"Sufletul omului e o pasăre închisă în colivia trupului."

"Aquilo que dás é teu para sempre; O que guardas, perde-se para sempre."
O senhor Ibrahim é árabe e, “ser Árabe significa ter a mercearia aberta à noite e aos domingos." Não é muçulmano, ele diz que é sufi; observa o mundo com predisposição hilariante, e por isto, festeja a vida, a amizade e a lealdade com a mesma naturalidade emergente do trinar dos pássaros. No seu corpo palpita um coração de menino que ama como um menino; sem julgamentos, sem preconceitos e sem exclusões. Ele vive na rua das flores em Paris, mas, da sua bancada de humilde comerciante, observa o mundo e a sua complexidade, sabe o muito que este lugar é belo, mas também, o quanto consegue ser cruel, muito cruel…
O senhor Ibrahim compreende os motivos do pai do seu pequeno amigo Moisés, um advogado judeu, homem atormentado… Um sofrido órfão do Holocausto. Entende que os judeus que sobreviveram à madrugada obscura em que os seus iguais partiram a caminho dos campos de concentração, em filas, em silêncio, resignados, com a estrela de David ao peito; os que se sentiram perseguidos ao longo da história da humanidade, os que viram os seus amores esbulhados, queimados e dissidamos em câmaras de gás, não podem cultivar a leviandade, mas os argumentos da sua defesa ante o mundo que, desde que há memória de gentes no monte do Sinai, os perseguem e os condenam … Por tudo isto, o estudo, o rigor, a determinação herdada de uma nação milenária coesa pela tragédia comum; Uma herança descomedidamente pesada para uma criança que merece encantar-se com a alegria e o riso.
“ -- Sorrir é coisa para pessoas ricas, senhor Ibrahim. Eu não tenho dienheiro.” Diz Moisés e continua “— Senhor Ibrahim, quando eu digo que o sorriso é coisa de pessoas ricas quero dizer que é coisa de gente feliz.”
“— Pois então digo-te que é aí que tu te enganas. O sorriso é que as torna felizes.” Replica o senhor Ibrahim.
Como seria o mundo de hoje, se desde o illo tempore todas as crianças em vez de ódio tivessem recebido amor, se em vez do medo se lhes tivesse incutido a confiança?
Quando Moisés fica órfão é o coração do senhor Ibrahim e as flores do seu alcorão que podem mudar o seu destino.
E afinal, o que são estas flores?

نسبت به بقیه کارهای اشمیت خیلی ضعیف بود، بیشتر شبیه یه پیش نویس بود، یه ایده داستانی تا یه داستان پخته و پرورونده شده

هذه ليست رواية، بل قصة طويلة نوعاً ما. والفكرة من وجهة نظري بسيطة نسبياً، والنهاية لم تكن مقنعة بصورة كبيرة. لكن في الرواية شيء من روح التسامح بين الأديان.

ناخودآگاه این کتابو با کتاب ملت عشق مقایسه میکنم و یاد بیت

هیچ آدابی و ترتیبی مجوی
هرچه می‌خواهد دل تنگت بگوی

مولانا می افتم و اینکه کاری که این کتاب با این تعداد کم کلمات و صفحات انجام میده، ملت عشق با ۵۰۰ صفحه نمیتونه انجام بده

Bunătatea există!

Meneer Ibrahim en de bloemen van de koran is een puntgaaf pareltje met verrassend veel vaart, prikkelende passages en wijze, goedgeschreven zinnen.

Dat het boekje levenslessen bevat, iets wat zowel de titel als de aanprijzingen niet onder stoelen of banken steken, maakt me als lezer bij voorbaat al nerveus: ik wil die lessen wel, maar gooi ze aub niet te expliciet in mijn gezicht of pretendeer niet dat je de waarheid in pacht hebt; maar daar komt dit boekje prima mee weg. Bovendien is het ook simpelweg heerlijk meeslepende en ontspannende literatuur.

