Cioran at his usual self: full of vitriolic hatred written in the most jaw-droppingly wonderful prose. But now, having read many of Cioran's aphoristic works, I wonder: what is the point of this? What is the point of a set of writing that constantly asks the point of it all, of everything but itself? Cioran fetishises his melancholy; he writes pessimist porn. I enjoyed reading it, I highlighted several lines, I marked several of the aphorisms to be reread at some future, uncertain date, but I gained nothing except enjoyment, which is ironic for something which calls itself pessimistic literature. Cioran made a life-work out of this intellectual fodder with no purpose, and would remark that my seeking of a purpose is ultimately just due to my underlying optimism, my underlying, last-grasp belief in meaning. Fair enough.

Finally! I made three starts before I got past the halfway point in this dark little volume. It's not that it is a bad book -- it is, in its mordant way, very amusing -- but I find Cioran's style defies reading more than a page or two at a time. His talent for aphorism is an astonishing thing but does not compel continuous reading and the entire effect, building a case for despair, hopelessness, and self-annihilation, becomes almost a parody of a certain decadent mindset. Ultimately his argument is not convincing, thank the void!, or one would finish the book with a cup of strychnine. I found a sense of humor helps too, since many of the passages are difficult to take seriously. I would love to hear a recording of this book read by, say, Werner Herzog. Passages like "Monstrous dreams inhabit groceries and churches: I have come across no one who did not live in delirum." practically demand his touch. Alternately a Woody Allen reading could be quite entertaining.

I read this mostly because it is often cited as a forebear of Thomas Ligotti's work and, perhaps to deflect some of the accusations of plagiarism, as an inspiration for the first season of True Detective. Certainly Cioran's philosophy bears similarities to those works but surpasses them in both eloquence and deliberate absurdity.

nihilistic to its core.. deliciously wordy, i found myself smiling at some of the sentences because of how perfectly dramatic they were

Cioran believes that as humanity has become aware of the futility of its existence, we exist in a state of non suicide, the only spur to continue living being that we actively make the choice not to commit suicide. he frequently mentions death and the significance of our mortality

I also enjoyed his aphorisms on religion. I wonder what he’d think about its current influence in society

altogether a great read

Oh, Dark Prince of Entropy, Lord of Doom and Despair, your words speak from the annals of Creation into the ears of delirious mortals, lost in the abstractions of life, in the madness of activity, thought and faith, slaves to their glands and to their own ideas or those of others, to God, to State, to love...We bow before your dark banner of Nihil !

Well, it's easy to get the wrong idea about Cioran, his writing is littered with repetitions of the uselessness of life, of your exerting oneself in life, the folly of existence and the courage of the one who is willing to take their own life to end the mad carousel. However, aside from the nihilistic touch which one would want to swat away as just ''depressive'', Cioran simply shines a dirty mirror on the essence of human existence and our perception of reality and comes back with the barest, most stripped down version of it, what we see, we might not like, yet in the end he does speak the truth. We are all just a bunch of evolved apes on spinning speck of earth, tortured by our consciousness of our being human, brought into an indifferent world, assaulted by so many ills, natural or man-made, material or immaterial.

His beautiful poetic writing is a reminder of the simple, dirty truths of life not with the intent of despair, on the contrary to find solace in our ability to see and to endure the absurdity of existence, the crush and alienation that we feel in daily life. Think of it in the way one listens to sad music during a breakup, it's not the goal to amplify it but to distill the feeling, the mirror and echo it back to see it for what it is, to help endure and remove the anguish in your core. Cioran is more hopeful and inspiring in his writing than most self-help, motivation writers, fuck positivity and manufactured HAPPINESS..if you want to be free of your weights, free to be, to live, to endure, to be better, accept the horror of the emptiness that lies at the core, muster your strength in knowing you can endure it and then quit your job, stop following the news, go write some poetry, listen to music, deny the slavery of manufactured abstraction and mine the richness of your inner world.

That being said, he slips into bouts of defeatism and indifference, a disregard for the community of man, in a way that Camus feels far more on point in defining the nature of our being. Cioran's nihilism is individualistic and self-aggrandizing at times, he also has slight outbursts of misogyny and nationalistic essentialism (''the spirit of a Frenchman'' lol) I can defo see edgy teens going for him or edgy internet trolls justifying their ''damn it all to hell attitude'' but also falling into dangerous traps in doing so.

