* There may be a little spoiler *

The time: an old one. The place: India.
There's this young man named Siddhartha, who is everyone's love and joy. A wise and decent man who inspires everyone around him but himself. He isn't content with his life and everything around it, spiritually speaking. He feels it was not enough. And why isn't it enough? I don't know, but it is in human nature to wonder about the essence of things, such as the existence of God, of any god. Siddhartha is in a better position, though. He is aware that a superior entity exists, he just needs to know and feel more. Those who are not sure, those people experience the worst kind of uncertainty: doubt mercilessly corrodes the body until it reaches the soul.

Siddhartha thinks that everything he has is not enough to feel satisfied, blissful. He thinks that his father and the other Brahmans already gave him all the wisdom they had. But the vessel was not full, the spirit was not content, the soul was not calm, the heart was not satisfied.
So, he leaves his family and good friend Govinda, and begins a life of contemplation, hoping to gain some spiritual enlightenment. He became a Samana. However, these guys' philosophy doesn't satisfy his heart either, therefore, he continues his quest, alone.

A river and a ferryman later, he finds a city called From living a peaceful, contemplative life to livin' la vida loca. Siddhartha meets a beautiful and intelligent woman who teaches him everything about love and... some other things. Nevertheless, after a few years, this empty lifestyle of earthly pleasures tires him, and makes him return to the river, which gave him the inspiration he was looking for.
After some time, following certain situations, he is able to listen to the river's voice accompanied by the ferryman, then Siddhartha's spiritual guide, and he finds enlightenment. He reaches the Nirvana on his own.

This is a beautiful story about a man's journey of self-discovery. A wise young man who had his ups and downs like every human being. After a time filled with pleasures and materialism, he goes back to the spiritual life he was longing for. However, that time he spent with the woman can't be considered a waste. He needed that in order to achieve something greater. Everything helped him to gain experience and thus, to return to the path he was intended to take. We often need to hit rock bottom just to get back on the right track again. If staring at an apparently talking river helps you and makes a spiritual growth possible, so be it.

Leaving aside any ironic remark, I loved Siddhartha. In my humble opinion, there is no comparison between this book and some other novel involving some alchemist. This one is really an inspiring book; it makes you wonder and rethink the things we thought were as clear as water. I read it in English and Spanish at the same time; it was like reading two different books, of course. But I can say I enjoyed Hesse's writing... if his style can be actually found in those translations. (I have to learn French, German and Italian, and then, I shall find peace.)

Metaphors, reflections, descriptions, people, feelings; they are all beautifully portrayed by Hesse. He tends to repeat words in one passage, which gives the reading experience a lovely cadence (though sometimes it's just redundancy). I don't know if that only makes sense in my head. Probably.

I like philosophical novels, and this one was no exception. I'm not sure if it's going to change my outlook on life (I haven't found any talking rivers yet) but Siddhartha was a delight to read.


Jun 23, 2013

* Also on my blog.

Yeah this is pretty much the wet dream of non-Buddhist people who exoticize Eastern cultures and religions by packaging them in a manner that fits the Western cultural lens. It's very othering, classic white dude's hot take on a culture that's not their own kind of writing.

I am sorry that The book did not reach me. It did not stir any feelings in me.

Never in my life have I researched a book so extensively after finishing it. I looked everywhere for any sort of indication that someone shared my thoughts on this book. Ironically, I found two others who felt the same way I did on Goodreads, and with that, I feel more confident in writing this review.

There was an itch on my side while reading Siddhartha. That itch is attributable to two things: that people perceived Siddhartha as an accurate representation of Buddhism or Eastern philosophy, and that Siddhartha is not an accurate representation of Buddhism or Eastern philosophy. Though perhaps 'researched' at best, it just didn't sit well with me that a book, that talks a great deal about the philosophy, history, teachings, and virtues of Buddhism, was written by a person who was not Buddhist. In saying that, I do not necessarily take issue with a person who writes about something that is beyond their realm of personal or lived experience, but if you do not have the lived experience of something, it is very likely that you will misrepresent or misconstrue it.

Furthermore, Siddhartha is perfectly packaged for non-Buddhists to read, and still feel comfortable and unchallenged in their worldview and perspective. The values and rhetoric it espouses still fits within the Western values framework, even though this book centres on Eastern philosophy. Siddhartha was written to satisfy people who feel a cultural void in their life and who want a dose of something that is otherwise unobtainable and easy to consume. Siddhartha is a self-help book for the philistine.

