Life is so full of contradictions; a man muddles through it as best he can. But to endure, to create, to barter this vile body....

The story is set in Argentina, in the early days of commercial aviation and is about brave airmail pilots delivering mail across South America during night.

Was it the convoluted translation, was it me and my currently muddled brain, was it because I was expecting something as excellent as The Little Prince or was it all the indigestible introspection, contemplation and ramblings? Whatever the reason, I didn’t like the book.

“Bir kere seçim yaptıktan sonra kaderimizle yetinebilir ve onu sevebiliriz.”

Her ne kadar Küçük Prens ile tanınıp sevilse de Exupery’nin aslında bambaşka bir yüzü daha var: O savaş görüp geçirmiş, savaş pilotluğu üstüne bir de kargo pilotluğu yapmış ve ardından Masilya’da denize çakılarak sırra kadem basmış ve aradan 50 yıldan uzun bir süre geçtikten sonra uçağının enkazı bulunmuş gizemli bir adam.
Uçuş tutkusu sebebiyle özel bir yakınlık duyduğum yazarın posta uçağı pilotlarını ve bu hizmetin nasıl yürüdüğünü dramatik ve sarsıcı bir dille anlattığı Gece Uçuşu’nu uzun yıllar sonra yeniden ele aldığımda üzerimde bambaşka bir etki uyandırdı.
Exupery uçak teknolojisinin aslında pek de gelişmemiş olduğu bir dönemde gece uçuşları yapan pilotların hayatlarını, para kazanma ve prestij hırsıyla uçuşları yöneten “karacı” personelin bakış açılarıyla çarpıştırıyor. Ortaya, doğaya ve evrenin en önemli kuvvetlerinden biri olan yerçekimine karşı koyan hayatların can bulduğu, tadı damakta bırakan etkileyici bir kısa öykü çıkıyor:

“Orada, rakamların ve ibrelerin arasında aldatıcı bir güven hissediyordu pilot; üzerinden dalgaların geçtiği bir geminin kamarasındaki güvendi bu. Gece ve ona eşlik eden kayalar, enkazlar, tepeler, hepsi ama hepsi aynı şaşırtıcı kaderle uçağa doğru akın ediyordu.”

حالا که دقت می‌کنم، یه اتفاق باارزشی داره اینجا میوفته!
من تا حالا هواپیما از فاصله نزدیک، طوری که برام قابل لمس باشه ندیدم، هم‌چنان هم با خوندن آثار سنت اگزوپری، این احساس رو نمی‌کنم که هواپیما رو می‌شناسم و یا تونستم جسم و ساختارش رو درک کنم.
اما، به خوبی با احساساتی که می‌تونه درونم ایجاد کنه آشنا شدم.
وقتی فابین توی طوفان گیر می‌کنه، وقتی سیاهی شب می‌رسه، حالا من هم می‌دونم چه اتفاقی قراره بعدش بیوفته.
می‌دونم نزدیک شدن به سطح آب یعنی چی، اینکه رنگ سیاهش رو ببینی و متوجه بشی تمام این مدت به اشتباه خیال می‌کردی روی زمینِ سخت در حال پروازی، توصیفش توی این جملات خوار و بی ارزشه، باید کتاب های نویسنده رو خوند تا متوجه شد دارم از چه حس تازه ای حرف می‌زنم.
جدای از این، یه شخصیت ریویر داریم توی کتاب پرواز شبانه.
می‌تونم بذارمش کنار اون دسته از شخصیت هایی که هیچ جوره جزئیاتشون رو فراموش نمی‌کنم.
این فرد یه آدم عوضیه، اما دردمنده، سنگدله اما محبت کردن رو می‌دونه(به شیوه خاص خودش)، خیال می‌کردم نسبت به مرگ بی‌تفاوته اما اینطور نبود.
باید روی صفحات آخر کتاب تأکید کنم، جایی که بیشتر از همه عمق شخصیت این کرکتر خاص درک میشه.
دوسش داشتم، شخصیتش متفاوت بود و حرفی برای زدن داشت.