کودک آزاردیده من
کو‌دک طرد شده من
ای منِ ترسیده و سرکوب شده!
تو بخشی از منی، تو خودِ منی و من تو را به رسمیت می‌شناسم، دوست می‌دارم و در آغوش می‌گیرم
هر چند قبلا کسانی که باید تو را دوست نداشتند.
بله منظورم از کسان پدر و مادر ماست.
دیگر تو را نادیده نمی‌گیرم و از مواجه شدن با دلهره های آن بخش از زندگی‌ام هراسی ندارم
هر چند سخت
هر چند دردناک
اما تاب روبه‌رو شدن و پذیرش تو را پیدا کرده‌ام
دیگر پتک سرکوبم را بر سر خودم نمی‌زنم
بر سر عوامل این آسیب ها هم نمی‌زنم؛ اما هیچ وقت آن‌ها را نمی‌بخشم و تا همیشه آن‌ها را محکوم و مسئول صدها سرخوردگی، یأس و پوچی امروز خود می‌بینم.
اگر سواد تربیت فرزند ندارید حق ندارید بچه دار شوید.
همان‌طور که اگر گواهینامه خلبانی ندارید اجازه ندارید هواپیمایی را به پرواز درآورید.
وقتی بتوانیم به عمق آسیب‌ها و کاستی‌های دوران کودکی شیرجه بزنیم دیگر بدون هیج تابویی می‌توانیم عملکرد والدین ناآگاه خود را نقد کنیم.
کاش والدین ما می‌دانستند چه تاثیری بر ما دارند و قبل از هر کاری بیشتر فکر می‌کردند.
احتمالا این کتاب شدیدا شما را تکان خواهد داد.
طوری که نتوانید مثل قبل فکر کنید. آگاهی‌بخشی صرف درباره آسیب‌های دوران کودکی در این کتاب نمی‌تواند مسئله را برطرف و حال ما را در بلند مدت بهتر کند. چرا که به گفته خود نویسنده باید درد در اتاق درمان ذره ذره حس شود. به طوری که ارتباط احساسی با لحظه آسیب برقرار شده و مراجع خود را در آن لحظه و‌ با حضور آسیب زنندگان تصور کند.
این کار بسیار رنج‌آور است. به طوری که در همین لحظه که این متن را می‌نویسم دستان و چشمانم می‌لرزد. اما تجربه‌اش برایم بسیار سودمند بود و از چیزها و کسانی توانستم گذر کنم که انجامش برایم محال بود.
روان‌درمانی باید طوری باشد که یاد بگیریم نسبت به خودمان دلسوزی کنیم تا یکپارگی شخصیت خود را بازیابیم.
برای همه کسانی که تحت درمان هستند، کسانی که روان‌درمانی را شروع نکرده یا در برابر آن گارد دارند و حتی روان‌درمانگران این کتاب یک ضرورت است.

Mellbevágó, letaglózó olvasmány. Szomorú, ha az ember magára ismerhet, és felemelő, hogy magyarázatokra lelhet.
A szüleinek kiszolgáltatott gyerek drámája, létezésének csekélysége, mint a későbbi ürességérzet, depresszió, a felnőttkori kudarcokra adott válaszok. Alice Miller tétele alapján érdemes a múltban, a gyerekkorban vájkálni felnőttkori viselkedésünk, beütéseink megértéséhez, énünk felfedezéséhez. Miller nem színes szalagokból szőtt kapaszkodót nyújt, nem hárítja a felelősséget a szülőre, hanem megalapozottan mutat rá, mint illetékesre. Hiszen a szülő vállal felelősséget a gyerekért, és nem fordítva. Igaz, azelőtt meg ez a szülő volt kitéve az ő szüleinek, és így tovább.
Az megjelenés óta már továbbfejlődött ez a szemlélet, további kutatások hosszú időre visszamenő transzgenerációs traumákat is kimutattak, génjeink, sejtjeink is raktározzák a gyerekkorban átélt, aztán tudat alatt megbúvó traumákat. Hiszen a gyerek mindenre fogékony, noha a felnőttek ezt hajlamosak gyakran elfelejteni.

