I’m listening to the Audiobook. It’s sooooo good!!!!

I’ve read the book. I’ve seen the stage production, but I never listen to the audiobook.... and the narrator’s are so so terrific!!!!

NEW DELHI: There has been an upward trend in cases of farmer suicides in Maharashtra, Telangana, Karnataka and Punjab recently, besides reporting of instances in Gujarat, Uttar Pradesh and Tamil Nadu, says an Intelligence Bureau note submitted to the Modi government late last week.

The December 19 report, marked to national security adviser Ajit Kumar Doval, principal secretary to the Prime Minister Nripendra Mishra, and agriculture ministry, among others, has blamed rising farmer suicides on erratic monsoon (at the onset stage) this year, outstanding loans, rising debt, low crop yield, poor procurement rate of crops and successive crop failure. It also linked the agriculturists' woes to a depleted water table, unsuitable macro-economic policies with respect to taxes, non-farm loans and faulty prices of import and export.

- The Times of India, Dec. 26, 2014

More than 270,000 Indian cotton farmers have killed themselves since 1995. Campaigners say a contributing factor may be the high price of genetically modified seeds flooding the market, which is piling pressure on poorly paid growers, forcing many into a cycle of unmanageable debt.

- The Guardian, May 5, 2014

There are some books which hit you with an impact like a sledgehammer. The Grapes of Wrath by John Steinbeck is such a book.

I read it during a period of recuperation after a severe bout of viral flu during my late teens. I never knew who Steinbeck was before I read this book, and I had only a sketchy idea of what the Great Depression was. After I finished it, I had become a fan of the author, and my political views had shifted permanently to the left of the spectrum.

The Western States nervous under the beginning change. Texas and Oklahoma, Kansas and Arkansas, New Mexico, Arizona, California. A single family moved from the land. Pa borrowed money from the bank, and now the bank wants the land. The land company--that's the bank when it has land--wants tractors, not families on the land. Is a tractor bad? Is the power that turns the long furrows wrong? If this tractor were ours it would be good--not mine, but ours. If our tractor turned the long furrows of our land, it would be good. Not my land, but ours. We could love that tractor then as we have loved this land when it was ours. But the tractor does two things--it turns the land and turns us off the land. There is little difference between this tractor and a tank. The people are driven, intimidated, hurt by both. We must think about this.

One man, one family driven from the land; this rusty car creaking along the highway to the west. I lost my land, a single tractor took my land. I am alone and bewildered. And in the night one family camps in a ditch and another family pulls in and the tents come out. The two men squat on their hams and the women and children listen. Here is the node, you who hate change and fear revolution. Keep these two squatting men apart; make them hate, fear, suspect each other. Here is the anlarge of the thing you fear. This is the zygote. For here "I lost my land" is changed; a cell is split and from its splitting grows the thing you hate--"We lost our land." The danger is here, for two men are not as lonely and perplexed as one. And from this first "we" there grows a still more dangerous thing: "I have a little food" plus "I have none." If from this problem the sum is "We have a little food," the thing is on its way, the movement has direction. Only a little multiplication now, and this land, this tractor are ours. The two men squatting in a ditch, the little fire, the side-meat stewing in a single pot, the silent, stone-eyed women; behind, the children listening with their souls to words their minds do not understand. The night draws down. The baby has a cold. Here, take this blanket. It's wool. It was my mother's blanket--take it for the baby. This is the thing to bomb. This is the beginning--from "I" to "we."

If you who own the things people must have could understand this, you might preserve yourself. If you could separate causes from results, if you could know Paine, Marx, Jefferson, Lenin, were results, not causes, you might survive. But that you cannot know. For the quality of owning freezes you forever into "I," and cuts you off forever from the "we."

The Western States are nervous under the beginning change. Need is the stimulus to concept, concept to action. A half-million people moving over the country; a million more restive, ready to move; ten million more feeling the first nervousness.

And tractors turning the multiple furrows in the vacant land.

Has there been a change? I don't think so. The news items quoted above are only a sample.

The tractors of capitalism are still mowing the vacant land.

...and in the eyes of the people there is the failure; and in the eyes of the hungry there is a growing wrath. In the souls of the people the grapes of wrath are filling and growing heavy, growing heavy for the vintage.

Let's hope the world sees sense before the grapes of wrath are harvested.

“…Είναι μια χώρα λεύτερη.
Ε, για δοκίμασε να κάνεις χρήση της λευτεριάς σου. Είσαι λεύτερος , σου λέει ο άλλος, μόνο σαν σου βαστά η τσέπη σου να πληρώσεις τη λευτεριά σου.”

