یه چیز این کتاب اذیتم کرد این بود که همش احساس میکردم نویسنده داره دروغ میگه.
خب چرا این احساسو داشتم؟
نویسنده تو سومالی بدنیا میاد و اونجا بزرگ میشه و خونوادش مسلمان هستن اونم از اون مذهبی شدیدا بعد چند سال نویسنده برمیگرده سومالی یه پسر داره ولی خارج از ازدواج. بعد همش به خونوادش میگه بیایید عکس بگیریم واسه پسرم(پسرشو نیاورده سومالی) و یا اینکه همش میگه مامانم میگه فلان واسه پسرت و اینا. خب اینجا به تعارض میرسیم!!! چطور امکان داره یه خانوتده مذهبی چنین چیزی رو قبول کرده باشن؟ اگه کتابو خونده باشید متوجه میشید که خونوادش از اونا نیستن از این چیزا چشم پوشی کنن!!! بعد مورد بعدی اینکه ایشئن مد ل هستن حتی عکس روی کتاب که فقط ما صورتشو میبینیم بالا تنش کاملا عریانه خب بازم خونوادش هیچ دری اکشنی نشون ندادن.
کلا همش سعی داشت نشون بده که چقر خونوادش نایسن و مردم سومالی چه خوبن.در اینجا بگم من نمیگ این چیزا ایراد داره یا چیزی ولی میگم باعث چه تعارضی شده!!
بعد این کتاب رفتم تو یوتیوب سرچ کردم در مورد سومالی فقط ویدیوهای چشم آبیا رو دیدم که رفتن سومالی خب من حالا نمیدونم ان واقعیته که اونجا خوبه یاپروپاگاندااست مثل همون قضیه فمیلی تریپ که تو ایران اجرا شد!
ولی یه چیز فهمیدمک دختراشون خیلی قشنگم*.*
مخصوصا دماغ هاشون، مثل ما ایرانیا موقع خلقتشون دکه کیپس لاک رو نزده بودن :|
در کل تجربه ثابت کرده بیوگرافی و چه میدونم از این چیزا درومحضه!!!

The second memoir of Waris Dirie, a Somalian woman from a nomadic family who ran away from home at the age of 13 to avoid a forced marriage to an old man. In her first book (which I have not read), she tells the story of her childhood in Somalia, her infibulation, her escape across the desert to Europe, and her eventual "discovery" there by a modeling agent. In the intervening years Dirie has made a career as a model and become the outspoken UN Ambassador for Women's Rights, focusing on female genital cutting (aka FGM, female circumcision, etc.).

Desert Dawn is the story of Dirie's brief return visit to Somalia to rediscover the family she has not seen in 20 years. It explores notions of relative wealth, culture, and forgiveness. A grounding story, not something you find often in the literature on Somalia.

Als zweites Buch von Waris Dirie habe ich Nomadentochter gleich im Anschluss an das erste gelesen. Sehr enttäuscht war ich, da sich doch einige Anekdoten wiederholten, die bereits im ersten Buch beschrieben waren. Zwar ist der Besuch bei Diries Familie nett zu lesen, aber durch die Wiederholungen hat das Buch leider für mich seinen Reiz verloren.

Content Note: Genitalverstümmelung, Unterdrückung von Frauen

Nach dem Roman “Wüstenblume” folgt das Buch “Nomadentochter”. Waris Dirie erzählt ihre Geschichte weiter und nimmt uns auf ihre Reise nach Somalia mit. Auch dieses Buch hat wie das Erste wieder einmal Tagebuch-Charakter. Allerdings war die Chronologie, wie im ersten Teil, wieder eine Katastrophe (zumindest anfangs). Vieles war komplett durcheinander, da sie sehr oft vom eigentlichen Thema abkommt und auch abschweift. Hier war der rote Faden leider nicht wirklich erkennbar.

Viele Geschichten aus dem ersten Buch werden hier nochmal genauer beschrieben, obwohl es mir an einigen Passagen so vorkam, dass die Geschichten im ersten Buch ein wenig anders beschrieben waren/ passiert sind. Zum Beispiel wird im ersten Buch beschrieben, wie die zweite Frau des Vaters nach der Attacke mit dem Baum plötzlich völlig brav und ruhig wurde (obwohl sie sich vorher verhielt wie eine somalische Prinzessin), während es im zweiten Buch heißt, dass sie nach der Attacke verschwunden war und man sie nicht wieder sah. Und dann heißt es ein paar Seiten weiter, dass sie plötzlich wieder da war und auch damals die ganze Zeit anwesend war, selbst als Waris wegging.
"[...] als ich wegging, hattest du gerade ein Kind bekommen, und jetzt, nach all diesen Jahren, bekommst du immer noch welche." Und da frag ich mich: Hääää?

