"The only defense we have against mental illness is the discovery of the truth of our childhood."

Should be required reading for every psychologist. I liked it even more when, in the third section of the book, the author used Hermann Hesse as an example! I learned something about my favorite author--and, more importantly, gained some highly valuable insights that I hope I can put into practice in integrating my own self.

Bu kitabın temel varsayımı olan "çocuklukta yaşanan kimi olayların yetişkinlikte kişinin yaşamını etkilediği" düşüncesine kısmen katılıyorum. Ancak yazar bu varsayımı keyfi çıkarımlarıyla aşırı uca götürüyor ve hemen herkesin anne-babalarının(daha çok annelerinin) kurbanı olduğunu söylüyor. Kitapta beni en çok rahatsız eden şey yazarın herkesi aynı seviyeye indirdiğini hissetmemdi. Çocukluk öyküsü herkes için "duygusal boyutta" çözülmesi gereken bir sorundu. Kim olduğunun bir önemi yok.

Bu kitap tüm suçu ebeveynlerine yükleyip rahatlatarak bazı insanlara iyi gelebilir. Psikoterapinin işe yaramasını sağlayan ilkelerden biri, kişiye bir sorunu kabul ettirmek ve ardından onu çözüme kavuşturmaktır. Sorunun formülasyonunun ne kadar gerçeğe yakın olduğu elbette önemlidir ancak gerçekten kırıntılar olduğu sürece işe yarama ihtimali vardır.

Bu kitabın "bilinçdışı" terimini kullanması, çocukluğun yetişkin yaşamda etkilerinin bulunduğunu ileri sürmesi ya da rüyalara yer vermesi onu psikanalitik yaklaşıma göre yazılmış bir kitap yapmıyor. Alice Miller Psikanalistler Birliği'nin bir üyesiyken bile tartışmalı biriymiş. Bu kitap bana "tartışmalı" olmanın, her zaman iyi anlamda olmadığını hatırlattı.

Not: Kitabı "Çocukluk Travmaları" dersi kapsamında okudum. Aynı ders kapsamında Alice Miller'ın bir kitabını daha okuyacağım büyük ihtimalle.

مدت‌ها بود هیچ کتابی تا این حد با ذهن و روانم ارتباط برقرار نکرده بود؛ جست‌وجوی کودک ترسیده و وحشت‌زده و تحقیرشده‌ای که فراموش شده و منتظره که پیداش کنن. آلیس میلر تو این کتاب در مورد ضرورت به آغوش کشیدن این کودک گمشده صحبت می‌کنه و توضیح می‌ده تا زمانی که انکار احساس‌های تلخ کودکی رو در پیش گرفته باشیم، چرخه‌ی معیوب رفتارهای روان‌نژندمون ادامه پیدا می‌کنه و هویت واقعی‌مون تو ابهام باقی می‌مونه. سطر به سطر کتاب هزارتا حرف برای گفتن داره و کتابیه که به همه پیشنهاد خوندنش رو خواهم داد.
پ.ن: تو ترجمه فارسی‌ش اسم‌های مختلفی دیدم، نسخه‌ای که من داشتم «در جست‌وجوی کودک فراموش شده» بود.

Il bambino "dotato" è quel bambino particolarmente empatico che capisce i desideri e le necessità dei genitori e impara molto presto a soddisfarli- anche a costo della soppressione degli istinti e della costruzione di un Falso Sé, creato ad hoc per conquistare e mantenere l'amore di mamma e papà.

Una volta cresciuto, l'adulto "dotato" si renderà conto di non essere stato amato per chi era davvero, o continuerà a reiterare i comportamenti abitudinari cercando (inconsciamente) di farsi una ragione dei traumi dell'infanzia - sfociando in entrambi i casi in qualche forma di depressione.

Questo è più o meno il succo della teoria di Alice Miller. Si tratta di idee interessanti che di certo sono vere in molti casi, ma l'autrice tende un po' a ripetersi e a cadere nella generalizzazione (da come scrive pare che tutti i disturbi di ansia e depressione siano "colpa di mamma e papà"). Sono tanti i fattori che intervengono nella crescita del bambino, e scaricare tutto il fardello di quel che è andato storto sulle spalle dei genitori mi sembra semplicistico (e un pochino ingiusto).