...
Show More
"Η μεγαλοπρεπη κ σκυθρωπή γερόντισσα που παρακολουθούσε την είσοδο καθισμένη σε μια ψαθινη κουνιστή πολυθρόνα, ενιωσε πως ο χρόνος γύριζε πίσω στις αρχικές του πηγές, όταν ανάμεσα στους πέντε νέους που έρχονταν, ανακάλυψε εναν κοκκαλιαρη χλωμό με μογγολικά μήλα, σημαδεμένο για πάντα
κι απ την αρχή του κόσμου με την βλογιά της μοναξιάς
-Αχ, αναστέναξε, Αουρελιάνο!"
------
Όλα τ αστερια του goodreads δεν ειναι αρκετά γι αυτο το αριστούργημα.
Σκεφτομουν σχεδον καθ ολη τη διάρκεια της ανάγνωσής του πως πιθανότατα αυτο εδω είναι το ωραιότερο βιβλίο του κόσμου.
Και ειναι σιγουρα απο τα πιο πολυαγαπημένα. Ισως ΤΟ πιο αγαπημένο.
Ξέρω ανθρώπους που το διάβασαν 3 και 5 και 10 φορές, ανθρώπους, αναγνωστες που δεν εντάσσονται καν στην κατηγορία των βιβλιοφαγων, αλλά πώς να μείνεις ασυγκίνητος μπροστά σ' ολα τα μαγικά που εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια σου, απ τις τρελλες διηγησεις αυτου του μεγαλου παραμυθά Μάρκες, πώς να μη μείνεις άφωνος κ γοητευμένος απ' τη φαντασία, τη συγκίνηση, την παραφορά, την λατρεία;
Υπήρχαν στιγμές που το διαβαζα και χαμογελούσα χωρίς να έχει γραψει κατι αστείο.
Υπηρχαν στιγμές που μου ρχότανε να κλάψω χωρίς να συμβαίνει τίποτα λυπητερό,
με συγκινουσαν οι αποχρώσεις των λεξεων του, με παρέσυραν σαν βροχή κι ανεμοστροβιλοι οι συγκλονιστικές προτάσεις του, η συνταρακτική του αμεσότητα, ο μυθος που μπλέκει αμετάκλητα μεσα στην πραγματικότητα και ριζωνει και το πιστευεις βαθιά και θες να πιστεψεις στα θαύματα, γιατι ετσι ο κοσμος ειναι πιο ενδιαφέρων και πιο λυρικός και πιο γοητευτικός.
Θυμαμαι κατι ανάλογο ειχα πάθει και με τον Έρωτα στα χρόνια της χολέρας, δεν ξερω αν φταιει που εχουν περασει κανα δυο δεκαετιες, αλλά εχω μια αίσθηση ότι, τα 100 χρονια μοναξιά είναι ακόμη ανώτερο.
Δεν εχω να πω κάτι αλλο, βασικα εχω, πολλά, αλλα θα φλυαρήσω για την λατρεια μου προς τον Μάρκες και αυτο τον μαγικό τοπο της Λατινικής Αμερικης, οπου οι ανθρωποι ζουν περιπου εκατονσαρανταεξι χρονια, συνυπαρχουν με τους νεκρους τους, πετανε λιγο πιο πανω απο τη γη οταν χαιρονται, και αναλειφονται στους ουρανους, ψυχη τε και σωματι, οταν αποφασιζουν να εγκαταλειψουν τα εγκοσμια, και ολη η φυση συμπασχει. Με συνεπήρε.
Με πηρε απ το χέρι και με οδηγησε στο πυρετικό Μακοντο. Μ' επιασε απ τα μαλλιά και ανατριχιαζα.
Όποτε εκλεινα το βιβλιο ενιωθα σαν να βγαινω απο ονειρο.
Θεος, απλά.
Ένα δίκαιο Νόμπελ ❤
---------------
"Ήταν έτοιμος να πει τον πόνο του σ' οποιον θα έλυνε τους κομπους που βαραιναν το στηθος του, αλλα το μόνο που κατάφερε ήταν να ξεσπάσει σ' ενα αβίαστο, ζεστό κ ανακουφιστικό κλάμα στην αγκαλια της Πιλάρ Τερνέρα. Εκείνη τον άφησε να τελειώσει, ξυνοντας το κεφάλι του με τις ακρες των δαχτύλων της και, χωρίς να της έχει πει πως έκλαιγε απο ερωτα, εκείνη είχε αμέσως αναγνωρίσει το πιο αρχαιο κλάμα στην ιστορία του ανθρώπου. "
κι απ την αρχή του κόσμου με την βλογιά της μοναξιάς
-Αχ, αναστέναξε, Αουρελιάνο!"
