Isn't THE GRAPES OF WRATH just wonderful!!!!???? You've not read it??? Shit!!!! You don't know what you're missing!!!!!!!! If you've read it, then you will know exactly what I am talking about.

I have lived on, or close to old route 66 for over 20 years of my life. I love the history of THE MOTHER ROAD. However, believe it or not, it was only in the past few years that I finally read this book! I had read other Steinbeck,and loved it,and for some reason, after owning a copy of the book since the 1980's, I just never got around to reading it. One of my life's regrets. Once I plowed in, I did nothing, but read till I finished it.....totally spellbound! I love the story of the Joads, with chapters mixed in on life,and history on the highway. The way he describes everything just makes me feel like I was an Okie myself, living it, breathing it, I was on that truck!

After reading it for the very first time,and being totally blown away by the ending, I had to finally see the movie. However,after I finished that last page, for the very first time, I immediately turned back to the front of the book,and started reading it again, a 2nd time! Then ,not surprising to me, was the movie's ending is not at all like the book, but the movie is awesome as well. Nobody could have portrayed Tom Joad better then Henry Fonda. I have since read the book numerous times,and then we did it for our bookclub one month. I've rewatched the movie. I've traveled parts of the mother road. I can also recommend to you a fantastic history book on the history of Route 66. I've seen people at Ted Drews in St. Louis with copies of the history book clutched to their chests, because they are doing the route 66 vacation. I will ask them if they have been doing that type of vacation,and if they say yes, the next thing out of my mouth is... "Have you read THE GRAPES OF WRATH??" In most cases their response is yes. If it's no, I tell them they must rush to the nearest bookstore,and get a copy,and read it while on the road. I've had people ask me directions to the nearest bookstore so they can get a copy of the book.

I had to buy a 2nd copy of the book because my original copy is about in shreds. I can't bring myself to throw it away, because when my eyes first experienced this mouth watering, rebel rousing story, it was that copy of the book!!

There's also a book on the history of the novel,and how people in California burned it , if you'd like to know about that other book to read.

Take care! Thanks for putting up with my enthusiasm for a classic piece of literature , such as this!

Gary

Second reading of this book February 2023. It felt as though I was reading this book for the 1st time. I didn't know that it was so tragic. May I never forget the story again. Here is my 1st review of this book.

My father had all of John Steinbeck's books, so when my brother was in high school he began reading this book. I recall his asking our mother if what was written in this book were true. She said, "Yes," and they had a long conversation about it. During that time I was reading Steinbeck's "The Red Pony" and crying. I wasn't interested in the depression years. I just didn't want the Red Pony to die, and now I don't remember if he did or didn't.

When I was in college I got around to reading some of Steinbeck's other books, and then when my husband and I moved to Oklahoma from California I thought it was time to read this book. I had seen the movie many years earlier, but it didn't do the book justice. The book is so much better than the movie could ever be.

The Dust Bowl began in the 1930s due to a drought and poor farming methods in the plains regions of America. When winds came, it picked up the soil and carried it over the land, damaging everything in it path. States that were most affected were Oklahoma, Texas, Kansas, Colorado and New Mexico. It was also a time when America was in the Great Depression, which added to the suffering of people in these regions. I remember reading somewhere that the dust blew all the way to Washington, D.C. in 1935 and inspired the government to finally to do something about it.

John Steinbeck's setting for the Dust Bowl began in the town of Stillwell, Ok, an East Oklahoma town that was not really part of the Dust Bowl. It is a part of Oklahoma that is in the Ozark Mountains or its foothills, depending on who you ask. It is also called Green Country and for good reason. Update: In 2015 we had a total of 56 inches of rain. This year, January 2017, we are in a severe drought.

I don't recall much of the book other than it was a great read and a classic. It will give you one of the most interesting views of the Dust Bowl of the 1930s where people lost their homes, where their cattle and other livestock died, and where you couldn't get away from the dust even if you put sheets on your windows. People ended up dying from lung disease, and many moved to California to work in the fields. Sometimes those that couildn't find work ended up dying in the streets, because back then, just like today, the poor are blamed their poverty, hunger and lack of work. There was no welfare, no food stamps, and no unemployment insurance. In 1929 the first soup kitchens and bread lines were set up by churches and private charities in the cities. I am sure they helped some of those that had come from the Dust Bowl States. Even Al Capone had set up a soup kitchen in Chicago in 1931. He wasn't all bad.

If you would like to read more about these times, Timothy Egan wrote a great book called, "The Worst Hard Time: The Untold Story of Those Who Survived the Great American Dust Bowl, and award winning Studs Terkel wrote: "Hard Times."


One of the many Dust Storm photos taken


Heading to California


Heading to California

Very rarely do I start a book not really enjoying it and then finish it absolutely loving it. But that was my experience with The Grapes of Wrath, a seminal piece of American literature.

