“Preparations for the slaughter of mankind have always been made in the name of God or some supposed higher being which men have devised and created in their own imagination.”

Читати Швейка перебуваючи в діючій частині, на війні, на полігоні це окремий вид задоволення, бо врешті стає очевидним що НІЧОГО принципово не змінилось в структурі персонажів які і складають воєнний та армійський фольклор. А поведінкова модель Швейка, напевно найкращий спосіб пережити і пройти крізь армійський довб…зм.

Episodic, wandering (in the best possible way) and darkly hilarious, Svejk is an agent of chaos. But chaos looks like sanity in the world of militarism and war.

I really enjoyed this, although it did go on rather too long. The first part, where Svejk was centre stage was the best.

کتاب بخاطر بیماری و مرگِ نویسنده نیمه‌‌تمامه. ولی اصلاً دلیل نمیشه تهش به خودت بگی چه اثر بیهوده و عبثی. داستان تا همون بخشش هم اونقدر حرف واسه گفتن داره که راضیت کنه. فقط میشه حسرت خورد که چه موقع مُردن بود آقای یاروسلاو هاشک؟!
هاشک اومده بود که رسماً جنگ و سران جنگ‌طلب و سیاست‌های دیکتاتوری و تحقیرآمیز فرماندهان جنگی رو به سخره بگیره که موفق هم بود. اینکه چقدر جان و عزت نفس و و ارزش‌ آدم‌ها و به خصوص سربازها بی‌اهمیته توی اکثر جنگ‌ها.
تجربه‌ی جذاب و خفنی بود.

کتاب داستان های مجزا و در عین حال پیوسته در مورد فردی به نام شوایک است . شوایک مردی است که قبلا سرباز بوده و به خاطر حماقت، از سربازی معاف شده است و اکنون و با شروع جنگ جهانی دوباره وارد جبهه می شود . کتاب دارای فصل های مختلفی هست و هر کدوم در مورد یکی از شیرین کاری های شوایک و حماقت ها و بلاهت های اون .

خیلی قشنگ بود نمی دونم چرا ولی یک جوری منو یاد دن کامیلو می انداخت . من کلا کتاب های این تیپی را خیلی دوست دارم البته به نظرم این کتاب وقتی بیشتر می چسبه که مثلا کنارتون باشه و شبی بیست سی صفحه اش را بخونید ولی خوب من چون کتاب مال خودم نبود مجبور بودم پشت سر هم بخونم . یک نکته هم بگم که انتشارات زمان هم  این کتاب را با نام شوایک سرباز پاکدل داره که 255 صفحه است ولی کتاب انتشارات چشمه که من خوندم 900 صفحه است و بنابراین گمونم انتشارات چشمه نسخه کامل تری هست هرچند کلا کتاب تموم نمی شه و در وسطای ماجرا آقای هاشک در اثر ذات الریه می میره .

آقای هاشک نویسنده کتاب، اهل اتریش هستند و توی خانواده خیلی فقیری به دنیا می یاد و به همین جهت هم بعد از مرگ پدر و مادرش مجبور می شه ترک تحصیل کنه . هر چند بعدها دوباره به مدرسه باز می گرده و مدتی هم کارمند بانک می شه .

Klausyta, ne skaityta knyga - platformoje Audioteka lt, įskaitė (mano manymu itin puikiai) Mindaugas Ancevičius. Plepys tas Šveikas, bet gyvenimiškos išminties knygoje oho kiek. Nejučiom su rezonavo su šiais laikais - ypač kai netoliese irgi yra toks "viešpats imperatorius" ir krūva debilų generolų. Ir dar krūva kareivių, noriai plėšiančių, žudančių ir kitaip laiką leidžiančių. O kas jų kelyje, ir vardan ko tai - koks skirtumas....
Klausydama svarsčiau, kaip tas pats pasakojimas (laukimas, veltėdžiavimas, nusigėrinėjimas, plėšimai) būtų pasakojami iš kitos, pavyzdžiui serbų pusės... ir be to, Šveikas, čekas, yra ne imperijos dominuojančios tautos atstovas, o okupuotos, tikriausiai (savo gėdai, aš niekuomet nepasidomėjau čekų istorija), ir kodėl jie ir vengrai vieni kitų nemėgsta irgi nežinau (nes vengrų istorija irgi nesidomėjau). Tačiau aiškiai knygoje girdėjau germanišką saldotaviškumą - reikalavimą besąlygiškai paklusti aukštesniam rangu ir pageidautina jaustis prieš jį šiukšle. Taip.... po to daug maž aišku prie ko tai galų gale privedė... Ar beskaitydama svarsčiau ar tik šios mielos knygelės katalikų bažnyčia neuždraudė skaityti? ar tik mielojo Hašeko nuo bažnyčios neatskyrė?
Šiaip ar taip -Šveikas nei išminčius, nei klastūnas. Ar jis tikrai stengiasi būti geru kareiviu? Ar, vis dėlto, dedasi tokiu? O kas jį žino. Knygoje, šiaip ar taip, teigiamų herojų nėra. Nebuvo tokiu ir pats Hašekas....

