواقع... هذا الواقع حسب رؤيا فلان من الناس و ليس حسب ما يراه غيره أو حتى حسب الوجود الخارجي... هذا ما يجري في دماغه هو... و هو ليس إلا فردا في الحياة، و ليس المشكل لها... لحسن الحظ...0
ربما أكون غريبة الأطوار قليلا... و لكني أستطيع رؤية أن ليس هذا هو الواقع و لا هذه هي الحياة فقط... و هناك أفق أخرى... و هناك أبعاد أخرى... و هناك تداعيات أفكار أخرى... و هناك حب آخر... و هناك قيم أرقى... و هناك طريقة رؤية للحياة أخرى بكل معانيها هي أحلى و أسمى... و هناك قصص أخرى تستحق أن تروى من ما يسمونه الواقع... إنما هذا الواقع بحسب ماركيز... و هو واقع كريه و منفر...0

و يا له من بون شاسع... بين رؤيا هرمان هسه عن التقدم في السن و بين ماركيز... كالفرق بين التحليق في السماء بخفة و بين الخوض في مستنقع...0

لم أكن أرغب بالحديث عن الرواية، فأنا لست أذكر تفاصيل بقدر ما أذكر مشاعر سيئة و سلبية... و لكن بت أجد من الأفضل أن يضع من له رأي مختلف حول عمل شبه مجمع عليه رأيه، حتى لا يحس بالوحشة شخص آخر يقرأ العمل و لا يشعر بكل هذه الأمور التي يتحدث عنها الآخرون... فيبدأ بالشك في نفسه...0

Memoria de Mis Putas Tristes = Memories of My Melancholy Whores, Gabriel García Márquez

Memories of My Melancholy Whores is a novella by Gabriel García Márquez. The book was originally published in Spanish in 2004.

An old journalist, who has just celebrated his 90th birthday, seeks sex with a young prostitute, who is selling her virginity to help her family. Instead of sex, he discovers love for the first time in his life.

عنوانهای چاپ شده در ایران: «خاطره دلبرکان غمگین من»؛ «خاطرات روسپيان سودازده‌ من»؛ نویسنده: گابریل گارسیا مارکز؛ تارخ نخستین خوانش هر دو نسخه ی برگردان فارسی در روزهای سال2007میلادی

عنوان: خاطره دلبرکان غمگین من؛ نویسنده: گابریل گارسیا مارکز؛ مترجم: کاوه میرعبّاسی؛ تهران، نیلوفر، سال1386؛ در124ص؛ شابک9644482522؛ موضوع: داستانهای نویسندگان کلمبیا - سده 20م

عنوان: خاطرات روسپيان سودازده‌ من؛ نویسنده: گابریل گارسیا مارکز؛ مترجم: اميرحسين فطانت؛ محمد امامی؛ تهران، نشر آهنگ دیگر؛ سال1383؛ در128ص؛ شابک9648433127؛

روزنامه نگاری (البته که روزنامه نگار، و یادمانهایش از آن خود نویسنده ی روانشاد این کتاب، نیست، خیال است که بنگاشته اند، ایشان در سال1958میلادی، با خانم «مرسده بارچا» ازدواج کرده بودند، و دو فرزند به نامهای «رودریگو» و «گونزالو» دارند، «گابریل گارسیا مارکز» در روز ششم ماه مارس، سال1927میلادی، در «آراکاتاکای کلمبیا» به دنیا آمدند، و در روز هفدهم ماه آوریل سال2014میلادی در سن هشتاد و هفت سالگی در «مکزیکو سیتی» درگذشتند) که همه ی عمر خود را، بی زن و فرزند، و در تنهایی بگذرانده، در نود سالگی خویش، بار دیگر عشق را تجربه میکند، و دلدادگی پیرانه سر زندگیش را دگرگون میکند، تلخترین عذابها را تاب میآورد، تا به عشق ناب و پاک برسد؛ گزینش جملات از پشت جلد کتاب

تاریخ بهنگام رسانی 04/10/1399هجری خورشیدی؛ 27/08/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی

Cela prostorija je odisala njenom intimom. Nije bila sasvim gola, jer je za uvetom imala otrovni cvet narandžastih latica, kao Maneova "Olimpija" , a nosila je i zlatnu narukvicu na desnoj ruci i nisku sitnih bisera oko vrata.Nisam pretpostavljao da ću ikada videti nešto što će me tako pomeriti u onome što mi je ostajalo od života, a danas mogu da potvrdim da sam bio u pravu.

