Squirm worthy - in a good way.

Very uneven, though I love DFW with a deep and abiding passion, it must be said that not all that glitters is necessarily gold...about half the stories are experimental airballs and the other half are uniquely powerful, beautiful and inimitable.

The Good:

Mister Squishy

Another Pioneer

The Soul Is Not A Smithy

The Bad:

Philosophy and the Mirror of Nature

Oblivion

The Suffering Channel

Incarnations of Buried Children

The Amazing, Brilliant and Powerful:

Good Old Neon



I do treasure my copy, since it's auto-fucking-graphed by the man himself and it reminds me of having shaken his compact, light, muscular hand (tennis grip, y'know?) and offered some awkward, pointless small talk.

Three stars, because even though the collection as whole was unsatisfying and not thoroughly muse-blessed the good weighs up the not-so-good...

Hay una frase de Monsiváis que me gusta mucho: "O ya no entiendo lo que está pasando o ya pasó lo que estaba entendiendo", y es exactamente lo que he sentido mientras estaba leyendo.

El libro está compuesto por varios relatos, algunos no tan cortos, en los que parece que el tema central es uno, cuando en realidad el autor parece estar hablando de otra cosa. La complejidad con la que teje todas las historias es extraordinaria.

Todavía tengo que digerirlo bastante, y como con cualquier libro de cuentos, hay algunos que me han gustado más que otros, pero creo que todos valen la pena.

μολις τελειωσα την ιστορια "παλιο καλο νεον", μακραν η καλυτερη ως τωρα...τι βασανισμενο μυαλο αυτος ο ανθρωπος , ωστοσο μονο τετοια μυαλα και ψυχες ξερουν να γραφουν τετοιες ιστοριες...υποκλινομαι..

A proposito, lo so che questa parte è noiosa e probabilmente ti annoia, ma si fa assai più interessante quando arrivo alla parte in cui mi uccido e scopro quello che succede subito dopo che una persona muore.

Quanto a lungo si può descrivere un momento? Quanto dettagliatamente, finemente, esaustivamente si può sperare di raccontarlo? Soprattutto: a che scopo?
A tratti Foster Wallace in questo può sembrare pedante e logorroico - siamo onesti, lo è -, ciò non implica una scrittura meno magistrale o una creatività raggiungibile ad altri, anzi.
Questo genio si spinge al limite del proprio estro riuscendo a non perdere per strada il proprio sentimento, nascondendo sotto un muro di bellissime parole quel cuore pieno di paura, solitudine e confessioni sussurrate.

"Come un vecchio neon" e "Il canale del dolore" sono dei romanzi brevi stupefacenti; "Incarnazioni di bambini bruciati" è il racconto più vivido e atrocemente indimenticabile abbia mai letto.

Let me start by saying that I am an idiot. DFW is a genius and I do not “get it”. Reading DFW is deeply unsettling to me and I will illustrate the feeling with several analogies. Comparing him to other artists, you can find some similarities between him and a Wes Anderson film. Both take attention to detail and ratchet it up beyond all reasonable levels. The rich detail has the paradoxical effect of making the story feel less real. With Anderson, this lends the story a surreal, wistful, calming quality. Wallace lacks Anderson’s symmetry and focus, so the detail feels less like signal and more like noise, which brings me to my next analogy. In the musical realm, reading DFW is like listening to Martin Garrix if you’ve never heard an EDM song before and thus value its novelty. There are words, yes, but we leave those words on maximalist, confusing tangents before those words ever gain any semblance of meaning. I don’t know about you, but when I listen to music I generally enjoy latching on to the lyrics and treat the instruments as accoutrements, sugar for the pill. Were I to listen to classical or otherwise instrumental music, I would still be able to latch on to a central theme and follow its thread. Martin and David give us a theme and then tear us away on detours made of chaos and confusion. It’s energizing like a sales pitch, and it’s only afterwards that you realize it meant nothing to you. If I were made of different stuff, I would perhaps appreciate the energy alone as reason to enjoy the art, but for me it’s like being on a train with your eyeballs forced to look at nothing but the tracks. In your periphery you think you see beautiful vistas unfold and pass by, but all you can see is slat after slat of wooden track for hours and hours.