I never doubt Steinbeck, because he's truly a master of his craft and one of my favorite authors ever. However, the slow beginning of this story and the way it alternates chapters was difficult for me to really connect.

But as time goes on, the Joad family becomes like your own kin. I couldn't help but care deeply about them and their struggles. Steinbeck masterfully develops these characters over 450 pages and by the end you are left completely moved by their story.

Of course Steinbeck is a master of setting the scene. His descriptions of the landscape the Joads travel through, the houses and tent camps they live in, and all the characters they meet along the way--everything is so vividly portrayed on the page.

I'm so happy I finally read this one! That final chapter is something I won't stop thinking about for a long time and will likely never forget. The novel builds to a powerful conclusion that will leave you stunned and in awe of Steinbeck's skills.

“…Είναι μια χώρα λεύτερη.
Ε, για δοκίμασε να κάνεις χρήση της λευτεριάς σου. Είσαι λεύτερος , σου λέει ο άλλος, μόνο σαν σου βαστά η τσέπη σου να πληρώσεις τη λευτεριά σου.”

Τα σταφύλια της οργής είναι μια μαρτυρία που παρέχουν οι ανθρώπινες αισθήσεις. Οι αισθήσεις (σύμφωνα με τον Επίκουρο) αποτελούν το βασικότερο κριτήριο της αλήθειας.
Μα η μαρτυρία του βιβλίου θαρρώ πως προηγείται και είναι ανώτερη
απο στοχασμούς και θεωρίες.

Απίστευτη δύναμη ο λόγος του Στάινμπεκ.
Συγκλονίζει και αναγκάζει τον αναγνώστη να βιώσει καταστάσεις,να νιώσει συναισθήματα,να σκεφτεί,να συγκρίνει και να καταλήξει σε συμπεράσματα διαχρονικής "οργής",που θα προτιμούσε να αγνοεί.

Με μια αξιοθαύμαστη απλότητα αυτό το μυθιστορηματικό έργο μοιάζει με μια γυμνή πραγματικότητα που έχει και τις έξι ανθρώπινες αισθήσεις και μας αφηγείται με πλήρη συνείδηση την κοσμοαντίληψη της εποχής του 1930 στην Αμερική (μεγάλο κραχ),που ωστόσο είναι σπαρακτικά-αρχετυπικά δεμένη και ταυτόσημη με τη σημερινή εποχή. Με την ανθρώπινη μοίρα.

Η αίσθηση της "γεύσης" που έχει πάντα προστατευτικό ρόλο,γίνεται αντιληπτή καθώς παλεύει ανάμεσα στο γλυκό και το πικρό φάρμακο για τα βάσανα του ανθρώπου.

Γευόμαστε πίκρα ανισότητας αγαθών,σπατάλης,φτώχειας,
αισχροκέρδειας και θανάτου.
Παράλληλα μας γλυκαίνει απολαυστικά η μεγαλοσύνη και η δύναμη της ανθρώπινης ψυχής.
Η μεγάλη δύναμη και η ταπεινή αξιοπρέπεια της γυναικείας θέσης μέσα στην οικογένεια,η οποία δίνει τη ζωή,τη θρέφει και την διαφεντεύει ακλόνητα σαν αλάθευτη θέα.

Η αίσθηση της όρασης είναι απαραίτητη για την επιβίωση.
Απαιραίτητη για να βλέπει την ομορφιά και την ασχήμια. Μόνο που εδώ σε τούτο το βιβλίο βλέπει την απόλυτη αλήθεια.
Και αυτή είναι η μαζική επίθεση της ολιγαρχίας του κέρδους κατά της υπόλοιπης ανθρωπότητας. Βλέπει μόνο μηχανές,τράπεζες,εσωτερικούς μετανάστες,αναδουλειά,πείνα,
καχυποψία,εχθρότητα,
απανθρωπιά.Ανέχεια και καταφρονεμένους ανθρώπους να δέχονται ανάλγητη συμπεριφορά απο το κεφάλαιο του καπιταλιστικού συστήματος. (Καμία σχέση με κομμουνιστικό σκεπτικό-είναι απλώς πανανθρώπινο).

Η αίσθηση της όσφρησης σχετίζεται με το συναίσθημα.

Κι εδώ τα αρώματα και οι δυσοσμίες είναι άπλετα. Αναγνωρίζουμε εύκολα οσμές χαλασμένων ανθρωπων,μυρωδιές μοχθηρίας,αίματος,εγωισμού,
κακίας,απελπισίας και πίκρας.
Όμως απο κάπου διαχέεται και ένα μεθυστικό άρωμα αλληλεγγύης, οικογενειακής θαλπωρής,συμπαράστασης,
ελπίδας,αγάπης,αφοσίωσης και ανείπωτης ανθρωπιάς.

Η αίσθηση της ακοής είναι επιλεκτικά έξυπνη.

