This has to be the weirdest fan letter Wagner ever received. The writing got kind of messy at times but I guess u gotta do what u gotta do if u wanna mention the philosophy of poetry, the audience, anti-semitism, incest, and sorcery all in one breath.

Nietzsche Tragedyanın Doğuşu'nda temelde Apollon ve Dionysos ve Aiskhylos-Europides zıtlıklarından yola çıkarak tragedyanın doğuşu, ölüşü ve yeniden doğuşu üzerine fikirlerini şiirsel bir dille aktarıyor. Müzik üzerine düşünceleri de fazlasıyla eşlik ediyor bu yolculuğa. Büyülenerek okuduğumuz tragedyalara daha da büyülenerek bakabilmek için ışıltılı bir kapı aralıyor Nietzsche.

Nietzsche ile ikinci kez tanışmış gibi oldum bu kitap sayesinde. Daha önce son yayımlanan kitaplarından birisi olan Ecce Homo'yu okumuş ve deyim yerindeyse dehşete kapılmıştım. Apollon ve Dionysos kardeşlerin tapınarak baktığı uyumunda, Apollon Dionysosçu düşüneceyi nasıl oldu da alaşağı etti? Tragedya'nın Doğuşunu yazan Nietzsche nasıl oldu da sonrasında Ecce Homo'yu yazdı fazlasıyla merak ediyorum. Savaştığı düşünceler tarafından bedbaht edilmiş bir şair-filozof görüyorum ve aynı yıkıma uğramamak için Nietzsche'nin Tragedyanın Doğuşunda bahsettiği umutsuzca olan umuda tutunmak istiyorum.

Küçük bir not: Bu yorum sayesinde sonunda kontrol etmeden Nietzsche yazmayı da öğrenmiş bulunuyorum :)

Ne La nascita della tragedia dallo spirito della musica, la sua prima opera, Nietzsche racconta lo sviluppo della cultura greca, che, con la mediazione tra le componenti dell'Apollineo (l'ordine, la statuarietà, l'equilibrio, il sogno) e del Dionisiaco (l'ebbrezza, la sfrenatezza orgiastica), raggiunge il suo pieno sviluppo nella tragedia attica di Eschilo e Sofocle, prima di declinare a causa del Socratismo, il razionalismo di Socrate ed Euripide che rompe il precedente equilibrio.

Nonostante sia un'opera giovanile criticata dall'autore stesso, spesso emerge lo spirito del Nietzsche più maturo, che si lascia trasportare nella scrittura dal suo consueto entusiasmo. Ovviamente le sue riflessioni letterarie sono molto discutibili, ma è un'opera che si può comunque apprezzare in quanto contiene cardini della riflessione posteriore del filosofo tedesco, come la critica al razionalismo e all'ottimismo che ne consegue o la maggiore attenzione riservata all'irrazionalità del Dionisiaco, tutto senza quel misticismo a volte incomprensibile che permea altre sue opere.

Meh. I get his point, but I just can't agree with him.

"Menirea imaginilor mitice este de a fi paznicii demonici și invizibili înzestrați cu ubicuitate, în grija cărora sufletele tinere se dezvoltă și sub semnul cărora omul își tălmăcește viața și luptele."

An examination of the origins and essence of Greek tragedy as the duality of two interwoven artistic impulses: Apollonian versus Dionysian.

Apollonian: represents apotheosis of individuation
Dionysian: represents agonies of individuation


Very yin-yang-y. Overly simplistic. Sophisticated versus primal. Good versus evil. Pure versus impure. Rational versus irrational. Cerebral versus emotional.

Inaccessible, excessively wordy. Needless repetition of ideas.

Tragedyanın Doğuşu’nda Nietzche Apollon’un ve Dionyssos’un farklılıklarının ve bir aradaki varlığının Yunan Tragedyasındaki önemiini ve zenginleştiriciliğini ele almış. İlk dönemine ait bir eseri. Birçok sanatçı burada ele aldığı, öne sürdüğü yaklaşımdan çok etkilenmiş. Bu iki zıtlık ve bir aradalık aslında birey olarak tüm yaratımlarımızda bize eşlik ediyor diye düşündüm.

