بخشی از نمایشنامه‌ی پیگمالیون اثر جورج برنارد شاو رو رو اولین بار چند هفته پیش در کتاب هدوی خوندم و باید برای تدریسش سر کلاس زبان آماده می‌شدم. این شد که کمی راجع بهش مطالعه کردم و آخرش تصمیم گرفتم بخونمش و چه انتخاب درستی بود

پیگمالیون یک داستان اسطوره‌ای یونانی از مجسمه‌سازیه که از زنان بیزاره، اما مجسمه‌ای می‌سازه که به قدری زیباست که عاشقش میشه. الهه‌ی عشق آفرودیت در نهایت به مجسمه زندگی می‌بخشه و این دو به هم می‌رسند

پیگمالیونِ برنارد شاو مردیه که استاد آواشناسیه و تصمیم می‌گیره یک دختر فقیر گلفروش با ادبیات کوچه بازاری رو تبدیل به یک زن موقر از طبقه‌ی اشرافی بکنه. اما میشه گفت تشابهات این اثر با اسمش همینجا تموم میشه. این نمایشنامه برخلاف اقتباس‌ معروفش (بانوی زیبای من) رمانتیک نیست و قرار نبوده باشه. شاو در این اثر به ساختارهای اجتماعی حمله می‌کنه و سوال‌های عمیقی مطرح می‌کنه. چه چیزی واقعاً به جز پول طبقات اجتماعی رو از هم جدا می‌کنه؟ آیا بعضی انسان‌ها به ذات برتری‌ای دارند یا لباس‌ها، طرز صحبت کردن و حلقه‌های اجتماعیشون حس این برتری رو القا می‌کنه؟ آیا اخلاقیات با توجه به طبقه‌ی اجتماعی تعریف میشه؟

پیچیدگی کاراکترهای اصلی و مکالمه‌های تند بینشون از نقطه قوت‌های این نمایشنامه‌ست. از طرفی فکر می‌کنم شاو از مردهای پیشروی زمان خودش بوده که به زن‌ها و جایگاهشون در اجتماع جور دیگه‌ای نگاه می‌کرده و برای همین بی‌رحمانه ساختارهای سنتی محدودکننده رو مسخره می‌کنه

کاراکترهای این نمایشنامه ساعت‌ها جای صحبت دارند اما جالب این بود که در آخر کتاب برنارد شاو موخره‌ای اضافه کرده و ضمن جمع کردن داستان و ناامید کردن آدم‌های رمانتیک، عملاً خودش شخصیت‌هاش رو از لحاظ روانشناسی تحلیل کرده. این بخش می‌تونه بنا به سلیقه‌ی خواننده به زیاده‌گویی و دخالت بی‌جای نویسنده محسوب بشه یا به چشم یک مکالمه‌ی عمیق با نویسنده دیده بشه. من از گروه دومم

من خود نمایشنامه رو خوندم و به اجرای خلاصه شده‌ی بی‌بی‌سی هم گوش دادم که مخصوصاً چون در این نمایشنامه نوع صحبت کردن مهمه و باید بدونید لحجه‌ی کاکنی انگلیسی چطور صحبت میشه، می‌تونه به درک و جالب‌تر شدن نمایش کمک کنه

کتاب رو می‌تونید از اینجا دانلود کنید
Maede's Books

۱۴۰۳/۲/۲۳

This play is the first one that I've read in a very long time. Although I am familiar with My Fair Lady, and I have seen the play a number of times, I had never read  Pygmalion.

I enjoyed the play very much, even though it is a much crueler story than I had anticipated. It's premise is that two men make a bet as to whether they can take a street urchin named Eliza Doolittle and change her to point where society deems her as royalty. After they win, the girl is tossed out into the street with all her new charm, but no idea how to fend for herself as the new Eliza until she fends for herself by finding a man marry and then supporting him, as well as their family.

Shaw was a feminist throughout his life, and this book is his way of showing how men mistreat women, but that women are strong enough to overcome it and to take care of themselves.