There are flashes of clarity, humor, and beauty. The bits about small moments in film sticking with you, the sexual undertones to the eponymous short story, the frankness with which the twists are presented. All of these were fun and new. In these moments reading DFW is like listening to the world’s most interesting boyfriend on his most boring day. He can give life to the mundane, but damn if it wouldn’t be nice to see a little more cohesion. DFW shows genius in these moments, but in this fool’s opinion his only value in the aggregate is his unique, maximalist style and his ability to make me feel something even if that something is shame and frustration.

Raccolta di racconti perfetta per approcciarsi a Wallace, ho amato lo stile e alcuni racconti penso che mi rimarranno impressi a lungo.
Mi ha colpita la capacità di Wallace di far intersecare vari piani narrativi, ogni volta con un escamotage diverso, nonché lo studio psicologico davvero analitico, quasi settorio, dei personaggi.
Non vedo l’ora di leggere altro di questo autore, che sono convinta mi entrerà nel cuore (anzi, già un pochino l’ha fatto).

I am not a huge fan of short stories (as those of you who have read other reviews will note). I am especially not a fan of short stories that take a while to get into; I prefer reading one long story (even a 1000 page book) to several small stories.

That said, this volume does hold together thematically. Several of the stories have quintessentailly "perfect" people who are really depressed underneath; several of them end at the point at which the action would normally occur; several characters desire distinction as in "large percentage of bright young men and women locate the impetus behind their career choice in the belief that they are fundamentally different from the common run of man, unique and in certain crucial ways superior"; they are also very focused on paradoxes; there are also threads that remind me of his other short stories, such as the movie/film/art analysis that comes across as very Lynchian and the selfish perspective of us all. The sentence structure (long, run-ons with many asides) and the use of brand names was also reminiscent of Infinite Jest.


Mister Squishy: This was a story about a focus group with lots of snide commentary about advertising and commercialism. As a side plot, there is a potential terrorist climbing up a building; but the plot is never resolved in that the focus group does not begin and there is never any resolution with the building climber. My favorite quotes from this story were: "the product is never going to have as important a place in a TFG's minds as it did in the Client's. Advertising is not voodoo....what was important to consumers was, always and invariably, themselves."

The Soul is Not a Smithy: This was another story in which the action never quite occurs. We know that the teacher goes off the wall and that the SWAT team storms the classroom and kills him, but it is unclear whether or not Mr. Johnson actually does anything threatening to the children other than write KILL THEM on the board. I did like his commentary about children and daydreaming: "What teachers and the administration in that era never seemed to see was that the mental work of what they called daydreaming often required more effort and concentration than it would have taken simply to listen in class. Laziness is not the issue. It is just not the work dictated by the administration."

Incarnations of Burned Children: This might have been my favorite story (not because it was shortest); I liked the distance from the characters "the mommy" and "the daddy" instead of giving them names. Once again the action ended at a pivotal point; we are not completely sure how damaged the child is from the burning diaper (story indicates that he goes on living, but not whether or not he marries or has kids of his own).

Another Pioneer: This story takes place on a plane (another repeating theme throughout these stories); our narrator is eavesdropping and misses some details. Ultimately, though, this is similar to the story Good Old Neon because the child is a fraud. He is competent and capable until he starts to question his own value and then things start to slip. It is an interesting take on the self-fulfilling prophesy as well as thematically relevant about inner insecurities. I also liked the use of the socratic method as an ironic self-questioning. The line that the warring chief gives to the child is my favorite quote: "You, child, who are so gifted and sagacious and wise: Is it possible that you have not realized the extent to which these primitive villagers have exaggerated your gifts, have transformed you into something you know too well you are not? Surely you have seen that they so revere you precisely because they themselves are too unwise to see your limitations? How long before they, too, see what you have seen when gazing deep inside yourself?"

