„Každý muzikant vám ochotne potvrdí, že orchester môže hocikedy existovať bez dirigenta, ale nikdy nie bez kontrabasu. Celé stáročia sa orchestre zaobišli bez dirigentov. Z hľadiska historického vývoja hudby je dirigent výplodom najmladšej etapy. Devätnásteho storočia. Osobne vám môžem potvrdiť, že dokonca my v Štátnom orchestri hrávame občas celkom po svojom, akoby tam dirigent ani nebol. A stáva sa, že hráme, akoby tam nebol, a ani on sám si to nevšimne.“
(Patrick Süskind: Kontrabas. Vydavateľstvo SLOVART, Bratislava 2021, s. 6)


Po tomto sebavedomom začiatku monológu kontrabasistu sa s pribúdajúcou hladinou piva v jeho krvi odhaľujú už len ďalšie a ďalšie vrstvy frustrácie spojené s jeho statusom v orchestri aj spoločnosti. Úsmevné a uveriteľné ťažkosti súžitia s rozmerným hudobným nástrojom – ako sa dozvedáme – bránia aj v partnerskom súžití. Monodráma, ktorou hviezda Patricka Süskinda vystrelila, ešte skôr než sa na literárnom nebi definitívne uhniezdil románom Parfum, znesie aj iný papier ako len formát divadelného scenára. Vyšla v mnohých prekladoch, v tom slovenskom od Martina Porubjaka iba nedávno vo Vydavateľstve SLOVART. Po desiatich rokoch sa táto divadelná hra zároveň opäť čerstvo vrátila do Štúdia L+S v hlavnej úlohe s Martinom Hubom.
Knižné vydanie nájdete v pobočke na Blumentálskej (1084095) aj Karadžičovej (1084096).

ჩემი პერსპექტივიდან, მთავარ პერსონაჟს დაბმული ვყავდი თავის სახლში პირაკრული, თან იზოლაციაც მოწყობილი ჰქონია საამისოდ, და ვუსმენდი მის მონოლოგს. კონტრაბასზე ნამდვილაად მეტი გავიგე, საინტერესო იყო მთლიანი მონოლოგიც. ეს პერსონაჟი მთელი ნაწარმოების მანძილზე მაგონებდა მერი შელის დოქტორ ფრანკენშტაინს, ორივე, როგორც ტიპიურ ადამიანს შეშვენის, წუწუნებს იმ პრობლემებზე, რომლებიც თავადვე შექმნეს(ეს, როგორც აბიტურიენტის პათოლოგიური სურვილი პარალელი გაავლოს სხვა ნაწარმოებთან). მიზოგონიური კუთხით განხილული ,,მუსიკალური ქალის" სახეც საინტერესო წასაკითხი იყო, (ეს ისე, სხვათა შორის). წასაკითხად ღირს მოლედ. ჩემგან რეკომენდაცია.

If you are able to get a copy of this book to read, I recommend savoring it. It's not that it's Suskind best work, but it certainly plays a role in his development as a writer of "neurotic character" novels. Oh, and it's impossible to track down. Took me years.

I find it hard to imagine this being a play, considering the lone character sitting in a room with his bass, going on and on rather obsessively about his instrument and sipping beer. It feels more like a short story, similar to his novella The Pigeon. There is a Hamsun-esque neurotic tic flowing through this book--first THIS!, then no, THAT!, then maybe THIS!, but no, maybe THAT!. Uncertainty and anxiety reside at the core of the work, and if we are to run with the main character's analogy that the bass is the fundamental platform on which all music is created, then we have a dilemma: the foundation is not so secure afterall. Not a new idea, but certainly an interesting paradox. The insecure bassist, the most secure and foundational of instruments.

A good, thought provoking read.

رواية مسلية وجدت فكرتها غريبة جديدة لكن ليست غريبة إن كتبها زوسكند وهو الذي كتب العطر ..

ضايقني فقط انني لم اعرف بعض الكلمات اسماء الالات الموسيقي والسيمفونيات حتى اتابع القراءة بتركيز لكن ليس خطأ الكاتب وانما هي ثقافتي الموسيقية البسيطة..

جميلة

3,5*
#readgermanbooks2020

“O contrabaixo é o instrumento mais horrível, mais pesadão, mais deselegante que jamais houve. Até parece um sátiro.”

