قصائد حب ليس إلا ، الجميل أنها عذبة جدا ، تتحدث فيها الروح أكثر من جنسيات الشعراء الآخرين ، نيرودا الروح هو من يكتب ، ليس من أجل ماتيلدا فقط ، بل كي يعلّم جميع العشاق كيف يحبّون ، ربما كل عاشق ٍ سيجد فيه ما يسرقه ليرسله إلى حبيبته ، أو يتلوه على مسامعها !


مائة سوناتة حب ، لمائة عام حب !

Releitura em 2024
Neruda compreendia que o amor por Matilde não se encerrava, não era finito em Matilde e nem nele. Através do amor por ela, escreveu o amor como força indestrutível e perene.



Uma poesia amorosa com imagens lindas. Imagens de força, de leveza, movimento, calmaria. Recorrência do pão, das formas sólidas e do trigo.

أنا شعوب كثيرة وفي صوتي قوة نقية تعبر عن صمتك

ريكاردو اليسير نيفتالي رييس باسولاتو بابلو نيرود المعروف ب بابلو نيرودا





نيرودا الذي ظلمه المترجمون والنقاد العرب، حين وضع في نطاق سياسي مقفل، ثم أخرجته الحرب الباردة الثقافية من المتن الشعري ، يبدو في قصائد

الحب هذه، وكأنه وصل إلى ذروة الشعر، أي اللحظة التي يمتزج فيها الشعر بالحياة، فتصير القصيدة رغبة وليست ذاكرة رغبة، ويصير النص حقلاً من النار يخطف قارئه إلى الحلم الذي يصنعه الحب. الجسد يمتد في الأحرف والكلمات،
فالكلمات صارت كائنات حية، وصار العشق امتزاجاً للعقل بالحلم، حين يقبل العاشق أن يحترق بنار التجربة، ويواصل توغله فيها، تطلع الكلمات جديدة وكأنها حقل يشتعل بالقمح. الياس خوري

Super simply put, Neruda is word sex. I am not a love poems lover, but these sonnets are so nakedly a lover's poems that in this case I'm head over heels. In seriousness, these are brilliant in translation but I especially adored the original Spanish as it really was the work at its most lyrically organic awesomeness. (And my Spanish is wobbly at best).

And organic is really the only word I'd use to describe these...Neruda himself, probably self-depricatingly (but un-self-consciously razor-accurate at the same time) described his poems relative to the rest of the genre as made out of wood, versus "silver, crystal, or cannonfire" of others. And when it comes to lurv, we know it's all about the wood (ok, that was horrible, sorry upstanding Goodreads community).

But seriously, the way the organic, natural world emerges as characters that dance throughout these poems--i.e. scorched rocks, dove-shaped clay toys metaphorically masquerading as the human heart, breadmaking...it's so tactile that instead of being an intellectual exercise in optical recognition of printed ideas as felt memories--which most poems might even hope to achieve--with Neruda and these sonnets, you can practically taste it. It's a consuming love that even deserves to be written about, and these just devoured me.

"Ματίλντε, όνομα από κρασί"
[...] Κατάκλυσέ με με το πύρινό σου στόμα,
ψάξε με αν θες με τα νυχτιάτικά σου μάτια,
μα άσε με στ' όνομά σου να πλέω και να κοιμάμαι.

"Αν δεν τύχαινε να 'χεις μάτια"
[...] χωρίς να πάω μακριά βλέπω τα πάντα:
όλα όσα ζουν τα βλέπω στη ζωή σου.

"Δε σ' αγαπώ σαν να 'σουν ρόδο αλατιού"
Δε σ' αγαπώ σαν να 'σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι,
σαΐτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν:
σ' αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα,
μυστικά, μεσ' από την ψυχή και τον ίσκιο.

Σ' αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,
μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο,
και ζει απ' τον έρωτά σου σκοτεινό στο κορμί μου
τ' άρωμα που σφιγμένο μ' ανέβηκε απ' το χώμα.

Σ' αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε,
σ' αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια:
σ' αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ' άλλον τρόπο,

παρά μ' ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,
που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σα δικό μου,
που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.

"Πόσες σ' έχω αγαπήσει φορές"
[...] Σ' αγαπούσα χωρίς να το ξέρω και γύρευα τη θύμησή σου.

"Πριν σε γνωρίσω"
Πριν σε γνωρίσω τίποτα δεν ήταν
δικό μου: όλο βωλόδερνα στους δρόμους:
τίποτα αξία κι όνομα δεν είχε:
έλπιζε ο κόσμος μόνο στον αέρα.

