Bütün kitap bir alıntı...

"Ölüm fazla kesindir; bütün sebepler onun tarafında bulunur. İçgüdülerimize esrarengiz gelir; düşünüşümüzün önünde, berrak ve itibarsız bir halde, bilinmeyenin sahte cazibesi olmaksızın belirir."

"Bütün hakikatler bize karşıdır. Ama yaşamaya devam ederiz çünkü onları oldukları gibi kabulleniriz, çünkü onlardan sonuç çıkarmayı reddederiz."

"İnsanlar, tarihi ve tarihin yüz buruşturmalarını doğurmak için tıka basa alyuvarlarla doldurulmuş kuklalardır."

☀️

Kitapta güzel detaylar var ama onlara ulaşmak için madencilik yapmak gerekiyor.

→ Düşüş, bir doğrunun peşine takılma ve onu bulmuş olmaktan emin olma değilse; bir dogma için duyulan tutku, bir dogmanın içine yerleşme değilse nedir? Bundan fanatizm doğar -insana işgörür olma, peygamberlik yapma ve terör zevkini veren temel kusur-, o lirik cüzzam aracılığıyla ruhlara bulaşır, boyun eğdirir; onları ezer ya da taşkınlaştırır... Bunun elinden bir tek kuşkucular kurtulur (ya da miskinler ve estetler), çünkü hiçbir şey önermezler, çünkü -insanlığın hakikî velinimetleri olan onlar- tarafgirlikleri yok eder ve içlerindeki sayıklamayı tahlil ederler.

�� Etrafınıza bakın: Her tarafta vaaz veren solucanlar; her kurum bir misyonu dile getirir; tapınaklar gibi belediyelerin de mutlakları vardır; yönetimin ise yönetmelikleri... Hepsi de bütün insanların yaşamına çare bulmaya çabalar: Dilenciler ve şifasız hastalar bile buna can atarlar: Dünya kaldırımları ve hastaneler reformcularla dolup taşar. Olay kaynağı haline gelme isteği, her birinin üzerine zihinsel bir karışıklık, ya da kişinin kendi istediği bir lânet gibi etki eder. Toplum - bir kurtarıcılar cehennemi!

→ Her nesil kendinden önceki neslin cellatlarına anıtlar diker. Bir tek kişinin baskın çıkmasına, herkesin mağlubiyetine, yani zafer... İnandıkları andan itibaren kurbanların feda edilmeyi seve seve kabul etmiş oldukları ise bir başka doğrudur.

→ Melankoli, kendi usaresini ve bütün zayıflıklarının diriliğini türettiği zehirlerin ortasında serpilip gelişir. Kendini yozlaştıranla beslenerek, kulağa hoş gelen isminin ardında, Mağlubiyet’in Kibri’ni ve Kendine Acıma’yı gizler…

Cioran'ı çok seveceğimi düşünerek başlamıştım bu kitaba. Birçok düşüncesini desteklesem de sanırım sevmeyeceğim tek bir düşüncesiyle dahi karşılacağımı aklıma getirmediğim için karşılaştıkça şaşırdım, uzaklaştım, anca bitti kitap. Onu okumadan önce sadece katıldığım fikirlerine rastlamışım demek ki sağda solda. Algıda seçiciliğin de bir nebze etkisi var tabii. Tutarlılığı ve açıklayışı çok hoşuma gitti ama. Zaten ayrıldığımız noktalar da birleştiğimiz noktalara kıyasla çok az. Yani tabii ki Cioran'ı okumaya devam edeceğim ama, en sevdiklerim rafıma giremeyecekmiş meğer. Pozitif önyargılı davranmışım okumadan.

On some days, I couldnt't bring myself to read a word of it. On most nights, I couldn't bring myself to read anything else.

"Anyone who speaks in the name of others is always an imposter."

"By all evidence we are in the world to do nothing."

Reading E. M. Cioran's aphoristic musings on the decay of modern society is not easy on the soul, but is made bearable by his beautiful turns of phrase and concise explanations (despite the fact that he uses more ellipses than a teenager on facebook chat). Cioran's essays on human life basically rest on proving its innate absurdity. God is a failure (until he created Bach), enthusiasm for your ideas - any ideas on any subject - leads to nothing but bloody slaughter or despotism and existence is defined solely by the suffering you endure. Yet despite it all, this book was great - beautifully written, darkly amusing in places and interesting - I didn't agree with all, or most, that Cioran said, but I did get immersed in his world and perceptions.