Não fosse eu aquela pessoa que conseguiu a proeza de ter negativa a Educação Musical, aquela que não sabe distinguir um Mi de um Si, e teria apreciado ainda mais este conto sobre um dos meus instrumentos musicais preferidos. Aqui, o instrumento é, antes de mais, o ponto de partida para um monólogo que, às vezes, se transforma em diatribe. Por outro lado, é um símbolo para frustrações e sentimentos de inferioridade; é a parte aparentemente menosprezada da orquestra que, por sua vez, é uma miniatura da sociedade, com as suas invejas, conflitos e mesquinhices.
É um conto com quase tantas camadas como páginas, que aqueles que sejam mais melómanos do que eu conseguirão decerto analisar com maior profundidade.

«Il contrabbasso è lo strumento più disgustoso, tozzo, inelegante che sia mai stato inventato. Non è uno strumento, è un mostro. A volte vorrei fracassarlo. Segarlo a pezzi. Spaccarlo. Triturarlo, schiacciarlo e polverizzarlo e... farlo fuori in un camion con il carburatore a legna! No, proprio non posso dire di amarlo. E poi è orribile da suonare...»

In questo breve ma serrato monologo sono racchiuse tutte le frustrazioni di un contrabbassista, impiegato stabile nell'Orchestra di Stato, che, come ogni "strumentista", per esprimere la propria arte ha sempre ed inevitabilmente bisogno di questo intermediario, che alla lunga finisce con il diventare una presenza costante nella sua esistenza, in una sorta di relazione morbosa di cui è impossibile liberarsi.
Il protagonista vive un rapporto di amore ed odio con il suo contrabbasso, questa presenza ingombrante e dominatrice, a cui si rivolge quasi come fosse cosa viva. Come ad una persona.
Lo detesta, ma non può farne a meno. Perché a lui ha dedicato tutto, perché senza di lui non è niente.

Poche pagine che si leggono tutte d'un fiato, parole che toccano le corde dell'anima.
Musicisti o no.

Gizemli bir yazar olan Patrick Süskind, en az Koku kadar etkili bu metinde bir kontrbas sanatçısının önemli bir konser öncesi kendi iç dünyası ile hesaplaşmasını anlatıyor.

Bu anlatım o kadar etkili ve güzel ki bir yandan text'i okurken bir yandan da kitapta konu edilen müzikleri de merak ediyorsunuz. Bir süre sonra kulaklığımdan gelen kontrbas sesleriyle ve çalma listeme eklediğim bir çok yeni müzikle kitabı bitirdim. Metin beni kontrbas için yazılmış eserlerin içine taşımıştı !

The German Patrick Süskind is well known for many of us due to his brilliant literary work Das Parfum (Perfume: The Story of a Murderer) adapted to the cinema not long ago. What several people don't know is what is beyond that. Süskind, a said to be reserved man wrote other works such as the play I present you today, maybe it can sound very differently to who loves his most famous novel, but Der Kontrabass (The Double Bass), a dramatic monologue probably will reminds you of something. While in the Perfume we were seduced by scents, in this fascinating play we are seduced by sounds.

Narrated by a musician who plays double bass in a orchestra, he is sit somewhere in his soundproof house while he drinks beer constantly and talk. The double bassist tells us after all about the instrument he plays and how it has repercussions in his life. There are many references to classical music and to techniques of a musician but somehow you pass thought theme easily, because they are presented in a very soft way, as well as all the names of compositors he mentions. I must be honest, I read the book in some hours and spend most of the time listening to the compositors and works he mentioned, I guess it worked pretty much as the soundtrack.

I had no idea what the book would be like and surprised me very much to enjoy the lightness of how it can be interpreted. In some way it’s amusing to know how the double bass influences his existence, as for the relations with women or just how he prefers to care more about it than about himself. In addition, he refers his frustrations due to his situation in the orchestra, how he thinks that a double bass is an essential piece in a orchestra but how he is neglected and thrown to the farthest place in the orchestra’s space and how barely audience look at him. He secretly loves the soprano Sarah whom he thinks that most likely never noticed him and aims to claim for her attention probably screaming in the middle of a musical performance, projecting her to the fame with such audacity, making everyone notice her beautiful voice and make her the principal soprano and proclaim himself it as a historical day and probably be fired in the ending because he is just a double bassist.

