n   ꒰ྀི read this for school ꒱ྀིn

What’s there to say?

It is difficult to read a play without doing the voices. Having watched My Fair Lady, I think I did a great Eliza in my head. But other than the bad grammar, the Garns and the Aaa woo oo oh sound, there wasn't much of an accent. No Rain in Spain or Just you wait 'Enry 'Iggins. Still, it was a delightful read. Henry Higgins' unapologetic rudeness was shocking and totally unacceptable, but it was so much fun. I was supposed to get angry at the way he treated the poor girl, calling her names, talking about her like a used gumboot at times. And Mrs. Pearce getting worked up about his 'swearing' was adorable. Asking him not to use a swear word that begins with the letter B was bloody hilarious. I imagined a modern day adaptation where Professor Higgins uses the F word and Mrs Pearce dies of shock.
I'm not sure what I feel about the ending. The ending of the actual play, I liked. It ended on a hopeful note and the reader/ viewer gets to decide whatever they want. The ending of the movie, I loved. It was what we all wanted. But the afterword in the book where the reader is given the what-happened-next story was a downer. Like those modern day after- everafter endings of fairy tales where Cinderella and the Prince get married and then divorced.

But I'm glad I read this book. It was part of my 2015 Reading Challenge where I have a play on the list. I should read this again sometime. And this time, I'll do the voices out loud.

This is fun to read out loud in crazy English accents while stomping around your apartment. The neighbors might not like it but screw 'em.

I've heard about the play but never read it or seen an adaptation of it before but when I have heard about it, it was talked about highly. This didn't disappoint at all, was a very pleasant read and easier to read then I thought. I'm rating this a 3.5 out of enjoying reading it but I would love to see some adaptation of this and maybe I'll like it more then.

Pygmalion, George Bernard Shaw

Pygmalion is a play by George Bernard Shaw, named after a Greek mythological figure. It was first presented on stage to the public in 1913.

In ancient Greek mythology, Pygmalion fell in love with one of his sculptures, which then came to life.

The general idea of that myth was a popular subject for Victorian era English playwrights, including one of Shaw's influences, W. S. Gilbert, who wrote a successful play based on the story called Pygmalion and Galatea that was first presented in 1871.

Shaw would also have been familiar with the burlesque version, Galatea, or Pygmalion Reversed. Shaw's play has been adapted numerous times, most notably as the musical My Fair Lady and its film version.

تاریخ نخستین خوانش: ماه دسامبر سال 2007میلادی

عنوان: پیگمالیون؛ نویسنده: جرج برنارد شاو؛ مترجم: غلامحسین ساعدی؛ 1335؛ در 64ص؛ موضوع داستانهای نویسندگان بریتانیا - سده 20م

عنوان: پیگمالیون؛ نویسنده: جرج برنارد شاو؛ مترجم: آرزو شجاعی؛ تهران نشر قطره‏‫، ‏‫‬‏1391؛ در 215ص؛ شابک 9786001192852؛ چاپ دوم 1382؛ چاپ چهارم 1395؛ در 208ص؛ چاپ پنجم 1396؛ موضوع داستانهای نویسندگان بریتانیا - سده 20م

