"Sophists ressemble philosophers as wolves ressemble dogs." And so we must be careful not to lose our ways when dealing with them.

The Sophist asks a rather bold and fundamental question: nothing less than "What exists? What is reality?" And in the journey, Plato destroys his own system of logic, that of Parmenides (an early pre-Socratic philosopher), and leaves us with a surprisingly nuanced take on the nature of reality. The usual subtitle of this dialogue is "On Being".

The dialogue starts with an attempt at identifying the main rivals, the eternal enemies of Plato and all philosophers. The Sophists. But what are they, exactly? The (painful) discussion proves to be unsuccesful. Are they 'hunters of men', finding young spirits to seduce? Are they traders, seller, or producers of knoweldge? Or - more disturbingly - are they "purifiers of the soul", seeking, by contradiction and debate, to purify the minds of their listeners? That last defintion fills the entire Socratic circle with horror, as it would make them dangerously close to true philosophers and "free men".

The easy contradiction would be to state that the philosophers are talking about something meaningful, whereas sophists do not. However, pure formal Platonic logic is unable to deliver this contradiction, as the sophists use formal speech, and that speech cannot be said to be "about nothing" - since in accordance to Parmenides philosophy, which has inspried most of Plato's work until then, "nothing does not exist" - there is only the supremacy of 'Being'. "Non-Being" cannot be described, expressed, or be source of knoweldge. A pure application of Parmenides' philosophy vindicates the sophists and kills all of philosophy (!).

Plato's dialogues have always some subtle framing that goes beyond the nature of the text. In this text, in a rather unique way, the main orator of the dialogue is not Socrates, but a foreigner - from Parmenides' own country - dialoguing with a young disciple of the Academy. Socrates the Old is relegated to a silent listener, and tellingly, a young Socrates is also avidely listening to the trial of Parmenides' theses. This dialogue is one of the latest written (allegedly) by Plato, and it marks a significant shift in his philosophy, forcing a reframing of his ideas (which were considered 'finished' with The Republic but were found to be lacking and unable to answer questions about Science in previous dialogues).

Parmenides' thought (or at least, what was considered Parmenides' philosophy at the time) must die, prompting the Stranger to decry that he commits a crime of parricide. Plato is forced to admit the existence of "non-being", which are simply the negation & difference of being. The notion of 'Otherness' is the negation of 'Sameness', 'Motion' is the negation of 'Stillness', or more prosaically, 'Non-tallness' is the negation of 'Tallness'. The existence of Motion must implies the existence of Stillness. These two motions cannot exist simulatanously in the same body or object; yet the existence of Stillness is incomplete and non-sensical without the existence of Motion.

Now the road here is rather long, laborious, and a bit boring, sometimes making you wonder what all the Greeks are ranting about. Isn't it evident? In some way, yes - however, what makes the reflection interesting it how it gets vowen into Platonic philosophy. Since non-X is the negation and difference of X, it has an existence, in relation to X. This implies that images - imiations of things - have a real existence, in relation to the real thing, and those imitations can be faithful, or not, without their existence being an object of debate.

This is a rather colossal amendement to Plato's intial theory of Forms. This states that Forms cannot exist on their own, but rather in relation to other Forms, and that this relation between Forms is the object of study of the philosopher. Things therefore exist as powers, powers to create relationships with other things. In turn, this implies that the job of the philosopher is to seek the relationships between such things, as well as precisely identifying those Forms. This forces Plato to moderate and qualify his earlier theory of Forms, since Forms now can be represented as images, and can be part of the sensible world.

Plato's final theory as outlined here seems to be both a rejection of "monism", the ideal of a Singular Absolute Being, since "being" is only defined in relation to other beings. This comes after a very laborious discussion seeking to prove that a concept cannot be seperated from its component entity - a Man cannot be seperated from his Soul, his Body, his height, etc - but by the same token, the whole is more than the sum of all the parts, since it is also defined by the relationships between said part. Plato therefore also rejects strict "dualism", allowing a more complex relationship between Images & the ideal Forms they represent. This represents a rebuttal and an evolution over his previous theory as well as a direct criticism of Parmenides' school of thought. This would also pave the way for more modern philosophers, such as Hegel or Kant in their quest for a meaning of "Universal".

