Nothing quite like clearing out the mental and emotional detritus of one phase of life with the neural sandblast-treatment that is some Cioran. Cioran's thought and writing can only adequately be described as 'pleasantly exhausting': no other thinker in the history of Western philosophy has so systematically contemplated the logical endpoints of nihilism, skepticism, pessimism, abnegation, and despair. And yet, published as a collection in 1949, this series of aphoristic essays is far from a Jeremiad for a post-Holocaust Europe and a post-atomic world. Cioran's florid prose cuts to the essence of Being, free of all metaphysical and idealistic baggage - offering a dark and disconcerting reality, perhaps, but one in which even the greatest cynic can finally find some mode of human agency.

Cioran's aphorisms are an absolute tour-de-force of the form. A thinker who unwaveringly focussed his intellectual efforts on one sole problem - life and death itself - for his entire philosophic career, this little book offers a short and powerful insight into the psyche of one of modern Europe's greatest and most captivating minds. For my money, Cioran is the only true heir of Nietzsche; he who presaged not the destruction of systems, but the world after which the systems had already failed themselves - a latterday Diogenes still in search of the honest man.

Such beautiful anger.

Există inimi în care Dumnezeu nu poate privi fără să-şi piardă inocența.

dosta her gittiğimde, hemen hemen her gidişimde bu kitabı alacağım diyorum, sonra almıyorum.

Yahu yıl 2015. Muhtemel çok daha önce görmüşümdür ama nerden baksan on senelik mazim var.
Geçen gün aldım nihayet.

Her kitap iç kitap olacak değil ya.

Güzel başlamıştı, her ateist gibi Cioran da hicvi almış felsefe yapmış, şahane.
Ama inanılmaz süslü yazıyor Cioran ve yemin ederim hiçbir manası yok.

"Ölmekte olduğunu bütün canlılığıyla bilmek ve bunu gizleyememek bir barbarlık eylemidir."

Cioran ne alaka.

"İmandan daha büyük bir feragat var mıdır? İman olmadığında sonsuz sayıda çıkmaza girildiği doğrudur. Ama hiçbir şeyin sonunun hiç bir şeye çıkmadığını; evrenin, hüznümüzün bir yan ürünü olduğunu bile bile, bu ayak sürüme ve kafamızı yere göğe vura vura ezme zevkinden kendimizi niye mahrum edelim?"

Katılıyorum, bayıldım, şahane. Ama reca ediciğim evren nasıl hüznümüzün yan ürünü oluyor gurban olurum sana.

Ben ki sükseli, afili, beylik lafları sever, ben ki ağdalı, ağır biçemi sever; ben ki kapalı, mecazlı, kinayeli anlatımı severim; ben ki hüzünbaz ve hüzünkar bir insanım ne alaka Cioran.

Bana bunu devamında söylese gıkım çıkmaz.

O yüzden yol çok yakınken döndüm. Biraz daha büyyim öyle okurum çünkü bu kadar laf saysam da çok da sevdim. Şiir gibi cümle ama ben felsefe okumayı bekliyorum. Ve Pessoa gibi anlatı kitabı da değil ki alıp bağrına basasın.

And I think of an ideal moralist - a combination of cynicism and lyric ardor - exalted and icy, vague and incisive...

Simply lost interest. Like I live there already.

Hasan Ali Toptaş,  Harfler ve Notalar kitabında bir bölümde:

n  Bir budalanın sırıtışında laboratuvar araştırmalarındakinden daha fazla bilgelik gören, "Beni
cesedimden ayrıran mesafe benim için yaradır." diyen ve bana göre bir başyapıt olan
Çürümenin Kitabı'nda "Nerede tükettin ömrünü? Bir hareketin hatırası, bir tutkunun işareti,
bir maceranın parıltısı, güzel ve firari bir cinnet -geçmişinde bunların hiçbiri yok; hiçbir
sayıklama senin ismini taşımıyor, seni hiçbir zaaf onurlandırmıyor. İz bırakmadan kayıp gittin;
senin rüyan neydi peki?" diye soran Cioran okumak her zaman iyidir. Çünkü onu
okuduğunuzda kendinizi kötü hissedersiniz.n

demişti. Cioran okuma listemdeydi; dolayısıyla Çürümenin Kitabı'ndan başladım kendisini tanımaya. Kitabın %70'ini çizmişimdir, öyle çok metafor, öylesine karamsar cümleler vardı ki; "bunu nasıl yazdın ve beni nerden bu kadar iyi tanıyorsun be adam?" dedim çoğu zaman. Ancak sonlarına doğru arayı aça aça okumaya başladığımı ve ziyadesiyle bunaldığımı fark ettim. Kitap bittiğinde elimde kalan, halihazırda melankolik bünyeme enjekte olmuş daha fazla melankoli, zaten septisizm batağına düşmüş benliğime daha fazla şüphe çamuru oldu. Bu nedenle şu an bunları yazan ve dolayısıyla yaşama uğraşı içinde olan bünyemi biraz zorladığını; benim gibi düşünen herkeste aynı hissiyatı yaratacağını ve mutlu insanlara uygun olmadığını düşündüm kitabın.

Sonunda "quousque eadem?" isimli bir bölüm bulunmaktaydı ve sanırım "neden hala aynı?" gibi bir anlama geliyor. Bunu da Cioran'ın bize bir ironisi olarak görmek istiyorum; zira kitabın başından sonuna, konu başlıkları değişse de aynı karamsar eğilimin sonuna kadar stabil şekilde devam etmesinin bir açıklaması olmalıydı.

Brief review below, but you can read a longer reflection on my blog.

In Pragmatism William James writes that “the potentest of all our premises is never mentioned,” referring to the inborn temperament that so powerfully shapes our individual perceptions. Like a miscalibrated scale, we weigh the objects of the world without perceiving the bias which leads us inevitably into idiosyncrasy, mistaking the subjective for the objective and the relative for the absolute. I couldn’t help but remember this notion while reading A Short History of Decay. In the tradition of Schopenhauer and Nietzsche, Cioran offers up a steaming, heaping pile of unapologetic despair, nihilism, and unbridled misanthropy. No less than Schopenhauer and Nietzsche, he does so with memorable style. I tend to rather strongly disagree with Cioran on most things (having a fairly phlegmatic temperament myself) and there are limits to my tolerance for what can feel at times like puerile self-indulgence. But Cioran is so generous and broad in his denunciations that I don’t imagine anyone can read this book and not discover a great deal to appreciate.

Pesimizmin çok daha ötesinde

çok objektif yorumlarda bulunacağım. kitabın başlarında beklentim yüksekti ve heyecanla sayfaları birer ikişer ilerledim hızla. belirsiz bir noktadan sonra cümleler ve paragraflar anlamsızlaşmaya başladı. sürekli okuma yapan biriyim okuduğunu anlamada sıkıntım olmamıştır ve okuduğumu bu kitabın belki de çevirisinden kaynaklıdır hiç anlamadım. sabırla sayfaları okumaya devam ettim. birkaç güzel başlık vardı din ve inançla ilgili, kitabı bir o kısımlarda toparlayabildim. inanç konusunu işlemesini sevdim ve o kısımları okunmaya değer buldum. bunun dışında bana kattığı pek bir şey olmadı. tavsiye değildir.

İnanılmaz bir boyutta karamsarlık var kitapta, ancak esas acı olan şu ki yazarın çok az tezine karşı antitez üretebildim.

Nihilism as a creative act! One of the great books to have by your bedside, just to remind you what kind of world we live in. Superb!