از نمایشنامه «پیگمالیون»، به‌ عنوان درخشان‌ترین، و ماندگارترین اثر «جرج برنارد شاو» یاد می‌کنند؛ در «پیگمالیون»، زبان‌شناس خودپسندی، به نام «هنری هیگینس»، شرط می‌بندد، که می‌تواند از یک دختر گلفروش و ولگرد «لندنی»، یک زن اشرافزاده بسازد؛ «الیزا»، که با لهجه ی مردم کوچه و بازار گفتگو می‌کند، زیر نظر زبان‌شناس، زبان و لهجه ی اشرافزادگان را، فرا می‌گیرد، و با وجود آنکه می‌تواند خودش را، در محافل اشرافی، جا بزند، اما از درک گفته‌ های توخالی آن‌ها، عاجز است، و گاه هم، از روی لغزش‌های زبانی، دشنام‌های کوچه و بازاری می‌دهد، که این‌ها همه در کنار هم، موقعیت‌های شرم‌آور، اما خنده‌ داری، به وجود می‌آورند؛ در این میان، آنچه که اهمیت دارد، رابطه ی «هنری»، و «الیزا» است؛ «هنری» بیش از آنکه، به نیازهای «الیزا»، به عنوان یک زن، توجه داشته باشد، به تصویری که از او، در محافل اشرافی به‌ وجود آورده، دلباخته است؛ «الیزا» هم، پیش از آنکه این دو، به وصال هم برسند، عطای «هنری» را، به لقایش می‌بخشد، و گلفروشی را، به زندگانی در کنار آن مرد از خود راضی، برتر می‌شمارد؛ «پیگمالیون»: برخورد دو فرهنگ، و دو لایه، از اجتماع است؛ خودپسندی یکی، و تلاش دیگری، برای رسیدن به فردیت، و آزاد ساختن خود، از قید و بند خواسته های دیگران؛ «پیگمالیون»، در اصل یک شخصیت اساطیری، در «یونان باستان» بوده است؛ او مجسمه‌ سازی‌ بوده، که مجسمه ی زنی را، می‌سازد، و عاشق آفریده‌ ی خویش می‌شود؛ در یک مهمانی که «ونوس»، برگزار می‌کند، «پیگمالیون»، از «ونوس» خواهش می‌کند، تا به آفریده ی دست او، جان بخشد؛ «ونوس» هم خواسته ی او را، برآورده می‌کنند، و چنین است که این هنرمند مجسمه‌ ساز، به وصال مجسمه‌ ای که خود ساخته، و سپس جان گرفته، می‌رسد، و با او، به خوبی و خوشی زندگی می‌کند؛ «جرج برنارد شاو»، اسطوره ی «پیگمالیون» را، با متن زندگی در «لندن»، در سال‌های نخست سده ی بیستم میلادی، سازگار می‌کند، اما پیش از آنکه «هنری» زبان��شناس را، به وصال دختر گلفروش برساند، نشان می‌دهد، که «الیزا»، چگونه به‌ تدریج، از نظر شخصیتی، تحول پیدا می‌کند، با خواسته‌ ها، و خواسته هایش از زندگی، آشنا می‌گردد، به نیرنگ و فریبکاری «هنری»، پی می‌برد، و آفریدگار خود را، ترک می‌کند؛ در ادبیات فارسی، دو داستان کوتاه «عنتری که لوطی‌ اش مرده بود»، اثر «صادق چوبک»، و «زنی که مردش را گم کرده بود»، اثر «صادق هدایت»، هر کدام از زاویه‌ ای، به این موضوع پرداخته‌ اند؛ براساس نمایش «پیگمالیون»، بعدها، در اواسط سال‌های دهه پنجاه سده بیستم میلادی، یک موزیکال هم، با عنوان «بانوی زیبای من»، روی صحنه آمد، که آ��هم در تاریخ ادبیات نمایشی غرب، یک رویداد بزرگ، به‌ شمار می‌آید

تاریخ بهنگام رسانی 28/10/1399هجری خورشیدی؛ 04/07/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی

پیگمالیون جرج برنارد شاو، قصه‌ی الیزا دولیتل، یه گل‌فروش ساده‌ست که با کمک هنری هیگینز، استاد زبان‌شناسی، از یه دختر کوکنی تبدیل می‌شه به یه بانوی باکلاس. داستان یه شرط‌بندی رو دنبال می‌کنه که هیگینز می‌خواد تو شش ماه الیزا رو برای یه مهمونی اشرافی آماده کنه. الیزا موفق می‌شه، ولی آخرش می‌فهمه هیگینز فقط اون رو یه پروژه می‌بینه. اینجا دیگه می‌ایسته، با هیگینز حرفش رو می‌زنه و می‌ره دنبال زندگی خودش. شاو با یه پایان باز و بدون رمانتیک بازي، نشون می‌ده که ارزش آدما به طبقه و لهجه‌شون نیست؛ بلکه به اینه که خودشون کی باشن و چطور راهشون رو پیدا کنن. یه نقد به جامعه و یه پیام کوبنده درباره‌ استقلال و هویت.
از نظر فمينيستی هم این کار آوانگارد محسوب می‌شه و جزو آثار قابل تامله.

