...
Show More
Όταν είχα επισκεφτεί το Άουσβιτς σε ένα ταξίδι μου στην Κρακοβία είχα επιστρέψει συγκλονισμένη και έκανα να συνέλθω αρκετές εβδομάδες. Και δεν φημίζομαι ότι συγκλονίζομαι εύκολα.
Το Ολοκαύτωμα αποτελεί μια μελανή σελίδα στην ιστορία της ανθρωπότητας και, πραγματικά είναι άλλο να διαβάζεις για αυτό, άλλο να βλέπεις και να ξεναγείσαι στον βαριά φορτωμένο με μνήμες χώρο και, εννοείται, εντελώς άλλο να έχεις επιζήσει και να διηγείσαι για αυτό.
Ο Πρίμο Λέβι περιγράφει συνταρακτικά γεγονότα χωρίς εμπάθεια, μίσος ή κακία και αυτό είναι το μεγάλο προσόν της γραφής του. Παραθέτει όσα έζησε αφήνοντας τον αναγνώστη να διακρίνει και όλα όσα τον έκαναν να πονέσει.
Για τους αναγνώστες που δεν θα άντεχαν να διαβάσουν το βιβλίο λόγω του θέματος του, έχω μια προτροπή. Βρείτε το βιβλίο από κάπου, πχ μια δανειστική βιβλιοθήκη και διαβάστε τις τελευταίες του σελίδες, από το Επίμετρο της σελ. 211, όπου ο συγγραφέας απαντά σε ερωτήσεις παιδιών και ενηλίκων.
Στη συνέχεια διαβάστε το Παράρτημα που καλύπτει μια συνέντευξη του συγγραφέα στον Philip Roth. Ακολουθεί ένα σχόλιο από τον ίδιο τον συγγραφέα και ένα ακόμα από τον Claudio Magris. Αποκαλύπτεται ένας σεμνός και έξυπνος άνθρωπος που έχει σκεφτεί και έχει πονέσει πολύ.
Σε κάποια στιγμή τον ρωτούν "Σκεφτήκατε ποτέ να αυτοκτονήσετε όσο ήσαστε εκεί;" Και αναφέρει ότι είχε σκεφτεί την αυτοκτονία πριν και μετά το στρατόπεδο συγκέντρωσης αλλά ποτέ όσο ήταν εκεί.
Και όμως! Αυτός ο άνθρωπος που κατέγραψε την εμπειρία του για να ανακουφιστεί και να βγάλει από μέσα του όσα τραυματικά βίωσε, αυτός που επεξεργάστηκε τα συμβάντα με λογική και με την αναγκαία χρονική αποστασιοποίηση, αυτός που δεν αυτοκτόνησε κάτω από το βάρος της τραγικής καθημερινότητας του στρατοπέδου, έβαλε τέλος στη ζωή του, πέφτοντας από τον 3ο όροφο του σπιτιού του το 1987.
Το Ολοκαύτωμα αποτελεί μια μελανή σελίδα στην ιστορία της ανθρωπότητας και, πραγματικά είναι άλλο να διαβάζεις για αυτό, άλλο να βλέπεις και να ξεναγείσαι στον βαριά φορτωμένο με μνήμες χώρο και, εννοείται, εντελώς άλλο να έχεις επιζήσει και να διηγείσαι για αυτό.
Ο Πρίμο Λέβι περιγράφει συνταρακτικά γεγονότα χωρίς εμπάθεια, μίσος ή κακία και αυτό είναι το μεγάλο προσόν της γραφής του. Παραθέτει όσα έζησε αφήνοντας τον αναγνώστη να διακρίνει και όλα όσα τον έκαναν να πονέσει.
Για τους αναγνώστες που δεν θα άντεχαν να διαβάσουν το βιβλίο λόγω του θέματος του, έχω μια προτροπή. Βρείτε το βιβλίο από κάπου, πχ μια δανειστική βιβλιοθήκη και διαβάστε τις τελευταίες του σελίδες, από το Επίμετρο της σελ. 211, όπου ο συγγραφέας απαντά σε ερωτήσεις παιδιών και ενηλίκων.
Στη συνέχεια διαβάστε το Παράρτημα που καλύπτει μια συνέντευξη του συγγραφέα στον Philip Roth. Ακολουθεί ένα σχόλιο από τον ίδιο τον συγγραφέα και ένα ακόμα από τον Claudio Magris. Αποκαλύπτεται ένας σεμνός και έξυπνος άνθρωπος που έχει σκεφτεί και έχει πονέσει πολύ.
Σε κάποια στιγμή τον ρωτούν "Σκεφτήκατε ποτέ να αυτοκτονήσετε όσο ήσαστε εκεί;" Και αναφέρει ότι είχε σκεφτεί την αυτοκτονία πριν και μετά το στρατόπεδο συγκέντρωσης αλλά ποτέ όσο ήταν εκεί.
Και όμως! Αυτός ο άνθρωπος που κατέγραψε την εμπειρία του για να ανακουφιστεί και να βγάλει από μέσα του όσα τραυματικά βίωσε, αυτός που επεξεργάστηκε τα συμβάντα με λογική και με την αναγκαία χρονική αποστασιοποίηση, αυτός που δεν αυτοκτόνησε κάτω από το βάρος της τραγικής καθημερινότητας του στρατοπέδου, έβαλε τέλος στη ζωή του, πέφτοντας από τον 3ο όροφο του σπιτιού του το 1987.