Allerdings wird die Genitalverstümmerlung nochmal genauer und zusammenfassender beschrieben. Ich fand es gut, dass das nochmal erwähnt wurde.

Die gesamte Reise nach Somalia zu ihren Eltern und Geschwistern wird genau und kleinteilig beschrieben. Und genau deshalb war ich so verwirrt, dass ein wichtiger Teil der Geschichte gefehlt hat. Sie bleibt in Abu Dhabi hängen, da in ihrem Reisepass steht, dass sie nicht nach Somalia einreisen darf. Sie übernachtet also notgedrungen in einem Hotel und das Kapitel ist zu Ende. Und danach ist sie dann plötzlich in Somalia? Ohne weitere Erklärung? Fand ich merkwürdig.

Auch, wenn sich vieles wiederholt und manches einfach ausführlicher beschrieben wird, waren nichtsdestotrotz wieder interessante Geschichten dabei. Insgesamt hatte ich auch den Eindruck, dass Waris in den Jahren zwischen Buch 1 (1998) und Buch 2 (2002) wesentlich ruhiger, geerdeter und erwachsener geworden ist.

Lesen kann man dieses Buch auch, ohne den ersten Teil zu kennen. Das erste Buch ist meiner Meinung nicht so wichtig für die Handlung des zweiten Buches, da, wie bereits erwähnt, vieles wiederholt wird. Insgesamt würde ich aber eher “Wüstenblume” empfehlen, da es mehr über das damalige Leben von Waris aussagt.

One of the best books I have read in a while.
I've never really read an autobiography before, so this was something very new to me, and reading about such a strong woman was a great place to start.
I've never really read anything set in Afeica, so that was completely new to me. Seeing the different culture and traditions was truly educating - I couldn't put this book down.

Waris has her new life in the USA but her mind returns to the family she left behind in war torn Somalia and she decides she must go home with her brother. On the journey she finds her new Western ideals clashing with the teachings she was brought up with in Somalia, and she struggles to be taken seriously because she is a woman.

This was fascinating to read although I have not read her first book where she escapes an arranged marriage in Somalia. Here we see all the differences between two cultures and how difficult it is to change opinions that have been taught for generations. I really cringed every time she talked about Female Genital Mutilation. Shudder. It scares me that young women are still subjected to this horror.

از متن کتاب :
مادرم نام یکی از شاهکارهای طبیعت را روی من گذاشت. واریس به معنی گل صحراست. گل صحرا در محیط های بی آب و علف می روید، جایی که کم تر موجود زنده ای می تواند در آن زنده بماند. گاهی اتفاق می افتد که یک سال هم در کشورم باران نمی بارد. اما وقتی بالاخره باران می بارد و زمین پر گرد و خاک می شوید، معجزه رخ می دهد و گل ها ظاهر می شوند. گل صحرا رنگ نارنجی مایل به زرد درخشانی دارد و به همین دلیل زرد رنگ محبوب من است
چه قدر خوندن کتاب گُل صحرا که زندگینامه دختری آفریقایی است جذاب بود. داستان مبارزه و جنگیدن برای زندگی کردن بر طبق خواست و میل خودش و رسيدن به آرزوهايي كه حتي روياي يك دختر سوماليايي نيست

I find this book very disturbing. Number of occasions I threw it away telling myself 'That's enough!', but it was too compelling so I had to finish what I started. I feel so sorry for what happened to this poor woman and those who suffered the same fate as she did. This's not an enjoyable read like Nicholas Nickleby but truly an unforgettable book in a very sad way. You might have nightmares about it so be aware !!

Man patiko, kad ši Waris Dirie autobiografija „Juoda moteris, balta šalis“ parašyta labiau literatūriniu stiliumi, o ne sausais faktais. Tiesa, iki šiol esu skaičiusi tik biografijas jau mirusių asmenų, kurias parašė kažkas kitas. O čia buvo labiau įvairių nutikimų pasakojimas, lyg kalbėtum su seniai matytu pažįstamu ir klausytumeisi, ką jis veikė pastaruoju metu. Nors dėl to kai kur man nebuvo visai aiški laiko juosta, kas po ko nutiko. Maniau, kad iš pradžių buvo viena, tada kita, o vėliau paaiškėdavo, kad tie dalykai vyko lygiagrečiai.