Τα σταφύλια της οργής είναι μια μαρτυρία που παρέχουν οι ανθρώπινες αισθήσεις. Οι αισθήσεις (σύμφωνα με τον Επίκουρο) αποτελούν το βασικότερο κριτήριο της αλήθειας.
Μα η μαρτυρία του βιβλίου θαρρώ πως προηγείται και είναι ανώτερη
απο στοχασμούς και θεωρίες.

Απίστευτη δύναμη ο λόγος του Στάινμπεκ.
Συγκλονίζει και αναγκάζει τον αναγνώστη να βιώσει καταστάσεις,να νιώσει συναισθήματα,να σκεφτεί,να συγκρίνει και να καταλήξει σε συμπεράσματα διαχρονικής "οργής",που θα προτιμούσε να αγνοεί.

Με μια αξιοθαύμαστη απλότητα αυτό το μυθιστορηματικό έργο μοιάζει με μια γυμνή πραγματικότητα που έχει και τις έξι ανθρώπινες αισθήσεις και μας αφηγείται με πλήρη συνείδηση την κοσμοαντίληψη της εποχής του 1930 στην Αμερική (μεγάλο κραχ),που ωστόσο είναι σπαρακτικά-αρχετυπικά δεμένη και ταυτόσημη με τη σημερινή εποχή. Με την ανθρώπινη μοίρα.

Η αίσθηση της "γεύσης" που έχει πάντα προστατευτικό ρόλο,γίνεται αντιληπτή καθώς παλεύει ανάμεσα στο γλυκό και το πικρό φάρμακο για τα βάσανα του ανθρώπου.

Γευόμαστε πίκρα ανισότητας αγαθών,σπατάλης,φτώχειας,
αισχροκέρδειας και θανάτου.
Παράλληλα μας γλυκαίνει απολαυστικά η μεγαλοσύνη και η δύναμη της ανθρώπινης ψυχής.
Η μεγάλη δύναμη και η ταπεινή αξιοπρέπεια της γυναικείας θέσης μέσα στην οικογένεια,η οποία δίνει τη ζωή,τη θρέφει και την διαφεντεύει ακλόνητα σαν αλάθευτη θέα.

Η αίσθηση της όρασης είναι απαραίτητη για την επιβίωση.
Απαιραίτητη για να βλέπει την ομορφιά και την ασχήμια. Μόνο που εδώ σε τούτο το βιβλίο βλέπει την απόλυτη αλήθεια.
Και αυτή είναι η μαζική επίθεση της ολιγαρχίας του κέρδους κατά της υπόλοιπης ανθρωπότητας. Βλέπει μόνο μηχανές,τράπεζες,εσωτερικούς μετανάστες,αναδουλειά,πείνα,
καχυποψία,εχθρότητα,
απανθρωπιά.Ανέχεια και καταφρονεμένους ανθρώπους να δέχονται ανάλγητη συμπεριφορά απο το κεφάλαιο του καπιταλιστικού συστήματος. (Καμία σχέση με κομμουνιστικό σκεπτικό-είναι απλώς πανανθρώπινο).

Η αίσθηση της όσφρησης σχετίζεται με το συναίσθημα.

Κι εδώ τα αρώματα και οι δυσοσμίες είναι άπλετα. Αναγνωρίζουμε εύκολα οσμές χαλασμένων ανθρωπων,μυρωδιές μοχθηρίας,αίματος,εγωισμού,
κακίας,απελπισίας και πίκρας.
Όμως απο κάπου διαχέεται και ένα μεθυστικό άρωμα αλληλεγγύης, οικογενειακής θαλπωρής,συμπαράστασης,
ελπίδας,αγάπης,αφοσίωσης και ανείπωτης ανθρωπιάς.

Η αίσθηση της ακοής είναι επιλεκτικά έξυπνη.

Ακούει το κλάμα,την κραυγή απόγνωσης,τη σιωπή που επικρατεί στον απόπατο της ψυχής των εργοδοτών,την κυκλική κίνηση της ιστορίας του κόσμου και το τραγούδι της ντροπής για τις ταξικές επιθέσεις του χρήματος.
Το τραγούδι αυτό ακούγεται επαναληπτικά και δεν κουράζεται να ξαναλέει για τη γελοιοποίηση του βολεμένου και την προσμονή του φτωχού.
Αραιά και που ακούγεται ένας ύμνος επανάστασης αλλά γρήγορα η ένταση χαμηλώνει τόσο που χανεται στον αέρα της ομηρίας.

Ακολουθεί η αίσθηση της αφής.