It took me more than two years to finish this book. Had managed to get until half-way upon buying it, but couldn't get myself to continue. Basically, it's just more and more of the same. On the other hand, that "same" is also pretty damn good. And so, after two years of hesitation I decided to give its second half another chance and liked it. This novel has brilliant satiric comedy, crazy pictures and the highest amount of anecdotes I've ever come across. It's definitely flawed in some parts, with a number of redundant scenes for which the author didn't have time to do any editing. But still, I would've like to give Svejk five stars, were it not for its crazy length of 750 pages. If you want to do "the Czech book" don't do Kundera but choose Hasek instead.

So the story I heard was that this was the Czech Catch-22. Sold.

That's kinda true, with a strong element of A Confederacy of Dunces thrown in for good measure. The whole thing was written in installments, though, and it shows, with the first few sections absolutely killing it and Hasek slowly losing steam (like when I read Natsume's I Am a Cat, I could tell he was trying to replicate the success of the first part). The whole thing was never finished, as Hasek died before he ever had the chance. There's some great material in here, but Part 1 is worth the remainder combined.

Žavėjo humoras, satyra, absurdas. Turbūt per daug ištęsta, ir nors skaitydama išpūsdavau orą per nosį, kas būna retai, kai skaitau, bet per daug nesimėgavau skaitymo procesu, atidėliodavau skaitymą, ir laukiau, kada gi pagaliau perskaitysiu, bet perskaičiusi pasiilgau Šveiko.

A sort of Czech P. G. Wodehouse take on WW1 from the perspective of a Czech soldier fighting for “The Monarchy” (the tottering Habsburg Empire). It should be required reading perhaps for anyone studying the ‘Great’ War (along with Wilfred Owen’s War Poetry, Alan Clark’s The Donkeys and Hitler’s Mein Kampf, especially his spiel about fighting in WW1?)

It often read like a WW1 Dad’s Army Script and it was reassuring to read that Jerry and Hans had their ‘duds’ like Blighty boy Tommy! Despite the farcical tone of the writing which palled at times, Schweik, our hero, redeemed it all for me. Depicted by his superior officers as an insolent imbecile he was frequently the most sensible character, which says a lot about his bosses and why they lost the war and the Habsburgs their Empire.

Some lovely lines herein. An example which made me chuckle: Writing of a poor emaciated cow requisitioned for the Army pot: “The more the flesh was boiled, the tighter it stuck to the bones, forming with them a solid mass, as stodgy as a bureaucrat who has spent half his life feeding on official forms and devouring files and documents”.

