რისი თქმა შემიძლია... ნიცშეს საკმაოდ რთული თხრობა აქვს. ნამდვილად ახალი კონცეპტი იყო აპოლონური და დიონისური საწყისები ჩემთვის, თითქოს იმას დაარქვა სახელი ნიცშემ, რასაც სიღრმეში გუმანით ვგრძნობდი. ბევრი ასპექტი იყო ამ წიგნში, რომლებიც დარწმუნებული ვარ ვერ გავიგე და თავზე შეუმჩნევლად გადამიარა, ამიტომაც შეფასებისგან თავს შევიკავებ.
როგორც არისტოტელეს მოეწონებოდა, დიონისურსა და აპოლონურს შორის ზომიერების დაცვა ყველაზე მნიშვნელოვანია. კარგია იმის გააზრება, თუ რაოდენ მნიშვნელოვანია დიონისური ქაოსი და ემოცია სასიცოცხლოდ ადამიანისთვის. ყველაფერს ვერ გააანალიზებ და გაარაციონალურებ ადამიანი, და თუ მაინც შეეცდები, ბერძნული ტრაგედიაც მანდ მოგიკვდება.
ნიკოლოზ შენგელაიას სამოციანებში გადაღებული "ელისო" გამახსენდა კითხვისას- კერძოდ, ბოლოსკენ ცეკვის სცენა- უმძიმეს მომენტებში მხოლოდ დიონისური საწყისების გამოთავისუფლებით თუ განიწმინდება ადამიანი, თორემ ისე მძიმე რიყის ქვასავით ჩაიძირები.
ჯეინ ოსტინის "გრძნობა და გონებაც" გამახენდა, მაშინ ჯერ არ იცოდა ოსტინმა, თორემ ორი დის მაგალითზე იდეალური აპოლონური და დიონისური საწყისების ყოველდღიურ ქმედებაში ასახვა გამოუვიდა, თან ძალიან კარგად.
სულ ეს იყო რისი მობოდიალებაც მოვასწარი წიგნის წაკითხვიდან პირველი ათი წუთის ეიფორიაში.
არივედერჩი.

Nietzsche talks in abstract ways and I find it very difficult to access his words and ideas, and even harder to actually agree with them or sympathise with his stance.

As such, I’ve always found this book a little odd. I read it years ago for university, but I recently picked it up again with the hope of appreciating it a little more now that I’m older and more widely read. It didn’t make any difference. Perhaps it’s this work or perhaps me and Nietzsche just don’t get on, either way I will have to read more of his work to find out.

Here though, Nietzsche argues that Ancient Greek drama had the potential to transcend history and become relevant in a modern society. He argues that the cultural revival of tragedy was bound up with the music of Richard Wagner as a sort of muse for modern forms of art. His ideas are centred on two complementary forces: the Apollonian and the Dionysian. When these two forms meet the highest art is produced.

The Apollonian represents the traditional Hellenic image of tranquillity, harmony and jolliness. The Dionysian force represents hidden depths, ecstasy, disturbing realities and orgy. Both are lesser components of a greater whole. Nietzsche also argues that the suffering of Dionysus is a long founded tradition in Greek Tragedy, as it comprised some of its earliest forms. Therefore, Dionysus was the first stage hero and he can be produced again in a more modern way. These artistic traditions can return.

So there we have it and I am a little conflicted. I see the elements he discusses within classic literature. Sophocles’Oedipus the King and Euripides’ The Bacchae are perhaps the best examples I can think of. They are masterpieces in the realms of drama; yet, they are also products of their time. To Nietzsche they are the epitomes of high art, though in declaring them so he drastically undervalues all subsequent works by great authors who do not display a balance of the forces he argues for because there are certainly great things that do not fit his parameters.

So I found this quite tiresome to read and the arguments quite restricting. Hopefully, I will take more from Beyond Good and Evil.

LOVEEEEEEEEED