2.5*

I have a faint understanding as to what Duras was going for: structurally destroying the conventional novel and psychologically destroying the character Elizabeth Alione. I think the problem was that I felt like I was flailing about while reading it, rereading passages and slaving over what their purpose was and what it all could mean. Rather, I should have reconciled with myself that it was written so that I could and would not understand everything. I should have surrendered myself to its ambiguity.

It is described as having an “underlying violence” and "recurring moods and motifs of eroticism and stifled desire." These themes are so masterfully and inconspicuously woven throughout the novel that the reader can undoubtedly sense the awful and violent truth to Stein, Alissa, and Max’s motives and high sexual tension without being told explicitly. The eroticism is sort of hidden in the shadows, always there but never brazen. It lies in the prose. For instance, Duras repeatedly uses the word “silence." This pause disrupts the story, but I find it further ferments each character’s lustful and destructive motives.

An interview with Duras is included at the end and acts as a curtain in which Duras draws to help us understand the workings of this book and how it changes on the screen. A very interesting interview that mulls over the translation of different mediums as well as shedding light on what is actually happening here in this stint of time at a what I’m concluding is a sanitorium.

This was the first work I read by Duras and despite not entirely enjoying it, I have no aversion to picking up her other works, especially The Lover.

Video review https://www.youtube.com/watch?v=pwpxZ...

«Cada noche altera lo que escribiría si escribiera».

Duras ile tanışmamız şimşekler çaktırmamıştı. Ama güvendiğim isimlerin referansına sahip olduğundan yakın zamanda tekrar şans vermeden duramadım. Tek oturuşta bitirdiğim bu tiyatro metninin kapağını kapadığımda ilk izlenimim şuydu: Yahu ben az önce ne okudum?

Kitapta kadraja asla girmeyen bir tenis oyununun sesleri altında inanılmaz bir tekinsizlik hüküm sürüyor. Huzurlu tasvir edilen ama metnin içinde hiç öyle hissettirmeyen büyük bir park ve ardında da orman var; ve bu durum ortaya efsunlu bir ortam çıkarıyor. Karakterlerin söylediği (ya da zannettiği) gibi bir inziva otelinde miyiz; bir akıl hastanesinde miyiz yoksa Araf’ta mıyız? Bilmiyoruz ve bu gergin durum kitap demlendikçe okuru müthiş etkiliyor.
*
Gerisini spoiler vermeden yazamam ama üstüne daha konuşmayı çok isterim.
*
4,5/5

A review is posted on my bookstagram account @descanto2

04/2020

From 1970
Lack of description and exposition. Abstract, sometimes surreal. Short. It is a story, not a play, but at the end, there are instructions for staging it as a play. Like it is a story that knows it's actually a play. Interesting and fun to read.

3.5

«el silencio la clava en la cama. la luz ya no se apaga. una mañana os encontrarán, informes, juntos, una masa de alquitrán y no entenderán. salvo yo»

"Yıkmak" diyor kadın. Acaba okurun tüm gerçekliğini yıkmaktan mı bahsediyor? Delilik diye nitelendiremediğim diyalogların arasında acı içinde kıvrandırmaktan mı? Eğer bundan bahsediyorsa ben o acıyı son sayfasına kadar yaşadım. Başta Max Thor kadının her hareketini izlediğinde,Alissa otele geldiğinde,Stein ve Max Thor diyaloglarında beni bu kadar kıvrandıran ne oldu peki?
•
Beni zorlayan şeylerden en temeli kişi ve mekanların dokunduğumda parçalanması. Yazar ilk darbesini böyle yapıyor. Okur diyalogların kime ait olduğunu takip edemediğinde onunla alay ediyor. Siz de aldığınız darbeden sonra ayağa kalkıp yola devam etmeye çalışıyorsunuz. Sonra bir bakıyorsunuz mekan da belirsizliklerle donatılmış,her an silinecekmiş gibi. Bunu fark edince "Neredeyim ben,neler oluyor?" diye sorguluyorsunuz. Bunu algılamaya çalışırken diyalogların belirsizlikleri içinde çalkalanıyorsunuz. Başta anlamsız gelen her diyalog sizi kara delik gibi çekiyor. Tuhaf hissediyorsunuz,çünkü normalde bir anlam yüklemediğiniz şeyler karakterlerin ağzından anlam yüklemeliymişsiniz gibi çıkıyor. Siz onları tanımıyorsunuz,hiçbir şey bilmiyorsunuz. Bildiğinizi sanıyorsunuz ama en son delirmeye başlayan siz oluyorsunuz.
•
Ben bunları yaşarken Alissa,Max Thor ve Stein,Elizabeth’in zihninde oluşturduğu insanlar mı diye düşündüm önce. Sonra acaba Max Thor ve Stein aynı kişi mi diye devam ettim. Acaba bu üçlü Elisabeth’i kendi zihinlerine mi hapsetmeye çalışıyorlar da dedim. Hatta otel akıl hastanesi tarzı bir yer mi diye teori oluşturdum. Ya da Alissa bir ölü mü? Tam olarak bu teorilere son vermem kitabın yarısına denk geliyor. Kitap baştan sona diyalog olduğu için sürekli beynimde farklı sesler duymaya başladığımda böyle bir kitabın delilik olduğunu iddia ettim. Şu an da duyuyorum sesleri. Marguerite Duras,sana teşekkür ediyorum "delirmeye başlamış olabilir miyim?” sorusunu sordurduğun için. Belirsizlikler içinde 4 insanda korkuyu,sevgiyi,varoluşu görmeye çalışırken üstünü sıkıca kapattığın ve bendeki gerçekliği yıktığın için.