Kendi içine mıhlanmış kinik bir rüyayı anlamaya çalışmak. Cioran kendi inancının bir azizle boy ölçüşecek kadar inançsızı. Duanın küstahlığı metni duasızlık duası olmasıyla etkileyiciydi. Intihar düşüncesinden alıkoyan durumu her an kişinin hayatını sonlandırma gücüne dayandırması ve bunun kendisini seksendört yıl yaşatması da hayatından ilginç bir detay. Hastalıklı bir zamanda okunması karmaşaya yol açabilir. Peki aynı soruları bizde soralım. Nerede tükettin ömrünü? ...senin rüyan neydi peki?.

First, let's consider the book in and of itself. Beautifully written, there's no doubt about that, and beautifully written in the same way as Nietzsche or Kierkegaard. As for the ideas... well, a lot of them are interesting, but at the same time, they're also melodramatic, contradictory, and quite often just silly.

Next, let's consider Cioran l'homme. As a fellow morose bastard, I should sympathize with his general bad vibes, but we should consider that he was a more or less unrepentant fascist and a consistently hateful aristocratic anti-modernist. In my teens I found such ideas bracing, even if I disagreed with them. Approaching 30, I find that my patience for these types diminishes.

Gorgeous but obnoxious, and pretending to philosophy, A Short History of Decay is not a great book, nor is it Cioran's finest. Entertaining enough, but not much of a keeper.

not seeing the appeal. overt fascist muses on decadence. how many motherfuckers died to extinguish this kind of self-obsessed bullshit?

" Kun huomaa olevansa olemassa, on aistimus sama kuin mielipuolella, joka havaitsee oman hulluutensa ja yrittää turhaan nimetä sitä. "

Emil Cioran on yksi minulle tällä hetkellä läheisimmistä ajattelijoista (jos niin voi sanoa) ja Hajoamisen käsikirja saattaa olla suosikkini kaikista filosofisista kirjoista, joita tähän saakka olen lukenut. Cioranin teksti on kielikuvien räiskyvää ilotulitusta ja runomaisesti etenevä teksti saa lukijan välillä hiljaiseksi vain räjäyttääkseen tämän seuraavassa kappaleessa remakkaan nauruun. Nyt kolmannen lukukerran jälkeen tuntuu, että Hajoamisen käsikirja keskustelee lukijansa kanssa siitä, mitä tämä lukuhetkeen itse tuo. Aiemmasta kokemuksesta muistan Cioranin kääntäneen käsitykseni tiedosta, elämästä ja yhteiskunnasta päälaelleen pirstoakseen ne sitten säpäleiksi. Tällä lukukerralla hieman yllätyksekseni löysin tekstistä paljon pohdintaa surusta, ihmiskuvasta, onnellisuudesta, voimattomuudesta ja toiminnasta. Nämä teemat ovatkin pandemian, työtaakan ja Euroopassa mellastavan sodan myötä pyörineet mielessäni.

Suunnitelmani oli ensin tiivistää tulkintani Cioranin ajattelusta edellä mainitsemistani teemoista, mutta Ciorania on hyvin vaikea asettaa mihinkään tiivistelmään. Jaan siis sittenkin joitakin mukaani tarttuneita kohtia.

" Kaikki totuudet ovat meitä vastaan. Mutta me jatkamme elämistä, koska me hyväksymme ne sellaisinaan ja kieltäydymme tekemästä niistä johtopäätöksiä. Missä on ihminen, joka olisi noudattanut - käyttäytymisessään - yhtä ainutta tähtitieteen tai biologian päätelmää, joka olisi tähtien välisten etäisyyksien tai luonnonilmiöiden vastaisessa kapinassaan tai niiden edessä nöyrtyen päättänyt jäädä ikuisiksi ajoiksi sänkyynsä?... ... Toimia voi vain totuutta vastaan. "

" Jotta voisimme ymmärtää ja rakastaa ympärillämme vellovia loputtomia kuolemankamppailuja ja jokaista elämää, johon on kätketty kuolema, meillä pitäisi olla yhtä monta sydäntä kuin on kärsiviä olentoja... ...Elämä on mahdollista vain kuvittelukykymme ja muistimme puutteellisuuden ansiosta. "