Ακούει το κλάμα,την κραυγή απόγνωσης,τη σιωπή που επικρατεί στον απόπατο της ψυχής των εργοδοτών,την κυκλική κίνηση της ιστορίας του κόσμου και το τραγούδι της ντροπής για τις ταξικές επιθέσεις του χρήματος.
Το τραγούδι αυτό ακούγεται επαναληπτικά και δεν κουράζεται να ξαναλέει για τη γελοιοποίηση του βολεμένου και την προσμονή του φτωχού.
Αραιά και που ακούγεται ένας ύμνος επανάστασης αλλά γρήγορα η ένταση χαμηλώνει τόσο που χανεται στον αέρα της ομηρίας.

Ακολουθεί η αίσθηση της αφής.

Ιδιαίτερα σημαντική για την πραγματικότητα που μας αφηγείται. Το άγγιγμα είναι σωτήριο. Η αγκαλιά το καλύτερο γιατρικό. Το φιλί η πρώτη επαφή με τον κόσμο. Η αφή μας προειδοποεί για οποιαδήποτε βλάβη μέσω του πόνου. Αισθανόμαστε το μεταξένιο άγγιγμα της δικαιοσύνης και της ελεύθερης ψυχής των βιοπαλαιστών ηρώων.
Αγγίζουμε τα σημάδια και τις μελανιές που πονάνε διαρκώς επειδή τα αποτυπώνει εντονότερα το όνειρο που γίνεται εφιάλτης,το γέλιο των παιδιών που πεινάνε,τα σταφύλια της οργής που
μεστώνουν και σαπίζουν.
Και οι ανθρώπινες επινοήσεις που τρέφονται με κέρδος,όπως οι τράπεζες που αναπνέουν με χρήμα και εξουσιάζουν ζωές,μα δεν εξουσιάζονται.

Τελευταία και σημαντικότερη η αίσθηση της διορατικότητας. Η ενόραση.
Εδώ η γυμνή πραγματικότητα του βιβλίου έχει να πει εν κατακλείδι.

«…..Να φοβάσαι τη μέρα που θα πάψουν οι βομβαρδισμοί, μ’ όλο πουν θα υπάρχουν ακόμα οι βομβαρδιστές, γιατί η κάθε μπόμπα είναι μια απόδειξη πως δεν πέθανε το πνεύμα. Να φοβάσαι και τη μέρα που θα σταματήσουν οι απεργίες, μ’ όλο που θα υπάρχουν ακόμα οι μεγάλοι ιδιοκτήτες-γιατί η κάθε μικροαπεργία που χτυπιέται, είναι μια απόδειξη πως έγινε το βήμα. Πρέπει κι αυτό να ξέρεις-να φοβάσαι τη μέρα που ο Συνειδητός Άνθρωπος θα πάψει να αγωνίζεται και να πεθαίνει για μια ιδέα, γιατί αυτή και μόνο η ιδιότητα είναι το θεμέλιο του Ανθρώπινου Συνειδητού, κι αυτή και μόνο η ιδιότητα κάνει να είναι ο άνθρωπος ένα όν ξεχωριστό μέσα στο σύμπαν.»

Καλή ανάγνωση!!

Πολλούς ασπασμούς!

Powerful, moving depressing novel

Review of Kindle edition
Publication date: March 28, 2006
Publisher: Penguin Classics
Language: English
ASIN: B001BKTEZA


What can I possibly say about this book which hasn't already been said or at least implied? Bottom line: It is a powerful, moving American capital C Classic which is mightily depressing, anger inducing, bleak, the opposite of fun reading, etc. If all of that is to your taste, enjoy. I didn't finish it. Life is too short, too hard, to waste it on bleak, depressing books.

If you don't already know the story of the depression, the dust bowl, the Okies and related matters, this is a good way to experience that whole bleak episode in American history. I already know it and have no need to plunge into the bitterness and despair of that time. My parents grew up in the depression. My grandfather was a share cropper in Oklahoma. Knew Woody Guthrie. Worked alongside Pretty Boy Floyd when he was still trying to work for a living instead of stealing. My mother was born there in a share cropper's shack. No doctor, no midwife, no birth certificate. She doesn't even know which small Oklahoma town they were near when she was born. All of my relatives told stories of the hardships endured. But they also told stories of hope, God and perseverance. These stories are just as true as those of bleak despair told by Steinbeck.

