actual rating: 3.5 stars

obsessed with calling steinbeck one of my favorite authors without having read this book

به نام او

یکی از بهترین رمانهای آمریکایی بود که خواندم و با خواندنش متوجه نکته ای شدم که برایم جالب بود این که رمانهای آمریکایی که در سالهای 30 و 40 نوشته شده اند که شاهکارهای ادبیات آمریکا و جهان هستند مثل کارهای همینگوی، فاکنر و همین استاین بک خودمان تا چه اندازه تلخ هستند و مهمتر از همه پایان بندیهای غم انگیز این رمانها هست در واقع میتونم بگم که شاهکاری از ادبیات امریکا نخوانده ام که واجد این دو خصوصیت نبوده باشه و خوشه های خشم تلخ ترین کتابی بود که از ادبیات آمریکا خواندم بعضی از جاهای کتاب رنج آور بود، نویسنده با تمام همت و توانش فضای تیره اقتصاد آمریکا در دهه 30 را ترسیم کرده بود. ترجمه خوبی هم داشت

The Grapes of Wrath by John Steinbeck is the epitome of the mid nineteenth century American novel. At once bitterly heartbreaking and sweeping in its commentary on human strength and dignity, The Grapes of Wrath follows along with the Joad family as they make their trek away from dust ridden Oklahoma to the promised land of California, learning what is takes to survive, and becoming stronger individuals through it all. A story of humanity, loss, struggle and triumph. Five stars.

This novel is amazing.

The Grapes of Wrath is one of those books that for years I'd been embarrassed I hadn't read yet. I was familiar with other works by John Steinbeck, but somehow I hadn't gotten around to this classic of American literature until now.

Pardon my language, but holy shit is this book good. I was blown away by the scope of the work, how it followed not just the Joad family traveling from Oklahoma to California, but it also meditated on the problems of all the displaced families of the Great Depression, and on all the poor farmers who were driven from their homes and their lands by Big Banks and Greedy Corporations. Many of those farmers ended up in California, hoping to find work and a decent living, but instead found menial wages, prejudice, hunger and disease. It's a devastating chapter of American history.

I listened to this on audio, read by the talented actor Dylan Baker, and I would highly recommend his performance. I also recommend the 1940 film version directed by John Ford and starring Henry Fonda, which was mostly faithful to the book. In the movie, Fonda seems to be carrying the entire weight of the Depression on his shoulders.

I think what is most alarming about reading The Grapes of Wrath in the early 21st century is recognizing how relevant the themes are today, because the country is still run by big banks and greedy corporations. Karl Marx was right: The working class is oppressed, y'all.

Five stars for the impressive John Steinbeck. Five stars for the Joad family, searching for a new life. And five stars for Dylan Baker's excellent narration.

Favorite Quotes
"There ain't no sin and there ain't no virtue. There's just stuff people do."

"And the little screaming fact that sounds through all history: repression works only to strengthen and knit the repressed."

"Muscles aching to work, minds aching to create - this is man."

"She seemed to know, to accept, to welcome her position, the citadel of the family, the strong place that could not be taken. And since old Tom and the children could not know hurt or fear unless she acknowledged hurt or fear, she had practiced denying them in herself. And since, when a joyful thing happened, they looked to see whether joy was on her, it was her habit to build laughter out of inadequate materials....She seemed to know that if she swayed the family shook, and if she ever deeply wavered or despaired the family would fall."

"If he needs a million acres to make him feel rich, seems to me he needs it 'cause he feels awful poor inside hisself, and if he's poor in hisself, there ain't no million acres gonna make him feel rich, an' maybe he's disappointed that nothin' he can do 'll make him feel rich."

"Sure, cried the tenant men,but it’s our land…We were born on it, and we got killed on it, died on it. Even if it’s no good, it’s still ours….That’s what makes ownership, not a paper with numbers on it."