The writing style irked me. Hesse's prose reads like how ignorant people appropriate and commodify foreign cultures to make themselves feel more cultured, and he tries extremely hard to make the prose sound as spiritual and exotic as possible. This sort of writing creates a gulf between the subject matter and the reader - to deliberately alienate the reader so that the reader can spectate Siddhartha's life as an outsider, thereby reinforcing how foreign and intrinsically different everything is - from trees and people to way of life. This is an exotification of the Other - and the Other is everything we read about in Siddhartha. I take issue with this because it is inherently dehumanizing - the characters aren't really treated as humans with depth, flaws and complex characters, but are painted as caricatures of an Orientialist fantasy.

Despite my qualms with Siddhartha, if I took a step back and told myself that this was not a book about Buddhism, there were some passages in the book that I could appreciate (even if the tone was shallow, pretentious and lofty at times). Hesse writes beautiful imagery that is both vivid and sublime.

Light and shadow ran through his eyes, stars and moon ran through his heart.

Is this revelation? Is this suffering? Is this resignation? Is this peace? What resonates with one individual will be different for another. Despite my criticisms (which I stand by with regardless), if Hesse had written about something else - something that was not inherently about Buddhism - perhaps I would appreciate his writing more.

If you ever do choose to read Siddhartha, read it for its narrative and the allegory. Do not go in thinking that this book is an accurate portrayal or representation of Buddhism. If you can overlook its inherent flaws and how pseudo-spiritual it tries to be, there are nuggets of beauty to be found in this book, and perhaps it may speak to you. It just didn't so much for me.


-

Review can also be found on my book blog, Read, Think, Ponder!

Siddhartha rejects his life as a Brahman's son and goes out into the world in a quest for enlightenment, to live as an ascetic. After meeting Buddha, Siddhartha rejects the ascetic life for a more material one, the life of a merchant, learning the ways of love from a courtesan, and in time leaves that life behind as well. Will Siddhartha ever find what he is looking for?

Normally, a Nobel prize winning book wouldn't get a second look from me. I'm more into people getting pistol whipped and big monsters. I kept seeing this book on my girlfriend's bookshelf and finally decided to give it a shot. I'm glad I did.

Siddhartha is the story of one man's quest for meaning and it's a good one. Since it's a classic AND translated from German, I wasn't expecting an easy read. It was a breeze compared to what I was picturing. The first couple of paragraphs were a little rocky but I started digging it right away.

The story mirrors the life of Buddha but isn't a retelling. This Siddhartha has his own road to travel. He goes from having nothing to having everything, including a woman was eager to teach him to be the best lover she'd ever seen, back to having nothing and living as a ferryman, learning life lessons every step of the way.

While it's a novel, it's also pretty inspirational. There are nuggets of wisdom to be mined from it. My favorite is that wisdom can't be taught but it can be learned.

I highly recommend this book to those interested in Eastern Philosophy and Buddhism and those needing a little more than gun play and werewolf attacks.

سومین کتابی بود که از هسه می‌خوندم.
کتاب اول دمیان بود، سخت‌خوان و کمی سرد، دوستش نداشتم در زمان خواندنش.
کتاب دوم، داستان دوست من بود، ادبیات به نسبت روانی داشت، ولی مثل دمیان سرد بود! نمیشد خوب ارتباط برقرار کرد با دنیاش.
و حالا کتاب سوم، سیدارتها...

قبل از اینکه برم سراغش، تعاریف زیادی شنیده بودم ازش، حتی از منابع غیرفارسی هم بارها بهم توصیه شده بود.
با انتظارات یک شاهکار رفتم سمتش، ولی خب، نشد... برای من، اونطور که باید نبود. چرا که تمام عقاید و چارچوب‌های فلسفی ذهن من، در باب زندگی، در باب عشق و لذت بردن از عمر، بطور کامل با این کتاب در تضاد بود!
صفحه به صفحه و سطر به سطر کتاب رو عذاب کشیدم از حسی که به متنش داشتم!
من نه عقاید برهمنی برام قابل درک بود، نه افکار شمنی!
نه از مرتاض‌ها دلِ خوشی دارم، نه به بودیسم علاقمندم!
و معتقدم در زندگی، همونقدر که به دنبال کشف منِ واقعی خودمون هستیم، باید از امیال و لذات دنیوی هم استفاده کرده و بهره ببریم!
درویش صفتی و برهمنی و شمنی و بودیسم و سلوک و آزار به جسم و چشم‌پوشی از لذات دنیوی و قهر با شهوت جنسی و بی‌میلی به ثروت و بی‌توجهی به بدن و غیره، که در این کتاب در موردشون بسیار صحبت شده، باب میل من و موازی با خط فکری من نیست!

