Alice Miller je doktorirala filozofiju,psihologiju i sociologiju. Kasnije je studirala psihoanalizu i prakticirala ju dvadeset godina. Nakon što je kroz svoj rad uočila mnoge nedostatke u radovima Freuda (kritika "drive theory") i Junga, koji su se odnosili na temu djetinjstva, Miller je odlučila istraživati detaljnije kompleksnost ”slijepih točaka” djetinjstva, uključujući svoje vlastito. Nakon nekog vremena prestala je vjerovati u djelotvornost psihoanalize.
Teme kojima se bavi Miller u ovoj korisnoj knjizi su pronalazak svog izvornog sebe, narcisistički poremećaj osobnosti, zdrava narcisoidnost ili unutarnja sloboda i vitalnost, dvostrukost grandioznost-depresivnost, odnos terapeut-pacijent, perverzija i opsesivne neuroze, potragom za izgubljenim svijetom emocija.
MIller navodi primjere iz djetinjstva poznatih umjetnika-osoba, Van Gogha, Max Grubera, Igora Stravinskog, Hermanna Hessea. Sve su to bili ljudi čija majka ih uopće "nije vidjela". Jer očito niti nju nisu vidjeli u njezinom djetinjstvu. Najveći dio je posvećen upravo Hesseovom odnosu sa majkom, i njegovom kasnijom borbom u odrasloj dobi sa depresijom i "prijeziru prema majci" (kojoj nije ni na pogreb došao).
Svi spomenuti su primjer osoba koje su težile "grandioznosti" kako bi bili "viđeni", priznati kako bi dobili potvrdu da "jesu". Druga strana medalje je depresija, kada nestane naših "velikih djela".
Sviđa mi je kako Miller traži "mekše" izraze za sve stvari koje se tiču osjetljivosti ljudskih unutarnjih stanja. Radi analogiju sa majkom koja je koristila grube izraze i trenirala strogoću nad djetetom, kao usporedbu što tako grubi "stručni " izrazi rade i ljudima koji su u strahu da nisu "nepopravljivo bolesni". Radi toga i naslov u djelu, drama, tragedija, jer uistinu i jest tragedija, kao što mi se čini da jake i grube riječi ubijaju i naše mogućnosti boljih odnosa (posebno na našim područjima), te kako bi uvijek trebali tražit neki mekši izraz.
Posebno je zanimljiva teza da djetetu ostaju nesvjesne sve one stvari , (koje ga mogu učinit bolesnim) , koje je vidjelo u majčinim očima kao neodobravanje, kao zabranu jer su to bile u biti socijalno uvjetovane zabrane koje je ona sama usvojila.
Miller se u biti bavi demistifikacijom jednog tabua: idealizacije majčinske ljubavi. Kako ništa nije idealno, tako i majčinska ljubav nije ,niti može biti.
I sama autorica je krenula na taj put, upoznavanja, otkrivanja svojeg pravog Ja. Njoj je trebalo petnaestak godina da dođe do onoga što je tražila. Bavila se slikarstvom, što joj je pomagalo oko spontanosti.
Ova knjiga sadrži dobar uvid u kompleksnost navedenih tema, određene smjernice i saznanja koja mogu biti od pomoći svakom tko se zanima više za sebe.

Zanimljiva mi je ova priča koju je Miller našla u knjizi Alphonse Daudeta ”Lettres de mon moulin”:

"Nekoć je bilo dijete koje je imalo zlatni mozak. Roditelji su to otkrili samo slučajno, kada je ozlijedio glavu, a umjesto krvi je iscurilo zlato. Tada su počeli pažljivo paziti na njega i nisu ga pustili da se igra s drugom djecom iz straha da će biti opljačkan. Kad je dječak odrastao i želio je izaći na svijet, majka mu je rekla: "Mnogo smo toga učinili za vas, trebali bismo moći dijeliti vaše bogatstvo." Tada joj je sin izvadio veliki komad zlata iz mozga i dao ga majci. Živio je u velikom stilu s prijateljem koji ga je jedne noći opljačkao i pobjegao. Nakon toga čovjek je odlučio sačuvati svoju tajnu i početi raditi, jer su mu rezerve vidno nestale. Jednog dana zaljubio se u lijepu djevojku koja ga je također voljela, ali ne više od prekrasne odjeće koju joj je tako obilno dao. Oženio se s njom i bio je vrlo sretan, ali nakon dvije godine umrla je, a ostatak svog bogatstva potrošio je na njenom sprovodu, koji je morao biti sjajan. Jednom, dok je puzao ulicama, slab, siromašan i nesretan, ugledao je predivni par čizama koji bi upravo htio kupit svojoj ženi. Zaboravio je da je mrtva - možda zato što njegov isprazni mozak više nije radio - i ušao u trgovinu da kupi čizme. Ali u tom je trenutku pao i trgovac je vidio mrtvaca kako leži na zemlji."
Daudet, koji je umro od bolesti leđne moždine, napisao je ispod kraja ove priče:
”Ova priča zvuči kao da je izmišljena, ali istinita je od početka do kraja. Postoje ljudi koji moraju platiti i najmanje stvari u životu svojom supstancom i leđnom moždinom. To je bol koja se stalno ponavlja, i onda kad su umorni od patnje.”
NIje li i i "majčinska ljubav" jedna od tih "najmanjih" ali također i nezamjenjivih stvari radi kojih ljudi u životu plate odustajanjem od samih sebe?