[...] Βουβά ήταν όλα, πεθαμένα κι άδεια,
πεσμένα, ξεπεσμένα κι αφημένα,
ήταν αναλλοτρίωτα όλα ξένα,

όλα ήταν κανενός κι όλα των άλλων,
ώσπου η φτώχεια σου κι ώσπου η ομορφιά σου
γεμίσαν το φθινόπωρο με δώρα.

"Θα ξέρεις πως δε σ' αγαπώ"
[...] Δυο ζωές να σ' αγαπώ η αγάπη μου έχει.
Γι' αυτό όχι μόνον όταν σ' αγαπάω
μα σ' αγαπώ κι όταν δε σ' αγαπάω.

"Μη λείψεις καν μια μέρα μακριά μου"
Μη λείψεις καν μια μέρα μακριά μου, γιατί να,
πώς να το πω, μου 'ναι μεγάλη η μέρα,
και θα σε περιμένω σαν στους σταθμούς εκείνους
που σε κάποια γωνιά τους πήρ' ο ύπνος τα τρένα.

"Δε σε θέλω παρά γιατί σε θέλω"
Δε σε θέλω παρά γιατί σε θέλω,
μα απ' το θέλω στο δε σε θέλω πέφτω
κι απ' το καρτέρα, όταν δε σε προσμένω,
περνώ απ' το παγερό στο πυρωμένο.

Σε θέλω μόνο γιατί εσένα θέλω,
σε μισώ μα γι' αγάπη σου προσπέφτω,
κι είν' της αθώας αγάπης μου το μέτρο
σαν τυφλός που αγαπά να μη σε βλέπω.

Το σκληρόψυχο του Γενάρη φέγγος
την καρδιά μου θα σιγολιώσει εφέτος,
ανοίγοντάς μου στα κρυφά το στέρνο.

Μόνος στην ιστορία αυτή πεθαίνω
και πεθαίνω απ' αγάπη αφού σε θέλω,
σε θέλω, αγάπη, ώς το αίμα κι ώς το τέλος.

"Δεν είμαι είναι σαν να 'μαι δίχως να 'σαι"
[...] κι από τότε είμαι μόνο γιατί εσύ 'σαι,
κι από τότε είσαι κι είμαι, είμαστ' οι δυο μας,
και θα 'μαι, θα 'σαι, θα 'μαστε απ' αγάπη.

"Αν πεθάνω, εσύ ζήσε"
[...] Είν' ένα σπίτι τόσο διάφανο η απουσία
που εγώ αν και δίχως ζωή θα σε βλέπω να ζεις
και θα ξαναπεθάνω αν δω πως υποφέρεις.

As my fourth Neruda poetry collection, 100 Love Sonnets is undoubtedly lacking compared to Twenty Love Poems and a Song of Despair, The Captain’s Verses, and Full Woman, Fleshly Apple, Hot Moon. Akin to intimacy and body landscapes among Gerard Schlosser’s paintings, Neruda paints love in a spectrum of emotions and shades; from devotion to inquisition to desolation, from red to mauve to blue. However the words that convey them can be sparse. With such limitation it is no wonder the sonnets can be wearisome and repetitive. But each time a sonnet successfully touches on a certain feeling or a certain memory, with words that seem to fit the only way Neruda limns them, it rollicks through romance and love-making in utmost splendour without forgetting its moments of neediness for reassurance and affirmation. Neruda wholeheartedly worships and adores his third wife, Matilde, in this collection. And for an affair to give birth to a hundred of sonnets is almost enough for love to infect your whole being; consumingly and blindly. Whilst this collection is divided by different times of the day (Morning, Afternoon, Evening, and Night), I can nearly describe the reading experience as sweet dew that slowly streams down among the blades of grass in the earliest of mornings as the sun takes it time to rise. Sometimes, it feels like it is all happening in a dream. But you don't always want to stay in one.

Overall, I bookmarked 15 sonnets in this collection. And as a passionate lover of bread, I was very amused by a particular sonnet that declares a beloved as made of bread. I don't think anything can be as sensual as this:

SONNET XIII
The light that rises from your feet to your hair,
the strength enfolding your delicate form,
are not mother of pearl, not chilly silver:
you are made of bread, a bread the fire adores.

The grain grew high in its harvest of you,
in good time the flour swelled;
as the dough rose, doubling your breasts,
my love was the coal waiting ready in the earth.