جان گرینِ نویسنده در کتاب "خطای بخت ستارگان ما" گفت:
Pain demands to be felt.
درد باید با تمام وجود حس شود.

این کتاب پر از درد بود. درد انسان های که از خانه‌شان بیرون انداخته شدند، خانه هایی که خودشان با دست خودشان ساخته بودند، یک عمر همراه پدرهاشان و مادرهاشان درآن زندگی کرده و محصول برداشته بودند و حالا باید زمین و خانه را برای دولت و بانک بگذرانند بروند تا بلکه در کالیفرنیا کاری بیابند!
این درد است، درد! چرا که انسان ها حتی به هم نوع خودشان هم رحم نکردند و بسیاری در زندگی درد کشیدند و بسیاری در زندگی خوشی دیدند و خم به ابروی شان نیامد. این کتاب درباره ی مردمانی است که ظلم را دیدند و حس کردند و زندگی کردند.

At 17, I bought The Grapes of Wrath, cracked it open, and, after reading a few pages, declared it BOR-ING. Yawn. I was off to the mall with my tight abs to find some jeans that would accentuate my vacuous mind.

The same copy then sat on my various book shelves ever since. I've never been able to sell it or give it away, so finally, my looser abs and I decided to give it an actual try.

Now, the ladies at my book club will tell you. . . I'm not easily won over by any book, though I do believe that a good book is a good book. . . merely because YOU like it. A good book may not have any other merit other than you thought the protagonist was sweet. Or cute.

But, a great book? Well, a great book is a whole different story. A great book has nothing to do with YOU, or at least not YOU individually. A great book pays tribute to the collective YOU, our collective consciousness. A great book garners the support of Divinity and has the staying power of the people through multiple generations and years.

And this is a great book. As far as I'm concerned, one of the best ever written.

I can only imagine that Steinbeck's hands were shaking as he removed the last page from the typewriter (yes, writers used something called typewriters back then). I picture a silent room as he experienced a true moment of awe. I like to think he had tears in his eyes, or that they slid slowly down his face, just as mine did throughout this read. As Frost would say, "no tears in the writer, no tears in the reader."

Believe me, if you are over 35 and have a heart, you can not read this novel without tears, laughter, anger and awe. This novel is better than approximately 95% of novels currently on this planet. I'd like to travel back in time and cup Steinbeck's face in my hands and say, "You did it, John. You really did it."

“And the little screaming fact that sounds through all history: repression works only to strengthen and knit the repressed.”

A bleak and depressing read, yet the perseverance of the human spirit shines bright in Steinbeck’s Great Depression novel. The Grapes of Wrath tells the story of the Joad family, uprooted from their home and forced to travel west to the promised land of California. Short expository chapters punctuate the main narrative surrounding the Joad family and their journey, the two working together to effectively depict the westward movement of migrant farmers and their struggles to find work in the 1930s.

The cast of characters in The Grapes of Wrath is wonderful, as is the case with all the Steinbeck I’ve read so far, and it’s a joy to watch the different members of the Joad family grow and change over the course of the novel. Shoutout to my favourite, Ma Joad - she takes NO shit. I love how the gender roles are reversed once they leave home and are out on the road as Ma Joad begins to take control and become head of the family.

I had always wondered where the title Grapes of Wrath came from, so I loved learning that the expression came from the inefficiency of the agricultural systems. The putrefying crops are used to symbolise the festering anger of the people, as excess crops are left to rot and spoil in order to maintain high prices, whilst migrant farmers and their families are literally starving to death. It’s simply maddening to read about.

Steinbeck can do no wrong in my eyes as once again I was carried away with his stunning prose and beautiful descriptions of scenery and landscapes. And once again, biblical themes play a huge part. It’s a slow burn, but the overall journey is worth the time invested. The ending felt a little sudden, I wanted to know what came next, but I chalk that up to simply wanting to spend more time with the Joad family.

For me, The Grapes of Wrath doesn’t match up to East of Eden, but it comes pretty damn close. 4.5 stars.