Ιδιαίτερα σημαντική για την πραγματικότητα που μας αφηγείται. Το άγγιγμα είναι σωτήριο. Η αγκαλιά το καλύτερο γιατρικό. Το φιλί η πρώτη επαφή με τον κόσμο. Η αφή μας προειδοποεί για οποιαδήποτε βλάβη μέσω του πόνου. Αισθανόμαστε το μεταξένιο άγγιγμα της δικαιοσύνης και της ελεύθερης ψυχής των βιοπαλαιστών ηρώων.
Αγγίζουμε τα σημάδια και τις μελανιές που πονάνε διαρκώς επειδή τα αποτυπώνει εντονότερα το όνειρο που γίνεται εφιάλτης,το γέλιο των παιδιών που πεινάνε,τα σταφύλια της οργής που
μεστώνουν και σαπίζουν.
Και οι ανθρώπινες επινοήσεις που τρέφονται με κέρδος,όπως οι τράπεζες που αναπνέουν με χρήμα και εξουσιάζουν ζωές,μα δεν εξουσιάζονται.

Τελευταία και σημαντικότερη η αίσθηση της διορατικότητας. Η ενόραση.
Εδώ η γυμνή πραγματικότητα του βιβλίου έχει να πει εν κατακλείδι.

«…..Να φοβάσαι τη μέρα που θα πάψουν οι βομβαρδισμοί, μ’ όλο πουν θα υπάρχουν ακόμα οι βομβαρδιστές, γιατί η κάθε μπόμπα είναι μια απόδειξη πως δεν πέθανε το πνεύμα. Να φοβάσαι και τη μέρα που θα σταματήσουν οι απεργίες, μ’ όλο που θα υπάρχουν ακόμα οι μεγάλοι ιδιοκτήτες-γιατί η κάθε μικροαπεργία που χτυπιέται, είναι μια απόδειξη πως έγινε το βήμα. Πρέπει κι αυτό να ξέρεις-να φοβάσαι τη μέρα που ο Συνειδητός Άνθρωπος θα πάψει να αγωνίζεται και να πεθαίνει για μια ιδέα, γιατί αυτή και μόνο η ιδιότητα είναι το θεμέλιο του Ανθρώπινου Συνειδητού, κι αυτή και μόνο η ιδιότητα κάνει να είναι ο άνθρωπος ένα όν ξεχωριστό μέσα στο σύμπαν.»

Καλή ανάγνωση!!

Πολλούς ασπασμούς!

پنج ستاره خیلی کمه برای این کتاب! خیلی کم.
اینکه یک نویسنده 80-90 سال قبل در یک جغرافیای خیلی دور و متفاوت از تو، کتابی نوشته که از واقعیت اون دوره‌ی زمانی الهام گرفته و در حال حاضر که تو میخونیش با همه‌ی تفاوتها تا مغز استخوانت نفوذ میکنه و با تمام وجود درکش میکنی، فقط از یک شاهکار برمیاد.
این کتاب برای من یک شاهکار به تمام معنا بود.

Powerful, moving depressing novel

Review of Kindle edition
Publication date: March 28, 2006
Publisher: Penguin Classics
Language: English
ASIN: B001BKTEZA


What can I possibly say about this book which hasn't already been said or at least implied? Bottom line: It is a powerful, moving American capital C Classic which is mightily depressing, anger inducing, bleak, the opposite of fun reading, etc. If all of that is to your taste, enjoy. I didn't finish it. Life is too short, too hard, to waste it on bleak, depressing books.

If you don't already know the story of the depression, the dust bowl, the Okies and related matters, this is a good way to experience that whole bleak episode in American history. I already know it and have no need to plunge into the bitterness and despair of that time. My parents grew up in the depression. My grandfather was a share cropper in Oklahoma. Knew Woody Guthrie. Worked alongside Pretty Boy Floyd when he was still trying to work for a living instead of stealing. My mother was born there in a share cropper's shack. No doctor, no midwife, no birth certificate. She doesn't even know which small Oklahoma town they were near when she was born. All of my relatives told stories of the hardships endured. But they also told stories of hope, God and perseverance. These stories are just as true as those of bleak despair told by Steinbeck.

This is another review-as-I-go, which helps me capture my thoughts of the moment, before I forget them!

One thing that strikes me in these early pages is Steinbeck's technique of focusing on things that are supposedly "tangential" to the main narrative of the Joad family but yet are central to their fate. I'm thinking of the descriptions of the natural world like that wonderful chapter about the turtle, who eventually gets scooped up by Tom. You see the world through the turtle's eyes for a moment and you see how the indifference of the characters to nature is a larger phenomenon that leads to their own ruin. Steinbeck reinforces this theme later when he talks about how farmers can no longer afford to feel and relate to nature, that they're basically chemists dealing in nitrogen and machine operators dealing with tractors. But, he says, when the "wonder" is gone, people are doomed. And of course the entire book is about the doomed nature of the dust bowl, and this--he says--is how we got there, through this kind of moral breakdown.