Good Old Neon: I liked this one quite a bit because of my own voyeuristic nature. Knowing that DFW commits suicide and seeing the way in which he describes the insecurities of the "fraud" and "perfect" main character made me wonder about DFW's own motivations. I was also curious about the way the story transferred to 3rd person (with DFW himself as filter) after the suicide. My favorite quote from this one was: "Am I happy? is one of those questions that, if it has got to be asked, more or less dictates its own answer".

Philosophy and the Mirror of Nature: This story was rather odd (not that the others aren't). I like the slightly Asperger's bent of the narrator coupled with the idea that his mother's facial features cannot be re-arranged. His (the narrator's) obsession with black widow spiders is tongue-in-cheek given that this mother is a widow as well.

Oblivion: I liked this story quite a bit and was more than happy with the resolution: they both are dreaming, UNTIL it turns out that it is all a dream. I get the idea that we cannot tell dream from reality, but the double layer just felt like he was laying it on too thickly.

The Suffering Channel: This was probably my least favorite story. I liked the idea (and total bought it) of a suffering channel. Nothing other people like more than watching someone suffer. I also found his discussion about art vis a vis shit to be hysterically funny. This was the most Lynchian of these stories (as compared to the essays of A Supposedly Fun Thing in which they all had an element of unrealistic Lynch).

Overall the stories are poignant. DFW does a great job of noting the deep human suffering to which we are all susceptible. Even though the writing is dense, the descriptions are humorous and it is definitely a worthwhile read.

Good Old Neon may be my favorite Wallace fiction next to Broom of the System or Forever Overhead. This collection takes a little while to connect, but really whomps you at the end.

The sequential ordering of the stories have both profound EFFECT & AFFECT on the reader.

I can't help but wonder if some of these pieces were intended to connect with The Pale King.

Some of the dialogue was really bold and I will always respect that about Wallace's fiction.

Socratic Reddit Discussion on The Suffering Channel 2024:

I could be wrong, but I think 9/11 was an extremely traumatic experience for Wallace (and many Americans, myself included).

If you read Broom of the System, the events of the book lead up to its conclusion on September 11.

If you read Wallace's other college thesis, his explanation of his created J-analysis including “mother-relation” and “daughter-relation” is fairly similar to the concept of time travel/space time continuums as explored in the Back to the Future film series. Wallace uses potential terrorist attacks as means of explanation.

There's an innate sensitivity to details of time and place, almost as if he had this gut feeling or premonition something awful was going to happen.

The Rolling Stone essay about 9/11 details the shock first hand, while using American flags as a trope for normalcy. Television is also this very, normal "American" thing that he explores a lot in his writing.

The Suffering Channel is the closer in the collection, Oblivion. It takes place in 2001.

*What do the arrows at the beginning of sections signify?*

left

down x7

right

left

down x2

right x2

left

down

Honestly, I think it might just be someone using a remote to surf channels trying to serve as a distraction, but because of the tragedy, it's everywhere. The American suffering is on every channel.

Wallace is using his art form to try and process his deep deep big feelings, but no matter what he does, the standard distractions like television won't make the shit feeling won't go away because the suffering is on every channel.

*Could you elaborate here? I've read TBOTS. Do you mean this literally, that the book coincidentally ends on the date September 11? I can't remember it that well.*

Yes, literally.

So the coincidence of a tragedy happening on 9/11 to someone deeply concerned about fate and time probably made him internalize like it was his cosmic fault or something.

[hug emoji]

Σπουδαίος, αλλά ώρες ώρες κ ολίγο κουραστικός για τα γούστα μου. Ευφυής, ταλαντούχος αλλά κατά ένα τρόπο ψυχρός.