Едно семейство тътри прашни нозе из американската пустош в търсене на своята Обетована земя. А тя се оказва Химера. Не просто илюзия, а чудовището, което ненаситно разкъсва всеки, дръзнал да навлезе във владенията му. И ако не те погълне същата тази Химера, се превръщаш в неин роб, тя те пуска в пастта си, опитва те на вкус, изсмуква соковете ти и те изплюва – сивкава останка от собственото ти минало.

Историята на мигриращото семейство по време на Голямата депресия през 30-те години в САЩ е наситена със символизъм. Някои биха си помислили, че той дори идва в повече; че е хиперболизиран. Възможно е и да е така. Литературата обаче е проводник на идеи, тези, емоции, ако щете, а не на твърдо фактологично познание. Повествованието започва с мотива за завръщането на блудния син; има го и елементът за Учителя, който дори цитира Библията; за жената майка, но и за момичето, на което предстои да се превърне в майка – и наистина се превръща, макар и по един преобърнат начин в един свят с преобърнати ценности.

Фабулата следва мъчителните стъпки на семейството, прогонено от алчността на земевладелците. Проследява нищетата, задушаващата безизходица, която къс по къс ръфа изнемощялото тяло на рода. В него родителите и прародителите нямат собствени имена – назовани са само с нарицателни и неясните черти на лицата им биха могли да бъдат заети от всеки. Те са обобщения изразител на старото, опитващо се с мъка да съхрани и продължи живота.
„Първо слушам какво говорят хората, а после разбирам какво чувстват те. Постоянно ги слушам и ги чувствам; хората бият с криле, като птици, влезли в някой таван. И накрая, разбира се, си счупват крилете в прашните стъкла и не успяват да излязат на свобода.“

И в невъзможността си да поеме дъх семейството постепенно започва да се напуква като оная спечена земя, по която пътува. Достигнал до жадуваната Калифорния обаче, всеки човек се оказва своеобразен Тантал. Пресягаш се за къшея хляб, висящ като мираж пред теб, и някой човек (с пари и земя), който не знае какво е глад, току го дръпва изпод треперещите ти ръце. И къде остава човешкото в тебе? Къде остава стремежът за нещо повече от това просто да се нахраниш, просто да продължиш да бъдеш? Гроздовете на гнева започват да се наливат със сок и скоро ще са готови за беритба. Мотивът за гнева всъщност е заложен в романа като концепция, но остава недоразвит. Остава ти да усещаш само нагнетяването и да се питаш кога цялото недоволство просто ще бъде избълвано навън. А накрая… краят е абсолютно поразителен.

Преди време един познат ми обърна внимание, че казвам „САЩ“ с някакво пренебрежение, както той го нарече, а не „Америка“ или „Щатите“ като повечето нормални (явно) хора. След прочита на „Да убиеш присмехулник“, където е засегната съвсем различна сериозна тема от настоящата, но определено също е петно, което едва ли лесно може да се прикрие, „Гроздовете на гнева“ отново ме накара да се замисля доста за похватите на най-напредналата държава в света. Просперитетът може би се гради като стъпиш на главите на всички, които са под теб, и ги накараш хубаво да коленичат. САЩ ни дават чудесен пример в това отношение.

It took me years to get to it and then I found the opening slow and almost gave up. But I'm so glad I kept on. Once I got going, I couldn't quit reading.

The Grapes of Wrath is a classic for a reason. The writing is careful and beautiful. The story of the Joad family, persevering in the face of unremitting hardship, is extremely moving. Tom Joad is a hero for all time. And the social critiques seems as valid today as they were in the heart of the Depression.

Forced off their land by the banks and drought and big farmers, the Joads head to California where they hear there's work. Thousands of others are doing the same. And when they get to California, they face hatred, prejudice, poverty and homelessness. But despite everything, and with Ma Joad as a source of strength, the Joads keep their human decency and kindness.