One for fans of existentialism, absurdism, and anything by Samuel Beckett.

"There is more than one resemblance between begging for a coin in the city and waiting for an answer from the silence of the universe. Avarice presides over men's hearts and over matter. Away with this stingy existence! It hoards money and mysteries: purses are as inaccessible as the depths of the Unknown."

What a guy.

From the title A Short HISTORY of Decay, (or Breviario, since I read the Spanish edition) I was expecting some kind of chronology of societal decline. Instead what I got was a raving, excessively self-indulgent pseudo-philosophy about how the world was doomed from the very beginning. This is a text to which the thesis statement is essentially "we're all dust in the wind, life is a disease, all beliefs are lies, suffering is the greatest pleasure, curiosity is the root of evil, being born is the worst thing imaginable, society is destruction, etc. etc.", and which was written by a man so enamored with himself and his skill with prose that the writing abounds in flashy but vague or incomprehensible phrases. The book is so chock full of bogus, hypocritical notions about reality, and they're taken to such a level of extremity that one can't help but laugh at the ridiculousness of it, for the text resembles more the speech of a rambling, mad poet than a dedicated philosopher, since the reader is never given concrete evidence or examples to support the author's claims, and instead if confronted with a never ending series of fancy analogies.

It's a book that revels in its pessimism, appearing like some edgy class report written by an emo teenager, and managing to completely contradict itself through a single phrase spoken at the very beginning: "It is enough for me to hear talk sincerely about ideals, about the future, about philosophy, to hear him say "we" with a certain inflection of assurance, to hear him invoke "others" and regard himself as their interpreter -- for me to consider him my enemy." The author claims we humans are corrupted in our interaction with others, that words ruin us, and that to have strong opinions about things is to be like a false prophet, and to share your ideals is like sharing a disease, but these are beliefs themselves and isn't he doing exactly the same things he rebukes? He forfeits all credibility making these claims for to listen to him would be paradoxical.

This book is, in my opinion, complete garbage and I wouldn't so much as waste my time thinking more about it.

“Monoloğun sınırına, yalnızlığın ucuna varıldığında, -başka muhatap olmadığından- en yüksek diyalog bahanesi, Tanrı, icat edilir. O’nun adını andığımız sürece cinnetinizin kılık değiştirmiş olduğu anlaşılmaz ve… her şey size mubah olur. Hakikî mümini deliden ayırt etmek güçtür; fakat onun deliliği yasaldır, kabul görür; sapıtmaları her nevi imandan arınmış olsaydı, sonu tımarhane olurdu. Fakat bu sapıtmalar Tanrı’nın güvencesi ve meşruiyeti altındadır. Yaratıcı’ya hitap eden bir sofunun çalımı yanında, bir fatihin gururu bile soluk kalır… Nasıl buna cüret edebilir? Sonsuz’u elinin altında zanneden tiridi çıkmış bir yaşlı kadın şimdiye kadar hiçbir tiranın kalkışamadığı bir cüret düzeyine yükselirken, tevazu nasıl bir tapınak meziyeti olabilir?”(s.97)

Sometimes I agree perfectly with Cioran's pessimistic take on everything. Other times his syntax is so twisted I have no idea what he's saying. But mainly I just want to scream at him "Emil, stop acting like a disgruntled pelican!"

نقاش خفيف مع سيوران:

تخْتَلِّس الروح النظر فتموت غرقًا في الخيبة. لم تكن هذه موتتها الأولى؛ فالروح تشهق بالموت وتزفر الحياة كل دقيقة. يُقاس تنفس الروح بتنفس الخنفسانة؛ تأخذ الروح الموت وتزفره على شكل حياة لجميع أعضاء الجسم. يظن الجسم إنه حي. مخدوع الجسم. جُثّة. يكاد الجسم أن يكون مُجرد جسد. ولكن لا يهم، جسم، جسد، جُثّة. بكل الأحوال المسألة أهم من الألقاب والمعنى والشكل. المسألة تفوق الفهم. المسألة تفوق الروح. المسألة مسألة عدم. أن ينعدم الشيءُ فينا. أن نكون نحن بؤرة العدم نفسها. تنعدم الروح داخل الجسم وينعدم الجسم داخل الجسد ويتوارىٰ الجسد داخل اللاشيء. يا لخيبتنا على أنفسنا الضائعة. تتنفس الروح خيباتها.

