re-read because i need a pick me up



(geez what was i on about)


★★★★ -four immaculate stars.

what a beautiful, miserable book. I’m obsessed with it. the writing is so stunning, I giggled so much.

I related to this man far too much.

౨ৎ“an intelligent man cannot become anything seriously, and it is only the fool who becomes anything.”

౨ৎ"man is stupid, you know, phenomenally stupid; or rather he is not at all stupid, but he is so ungrateful that you could not find another like him in all creation."

౨ৎ“I say let the world go to hell, but I should always have my tea.”

౨ৎ“to love is to suffer and there can be no love otherwise.”


such a cutesy coquette little book.
highly recommended

n  n    aşkı ilk defa yaşamak gibi, denizi ilk defa görmek gibi, dostoyevski'yi keşfetmek de insanın hayatında önemli bir tarihtirn  n

her başladığım yeni kitapta daha iyi anlıyorum ben borges'in ne demek istediğini.

yüzlerce hikaye ile tanıştım, başka başka gerçekliklerin ve kurguların içerisine dahil oldum, ama hiçbir yazar ile, evet hiçbiri ile dostoyevski ile aramda kurduğum bağ kadar kuvvetli bir bağ kuramadım.

onu okurken zihnimde işlemeye başlayan mekanizma kadar özel bir pratiği hiçkimse ile sağlayamadım.

ya dostoyevski ile hiç tanışmamış olsaydım, kim bilir nasıl biri olurdum...

hiç aşık olmamak, deniz görmemek, hatta sevişmemek türünden bir n  yoksunluk, mahrumiyetn durumu bence de bu.

kendi kendime söz vermiştim uzunca bir süre okumayacağım başka kitabını diye, onu tüketmek istemiyorum, kıyamıyorum okumadığım kitaplarına, daha başka bir bene saklıyorum sanki; ama, olmadı, bir şekilde yolum yine kesişti kendisiyle.

tüketmek ne haddime elbette, onu okuyarak tüketmiş değil, yüzeysel bir şekilde anlamış oluyorum en fazla zaten, o da ancak şanslıysam, okurken algım tam olarak açıksa filan...

marketten aldığın çikolatayı evindeki bir dolaba aktarmış olmak gibi bir şey dostoyevski okumak; düşünceleri zihinde bir yerlerde demlenmeye bırakmadan, verimli bir şekilde tekrar okuma yapmadan, dolaptaki çikolatanın kimyasal bağlarını kırıp bileşenlerini kendi kanında hissetmen mümkün değil.

bunu yeni yeni anlayabiliyorum.

ufaktan tekrar yolumun nasıl kesiştiğini anlatacak olursam,

ankara devlet tiyatrosu yeraltından notları oynayacaktı, ben kitap fuarından kitabını almıştım, derken, kendimi şöyle bir şeyin içerisinde buldum: tiyatro oyununa iki biletim var, birkaç saat sonra oyun başlayacak ve kitap da kitaplığımda!

kendimce bir iddiaya tutuşup oyuna kadar kitabı bitirdim.

çok acayip bir okuma deneyimiydi, gerçekten.

n  bir yere işsiz güçsüz kırk yıl tıksam sizi, kırk yıl sonra da ne durumda olduğunu görmek için yanınıza gelsem nolur?n gibi bir soru ile muhatap oldum yüz sayfa kadar ve kafamı yere eğip utanarak okudum.



ne olduğunu anlayamadan, özümseyemeden birinci perde ile de karşı karşıyaydım zaten.

oyunda dev eğlendim. zihnimde her şey taze olduğu için metinler akıp gidiyordu gözümün önünden, murat çidamlı sahnede tıpkı kitaptaki gibi seyircilere haykırıyordu ve ben cümle sonlarını tamamlıyordum.

ayrıca, tiyatro metninin çevirisinin ergin altay'a ait olduğuna da hemen hemen eminim!

kitabı okurken ilgimi çeken ilk şey ise, her zamanki dostoyevski tarzında bir kitap olmadığı yönündeydi yeraltından notların...

genelde ilgim karakterlerin tamamına yayılırken, bu kitapta adını bize bağışlamadığı tek bir kişiye, bay x'e odaklandım sadece.

ilginç bir şekilde bahsettiğim yoğunluğu kaldırabilecek kadar sağlam bir tipti ama karakterimiz. tüm gözler onun üzerindeyken, o gerçekten de sahneden hepimizin ağzının payını verdi. kahkahalar attı, sinirlendi, arzu dolu çıktı sesi yer yer ama hepsinin üstesinden hakkıyla gelebildi.

her sayfada ama her sayfada kırk yıldır yeraltında yaşayan birinin haykırışını duydum. gözlerim doldu bazı satırlarda, derin sorgulamaların içerisinde buldum kendimi, özetle, hislerden hislere koşarken onlarca şey öğrendim yine bir kitaptan.

hiç tanımadığım bir adam beni yine karşısına oturttu, bana beni anlattı; bizim iki yüzlülüğümüzü çarptı yüzüme.

geçenlerde biri roman okumanın faydasız bir eylem olduğunu savunuyordu bir yerlerde, kendisine iç rahatlığıyla bu kitabı gönderebilirim mesela: gogol'ün kitaplarından, oblomov'a, napolyon'dan almanlara kadar... neler neler vardı yüz elli sayfanın içerisinde, her göndermeyi yakalamış olduğumu da sanmıyorum.

tüm bunlar, mükemmel bir eleştirinin içerisinde yoğrulmuştu hem de.

tüylerim diken diken oluyor şimdi yazarken bu satırları size.

dostoyevski'yi tanımış olmak ne güzel şey, onu okumak ne büyük bir keyif!

çok az kitabı kaldı okumadığım. lütfen gelmeyin üzerime, oyunlar hazırlamayın, kitaplarını hediye etmeyin...

lütfen dedim!

مملة بشكل كبير لأنها لا تحتوي أحداث بقدر ما تحتوي أفكار. بعد الخمسين صفحة الأولى التي كانت سرد لنفسية بطل الرواية المعقد النفسية بدرجة كبيرة جاءت الأحداث الرئيسية باهتة و باردة و مسرفة في السرد المتواصل كأنه منهج علمي وضع للتدريس أو مقال طويل في صحيفة. يأتي بعدها موقف أخر لا علاقة له بالأول ثم تنتهي الرواية نهاية بائسة لا تليق أبدا بدوستويفسكي صاحب الكتابات العظيمة.

لا أخفيكم سراً أني أحياناً أقلق عند قراءتي لديستويوفيسكي ، فكتاباته تلك تحمل كماً مهولاً من التعمق داخل النفس حتي تعتقد أنه حتماً يعلم عنك ما لا تعلمه عن نفسك.
فتخيل أن تجلس مع شخص يستطيع قراءة أفكارك و هواجس نفسك ، بل و يضع يده الجافية علي موضع ألمك و جرحك ، ليس بالوقت السعيد الذي تقضيه معه