Sećanja na moje tužne kurve je poslednji roman kolumbijskog nobelovca Gabriel Garsija Markesa. Tema kojom se koristio u svom proznom opusu je ljubav, ali u ovom kratkom romanu je slavi na jedan duhovit, ali i bolan način. Naime, radi se o kontroverznoj ljubavi starca prema devojčici. Ali niti u jednoj rečenici nećete osetiti omraženost ili nelagodu, Markes je virtuoz u magijskom realizmu, te ćete tek naslućivati ono što je nedozvoljeno.No,da li je ljubav nedozvoljena emocija? Nije. I on kao starac od devedeset leta ima pravo da voli na svoj način, ima pravoda ne bude sam, ima pravo da umre sa saznanjem da je jednomjako voleo.
Priča počinje tako što se naš narator budi na svoj devedesti rođendan sa željom da sebi daruje jednu strastvenu noć sa mladom devicom u javnoj kući. Ali, on koji nikada nije spavao sa ženom a da joj nije platio, po prvi put u svom životu se zaljubljuje u devojčicu.
Ovoj ljubavnoj priči se pridružuju i motivi prijateljstva, prolaznosti života i smrti, tako da se tema od jedne istinske ljubavi kreće do pitanja smisla.
Pitko napisan roman, fascinantne snage i veličanja žene, bez obzira da li se od nje kupuje ili osvaja ljubav.
I da, volećete ovog starca, jer on svojom umešnošću pripovedanja objašnjava suštinu života i, ljubavi kao pokretača svega, pa i smrti.
"Uradi kako ti volja, ali nemoj da izgubiš to stvorenje- rekla je. Nema ništa strašnije nego kad čovek umre sam."
"Oduvek sam smatrao da je umiranje od ljubavi samo pesnička sloboda. To veče, po povratku kući bez nje i bez mačora, ustanovio sam da je moguće ne samo da se umre nego da i ja sam umirem, star i bez igde ikoga, i to od ljubavi."

#Preporuka
#ČitajteDobreKnjige
Hvala Mirnes Alispahić na preporuci i tvojoj odličnoj recenziji.
http://mirnesalispahic.com/language/b...

The review I wrote for amazon.

A curious and lovely book

In the US, we understand sexy but we struggle with the erotic. We read the body like we read the newspaper, by habit; with a glance. Our real failure in love is our failure to take our time. It's not in our nature to wait, to sample, to savor. We rush into love as if we were late to an appointment. Gabriel Garcia Marquez in his MEMORIES OF MY MELANCHOLY WHORES doesn't rush. The book is a seduction and moves at that quiet lazy confident pace. The protagonist turns 90 and, mindful of his mortality, wants what he's never had: "A night of wild love with an adolescent virgin." Of course, desire is a dream and dreams are an attempt to remember. And, what do we want to remember, everything, everyone we've ever loved. Memory, though, is an admission of loss. Desire is our strategy to reclaim what was lost. Of course, memory is a trickster...and that's part of the joy of this book, as the "Professor," defies death less through contact with flesh, than though memory and desire. In this book as in life, it is the approach, it is anticipation, that sets us on fire.

Memoria de Mis Putas Tristes = Memories of My Melancholy Whores, Gabriel Garcí­a Márquez

Memories of My Melancholy Whores, is a novella by Gabriel García Márquez. The book was originally published in Spanish in 2004, with an English translation by Edith Grossman published in October 2005.

An old journalist, who has just celebrated his 90th birthday, seeks sex with a young prostitute, who is selling her virginity to help her family. Instead of sex, he discovers love for the first time in his life.

عنوانهای چاپ شده در ایران: «خاطره دلبرکان غمگین من»؛ «خاطرات روسپيان سودازده‌ من»؛ نویسنده: گابریل گارسیا مارکز؛ تارخ نخستین خوانش هر دو نسخه ی برگردان فارسی در روزهای سال 2007میلادی

عنوان: خاطره دلبرکان غمگین من ؛ نویسنده: گابریل گارسیا مارکز؛ مترجم: کاوه میرعبّاسی؛ تهران، نیلوفر، 1386؛ در 124ص؛ شابک9644482522؛ موضوع داستانهای نویسندگان کلمبیا - سده 20م