There's another, similar type of moral breakdown at work in the wonderful passage about the car dealers talking about how to rip people off. Here we see other forces--greed, capitalism, deceit--that also serve as a form of human self-sabotage.

This is what I appreciate so far: that this book is ABOUT SOMETHING! That Steinbeck has something to say about the human endeavor. I find this element missing in so much contemporary fiction, which doesn't really seem to be about much of anything at all.

As it gets closer to California, and the landscape changes, the first ominous whisperings appear that California will not be the paradise the Joads expect. Still they carry on, feeling like they have no choice, swept up in this tide of history.

At first the Joads encounter only the cruelty of capitalism--that the large field owners want to have hundreds of thousands of poor workers to choose from because it will keep wages low. Then in the government camp, they finally meet with simple human kindness--really the antithesis of all that. Steinbeck is showing how important kindness is and how it is crushed in the capitalist machine. Money becomes like an ideology, a mask that shields the owners from the consequences of their bad actions. But it's also become necessary for survival. No longer can small farmers work their own land. They are forced into the larger economy, forced to earn wages and participate in the world of money in order to survive. Thus, the Joads are eventually forced to leave the government camp in search of work. Where? They don't know. Somewhere vaguely north.

Eventually they find work picking peaches, but they soon become caught up in labor unrest that spills into fatal violence, and they're forced to leave. I won't give away much of what follows. Suffice it to say that the harrowing ordeals don't end there, nor the emphasis on simple human kindness as the antidote to the capitalist machine. Simple human kindness becomes, by the end, the mother's milk that can sustain them, but only barely and uncertainly, and we're left with the indelible portrait of people trying to survive, unsure how it might turn out.

A brave, fierce work that brims with the sense that it doesn't have to be this way--that people have made choices to be cruel but can make choices to be kind, as well. That something has to change because for most people, this architecture and logic of cruelty brings no relief and no joy.

So I finally got to reading this 'Great American novel' that tells the tale of a Great Depression family being forced out of their farm by 'progress' and their arduous journey across America to the supposed land of agricultural work aplenty, California. A realist tale of the plight of the disenfranchised migrants on the road and then at the hands of the big powerful 'corporate' farmers; with as much as the tale told in the families' dialogue as by the narrator. Interesting that for years Steinbeck was labelled a socialist or a communist for what were perceived as his political views because he told this story from the disenfranchised point of view. It was the best selling book in 1939 and eaten up by the masses, despite being loathed by many of those in power.

The book felt like one everlasting ride through Hell, albeit a well written one. It's interesting that American distaste and maltreatment of migrants seems to be a constant in their history, from a nation entirely built on immigration. Steinbeck artfully depicts how for any chance of survival community is needed, at time using Christian religious imagery.

Should be worth noting that it has been well documented that Steinbeck read extensive notes from three other writers to create this work and failed to credit the woman source, Sanora Babb, who's own similar book was then not published by Random House after Steinbeck's was on the market. Overall a 7 out of 12 Three Star read, that I feel I might have appreciated this read more if I read at an earlier age.

2024 read

Μόλις το τελείωσα και έχω ανατριχιάσει ολόκληρη!
ΥΠΕΡΟΧΟ! ΤΟ ΠΡΟΤΕΙΝΩ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!

The Grapes of Wrath is an exceptional work of literary fiction. I cannot think of any novel that has more vividly and powerfully captured the years of the Great Depression in the US. I lived a thousand sorrows sharing the poverty, hunger, terror, despair, and hopelessness of at least half a million people who were driven from their homes in the Great Plains and the South to find land, work, and a future in places such as California in the West and the cities in the North.

The Dust Bowl of the 1930s meant severe dust storms, drought, dry fields, and dying corn. With the worsening drought and land not producing crops, the banks claimed the land back and the Joad family who were tenant farmers lost their home. Imagine uprooting the entire family: Grandpa; grandma; Pa; Ma; Uncle John, Tom (an ex-prisoner on parole); his brothers Noah, Al, little Winfield; his sisters Rosasharn (pregnant), little Ruthie; brother-in-law Connie. They extended hospitality to a former preacher, Casy, who went along with them. The journey to California, the land of promise, was fraught with incredible hardship. Their truck broke down several times, and the family was hard pressed to find accommodations and food on that impossible quest for a chance at survival.