"قرَفُنا هو الذي يجعلنا نتفرّد. أحزانُنا هي التي تمنحنا اسمًا. خساراتُنا هي التي تتيح لنا امتلاك ذاتنا. نحن لسنا نحن إلاّ بفضل مجموع خيباتنا."

الجسد يبصق قليلًا من الروح عند كُلِّ خيبة.

"هل من روح غير تائهة؟"

ولكن لماذا تتوه الروح؟ الروح تدرك التوهان لحظة إدراكها بانعدام القبول. ليس فقط أنفسنا التي ستبصقنا بل من نحب. الانسان؛ ذاك الكائن الذكي.. لن يقبل غيره على الكرة الأرضية. الروح تتوه عندما تدرك بأن لن يقبلها أحد على ما هي عليه. لن يقبلنا أحد بكل جوانبنا المتناقضة لذلك يصبو الانسان لصداقات عدة؛ لكل صديق وجه. لكل صديق جزء من كابوسه.

"لو تصوّرنا الحريّةَ من جهة تبعاتها القُصوَى لرأينا أنّها تضع حياتنا وحياة الآخرين موضع سؤال: إنها تفضي بنا إلى إمكانيةٍ ذات وجهين، الهلاك والنجاة. لكننا لا ندرك أننا أحرار ولا نقف على حظوظنا أو مخاطرنا إلا في شكل انتفاضات. وإن في تقطع هذه الانتفاضات وندرتها ما يفسر لنا لماذا لم يكن هذا العالم سوى مذبحٍ رديء وفردوسٍ وهمِيّ."

المسألة ليست مسألة حرية. فالحرية كما تقول انت: "مبدأٌ إيطيقي من جوهرٍ شيطاني." المسألة مسألة انسانية. الانسان كائن سخيف ومضحك بشكلٍ هستيري؛ لن يتقبل غيره ولن يتقبل نفسه وان تقبل فهو مذلول وان ابتعد هو مغرور. الانسان لا يعرف أن يفهم إلا انعكاساته السخيفة.

"الانسان هو الكائن الدغمائي بامتياز. (…) العالم كله يعكس لنا ملامحنا. نحن حاضرون أكثر مما يجب بالنسبة إلينا، مما لا يسمح لانعدام كينونتنا قبل الولادة أو بعد الموت بالتأثير فينا إلا كفكرةٍ وللحظاتٍ معدودة فحسب. نشعر بحمى ديمومتنا وكأنها أبديةٌ تفسد لكنها على الرغم من ذلك لا تنضب من حيث مبدأها. لم يُولد بعد ذاك الذي لم يعشق نفسه. حُب الذات شأن كل حي. وإلا فمن أين يجيء الرعب الذي يجتاح أعماق الحياة وسطوحها؟ كلٌّ يرى في نفسه النقطة الثابتة الوحيدة في الكون. وإذا مات أحدهم من أجل فكرة فلأنها فكرتُه، وفكرته هي حياته."

-

رسالة تناقش تناقش تفتت الروح في العالم الحديث. تُناقش انفصالها عن الجسد، عن اختفائها، عن تحللها. رسالة في التحلُّل تبين فلسفة سيوران بالقداسة والانحطاط، فلسفته في العدم والحب والمعرفة والتنازلات وإلخ. يبين لك سيوران كيف نتحلل نحن البشر؛ كيف نكون أحياء يفوقهم الأموات حيويةً ونشاط.

a revelation...life changing...the most readable book of philosophy ever written...pure poetry!

أحب قدرة سيوران على الخوض في أمور عميقة وشائكة في مقالات قصيرة للغاية وأحياناً شذرات، رجل كهذا لابد وأن أوتي جوامع الكلم، الكتاب رائع جداً جداً، إلا أن الترجمة كان من الممكن أن تكون أفضل.