" Määrittelemättömyyden ilmausten syntysijoilleen päästäkseen on palattava niiden perusolemukseen tunteiden kautta, hukuttauduttava sanomattomuuteen ja noustava sieltä ylös käsitteet riekaleina. Kun teoreettinen varmuus ja ymmärtämisen ylpeys on menetetty, voi yrittää ymmärtää kaiken omaa itseään varten. "

(itsemurhasta) " Onko salaperäisempää lahjaa kuin voida hallita itseään täydellisesti ja silti kieltäytyä siitä? ...itse Jumalakaan ei pysty siihen. "

" Jos jokin salamyhkäinen maailmankaikkeuden perusperiaate on päättänyt, että kuulutte uhrien joukkoon, olette matkaava läpi elämänne polkien jalkoihinne paratiisin rahdun, joka teihin oli kätketty, ja katseessanne ja unelmissanne piilevä vähäinen innostus on saastuva ajan, materian ja ihmisten epäpuhtaudesta. Lantakasa on oleva valtaistuimenne ja kidutusväline puhujapönttönne. Olette vain spitaalisen kunnian ja kuolakruunun arvoiset. Pitäisikö yrittää kävellä niiden rinnalla, joilla on oikeus kaikkeen ja joille kaikki tiet ovat auki? Mutta pöly ja tuhkakin nousevat tukkimaan teiltä ulospääsyn ajasta ja unesta. Olipa kulkusuuntanne mikä tahansa, askelenne sotkeutuvat, äänenne huutavat vain lokalauluja ja onnelliset ihmiset, nuo sanattoman ironian siunatut pelinappulat, jotka ovat yhtä syyttömiä kuin tekin, tuskin soisivat edes henkäyksensä käydä yli päittenne, jotka roikkuvat itsesäälin täyttämien sydäntenne suuntaan. "

" Meissä on tervettä vain se, minkä kautta emme ole erityisesti oma itsemme: inho meidät yksilöi, suru meidät nimeää, menetystemme kautta saamme oman minämme haltuumme. Vain epäonnistumisiemme summa tekee meistä oman itsemme. "

Cioranin ihmiskuva on pinnan alla myötätuntoinen ja jopa lempeä. Syntymä on pahinta, mitä ihmiselle voi sattua. Loput kyllä kestää. Onnelliset ansaitsevat säälimme, sairaus vie meidät lähemmäs elämää eikä kärsimystä ehkä tulekaan pyrkiä välttämään. Lohduttomuudestaan, synkkyydestään ja kiukkuisuudestaan huolimatta oloni on Hajoamisen käsikirjan jälkeen joka kerta parempi, kevyempi, vapautuneempi ja iloisempi. " Elän sillä vuoret eivät naura eivätkä madot laula. "
____________________________________________________________
(2. lukukerran jälkeen:) Olen huomannut, että annan herkemmin enemmän tähtiä kirjoille, jotka antautuvat käsityskyvylleni vaikeuksitta. Cioranin kynän jäljet eivät kuulu tuohon luokkaan. Nyt Hajoamisen käsikirjan kahdesti kahdella eri kielellä luettuani koen, että Ciorania täytyy lukea kuin runoutta: monta kertaa ja tunne edellä. Joskus sanojen takaa paljastuu jotakin, toisinaan ei ja silloin voi jatkaa eteenpäin. Hajoamisen käsikirja on suomennettu erinomaisesti. Koen, että siinä on todella onnistuttu säilyttämään Cioranin ääni ainakin sellaisena jollaisena se minulle lukematta alkuperäistekstejä (ranskan ja romanian kielellä) on näyttäytynyt.

Hajoamisen käsikirjan teemoja on mahdoton tiivistää tarkasti. Osa siitä on omaelämäkerrallista. Osa on taiteen ja tieteen kritiikkiä. Näiden ohessa Cioran saattaa lukijan läpi ihmiskunnan historian pilkkoen sen kulissit säpäleiksi. Kulissien takaa ei paljastu mitään ja lukukokemus jättää hiljaiseksi.