------
Όλα τ αστερια του goodreads δεν ειναι αρκετά γι αυτο το αριστούργημα.
Σκεφτομουν σχεδον καθ ολη τη διάρκεια της ανάγνωσής του πως πιθανότατα αυτο εδω είναι το ωραιότερο βιβλίο του κόσμου.
Και ειναι σιγουρα απο τα πιο πολυαγαπημένα. Ισως ΤΟ πιο αγαπημένο.
Ξέρω ανθρώπους που το διάβασαν 3 και 5 και 10 φορές, ανθρώπους, αναγνωστες που δεν εντάσσονται καν στην κατηγορία των βιβλιοφαγων, αλλά πώς να μείνεις ασυγκίνητος μπροστά σ' ολα τα μαγικά που εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια σου, απ τις τρελλες διηγησεις αυτου του μεγαλου παραμυθά Μάρκες, πώς να μη μείνεις άφωνος κ γοητευμένος απ' τη φαντασία, τη συγκίνηση, την παραφορά, την λατρεία;
Υπήρχαν στιγμές που το διαβαζα και χαμογελούσα χωρίς να έχει γραψει κατι αστείο.
Υπηρχαν στιγμές που μου ρχότανε να κλάψω χωρίς να συμβαίνει τίποτα λυπητερό,
με συγκινουσαν οι αποχρώσεις των λεξεων του, με παρέσυραν σαν βροχή κι ανεμοστροβιλοι οι συγκλονιστικές προτάσεις του, η συνταρακτική του αμεσότητα, ο μυθος που μπλέκει αμετάκλητα μεσα στην πραγματικότητα και ριζωνει και το πιστευεις βαθιά και θες να πιστεψεις στα θαύματα, γιατι ετσι ο κοσμος ειναι πιο ενδιαφέρων και πιο λυρικός και πιο γοητευτικός.
Θυμαμαι κατι ανάλογο ειχα πάθει και με τον Έρωτα στα χρόνια της χολέρας, δεν ξερω αν φταιει που εχουν περασει κανα δυο δεκαετιες, αλλά εχω μια αίσθηση ότι, τα 100 χρονια μοναξιά είναι ακόμη ανώτερο.
Δεν εχω να πω κάτι αλλο, βασικα εχω, πολλά, αλλα θα φλυαρήσω για την λατρεια μου προς τον Μάρκες και αυτο τον μαγικό τοπο της Λατινικής Αμερικης, οπου οι ανθρωποι ζουν περιπου εκατονσαρανταεξι χρονια, συνυπαρχουν με τους νεκρους τους, πετανε λιγο πιο πανω απο τη γη οταν χαιρονται, και αναλειφονται στους ουρανους, ψυχη τε και σωματι, οταν αποφασιζουν να εγκαταλειψουν τα εγκοσμια, και ολη η φυση συμπασχει. Με συνεπήρε.
Με πηρε απ το χέρι και με οδηγησε στο πυρετικό Μακοντο. Μ' επιασε απ τα μαλλιά και ανατριχιαζα.
Όποτε εκλεινα το βιβλιο ενιωθα σαν να βγαινω απο ονειρο.
Θεος, απλά.
Ένα δίκαιο Νόμπελ ❤
---------------
"Ήταν έτοιμος να πει τον πόνο του σ' οποιον θα έλυνε τους κομπους που βαραιναν το στηθος του, αλλα το μόνο που κατάφερε ήταν να ξεσπάσει σ' ενα αβίαστο, ζεστό κ ανακουφιστικό κλάμα στην αγκαλια της Πιλάρ Τερνέρα. Εκείνη τον άφησε να τελειώσει, ξυνοντας το κεφάλι του με τις ακρες των δαχτύλων της και, χωρίς να της έχει πει πως έκλαιγε απο ερωτα, εκείνη είχε αμέσως αναγνωρίσει το πιο αρχαιο κλάμα στην ιστορία του ανθρώπου. "