We should not forget to mention that by "tedious", I really mean to say that this book is incredibly difficult to read, even by Socratic dialogue standards. Most of Plato's dialogues alternates between theses - in the form of long speeches - and debates, in which a person with an opposing point of view is slowly brought to Reason by Socrates talking to them [to death]. No such thing happens here: this is 200 pages of Theethus agreeing to a very long demonstration, never providing any form of input on his own, only serving as an echo and sounding box to the thesis, sometimes even slowing it down. Plato can write things with drama and eloquence (The Symposium comes to mind). But he clearly does not feel creative in this particular dialogue.

In the end, it is by this innovation (and a lot of "VERY TRUE, STRANGER!" lines) that philosophy is finally saved: the Sophist is found out, identified, ensnared, and defeated. True, we must concede, his "speech" of images, comparisons, and illusion exists in its own right; however, the relationship between the images which make up his speech and the Forms they seek to represent is false, or rather, rooted in less truth than that of the philosopher. In order to defend Truth, Plato must admit the existence of Falsehood, including of False Speech and False Ideas.

This is, in some way, a defeat of the Platonic Ideal which supposed that only 'Truth' existed. As it turns out, this seducing idea rested on shaky grounds, as it could enable an absolute relativism of every opinion as Truth. The Sophist can now be identified as the man who produces a False Speech about False Ideas. Nevertheless, after all that work, Plato cannot help but crawl back into idealism, as the dialogue seems to imply (at least, from my intepretation of it) this is more out of intellectual laziness and incuriosity than out of malice and a real desire to decieve. "If only the Sophists would apply more rigour and logic, they would see the error in their ways!" Plato tells us. You can take a man out of Idealism, but you cannot take Idealism out of a man.

This is literally the worst book I've ever experienced reading.

DO NOT READ IT IF YOU'RE A BEGINNER IN PHILOSOPHY!!

I mean yes I did learn alot from this book, in fact I really learned so many things, but it gave me a whole disappointment in philosophy, it's so hard to understand and that damn "stranger" speaks too much in a hard way.
I really started believing mid-reading that the stranger is himself the sophist.



Anyways, I was recommended reading "The Existence of the World, by Reinhardt" before reading "The sophist".

Platon Sofist diyalogu içerisinde, diyaloglarında bir çürütme ve doğurtma tekniği olarak yer verdiği Sokrates’in yerine, toplama ve bölme tekniği kullanan Elea’lı Yabancı'ya yer verecek, Sofist’I avlamak üzerine çıktıkları bu yolda ise Elealı Yabancı ve Theaitetos, epistomolojik ve ontolojik önermeler ile Sofist’e atadıkları belli başlı sanatları irdeleyeceklerdir. Bu sanatlar arasında üzerine en çok vakit harcanan ise mimesis veya benim okuduğum çeviride yer aldığı şekilde taklit sanatı olacaktır.

Taklit sanatı öncelikle diyalogun ontolojik hatlarını oluşturacak bir ayrıma uğrayacak, varolanı varolan üzerinden gösteren kopya ve varolmayanı varolan üzerinden gösteren aldatıcı görünüş/fantazma üzerinden epey uzun bir varlolan ve varolmayanı ayırma ve tanımlama süreci başlayacaktır.

Bundan sonrası tamamen kitabı okurken gelecekte bakmak aldığım notları içermekte, buraya da rahatça ulaşabileceğim bir nokta olduğu için bırakıyorum;

Elealı yabancı, Sofist hakkında konuşmadan önce bir mutabakata varmak ister, buna göre kronolojik olarak diyalogun öncülü gözüken Thaitetos da ulaşılmak istenilen bilginin ideadan bağımsız Kabul edilemeyeceği görüşünde mutabakata varılır. Bu mutabakata göre, artık üzerinde konuşulan Sofist, bir birey veya nesneden ziyade, akıl ile irdelenecek bir türdür.

Elealı yabancı, sofisti açıklamak için önce bir av analojisine başvurur, Sofist türü burada bir avcıya benzetilecektir ve avı, medeni şartlarda ‘otlamakta’ olan ‘evcil’ insanı, retorik ve ikna silahlarına başvurarak, kişisel haz ve maddi kazanç güdüsüyle avlamakta olandır.