This book would be unbearably depressing if it weren't for the warmth of the people and the beauty of the writing. Inside all the tragedy is a seed of hope: that human beings won't take inhuman treatment forever and that many (though not all) will hold on to the spark of human warmth that help them maintain their humanity and connections with others.

The Grapes of Wrath, which earned Steinbeck the Pulitzer Prize and later paved the way for the Nobel literature Prize, is a sympathetic story of human survival amid human exploitation set during the Great Depression. Having well-researched and becoming conversant with the subject, John Steinbeck has written a novel on humanity. It's no wonder he was labelled as a socialist. His sympathy for the working class and their struggle to live is unmistakable. Even if you haven't read any other Steinbeck work, The Grapes of Wrath is enough for one to know where his sympathies lay. Having read a considerable number of his works, I can assure you that he always sided with the underprivileged.

The story focuses on a family of tenant farmers from Oklahoma. The economic hardships the tenant farmers faced due to the damage in agriculture resulting from the dust bowl and the bank foreclosures force them out of their livelihood. And the Joad family, like many other tenant farmers, are obliged to leave their homes and seek work elsewhere. With renewed hope and great courage, they all file towards California, the promised land, the paradise. But what would they see there? Oversupplied with labor, it is no longer the promised land of hope, happiness, and dignity. It is no longer a paradise but a slowly brooding hell. There is no hope, no future. And worst, no dignity. Like the Joad family, a multitude of workers has poured into California in hope of a better living. And like the Joad family, they are in for nothing but disappointment. Oversupplied with labour, many find it hard to get work with a decent pay. Wages are so low that some can't even earn enough to feed their families decently. The living conditions are more suited to animals than humans. In truth, the workers are exploited to the point of starvation while the big corporates called the shots. And the government shamelessly backed them. But amid all this injustice and inhumanity, the workers show better faith and humanity.

I believe John Steinbeck wrote The Grapes of Wrath for two reasons. One is to expose the nakedness of the big corporates, who in collusion, paralyzed the small farmers, so they could maintain low costs by paying low wages. The other is to show the resilience and humanity of the workers. Joad family faces death, desertion, and other minor grievances during their migration. Even when they arrived at their destination, life was hard and uncertain. Yet, they don't despair when every hand points towards it. When papa Joad's courage falls, mama Joad takes the rein and steers what is left of her family with faith and hope. The beauty of The Grapes of Wrath is Steinbeck's portrayal of the fierce resilience of these migrant workers and the preserved humanity in the face of growing wrath. He gives such a strong colour to the nobility of the characters of the working class that the big corporations pale in comparison. He makes the material wealth of the big corporates small in the face of the spiritual wealth of the workers.

The strength of the novel lies in its historical importance and the compassionate tone adopted by its author. The power it wields over the readers demanding sympathy and arousing wrath at the unjust exploitation of humans is very strong. Steinbeck has been meticulous in capturing the emotional and physical struggles of the Joad family at various points to the minutest detail. He has also captured with stunning precision the atmosphere surrounding their ups and downs. However, I couldn't feel the same Steinbeck fire and flare that I've come to love so much in his later novels. The voice and tone, though sympathetic all the time, were dull and monotonous at times. And the use of "inner chapters" while allowing Steinbeck to be informative, preachy, and judgmental, felt out of the place and disconnected from the storyline. This disturbed the narrative, and in some measure, my enjoyment of the story.

The Grapes of Wrath is an important novel. One that marked a turning point for its author. But I wouldn't say that it is Steinbeck's best. It was a transient period of his writing which became fully flourished later on. But one thing is certain. The Grapes of Wrath is Steinbeck's most humane work.