عنوان: خاطرات روسپيان سودازده‌ من ؛ نویسنده: گابریل گارسیا مارکز؛ مترجم: اميرحسين فطانت؛ محمد امامی؛ تهران، آهنگ دیگر؛ 1383؛ در128ص؛ شابک 9648433127؛

روزنامه نگاری (البته که روزنامه نگار، و یادمانهایش، از آن خود نویسنده ی روانشاد این کتاب، نیست، خیال است که بنگاشته اند، ایشان در سال1958میلادی، با خانم «مرسده بارچا» ازدواج کرده بودند، و دو فرزند به نامهای «رودریگو» و «گونزالو» دارند، «گابریل گارسیا مارکز» روز ششم ماه مارس، سال 1927میلادی، در «آراکاتاکای کلمبیا» به دنیا آمدند، و در روز هفدهم ماه آوریل سال 2014میلادی در سن هشتاد و هفت سالگی در «مکزیکو سیتی» درگذشتند)

روزنامه نگاری که همه عمر را بی زن و فرزند و در تنهایی بگذرانده، در نود سالگی بار دیگر عشق را تجربه میکند و دلدادگی پیرانه سر زندگیش را دگرگون میکند، تلخترین عذابها را تاب میآورد، تا به عشق ناب و پاک برسد؛ گزینش از پشت جلد کتاب

تاریخ بهنگام رسانی 16/07/1399هجری خورشیدی؛ 02/07/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی

Per quanto si voglia dragare a fondo la malinconia se non vi é purezza quanto é difficile lanciare la propria rete d’empatia? Se quel disturbo di dissonanza aggredisce all’inizio, tenerezza noncurante si avvinghia al cuoricino alla fine.

Am descoperit ca nu sunt disciplinat din virtute, ci ca reactie impotriva neglijentei mele; ca par generos pentru a-mi masca micimea de suflet; ca exagerez cu prudenta din neincredere; ca sunt tolerant doar ca sa nu ma las prada acceselor de furie pe care abia mi le stapanesc; ca sunt punctual doar ca sa nu se afle cat de putin ma intereseaza timpul altora. Am descoperit, in sfarsit, ca dragostea nu e o stare a spiritului, ci un semn al zodiacului...

"The year I turned ninety, I wanted to give myself the gift of a night of wild love with an adolescent virgin. I'm ugly, shy and anachronistic. But by dint of not wanting to be those things I have pretended to be just the opposite. Until today, when I have resolved to tell of my own free will just what I'm like, if only to ease my conscience. The beginning of a new life at an age when most mortals have already died."



There is no subject in our society that is associated with more myths and misinformation than that of sexual intimacy and the elderly. This subject is often considered taboo and is relegated to derogatory humour. Some examples of the myths include:
- impotence is a natural consequence of ageing.
- sexual activity can be dangerous for the elderly.
- the sex drive or libido diminishes with advancing years for both men and women.

Sometimes, in the end, it is impossible not to become what others believe you are.

n  "Sex at 90 is like trying to shoot pool with a rope"n-- George Burns

The media usually portrays the elderly as nonsexual beings who have traded in physical prowess for greater mental clarity and wisdom. Recent research shows that as we get older, our senses of taste, smell, and sight diminish, and our capacity for strenuous activities and exertion decline. Naturally, our sexual sensations and the ability to perform sexually will modestly decline. But decline is not the end, right?

n  "Human sexual response may be slowed by the aging process, but it is certainly not terminated." n

Whew! Am I glad to hear that!

Memories of My Melancholy Whores is a tale about romance in old age, enticingly sensual yet often tragic and sad. It is about an unnamed second-rate reporter who on the eve of his 90th birthday decides to give himself "a night of mad love with a virgin adolescent". As much as that statement may hit some in the face, and potentially raise questions about why you decided to read this book, one is soon drawn in to the lonely and disconnected life of this old man.