Στην αρχή ενθουσιάστηκα, στο τέλος λίγο με έχασε. Συνολικά όμως διαφωτιστικό και ενδιαφέρον βιβλίο.

Ha sido un descubrimiento muy valioso para mí. De manera divulgativa, habla de la raíz de los traumas de infancia y sus consecuencias en la vida adulta.

Alice Miller bu kitapta çocukluk acılarının ve çocuklukta halının altına süpürülen (tanınmayan) duyguların yetişkinlerin hayatında ne kadar önemli sorunlara dönüştüğüne dikkat çekiyor. Bu vurgu, bildiğim kadarıyla bugün pozitif disiplin/ebeveynlik alanının önemli bir parçasını oluşturuyor. Yani çocuğun yaşadığı duygular (davranışlardan farklı olarak) değiştirilemez. Ebeveynlere veya çocuklarla temas kuran yetişkinlere düşen duyguları olduğu gibi kabul etmek, çocuğun onları ifade etmesine ve tanımasına yardımcı olmaktır. Bu yaklaşımla Miller, kitapta özel bir tür çocukluktan ve bunun yetişkinliğe etkilerinden bahsediyor. Yetenekli çocuk ile kastettiği aslında karşısındaki ebeveyn figürünün hislerine duyarlı olan, bütün güçleriyle ebeveynlerinin isteklerini ve ihtiyaçlarını karşılamaya çalışan çocuklar. Miller’e göre bu çocuklar duygusal ihtiyaç halinde olan ebeveynlerini mutlu etmek için kendilerini hırpalar ve çocukluklarını yaşayamazlar. Devamlı başarılı olmak, düzgün davranmak, ağlamamak, kontrolü kaybetmemek için kendi duygularını bastırır ve sahte bir benlik geliştirirler. Başarı ve üstünlük duygusunun yetmediği, hayatın anlamsızlaştığı, çocukluk duygularının yüzeye çıkmaya başladığı zaman başlayan bunalıma kadar durmadan dinlenmeden çabalarlar. Böyle bir çocukluk geçiren yetişkinler, kendi çocukluklarını duygusuz/nötr bir tonda veya çok idealize ederek anlatırlar. Bu konuda Miller’in sanatçıların biyografilerinden verdiği örnekler çarpıcı. Özellikle Hesse ve Bergman'ın çocukluklarının somut gerçekliğiyle kendi açıklamaları arasındaki fark yüzümüze tokat gibi çarpıyor. Bunların yanında, çeviriden mi kaynaklanıyor bilemiyorum ama kitabın dili biraz yorucu. Hayatın ilk yılına verdiği aşırı önem, çocuk ve ebeveyn kategorilerin katılığı yer yer iddiasını fazla zorladığını düşündürse de (ya da umarım abartıyordur), bütün uslu çocuk-mutsuz yetişkinlere tavsiye edebileceğim bir kitap.