Cioranin vietyä käsistäni monet maailmankäsitykseni tukipuut keittääkseen niiden hiilloksessa kahvit unettoman yön pitimiksi huomasin oloni yllättäen vapautuneeksi. Kävellessäni palauttamaan Hajoamisen käsikirjan kirjastoon naureskelin kaiken turhanpäiväisyydelle. Koen saaneeni luvan tavoitella asioita ilman minkäänlaisia perusteluja niiden hyödyllisyydestä . Ihmiselle luonteenomasta on etsiä vastauksia ja Cioran kehottaa vakavasti harkitsemaan josko vastauksista viisain ja oivaltavin onkin vaikeneminen.

Video review https://youtu.be/1GhgUyiMvd8

Tarih, bir Sahte Mutlaklar Geçidi'nden, bir İdeal İmalathanesi'nden, bahaneler adına dikilmiş bir tapınaklar dizisinden, zihnin Gayri Muhtemel önünde küçülmesinden ibarettir. Akıl Tanrıçası'nın, ulus, sınıf ya da ırk fikrinin yol açtığı aşırılıklar, Engizisyon'un yada Reform'unkilerle akrabadır.
Yazılı tarih, en az kendisini yaratan olaylar kadar insanlıkdışıdır.

(Kuşkuculuk okulunun kurucusu) Pyrrhon'un yanında, kendimi bir Aziz Paul'un yanında olduğundan daha güvenlikte hissederim; nüktedan bir bilgeliğin, zincirinden boşanmış bir azizlikten daha yumuşak olması nedeniyle...

Bir inanç için acı çekmiş olandan daha tehlikeli varlık yoktur: En büyük zalimler, kafası kesilmemiş mazlumlar arasından çıkar. Acı, güç iştahını azaltmak şöyle dursun, onu azdırır.

Fiiliyatımızın kaynağı, kendimizi zamanın merkezi, nedeni ve sonucu zannetmeye bilinçsizce meyilli olmamızdadır. Reflekslerimiz ve gururumuz, teşkil ettiğimiz et ve bilinç parçasını bir gezegene dönüştürür. Ama yaşamak, kendi boyutlarına karşı körleşmektir... İdeal bir şekilde zihni açık, yani ideal bir şekilde normal insan, içindeki hiçlik'ten başka hiçbir şeye tutunmamalıdır.
Fiiliyatın sürmesine neden olan hiçlik bütün mutlaklardan üstün bir kuvvettir; ölümlülerin ölüme karşı sessiz ortaklıklarını izah eder; yalnızca varoluşun simgesi değil, varoluşun ta kendisidir bu hiçlik; her şeydir. Ve bu hiçlik, bu bütün, hayata bir anlam veremez, ama hiç değilse hayatı, olduğu hal içinde sürdürür.

Hayata sarih bir anlam verin: Hemen o an cazibesini yitirir. Hedeflerindeki belirsizlik onu ölümden üstün kılar.

Ölümün önbelirtisi olan her şey, hayata bir yenilik meziyeti katar, onu dönüştürür ve büyütür. Sağlık, hayatı olduğu halde, kısır bir kimlik içinde muhafaza eder; oysa hastalık bir faaliyettir, insanın sergileyebileceği en yoğun faaliyet; hareket göstermeksizin bol bol enerji sarfetmektir, tamiri imkansız bir gök pırıltısını düşmanlıkla ve tutkuyla beklemektir. Ağır hastalar hiç sıkılmazlar: Hastalık içlerini doldurur, tıpkı büyük suçluları vicdan azabının beslemesi gibi.
Sağlık: Dine karşı kesin silah. Ölümsüzlük iksirini icat edin: Geri dönüşsüz bir biçimde ortadan yok olurdu sema.

Sıkıntıyı hiç bilmeyen kişi, çağların doğuşundan önceki dünyanın çocukluğunda bulunmaktadır hala. Selamet, şarkının ölümüdür, sanatın ve ruhun yadsınmasıdır. Bir ruh, sadece üzerine aldığı tahammül edilemez şeyler'in miktarıyla büyür ve telef olur.

Hayatla dolup taştığı için, Şeytan'ın bir sunağı yoktur: İnsan kendini Şeytan'da çok fazla bulduğu için O'na tapamaz; ondan bilerek nefret eder; kendinden yüz çevirir.

