...
Show More
Στις πρώτες σελίδες δεν ήμουν καθόλου σίγουρη αν θα μου άρεσε. Αν πρέπει να πεις μόνο ένα πράγμα για τον Εραστή, αυτό θα ήταν πως είναι ένα σαφώς ατμοσφαιρικό βιβλίο. Η γραφή της είναι περίεργη και ξεχωριστή. Μου θύμισε κάπως τον Καμύ. Θέλω να πω πόσοι καταφέρνουν να γράφουν πρωτοπρόσωπα σαν ψυχρός παρατηρητής και ταυτόχρονα να μας προσφέρουν ένα βιβλίο τόσο σπαρακτικό;
Ο χρόνος και τα πρόσωπα αλλάζουν τόσο γρήγορα, όσο γρήγορα όλο το βιβλίο κινείται μεταξύ ωμότητας και κυνισμού. Όπως εξίσου γρήγορα αλλάζει η αφήγηση από το πρώτο στο τρίτο πρόσωπο, ίσως περισσότερο στα σημεία όπου η ηρωίδα επιβάλλεται να αποστασιοποιηθεί από τον εαυτό της για λόγους αυτοπροστασίας. Ίσως γι’αυτό δεν μας συστήνεται καν. Μέχρι το τέλος του βιβλίου είναι απλώς μια δεκαπεντάχρονη λευκή στην Ινδοκίνα. Που δεν μπήκε σε καλούπια, που έζησε τον απαγορευμένο έρωτα δίχως να νοιάζεται για τους κανόνες, τα πρέπει και τη γνώμη του κόσμου. Που βλέπει ξεκάθαρα τα προβλήματα που προκύπτουν από μια ξεκάθαρα δυσλειτουργική οικογένεια που τη γαλούχησε κατά συγκεκριμένο τρόπο για να γίνει αυτό που είναι, χωρίς ωστόσο να εξαπολύει κατηγορητήρια.
Μη κοροϊδευτείς και σε συγκεκριμένα σημεία του δεν κάνεις ένα πέρασμα ακόμα. Είναι απαραίτητο για να πιάσεις αυτό που θέλει να μας πει η Duras. Και μας το λέει τόσο ωραία ομολογουμένως.
Ο χρόνος και τα πρόσωπα αλλάζουν τόσο γρήγορα, όσο γρήγορα όλο το βιβλίο κινείται μεταξύ ωμότητας και κυνισμού. Όπως εξίσου γρήγορα αλλάζει η αφήγηση από το πρώτο στο τρίτο πρόσωπο, ίσως περισσότερο στα σημεία όπου η ηρωίδα επιβάλλεται να αποστασιοποιηθεί από τον εαυτό της για λόγους αυτοπροστασίας. Ίσως γι’αυτό δεν μας συστήνεται καν. Μέχρι το τέλος του βιβλίου είναι απλώς μια δεκαπεντάχρονη λευκή στην Ινδοκίνα. Που δεν μπήκε σε καλούπια, που έζησε τον απαγορευμένο έρωτα δίχως να νοιάζεται για τους κανόνες, τα πρέπει και τη γνώμη του κόσμου. Που βλέπει ξεκάθαρα τα προβλήματα που προκύπτουν από μια ξεκάθαρα δυσλειτουργική οικογένεια που τη γαλούχησε κατά συγκεκριμένο τρόπο για να γίνει αυτό που είναι, χωρίς ωστόσο να εξαπολύει κατηγορητήρια.
Μη κοροϊδευτείς και σε συγκεκριμένα σημεία του δεν κάνεις ένα πέρασμα ακόμα. Είναι απαραίτητο για να πιάσεις αυτό που θέλει να μας πει η Duras. Και μας το λέει τόσο ωραία ομολογουμένως.