Περίμενα πολύ καιρό την κατάλληλη στιγμή για να το διαβάσω.Πίστευα ότι θα με βοηθούσε να καταλάβω κάποια πράγματα και για τον εαυτό μου και για τους γύρω μου, και πράγματι το έκανε.Αλλά δεν έχω χειρότερο από τις ατελείωτες επαναλήψεις είτε φραστικές είτε θεματολογικές.Ενώ το βρήκα αρκετά ενδιαφέρον δε μου άρεσε ο τρόπος που ήταν γραμμένο.Σαν χαζή ένιωθα που έπρεπε να διαβάζω το ίδιο πράγμα κάθε τρεις και λίγο.Πάντως αν σας αρέσουν τα βιβλία ψυχολογίας και οι εσωτερικές αναλύσεις να του δώσετε μια ευκαιρία.
2,5/5

یکبار دیگه باید بیاگ سراغش

«ممکن است شیطان را از باغ خود بیرون کنید، ولی آن را دوباره در باغ پسرتان میابید .»
بزرگسالان و والدین گاه خودآگاه، گاه ناخودآگاه به کودکان و فرزندان‌خود آسیب میزنند غافل از این که در ناخودآگاه کودک برای همیشه ثبت میشود و«خاطرات کودکان برای همیشه از بین نمیرود، خاطرات در نهایت از تاریکخانه‌ی بدن خاموش و تلاطم احساسات سرکوب شده بیرون میآید و به روشنایی خودآگاهی وارد میشوند و برای بازگو کردن داستان واقعی و متهم کردن خطا کاران به کلام میاید.»
و زخمی عمیق برای فردی بزرگسال میشود،«اما ادامه‌ی بقا به تنهایی کافی نیست. ادامه‌ی بقا با زندگی کردن یکی نیست.» حال فردی بزرگسال است و دارای قدرت و خودآگاهی ،و به تنهایی مسئول زندگی پیش‌رو «برای یافتن راه نجات از این مخمصه،باید بدانیم تک تک ما با این حق بدنیا آمده‌ایم که فردی خودآگاه و پر احساس باشیم و همانگونه نیز رشد کنیم، هدف طبیعی ما این نیست که از بی‌حسی و احساسات سرکوب شده جان سالم به‌در ببریم.»
« ما به تنهایی مسئول زندگی خودمان هستیم ، اگر ما خودمان بخواهیم هیچ کس نمیتواند جلو محترم شمردن نیازهای اساسی خودمان و کشف واقعیت و زندگی با آن را بگیرد.»«کودکی که به او خیانت شده هیچ گزینه‌ایی جز قربانی شدن ندارد،اما در بزرگسال هرچقدر هم احساس کنیم قربانی شده‌ایم دیگر قربانی نیستیم…» و حق انتخاب را داریم که زیبا زندگی کنیم و لذت زیبا زندگی کردن را به کودکان بیاموزیم و بیاد داشته باشیم هیچ انسانی کامل نیست

۳.۵ در واقع
کتاب کوتاهی که به صورت علمی به بررسی نشانه‌های آسیب دوران کودکی در بزرگسالی می‌پردازه و برخی از این آسیب ها رو واکاوی می‌کنه. کتابیه که بر خلاف حجم کمش، سریع خونده نمی‌شه چون قراره حس های سرکوب شده‌ی زیادی رو بر انگیخته کنه ( حداقل برای من این شکلی بود)...
خوندنش کمک زیادی میکنه که دلیل برخی از رفتارها رو متوجه بشی. چه درخودت؛ چه در اطرافیان. برای من دردناک ترین بخشش، میل به تحسین بود... جمله‌ای از کتاب رو هرچند کوتاه توی ذهنم نگه داشتم برای یادآوری... که " تحسین با عشق برابر نیست"...