پس از اتمام «موش‌ها و آدم‌ها» و قبل از شروع «خوشه های خشم» از خودم پرسیدم: یعنی کتاب دومی که از این نویسنده میخونم رو به همین اندازه دوست خواهم داشت؟! و برام عجیبه که اعتراف کنم، چندین برابر دوستش دارم..!
لحن آمریکایی اصیل و دوست داشتنیش، درکنار اشک ها و لبخندهایی که با این کتاب تجربه کردم و پایان غیرقابل انتظاری که باهاش مواجه شدم هیچ گاه از خاطرم پاک نمیشه..:)
گویی این کتاب خودِ خودِ زندگی بود.. نه داستان و روایت.. زندگی!
بیشتر از همه شخصیت تام جود و کیسی (واعظ) و مکالماتشون در مورد دین و مسیح.. و کنایه ها و انتقادات هنرمندانه ای که به دین و دینداری وارد میکردن بسیار به دلم نشست ^_^..
پ. ن١: اگر این کتاب رو نخواندید و تصمیم دارید بخوانید، پیشنهاد میکنم ترجمه رضا اسکندری از انتشارات مجید رو امتحان کنید..بسیار روان و نسبت به ترجمه های دیگر با حداقل سانسور.. :)
پ. ن٢: و اگر این کتاب رو خواندید، ولی با ترجمه انتشارات نگاه خواندید، و قصد دارید دوباره بخوانید، پیشنهاد میکنم ترجمه آقای اسکندری رو امتحان کنید، تا از انتشارات نگاه کینه به دل بگیرید..:)

I am so glad I had to reread this book for my classics group. I last read it when I was a teenager and really did not appreciate it. The writing was so real to the time and place. I was totally exhausted by the time I finished the book. The Joad family's journey to California and all that they encounter and have to deal with, I'm sorry, but it was brutal. At times it was so depressing, I felt weighed down by it all. The whole family was so real to me, I felt like I was travelling along with them. Trust me, I would never have survived!. The Depression was a horrible time and this book never lets you forget that. He never lightens the realities at all. There are 2 positives in the book-the strength of the family and the power of the person who has nothing to help. I loved the way Mr. Steinbeck portrayed Ma and women- Ma was everyone's strength. The worse things got the stronger she became. Women have such strength especially when it comes to protecting their family. The ending was so touching, it brought tears to my eyes. I would love to know what happened to the Joad family- I figure like so many of that time, they persevered.

Me ha encantado. Ganadora del Pulitzer en 1940 (no me extraña nada) y terriblemente polémica. Con la industrialización masiva de la agricultura, sus enormes costos e inversiones, millones de agricultores quedaron en la más absoluta ruina. Un drama sobre la emigración, la miseria, la explotación humana. La eterna búsqueda de la felicidad (¿no vamos todos tras ella?) y el paraíso, el edén; en este caso California. Una tierra de la que supuestamente mana leche y miel. Pero la familia Joad, igual de tozuda que la tortuga simbólica que aparece varias veces, se da de bruces con la realidad. Después de un viaje plagado de obstáculos California no es lo que esperaban. ¿Y dónde está el sueño americano? Aunque quiero dejarlo claro, esta novela no es un "panfleto comunista" como la tildaron muchos en su momento. Es un libro que habla sobre los derechos fundamentales de los seres humanos: comida, un techo, trabajo. La familia Joad solo busca trabajo y vivir en una casita humilde. El viaje no solo afecta físicamente a los personajes, sino que remueve sus conciencias. Especial mención a la Madre (con mayúsculas) pues es el pilar de la familia. Los mantiene unidos, sabe que solo se tienen a ellos mismos y aguanta cualquier cosa sin derrumbarse. No deja que en su rostro se refleje ni la preocupación ni el agotamiento, tirando de absolutamente todos los miembros de la familia. El final se cierra con broche de oro mediante un gesto que mezcla miseria y esperanza.

