This book was disappointing. It felt overwrought and melodramatic.

Tita, the youngest daughter of overbearing Mama Elena, has to give up the hope of ever marrying. It will be her duty to take care of her mother in old age. This becomes a big problem when she meets Pedro. When Pedro learns of Tita's duty to her mother and impossibility of future marriage, he agrees to marry Tita's sister, just so he can be closer to Tita. This sets in motion this fable of unrequited love that is the thread through the book.

This book, put by some, into the category of magical realism, is not at all subtle or richly textured like others in the genre. Perhaps a better category would be tall-tale or fairy tale. If I had come to the book with that perspective, maybe I would have been able to hold back on all of the exaggerated eye rolling I was doing while reading. Also, I would have been more apt to forgive the book for the delivery of one-dimensional characters.

Now, I did give this book 2 stars which means it isn't completely devoid of literary value. The language, though simple and spare was evocative, the recipes and description of food interspersed between chapters was a delightful diversion.

I would only recommend this book to readers who have a high tolerance for love stories that tend to the saccharine. If you're a true Cinderella girl, you might enjoy the story without concern for its plausibility. Don't bother if you're more like me--interesting in rich characters.

وجبة روائية ممتعة
يُنصح بها بشدة :)

Una lectura ligera y rápida, que disfruté por el estilo de la narración.
Me pareció maravilloso cómo la autora intercala el tema cultural y culinario con la magia, es un realismo mágico muy particular el de «Como agua para chocolate», me sorprendió y me hizo sonreír, pero al mismo tiempo ni los personajes ni la acción me atraparon.
Hay algo en la historia que no terminó de conectar conmigo, quizás esas vueltas con el amor, y ese humor un poco cruel a veces.
Sea como sea, es una historia diferente, para pasar una buena tarde de lectura.

في قطرة الندى تلمع الشمس
تجف قطرة الندى
في عيني، وفي عيني تلمع أنت
وأنا ، أنا أحيا...

Hace 4 años le puse TRES ESTRELLAS a este libro.

Hoy me da risa y juzgo a ese Rodrigo que no había encontrado la magia en estas páginas.
No me queda duda que Laura Esquivel es una de las mejores escritoras mexicanas, además de que entiendo porque su libro es uno de los más vendidos en el país.

Desde las descripciones de la comida, hasta el desarrollo en los personajes. La forma de narrar una vida cotidiana y hacerla fantástica. Llena de romance y dolor. De tradiciones rotas y recién nacidas.

Su final no es triste. Se los aseguro. Y aun así, me sentí tan conmovido que no pude evitar llorar. No necesitas más que ese par de personajes entrañables y un diario para disfrutar de esta maravillosa novela.

Te quiero mucho, Tita. Tu recuerdo persistirá en estas páginas.

Bir kadınlık masalı… O kadar geç kalmışım ki bu romana, okurken kendime çok kızdım. Nasıl denk gelmemiş, nasıl ıskalamışım? Ne kadar benzersiz ve etkileyici bir kurgu… O kadar haz alarak okudum ki şimdiden favorilerimden biri oldu. Yazar büyülü gerçekçilik akımını çok dozunda, bana göre tam da ‘olması gerektiği’ kadar kullanmış. Bunun belli bir ölçüsü yok elbette ama yine de kanaatim bu yönde. Şimdiye kadar en sevdiğim büyülü roman Isabel Allende’nin ‘Ruhlar Evi’ydi, şimdiyse bu oldu. Onun kadar büyük bir roman değil elbette ama daha yaratıcı bir kalemden çıkmış ve lezzeti daha çok.

‘Şeytan Tangosu’nun Krasznahorkai’nin ilk eseri olmasına inanamamıştım. Bunda da benzer bir şaşkınlık yaşadığımı söyleyebilirim. Farklı çalışan, yaratıcı ve yetkin bir beynin yine ilk eserinde ortaya koymayı başardığı bir yetkinlik var karşımızda. ‘Şeytan Tangosu’ kategoriler üstü, aşkın bir metin olduğundan bu yakıştırma beklentilerinizi öyle bir seviyeye yükseltsin istemem fakat şunu da rahatlıkla söyleyebilirim ki bu debut, son derece sağlam ve bütün bir şekilde kotarılmış.

Tita isimli karakterimizin aşkı üzerinden, geleneksel yemek tarifleriyle ilerleyen roman; diğer yandan büyülü gerçekçiliğin sihirli anlatımını arkasına alarak acısını hissettiğimiz; fakat lezzetini de damağımızda hissettiğimiz benzersiz bir yemeğin etkisini yaratıyor. Bir beş yüz sayfa daha olsa okutturacak bir anlatım bu. Bazı bölümlerde yaptığı zaman atlamaları sebebiyle yazara sitem dahi ettirebilir; anlatsaydın keşke Esquivel, biz okurduk yani.

Kitap 1989’da yazılmış. Bundan üç sene sonra da o dönem yazarın eşi olan Alfonso Arau tarafından film yapılmış. Filmi görmedim henüz. Kitaptan sonra izlerim dediklerimdendi, iyi ki de öyle yapmışım. En kısa zamanda izlemek için listeye yazdım.