More of my reviews can be found at http://piyangiejay.com/

هر رمانی که رنگ و بوی رئالیسم سوسیالیستی داشته باشد حتما در بستری از فقر شکل می‌گیرد و مهم ترین عنصر این بستر بی رحمی طبیعت است. یادتان می‌آید در جلد اول "کلیدر، جلد اوّل و دوّم" قبل از این که گل محمد دست به جنایت بزند و یاغی بشود دام هایشان مرض هولناکی گرفتند و همه تلف شدند؟ و یادتان هست توصیف فوق العاده دولت آبادی از تلاش گل محمد برای کشت دیم؟ گل محمد که یک کرد قلدر است روی زمین بذر می‌پاشد اما محصولی که به دست می‌آورد چنان تنک و کوتاه است که برای چیدنش باید روی زمین بنشیند و از این که تنبانش خاکی بشود خونش به جوش می‌آید. و این هم بستری که اشتاین بک توصیف می‌کند:
"مردها برای دیدن ذرتهای نفله شده به خاطر طوفان که اینک بتندی می خشکید، کنار نرده های خانه‌هاشان ایستادند. تنها سبزی ناچیزی از زیر قشر نازک غبار پیدا بود مردها خاموش بودند و اغلب جنب نمیخوردند. آنها از خانه ها خارج شدند تا پیش مردهاشان بیایند و ببینند که آیا این بار شوهرانشان خیلی دمق هستند یواشکی چهره مردها را میکاویدند زیرا تا زمانی که چیز دیگری از ذرت باقی بود، احتمالی داشت نابودشود. بچه ها همان نزدیکی ایستاده بودند"

ماشینیسم مورد حمله اوست. همان طور که جلال آل احمد در "نفرین زمین" آمدن موتور آب را نقد و ریشخند می‌کند. چرا؟ چون علاوه بر این که سبک زندگی را تغییر می‌دهد و بهره‌کشی از طبیعت است (که طبیعت به خودی و خود یکی از مقدسات اندیشه اشتاین بک است) که ابزاری است در دست مالکان بزرگ برای از میدان به در کردن خرده مالک ‌ها:
"تراکتورها از راه رسیدند و در کشتزارها رخنه کردند؛ خزندگان بزرگی بودند که مثل حشرات و با نیروی باورنکردنی حشرات می جنبیدند. روی
خاک می خزیدند. رد پایشان را روی میدانی که می غلتیدند و باز می گشتند به جا می نهادند و سپس آن را می زدودند. تراکتور دیزل که هنگام آسایش تف می کرد، با صدای رعد آسایی که به شکل لندلند سنگینی در می آمد، میلرزید. غول خپله ای بود که زمین را بر می گرداند و پوزه کفتاری اش را در آن فرو می برد ."
و
"خانواده ای ایالت را رها کرده و رف��ه است. پدر خانواده از بانک پول قرض گرفته است. و اینک بانک زمین می خواهد. بانک هنگامی که زمینها را تملک میکند برای زمینها تراکتور می خواهد نه خانواده. آیا تراکتور بد است؟ این تراکتور دو کار می کند: زمین ما را بر می گرداند و ما را بیرون می راند. میان این تراکتور و تانک تفاوت زیادی نیست. هر دو مردم را بیرون می رانند، وحشت زده و مجروح می کنند. این چیزی است که باید به آن بیندیشیم."

شخصیت‌های خوشه های خشم همان آدم های بی‌سواد و پاپتی جامعه هستند که درکی بسیط از دنیا و مافیها دارند. قانون به راحتی می تواند آن‌ها را له کند. قانون همیشه علیه آن‌ها است:
"جاد گفت: در زندان مک آلستر یکی هس که حبس ابده، وقتش رو با مطالعه میگذرونه. منشی مدیره. کاغذها و این چیزهاشو اون مینویسه. اما یارو خیلی چیز سرش میشه، حقوق و کلی از این چیزها میدونه. یه دفه من باهاش صحبت کردم، دیدم بیست و چهار ساعته میخونه. گفتش با کتاب خوندن هیچ دردی دوا نمیشه. میگفت هرچی راجع به زندون نوشتن چه حالا و چه قدیم همه رو خونده و تازه بعد از همه اینها کمتر از اون وقتی که شروع به خوندن کرده بود چیز میفهمه"
و
"کمربند پهنش با قلاب زیبای مسی، کشهای سرخ رنگی که آستینهای پیراهن آبی رنگش را نگاه می داشت و فرورفتگی زیبای کلاه نمدی اش، هیچ یک او را به پایه برادرش نمی رساند؛ زیرا برادرش آدم کشته بود، چیزی که هرگز فراموش نخواهد شد. آل می دانست که چون برادرش آدم کشته، جوانان همستش حتی او را با نظر تحسین می نگرند. می دانست که در سالیسار او را با انگشت به هم نشان می‌دهند: این «آل جاد» رو میبینی؟ برادرش یکی رو با بیل کشته!"