دومین کتاب همخوانی هفت‌روز‌هفت‌نمایشنامه بود.

I don't care what anybody says. Eliza and Higgins were meant for each other. They're my new non-cannon OTP. Also Pickering is a dear. That is all.

Um... this was fine? The characters were certainly well-developed, but it was a bit tough to understand the point the author was trying to get across.

So far I only knew My Fair Lady , the musical based on Bernard Shaw's Pygmalion.

Now I've also read the original and even in the original language and I'm totally blown away by Shaw's puns and imaginative insults, his character portrayal and his style in general. The play was many times more exhilarating than I expected and to be honest, My Fair Lady is just a faint copy with music (even if I still like it lot). The less sweet ending of the story also suits me very well.

Very recommendable reading, which is worth 5 stars to me.
----------------------------
Bisher kannte ich nur My Fair Lady, das Musical, das auf Bernard Shaws Pygmalion beruht.

Nun habe ich auch das Original gelesen und sogar in der Originalsprache und bin total hingerissen von Shaws Wortwitz und seinen phantasievollen Beleidigungen, seiner Charakterdarstellung und seinem Stil generell. Das Stück war um ein vielfaches erheiternder, als ich erwartet hatte und ehrlich gesagt ist My Fair Lady nur ein Abklatsch mit Musik (auch wenn es mir immer noch gut gefällt). Auch das weniger süßliche Ende der Geschichte kommt mir sehr entgegen.

Eine sehr empfehlenswerte Lektüre, die mir 5 Sterne wert ist.

SPOILER!

A fountainhead of inspiration for countless projects, Pygmalion is actually not about love, and, this being a Shaw play, is all about social classes, manners and, what? phonetics. Also about humanity—about the power-play inherent in all types of relationships. Higgins, undeniably a gay man completely up to give the Betty a total overhaul, is not loveable, not even likeable. He's a tyrant—but he is written o-so-well, with British wit to spare. He is the prototypical academic—a sociopath, even. Eliza Doolittle, however, well, her character has made it into the popular consciousness: at once naïve and downtrodden, she is eager to learn, she is motivated to become better than who she is. Her lines drip with syrup—but I like her a lot, too.

Alas, this is something quite unexpected. The plot itself is pretty dull. We get no lessons from Higgins, we only see the transformation complete. The metamorphosis and the theme of taking on human projects has been recycled, as I’ve said, to no end. But the ending is quite extraordinary: instead of the usual romantic finale, the ending we are given stops only on the stage, but Shaw continues an epilogue for his most famous play, telling the reader why Eliza chooses Freddy over (he’s gay!) Higgins. Incredibly realistic, this unromantic end. Shaw is definitely a realist—yet it’s difficult not to find most of his works instantaneously endearing.

If you happen to be the Wayans Brothers and are stuck for ideas about where your next racist, sexist, gratuituously offensive comedy is going to come from, have you considered doing a gender- and color-reversed version of Pygmalion? I feel it has real potential. My first thought is to reunite Bernie Mac and Ashton Kutcher from Guess Who. Mac, in drag, plays Henrietta, a black linguist who bets her friend Picky (Oprah) that she can turn preppy white-boy Kutcher into a bro' within six weeks. Here's the warm-up joke, which I was told many years ago at a linguistics conference by a black colleague:

So there's this black dude and this white dude, and they're arguing about what color God is. In the end, they agree that there's only one way to find out. They get down on their knees, and they pray to God to reveal this important piece of information to His unworthy servants. There's a peal of thunder, and then they hear this booming voice from the sky saying:

I AM WHAT I AM

"Well, you was right!" says the black dude. "Cuz if He was black, He'd have said 'Ah IS what Ah IS!'"