Oh, bread your forehead, your legs, your mouth,
bread I devour, born with the morning light,
my love, beacon-flag of the bakeries:

fire taught you a lesson of the blood;
you learned your holiness from flour,
from bread your language and aroma.

*

Two sonnets I dearly loved:

SONNET LXVI
I do not love you except because I love you;
I go from loving to not loving you,
From waiting to not waiting for you
My heart moves from cold to fire.

I love you only because it's you the one I love;
I hate you deeply, and hating you
Bend to you, and the measure of my changing love for you
Is that I do not see you but love you blindly.

Maybe January light will consume
My heart with its cruel
Ray, stealing my key to true calm.

In this part of the story I am the one who
Dies, the only one, and I will die of love because I love you,
Because I love you, Love, in fire and blood.

SONNET LXV
Matilde, where are you? Down here I noticed,
under my necktie and just above my heart,
a certain pang of grief between the ribs,
you were gone that quickly.

I needed the light of your energy,
I looked around, devouring hope.
I watched the void without you that is like a house,
nothing left but tragic windows.

Out of sheer taciturnity the ceiling listens
to the fall of the ancient leafless rain,
to feathers, to whatever the night imprisoned;
so I wait for you like a lonely house
till you will see me again and live in me.
Till then my windows ache.

*

Others sonnets worth mentioning:
Sonnet VIII
Sonnet XVI
Sonnet XVII
Sonnet XLIX
Sonnet LXXXI
Sonnet LXXXIX

Vale a pena ler e sonhar que tais sentimentos um dia possam ser também sentidos por nós, já que escrevê-los não é possível com tamanha paixão e doçura.


"No te amo como si fueras rosa de sal, topacio
o flecha de claveles que propagan el fuego:
te amo como se aman ciertas cosas oscuras,
secretamente, entre la sombra y el alma.

Te amo como la planta que no florece y lleva
dentro de sí, escondida, la luz de aquellas flores,
y gracias a tu amor vive oscuro en mi cuerpo
el apretado aroma que ascendió de la tierra.

Te amo sin saber cómo, ni cuándo, ni de dónde,
te amo directamente sin problemas ni orgullo:
así te amo porque no sé amar de otra manera,

sino así de este modo en que no soy ni eres,
tan cerca que tu mano sobre mi pecho es mía,
tan cerca que se cierran tus ojos con mi sueño."

Cien Sonetos De Amor = 100 Love Sonnets, Pablo Neruda

Against the backdrop of Isla Negra - the sea and wind, the white sand with its scattering of delicate wild flowers, the hot sun and salty smells of the Pacific - the poet sets the poems in celebration of his love. The subject of that love is Matilde Urrutia de Neruda, Pablo's 'beloved wife'.

n  Don't go far off, not even for a day, because --
because -- I don't know how to say it: a day is long
and I will be waiting for you, as in an empty station
when the trains are parked off somewhere else, asleep.

Don't leave me, even for an hour, because
then the little drops of anguish will all run together,
the smoke that roams looking for a home will drift
into me, choking my lost heart.

Oh, may your silhouette never dissolve on the beach;
may your eyelids never flutter into the empty distance.
Don't leave me for a second, my dearest,

because in that moment you'll have gone so far
I'll wander mazily over all the earth, asking,
Will you come back? Will you leave me here, dying?n

عنوانهای چاپ شده در ایران: «ابدیت یک بوسه»؛ «یکصد شعر عاشقانه از پابلو نرودا»؛ «صدتایی عشق : غزلهای عاشقانه»؛ «یکصد غزلواره ی عاشقانه»؛ نویسنده: پابلو نرودا؛ تاریخ نخستین خوانش: روز بیست و نهم ماه جولای سال2005میلادی

عنوان: ابدیت یک بوسه؛ نویسنده: پابلو نرودا؛ بازسرایی: شاهکار بینش پژوه؛ تهران، معین، سال1383؛ در176ص؛ شابک9647603460؛ عنوان دیگر یکصد شعر عاشقانه از پابلو نرودا؛ چاپ دوم سال1384؛ موضوع: شعر عاشقانه از شاعران شیلی سده 20م

عنوان: صدتایی عشق: غزلهای عاشقانه؛ نویسنده: پابلو نرودا؛ مترجم: ساسان تبسمی؛ تهران، نشر آبی، سال1384؛ در128ص؛ شابک9645709695؛