نکته بعدی، هسه خیلی سخت می‌نویسه! هر صد صفحه از کتاباش به اندازه دویست صفحه از کتابای دیگه پتانسیل و انرژی میبره!
حالا این سخت‌نویسی رو ترکیب کنید با ترجمه سروش حبیبی! چه شود!
خیلی شاعرانه ترجمه شده کتاب، به حدی که دلو می‌زنه!
نمیگم زیبا نیست، زیباست، انصافا جملات و صفحاتی در کتاب بود که شاید مثلش رو توی آثار دیگه‌ای نخونده بودم، اما دیگه خیلی شاعرانه بود، خیلی جملات غیرعامیانه داشت، خیلی اذیت شدم!
یا شاید هم سواد کافی برای درک عظمت کتاب و زیبایی نثرش رو نداشتم! :)

احساس می‌کنم هرکسی این نوشته رو بخونه، کلا منو بلاک کنه! چون تقریبا تمام نقدهای این کتاب، ازش تعریف کردن! :))
اما باور کنید تا جایی که تونستم ارفاق کردم! می‌تونستم با بیانی تندتر بنویسم و بیشتر بتوپم! :))

سرتونو درد نیارم، نه هسه نویسنده‌ی منه، نه سیدارتها کتاب منه، و نه سروش حیبی مترجم منه!
من مال این دنیا نیستم! :))
متاسفانه دو کتاب دیگه از هسه دارم که چون پول دادم طبیعتا مجبورم بخونمشون! :))

توصیه می‌کنم به حرف‌های منِ بی‌سواد اکتفا نکنید، نظرات سایر دوستان رو هم بخونید، و خودتون کتاب رو ارزیابی کنید.
من ولی خوشم نیومد! دو ستاره بهش میدم...

I read this book yet again today, and discovered another layer of truth. A masterpiece that's written in such a simple language, the book deals in great depth with some of the most complex philosophical, spiritual, and psychological themes, without having to get into intricate framework that these areas typically demand in order to achieve something meaningful.

This is the story of Siddhartha. The story of a full circle of life. The story of everyone; each one of us. The story of a stream of constant realization that creeps in each one of us as we age; of the things in the past, and the emotions attached, and the balance in the larger ecosystem; all that we did not understand until we switched places to be the one on the other side.

This is a story of the complexity in the simplicity of life, and a story of the simplicity in the complexity of life. A story of growing younger in terms of knowing nothing, and a story of growing older in terms of knowing more. A story of how important friendship and companionship are; and a story of how worthless the attachments in the large scheme of overall life are. The story of a meeting place of Atman & Parmatman, and the story of the place of their separation. The story of quest for knowledge, and the story of living in ignorance.

Pure, melodic, poetic, this book should be one of the first ones on the list for every serious reader.

(Book 717 from 1001 Books) - Siddhartha. Eine indische Dichtung = Siddhartha, Herman Hesse

Siddhartha is a novel by Hermann Hesse that deals with the spiritual journey of self-discovery of a man named Siddhartha during the time of the Gautama Buddha.

The book, Hesse's ninth novel, was written in German, in a simple, lyrical style. It was published in the U.S. in 1951 and became influential during the 1960's.

سیذارتا - هرم��ن هسه (اساطیر، فردوس) ادبیات آلمانی؛ تاریخ نخستین خوانش: ماه دسامبر سال 2007میلادی

عنوان: سیذارتا؛ هرمان هسه؛ مترجم: پرویز داریوش؛ تهران، پرنیان، 1340، در 160ص؛ چاپ دوم تهران، آبان، 1355، در 160ص؛ چاپ دیگر تهران، فرزان 1362؛ تهران، اساطیر، 1367، 1373؛ چاپ ششم 1375، در 134ص؛ چاپ هفتم 1381؛ چاپ یازدهم 1394؛ موضوع داستانهای نویسندگان آلمانی زبان - سده 20م

مترجم: امیرفریدون گرکانی؛ تهران، فردوس، 1373؛ در 155ص، چاپ سوم 1376؛ چهارم 1381؛ ششم 1385؛ چاپ هفتم 1387؛ شابک 9645509114؛ چاپ هشتم 1388؛ شابک 9789643204143؛ تهران، جامی، 1392، در 152ص؛ شابک 9786001760884؛