On his 90th birthday, the old man awakes, as always, at 5am in the morning:

n  "My symptoms at dawn were perfect for not feeling happy: my bones had been aching since the small hours, my asshole burned, and thunder threatened a storm after three months of drought."n

He settles down to write the day's column for the local newspaper and decides that the subject should indeed be his 90th birthday. He starts to think about his life and what it means to be old.

n  "The truth is that the first changes are so slow they pass almost unnoticed, and you go on seeing yourself as you always were, from the inside, but others observe you from the outside."n

Old Age

The old man has never fallen in love. He was close to marrying once, but it was a loveless union that he could not commit to. He had never gone to bed with a woman he didn't pay and the few who weren't in the profession, he persuaded to take money. At 20 he began to keep a record of his liaisons, listing name, age, place, and a brief notation on the circumstances and style of lovemaking. By the time he was 50 there were 514 women with whom he had been with, at least once.

n  "I stopped making the list when my body no longer allowed me to have so many and I could keep track of them without paper."n

He had the tool of a galley slave and he slept in the red-light district two or three times a week. His claim to fame is that he'd been with such a variety of companions that he was twice crowned client of the year! *rolling my eyes*

While thinking back over his life, he is overcome by irresistible excitement and he calls Rosa Camarcas, the madam of the local whorehouse. She informs him that she knows precisely his desires and requests that he visit the whorehouse later that evening.

Freshly washed, dressed and pressed, he visits the whorehouse and is presented with a 14 year old adolescent. She is a seamstress who desperately needs additional funds to support her impoverished family. She is so anxious by events that Rosa has to give the girl a mixture of bromide and valerian to drink, so that by the time the old man sees her, she is asleep in the enormous bed for hire.

n  "I sat down to contemplate her from the edge of the bed, my five senses under a spell. A warm current travelled up my veins, and my slow, retired animal woke from its long sleep."n

But strangely, nothing happens.

n  "This was something new for me. I was ignorant of the arts of seduction and had always chosen my brides for a night at random, more for their price than their charms, and we made love without love, half-dressed most of the time and always in the dark so we could imagine ourselves as better than we were. That night I discovered the improbable pleasure of contemplating the body of a sleeping woman without the urgencies of desire or the obstacles of modesty."n

For a period of time the old man and the young girl meet. He calls her Delgadina, a girl in a song, and he brings her small gifts. Each time they meet they sleep side by side, with him mostly looking at and smelling her. Occasionally he kisses and caresses her tired young body as she snoozes. She doesn't speak with him; their intimacy is silent, tranquil.

The old man soon falls madly in love, that first time, intense, giddy kind of love. He simply becomes another man and his eyes and soul are opened to the invincible power of unrequited love. It drives him crazy and he pours his feelings out in his local column. Soon his readers are living this life with him, many conversant with the feeling of being completely, hopelessly, desperately in love with someone, all the while knowing that their feelings will never reach them. It's like drowning but you just won't fucking die.

He begins to realise that all of his previous years with prostitutes have been wasted years.

n  "Sex is the consolation you have when you can't have love."n

This is a sparsely written yet beautiful novel, told touchingly from a first person perspective, by a man who has lived his life in isolation and lacks human affection. When he finally finds a connection at 90, which most of us are lucky to experience in youth, the reader is left with no choice but to acknowledge the possibility that truth and beauty may be found in the strangest of places and times.

The power of love is limitless and does not fit neatly into a box. It transforms people regardless of the conditions under which it comes into existence.

One thing this book did make me think about was where I'd be, who I'd be with, and the type of person I would be at 90. I love life and live it to the full and I want to stick around on this earth for as long as I possibly can. I want to be just like Betty White...out there, living life, brain intact, and a wit as quick as ever.


Betty White clips

The secret to successful aging is never retiring from life, always having a mission or a reason for living. And hey, if I can still enjoy the sexual pleasures of life at that age, then bring it on! :-).

Be sure to enjoy each day GR friends by staying active doing what you love to do. And, you may just live long enough to find out that many things will naturally take care of themselves.

4*/5

«Πίστευα πάντα πως ο θάνατος από έρωτα δεν ήταν παρά τίποτα περισσότερο από ποιητική αδεία. Εκείνο το απόγευμα, στην επιστροφή στο σπίτι χωρίς τον γάτο και χωρίς εκείνη, διαπίστωσα πως όχι μονάχα ήταν δυνατόν να πεθάνεις, αλλά πως εγώ ο ίδιος, γέρος και χωρίς κανέναν, πέθαινα από έρωτα.»

Οι δύστυχες πουτάνες της ζωής μου, του σημαντικότερου Κολομβιανού συγγραφέα Γκάμπριελ Γκαρσία Μάρκες, αποτελούν ένα από τα τελευταία δημοσιευμένα έργα του. Στην χώρα μας είχε πρωτοκυκλοφορήσει το 2004 από τις Εκδόσεις Λιβάνη, ενώ επανακυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Ψυχογιός, σε μία ιδιαίτερα προσεγμένη και καλαίσθητη έκδοση, που νομίζω πως κάθε αναγνώστης θα ήθελε στη βιβλιοθήκη του. Η μετάφραση του έργου ανήκει στην κ. Μαρία Παλαιολόγου.