این ریویو شامل نظراتی هست که به مذاق عموم خوش نمیاد و هم‌چنین سراسر اسپویل هست. بعدا نگین نگفتیا!
روزی روزگاری دوست نابابم، عکس از پشت جلد کتابی به اسم خوشه‌های خشم گرفت و خب، نفرین خدایان بر او باد! چون نه تنها با اون چند خط لعنتی، پایان کتاب برای خودش لو رفت که برای من هم لو داد. بعدها که دو فسقلی از جانی خوندم به این فکر افتادم خوندن شاهکارش هم در برنامه بگنجونم که به طور اتفاقی، سهیل من رو به اتاق شماره شش با هم‌نشینی کتی و شیوا دعوت کرد.
اینطور شد که با خونواده‌ی به شدت احمق و اعصاب‌خرد‌کنی آشنا شدم. خونواده‌ی لعنتی جود که با هیچ‌کدوم از این خاندان احساس نزدیکی نمی‌کردم و به نظرم جزو بدترین شخصیت‌هایی بودن که یه نویسنده می‌تونست برای رنج و درد سرزمینش و نشون دادن برهه‌ی مهمی از تاریخ خلق کنه.
ناگفته نمونه که با ایرانیزه کردن جناب شریفیان که با چنین ترجمه‌ی بی‌بدیلی، آبرو و شرف برای خودش نذاشت بیشتر با این اثر کشتی گرفتم. شاهد آبگوشت خوردن تام، یاالله گفتن کیسی، شاخه‌های درخت تبریزی وسط کالیفرنیا، بسم‌الله گفتن مرد شکم‌گنده و خیلی چیزهای سمی بودم =)
اون اوایل به قول کتی تقصیرات رو گردن ویراستار مینداختیم اما به مرور فهمیدیم قضیه جدی‌تر از این حرفاست. تا جایی که یه چشمم به ترجمه بود و یه چشمم به متن اصلی و گاهی از سهیل یاری می‌خواستیم تا بفهمیم این زبون بسته چه زری زده. و نگاه اسم ناشایستی برای این نشر هست چون اگر نیم نگاهی به متن فاجعه‌ش مینداخت باعث نمیشد پولام رو به کس گاو بزنم. خلاصه از تک تک آدم‌هایی که خوندن این ترجمه با چنین انتشاراتی که یه ویراستار هم نداره رو پیشنهاد دادن، متنفرم و آرزو می‌کنم یه کتابی سر راهشون قرار بگیره که تا مدت‌ها از هر چی کتاب هست دلزده شن!
راسیتش فکر می‌کنم جانی سر نوشتن این اثر بلاتکلیف بود. هیچ شخصیت اصلی‌ای در اثر وجود نداره. فضاسازی مثل سیتکام‌ها حول محور چند تا مکان خاص بودن و بس (مزرعه، اردوگاه، کامیون)، با این تفاوت که کششی هم نداشتن. روایت، هر یک بخش درمیون تغییر می‌کرد: بخش‌های زوج روی خونواده‌ی جود زوم می‌کرد و بخش‌های فرد دورنمایی از وضعیت وحشتناک دهه‌ی سی قرن بیستم در امریکا بود. سیر داستانی از نظرم تو یه خط صاف در حال حرکت بود. مثل کامیون جودها یه جاهایی خراب می‌شد و تعمیر لازم بود و یه جاهایی عین چی تو گل گیر می‌کرد. اگر یکسری تکه‌کلام‌ها رو از شخصیت‌ها می‌گرفتین متوجه فرق بینشون نمی‌شدین و نمی‌فهمیدین کی به کیه. انقدر که دیالوگ‌ها به هم شباهت داشتن و طوطی‌وار در طول اثر تکرار می‌شدن.
من قصد ندارم نفرت‌پراکنی کنم و در ادامه بخش‌هایی از کتاب رو میارم تا به چشم ببینید و قضاوت کنید. هرچند می‌دونم اگه چیزی رو خیلی دوست داشته باشین نسبت به خیلی مسائل چشم‌پوشی می‌کنین.