What held my attention was Steinbeck’s depiction of the migrants’ longsuffering and resilience, and their capacity to extend generosity and compassion to fellow migrants. We read this about the squatters’ camps: ‘In the evening a strange thing happened: the twenty families became one family, the children were the children of all. The loss of home became one loss, and the golden time in the West was one dream.’ Ma Joad was a remarkable tower of strength and deserved special mention for her tenacity, feisty fighting spirit, and determination to feed and keep the family together a day at a time.

Lest we should think that Steinbeck wrote a story that was too good to be true, I submit that he captured with honest realism the evils of humankind. This was embodied in the greed, meanness, hostility, and selfishness of the comfortable folks out West. They regarded the migrants as a threat to their livelihood, condemned them as ‘Okies’ or scum. The deputies broke up or set fire to the squatters’ camps. The fruit farm and cotton farm owners exploited migrant laborers and kept paying them less and less money for working in the fields. Even within the Joad family, there were selfish individuals who cared only about themselves. The need for survival, then and now, is primal and ruthless.

Along with the Joad family, I looked forward to days when they had meat and coffee. After a day of cotton picking, this was a feast: ‘Side-meat tonight, by God! We got money for side-meat!’ I was relieved when they were treated well at a government camp site, shielded from bullying cops. As the story progressed, I became more and more invested in their well-being. I grew more and more anxious for them as their hardship deepened.

This is a rather long novel and I was amazed at how Steinbeck sustained my interest right up to the end. At the penultimate chapter, he kept up the energy with the precipitation of a new crisis. You have to read this for yourself to find out how this story ended.

By then, I understood why the title is The Grapes of Wrath. Apparently, it is from Julia Ward Howe’s ‘Battle Hymn of the Republic.’ ("Mine eyes have seen the glory of the coming of the Lord; He is trampling out the vintage where the grapes of wrath are stored..."). In California where peaches and grapes were plentiful, the migrant fruit pickers starved. There is a very thin line between hunger and anger. For the Joad family and the other migrants, ‘…under the begging, and under the cringing, a hopeless anger began to smolder.’

I shall close with the words of my literary heroine for 2022, Ma Joad:
“Ever’thing we do - seems to me is aimed at goin’ on. Seems that way to me. Even gettin’ hungry - even bein’ sick; some die, but the rest is tougher. Jus’ try to live the day, jus’ the day.”

Read The Grapes of Wrath. It is an enduring classic and deserving of the 1940 Pulitzer Prize.

Holy shit

بهترین رمان آمریکایی که تا حالا خوندم، یه روایت قوی از سیر بلعیده شدن اقتصاد و سایر بخشهای آمریکا توسط کمپانی های بزرگ، بلایی که پس از جهانی سازی سر باقی دنیا هم آوردند...
ادبیاتی نسبتا خوب، داستانی روان با پایانی شوکه کننده، هر انتظاری میشد داشت جز این اتفاقی که رخ داد... احسنت بر جان اشتاین بک