Πρόκειται για το δεύτερο έργο του συγγραφέα που επιχειρώ να διαβάσω και ειλικρινά νιώθω δικαιωμένος για την επιλογή μου. Ίσως, να μην πρόκειται για ένα απ’ τα πιο αντιπροσωπευτικά βιβλία του δημιουργού, τουλάχιστον αυτή η άποψη επικρατεί σε κύκλους βιβλιόφιλων. Δεν παύουν ωστόσο Οι δύστυχες πουτάνες της ζωής μου, να αποτελούν ένα περιεκτικό και μεστό μυθιστόρημα, το οποίο ασχολείται με ενδιαφέρουσες θεματικές όπως η μνήμη, τα γηρατειά, η κυκλικότητα του χρόνου, η αυθεντικότητα του έρωτα και οι διαφορές του από το εφήμερο σεξ, καθώς και η μοναξιά.



Η ιστορία του βιβλίου ξεκινά με τον ενενηντάχρονο πρωταγωνιστή του έργου, ο οποίος αποφασίζει να περάσει το βράδυ των γενεθλίων του σε έναν οίκο ανοχής, συντροφιά με μια ανήλικη παρθένα, οι οικονομικές δυσχέρειες με τις οποίες έρχεται η οικογένεια της αντιμέτωπη, την έχουν οδηγήσει στο σπίτι της Ρόσα Καμπάρσκας. Ο πρωταγωνιστής του βιβλίου ωστόσο, ο θλιμμένος σοφός όπως τον αποκαλεί η Ρόσα, πηγαίνοντας στον οίκο ανοχής της, θα έλθει αντιμέτωπος με ένα περίεργο γεγονός. Η έφηβη παρθένα με την οποία επιλέγει να γιορτάσει τα γενέθλια του, η Ντελγαδίνα, όπως τη βαπτίζει ο πρωταγωνιστής, παραμένει κοιμισμένη καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς, και όχι μόνο, αφού ο θλιμμένος σοφός επιχειρεί να την συναντήσει κι άλλες φορές, φορές όπου η κοπέλα κοιμάται βαθιά.

Ο θλιμμένος σοφός θα αξιοποιήσει τα βραδιά αυτά, που δεν επιδίδεται σε σεξουαλικές περιπτύξεις, παρατηρώντας τη μικρή Ντελγαδίνα, μία σύγχρονη θα λέγαμε εκδοχή της Ωραίας Κοιμωμένης. Ταυτόχρονα, όμως, ο πρωταγωνιστής του έργου θα επιδοθεί σε μία πληθώρα σκέψεων υπαρξιακού και φιλοσοφικού κυρίως περιεχομένου. Σταδιακά, λοιπόν, μέσα απ’ την παρατήρηση του κοριτσιού θα γεννηθεί στην καρδιά του θλιμμένου σοφού το πρωτόγνωρο αίσθημα του έρωτα, το οποίο δεν είχε την τύχη να το γευτεί μέχρι τώρα.

Το γεγονός αυτό θα θολώσει τη σκέψη του, θα κατευθύνει την συμπεριφορά του, ενώ παράλληλα θα αποτελέσει για εκείνον μία τονωτική ένεση νεότητας. Ο θλιμμένος σοφός από εδώ και πέρα θα ζει και θα αναπνέει αποκλειστικά για την Ντελγαδίνα του.

Η ιστορία αυτή μπορεί εκ πρώτης όψεως να φαντάζει κάπως παράδοξη ή αποκρουστική, μιας και πρόκειται στην ουσία για μία σχέση μεταξύ ενός υπερηλικιωμένου άνδρα και ενός ανήλικου κοριτσιού. Στην πραγματικότητα ωστόσο, είναι μία απολύτως δραματική ιστορία, πίσω απ’ την οποία κρύβεται μία βαθιά και ατέρμονη θλίψη. Θλίψη η οποία υποβόσκει πίσω απ’ τις λέξεις του Κολομβιανού συγγραφέα, τον λόγο του οποίου θα τολμούσα να τον χαρακτηρίσω αρκετά δημοσιογραφικό, και αποστασιοποιημένο, τουλάχιστον στις σελίδες αυτού του βιβλίου, γεγονός ωστόσο που δεν λειτουργεί αρνητικά, μιας και αυτή η συναισθηματική απογύμνωση του κειμένου βοηθά στο να αναπτυχθούν τελικά στον αναγνώστη πηγαία και δυνατά συναισθήματα, που σχετίζονται με τους ήρωες του βιβλίου.