Sofist birinci bölümde bir avcıdır, ancak zor kullanarak değil, retorik ve hitabet ile tuzağa düşürendir. Sofist ikinci bölümde bir satıcıdır, ancak kendi üretimini değil, kentten kente dolaşarak başkalarının ürettiği ürünü satan, sadece bilgi değil, erdemi de ürünleri arasında tutarak maddi kazanç güden bir bilgi tüccarıdır. Üçüncü durumda aynı şeyleri perakande satan bir satıcı olarak, dördüncü bölümde de kendi ürettiği bilginin satıcısı olabilir. Beşinci yüzü kavgacı olarak nitelenecektir. Sadece tanım namına da olsa, altıncı bölümde bir ruh arıtıcısı olarak nitelenir.

Sofist kavgacı olacaktır, ancak bu kavga bir münakaşa halinde çıkar karşımıza, fiziki zararlarla sonuçlanan bir şiddet içermeyen bir dövüş sanatıdır sofistin uyguladığı. Burada eristik tanımı ile karşılaşırız diyalogda, diyalog içerisindeki tanımına göre “beceriyle yönetilen ve kendiliğinden doğru veya yanlışa sürüklenen tartışmalar”dır. Dış kaynaklardan da yararlanarak edindiğim tanımlamaya göre eristik yöntem, hakikate ve doğru düşünceye ulaşmak üzerine kullanılan bir araçtan ziyade, ulaşılmak istenilen bir amaçtır; bu amaç da münakaşada haklı taraf olmak, kendi argümanın yüzeyde kalması ve diğerlerinin çökertilmesi ve bunun üzerinden yaşanacak kişisel haz ve sofistler söz konusuyken, bazen para kazanma halidir. (Platon Sofistleri bu iki sonuca ulaşırken görmekle beraber, tartışmada eristiği uygulayan Megara okulunu sadece kişisel haz sonucuna ulaşma amacında görür)

Yabancı diyalogun ileri kısmında, arınmayı kötü ve iyi olanın bölünmesi kabulüyle, ruhun arınmasına değinecek, ancak ruh hedefine ulaşmaya çalışırken sürekli sapmalar yaşama olasılığını, ruhun niteliğinden bağımsız şekilde sunacaktır. “Ruhun kendi isteğiyle bilgisiz olmadığını biliyoruz.” ve hemen akabinde, “Bilgisizlik kendisini hakikat yoluna atan ve bu atılma sırasında yolundan sapan ruhun durumudur.” Bu durumda öğrenme sürecinde, bilgi edinmenin yanısıra yanlış bilgiden arınmanın önemi vurgulanır. Yanlış bilgi çürütülmeden, ruh doğru bilginin nüfuzuna engel olacak etmenler ile doludur. Burada da sofistliğin eristik yöntemi yerilmekte, Sokratik diyaloğun kathartik yöntemi övülmektedir. Burada katharsis, ruhun temelsiz kibirinden arındığı ve doğru bilginin nüfuzuna açık hale geldiği an olarak nitelenir.

Sofist türünün avında ulaşılan son noktada, tanımlayabilmek için bir başka sanat daha atanır Sofist’e, bu nitelik bir yaratıcı niteliği olmakla beraber, bir nesne üreten zanaatkar ya da düşünce üreten teorisyenden ziyade, “temelsiz bilgelik kibrini” eristik yöntem ile karşısındakilere empoze eden bir ilüzyonist bir yaratıcılıktır. Bu noktada sofistin en ayırtıcı özelliği para kazanma sevdası değil, aldatıcı görünüşlerin yaratıcısı olmasıdır.

Platon bu noktada bu yaratıcı-üretici sanatçı niteliğini ikiye bölecektir, i. kopya yapma sanatı; yani dönemin değerlendirmesi içerisinde gerçeğin en mükemmel taklidini yansıtma eylemi; ii. Kopya olmamasına ragmen kopya gibi gösterme, aldatıcı görünüş/phantasma (fantezi) sanatı. Buradan itibaren diyalog üç ayrı problem üzerine yoğunlaşacaktır, “gerçekte var olmadan görünme”, “doğru olmayan bir şeyi düşünme” ve “olumsuz yargı ya da önerme” problemleri.

Diyalogun sofisti tanımlamayı bir kenara bıraktığı bu noktada, “Görünmez fakat akıl edilebilir olan gerçekliklerin duyu yoluyla algılanabilir görünüşlerinin nasıl olup da varolabileceği” probleminde ilk adım olarak, gerçekler ve görünüşler dünyası olarak varlığı ikiye ayıracak, ve bu yolculuğa yokluğun tanımı sorusu ile başlayacaktır.

