eu tenho a teoria de que o emil cioran sofria de fibromialgia e nunca foi diagnosticado

كتاب مليء بالسخط والدناسة لنفسه والعالم والإله ،مادة خصبة ودسمة تغذي الملحدين فتشبع جوع غرورهم قبل تغذية اللغة
عجيبة قدرة سيوران في ربط الامور والصراخ بالكلمات متغنيًا بشدة عجزه عن السعادة فدائمًا نصوصه كانت مثقلة باليأس والتشاؤم

أكرر وراء بيكيت: في خرائِبكَ أشعرُ بالأمان.
كتب هذا الرجل تُقرأ مِراراً، ما أن أشرعُ بإعادة القراءة حتىٰ تُستدعىٰ السيدة دهشة، تأتي العزيزة، المُقلة في الظهور(المقلة جداً) مُسرعةً وعن طيب خاطر.

“Her esaslı tecrübe uğursuzdur: Varoluşun katmanlarında bir kalınlık noksanlığı vardır; bunları kazan yürek ve varlık arkeoloğu, arayışlarının sonunda boş derinliklerle karşılaşır. Görünümlerin zırhını boş yere özlemle arayacaktır.”

“Etrafımıza saçtığımız kelimeler oranında ölürüz... Konuşanların sırrı yoktur. Ve hepimiz konuşuruz. Kendimize ihanet eder, kalbimizi teşhir ederiz; her birimiz dile gelmezliğin celladıyızdır; her birimiz sırları, en başta da kendi sırlarımızı yok etmek için yırtınırız.”

“Kendimizinki hariç her acı, bize meşru ya da gülünçlük derecesinde anlaşılır görünür; böyle olmasa, duygularımızın değişkenliği içinde tek sabit şey matem olurdu. Fakat yalnızca kendimizin matemini tutarız. Eğer etrafımızda sürünen sonsuz sayıdaki can çekişmeyi, birer gizli ölüm olan bütün hayatları sevip anlayabilseydik, acı çeken varlık sayısında kalp gerekirdi bize.”

“Hayat, burukluğun tahrip ettiği bir mucizedir.”

Berbat iç karartıcı depresif safsatalarla dolu ve kötü çevirisi nedeniyle zor okunan bir kitap

I love Cioran's writing but confess that he makes me laugh out loud, much in the same way that de Sade's attempts to shock raise a chuckle and the Handsome Family's modern American Gothic appeal to my Irish/English sense of the ridiculous. I simply cannot take him seriously, and for the reader, such an attitude becomes liberating: you can simply revel in the use of language and the daring with which he expresses the most life-negating ideas. They become hilarious, a joy to read. A delight.

Aydınlanmanın Diyalektiği’nin kötü bir karikatürü. Cioran kendisi de biraz zorlasa menkıbeli, firavunlu örnek veren islamcı gazeteci olacak.

Kafka, demiş ya, "Bir kitap, içimizdeki donmuş denize inen balta gibi olmalı," diye. İşte bu kitap da aynen bir balta gibi kafamıza inen kitaplardan. Yazarın Nietzsche'nin Böyle Buyurdu Zerdüşt'ünden fazlasıyla ilham aldığını düşünüyorum bu kitabı yazarken, en azından bende öyle bir izlenim bıraktı. Çoğu cümlenin altını çizerek okudum.

Bu kitabı pozitif bir ruh halindeyken değil aksine olabildiğine depresif hissettiğiniz bir zamanda okuyun derim. Sindire sindire, bolca zaman ayırarak okuyun, aynı Nietzsche okur gibi, yoksa bir şey anlamayıp, yazardan nefret edebilirsiniz.

Çeviri, harikaydı.

"İnsan, intiharı ertelenmiş birisidir: İşte zaferi, tek mazereti." sf 170
"Bir tanrıyı yakışıksızca seven kişi, başkalarını da onu sevmeye zorlar, buna razı olmalarsa onları yok etmeye de hazırdır." sf 9

Awaking from all acceptances, all truths that we keep believing their corrects without any doubt. Witnessing an enormous illusion which people live and seeing how that illusion hides the humanity’s ridiculious. Cioran gives a new form of human by shouting immoralities and lies. He devastates us, he takes to chaous us.

Cioran é o grande deus da inquietação. A sua obra sintetiza magistralmente Montaigne, Nietzsche, Diógenes e Schopenhauer. A obra é crua mas não tem qualquer pretensão de nos criticar. O autor coloca-se ao nosso lado; é um de nós. Revela-nos a impossibilidade do ser humano se realizar. O seu caminho é sempre interrompido pelos grandes males do mundo. Seja a sociedade, seja a vaidade, seja a falta de conhecimento do efémero. Também fala da teologia do nosso descontentamento. A procura por um deus que só conhecemos através de adjectivos mais ou menos generosos. A obra está carregada de um pessimismo avassalador mas que tem propósitos muito didáticos. Cioran é um dos pensadores mais originais da sua geração, não se isola em conceitos densos e prolixos, a linguagem é clara e quotidiana, sem nunca ser vulgar. Desarma-nos, mas não nos desampara.

Poético. Bonito. Transparente.

----


"A sabedoria é a última palavra de uma civilização que expira, o nimbo dos crepúsculos históricos, a fadiga transfigurada em visão do mundo, a última tolerância antes da chegada de outros deuses mais jovens - e da barbárie."