عنوان: یکصد غزلواره ی عاشقانه؛ نویسنده: پابلو نرودا؛ مترجم: رضا معتمدی؛ تهران، نگاه، سال1394؛ در232ص؛ شابک9786003761193؛

یکصد شعر عاشقانه؛ یا «ابدیت یک بوسه»؛ داستان عشق آتشین نویسنده، و شاعری بزرگ، از «آمریکای لاتین» است، شاعری مردمی، که تا آخرین لحظه ی حیاتشان، در همه ی دردها، و رنجها، مردانه در کنار مردمانش ایستادند؛ ردپای مردمان، در بسیاری از شعرهای ایشان، بویژه آنهاییکه پس از جنگ داخلی «اسپانیا» سروده شده اند، دیده میشود

نقل شعر: n   (من برای مردم میسرایم، هرچند چشمان روستایی آنان، به خواندن آن قادر نباشد؛ لحظه ای فراخواهد رسید، که بیتی از شعرم؛ نسیمی که، زندگی مرا، به جنبش میآورد، به گوش آنان رساند؛ آنگاه رنجبر، چشمان خود را، خواهد گشود، و معدنچی، همچنان که سنگ میشکند، لبخندی خواهد زد؛ …؛ شاید بگویند: این، از یاران ما بود.؛ nپایان نقل شعر

شاید به همین دلیل بود، که هماره، از حمایت بیدریغ مردمانش، برخوردار بودند، هرجا که میرفتند، در هر مقامی، سناتور، یا مجرمی فراری، مورد احترام و حمایت مردمانشان بودند…؛ ایشان دیگر یک شاعر نبودند، قلبی شده بودند، به وسعت یک کشور! ایشان، شاعر طبیعت، و زیبایی بودند، شاعر صلح، عشق، و مردم، و سرانجام: شاعر خویشتن خویش؛ و این ایستادن را، و این نیرو را، مدیون عشقی بودند، که از ایشان جانبداری میکرد، عشق همسرش «ماتیلده»؛

پابو نرودا، بیشتر از همه؛ در دو کتاب: «ابدیت یک بوسه»؛ و «هوا را از من بگیر خنده ات را نه»؛ به بیان همین عشق و اثر آن پرداخته است

تاریخ بهنگام رسانی 12/11/1399هجری خورشیدی؛ 07/08/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی

This is my favorite poet. The poems are beautifull. I recommend this book very highly.

"Y cuando esté recién lavado el mundo
nacerán otros ojos en el agua
y crecerá sin lágrimas el trigo."

The first time I read this collection in its entirety, I was wonderstruck by Sonnet XVI, "Amo el trozo de tierra que tú eres," which I learnt to love with even more intensity once I became able to appreciate the original Spanish version and which remains my absolute favourite. In these scary times, I felt it was time for me for me to finally sit down and reread methodically all One Hundred of Neruda's love sonnets (I took on a habit of occasionally picking the volume up and rereading a poem or two a time through the years). I rediscovered many favourites, and experienced these poems with an involvement that perhaps wasn't possible when I was younger.

————

- Original 2014 review/commento alla prima lettura del 2014

«Amo il pezzo di terra che tu sei,
perché delle praterie planetarie
altra stella non ho.»

Non si può fare a meno di tremare di fronte a una visione dell'amore come quella di Neruda: totalizzante. Nei suoi versi, il sentimento (che parola riduttiva, quando posta accanto all'intensità di Neruda) amoroso diventa soverchiante, inebriante, conquistatore, è panico perché diventa tutto: terra, cielo, mare, «colomba e geografia». E il lettore amante non può far altro che chiudere gli occhi e inchinarsi.

Magnifique. A lire au moins une fois.

ابدیت یک بوسه داستان عشق آتشین نویسنده و شاعری بزرگ از آمریکای لاتین است، شاعری از آن مردم که تا آخرین لحظه ی حیاتش، در همه ی درد ها و رنج ها، مردانه در کنار مردمش ایستاد. ردپای مردم در بسیاری از شعر های او به خصوص آنهایی که بعد از جنگ داخلی اسپانیا سروده شدند دیده می شود:

“من برای مردم می سرایم،هرچند چشمان روستایی آنان به خواندن آن قادر نباشد
لحظه ای فراخواهد رسید ک�� بیتی از ش��رم
نسیمی که زندگی مرا به جنبش می آورد، به گوش آنان رسد
آنگاه رنجبر چشمان خود را خواهد گشود و معدنچی همچنان که سنگ می شکند لبخندی خواهد زد
… شاید بگویند:این،از یاران ما بود”.