Yokluk varlık üzerinden tanımlanamaz, çünkü varlık var olana karşılık olarak gelmekteyken, var olmayandan bahseden kişi hiçbir şeyden bahsetmiyor olacaktır. Ancak bunu söylerken kendimizle çelişiriz, çünkü dile getirilemeyen, söylenemeyen, kendisinden bahsedilemeyen bir şey diye tanımladığımız bir varlık, sayısal bir birlik söz konusudur. Peki sayısal değer, birlik, varlık niteliklerini kullanmadan, var olmayandan nasıl bahsedebiliriz? Bir şey varolabilir de, nasıl bütünüyle gerçek olamaz?

Gerçek olana benzemesine ragmen gerçek olmayarak varolan bir kopya sayesinde. Bu şekilde yanlış düşünce, kopyaların aldatıcılığı üzerinden bir şeyin var olmamasına ragmen var olduğunu düşünme halidir.

Önce tarafların gerçeklikten söz ederken ondan ne anladıklarını soralım;

Materyalistler, söz gelimi sıcak ve soğuğun var olduğunu söyledikleri zaman, varlık veya gerçeklik ile ne anlatırlar? Platon’a göre varlık sıcak ve soğuktan ayrı, üçüncü bir terimdir ve farklı bir anlam içerir. Sıcak ve soğuk ise varlık üzerinden pay aldıkları için varolan idealar olmak durumundadır. Bu üçünü bu şekilde ayırmayan materyalist kendisiyle çelişecektir; birinci alternatifte, eğer varlık anlamı sıcak ile özdeşleştirilirse, bu sefer soğuk var olmayan olmak durumunda kalacak, ikinci alternatifte, eğer sıcak ve soğuk varlık anlamı ile özdeşleştirilirse, bu sefer iki parçadan oluşan tek bir gerçek olacak ve iki ayrı gerçek şey olmayacaktır. Bir sonraki adımda Parmenides’in varlığın tek bir bütün olması üzerine teorisine yöneltilecektir oklar ve Platon’un idea dünyası ve materyalistlerin değişim yaklaşımı ile uyuşmazlığı gösterilecektir.

İdealistler ve materyalistlerin varlığa yaklaşımındaki ayrımı gözetlerken Platon, materyalistlerin cisimlerde onlara varlık niteliğini kazandıran güç veya dunamisten bahseder. Varlık bu güç ile etki eden etken veya bu güç ile etki altında kalabilen bir edilgen olabilir.

İdealistlere göreyse oluş ve varlık birbirlerinden ayrıdır. Oluş ile duyularımız sayesinde, varlık ile ruhumuz akıl yoluyla temas etmektedir, varlık her zaman aynı kalmaktayken, oluş sürekli değişmektedir. Materyalistler varlığı etken ve edilgen kılarken, idealistler bu nitelikleri oluşa yüklemektedir. Ancak Platon’a göre, gerçeklik sadece değişmeyen varlıklardan meydana gelir ise, akıl, idrak ve bilginin varlığından söz edilemez. Bir diğer yandan, gerçeklik sürekli bir değişim halinde ise, bu sefer de bilginin meşruluğundan bahsedilemez (Thaitetos). Yani varlık ve bütün olarak gerçeklik, doğasında hem değişim hem de değişmeme olan varlıkları içermektedir.
İdeaların dostları,

i.tOluş ile varlık arasında bir ayrım yapıp, bu ikisinden iki ayrı varlık kategorisi olarak söz ederler
ii.tDeğişmezliği varlığın temel ya da özsel özelliği olarak öne sürerken, değişmenin oluşun ayırt edici özelliği olduğunu Kabul ederler. (Platon buna yukarıda karşı çıkmaktadır)
iii.tİki ayrı biliş tarzı olduğunu, ‘oluş dünyasını duyu yoluyla, gerçek varlık dünyasını da akıl yoluyla bildiğimizi Kabul ederler.

Olumsuz yargı ve önerme problemi üzerine,

i.tHiçbir şey birbiriyle karışmaz
ii. Her şey birbiri ile karışabilir
iii. Bazıları karışıp, bazıları karışmaz.