این ریویو شامل نظراتی هست که به مذاق عموم خوش نمیاد و هم‌چنین سراسر اسپویل هست. بعدا نگین نگفتیا!
روزی روزگاری دوست نابابم، عکس از پشت جلد کتابی به اسم خوشه‌های خشم گرفت و خب، نفرین خدایان بر او باد! چون نه تنها با اون چند خط لعنتی، پایان کتاب برای خودش لو رفت که برای من هم لو داد. بعدها که دو فسقلی از جانی خوندم به این فکر افتادم خوندن شاهکارش هم در برنامه بگنجونم که به طور اتفاقی، سهیل من رو به اتاق شماره شش با هم‌نشینی کتی و شیوا دعوت کرد.
اینطور شد که با خونواده‌ی به شدت احمق و اعصاب‌خرد‌کنی آشنا شدم. خونواده‌ی لعنتی جود که با هیچ‌کدوم از این خاندان احساس نزدیکی نمی‌کردم و به نظرم جزو بدترین شخصیت‌هایی بودن که یه نویسنده می‌تونست برای رنج و درد سرزمینش و نشون دادن برهه‌ی مهمی از تاریخ خلق کنه.
ناگفته نمونه که با ایرانیزه کردن جناب شریفیان که با چنین ترجمه‌ی بی‌بدیلی، آبرو و شرف برای خودش نذاشت بیشتر با این اثر کشتی گرفتم. شاهد آبگوشت خوردن تام، یاالله گفتن کیسی، شاخه‌های درخت تبریزی وسط کالیفرنیا، بسم‌الله گفتن مرد شکم‌گنده و خیلی چیزهای سمی بودم =)
اون اوایل به قول کتی تقصیرات رو گردن ویراستار مینداختیم اما به مرور فهمیدیم قضیه جدی‌تر از این حرفاست. تا جایی که یه چشمم به ترجمه بود و یه چشمم به متن اصلی و گاهی از سهیل یاری می‌خواستیم تا بفهمیم این زبون بسته چه زری زده. و نگاه اسم ناشایستی برای این نشر هست چون اگر نیم نگاهی به متن فاجعه‌ش مینداخت باعث نمیشد پولام رو به کس گاو بزنم. خلاصه از تک تک آدم‌هایی که خوندن این ترجمه با چنین انتشاراتی که یه ویراستار هم نداره رو پیشنهاد دادن، متنفرم و آرزو می‌کنم یه کتابی سر راهشون قرار بگیره که تا مدت‌ها از هر چی کتاب هست دلزده شن!
راسیتش فکر می‌کنم جانی سر نوشتن این اثر بلاتکلیف بود. هیچ شخصیت اصلی‌ای در اثر وجود نداره. فضاسازی مثل سیتکام‌ها حول محور چند تا مکان خاص بودن و بس (مزرعه، اردوگاه، کامیون)، با این تفاوت که کششی هم نداشتن. روایت، هر یک بخش درمیون تغییر می‌کرد: بخش‌های زوج روی خونواده‌ی جود زوم می‌کرد و بخش‌های فرد دورنمایی از وضعیت وحشتناک دهه‌ی سی قرن بیستم در امریکا بود. سیر داستانی از نظرم تو یه خط صاف در حال حرکت بود. مثل کامیون جودها یه جاهایی خراب می‌شد و تعمیر لازم بود و یه جاهایی عین چی تو گل گیر می‌کرد. اگر یکسری تکه‌کلام‌ها رو از شخصیت‌ها می‌گرفتین متوجه فرق بینشون نمی‌شدین و نمی‌فهمیدین کی به کیه. انقدر که دیالوگ‌ها به هم شباهت داشتن و طوطی‌وار در طول اثر تکرار می‌شدن.
من قصد ندارم نفرت‌پراکنی کنم و در ادامه بخش‌هایی از کتاب رو میارم تا به چشم ببینید و قضاوت کنید. هرچند می‌دونم اگه چیزی رو خیلی دوست داشته باشین نسبت به خیلی مسائل چشم‌پوشی می‌کنین.