Ο Γκάμπριελ Γκαρσία Μάρκες μέσα από το σύντομο αυτό μυθιστόρημα, θα λέγαμε ότι επινοεί το μυθιστορηματικό του “alter ego”. Κι αυτό γιατί περιγράφοντας τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τα γεγονότα που αφορούν τον βασικό του χαρακτήρα, ο Μάρκες επιχειρεί να κοινωνήσει στο αναγνωστικό του κοινό τις δικές του προσωπικές απόψεις, στάσεις και εμπειρίες. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι τα τελευταία έργα του δημιουργού έχουν έντονο αυτοβιογραφικό χαρακτήρα. Μέσα από την αφηγηματική φωνή του θλιμμένου σοφού, ο Μάρκες βρίσκει επίσης γόνιμο έδαφος για να μεταδώσει στο αναγνωστικό κοινό τις απόψεις του σχετικά με το επάγγελμα και τον χώρο γενικότερα της δημοσιογραφίας, καθώς και να αναφερθεί σε θέματα όπως η μοναξιά, ο χρόνος, η μνήμη και η ταυτότητα κάθε ατόμου.
Ιδιαίτερα ξεχωριστό στοιχείο του βιβλίου, αποτελεί ο χαρακτήρας της Ρόσα Καμπάρσκας, η οποία μπορεί να είναι δευτερεύον πρόσωπο, μιας και όλο το βιβλίο επικεντρώνεται στον θλιμμένο σοφό, ωστόσο έχει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της πλοκής. Σαφώς και δεν ξεχωρίζει γι’ αυτό, αλλά για το γεγονός ότι δια μέσου αυτού του μυθιστορηματικού χαρακτήρα, ο συγγραφέας με άμεσο και εύληπτο τρόπο καταφέρνει να περάσει στον αναγνώστη μεγάλες αλήθειες που αφορούν τη ζωή μέσα από λίγες μόνο φράσεις: «Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία από το να πεθάνεις μόνος», «Αλήθεια σ’ το λέω, είπε μέσα απ’ την ψυχή της στο τέλος, Μην πεθάνεις δίχως να δοκιμάσεις το θαύμα να πηδάς από έρωτα».

Ολοκληρώνοντας, λοιπόν, Οι δύστυχες πουτάνες της ζωής μου ήταν ένα μυθιστόρημα που απόλαυσα πραγματικά γιατί ήταν άμεσο, περιεκτικό, γεμάτο ουσία. Ειλικρινά, ανυπομονώ να διαβάσω και τα υπόλοιπα έργα του Κολομβιανού συγγραφέα.

(B+) 77% | Good
Notes: Wherein love is blind, undefined, limitless potential, but also illusion, addiction, delusion and capriciously torrential.

*Check out progress updates for detailed commentary:

Progress updates:

02/13/2025 - Preamble
(1) I read this book a really long time ago. It's one of the very first books I read when I started reading recreationally.
- I chose it because I'd read "A Very Old Man with Enormous Wings" for a university English class and always had Gabriel García Márquez down as an author whose work I wanted to explore more of.
- Incidentally, it's still the only García Márquez book I've read, and now for the second time.

02/14/2025 - Chapter One
(1) "Oh, Señor, she said, with a mournful lament, that wasn't made for coming in but for going out."
- At the risk of sounding juvenile or crass, there's been an awful lot of butt talk so far—butt talk in seemingly every way conceivable.
- I guess this is meant to underscore the unnamed narrator's gross and profane morality and mindset, and to draw stark contrast with the 14-year-old virgin he seeks to defile.

02/16/2025 - Chapter Two
(1) "For the first time in my long life I felt capable of killing someone."
- All because someone publicly cast into doubt his knowledge of classical music.
- It's a window into what he values.
(2) "Poor thing, she's right here in front of me. Do you want to talk to her? No, for God's sake, I said."
- Of course, because then she'd be an imperfect human being instead of an uncorrupted ideal of youth and beauty.