مترجم: محمد بقایی؛ تهران، نشر آرمین، 1374، در 225ص؛

مترجم: پرویز چشمه خاور؛ تهران، نشر گلپونه، 1376، در 167ص؛ شابک 9646663044؛

مترجم: سروش حبیبی؛ تهران، ققنوس، 1385، در 174ص؛ چاپ دوم 1386؛ چاپ سوم 1387؛ شابک 9789643116286؛ چاپ دیگر تهران، ماهی، 1394؛ در 144ص؛ شابک 9789642092338؛

هشدار: اگر میخواهدی خود کتاب را بخوانید، از خوانش ریویو خودداری فرمایید

سدهرتها (سیذارتا)، داستان برهمن زاده ی جوانی است، که به همراه دوست برهمنش، برای جستجوی حقیقت، و دانستن وظیفه ی انسان در زمین، خانه ی پدر و مادر را ترک میگوید، به مرتاضان جنگل میپیوندد؛ در جنگل، به فن ریاضت و تفکر، به شیوه ی مرتاضان، میپردازد، میکوشد تا نفس، و موانع راه نیل به حقیقت را، در خود از بین ببرد؛ ولی هرچه بیش، پیش میرود، و هرچه بیشتر نفسش را تحت انقیاد درمیآورد، میبیند به همان اندازه، از حقیقت به دور افتاده است؛ میفهمد که ریاضت، راه وصول به مطلوب نیست؛ در آن هنگام میشنود، که کسی به نام «گوتاما» یا «بودا»، به آخرین مرحله ی کمال انسانی رسیده، موعظه میگوید، مردم، به دور او گرد آمده اند؛ «سدهرتها» و دوستش، برای دیدن بودای اعظم، گروه مرتاضان را ترک میکنند، آنها «بودا» را میبینند، و از مشاهده ی پیکر، رفتار و طرز نگاه او، شگفت زده میشوند؛ به مواعظ آن دانشمند یگانه، گوش فرا میدهند؛ «بودا» از درد و رنج سخن میگوید؛ جهان را جز رنج نمیبیند؛ دوستش در همان مجلس، سوگند وفاداری به «بودا»، یاد میکند؛ ولی «سدهرتها» به گفته ها و آموزه های «گوتامای بودا»، باور ندارد؛ روز دیگر، «بودا» را از اندیشه های خود آگاه میکند؛ به «بودا» میگوید: رستگاری چیزی نیست که بتوان با آموزش، آن را به دست آورد؛ از آن به بعد، خواهان خویشتن خود میشود؛ در صدد نفی نفس خویش برنمیآید؛ از روسپی شهر، درس عشق و لذات را فرا میگیرد؛ با بازرگانی، دوست و همکار میشود؛ باز، همه چیز را کنار میگذارد، و در صدد خودکشی برمیآید؛ میخواهد خود را به رود بیندازد؛ از رود، صدای آواز «ام» یا «روح کلمات» را میشنود؛ بخواب میرود؛ پس از بیداری، نیروی دیگری در خود مییابد؛ همه چیز زیبا، خوب و دوست داشتنی، شده است؛ در کنار رود میماند؛ شاگرد قایقران پیری میشود؛ قایقران، فن گوش فرادادن به آواز رود را، به او یاد میدهد؛ همسرش، پسرش را پیش او میآورد؛ اما همسرش، با نیش ماری مسموم میشود؛ «سدهرتها»، با آمدن پسر، خود را شاد مییابد؛ ولی ناصبوری پسر، زندگی او و قایقران را بهم میزند؛ آنگاه روزی پسر، پدر را به باد دشنام میگیرد، و کلبه را ترک میکند؛ «سدهرتها»، برای یافتن پسر، میخواهد از رود بگذرد؛ رود به او میخندد؛ او آواز و هزارآواز رود را میشنود؛ به جنگل میرود، تا با ابدیت و وحدانیت جهان یکی شود؛ در راه، دوستش «گوویندا» را، پیر و سالخورده میبیند؛ با بوسه ای، او را از جاودانی و یگانگی جهان، باخبر میکند

تاریخ بهنگام رسانی 28/05/1399هجری خورشیدی؛ 07/05/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی

"Não habite no passado, não sonhe com o futuro, concentre a mente no momento presente."
BUDA

Started strong, but I got incredibly bored quickly.

Hesse nos invita a sumergirnos en un viaje de espiritualidad de la mano de un joven que persigue como fin único la iluminación y que para alcanzarla tendrá que conocer diversos maestros, renegar de ciertas doctrinas, experimentar la renuncia tanto como la fiebre por lo carnal antes de poder concretar su ascenso hacia una paz divina.