Romanın temel izleği bir aşk öyküsü olsa da aslında Meksika Devrimi hakkında da satır aralarında kabaca kurulan fon anlatısı, romanın vurucu güçlerinden biri. Bunu özellikle anlatmamak, ama diğer yandan da anlatmaktan kaçmamak; hatta esere uzaktan bakınca anlatımın isabetli bir amaca işaret etmesi romanın çok katmanlı olmasını sağlıyor. Edebiyat diyoruz işte buna.

Demem o ki sevdim ‘Acı Çikolata’yı. İyi ki okumuşum diyorum, size de gönül rahatlığıyla öneriyorum.

İyi okumalar.

Un 5 de 5
Me ha tenido enamorada toda la novela, es una historia fácil de leer, encantadora y hasta cómica!
Recetas, amor, muchos sentimientos, es un libro lleno de emociones.

«فعندما يدور الحديث عن الطعام، وهو أمر بالغ الأهمية، لا يمكن إلا للحمقى أو المرضى ألا يولوه ما يستحق من الإهتمام.»
n  n

كنت داخله اقرأ الرواية وأنا متوجسة جدا لأني أبعد ما كان وما سيكون عن المطبخ وكل ال activities المتعلقة بيه :") ولكن اتفاجئت بمدى إعجابي بالحدوتة اللي جمعت بين أم متسلطة وثلاث أبناء حياتهم كلها بتتمحور حولين الطبخ و وصفات الأكل الشهية :D
n  n

تجربة جديدة من منظور مختلف تماماً، عندما ترى العالم من وجهة نظر حلقات الفلفل والتوابل وطائر السمان الجريح .. :") كل شهر وصفة مع مناسبة جديدة هتعيشها مع أسرة تيتا، ومستغربة جدا من قدرة الكاتب في تشبيه المشاعر الإنسانية بالأكل!
ستتعرف على أسرار الحياة والحب عن طريق المطبخ :'))

Okay, so maybe more of a 3 1/2 star. I have a love/hate relationship with magical realism and, if anything, part of my disappoint with the novel comes from the fact that there's not as much "magic" as I had hoped for (I prefer Isabel Allende's House of the Sprits by comparison). However, I still enjoyed the novel as it was unique in its structure, and the conduit for the magical aspects of the novel--food--was beautifully rendered in the recipes and descriptions of the connection between food and culture, as well as food and memory.

Tita, the youngest daughter in her family, is doomed by tradition. She grows up knowing that she will never marry as it is her fate to take care of her tyrannical mother as she enters old age. Tita might have been able to resign herself to her destiny if it weren't for Pedro, the man with whom she falls passionately in love at first sight. Tita's mother, of course, forbids the marriage and instead does the unthinkable--offers Pedro her eldest daughter Rosaura's hand in marriage. Pedro, the effin' fool that he is (oh, that's my other complaint with the book; I did not cotton to Pedro, although, to be fair, he's not a very well-developed character and so his actions come across as moronic since his only driving impulse is to be with Tita), accepts because it is the only way he can be near Tita. Oh, yeah. You know that's a plan that's going to end in a fustercluck.

Tita is both elated to know that Pedro is only marrying her sister out of love for Tita and depressed by the fact that their love is to go unconsummated as long as her mother's eagle eye ensures that the two are kept apart. Unable to express her innermost desires, they instead surface in her famed cooking. Ordinary meals become an emotional feast as those who eat her food are consumed by Tita's suppressed passion, anger, and resentment.

The episodic structure of the novel is genius, separated month by month and beginning with the recipe around which the story will revolve.

The characters are somewhat one-dimensional, but given that the novel has a fairytale quality to it and reads more as myth than reality, I'm willing to forgive that. What ruined the entire novel for me was the ending. I don't want to ruin it for other readers, so I will simply say that I don't think Tita chose the right man and leave it at that.

Cross posted at This Insignificant Cinder

يُقال أن أكثر ما حُرم منه جيلنا هو حميمية العلاقات الاجتماعية، الاجتماع معًا في مجلس عائلي يتضمن الكثير من الطعام والكثير من الأحاديث والضحكات، والكثير الكثير من الحكايات الغير مترابطة والعشوائية بتفاعلات حقيقية دون أن يجلس الجميع ورؤوسهم مُنكبّة على هواتفهم المحمولة.


أتخيل أن حينها الشخص الوحيد الذي سيشعر بالوحدة هو الجدة؛ تلك التي تمتلك في جُعبتها الكثير من الحكايات ووصفات الأكل والكثير من الحنان أيضًا لكنها لا تمتلك معرفة جيدة بتلك التكنولوجيا اللعينة التي تأخذ صغارها وصغار صغارها منها.