دوره رکود بزرگ امریکا است. یک نوع اقتصاد در حال مرگ است تا نوع تازه‌ و بی‌رحمی از اقتصاد سربرآورد که قداستی برای هیچ گوشه‌ای از زندگی انسان‌ها قائل نیست:

برزگران در خانه های محقرشان از میان اموال خود، اموال پدران و اجدادشان چیزهایی بر می گزیدند. آنچه می خواستند با خود به «مغرب» برند گزین می کردند. مردان سنگدل بودند، زیرا نمی دانستند که گذشته تمام شده است. ولی زنها می دانستند که در روزهای آینده، یاد گذشته با فریادهای رسا به سراغشان خواهد آمد."

خانواده جاد هم مثل خیلی دیگر از اهالی ایالت اوکلاهاما به بانک مقروض هستند و بانک به راحتی موفق می‌شود خانه و کاشانه آنها را از چنگشان در بیاورد. بنابراین چاره ای جز مهاجرت ندارند:
"روشنایی بسرعت بر دشت پاشیده می شد. فعالیت خانواده قطع شد. همه بر جای خود ایستاده و در شروع نخستین حرکات سفر مردد بودند. اینک که زمان حرکت فرا می رسید، واهمه داشتند. همانطور که پدربزرگ می ترسید، همه بیمناک بودند. سایبان را دیدند که نیمرخش در روشنایی به چشم می خورد، فانوسها را دیدند که رنگشان می پرید و هاله های نور زرد رنگشان خاموش می شد. در مغرب ستاره ها کم کم خاموش شدند خانواده همچنان ایستاده بود..."

جایگاه مسیحیت در این رمان شباهت عجیبی به جایگاه مسیحیت در رمان "مسیح بازمصلوب" و "عالیجناب کیشوت" دارد. کشیشی که نماینده کلیسا باشد و قصد موعظه داشته باشد به درد مردم نمی‌خورد اما کشیشی که در سازوکار اداره امور شک کرده باشد و بخواهد دردی از مردم دوا کند محبوب و به درد بخور است:
"کشیش گفت: این سرنوشت همه مردمه. نیگا کنین، من، مثلا سابقا همه تواناییم رو صرف مبارزه با شیطون می کردم، چون شيطون رو دشمن میدونستم ولی یه چیزی بدتر از شیطون روی این مملکت پنجه انداخته و تا کله شو نزنن ولکن نیس. این سوسمارهای گنده رو دیدین که چه جوری میچسبن؟ همین که پنجه ش رو بند کرد و چسبید، اگه از وسط نصفش کنین سرش سالم میمونه، گردنشو ببرین باز هم سرش سالم میمونه و میچسبه..."
و
"کشیش با مهربانی گفت: حتما منم گناه کرده ام. همه گناه کرده‌ن. گناه چیزی نیس که بشه ازش ایمن بود. تموم اونهایی که از بی گناهیشون مطمئن هسن، هه، این مادرقحبه ها. اگه من جای خدای مهربون بودم یکی یه تیپا در کون همه شون می زدم و این کثافتها رو از بهشت مینداختم بیرون. من نمی فهمم حرف حسابشون چیه!؟