He compares the orchestra with human society, since he feels despised due to his post in the orchestra and in society the individuals that do the most degrading jobs are the most despised by the others and he do think the double bassists are the ones who need more strengthens by many levels. With this he makes a accurate critic to the modern society.

After all this is also a book about music and I shall end here with a very thoughtful idea, music is eternal and untouchable, music is at a level we can't reach. There might exist wars in the world but music would not be a war, it helps people to reunite, because music have the ability to change minds and to touch hearts and to reproached hurt souls.

İlk sayfalarda ne kadar da sıkıcı demeye yeltenirken bitirdiğimde "vay be ne güzelmiş" dedim. İlginç.

این نمایشنامه، مصاحبه‌ای خیالی با یک نوازنده‌ی کنترباسه که زندگی نسبتا یکنواختی رو سپری می‌کنه.
من قبل از برداشتن این کتاب به هیچ وجه درباره‌ی موضوعش، یا اینکه «اصلا کنترباس کدوم ساز بود؟» کنجکاو نبودم. خلاصه‌ی کتاب به نظر خیلی معمولی میومد. این هنر نویسنده رو می‌رسونه که توی این صفحات محدود منو نشوند پای چنین موضوعی و کاری کرد یک‌نفس تمومش کنم. باید اینو بگم که اگر پیش از این ۳ کتاب از پاتریک زوسکیند نخونده بودم (کبوتر، آقای زومر و پرفیوم)، شاید اینقدر از این کتاب لذت نمی‌بردم. درواقع خوندن آثار قبلی باعث شد که انتظار درستی از این کتاب داشته باشم، و البته ناامید هم نشدم. بنابراین پیشنهاد می‌کنم قبل از کنترباس، کتاب‌های معروف‌تر نویسنده خونده بشه.

وقتی هیچ نسخه‌ی صوتی و متنی از کتاب به انگلیسی روی اینترنت پیدا نکردم تقریبا ناامید شدم که بشه به زبونی غیر از آلمانی بهش دسترسی داشت، اما در کمال تعجب ترجمه‌ی فارسیش رو تونستم راحت پیدا کنم. ترجمه‌ی نسبتا خوبی هم هست از حسین منصوری.

مع قراءة هذه المسرحية، أكون قد انتهيت من قراءة جميع أعمال زوسكيند المترجمة إلى العربية، ومعها تترسخ مكانة زوسكيند عندي ككاتب قدير ومبدع رغم بساطة أسلوبه وخلوه من التعقيد السردي مع عمقه ودلالاته وقابليته لإسقاطات متعددة ومختلفة
تمثل المسرحية، برأيي، حالة من الشغف التي تصل لحد الهوس بين عازف كونترباص والآلة التي يعزف عليها
حيث يحاول زوسكيند توصيف حالة الشغف هذه من خلال مونودراما تتناول معظم مناحي حياة هذا العازف البائس الذي يقرّ بأن هذه الآلة الهامشية في فرقة الأوركسترا هي سبب جعله عازفا هامشيا في الفرقة، بل كائنا هامشيا في الحياة، لكنها تمنحه الأمان الوظيفي، والحياة المستقرة، والعزف عليها هو العمل الوحيد الذي يجيده، والموهبة الوحيدة التي يمتلكها والتي تتناسب مع قدراته وطموحه (إن كان ثمة طموح لديه)
رغم الكم الهائل من المعلومات الموسيقية التي تضمنتها المسرحية والتي لا يهضمها شخص معدوم الثقافة الموسيقية مثلي، إلا أن السرد جميل وذكي وغير ممل، يجعلك تندمج فيه وتنسجم معه
بعد الإنتهاء منها، تمنيت لو أني أتمكن من مشاهدتها على خشبة المسرح...

ترجمهٔ خیلی بده اجازه نداد که بتونم بیشتر از نصف کتاب رو بخونم..... تمامی اصطلاحات موسیقی رو غلط ترجمه کردن... اسم آهنگسازها هم اشتباه ترجمه شده. زمانی که هیچ اطلاعاتی از موسیقی ندارن چرا دست به ترجمه می‌زنن و کتاب رو نابود می‌کنن.