ما كنت أشعر به وأنا اقرأ هذه الرواية، هو أن "تيتا" بطلة الرواية تجلس على كرسي هزاز متدثرة بشال صوف وأنا أجلس تحت قدميها تُضفرّ ليّ شعري وتُخبرني بقصة حياتها تلك التي تُشبه المأساة؛ الغريب أن كل تلك المآسي وكل ذلك الألم حين يُحكي أو يُقرأ سيبدو وكأنه يمرّ سريعًا، سنشعر بالصدمة والحزن نعم لكننا لن نشعر أبدًا بتوقف الزمن عن الحركة الذي يسببه الألم.


تيتا التي حُكم عليها أن تبقى بلا زواج لرعاية أمها حتى تموت، فتحولت حياتها إلى سلسلة مشوهة وغير مفهومة من الأحداث ولا أدري حقًا كيف يمكن لنا أن نقرر نيابة عن آخر مصيره وكأننا نُنّصب أنفسنا آلهة ولا أدري كيف يمكن للآباء والأمهات أن يفعلوا ذلك بصغارهم رغم كل ما يُقال عن ذلك الحُب الذي يحملوه بداخلهم لهم غريزيًا وبدون أي شروط، كيف يمكن له بدم بارد أن يجعل قطعة منه تتحمل كل لك الأذى؟


لا أعلم لما ذكرتني الرواية أثناء قرائتها بمئة عام من العزلة لماركيز، ذات النمط الي يركز على عائلة واحدة بأحداثها ولا يحاول رسم الزمن أو الأحداث خارجها إلا بما يُعتبر ضرورة وإضافة للعائلة ولحياتها وذات النمط الذي يحكي المأساة بسرعة وحسم ولكن بتكثيف وكأنها ومضات تأتي وتذهب فجأة لكنها تترك أثرًا صادمًا.


الرواية ممتعة، ممتعة للغاية ومؤلمة أيضًا؛ كانت وصفات الأكل تُضجرني فالمطبخ هو أكثر الأشياء التي لست على وفاق معها أبدًا ولا أفقه فيه شيئًا لكنني كنت أشعر أنها أعطت نكهة ما للرواية واكملت الصورة، ما لم يعجبني حقًا النهاية ولا أدري لمَ!


تمّت

Os segredos da vida e do amor através da culinária que perpetua memórias e antepassados enquanto houver alguém que cozinhe as receitas herdadas.
Tita, uma das filhas da família De la Garza, nasceu com um destino já definido: não pode casar pois pela sua condição de mais nova das irmãs, cabe-lhe cozinhar para todos e cuidar da mãe até ao dia da sua morte. Tita ama Pedro que casa com uma das irmãs. Na família De la Garza obedecia-se e ponto final. Já que estava proibida de casar, poderia ao menos conhecer o amor? Ou nem isso lhe era permitido?
Tita «estaba como agua para chocolate», expressão mexicana que significa estar a ponto de transbordar como a água fervente para fazer o chocolate: em ebulição. Como estava irritada!

Expulsa do rancho onde a família vivia, vai dar os seus passos rumo à liberdade e ao fim da tradição familiar que condicionava as filhas mais novas.

É um livro exótico e extravagante com características de fantasia e realismo mágico e o peculiar sentido de humor mexicano.

É também um livro sensual, libidinoso, uma singular relação sexual através da comida, paixão com desenfreio, com luxúria, olhares tão poderosos que são capazes de acender o próprio Sol.

Tita andava sempre com frio mas aprende que o fósforo contido no corpo humano pode ser detonado com o hálito da pessoa amada.
Tita não é uma mulher resignada; não renuncia pois não é uma perdedora - sabe que a caixa de fósforos húmida que tem dentro de si pode ser seca.

É evidente que é preciso ter o cuidado de ir acendendo os fósforos um a um - digo eu - pois se acendem todos de uma vez o brilho produzido pode ter as suas consequências; mas, Tita desejava todas as emoções em simultâneo como um vulcão que une o que ninguém separará.
Adorei o livro da primeira à última página e já sinto saudades da Tita...do seu tempero, do cheiro da sua cozinha e da sua história de amor depois de uma paixão tantos anos contida.



«num abrir e fechar de olhos os chiles desapareceram das bandejas...Como estava longe o dia em que Tita se tinha sentido como um chile em nogado que se deixa por decência, para não demonstrar gula.»

Like Water for Chocolate was unbelievable – a whirlwind of colors that I got through in like two days, and so when I finished, everything closed up inside my head as if in a loop and I didn't even know where to begin with this review.

That's why here I am writing one, two months after I've actually read the book.

It was an amazing story, truly one of a kind. I'm not a big fan of magical realism, it's very hard to find books with magical realism that will go down well for me, but Like Water for Chocolate was written exactly in this way. It was subtle, but very emotional, colorful and vivid. Plus, there was the whole cooking and baking bit. I couldn't resist the amazing descriptions of foods. Reading this book could basically be called feasting!

Like Water for Chocolate is kind of a Cinderella story that showers you with details about Mexican culture, cuisine and sprinkles it with a pretty heavy dose of magical realism. It's unforgettable. You definitely need to read it.

Book Blog | Bookstagram | Bookish Twitter