Siddhartha, quien da título a la novela, es un joven nacido en el núcleo de una familia hindú con un destino trazado para él desde su nacimiento. Entre rezos y sacrificios en los que destaca, lo han cultivado y guiado con la esperanza de que algún día sea un brahmán, un sacerdote, como lo es su padre. Sin embargo, ansioso por una sabiduría que no cree hallar en ese modo vida, renuncia al camino determinado para él para convertirse en un samana, un peregrino sin posesión alguna.

De este camino de carencias materiales, enfocado en el ayuno, el pensamiento y la espera, acabará también desligándose para hundirse en el mundo de la pasión carnal, los bienes que se acumulan y los vicios que corroen el espíritu hasta renunciar una vez más a esa versión de sí mismo para emprender nuevamente el viaje hasta toparse con un singular maestro. Siddhartha es, ante todo, un hombre que rehúsa la palabra y la doctrina y busca la iluminación en la experiencia llegando a acumular muchas y muy diversas de éstas.

El viaje en que se nos permite acompañarlo es una crónica sencilla pero espiritualmente relevante acerca del despertar al mundo, la verdad de éste y la de uno mismo. Constituye una lectura que, aunque breve y ligera, esconde un mensaje que no debe subestimarse.

Ich habe immer etwas Scheu davor, meine Lieblingsbücher aus der Jugendzeit nochmals zu lesen. Die Gefahr des Missfallens würde in diesem Fall schwerer wiegen als bei Erstlektüren. Wie bei vielen Anderen auch, stand Hermann Hesse ganz oben auf der Lieblingsautorenliste zu Schulzeiten, zumal meine Deutsch-LK-Lehrerin ihn rigoros ablehnte, was schon alleine Grund war, Hesse als Widerstand zu mögen. Was fasziniert die Jugend auch heute noch an Hermann Hesse? Ich denke, es liegt an seiner Linie, aus jedem Werk einen Entwicklungsroman zu machen. In Lebensphasen, in denen Selbstfindung und Persönlichkeitsentdeckung hoch im Kurs stehen, inspirieren Hesses Figuren einfach. Ob man nun unter dem Schuldruck leidet wie Unterm Rad, ob man wie Goldmund offenen Herzens mit allen Sinnen die Welt entdecken will, ob man sich mehr als intellektueller Denker wie Narziss sieht, als einen Einzelgänger wie der Steppenwolf oder als spirituell Suchender wie Siddhartha.

Mich hatte vor 31 Jahren bei erstmaligen Lesen besonders der Anfang fasziniert, wie Siddhartha als junger Brahmane in jeglicher Hinsicht die beste Schule des Lebens bekommt und dann trotzdem von zu Hause ausbricht, um sich auf die Suche nach dem Sinn des Lebens zu begeben (er nennt es das Atman, das in jedem Menschen steckt). Und nun, was sagt mir das Buch nach so vielen Jahren? Im Grunde bin ich einen ähnlichen Weg wie Siddhartha gegangen, habe mich Glaubensgemeinschaften angeschlossen, wieder von ihnen entfernt und lebte bei den „Kindermenschen“, also in einem Alltag mit Beruf und Familie und dem Streben nach allerlei Irdischem. Doch jetzt stehe ich wie Siddhartha an einem Wendepunkt, wie er vor dem Fluss beim Fährmann Vasudeva, habe Vieles zurückgelassen und lerne in Therapien achtsam zu leben. Erstaunlich, wie viel Buddhismus sich in dem ganzen Coaching- und Therapieprogrammen heutzutage befindet. Eine der zentralen Aussagen des Buchs ist, dass man Weisheit nicht erlernen kann. Wissen schon. Aber Weisheit muss man erfahren und erleben. Da helfen keine Bücher. Man muss es tun. Aber man braucht Wegbegleiter, die einem zu diesem Tun hinführen. Und ein solcher Wegbegleiter ist dieser Klassiker von Hermann Hesse, der vor gut 100 Jahren veröffentlicht wurde. Ich bin froh, dass ich es nochmal gelesen und sogar noch mehr gemocht und verstanden habe als vor vielen Jahren. Hermann Hesse schrieb nicht nur für die Jugend, sondern gerade fürs Alter. Denn wie sonst sollte man beurteilen, wie es sich anfühlt, wenn liebgewonnene Lebensabschnitte enden und neue Abschnitte auch wieder einen Zauber enthalten.