im reading a copy of this novel (novella? short story?) that i checked out from the community college library, and the copy was published in 1970. the cover has an image of older-looking man (max thor?) holding a smaller woman (alissa?). we can only see their faces in black outline drawing, and his strong arm over her body. now that i think of it, this is probs a film-still turned into a drawing from the 1969 film adaptation. i fell asleep reading the hypnotic dialogue, the shadowy text like an experimental phone call exchange with tennis ball thuds in the background. the book fell behind the bed as i fell asleep, and it crashed, its crinkled plastic book cover falling off like an old paper bag -- "plasti-kleer, lifetime book jacket cover, made of 1 1/3 mil polyester film." i thought the book was crushed but it wasn't. it makes sense to read this book while asleep.

my main reaction to "destroy, she said" is that it's very strange. not really sure abt the strong mentioning that the two male characters are jews, when not much else abt the characters is as clear.

universal feelings of dread come loose: "How can one live?" Alissa breathes. "What will become of us?" Stein asks.

"When boredom takes a certain form..." Stein says. Then stops /// "When it becomes a timetable, say, you don't notice it," says Stein. "And if you don't notice it, don't give it a name, it can take some curious turns."

at the end, duras explains in "notes on performance": "no one actually "cries out", even when the words are used: the words indicate an inner reaction only."

this is fiction about desire and how desire feeds into destructive tendencies. felt like i was waiting the whole time for a threesome or foursome sex scene... lol

Marguerite Duras'dan okuduğum 3.kitap. Aramızda nefret-aşk ilişkisi var yazarla, kopamıyorum bir türlü

Duras okurunu nasıl kamyon çarpmışa çeviriyor oynat bakalım.

Dürüst olmak gerekirse kitabı hafife alarak okumaya başladım, gerek cüssesi gerek farklı yazım tarzına bakarak dedim ki "hemencecik okurum bunu, müthiş"
Hmm. Müthiş kısmı nispeten doğru ama on günümü aldı okuması. Tamam belki başına geçemedim, kitap için özel bi' zaman ayıramamış olmam benim hatamdı fakat yine de zorlu bi' eser bana kalırsa.

Tekniğine ise lafım yok, gerçekten kral amme hizmeti; film şeridi gibi gözler önünde tüm sahneler. İlmek ilmek işlenmiş tüm konu. Üstelik bunu minimum çaba ile yaptığı öyle belli ki. Resmen Duras büyüsü. Farklı tema, şöyle kafam dağılsın bi' yaaa arayışındaki okurlara öneririm.

"I can't read novels at all any more. Because of the sentences." Duras shares this particularly illuminating thought in a post-novel interview, and it gets to the heart of my issue with Destroy, She Said. It's a book I can respect on a conceptual level, but at the end of the day, I like sentences - it's mainly why I read. So, the fact that Destroy, She Said has been boiled down to only the essentials, and perhaps has even ditched some of those, of what makes a novel work means we are losing much of the pleasure of reading. What is left?

Likely, this is the purpose of Destroy, She Said and pleasurable reading is not something Duras is interested in at all, but pleasure doesn't have to mean trite or even traditional narrative. Plenty of novels are experimental and pleasurable to read, and there is pleasure in challenge, but Duras seems to want to strip all pleasure away and replace it with a sort of vague fear. This too, would be pleasurable if she allowed this fear to ever take root, but she doesn't. Only vagueness remains.

It's sort of like what I imagine reading a transcript of Last Year at Marienbad would be like, a beautiful and masterful film, stripped of the image, which is the very thing that makes it so masterful. What is left? Themes: ambiguity, identity, complacency, revolution, insanity. Interesting ideas to a point, but with no backbone of narrative to cling to, remain passing thoughts only, a strong wind that blows through a place and then settles. What is left?