(Karışmadan buradaki kasıt, birleşme, birbiri ile bir araya geldiğinde uyum içerisinde olma, birbirinden pay alma veya birbirlerini Kabul etme hali olarak Kabul edilir)

Platon burada bazı ideaların karışabileceğini, bazılarının da karışmayacağı alternatifini Kabul eder. Hiçbir şeyin birbiriyle karışmadığı birinci alternatifte, diyalogda verilen örnekteki gibi, “hareket vardır”, “sükunet vardır”, “hareket sükunet değildir” gibi önermeler anlamsız olacaktır. İkinci alternatifte, hareket ve sükunet birleşirse eğer, “hareket duracaktır” ve “sükunet hareket edecektir”, ki bu da imkansızdır. Bu durumda idealar üzerinden varlığa yaklaşımda en olası alternatif bazı şeylerin karışabileceği, bazılarının da karışamayacağı alternatiftir.

Bu durumda, neyin ne ile birlikte daha iyi durduğunu bilmenin bir sanatı vardır. Birbiriyle aynı anda varolabilecek harfleri bir araya getirme sanatı gramer, ezgileri bir araya getirme sanatı da müzisyenlik ise, tartışma konusunda da bir sanatçıya ihtiyacı vurgular Platon. Yabancı bu noktada Sofisti ararken Filozofu keşfetmekten korkusunu dile getirecektir. Diyalektiğin sanatçısı filozof ile, sofisti de burada ayıracaktır.

Sofist, “evinde gibi olduğu ve ustalığını hissettiği yokluğun karanlığına sığınır.”
Filozof ise “durmadan varlık üzerine düşünür ve bu alanda parlayan ışık nedeniyle onu görmek zor değildir.”

Bu noktada varolan ve varolmayanı açıklamak için idealara başvurmak ister. Önceden işlenen Hareket ve durağanlık burada tekrar devreye sokulacaktır. Bazı şeylerin birleşip, bazılarının birleşemeyeceği 3. Alternatifin kabulü üzerinden;

- Hareket ve durağanlık birleşemez
- Hareket ve varlık birleşebilir, durağanlık ve varlık birleşebilir. Varlık bu noktada hareket ve dinginlikten ayrı 3. Bir kavram olarak nitelenir.
- Hareket, dinginlik ve varlık bir diğerinden ayrı, ama kendisi ile “aynı”dır. Ancak “aynı”lık sadece bu üç kavrama tekabul edemez, bu durumda “hareket aynı” ise, “hareket dinginlik” olacak ve önerme bozulacaktır. Bu durumda “aynı” da 4. Bir kavram olarak eklenir.
- Ayrı, varlık ile bir gösterilirse, hareket hem hareket olan, hem de hareket olmayan olarak gözükecektir. Bu durumda “ayrı” da 5. Bir kavram olarak eklenir.

Sonuçta, varlık kendi başına varolarak “aynı”lığa katılır, hareket ile birleştiğinde ve farklılık ile karşılaştığında ise “ayrı” haline gelir.

Artık varolmayan daha büyük bir açıklık kazanmış olur. Varolmayan, varolanın bir karşıtı değil, ondan ayrı olandır. Varolmayan, varolana katılarak onu bahis varolandan “ayrı” kılar. Yani varolmayanın özü varolandan ayrı olmakta yatmaktadır.

Parmenides’in “asla kanıtlanamaz var olmayanın var olduğu; hayır, böyle bir araştırma yolundan düşünceni uzak tut!” söylemi, varolmayanın var olduğu, varolanın da varolmadığı bu önerme ile çürütülmüştür. Buradaki asıl ayrıma, varolanın taklidini yapan kopya sanatçısı ile, varolmayanı varolan olarak ifade eden fanteziye dönüyoruz. Peki bunlardan ikincisi yapmakta olan sanatçı, eğer yukarıdaki önermeler doğru ise, nasıl hataya düşmektedir? Bunun için varolmayanın düşünce, görünüş ve söz ile bağlantısını irdelemek gerekir; eğer bu bağ bulunursa, yanlış düşünce ve yanlış söz de ortaya çıkarılacak, Sofist sonunda yanlışın içerisine hapsedilecektir.