Οκτώ ιστορίες συναποτελούν τούτο το εκπληκτικό βιβλίο. Καθε μια εντελώς διαφορετική από τις άλλες, σε μέγεθος, ύφος και θέμα, ενώ είναι σε όλες τις περιπτώσεις εντυπωσιακή η έρευνα που έχει πραγματοποιηθεί πριν τη συγγραφή.
-----

«Ο κύριος Αφρατούλης»
Η ιστορία αυτή χαρακτηρίζεται από πλήθος συντομογραφιών – ουσιαστικά ακροστοιχίδων των διαφόρων τμημάτων, υποτμημάτων, ανθυποτμημάτων, παράλληλων τμημάτων κλπ μιας εταιρείας- προφανώς στηλιτεύοντας την ασημαντότητα της ιεραρχίας στο σημερινό κόσμο. Ο βασικός χαρακτήρας, διαμεσολαβητής της ομάδας, είναι ένας βαρετός και επίπεδος άνθρωπος αλλά αναλύεται σε βάθος και ιδιαίτερα περιγραφικά, προφανώς για να δοθεί στον αναγνώστη η αντίθεση αυτή, και να καταδειχθεί πόσο η ανάλυση, πολλές φορές, υπερισχύει της πραγματικότητας. Ο αφρατούλης αυτός κεντρικός ήρωας, που σαφώς υποφέρει απο κατάθλιψη αισθάνεται –κι οπωσδήποτε είναι- παγιδευμένος στη «μεγάλη μηχανή μάρκετινγκ», που του έχει πάρει και το τελευταίο ίχνος ανθρωπιάς. Στον καθρέφτη, το πρόσωπό του και το πρόσωπο του σνακ «Mr Squishy» για το οποίο εργάζεται, συγχωνεύονται τρομακτικά. Έτσι καταλήγουμε στην εργασιακή ματαιότητα, μιας και, μολονότι οι άνθρωποι αισθάνονται ικανοί και αναντικατάσταστοι, τελικά είναι απλά νεκροί επαγγελματικά, «τελειωμένοι», κι απλά δεν το ξέρουν ακόμα.
-----

«Η ψυχή δεν είναι σιδεράδικο»
Ο πρωτοπρόσωπος αφηγητής σε αυτό το διήγημα είναι ένας μικρός μαθητής που, αντί να παρακολουθεί το μάθημα, ονειροπολεί. Φτιάχνει στο μυαλό του μια απίθανη ιστορία, κι έτσι έχουμε στο έργο το κλασικό ανατολίτικο μοτίβο της ιστορίας μέσα στην ιστορία. Η ονεροπόληση τον έχει συνεπάρει τόσο πολύ που δεν παίρνει χαμπάρι όσα διαδραματίζονται στην τάξη: ο αναπληρωτής καθηγητής πολιτικής παιδείας, καταρέει, στη διάρκεια ενός μαθήματος για το Σύνταγμα, καταλήγοντας σε μια κρίση αμόκ. Η πλειοψηφία των μαθητών εγκαταλείπουν τρέχοντας την τάξη, αλλά ο ίδιος μένει πίσω με άλλους 3 μαθητές, σε κατάσταση ομηρίας. Συγχρόνως, ο αφηγητής, σε μεγαλύτερη πια ηλικία (οι δύο αυτές φάσεις του ίδιου προσώπου εναλάσσονται στο κείμενο) σκέπτεται τον πατέρα του, τη σχέση τους, το εργασιακό του περιβάλλον και κυρίως τημν αποπνικτική ζωή που έζησε και η οποία στοιχειώνει ακόμα τα όνειρα του αφηγητή μας. Έτσι η ονειροπόληση, είτε με τη μορφή του εφιάλτη για τη ζωή του πατέρα, είτε με εκείνη της παιδικής ονειροφαντασίας, είναι το κύριο μοτίβο στο διήγημα είτε ως διαφυγή είτε ως μέσο δημιουργίας.
-----