O carte care tratează problema abuzului psihologic pe care unii părinți îl au asupra copiilor săi. Și dacă violența fizică și abuzul sexual sunt fapte ușor de depistat, abuzul emoțional e unul din problemele greu de oprit sau de uitat, mai ales dacă ai fost victima unei asemenea situații în copilărie, pentru că dintre toate abuzurile la care poate fi supus un om, pe acesta psihologic lesne îl poți ascunde conștient și chiar inconștient. De aici apare depresia, grandomania și multe alte boli mentale.

Unii părinți ajung să nu-și dea seama de influența nefastă pe care o au asupra copiilor lor și asta din cauză că au fost traumați psihologic în copilărie. De cele mai multe ori, din depresie, amintiri urâte din copilărie, situații de abuz sexual, poți scăpa cu ajutorul psihoterapeutului, în urma la câțiva ani buni de consiliere.

O carte cu un subiect de carte foarte interesant. Și nu e doar pentru părinții cu copii mici, cartea poate fi citită și de adolescenți, maturi. Mai ales că fiecare din noi suntem copiii părinților noștri.

This isn’t really a book about narcissistic abuse, but one more about the effects of emotionally absent mothers who have almost Victorian standards of child rearing. The problem is it conflates the two things. This book was first published in 1979, so it’s not surprising the author was seeing adult clients who were raised in a Victorian mould - their parents and grandparents were still carrying the legacy of that era, not to mention the trauma of two world wars.

And there’s the first big problem with the author’s conclusions - that everything is the mother’s fault, while ignoring all the other influences in a child’s development. This includes the father, siblings, wider family, their peer group, the social conditioning of the time, generational trauma, wealth, health, access to education and a hundred other things. Unfortunately, the author is caught up in Freudian psychology, so an unfeeling mother is solely to blame for their adult child’s unhappiness and their sexual ‘perversions’.

The second big problem is the author then offers no solution to readers who identify with anything they’ve read. If they agree they are suffering because of their relationship with their mother, what are they to do about it? I assume the author thinks it’s enough just to realise it’s your mother’s fault and that will unlock the secrets to your inner happiness, because that is the Freudian way. At the point of this discovery the client is essentially deemed to be cured and left to their own devices.

The kindest thing I can say about this book is that it’s ideas have dated and things have moved on. However, early works like this were probably an important first step in developing our modern understanding that child abuse doesn’t only involve violence and assault, but that emotional abuse and emotional neglect are just as damaging.

Fazla çıkarım yapamadığım bir kitaptı. Şunuda söylemeliyim ki kişisel gelişim sevmiyorum ben.

هر انسان بالغي بي شك "دوران كودكي" خود را با خاطرات و اثرات متنوعي سپري كرده است. خاطرات اكثر انسانها و درك آنها از خود معمولا از سه يا چهارسالگي شروع مي شود، روانشناسان معتقدند كه روان آدمي از دوران نوزادي از محيط اطراف و رفتار اطرافيان تاثير مي پذيرد. آليس ميلر روانكاو سوييسي در اين اثر به بررسي اثرات دوران كودكي بر روان آدمي و نقش آن در شكل گيري شخصيت و باورهاي مركزي انسان پرداخته است. انتظاراتي در دوران كودكي بر هر فردي تحميل مي شود و كودك ناخودآگاه براي بقا، مورد پسند واقع شدن و در نهايت بدست اوردن "عشق والدين" دست به انكار خود واقعي زده و زير نقابي از خواسته هاي والدين "خود" را پنهان مي كند.
در اين اثر تنها سخن از افرادي نيست كه در دوران كودكي تحت شكنجه هاي جسمي و رواني بوده اند، بلكه حتي افرادي كه خاطره هاي خوش بسياري از دوران كودكي خود دارند چه بسا از "خود واقعي" شان دور افتاده باشند .
ابراز "خود واقعي" هر انسان و نشان دادن آن به جهانيان از نيازهاي اساسي هر انسان است كه مي تواند در دوران رشد او كاملا سركوب و حتي از خود آگاه وي حذف شده باشد.
رها شدن تصوير ذهني انسان از بايدها و ارزشهاي والدينش قدم مهمي در يافتن و بروز "خود واقعي" اوست.
اين اثر به بيش از بيست زبان ترجمه شده و خوانندگان بسياري با مطالعه آن به حقايق بسياري در مورد خود دست يافته و روانكاوان ب��ياري از اين نظريه و روش براي درمان مراجعين خود استفاده كرده اند.
پ ن: خواندن اين اثر را به دوستاني كه دغدغه هايي غير از زندگي بيروني و اتفاقات روزمره دارند، به شدت توصيه مي شود