Konuşma için araç olarak kullandığımız sözcüklerin üzerinde durulur önce. Farklı varlıkların birbiri ile birleşmesi ve birleşememesi söz konusu olduğu gibi, sözcükler için de aynı durum geçerlidir. Anlamlı bir önerme için, bir isim ve bir eylemin bir araya gelmesi – birleşmesi gerekmektedir. Önermenin geçerliliği ve doğruluğu da niteliği üzerinden değerlendirilmelidir. Önerme, olguyu gerçekte olduğu şekilde betimleyebiliyorsa doğru, olduğundan farklı bir şekilde niteliyorsa yanlış bir nitelik kazancaktır. “Thaitetos şu an karşımda oturuyor” doğru, “Thaitetos uçuyor” yanlış bir önerme olacaktır. Bir yandan uçma eylemi de varolan başka isimlere atanabilecek iken, varolan bir isim ve varolan bir eylem birleştiklerinde her zaman “varolan” bir durum ortaya çıkmaz, ve yanıltıcı bir önerme, varolan ve varolmayanın bu şekilde sürekli bir arada olmasından mümkün kılınır.

Düşünce ise konuşmanın ruhta yapılan hali olarak nitelenir. Ruhun kendi içerisinde konuşması düşünce, düşüncenin sonucu olan yargı, sanı/algı ve yargının birleşmesi de görünme olacak şekilde, ruhta oluşan olaylar dört bölüme ayrılmıştır. Konuşulan söz ile yakın ilişkisi olan bu dört kavramın da doğruya olduğu kadar yanlışa da ulaşabileceği kanıtlandığından, aldatma sanatının olanaklı olduğu ortaya çıkar.

Sofist sonunda taklit sanatına hapsedilmiştir, Yabancı’ya göre bu bir üretim sanatı olmakla beraber, tanrısal ve insansal üretimin de ayrımı yapılmalıdır. Doğadaki maddeleri tanrılar yaratırken, insanlar bu yaratıları kullanarak yeni şeyler üretirler, varolmayanı farklı süreçler ile var eder ikisi de. Bir duvarcı sanatıyla (tekniğiyle) bir ev yapıyor ise, bir ressamın sanatıyla bu evi tuval üstünde bu evin hayalini oluşturmaktadır. Ressam burada görüntü üreticiliğinin “kopya” halini yapmakta, doğada varolanı taklit etmektedir. Fırça kullanarak aldatıcı görünüş üretmenin yanı sıra, kendisini ve sözlerini kullanarak aldatıcı görünüş üretebilen taklitçiler de vardır. Bu taklitçilerin bazıları bilinçli, bazıları bilinçsiz olacaktır.

Yabancı diyalogun sonunda Sofist’e ulaşıldığını belirtir;

“Bilge diyemeyiz, çünkü bilmediğini anladık. Bilgeyi taklit ettiğine göre, buna uygun bir isim olmalıdır. Şunu söyleyebileceğimizi düşünüyorum: Karşımızda, bütün varlığıyla Sofist var.”

Sophist is not the most beautiful dialogue in the canon, but it is important, and this is an excellent translation. Sophist follows on the heels of Theaetetus, which explores how error occurs when the categories of thought are confused. Sophist examines how those categories interact with each other in an effort to locate where the Sophist hides: in non-being. But first the Stranger has to resolve a logical obstacle: how can the Sophist hide in non-being, when on the face of it non-being simply is not?

The Eleatic Stranger takes over where Socrates leaves off in Theaetetus and demonstrates over the course of the dialogue how non-being does exist, and furthermore, how it is interwoven with being. Where Protagoras is refuted in Theaetetus for proposing that human understanding is a relative and changing matter, Parmenides is refuted in Sophist for proposing that it is eternal and changeless. What the Eleatic Stranger proposes (and it's important that it is he and not Socrates who does this) is that the case is not either Change or Rest, Being or Non-Being, Same or Other -- it is both/and in all these cases.

The argument is logically complicated because these difficulties reside in the categories of language, but upon taking these apart it becomes clearer. Where Theaetetus shows the impossibility of perfect knowledge, Sophist shows why and how this is so -- it is due to the categories (the "Forms") and how we think and communicate. On a theoretical level we expect that perfect knowledge is possible because things are what they are. True statements require a correspondence to a certain and stable state of affairs, otherwise what we say at one moment is not longer true as the state of affairs has changed and the statement is no longer true. We project this requirement upon the world because that is the way we think and speak. The Eleatic Stranger shows us the danger of doing this -- ignoring non-being allows the sophist to run free and hide in the interstices of our categories of thought.

Fun stuff.

Cometieron el parricidio de matar a Parménides, y me pone feliz, estaba emocionado cuando el eleata dijo que lo iban a matar.