«Μετεμψυχώσεις καμένων παιδιών»
Στο συντομότατο αυτό αριστούργημα ο Wallace επιτυχγάνει να μας κόψει την ανάσα, παρακολουθώντας τις ξέφρενες προσπάθειες δύο αβοήθητων γονιών να παρηγορήσουν το βρέφος τους που έχει σοβαρά ζεματιστεί από μια αναποδογυρισμένη κατσαρόλα με βραστό νερό. Όπως υποδηλώνεται και από τον τίτλο, ο συγγραφέας δεν περιγράφει ένα μεμονωμένο γεγονός, αλλά αντίθετα δημιουργεί μια οικουμενική, αιώνια, οικογενειακή τραγωδία. Και μάλιστα διατηρώντας το απαραίτητο «μέτρον» του αρχαιοελληνικού δράματος, μιας και ο αναγνώστης αποστασιωποιείται από τα γεγονότα, αφού ούτε οι χαρακτήρες ούτε ο τόπος, ούτε ο χρόνος κατονομάζονται.
-----

«Ακόμα ένας πρωτοπόρος»
Ο Wallace, σε μια λογοτεχνική μεταφορα του παιδικού παιχνιδιού «χαλασμένο τηλέφωνο», αφηγείται μια ιστορία που άκουσε κάποιος από κάποιον που την άκουσε από έναν που την είχε ακούσει κλπ. το διήγημα ξεφεύγει εντελώς από το ύφος των υπολοίπων, θυμίζοντας περισσότερο ανθρωπολογική ηθογραφία: σε ένα παλαιολιθικό χωριό γεννιέται ένα παιδί που απαντά σε κάθε ερώτηση και λύνει όλα τα προβλήματα.
-----

«Παλιό καλό νέον»
Στο μεγαλύτερο μέρος του διηγήματος ακούμε τον καημό κάποιου γιάπη, που, αν και καλά προσαρμοσμένος στην κοινωνία νιώθει απατεώνας και υποκριτής, μιας και τίποτα από όσα κάνει δεν αποτελεί αληθινή έκφραση των δικών του επιθυμιών αλλά μια συνεχής προσπάθεια να γίνει αποδεκτός και αρεστός από τους άλλους με απώτερο στόχο να κερδίσει το θαυμασμο τους. Ο αυτοκτονικός τούτος πρωτοπρόσωπος αφηγητής απαλύνει το βάρος της μοναξιάς του σκεπτόμενος τον θάνατο. Υπνωτισμός, αθλήτισμός, διαλογισμός, μασονεία, ζωγραφική, εθελοντική εργασία, χειροπρακτική, ναρκωτικά, αγαμία, πολυγαμία, συλλογές, θρησκεία και τελικά η ψυχανάλυση αποτυγχάνουν να συγκρατήσουν τη σύγχυσή του, με το μοιραίο να επέρχεται. Στο τέλος, όμως, συνειδητοποιούμε ότι η ιστορία μπορεί να μην αφορά καθόλου εκείνον, μιας κι ένας νέος χαρακτήρας, που ονομάζεται David Wallace εμφανίζεται από το πουθενά. Άραγε είναι ή όχι ο συγγραφέας; Αυτό περαμένει ανοιχτό και στην δική μας άποψη. Το καλύτερο της συλλογής για μένα.
-----

«Η φιλοσοφία και ο καθρέφτης της φύσης»
Η δυσμορφία και οι απειλητικές δηλητηριώδεις αράχνες μπλέκονται με εντυπωσιακό τρόπο σε αυτή την απίθανη ιστορία.
-----

«Η λήθη»
Ο αφηγητής αντιδρά εμμονικά σε αυτό που πιστεύει ότι είναι μια παραίαθηση της γυναίκας του (δηλαδή ότι ο ίδιος ροχαλίζει όταν είναι βέβαιος ότι δεν έχει καν κοιμηθεί) ενώ στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι οτι στερεύει η αγάπη και η συντροφικότητά τους.
-----