خونواده‌ی جود
این خونواده در پیش‌پاافتاده‌ترین مسائل هم کارشون گیر بقیه بود. به طور مثال:
انگشتان عصبی‌اش دو تا از تکمه‌های جلو شلوارش را که بسته بود باز کرد. ولی دست‌هایش نمی‌دانستند چه کار کرده‌اند. دست‌هایش را به درون شلوار فرو برد و بیضه‌هایش را خاراند. مادر با دست‌های خیس از راه رسید. کف دست‌هایش بر اثر آب گرم و صابون چین و چروک برداشته بودند.
"خیال می‌کردم خوابیدین. بذار تکمه‌هاتو ببندم."
پدربزرگ خونواده از پس شلوار پوشیدنش هم برنمیومد و گاهی با دم و دستگاه بیرون ریخته‌ش، اهل منزل و محل رو مستفیض می‌کرد. من کاری به سطح سواد و تحصیلاتشون ندارم ولی وقتی جانی از این میگه که کالیفرنیایی‌ها، اوکی‌های احمق خطابشون می‌کردن نمی‌تونم یک‌طرفه به قاضی برم. چون تصویری که لااقل از خونواده‌ی جود نشون میده جالب نیست.
تام با لحنی ناراحت و دردمندانه گفت: "مادر، می‌خواسم یه چی بهت بگم. نوآ رفت پایین رودخونه، او با ما نمی‌آد."
لحظه‌ای به درازا کشید تا مادر فهمید چی می‌گوید. آهسته و با لحنی نرم پرسید: "چرا؟"
"من نمی‌دونم. می‌گه نمی‌آد. می‌گه می‌خواد بمونه. بهم گفت اینو بهت بگم."
زن پرسید: "غذا از کجا گیر می‌آره می‌خوره؟"
"نمی‌دونم، می‌گه ماهی می‌گیره."
مادر دیرگاهی خاموش ماند. بعد گفت: "خونواده داره از هم می‌پاشه. نمی‌دونم. مثل اینکه من دیگه نمی‌تونم فکر کنم. خیلی سخته."
تام شکسته‌بسته گفت: "چیزی‌اش نمی‌شه، مادر. آدم عجیب و غریبیه."
مادر دلسوز و برادر دلسوزتر! این رفتار یه خونواده با بچه‌ای هست که سر به دنیا اومدنش، پدر خونواده با ناشیگریش فرزند رو از ریخت انداخته و باعث شده نه تنها مردم، بلکه خونواده هم آدم حسابش نکنن و با رفتنش حتی کمتر از سگی که تو پمپ بنزین کشته شد، متأثر بشن. و نکته‌ی جالب اینجاست که نوآ بیشتر از اعضای خونواده شعور داشت. می‌فهمید با ماهیگیری می‌شه شکم رو سیر کرد اما باقی خونواده با سپردن افسارشون دست مادر دمدمی‌مزاج، کل ایالت‌ها رو یکی پس از دیگری رد می‌کردن و لنگ کار و سیر کردن شکمشون بودن. اگه اونقدر ماهی وجود داشت چرا بقیه با نوآ نموندن؟! (من می‌دونم شرایط تخماتیک بود و کلی آدم از گشنگی مرده بودن، اما بهتر نبود این سوتی گل‌درشت رو نمی‌داد؟)
پاپا گفت: "کانی آدم خوبی نبود، من مدت‌هاس اینو فهمیده‌ام. او آدم جربزه‌داری نیس، این لباس کارش‌ام واسه‌ی تنش زیادیه. "
...مادر گفت: "هیس، این حرفا رو نزنین."
پاپا مصرانه گفت: "آخه، آدم خوبی نیس. مرتب هی می‌گه می‌خواد چیکار بکنه. تا اینجا بود من نمی‌خواسم حرفی بزنم، اما حالا که جیم شده و..."
چرا خوب نبود و نیست؟! و خب این هم طرز برخورد پدر خونواده به رفتن دامادش. دامادی که می‌خواست با درس‌خوندن شکم زن و بچه‌ش رو سیر کنه و مثل خونواده‌ی زنش نباشه که تنها استعدادشون تو کاشت، داشت و برداشتن و منتظرن تا زمینی باشه و بتونن مشغول به کار شن. کانی می‌خواست با تحصیلات زندگیش رو پیش ببره، هرچند که در آخر متاسفانه منصرف شد. این وضعیت براتون آشنا نیست؟ که آرزوهاتون رو به سخره بگیرن و بکوبن و کاری کنن که دیگه سمتشون نرید؟ (البته مطلع نیستم که اونجا هم در اون دوره‌ی زمانی با تحصیلات هم باید سگ‌دو می‌زدی یا نه.)
خونواده‌ی جود از نظر من سنگدل و حق به جانب بودن. تمام آدم‌ها یا باید زیر سلطه‌ی خودشون رفتار می‌کردن یا کاری باهاشون می‌کردن که بذارن و برن و اینطوری خونواده کم کم از هم پاشید.
از باقی شخصیت‌ها هم بخوام بگم وضع به همین منوال هست. رزاشارون که از اول تا آخر غر می‌زنه. روتی که رفتار وحشیانه‌ای نه فقط با برادرش بلکه با بچه‌های هم‌سن‌وسالش داره و همه رو به باد کتک می‌گیره. مادر خونواده که با تصمیماتش خونواده رو به فاک میده. پدر خونواده که نقش هویج هم ایفا نمی‌کنه. عمویی که به‌خاطر عدم درک خونواده‌ش همچنان با عذاب وجدان زندگیش رو سپری می‌کنه و می‌خواد سر به بیابون بذاره. تام که با کوچیکترین حرفی از کوره در میره و می‌خواد آدم‌ها رو ناکار کنه، آل که فقط تو دو کلمه خلاصه میشه: تعمیرکاری و سکس و خلاصه، شخصیت پردازی در حدی بود که از اون شخصیت هم بدت میومد هم از اینکه کلی از حرفاشون شبیه به هم و سطحین کفری می‌شدی.

کم گوی و گزیده گوی
جان استاین‌بک تو این اثر بسیار گزافه‌گویی کرد. واقعا کتاب رو می‌تونست در حد جیبی‌های ماهی دربیاره و در عین حال عمیق و تأمل برانگیز دربیاد. من به این آگاهم که چه چیزی رو می‌خواست برسونه اما مشکلم در نحوه‌ی رسوندنش بود. کتاب برای من چیزهای اساسی‌ای که باید باشه رو نداشت. شخصیت‌پردازی، فضاسازی، فراز و فرود (که البته بیشتر تو فرود گیر کرده بود.)، صحنه‌های به شدت اضافی که به کرات تکرار شده بودن، دیالوگ‌های کم‌عمق، راوی و تغییراتش و البته ترجمه و ویراستار هم در خوندن اثر به شدت تاثیر داشتن. به علت اینکه بیش از نصف کتاب دیالوگ‌محور بود و گاها بخاطر بی‌سوادی شخصیت‌ها، نویسنده از قصد یکسری واژه‌ها رو غلط نوشته بود، مترجم هم از این قضیه استفاده کرد تا حتی در توصیف از طبیعت هم غلط و غولوط ترجمه کنه. مرحبا مرد! چه کردی با اعصاب نداشته‌ی من :/