خونواده‌ی جود
این خونواده در پیش‌پاافتاده‌ترین مسائل هم کارشون گیر بقیه بود. به طور مثال:
انگشتان عصبی‌اش دو تا از تکمه‌های جلو شلوارش را که بسته بود باز کرد. ولی دست‌هایش نمی‌دانستند چه کار کرده‌اند. دست‌هایش را به درون شلوار فرو برد و بیضه‌هایش را خاراند. مادر با دست‌های خیس از راه رسید. کف دست‌هایش بر اثر آب گرم و صابون چین و چروک برداشته بودند.
"خیال می‌کردم خوابیدین. بذار تکمه‌هاتو ببندم."
پدربزرگ خونواده از پس شلوار پوشیدنش هم برنمیومد و گاهی با دم و دستگاه بیرون ریخته‌ش، اهل منزل و محل رو مستفیض می‌کرد. من کاری به سطح سواد و تحصیلاتشون ندارم ولی وقتی جانی از این میگه که کالیفرنیایی‌ها، اوکی‌های احمق خطابشون می‌کردن نمی‌تونم یک‌طرفه به قاضی برم. چون تصویری که لااقل از خونواده‌ی جود نشون میده جالب نیست.
تام با لحنی ناراحت و دردمندانه گفت: "مادر، می‌خواسم یه چی بهت بگم. نوآ رفت پایین رودخونه، او با ما نمی‌آد."
لحظه‌ای به درازا کشید تا مادر فهمید چی می‌گوید. آهسته و با لحنی نرم پرسید: "چرا؟"
"من نمی‌دونم. می‌گه نمی‌آد. می‌گه می‌خواد بمونه. بهم گفت اینو بهت بگم."
زن پرسید: "غذا از کجا گیر می‌آره می‌خوره؟"
"نمی‌دونم، می‌گه ماهی می‌گیره."
مادر دیرگاهی خاموش ماند. بعد گفت: "خونواده داره از هم می‌پاشه. نمی‌دونم. مثل اینکه من دیگه نمی‌تونم فکر کنم. خیلی سخته."
تام شکسته‌بسته گفت: "چیزی‌اش نمی‌شه، مادر. آدم عجیب و غریبیه."
مادر دلسوز و برادر دلسوزتر! این رفتار یه خونواده با بچه‌ای هست که سر به دنیا اومدنش، پدر خونواده با ناشیگریش فرزند رو از ریخت انداخته و باعث شده نه تنها مردم، بلکه خونواده هم آدم حسابش نکنن و با رفتنش حتی کمتر از سگی که تو پمپ بنزین کشته شد، متأثر بشن. و نکته‌ی جالب اینجاست که نوآ بیشتر از اعضای خونواده شعور داشت. می‌فهمید با ماهیگیری می‌شه شکم رو سیر کرد اما باقی خونواده با سپردن افسارشون دست مادر دمدمی‌مزاج، کل ایالت‌ها رو یکی پس از دیگری رد می‌کردن و لنگ کار و سیر کردن شکمشون بودن. اگه اونقدر ماهی وجود داشت چرا بقیه با نوآ نموندن؟! (من می‌دونم شرایط تخماتیک بود و کلی آدم از گشنگی مرده بودن، اما بهتر نبود این سوتی گل‌درشت رو نمی‌داد؟)
پاپا گفت: "کانی آدم خوبی نبود، من مدت‌هاس اینو فهمیده‌ام. او آدم جربزه‌داری نیس، این لباس کارش‌ام واسه‌ی تنش زیادیه. "
...مادر گفت: "هیس، این حرفا رو نزنین."
پاپا مصرانه گفت: "آخه، آدم خوبی نیس. مرتب هی می‌گه می‌خواد چیکار بکنه. تا اینجا بود من نمی‌خواسم حرفی بزنم، اما حالا که جیم شده و..."
چرا خوب نبود و نیست؟! و خب این هم طرز برخورد پدر خونواده به رفتن دامادش. دامادی که می‌خواست با درس‌خوندن شکم زن و بچه‌ش رو سیر کنه و مثل خونواده‌ی زنش نباشه که تنها استعدادشون تو کاشت، داشت و برداشتن و منتظرن تا زمینی باشه و بتونن مشغول به کار شن. کانی می‌خواست با تحصیلات زندگیش رو پیش ببره، هرچند که در آخر متاسفانه منصرف شد. این وضعیت براتون آشنا نیست؟ که آرزوهاتون رو به سخره بگیرن و بکوبن و کاری کنن که دیگه سمتشون نرید؟ (البته مطلع نیستم که اونجا هم در اون دوره‌ی زمانی با تحصیلات هم باید سگ‌دو می‌زدی یا نه.)
خونواده‌ی جود از نظر من سنگدل و حق به جانب بودن. تمام آدم‌ها یا باید زیر سلطه‌ی خودشون رفتار می‌کردن یا کاری باهاشون می‌کردن که بذارن و برن و اینطوری خونواده کم کم از هم پاشید.
از باقی شخصیت‌ها هم بخوام بگم وضع به همین منوال هست. رزاشارون که از اول تا آخر غر می‌زنه. روتی که رفتار وحشیانه‌ای نه فقط با برادرش بلکه با بچه‌های هم‌سن‌وسالش داره و همه رو به باد کتک می‌گیره. مادر خونواده که با تصمیماتش خونواده رو به فاک میده. پدر خونواده که نقش هویج هم ایفا نمی‌کنه. عمویی که به‌خاطر عدم درک خونواده‌ش همچنان با عذاب وجدان زندگیش رو سپری می‌کنه و می‌خواد سر به بیابون بذاره. تام که با کوچیکترین حرفی از کوره در میره و می‌خواد آدم‌ها رو ناکار کنه، آل که فقط تو دو کلمه خلاصه میشه: تعمیرکاری و سکس و خلاصه، شخصیت پردازی در حدی بود که از اون شخصیت هم بدت میومد هم از اینکه کلی از حرفاشون شبیه به هم و سطحین کفری می‌شدی.

کم گوی و گزیده گوی
جان استاین‌بک تو این اثر بسیار گزافه‌گویی کرد. واقعا کتاب رو می‌تونست در حد جیبی‌های ماهی دربیاره و در عین حال عمیق و تأمل برانگیز دربیاد. من به این آگاهم که چه چیزی رو می‌خواست برسونه اما مشکلم در نحوه‌ی رسوندنش بود. کتاب برای من چیزهای اساسی‌ای که باید باشه رو نداشت. شخصیت‌پردازی، فضاسازی، فراز و فرود (که البته بیشتر تو فرود گیر کرده بود.)، صحنه‌های به شدت اضافی که به کرات تکرار شده بودن، دیالوگ‌های کم‌عمق، راوی و تغییراتش و البته ترجمه و ویراستار هم در خوندن اثر به شدت تاثیر داشتن. به علت اینکه بیش از نصف کتاب دیالوگ‌محور بود و گاها بخاطر بی‌سوادی شخصیت‌ها، نویسنده از قصد یکسری واژه‌ها رو غلط نوشته بود، مترجم هم از این قضیه استفاده کرد تا حتی در توصیف از طبیعت هم غلط و غولوط ترجمه کنه. مرحبا مرد! چه کردی با اعصاب نداشته‌ی من :/