Lo encontré mucho más árido que su secuela, "El cuerpo nunca miente", a la que creo que le di máximas estrellas, y se me ocurre que quizá porque fue escrito para sicólogos y el segundo, dado el éxito del primero, más al público general.

Aun así, me gustó harto. Es muy interesante. Dice varias cosas muy ciertas y, aun si no lo fueran, dignas de explorar, sobre cómo alguien que no fue amado incondicionalmente de niño, luego en su vida adulta puede vivir maltratado, por él mismo y por los demás, porque no se da cuenta... ya que nunca supo lo que era el amor real en primer lugar.

Hay varias cosas que me gustaron.

1, No considera a los padres negligentes necesariamente como malvados, sino que muchas veces personas que antes de ser padres también fueron niños y pasaron por un abuso parecido. Eso abre todo un círculo de comprensión.

2, No le gusta etiquetar a las personas, o que los terapeutas lo hagan. Narcisistas, sociópatas, lo que sea. Dice que, cuando esto sucede, el mismo terapeuta queda en la misma posición jerárquica despectiva que los niños vivieron en primer lugar.

3. Habla de las posibles falencias y errores que los terapeutas pueden tener, y hace a uno recordar que ellos también son seres humanos. Les da muchas indicaciones sobre cómo no repetir el trauma que los pacientes tuvieron. Eso me pareció muy distinto y también bastante necesario. Es cierto, como ella dice, que cuando uno va a terapia se aproxima a esa persona como a una especie de dios, cuando no debiera ser así.

4. Cree que cualquier persona puede "curarse" completamente. Las comillas porque también dice que nunca es un proceso completo. O sea, que alguien que dejó de sentirse a sí mismo puede volver al mundo de los vivos SIN IMPORTAR sus primeros orígenes. Eso es esperanzador, para el individuo y la sociedad en general.

5. No apunta a que de adultos estemos obligados a dar o a pedir amor incondicional al otro. Eso me pareció bastante sabio. Y cierto. Saber poner límites.

6. Si habla de tener amor incondicional a uno mismo, y cómo el origen de todos los malos es cuando uno se corta partes o aspectos de su ser para "encajar".

7. Tiene tanta fe en su método de terapia que una termina su libro como envuelta en un arrebato de fe. En uno mismo y también en todos los demás. Que la gente, en el fondo, nunca es mala.


Y esas son las cosas que me gustaron especialmente, aunque hay harto más que explorar (casi todo, de hecho, jaja). Aunque ojo que tiene también sus lados oscuros, visiones que están completamente desactualizadas, y partes que podrían ser políticamente bastante incorrectas... pero en general es muy bueno y entiendo su éxito.

Tres estrellas y no cuatro o cinco, porque... a veces lo encontré un tanto reiterativo y también porque quizá no hablaba de cosas que me interesaran TANTO. Pensé que iba a ser más detallado, con más casos y ejemplos, más "sorprendente" por así decirlo. La verdad es que se me hizo un poco cansino y me aburrí en algunas partes. A veces la autora habla de una manera tan elevada, que cuesta identificarse con lo que dice, o seguirle el hilo.

Pero de que es bueno, lo es.


Un par de citas que destaqué:

1.
Hay personalidades que pueden soportar la pérdida de la belleza, salud, juventud o de algún ser querido, con duelo, pero sin deprimirse. Y a la inversa: hay personas con grandes que sufren grandes depresiones.