02/20/2025 - Chapter Three
(1) The girl is both explicitly and implicitly compared with the old man's cat.
- They're both beautiful and rescues of a sort.
- The girl is his imaginary housemate, while the cat is his actual housemate.
- He knows the cat too intimately: "The stink of his rancid urine and warm shit contaminated everything."
- He knows the girl not at all, remaking their brothel love nest into an oasis of ersatz domesticity.

02/25/2025 - Chapter Four
(1) We finally get to the point where the virgin speaks, which initially excites the narrator, though upon hearing her "plebian" voice he laments: "I preferred her asleep."
- As long as she's a blank slate, bereft of idiosyncrasies, he can project upon her whatever he desires.
- This absence of individuality backfires later when she disappears, and he sees her in every young girl he encounters and hears about.

03/03/2025 - Chapter Five
(1) The narrator attempts to pawn his mother's jewels to continue financing his brothel habit. The jewels, it turns out, are fake, which he ends up keeping for sentimental reasons.
- Ultimately, the only value that matters here is sentimental value. His love affair with Delgadina is as artificial as his treasured family jewels.
(2) Love here inflames many things: illusion, addiction, delusion, affliction, etc.

داستان پیرمردی 90 ساله مجرد که برای جشن تولد 90سالگیش دست به ولخرجی عجیبی میزند، اما اینبار خودرا درگیر عشق با دخترکی 14ساله می‌بیند و تاثیری که این عشق برکار و زندگی و حتی نوشته های او می گذارد
خوانش دومم بود و هنوز معتقدم پایین تر از دیگر آثارش است

Edit 2020
Tal vez se alteren al ver el cambio de rating, pero una estrella según GR significa que no me gustó, y la verdad es esa: no me gustó.
Como expreso más abajo en la reseña original, el género de esta oleada de autores latinoamericanos no me atrae demasiado. Nunca había leído nada del Gabo y lamentablemente tras leer esto no me dieron más ganas de taclear ninguna otra de sus obras, por más que me juren que debo hacerlo. Tal vez lo haga en algún futuro, pero no será pronto.

Lo cierto es que creo que esta novela vio la luz del día solo porque la escribió él. Una especie de Tarantino de la literatura. De haber sido cualquier otro autor, estoy convencida de que no habría sido publicado. Por el tema que trata. Por lo que relata. Porque te quiere convencer de algo.

No me convence. Quedé asqueada.
No me deja ningún mensaje. Ninguna moraleja.
Solo la exaltación de un romance perverso.
No, gracias, not my cup of tea.

Perdón si hiero sensibilidades, pero quizás arranqué por la peor obra con él. Esto que digo no quiere decir que yo creo que Gabo apoyaba la pedofilia, porque bien sé que narrador y personajes son entes diferenciados del autor. Solo estoy cuestionando el motivo de escribir algo como esto. Da para pensar. Si alguien sabe por qué esta obra exista, por favor díganmelo, así mi opinión cambia. Pero por ahora, esto es lo que pienso: una oda a la pedofilia.

--------------------------------------------------

n  El sexo es el consuelo que uno tiene cuando no alcanza el amor. n

Primer libro que leo de este señor, y debo admitir que no la pasé tan mal. Para mí este colombiano es uno de esos autores de los que no se habla ligeramente, y siempre leer alguna de sus obras más emblemáticas me parecía, en sí, una tarea titánica para la que no estaba preparada. El realismo mágico no me va mucho que digamos (incluyo Rayuela de Cortázar) así que admiro a mi cuasi tocayo de apellido desde lejos en general.

La historia es pertubadora por donde la mirés, pero no me afectó tanto como esperaba (y creería que Lolita sí me va a afectar). No sé cuál era el propósito del Gabo cuando escribió esto, o por qué lo escribió, porque me repugnó un poco, y aunque se hace hincapié en la parte de romance platónico, tampoco me causó ternura (POR OBVIAS RAZONES A VER) como este autor suele generar en sus lectores.

En general me gustó, pero no me voló la cabeza. Sirvió para lo que quería que sirviera, que era acompañarme durante un viaje en auto. Me gusta cómo está narrado, pero al fin y al cabo llego a la misma conclusión con estos autores: no me interesa lo que cuentan. Prometo leer más cosas de él e interiorizarme más.

(Y no sé por qué GR pone que lo leí dos veces cuando solo puse una fecha... y no hay forma de eliminar el hecho de que 'lo releí', porque incluso borré el libro de mis shelves y copié y pegué la reseña dos veces y sigue apareciendo. GR arreglá tu programación un poquito.)