این صحنه‌های تجمع بیچاره‌ها که هنوز امیدشان را از دست نداده‌اند در فیلم خوشه‌های خشم یکی از سکانس‌های تاثیرگذار و دردناک را ساخته:
"مهاجران حس می کردند که از دست رفته و متلاشی شده اند، چون همه از جایی می آمدند که بینوایی و اندوه بر آن فرمان می راند - آنجا که تحقیر شکست را تحمل کرده بودند . و چون همه به جانب ایالت تازه و شگفتی می رفتند، دور هم جمع می شدند، با یکدیگر حرف می زدند، زندگی شان، خوراکی شان و آنچه از سرزمین جدید انتظار داشتند، همه را با هم تقسیم می کردند."


مادر در این رمان یک اسطوره تمام عیار و یک ستون محکم برای خانواده‌س که البته در فیلم به این استواری ساخته و پرداخته نشده:
"مادر گفت: یه وقتی میرسه که آدم عوض میشه و همه چیزو جور دیگه میبینه. اون وقت، هر مرگی جزئی از همه مرگهاس، و هر تحملی جزئی از همه تحملها. تولد و مرگ دو جزئی از یک چیزه و در این موقع دیگه آدم خودش رو تنها حس نمیکنه. در این موقع تحمل بدبختیها خیلی سخت نیس، چونکه هر بدبختی جزئی از همه بدبختیهاس. دخترم، خیلی دلم میخواس میتونسم اینو به تو بفهمونم. اما غیر ممکنه."

چرا این قدر اشتاین بک را دوست دارم؟
چون بعد از «تورتیا فلت» و «مروارید» و «موش ها و آدم ها» این چهارمین رمان است که ازش میخوانم و باز هم درباره فقرا است. این نجیب زاده های واقعی که مناعت طبعشان را به پول نمی‌فروشند و فقط به سیر بودن شکمشان راضی هستند:
"مادر لبخند کوچکی زد:
. شاید همینا ما رو انقدر سرسخت میکنه. خرپولها میان و میرن، بچه هاشون به هیچ دردی نمیخورن، زاد و رودشون از بین میره. اما مال ماها، همیشه هسن. غصه نخور، توم، روزهای بهتری هم میرسه.
. تو از کجا میدونی؟ . نمیدونم از کجا."

اشتاین بک ایده‌های مشخصی در جهت اندیشه‌های اشتراکی و مارکسیستی دارد. یکی اصالت کار در برابر سرمایه‌ است. یکی هم مخالفت با مالکیت خصوصی است. مخصوصا در فصلی که جادها وارد یک اردوگاه دولتی با مدیریت اشتراکی می‌شوند این خیلی نمود دارد:
"شما مالک چیزهایی هستید که دیگران ندارند، اگر شما می توانستید این را بفهمید شاید ممکن بود از سرنوشت خود بگریزید. اگر شما می توانستید علل را از نتایج جدا کنید، اگر می توانستید بفهمید که مارکس و لنین نتایج بودند نه علل، ممکن بود باز هم زنده بمانید. ولی شما نمی توانید این را بفهمید، زیرا مسئله مالک بودن برای همیشه شما را در «من» منجمد می کند و شما را همیشه از «ما» جدا می‌کند."

و بالاخره من:
"رمان را بستم و از اتوبوس پیاده شدم. سهم زیادی از مطالعه م توی اتوبوس است. فروشگاه افق کوروش نزدیکمان است اما یک بار هم پایم را توش نگذاشته‌م. فکر کردم اگر من هم مثل خانواده "جاد" دوست ندارم سرمایه‌دارهای بی اصل و نسب رشد کنند و خرخره‌مان را بچسبند باید از اصغرآقای بقال خرید کنم نه از افق کوروش. با اصغرآقا سلام و علیک می‌کنم و نمی‌گذارم کار و کاسبی‌اش مثل کار و کاسبی خانواده "جاد" کساد بشود. میدانم پولم دارد توی جیب کی می‌رود"