¿Por qué? Porque uno está libre de depresiones cuando la autoestima arraiga en la verdadera autenticidad de los sentimientos propios y no en la posesión de determinadas cualidades.


2.
El fuerte que conoce su debilidad porque la ha vivido no necesita hacer demostraciones de fuerza mediante el desprecio.


3. [El caso del pobre Herman Hesse (escritor) a quienes sus papás simplemente no amaban como él era, y que vivió eso terrible que cuentan en este libro: creer que se MERECÍAN el castigo].

Cuando su hijo cumple cuatro años, ella (su mamá) declara sufrir muy particularmente con la terquedad del niño, que combate con diversa fortuna. A los quince años, Hermann Hesse es enviado a Stetten, un hospital para enfermos mentales y epilépticos, a fin de que su "espíritu terco y contradictorio fuera domesticado al fin".

(...) Solo tras una "enmienda" se le abría la posibilidad de salir del hospital, de modo que el joven se "enmendó". En un poema posterior, dedicado a sus padres, se restituyen la renegación y la idealización: Hesse se acusa de haberles complicado la vida a sus progenitores con "su manera de ser".

4.
¿Podrán acaso los sentimientos intensos y placenteros estimular también este desarrollo?

En una cárcel estadounidense se comprobó que los delincuentes peligrosos a los que durante el día se les hacía cuidar pequeños animales en sus celdas sólo reincidían en el 20% de los casos, mientras que los otros carentes de este "entrenamiento de los emociones", presentaban un índice de reincidencia del 80%.

Esta estadística muestra, entre otras cosas, que esas personas que antes habían vivido separadas de sus sentimientos, destruyendo así su propia vida y la ajena, podían desarrollar ahora en su interior sentimientos hacia un ser vivo. Esta experiencia les permitió no seguir rechazando su necesidad de amor, recuperar una parte de su autoestima y, de ese modo, tomar decisiones más humanas.

“Experience has taught us that we have only one enduring weapon in our struggle against mental illness: the emotional discovery and emotional acceptance of the truth in the individual and unique history of our childhood.”

While this is a really important topic and some of the ideas put forward are very relevant, I am not a fan of this book. I find that this book is poorly structured and written. Reading it was more like treasure hunting for relevant snippets of information that I would find useful. In particular, I did not like how the author - without a warning or possible reason- kept switching between a discussion of the therapist-patient relationship and then again the mother-child relationship. I often felt like the book was more like a stream of thought, which often led me to lose track of the argument. I was almost confusing at times because suddenly the therapist-patient relationship was addressed when really the mother-child relationship and the drama of the child was the main topic. I kept wondering who the primary audience of the book was supposed to be: the therapists, the children, the parents? I wish this book was rewritten and restructured to make the overall argument much clearer. Such as for example, 1) symptoms of drama in a) gifted children and b) in adults, 2) what drama in the mother-child relationship looks like during childhood, 3) underlying causes for the drama of gifted children, 4) identifying and healing drama of gifted children, and 5) the role of the therapist in healing the drama in gifted children.

Bu kitabın temel varsayımı olan "çocuklukta yaşanan kimi olayların yetişkinlikte kişinin yaşamını etkilediği" düşüncesine kısmen katılıyorum. Ancak yazar bu varsayımı keyfi çıkarımlarıyla aşırı uca götürüyor ve hemen herkesin anne-babalarının(daha çok annelerinin) kurbanı olduğunu söylüyor. Kitapta beni en çok rahatsız eden şey yazarın herkesi aynı seviyeye indirdiğini hissetmemdi. Çocukluk öyküsü herkes için "duygusal boyutta" çözülmesi gereken bir sorundu. Kim olduğunun bir önemi yok.

Bu kitap tüm suçu ebeveynlerine yükleyip rahatlatarak bazı insanlara iyi gelebilir. Psikoterapinin işe yaramasını sağlayan ilkelerden biri, kişiye bir sorunu kabul ettirmek ve ardından onu çözüme kavuşturmaktır. Sorunun formülasyonunun ne kadar gerçeğe yakın olduğu elbette önemlidir ancak gerçekten kırıntılar olduğu sürece işe yarama ihtimali vardır.