آیا این کتاب رو پیشنهاد می‌کنم؟
به هیچ وجه. نویسنده تو این اثر تمام بلایا و مصیبت‌ها رو گردن بانک، صاحبان زمین، دولت و پلیس انداخته و با دید خاص خودش که مردم بی‌تقصیرن داستان رو روایت کرده. این به شدت من رو عصبی می‌کنه چون یاد وضعیت تخماتیک این جهنمی که درش هستم میفتم و خوب می‌دونم همه چیز تقصیر این و اون نیست. مردم هم تو شرایطی که بهش انس گرفتن نقش دارن و آدم‌های کمی هستن که مثل کیسی و بعد تام بخوان حرکتی بزنن. (انگشت اتهام رو فقط به سمت خودمون نمی‌گیرم بلکه به نظرم اکثرا تو شرایط دخیلن و بی‌تقصیر نیستن.) اکثرا عادت می‌کنن و در عین حال به همه چیز گیر میدن و گلایه می‌کنن. من هم از حکومت دل خوشی ندارم اما از مردم هم نمی‌تونم چشم‌پوشی کنم.
تو کتاب به این اشاره کرد که خیلیا تو اون دوره، نون مردم رو آجر کردن و اوضاع باعث ثروتمندتر شدنشون شد. به آدم‌های نالایق، جایگاه گنده‌تر از دهنشون دادن مثل راننده‌ی تراکتور اوایل کتاب که بعدا تو کلانتری کار می‌کرد. حالا اون راننده اعتراف می‌کرد کدوم طرف بازی هست اما خونواده‌ی جود نه! به طور مثال مادر، بارها از این میگه ما مردم مهربون و خوبی بودیم و در انتها هم اشاره می‌کنه فقط آدم‌های فقیر به داد هم می‌رسن. با اینکه از اون طرف از اردوگاه دولتی به کرات تعریف می‌کنه و در عین حال دولت بد هست! خب، نمک به حروم تو کدوم ور قضیه‌ای؟ نمیشه هم به به و چه چه کنی و هم بکوبونیش.
من آگاهم که در اون دوره‌ی زمانی چه اتفاقات وحشتناکی افتاده و این‌ها صرفا تخیلات نویسنده نبودن. اما بحث من سر نوشتن از چنین موضوع عمیقی هست. به شخصه جاودانه کردن اون جنایات رو می‌پسندم اما نه در قالب چنین اثری. اگر بخش‌های فرد و دورنمای کتاب با کمی شاخ و برگ زدن نوشته می‌شد بدون شک امتیاز بالاتری می‌گرفت. اگر این اثر رمان نبود و یه کتاب تاریخی با دید منصفانه بود و یا حتی همون رمان با شخصیت‌پردازی و فضاسازی و کشش بیشتر بود، ستاره‌های توپرتری از من می‌گرفت.
قبل از نوشتن، کلی مقاله و ریویو و حرفای خود نویسنده رو خوندم و بیشتر پی بردم نمی‌تونم به زور هم که شده همرنگ جماعت شم و برخلاف میلم بگم شاهکار بود. برای من نبود و پیشنهاد می‌کنم مستند و کتاب‌های تاریخی اون دوره رو مطالعه کنین. یعنی درباره‌ی این دو موضوع تحقیق کنین:
Great depression
Dust bowl
خلاصه که خوشه‌های خشم فقط خشمش رو بهم منتقل کرد :)
می‌دونم خیلیاتون این اثر رو دوست داشتین، من هم به نویسنده ارادت خاصی دارم ولی در مورد این اثرش نمی‌تونم خودم رو گول بزنم. پس اگر نظر مخالفی دارین خوشحال میشم بگین و به دیدگاه هم وسعت بدیم. خواهشا جمله‌های کپی‌ پیست کرده‌تون رو تحویل من ندین چون دوست دارم از نگرش خودتون بگین نه اونچه که تو دهنتون انداختن. حتی اگه اون جمله این باشه که من یه کله‌کیریم و نظراتم به تخمتون هم نیست.
من باز هم به جانی فرصت می‌دم و بعدها با شرق بهشت بهش برمی‌گردم...

At 17, I bought The Grapes of Wrath, cracked it open, and, after reading a few pages, declared it BOR-ING. Yawn. I was off to the mall with my tight abs to find some jeans that would accentuate my vacuous mind.

The same copy then sat on my various book shelves ever since. I've never been able to sell it or give it away, so finally, my looser abs and I decided to give it an actual try.

Now, the ladies at my book club will tell you. . . I'm not easily won over by any book, though I do believe that a good book is a good book. . . merely because YOU like it. A good book may not have any other merit other than you thought the protagonist was sweet. Or cute.

But, a great book? Well, a great book is a whole different story. A great book has nothing to do with YOU, or at least not YOU individually. A great book pays tribute to the collective YOU, our collective consciousness. A great book garners the support of Divinity and has the staying power of the people through multiple generations and years.

And this is a great book. As far as I'm concerned, one of the best ever written.