نوشتن ریویو برای این کتاب کار خیلی سختیه. این‌که از کجاش شروع کنم، این که بگم زندگی مکتوب من رو آلیس میلر نوشته بود! راستش خوندنش تو بدترین حال روحی تمام زندگیم رو نمی‌دونم باید مثبت تلقی کنم یا نه. برای من که از سبک روانشناسی دوری می‌کردم، شروع کردنش سخت بود، ولی باید بگم که اصلا اصلا این کتاب رو با کتاب‌های زرد اشتباه نگیرید و مثل من پیش‌داوری نکنید. آلیس میلر من رو با بخشی از خودم آشنا کرد که اصلا به وجودش آگاهی نداشتم.
کودک درون، چیزی که سال‌ها مورد شماتت، ظلم و بی‌توجهی قرار گرفته. متوجه شدن دلیل افسردگیم و ریشه‌یابی مسائل خیلی ظریف درونم چیزی که شاید خیلی آماده‌اش نبودم ولی خوشحالم باهاش مواجه شدم.
راستش یک جاهایی خیلی حقیقت رو می‌کوبید توی صورتت. اول که کتاب رو شروع کردم به توصیه تراپیست، 20 صفحه خوندم و دیدم خب مثل این‌که کتاب خوبیه! تا این‌که کم‌کم به جاهایی رسید که من بیشتر 5 صفحه نمی‌تونستم بخونم چون اینقدر با خودم رو‌به‌روم می‌کرد و بخشی از زندگی انکارشده‌م رو نشونم میداد که تا یک هفته تو کما بودم و ازش فاصله می‌گرفتم.
این 118 صفحه خوندش برای من طول کشید، چون من ظرفیت پذیرش این همه رو یک‌جا نداشتم! من تو افسردگی این کتاب رو خوندم و اصلا نمی‌تونستم سرسری ازش بگذرم.
این کتاب رو من قرض گرفته بودم، ولی پیداش کردم (باغ کتاب نداشتش). چون می‌دونم یکی برای خودم باید داشته باشم و حتما می‌خونمش بارها و بارها، چون عین یک کتاب راهنماست برای من.
پس بهترین 5 ستاره‌ی دنیا رو بهش دادم!
و این که به یکی معرفیش کردم که امیدوارم بخونه، چون اونم اندازه‌ی من بهش احتیاج داره. و شاید این بزرگترین هدیه براش باشه.
پ.ن: حتما ترجمه کتایون زاهدی باشه. یک نسخه دیگه‌اش که اسمشم کمی فرق می‌کرد ولی همین کتاب بود رو از باغ کتاب خریدم و از ترجمه راضی
نبودم. کاورش رو هم آپلود کردم همین آبیست
پ.ن (بسیار مهم): چیزی که تراپیست به من گفت اینه که ازون کتاباست که بهتره پیش‌زمینه براش وجود داشته باشه و نخوندش بدون پیش‌زمینه و یا بدون کمک تراپیست ممکنه کج‌فهمی و پیچیدگی الکی درست کنه و اوضاع رو بدتر بکنه.

I've read a lot a really helpful books that my therapist has recommended to me in the past six months or so. This book is amazing and straight to the point. I would recommend it for anyone that has issues w their parents that they want some perspective on or anyone concerned about possibly passing on the legacy of their own difficulties to their children, however inadvertently. I will read all of Alice Miller's books after reading this one.

“Experience has taught us that we have only one enduring weapon in our struggle against mental illness: the emotional discovery and emotional acceptance of the truth in the individual and unique history of our childhood.”

Θα το θέσω κάπως μπακαλίστικα. Ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν δύο κατηγορίες ενηλίκων. Αυτοί που είχαν ευτυχισμένα παιδικά χρόνια και αυτοί που δεν. Σε ποιους απευθύνεται τούτο εδώ το βιβλίο? Σε όλους! Αλλά πιο πολύ σε αυτούς που υποθέτουν ότι είχαν ευτυχισμένα παιδικά χρόνια αλλά κάτι τους βρωμάει.
Ωπ! Μα που κρύβονται αυτοί?
Είναι αυτά τα παιδιά που όπως πολύ χαρακτηριστικά αναφέρεται σε ένα παράδειγμα του βιβλίου:
"ζούσα σε ένα σπίτι από γυαλί, μέσα στο οποίο η μητέρα μου μπορούσε να κοιτάξει οποιαδήποτε στιγμή ήθελε. Μέσα σε ένα γυάλινο σπίτι, όμως, δεν μπορείς να κρύψεις τίποτα χωρίς να σε ανακαλύψουν, εκτός κι αν το κρύψεις κάτω από το έδαφος. Αλλά τότε δεν μπορείς πια να το δεις ούτε κι εσύ".
Δεν έχει σημασία αν είσαι ή αν σκοπεύεις να γίνεις γονιός ή όχι. Γιατί, μάντεψε! Έχεις ήδη ένα παιδί!
Πρόκειται για ένα βιβλίο που διαβάζεται πανεύκολα. Με πολλά παραδείγματα, γραμμένο απλά και κατανοητά. Θεωρώ ότι αξίζει να διαβαστεί από όλους. Η κυρία Miller έχει κάνει εξαιρετική δουλειά εδώ.
Και αν εν τέλει ανακαλύψεις κάτι τρομακτικό, να θυμάσαι ότι, όπως λέει και ο φίλος μας ο Tom στον Τρυποκάρυδό του: "ποτέ δεν είναι αργά για να ζήσει κανείς ευτυχισμένα παιδικά χρόνια".