«Το κανάλι της Δυστυχίας»
Σε πρώτο επίπεδο έχουμε μια σάτιρα για την προσπάθεια του αρχισυντάκτη ενός δημοφιλούς περιοδικού να ασχοληθεί με μια ιστορία για έναν άνδρα που στη διαδικασία της αφόδευσης παράγει γλυπτά. Ο ίδιος έχει συναντήσει τον καλλιτέχνη και ζητά έγκριση για το άρθρο. Παράλληλα παρακολουθούμε έξυπνες νεαρές ασκουμενες που επιδιώκουν να κάνουν σημαντικά, αλλά κυρίως σωστά βήματα στη σταδιοδρομία τους: να είναι πάντα ντυμένες με την τελευταία λέξη της μόδας, να συχνάζουν στα «σωστά» στέκια και να γυμνάζονται στο μεσημεριανό διάλειμμα. Είναι οι δυναμικές γυναίκες που οραματίζονται μια νέα εκδοτική βιομηχανία, της οποίας θα είναι οι εμπνεύστριες. Όλα αυτά λαμβάνουν χώρα στα γραφεία τους, στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου, τον Ιούλιο του 2001, ενώ το περιοδικό θα κυκλοφορήσει στις 10 Σεπτεμβρίου.
Παράλληλα διαβάζουμε την ιστορία της δημιουργίας ενός νέου καλωδιακού καναλιού. Εδώ ο Wallace σατιρίζει ξεκαρδιστικά την αδιάκοπη δυσλειτουργική φλυαρία με την οποία μας πυροβολεί 24/7 το μηντιακό σύστημα, και η οποία μεταμφιέζεται ως ορθολογική σκέψη.
_____________________________________________________

Μία από τις πρώτες παρατηρήσεις που αβίαστα περνά από το μυαλό του αναγνώστη μετά το πέρας αυτων των ιστοριών είναι η προσπάθεια του Wallace να διερευνήσει την έννοια και τις δυνατότητες ενός αφηγητή, αλλά επίσης και την ίδια την αξιοπιστία του. Και τούτο το βλέπουμε σε όλες τις ιστορίες, αλλά κάθε φορά η διερεύνηση και ο πειραματισμός αλλάζουν και μεταλλάσονται από την έμπειρη, δημιουργική και πραγματικά πρωτοποριακή πένα του Wallace. Αποδεικνύεται επίσης και πόσο μεγάλος βιρτουόζος των τεράστιων περιόδων είναι, κάτι καθόλου απλό ή αυτονόητο στην αγγλική γλώσσα, αλλά που δε δυσκολεύει το ελληνικό κοινό, μιας έχουμε συνηθίσει τις τεράστιες περιόδους με δεκάδες κύριες και δευτερεύουσες προτάσεις. Οι, δε, ιστορίες είναι ανακατεμένες με πλήθος λεπτομερειών (ενίοτε και δευτερεύουσες μικρότερες ιστορίες) ώστε να κρυφτεί (ή ίσως καμουφλαριστεί;) το σημείο στο οποίο πραγματικά θέλει να εμβαθύνει η ιστορία, μέσα από τα περίπλοκα παραδείγματα της δαιδαλώδους μυθοπλασίας του συγγραφέα, που αναγκάζει τον αναγνώστη να κοιτάξει κάτω από την επιφάνεια.
Οι χαρακτήρες συνήθως δυσκολεύονται στην άμεση επικοινωνία, ενώ δείχνουν αδύναμοι (ή μήπως και ανίκανοι;) να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα κατάματα με αποτέλεσμα ετούτη να πρέπει να τους δοθεί με έμμεσο τρόπο, μέσα από προτάσεις, υποδείξεις και παραινέσεις, και αναλυθεί σε βάθος.

Πρόκειται για ένα εξαιρετικό έργο. Εξαιρετικό !

Oblivion--it is just the perfect title to unify these strange and maddening gems.
You could really lose yourself in this book, indefinitely, if you're not careful.
Recommended to readers of Postmodernism and Quiet Horror.