I can only imagine that Steinbeck's hands were shaking as he removed the last page from the typewriter (yes, writers used something called typewriters back then). I picture a silent room as he experienced a true moment of awe. I like to think he had tears in his eyes, or that they slid slowly down his face, just as mine did throughout this read. As Frost would say, "no tears in the writer, no tears in the reader."

Believe me, if you are over 35 and have a heart, you can not read this novel without tears, laughter, anger and awe. This novel is better than approximately 95% of novels currently on this planet. I'd like to travel back in time and cup Steinbeck's face in my hands and say, "You did it, John. You really did it."

If you are an American you need to read The Grapes of Wrath. It scares the poop out of me because, my fellow Americans, we are repeating history. If live anywhere else read it as well as a guide for what not to do.

In the Grapes of Wrath Mr. Steinbeck tells the tale of the first great depression through the Joad family from Oklahoma, who has been displaced from their family farm through no fault of their own. You see, there was a big bad drought which made farming impossible. In those days the family farm fed the family and what they had left over they sold. But when the drought hit the only thing that would grow was cotton, you can’t eat cotton, and that crop sucked the life right out of the soil so no other crop could grow in it for a very long time.

“These things were lost, and crops were reckoned in dollars, and land was valued by principal plus interest, and crops were bought and sold before they were planted. Then crop failure, drought, and flood were no longer little deaths within life, but simple losses of money. And all their love was thinned with money, and all their fierceness dribbled away in interest until they were no longer farmers at all, but little shopkeepers of crops, little manufacturers who must sell before they can make. Then those farmers who were not good shopkeepers lost their land to good shopkeepers. No matter how clever, how loving a man might be with earth and growing things, he could not survive if he were not also a good shopkeeper. And as time went on, the business men had the farms, and the farms grew larger, but there were fewer of them.”

Some guys with a lot of cash came along and bought up all the struggling family farms and leased the land back to the former family farmers and when they couldn’t produce, the new Owners kicked the families out of their homes. Put them on the streets, children and elderly and all……..who cares, right? Poor people are less than.

From California came hand bills, pamphlets promising jobs and urging the homeless to drag their whole lives via barely moving junk heaps to the golden state where grapes grew in bunches by the side of the road. What choice did they have? They drove across deserts and mountains, losing loved ones along the way, they answered those hand bills in droves. What else could they do?

What happened when they got to California? They didn’t get jobs, they got ridicule. They were called Okies and shitheals and were looked down upon. “How can they live like that?” The people with money would ask, as if being poor was a choice. As if they were just lazy and all it would take to get out of poverty was to get a job……but there were no fucking jobs. The owners sent out more handbills then they needed to. Why? Because the more men begging for a job the less the owners would have to pay them. Supply and demand. The greedy sons a bitches wanted to pay as little as possible, and that is exactly what they did. The Okies did not have a union of course.

“And the great owners, who must lose their land in an upheaval, the great owners with access to history, with eyes to read history and to know the great fact: when property accumulates in too few hands it is taken away. And that companion fact: when a majority of the people are hungry and cold they will take by force what they need. And the little screaming fact that sounds through all history: repression works only to strengthen and knit the repressed. The great owners ignored the three cries of history. The land fell into fewer hands, the number of the dispossessed increased, and every effort of the great owners was directed at repression. The money was spent for arms, for gas to protect the great holdings, and spies were sent to catch the murmuring of revolt so that it might be stamped out. The changing economy was ignored, plans for the change ignored; and only means to destroy revolt were considered, while the causes of revolt went on.”

Who are the “great owners” today? The Walton family (of Walmart), six of them, have the same amount of money as the bottom 40% of Americans. That is 124,720,000 people, people. $93 billion…..BILLION and they want more, more money than could be spent in several lifetimes. They don’t need it all, but the rest of America does. Do you think the Walton’s might have an interest in keeping people poor? Go check out who’s in that store at 3am.

Let’s also take a look at who is running against President Obama. Mittens is so rich that he doesn’t even know what a doughnut is, and he’s fighting for the Waltons and all of the 1 %. He’s so rich he thinks he is entitled to the office and “us people” do not need to see his tax returns……the nerve of us, move on. We need to sit down, shut up, and stop asking questions because he, being a rich bastard, is an “owner” and we should know our place. Not bloody likely.

“Our people are good people; our people are kind people. Pray God some day kind people won’t all be poor. Pray God some day a kid can eat.
And the associations of owners knew that some day the praying would stop.

And there’s the end.”


Also posted at Shelfinflicted

A searing tale of social injustice and so on, and I'm in no way disputing that, but it's funny to see which parts of a book really stay with you. There's a passage early on in the story when the Joad family are setting off in their beat-up old jalopy to make the long trek to California. The car is not in good shape, but the driver knows all its weaknesses intimately and coaxes it along. He becomes one with the machine: he is the car.

At many points in my life, I have found myself responsible for a piece of software other people are relying on which is nearing the end of its useful existence, and I almost always think of that car. Steinbeck described it very well.