Eric-Emmanuel Schmitt weet met de openingspassage al meteen te verrassen en maakt ook de houding van zijn personages niet te voorspelbaar of te evident. Bovendien zorgt een zich snel ontwikkelende verhaallijn en zijn spaarzame, doordachte omspringen met moraal voor een goed evenwicht. Doe daar nog de literaire kwaliteiten van de auteur bovenop en je hebt een heerlijke novelle waar alles prima in balans zit. Lees en herlees voer. Uw best bestede uurtje van de dag.

It’s been months since I’ve read much, unfortunately, and even though I keep adding books to my to read list, most languish there. My friend Chrissie has given me some wonderful book suggestions. The books I’ve read, I’ve liked a lot. Many of her recommendations remain on my to read shelf. This one, I read almost as soon as I learned of it, and I’m so glad that I did.

This book contains two short novellas. I borrowed the book to read the second one “Oscar and the Lady in Pink” but since the book came with the other novella, I decided to read that too, especially after Chrissie said it was an even better book, and I also liked that story slightly more, so I feel very lucky both were in one book.

As an lifelong atheist, I wouldn’t have thought I’d have liked these stories, because they basically ask the reader to believe in god, but I found them enchanting, maybe because even more, they ask the reader to believe in life, with all its suffering and its pleasures, and all told with a perspicacious sense of humor. They’re among the most life affirming stories I’ve ever read. I wasn’t 100% wild about the very ending of the second novella but my displeasure wasn’t enough reduce my star rating.

I’m so mad at myself that I didn’t note and mark down quotes as I read. There are so many beautifully communicated lines.

“Monsieur Ibrahim and the Flowers of the Koran”:

This is incredibly special. I found it delightful and so sad and so very hilarious too. In its relatively small number of pages it somehow is able to look deeply into a friendship and into other relationships as well, and do so over many years. It’s a skillfully and beautifully told story. At times it broke my heart, it touched me throughout, and ultimately I found it incredibly uplifting. I’m so glad I came upon it in the same book as the novella I wanted to read. There are so many layers to this story. It’s a real gem.

“Oscar and the Lady in Pink”:

Great idea! Great minor twist at the end. As with the first novella, it’s very sad and very funny. Sometimes at the most somber times there would appear a line that had me burst into laughter. Another gem, and I love cancer stories so this one was right up my alley.

I don’t want to say too much about either book. I’m glad I knew very little about the stories before I read the book, just enough of each one to whet my desire to read them.

This book would be an excellent choice for my read world book club. We’re often looking for shorter books and always looking for books of substance. I read quickly, one novella one day and the other one the next day, and yet I was able to fully savor both.

تا قبل از این از اشمیت چیزی نخونده بودم
کمی فضای داستان هایی مثل "درخت زیبای من " و "زندگی در پیش رو " رو برام زنده کرد
نمی تونم بگم خیلی عالی و تاثیرگذار بود ولی تجربه ی بدی هم نبود
داستان اشنایی مسیو ابراهیم مسلمان با پسر یهودی تنهاییه که قبل تر توسط مادرش و بعدتر توسط پدرش رها شده. مسیو ابراهیم نگاه پسر رو به زندگی تغییر میده و به اصطلاح کمکش می کنه تا چشم به زیبایی های جهان باز کنه و مسیر زندگی اون رو برای همیشه تغییر میده. داستان خیلی باورپذیر نبود و با وجود تم اندوهناک حاکم بر داستان، وجود مسیو ابراهیم و طنز پردازیش جو رو مفرح می کرد
و این که با توجه به صوفی بودن مسیو ترغیب شدم تا بیشتر راجع به صوفی گری بدونم
از فیدیبو برای رایگان کردن این کتاب متشکرم :دی

И до днес, щом нещо не върви, аз се въртя.
Въртя се с една ръка към небето и се въртя. Въртя се с една ръка към земята и се въртя. Небето се върти над мен. Земята се върти под мен. Вече не съм самият аз, а един от онези атоми, които се въртят около празнотата, а тя е всичко.

رواية جميلة و خفيفة تخلص في نص ساعة...

A charming story about forgiveness, love, humanity, religion without boundaries and at the same time, sad and funny.