Uğraşsızlar uğraşlılardan daha çok şeyi kavrarlar ve daha derindirler: Ufuklarına sınır çeken hiçbir meşgale yoktur; sonsuz bir Pazar günü doğmuş olan onlar, seyrederler-ve kendilerini seyrederler.

Kant'ta artık hiçbir insani zayıflığı, hüznün hiçbir hakiki vurgusunu göremez hale geldiğim an felsefeden yüz çevirdim; Kant'ta ve bütün filozoflarda...Müzikle, mistik pratiklerle ve şiirle karşılaştırıldığında, felsefi faaliyet, sadece utangaçlarla ılımlıların gözünde itibarı olan şaibeli bir derinlikle ve azalmış bir canlılıkla ilgilidir. Hem zaten felsefe-gayri şahsi endişe, kansız fikirlere sığınma- hayatın baştan çıkarıcı taşkınlığından kaçanların yoludur. Varoluşun içinden açıklamalarla sıyrılınamaz, buna ancak maruz kalınabilir. (Bu cümlelerine rağmen Cioran, bu kitapta yaptığı gibi felsefe yapmaya, uzun yıllar boyunca felsefe kitapları yazmaya devam etmiştir; hayatın ironisi, kimseyi affetmiyor-FNK)

Bütün insanlar zorunlu olarak hem haklı hem haksız olduğu için, her şey aynı zamanda hem gerekçeli hem akılsızca olduğu için, artık taraf tutmayan kişi, kendi adından ve önyargılarından vazgeçmeli, kimliğini ayaklar altına almalı ve yeni bir hayata başlamalıdır; yurtsuzlaşmalı ve sürgünlüğün, keyfince köksüzleşmenin safhalarını birer birer yerine getirerek kimsenin çekinmediği biri haline gelmelidir; "samimileşmiş Sokrates" olan Diyojen gibi.

Hayat, süreye sofuca inanmaktadır; rakseden bir ebediyet duygusu, kendini aşan ve güneşle rekabete giren zamandır...

Cesur ve korkak, kendine hayran bir bilincin en üst noktasına varmışlardır: Birine karşı her şey fesat tasarlamaktadır, diğeri için ise her şey lehtedir. Cesaret ve korku, hayata densizce bir anlam ve ağırlık vermekten, şeyleri nesnel bir akış içinde tahayyül edememekten ibaret olan o aynı hastalığın iki kutbudur.

Zeka ancak inançların kuruduğu, yasa maddelerinin ve davranış buyruklarının gevşediği, kuralların yumuşadığı dönemlerde serpilir.

Yalanlar hiyerarşisinde hayat en ön yeri işgal ediyorsa, hemen ondan sonra, yalan içinde yalan olan aşk gelir; aşkta kendimize başkasında bir vekil buluruz. Bir ayin gibi tasarlanan aşk, hükümran zekayı aptallığın imparatorluğuna teslim eder.

Bizim hayatımız diye adlandırdığımız şey, (benimsenip eskimişler yerine) yapay bir biçimde işlenen sözün yardımıyla durmaksızın modalar yaratılmasıdır; uyduruk sözlerin bu hızlı çoğalması olmasa, son nefesimizi, içinde tarihi ve maddeyi yok edecek bir esnemeyle vermemiz gerekirdi.

Hakikatlerim coşkumun veya hüznümün sofizmleridir. Var olurum, hissederim ve anın keyfince -ve kendime rağmen- düşünürüm. Zaman beni oluşturur; beyhude yere ona karşı çıkarım -ve olurum. Temenni edilmemiş olan şimdiki zamanım cereyan eder, bende cereyan eder; hükmedemediğimden, yorumlarım onu; düşüncelerimin kölesiyimdir, onlarla oynarım, tıpkı mukadderat soytarısı gibi...

Kendisinin de itiraf ettiği gibi Paris Napoléon'u "kurşundan bir manto" gibi bunaltıyordu: On milyon kişinin canına mal oldu bu.
Hayalci fatih, insanların başına gelebilecek en büyük uğursuzluktur; acayip tasarılardan, zararlı ideallerden, tehlikeli hırslardan etkilendikleri için, onu alelacele ilahlaştırırlar yine de.
Belirgin bir kavrayış ya da şeffaf bir ilah önünde soğukkanlı olan kalabalık, doğrulanamayanın ve sahte esrarın etrafında tahrik olur. Tutarlılık adına hiç ölen olmuş mudur ki?
Her nesil kendinden önceki neslin cellatlarına anıtlar diker. Bir tek kişinin baskın çıkmasına, herkesin mağlubiyetine, yani zafere inandıkları andan itibaren kurbanların feda edilmeyi seve seve kabul etmiş oldukları ise bir başka doğrudur. İnsanlık sadece kendini telef edenlere tapmıştır.

