vraiment pas génial mais fort heureusement pas trop long. en renvanche j'ai trouvé l'entretien à la fin de la nouvelle plus intéressante que le roman lui même!

His writing style is unique, misterious and captivating.

„Миларепа” е една от най-тънките книжки, които са ме карали да се замисля над живота си по-сериозно. Но това е толкова присъщо на Шмит, че сякаш не ви казвам нищо ново...
цялото ревю може да прочетете тук >> https://the-book-tigers-diary-reviews...

The book was not great but the author's interview on Buddhism and Christianism is worth the read!

bof

Честно казано,нямам право на оценка по книгата - просто не разбирам будизма. Шмит обаче е безспорно талантлив и си струва четенето.

"Milarepa", by Éric-Emmanuel Schmitt

*review written immediately after finishing reading*
*as I've previously done, I started by writing the story of me receiving this book*



Incidentally, I read the first book of Le Cycle de l'invisible AFTER the second one, for I didn't know my subconscious was planning on reading the series while reading Monsieur Ibrahim (click here to see my review on that). :D

The abstract book's introduction was uncanny (I almost stopped because I didn't really understand what I was reading), but the narrative got gradually better by the time the actual story began. I didn't really understand how Simon found out about having been, at some point, the cruel, death-fearing Svastika (and I'm not talking about the dreary lady in the coffee shop), but it's ok, because that was compensated for by the form of training that was given to Milarepa by Marpa - that was a genius idea.

One of Schmitt's early works, the first book in The Cycle of the Invisible and the shortest one (providing 63 pages of Tibet's history), as well, is one of his most hard-to-understand texts based on figures of Tibetan Buddhism. It is also a perfect example of antithesis, although I've never read something like this - an antithetical text written in first person, that is.

Humanity is a purpose. Will I ever succeed in becoming human?

Sincerely,
Alex

P.S.: I was thinking of this when Milarepa came back to have his revenge on Svastika.

Je n'ai pas spécialement accroché à ce roman de E-E Schmitt. Certains y voient une approche du boudhisme; personnellement je n'y vois qu'une approche superficielle et confuse.

Ik was fan van Oscar en het kind van Noach maar dit boek kon me niet raken. In mijn ogen pure nonsens. (Smaken verschillen uiteraard).
Volgens mij nog serieuze fouten, mogelijk enkel in de vertaling. Voordien is Swastika aan het woord en heeft hij het in de 3e persoon over Milarepa. Van onderaan pagina 67 tot bovenaan pg 70 gaat het over Milarepa in de ik-persoon...

ერიკ-ემანუელ შმიტი და ბუდიზმი:
ერიკ-ემანუელ შმიტი ბელგიელი დრამატურგი, მოთხრობების ავტორი და რომანისტია, რომელმაც ბუდიზმი 30 წლის ასაკში “სიცოცხლისა და სიკვდილის ტიბეტური წიგნით” გაიცნო. მოგვიანებით, ბრუნო მეცგერთან ინტერვიუში, აღმოსავლურ მოძღვრებასთან თავისი დამოკიდებულება შმიტმა შემდეგნაირად შეაჯამა: “მე ბუდისტი არ გახლავართ. მხოლოდ, ვთვლი, რომ, როგორც ქრისტიანი ჰუმანისტი, ბუდიზმმა მნიშვნელოვნად გამზარდა”.

ნაწარმოები:
რაც უნდა იყოს, ერთი რამ ფაქტია: სწორედ კაგიუპის სკოლის დამაარსებლის მიერ თავისი სოფლის მისამართით შავი მაგიის გამოყენებისა და, მონანიების ნიშნად, მარპა ლოცავას მოწაფეობის ამბავზე გააკეთა არჩევანი შმიტმა თავისი “უხილავის ციკლის” პირველი მოთხრობისათვის: “როცა მიყვებიან სრულყოფილ ბავშვზე, რომელიც იდეალურ ზრდასრულად იქცა, მთქნარება მეწყება… აი, მილარეპა, რომელიც ბოროტების ჭაობიდან სიკეთის მწვერვალისკენ მიცოცავს, საკუთარ თავს მაგონებს. საუკუნეებია, მისი გზა შთაგონებას წარმოადგენს ათასობით ადამიანისათვის”.

დაკარგული ავტორის ხმა:
როცა რეალური ტიბეტური ამბის საფუძვლად გამოყენებას ვახსენებ, არ ვგულისხმობ, რომ, თუკი ისევე დავიწყებ შმიტის ნაწარმოებში ავტორისა თუ ხალხის საკუთრების გარჩევას, როგორც ამას იპოლიტე ვართაგავა ცდილობდა ჟურნალ “განათლებაში” ვაჟა-ფშაველას კრიტიკისას, ბელგიელ მწერალსაც შეეძლება, ფშაველი პოეტის მსგავსად, წელგამართულმა განაცხადოს: “უნდა ყველამ კარგად იცოდეს, ხალხის თქმულება, რაც უნდა იგი მდიდარი შინაარსისა იყოს, აზრიანი და ხელოვნური, თუ პოეტმა იგი არ გარდაქმნა, საკუთარ სულიერ ქურაში არ გადაადნო, არ გადაადუღა, მასალიდან ახალი რამ არ შექმნა და დაწერა ისე, როგორც ხალხი ამბობს, არაფერი გამოვა, [...] ამისთანა ნაწარმოები [...] ვერც ხელოვნურ ნაწარმოებად ჩაითვლება.” მოკლედ, ნამდვილ მილარეპაზე wikipedia-ს სტატიისა და მოთხრობის შედარება თქვენთვის მომინდვია.