Bu kitabın "bilinçdışı" terimini kullanması, çocukluğun yetişkin yaşamda etkilerinin bulunduğunu ileri sürmesi ya da rüyalara yer vermesi onu psikanalitik yaklaşıma göre yazılmış bir kitap yapmıyor. Alice Miller Psikanalistler Birliği'nin bir üyesiyken bile tartışmalı biriymiş. Bu kitap bana "tartışmalı" olmanın, her zaman iyi anlamda olmadığını hatırlattı.

Not: Kitabı "Çocukluk Travmaları" dersi kapsamında okudum. Aynı ders kapsamında Alice Miller'ın bir kitabını daha okuyacağım büyük ihtimalle.

«ممکن است شیطان را از باغ خود بیرون کنید، ولی آن را دوباره در باغ پسرتان میابید .»
بزرگسالان و والدین گاه خودآگاه، گاه ناخودآگاه به کودکان و فرزندان‌خود آسیب میزنند غافل از این که در ناخودآگاه کودک برای همیشه ثبت میشود و«خاطرات کودکان برای همیشه از بین نمیرود، خاطرات در نهایت از تاریکخانه‌ی بدن خاموش و تلاطم احساسات سرکوب شده بیرون میآید و به روشنایی خودآگاهی وارد میشوند و برای بازگو کردن داستان واقعی و متهم کردن خطا کاران به کلام میاید.»
و زخمی عمیق برای فردی بزرگسال میشود،«اما ادامه‌ی بقا به تنهایی کافی نیست. ادامه‌ی بقا با زندگی کردن یکی نیست.» حال فردی بزرگسال است و دارای قدرت و خودآگاهی ،و به تنهایی مسئول زندگی پیش‌رو «برای یافتن راه نجات از این مخمصه،باید بدانیم تک تک ما با این حق بدنیا آمده‌ایم که فردی خودآگاه و پر احساس باشیم و همانگونه نیز رشد کنیم، هدف طبیعی ما این نیست که از بی‌حسی و احساسات سرکوب شده جان سالم به‌در ببریم.»
« ما به تنهایی مسئول زندگی خودمان هستیم ، اگر ما خودمان بخواهیم هیچ کس نمیتواند جلو محترم شمردن نیازهای اساسی خودمان و کشف واقعیت و زندگی با آن را بگیرد.»«کودکی که به او خیانت شده هیچ گزینه‌ایی جز قربانی شدن ندارد،اما در بزرگسال هرچقدر هم احساس کنیم قربانی شده‌ایم دیگر قربانی نیستیم…» و حق انتخاب را داریم که زیبا زندگی کنیم و لذت زیبا زندگی کردن را به کودکان بیاموزیم و بیاد داشته باشیم هیچ انسانی کامل نیست

Miller presents a solid theory with some difficult truths, but at time the narrowness of her idea turns into a sort of tunnel vision with sweeping generalizations that are far too much. She gets carried away with herself and disregards other influences, other options. I always bristle at any theory that attempts to explain everything with a single reason or cause, especially in the complicated matters of psychology or human emotion. Regardless, the clarity of her presentation makes this an easy read, and Miller's ideas have a great foundation, doubtless a benefit to many, many people.

(There were, however, times when I felt an equally apt title would have been, "Yes, you really are fucked up, no matter what you think, and it's all mommy's fault!" I'm fairly certain that my parents' toilet training techniques contribued nothing to why I'm a hot mess. In fact, I'd be willing to bet their success in that endeavor has significantly aided me in my quest to be anything other than a filthy hermit. Just sayin'. That part made me choke on my tea.)

Two quotes from the book that I really liked:

"The true opposite of depression is neither gaiety nor absence of pain, but vitality--the freedom to experience spontaneous feelings." [p. 61:]

"...I can understand my suicidal ideas better now, especially those I had in my youth...because in a way I had always been living a life that wasn't mine, that I didn't want, and that I was ready to throw away." [p. 62:]