Ir lygiai taip pat, kaip kitam nepasakotum tam tikrų savo gyvenimo dalykų, taip ir Waris šį bei tą nutyli, nors skaitytojui gali būti ir labai įdomu. Pavyzdžiui, kas jai nutiko per tas 3 dienas Briuselyje, kai ji nerado savo viešbučio ir niekas jai nenorėjo padėti? (Bet ir šiaip moters protelis – išeiti be piniginės, be telefono, į nežinomą vietą, net nežinant tikslaus viešbučio adreso...) Šioje vietoje atrodo, kad Waris norėtų išsikalbėti ir papasakoti, kas jai tuo metu nutiko, bet vis tik nepajėgia. Tad kam iš viso apie tai užsiminti?

Dar man labai smalsu buvo, kas jos vaikų (ypač antrojo, kuris gimsta šioje knygoje aprašomame laikotarpyje) tėvai. Nes ji absoliučiai neužsimena apie jokius santykius su jokiais vyrais ir todėl atrodo, kad ji iš oro tampa nėščia. Ir dar tas noras žūtbūt vaiką auginti vienai. Ar nepagalvojo, kad tėvas irgi turi teisę bent jau žinoti apie sūnų? Kaip ji gali ginti Afrikos moterų ir mergaičių teises, jei savo artimoje aplinkoje į ne visas jas atsižvelgia? O kaip vaiko teisė gimti saugioje aplinkoje? Waris kažkodėl sugalvojo paskutinę dieną iš Gdansko važiuoti traukiniu į Vieną, kai atrodė, kad ji beveik ims gimdyti tame traukinyje...

Knygoje nuo Waris Dirie kliūna visiems: tiek europiečiams, kad nesikiša į moters lytinių organų žalojimo problemą (nes tai „afrikiečių kultūra“), tiek afrikiečiams, kad nesistengia patys išbristi iš gilaus liūno (politinio nestabilumo, ekonominio nepritekliaus, vyraujančios prievartos). Be to, žodžių junginys „moters lytinių organų žalojimas“ buvo paminėtas taip dažnai, kad man net įgriso. Geriau jau būtų trumpintai, tarkim MLOŽ, minimas.

Ši knyga padėjo man šiek tiek globaliau pažvelgti į pasaulyje (ypač Afrikoje) vyraujančias problemas. Apie lygias teises girdime nuolat, bet lengva apie jas kalbėti, kai esame laisvi patys už save spręsti. Tačiau daug sunkiau yra padėti kitiems. Tam reikia daug ryžto, o Waris Dirie jo turi ir geba surasti daugiau tokių pačių ryžtingų žmonių.

A couple of days ago I finished reading my twenty first book this year in English. I've been reading a book every day, and my goal for this year is also to accomplish to read forty eight books in English. I've been keeping it for three years.

My twenty first book was as great as my twentieth book. It was sequent to the book. I learned and thought a lot of things about Africa, Muslim, male dominated society and female circumcision. Before reading these books, I've never heard the word before. I've heard about male circumcision from my friend from Israel, but I didn't know that there is a female version of it.

The author was born in one of the most poorest countries and didn't get any chance for getting education at school. When she was thirteen, she escaped from her family and got a chance to become a super model in London. She educated by herself and become a UN ambassador and a feminist to be against the female circumcision.

I've never known such the strong and brave woman before and am so admired by her. In Japan we have a saying that our chance God has only front hair, and his back head is bold. If we want to get a chance, we have to grab his front hair. That means while hesitating, we lose our chances. The book taught me that whatever I think it's a chance for me, I have to grab it immediately to make my dreams come true. I think it's very true.

واریس دیری در طلوع صحرا به شرح سفر هفت روزه
اش به سومالی و دیدار با خانواده اش می پردازد؛ سفری که بعد از بیست سال و با سختی فراوان انجام می شود. و ضمن اینکه به فرهنگ سومالی و عادت مردمانش اشاره می کند، درباره تلاشش برای کمک به کودکان و زنان و آگاه سازی مردم و ... نیز سخن می گوید.

طلوع صحرا، واریس دیری و ژان دام، ترجمه مریم سعادتمند بحری، نشر مروارید، چاپ دوم پاییز نود و هفت

1399/2/19

3.5 stars!