Gerileme, bilincin etkisi altında murdar olmuş içgüdüden başka bir şey değildir. Zihnin ışıl ışıl laneti tarafından yürütülmeyen her fiil, atadan kalma alıklığın bir kalıntısını temsil eder. Ruhu güce ve hakimiyete susamışlıkla dolu insanlığın manevi kaynakları kurumaktadır; gerileme ilk önce sanatta gösterir kendisini: Bir gün bir Bach ya da Shakespeare'e bir rakip çıkartacağının hiçbir belirtisi görülmemektedir.

Tüm zamanların en dikkat çekici seçim kampanyacısı Aziz Paulus aracılığı ile Kilise Babaları Akıl'a el konmuştur. Zihnin gururu için en küçültücü tarih, Justinianus'un Atina Okulu'nu kapattırdığı 529 yılıdır; inanmak bir mecburiyet haline gelir şüphe tarihinin bu en acılı anında.

Bir uygarlık tarımdan paradoksa doğru evrim geçirir. Bu iki ucun arasında, barbarlıkla nevrozun kavgası yaşanır. Yanılgılarından kurtulmuş bireye boşluk içinde serpilmek; entelektüel vampire ise uygarlıkların kirlenmiş kanlarıyla susuzluğunu gidermek düşer.

İlahiyat, ahlak, tarih ve her günkü tecrübemiz bize, dengeye ulaşmak için sonsuz sayıda sır olmadığını öğretirler; tek bir sır vardır: İtaat etmek. "Bir boyunduruğu kabullenin", diye tekrarlarlar bize, "ve mutlu olursunuz; bir şey olun ve acılarınızdan kurtulursunuz". Gerçekten de şu dünyada her şey meslek'tir: bizleri doğmadan önce bir makam beklemektedir, kariyerlerimiz annemizin karnında hazırlanır.

Başka şafaklar için fazla yaşlanmış, eski düşlerle bunalan koca tiritler, ütopyaya hepten elverişsiz bezginlik teknisyenleri olduğumuzdan, yeni yüzyılları arzulamayacak kadar fazla yüzyılı anladığımızdan, gırtlağımıza kadar uygarlıkların döküntüsü içine gömülmekten başka yolumuz kalmaz. Zamanın seyri artık sadece tüysüzleri ve fanatikleri cezbeder.

A brilliant masterpiece. Says so much with such artistry. Think - Samuel Beckett and Eugene Ionesco but flavored with full-blown nihilistic humor. Cioran has me convinced by about the first paragraph that life is absurd, God wasted was a complete failure until he created Bach and totally redeemed himself, people who live in monasteries are egotistical because they care more about their own souls than living with the rest of us... only the skeptics and the decadent roman emperors had living figured out because 'all other lives have been chained to the monotony of a vocation' - he says what I am thinking - but with pinpoint precision.

Bleak, yet I cannot help but laugh. His insights pull no punches and he makes absurdism humourous -which is I think redeems the futility of living from the onslaught of suicidal thoughts that barrage the reader on every page. "I am an accident. So what's the point to be serious about life?"

Well, Emil, long time no see ya oul miseriguts. In true paradoxical fashion, it's a testament to Cioran that I've only read three of his books in over a decade, yet consider him among the most cherished authors I've encountered. No matter how much you enjoy a thing, too much can be hazardous.

"Who has not experienced the desire to perpetrate an incomparable crime which would exclude him from the human race? Who has not coveted ignominy in order to sever for good the links which attach him to others, to suffer a condemnation without appeal and thereby to reach the peace of the abyss?"

Wholeheartedly, Emil, just don't go spouting that in the interview, okay?

This is why we stuff people in asylums and label them mad. It's a subtle form of revenge against the audacity of those who expose our collective shame. But fair play to Cioran for being one of the willing few that calls us out on it - but, then again, how help being anything other than he is?

An absolute diamond of a soul.