El diálogo es bastante pesado, y requiere preparación (como el resto post-republica, aunque recomiendo prepararse en todos) la primera parte es bastante superflua, dan unas definiciones bastante inútiles pero en la segunda parte para buscar la definición matan a Parmenides, y llevaba mucho tiempo esperando esto.

No es un diálogo para matar el rato pero está bien si te interesa, tiene relevancia a día de hoy y se ven semillas de lo que serán Kant y Hegel en un futuro

Ikke lest denne versjonen men har lest dialogen. Det telles

Um clássico!

Who cares.

Is it me or is Plato embodying the sophist even as he is describing him in this philosophical dialogue? The logic in the conversation between one learned Visitor from Elea and an impossibly agreeable bloke named Theaetetus gets completely nutso with some regularity. No matter how odd the wise guy's categorizations get (and my God, he does love to subdivide), you can pretty much bet that his primary listener is going to pipe in with a "yes," a "that's right," or an "of course." There are interesting ideas aplenty but equally as many that are downright hilarious.

Plato seems to me like a crazy old reactionary who hates frivolous artists and ambulance (or any "victim" hoping to get paid handsomely in a civil suit) chasing lawyers (our modern sophists).

3.5

By the middle of the book here's what I really wanted to see happen:
---

STRANGER: There are some who imitate, knowing what they imitate, and
some who do not know. And what line of distinction can there possibly be greater than that which divides ignorance from knowledge?

THEAETETUS: There can be no greater.

STRANGER: Was not the sort of imitation of which we spoke just now the
imitation of those who know? For he who would imitate you would surely
know you and your figure?

THEAETETUS: Naturally.

STRANGER: And what would you say of the figure or form of justice or of
virtue in general? Are we not well aware that many, having no knowledge
of either, but only a sort of opinion, do their best to show that this
opinion is really entertained by them, by expressing it, as far as they
can, in word and deed?

*PUNCH*

STRANGER: OW!

STRANGER: ...

STRANGER: Did you just punch me in the face?

THEAETETUS: Yes, in the nose.

STRANGER: That REALLY hurt!

THEAETETUS: Sorry, but I had a justified true belief that punching you in the face would finally make this interesting. I've been saying "yes", and "very true" for over an hour now and you haven't communicated anything of testable value. You've assumed a definition of knowledge and seem to be under the impression that through deduction you can arrive at an absolute truth that would somehow settle all further inquiry. You've provided not a single conjecture that I, or anyone listening, could ever evaluate, test, or even attempt to falsify.

STRANGER: AGH, my nose is bleeding...

THEAETETUS: You're right, that was uncalled for. Please, go on using sophistry to tell me why sophistry is bad.

---

But that never happened.

Here's something fun, filter out everything Theaetetus says, it goes like this,
...
THEAETETUS: Yes.
THEAETETUS: True.
THEAETETUS: Certainly.
THEAETETUS: True.
THEAETETUS: What do you mean, and how do you distinguish them?
THEAETETUS: Very true.
THEAETETUS: True.
THEAETETUS: Yes.
THEAETETUS: Yes, it is often called so.
THEAETETUS: By all means.
THEAETETUS: True.
THEAETETUS: True.
THEAETETUS: Most true.
THEAETETUS: Certainly.
THEAETETUS: To be sure.
THEAETETUS: True.
THEAETETUS: Granted.
THEAETETUS: Very true
THEAETETUS: There are certainly the two kinds which you describe.
THEAETETUS: Very good.
THEAETETUS: By all means.
THEAETETUS: Undoubtedly.
...
And so on for the entire dialogue.

Perhaps out of boredom, or perhaps trying to distract myself from hoping the stranger gets punched in the face, I wondered if every "True" and "Very true" could be deciphered as some kind of code or riddle-- maybe there is a hidden message encoded in repetitive affirmations. Or maybe I'm just desperately looking for something of value in this text...

Anyway, this is not a dialogue (as we use the word), but instead a diatribe against sophists; ironically characterizing "sophists" for doing exactly what Plato, as the "stranger", was doing via this dialectic approach.

At one point I had to stop because I thought maybe I was reading a farcical comedy. I kept an open mind, but every page became harder and harder to get through. Hours of dialectic-glop and semantic entanglements. I'll assume some of that was a problem of translation, but still, a punch in the face would have made the whole thing much more interesting.