შურისძიება და მიტევება:
სამაგიეროდ, ერიკ-ემანუელ შმიტს შეუძლია, შინაარსობრივად ამოუდგეს გვერდით “ალუდა ქეთელაურის” ავტორის მსოფლმხედველობას. ლევან გიგინეიშვილის ერთ-ერთი ლექციიდან მახსოვს, ვაჟა-ფშაველა სტუდენტობისას არ სწყალობდა “ხარის მენ ხარინ ტიკტიკეი, ერის დე ერინსო” და, მართლაც, მასთან, მუცალი - ალუდას მოკვლისთვის, ალუდა კი - თემს გაბუდაყებისთვის წყალობას მიუზღავენ. შურისძიების წყურვილი იხშობა “მილარეპაშიც”: n  “ავი უფრო მარტივი საქმნელია, ვიდრე კეთილი. ბოროტება არც დროს ითხოვს და არც - ძალისხმევას, მაგრამ წებოსავით გეკვრის და ბოლომდე შენთან რჩება”.n

თეოლოგიური დისპუტი:
მანამდე, ავტორს სხვა ღირებულება აქვს განსახილველი: რელიგია. მისი როლი თანამედროვე მსოფლიოში სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანია შმიტისთვის: “იდუმალებაში ცხოვრებას უნდა მივეჩვიოთ, უმეცრებას ჩვენი შეშინების საშუალება არ უნდა მივცეთ. ჩვენ გვჭირდება სამყაროს სქემები, რათა ცოტაოდენი წესრიგი, აზრი შევიტანოთ ქაოსში. ხილული სამყაროს საფუძველზე უნდა შევქმნათ უხილავი, ანუ მისი საიდუმლო არქიტექტურული ნახაზი”. თუმცა “მილარეპაში” მისი ალტერ-ეგოს, სიმონის, არგუმენტები მიღმიერის არსებობის შესახებ მე სგანარელის კომიკური ხასიათის მსჯელობას უფრო მაგონებს 2X2-ის მრევლის, დონ ჟუანის, წინაშე:

“- მე მხოლოდ მეცნიერებისა მწამს. ფიზიკა და ქიმია კმარა ყველაფრის ასახსნელად. აბა, მითხარი, საიდან მოდის ეს ალი?
ცხადი იყო, მიწვევდა. ასანთი გამოვართვი და სული შევუბერე.
- გეტყვი, საიდანაც მოვიდა, თუ ამიხსნი, ახლა საით წავიდა.”

მაია:
ტრანსცენდენტურის ნარატივის ცენტრად ქცევიდან გამომდინარეობს, რომ როცა სიმწრით ნაგები ციხეების მარპასაგან ნგრევის ამბამდე მიაღწევთ, აღზრდის მისეული მეთოდი, უქნარა შვილის ფულის ბუხარში შემყრელ მამას კი არა, დავით გურამიშვილის “ქვე საწუთროს ქვიტკირსა ზდგმენ, ზე სამკვიდროს ფიჩხით ფაცხვენს” მოგაგონებთ. “მილარეპაში” ამქვეყნიური გარჯა უნაყოფ���ა: n  “შენ რა, მართლა გჯერა, რომ მაგ შენი კუნთებით ყველაფერს იყიდი? რომ კოშკი, მრგვალი იქნება ის, კუთხოვანი თუ ნახევარმთვარე, სიბრძნის გზაზე გაგიძღვება?”n

სიბრალული და თანაგრძნობა:
შმიტი აღნიშნავს, რომ “დასავლურ ტრადიციაში, მხოლოდ შებრალება ვიცით, იერარქიული გრძნობა, რომელიც თავს სხვაზე აღმატებულად გვაგრძნობინებს. ამას არაფერი აქვს საერთო [ბუდისტურ] თანაგრძნობასთან”. ჰოდა, “მილარეპაც” ხიდია, გადებული გაღატაკებულ >b>სვასტიკაში სიბრალულის ცრემლებისგან დაბადებული ღვარძლიდან ფინალურ თანაგრძნობამდე.

***
უბრალოდ, გულდასაწყვეტია, რომ ყველაფერი, რაც ზემოთ განვიხილე, მხოლოდ და მხოლოდ, უცვლელად გადმოტანილი ნამდვილი ამბის ქვაკუთხედია. როცა თხრობაში ასე უკვალოდ იკარგება მწერლის ხმა, მისი კალმის განსაკუთრებული მხატვრულობა მაინც უნდა აბალანსებდეს მკითხველის შთაბეჭდილებას, მაგრამ “მილარეპაში” მხოლოდ ერთი სტილისტიკური ღირსება თუ მოგჭრის თვალს… პირის ნაცვალსახელები მოქნილად მონაცვლეობენ მთხრობლისა თუ მოთხრობილ პიროვნებებს შორის და ხორცს ასხამენ შმიტის სიტყვებს: “ბუდიზმი პრაგმატული რელიგიაა, ამიტომ პრაქტიკული სავარჯიშოებით გვამარაგებს. ერთ-ერთმა სულ ახლახან ამოაყირავა ჩემი სამწერლობო ვექტორი: სხვის ადგილას საკუთარი თავის წარმოდგენა”.

A delicious incursion into Buddhism led by Éric-Emmanuel Schmitt, taking the reader through the story of Milarepa in an intelligent, but emotional way. It then ends with an interesting interview in which Schmitt's view of religions and spirituality is refreshing and proposes a new insight.

Maria Carm,

Lisboa 16Th. March 2013.

Bonne petite oeuvre pour enfin acquérir les bases du bouddhisme.