آیا این کتاب رو پیشنهاد می‌کنم؟
به هیچ وجه. نویسنده تو این اثر تمام بلایا و مصیبت‌ها رو گردن بانک، صاحبان زمین، دولت و پلیس انداخته و با دید خاص خودش که مردم بی‌تقصیرن داستان رو روایت کرده. این به شدت من رو عصبی می‌کنه چون یاد وضعیت تخماتیک این جهنمی که درش هستم میفتم و خوب می‌دونم همه چیز تقصیر این و اون نیست. مردم هم تو شرایطی که بهش انس گرفتن نقش دارن و آدم‌های کمی هستن که مثل کیسی و بعد تام بخوان حرکتی بزنن. (انگشت اتهام رو فقط به سمت خودمون نمی‌گیرم بلکه به نظرم اکثرا تو شرایط دخیلن و بی‌تقصیر نیستن.) اکثرا عادت می‌کنن و در عین حال به همه چیز گیر میدن و گلایه می‌کنن. من هم از حکومت دل خوشی ندارم اما از مردم هم نمی‌تونم چشم‌پوشی کنم.
تو کتاب به این اشاره کرد که خیلیا تو اون دوره، نون مردم رو آجر کردن و اوضاع باعث ثروتمندتر شدنشون شد. به آدم‌های نالایق، جایگاه گنده‌تر از دهنشون دادن مثل راننده‌ی تراکتور اوایل کتاب که بعدا تو کلانتری کار می‌کرد. حالا اون راننده اعتراف می‌کرد کدوم طرف بازی هست اما خونواده‌ی جود نه! به طور مثال مادر، بارها از این میگه ما مردم مهربون و خوبی بودیم و در انتها هم اشاره می‌کنه فقط آدم‌های فقیر به داد هم می‌رسن. با اینکه از اون طرف از اردوگاه دولتی به کرات تعریف می‌کنه و در عین حال دولت بد هست! خب، نمک به حروم تو کدوم ور قضیه‌ای؟ نمیشه هم به به و چه چه کنی و هم بکوبونیش.
من آگاهم که در اون دوره‌ی زمانی چه اتفاقات وحشتناکی افتاده و این‌ها صرفا تخیلات نویسنده نبودن. اما بحث من سر نوشتن از چنین موضوع عمیقی هست. به شخصه جاودانه کردن اون جنایات رو می‌پسندم اما نه در قالب چنین اثری. اگر بخش‌های فرد و دورنمای کتاب با کمی شاخ و برگ زدن نوشته می‌شد بدون شک امتیاز بالاتری می‌گرفت. اگر این اثر رمان نبود و یه کتاب تاریخی با دید منصفانه بود و یا حتی همون رمان با شخصیت‌پردازی و فضاسازی و کشش بیشتر بود، ستاره‌های توپرتری از من می‌گرفت.
قبل از نوشتن، کلی مقاله و ریویو و حرفای خود نویسنده رو خوندم و بیشتر پی بردم نمی‌تونم به زور هم که شده همرنگ جماعت شم و برخلاف میلم بگم شاهکار بود. برای من نبود و پیشنهاد می‌کنم مستند و کتاب‌های تاریخی اون دوره رو مطالعه کنین. یعنی درباره‌ی این دو موضوع تحقیق کنین:
Great depression
Dust bowl
خلاصه که خوشه‌های خشم فقط خشمش رو بهم منتقل کرد :)
می‌دونم خیلیاتون این اثر رو دوست داشتین، من هم به نویسنده ارادت خاصی دارم ولی در مورد این اثرش نمی‌تونم خودم رو گول بزنم. پس اگر نظر مخالفی دارین خوشحال میشم بگین و به دیدگاه هم وسعت بدیم. خواهشا جمله‌های کپی‌ پیست کرده‌تون رو تحویل من ندین چون دوست دارم از نگرش خودتون بگین نه اونچه که تو دهنتون انداختن. حتی اگه اون جمله این باشه که من یه کله‌کیریم و نظراتم به تخمتون هم نیست.
من باز هم به جانی فرصت می‌دم و بعدها با شرق بهشت بهش برمی‌گردم...