692.tOsudy dobrého vojáka Švejka za světové války = The Good Soldier Švejk, Jaroslav Hašek
The Good Soldier Švejk (also spelled Schweik, Shveyk or Schwejk) is the abbreviated title of an unfinished satirical dark comedy novel by Jaroslav Hašek. The original Czech title of the work is Osudy dobrého vojáka Švejka za světové války, literally The Fateful Adventures of the Good Soldier Švejk During the World War.
تاریخ نخستین خوانش: یازدهم ماه آوریل سال 2008 میلادی
عنوان: شوایک سرباز پاکدل؛ نویسنده: یاروسلاو هاشک؛ مترجم: ایرج پزشک‌زاد؛ تهران، کتاب زمان؛ چاپ دوم تابستان 1383؛
زمان را کمی به عقب برمی‌گردانیم؛ سرباز«شوایک» دارد از دست‌شویی بیرون می‌آید. حالا کمرش را سفت می‌کند و وارد جنگ اول جهانی می‌شود! شوایک درست هنگامی که درد روماتیسمش عود کرده و مشغول مالیدن پماد به پای پر موی خویش است تصمیمش را می‌گیرد، که خود را برای جنگ آماده کند، و تا جان در بدن دارد با دشمن ملتش، ملت اتریش که بالای سر مردمان چک است بجنگد. ولی نبرد او، نبرد نیزه با نیزه نیست. نبرد صداقت با خشونت است. خشونتی که ادعای دانایی دارد و کارهای بزرگ را در شأن خود می‌داند و آن کارهای بزرگ عبارتند از: دستور دادن، پول شمردن، نظم و ترتیب داشتن و مصدر داشتن. شوایک ما را به جنگ جهانی می‌برد، و زمانیکه کلاه رنگارنگش را به سر گذاشته، و آن لباس پاره‌ اش را به تن کرده، پرده‌ های جنگ را به افتخار ما بیننده‌ های خوشحال و آسوده، کنار می‌زند. و می‌گوید: با عرض بندگی به استحضارتان می‌رسانم که این خاطرات من است در زمان جنگ، زمانی ‌که رشادت‌ها و جان‌ فدائی­های بسیار کردم. و بی‌ وقفه خانة اربابم «سرکار ستوان لوکاش» را آب و جاروب می‌کردم، و به خانم‌های ملاقات‌ کننده، درس آداب و رفتار پس می‌دادم. آه... در آن روزهای پیروزی... . اگر رمان شوایک سرباز پاک‌دل را بخوانید، خودتان متوجه می‌شوید که با چه اعجوبه‌ ای سر و کار دارید! این را هم بگویم که آرزوی نویسنده این بوده، که کلمة شوایک به معنی شخصی با خصوصیاتی خاص وارد فرهنگ لغت مردم «چک» شود. «من شوایک هستم» یک دوران بزرگ نیازمند مردان بزرگ است. قهرمانان ناشناخته بی‌ سر و صدائی وجود دارند، که افتخارات ناپلئون را کسب نکرده‌ اند، و مثل او وارد تاریخ نشده‌ اند. معهذا خصوصیات روحی آنها به حدی غنی و پرمایه است، که حتی اسکندر کبیر را تحت‌ الشعاع قرار می‌دهند. امروز در خیابان‌های پراگ به مردی با سر و وضع نامرتب بر‌می‌خورید، که خود نمی‌داند چه نقش مهمی در تاریخ این دوران بزرگ جدید ایفا کرده است. آرام به راه خود می‌رود، بدون اینکه مزاحم کسی بشود، و یا اینکه روزنامه‌ نگاران برای مصاحبه مزاحمش بشوند. اگر اسمش را بپرسید کاملا راحت و بدون تصنع جواب می‌دهد: «من شوایک هستم...» و این مرد کم حرف و بد لباس، کسی نیست جز «شوایک سرباز پاکدل» سابق، جنگجوی قهرمان و شجاع که در زمان سلطه ی اتریش، نامش مدام بر سر زبان اهالی «بوهم» بود. قهرمانی که بدون شک، از عزت و افتخار او در جمهوری تازه چکسلواکی کاسته نخواهد شد. شوایک سرباز پاکدل را بسیار دوست دارم. او مثل «اروسترات» سفیه، معبد «دیان» را آتش نزده است، تا نامش در جراید و کتاب‌های درسی کودکان بیاید. و این به گمانم به خودی خود بسیار زیباست
شوایک سرباز پاکدل / یاروسلاو هاشک / ایرج پزشک‌زاد / کتاب زمان / چاپ دوم / تابستان 1383؛
شوایک سرباز پاکدل / یاروسلاو هاشک / دی و بهمن 1385؛
رمان شوایک سه بار و به سه شکل متفاوت به فارسی ترجمه و منتشر شده. پیش از انقلاب «حسن قائمیان» بخشی از رمان را با عنوان «مصدر سرکار ستوان» ترجمه و منتشر کرد. سپس «ایرج پزشکزاد» بخش اول رمان را با عنوان «شوایک؛ سرباز پاک دل» توسط نشر زمان به چاپ رساند. نسخه کامل را «کمال ظاهری» که سال­ها در مجارستان زندگی ­کرده از زبان مجاری به فارسی برگردانده، و در 908 صفحه به نشر چشمه سپرده و به چاپ رسیده است. ا. شربیانی

I’ve read The Good Soldier Švejk twice – once when I was still adolescent and second time when I was already an adult. I enjoyed it both times, though quite differently.
Everything begins on the eve of the Great War…

“So they’ve killed Ferdinand,” said the charwoman to Mr. Schweik who, having left the army many years before, when a military medical board had declared him to be chronically feebleminded, earned a livelihood by the sale of dogs – repulsive mongrel monstrosities for whom he forged pedigrees. Apart from this occupation, he was afflicted with rheumatism, and was just rubbing his knees with embrocation.
“Which Ferdinand, Mrs. Muller?” asked Schweik, continuing to massage his knees. “I know two Ferdinands. One of them does jobs for Prusa the chemist, and one day he drank a bottle of hair oil by mistake; and then there’s Ferdinand Kokoska who goes round collecting manure. They wouldn’t be any great loss, either of ‘em.”

Besides many other things, this extravagant tale seems to be one of the first examples of postmodern novels full of delicious black humour.

I really don’t know why those loonies get so angry when they’re kept there. You can crawl naked on the floor, howl like a jackal, rage and bite. If anyone did this anywhere on the promenade people would be astonished, but there it’s the most common or garden thing to do. There’s a freedom there which not even Socialists have ever dreamed of.

This world of ours is a huge lunatic asylum and we all are patients there.