"O abismo chama-nos e nós escutamos a sua voz. Acima ainda permanece tudo o que queríamos ser. Tudo aquilo que não teve o poder de nos elevar mais alto. E, outrora apaixonados pelos cumes, depois decepcionados com eles, acabamos por venerar a nossa queda, apressamo-nos a cumpri-la..."

"Fui, sou ou serei, é uma questão de gramática e não de existência "

[sobre Diógenes]: "Temos que agradecer ao acaso que o fez nascer antes da chegada da Cruz. Quem sabe se, enxertada em seu desapego, uma tentação malsã de aventura extra-humana o teria induzido a tornar-se um asceta qualquer, canonizado mais tarde e perdido na massa dos bem-aventurados e do calendário?"

Ovaj anti-filozof je potpuni pesimista po ubeđenju (jedini lek za spas naših mizernih života je njihov prekid, tj. samoubistvo, ili nešto u tom stilu), ali te brzo zavede sa količinom strasti sa kojom piše. Ateista, koji ne podnosi ni druga ubeđenja - svaki idealizam je izvor ljudske nesreće...

n  "Čim neko povisi glas, svejedno da li u ime neba, javnosti, ili pod kakvim drugim izgovorom, bežite od takvoga: satir vaše samoće, on vam ne oprašta to što živite sa ove strane njegovih istina i njegovih žestina; hteo bi da podelite njegovu histeriju, njegovo dobro; hoće da vam ih nametne, da vas unakazi."n

Sjajno, ovo nije filozofija, ovo je poezija. Kao kad brani korupciju u javnom životu: "Neopterećeni doktrinom, oni idu jedino za ćefom i za interesom, za prilagodljivim porocima, hiljadu puta snošljivijim od pokora koji pričinjava despotizam za načelima; jer sva zla života dolaze od 'koncepcije života'. Savršen političar bi trebalo da se oda temeljnom izučavanju starih sofista ili da uzima časove pevanja: - i korupcije."

I o svom (ne)religijskom stavu piše jako simpatično, mnogo bolje od Hičensa u God Is Not Great: How Religion Poisons Everything:

n  "Pravi vernik se vrlo malo razlikuje od ludaka; ali njegovo ludilo je legalno, prihvaćeno; da njegove zablude nisu obojene verom, oterali bi ga u ludu kuću. Njegova zastranjena pokriva Bog, on ih opravdava. Oholost osvajača nije ništa u poređenju sa neumerenošću bogomoljca koji se obraća Tvorcu...
... Ali. Kako to da je Bog tako bezbojan, tako nemoćan, tako premalo slikovit? Kako to da mu fali zanimljivost, silina, aktuelnost, i da tako malo liči na nas? Ni manje čovekolike, ni sumanito udaljenije prikaze. Kako smo mogli da u nj projektujemo tako bledo svetlucanje i tako neuverljivu snagu? Kud se to rasuše naše sile, kud odoše naše želje? Ko to potroši višak naše životne drskosti?"n

Hvali dosadu, o besposličarstvu piše kao o vrlini: "Besposličari shvataju veći broj stvari i dublji su od prezaposlenih: vidik im ne ograničava nikakav posao; rođeni u večnoj nedelji, oni posmatraju - i posmatraju sebe dok posmatraju. Od besposličenja ničeg slađeg nema: i kad bi smak sveta počeo, ne bih izašao iz kreveta pre vremena."

Uprkos nihilizmu, često nasmeje. Retko koristi anekdote, ali ovu treba citirati:

n  "Desilo se to u čekaonici bolnice: jedna starica mi je pričala o svojim tegobama... Sporovi među ljudima, oluje istorije, - behu sitnice u njenim očima: u prostoru i trajanju samo je njezina bolest vladala. 'Ne mogu da jedem, ne mogu da spavam, plašim se, izgleda da se tu gnoji,' vavoljila je opipavajući svoju vilicu tako važno kao da sudbina sveta zavisi od nje. Ta prekomerna pažnja što ju je jedna oronula torokuša pokazivala prema sebi izazva u meni nešto između straha i gađenja; potom, ne sačekavši svoj red za pregled, napustih bolnicu, rešen da se zauvek odreknem mojih bolova..."n

Ipak, koliko god ovi primeri oduševljavali, Sioran te ubija, polako ali sigurno. Previše je tu crnine i stalnog negodovanja da bi potpuno oduševilo nekog ko ceni nadu: "Društvo nije veliko zlo, ono je pravi pravcati poraz: kakvo glupo čudo da je u njemu moguće živeti! Kada ga čovek, našav se između besa i ravnodušnosti, posmatra, biva mu neobjašnjivo da niko do sada nije razorio to zdanje, da se, sve dosad, ne nađe očajnih i valjanih ljudi, ljudi dobra, da to zdanje poruše do temelja i da mu zatru svaki trag."

Osim neslaganja sa pogledom autora na svet (i na filozofiju - koju prezire), imam problem i sa strukturom Pregleda raspadanja. Sastavljena je od stotinjak kratkih razmišljanja, esejčića, ne dužih od 1-2 strane. Čitajući je u kontinuitetu, doživeo sam je kao skup citata, koji se zaboravljaju nakon zatvorene poslednje stranice. Trebalo bi ga čitati drugačije. Možda u trenucima kad osetiš da ti se u životu pojavljuju radost i nada?

Read it in a bad mood and you'll feel great, read it in a great mood and you'll feel shite.