Müziği koyduğu yer, yaşamlarımızın söz öncesi dönemimizin zengin, ürkütücü, şekilsiz ama yüksek potansiyelli dönemlerini düşündürttü. Güfte ile müzik arasındaki ilişkiyi opera üzerinden anlattığı bölümler de sözün ve anlamın! ne kadar kısıtlayıcı olduğunu hatırlattı.
“Anlam ne kadar hüzünlü bir şey/ Nasıl da devasa bir vazgeçişi temsil ediyor.” Virginia Woolf

Allan Mergill’in Aşırılığın Peygamberleri adlı kitabında da Nietzche’nin bu kitabına ve görüşlerine epeyce yer verilmiş.
Apollon ve Dionyssos arasındaki farklılıkları şöyle sıralamış;
Farklılıkları:
1.Apolloncu biçimcilik ile Dionysoscu biçim yoksunluğu arasın­dadır. Apollon "bireylere . . . etraflarında sınırlar çizerek ahenk kazandırmaya çalışan" biçim-verici güçtür; Dionysos ise, Apol­loncu eğilim "biçimi kadim Mısır’a özgü bir katılık ve soğukluk içinde taşlaştırmasın" diye, bu "küçük daireler"i zaman zaman yıkan güçtür.

2. İki tanrı ara­sındaki zıtlığın eşit ölçüde manidar bir parçası olan ve bu bağ­lamda tayin edici bir önem taşıyan bir başka farklılık:. Nietzsche'nin gözünde Apollon "ışıldayan tanrı" (der "Scbeinende') olduğu gibi, aynı zamanda yanılsama tanrısıdır da (Nietzsche burada Almancada hem "ışık" hem de "benzerlik" ya da •·yanılsama" anlamına gelen Schein sözcüğünün muğlaklığından yararlanır). O, insanı "maya tü­ lü"ne sarıp onu bütünüyle korkutucu ve acıklı varoluşunun a­ cımasız gerçekliklerine karşı koruyan tanrıdır.Apollon onlarsız yaşamımızı sürdürmenin mümkün olmadığı yanılsamalar yaratıyorsa, Dionysos da maya tülünü "parçalar" ve gerçekliğe doğrudan ve dolayımsız bir biçimde ka­vuşmanın yolunu açar. Bu kutuplaşma da Romantizmin estetik mirasının bir parçasıdır. Gerçeklik ile düş arasındaki, "gerçekten gerçek olan"a katılma a rzusu ile bu gerçekdışı fantezi dünyası içinde eğlenme arzusu arasındaki ku­tuplaşmadır bu.

3. Apolloncu maya tülü bizi varoluşun acımasız gerçekliklerine karşı koru­maya çalışır. Bizi "şenlikli yanılsamanın (Tauschung] sağaltıcı merhemiyle" iyileştirir. Bize "güzellik tülüyle uyumsuzluğun ü­zerini örtecek harika bir yanılsama [ illusion]" verir. Ama Dionysos da aynı şevkle,
Apolloncu tülü yırtıp atar, "Varlığın Anaları"na, "gizemli asli bir­liğe" giden yolu açar. Nietzsche Dionysoscu olanı, Apolloncu düşlere dur diyen "esrimiş gerçeklik" olarak niteler. Ancak Dionysoscu olanın "gerçekçi" olmaktan çok "esrimiş" olduğu ortaya çıkar: Nietzsche taşkınlık, coşkunluk ve şenlik unsurunu, gerçeklikle kurulan Dionysoscu temas fikrinden çok daha fazla öne çıkarır. Sonuç olarak, birinci unsur ikinci unsura ağır basar, öyle ki Nietzsche'nin sözleriyle, "gündelik gerçeklik dünyası ile Dionysoscu gerçeklik dünyası" arasına bir "unutuş kanyonu" girer
Her halükarda, tülün Dionysoscu yırtılışı kalıcı olduğu gibi fasılalıdır da; çünkü gerçekliğin derinliklerine sürekli olarak dolayımsız bakışlar atmak, kültürden barbarlığa dönmeye yol a­çacak kadar ürkütücü bir şey olurdu. Demek ki kültürün sınırla­rı içinde baskın eğilim Apolloncu olanın sürekli geri dönmesi, yanılsamanın sürekli yeniden ortaya çıkması yönündedir.”

Yıllar sonra Apollonculuğu tümüyle çıkartıp Dionyssosçuluk üzerinden düşünmeyi sürdürmüştür.
Sanat ve hayat arasındaki ilişkiye bakan ilk eserlerden olduğunu söyleyerek
“ Hakikatten ölmeyelim diye var sanat” demiştir.
Zorlanarak okudum. Çeviriyle ilgili olduğunu düşünüyorum. Birçok estetikle ilgili görüş, birçok yazarın eseri bu esere ve bu iki Tanrıya atfedilenlere
dayandırılmış. Zihin açıcıydı, kendi illüzyonlarımıza, gerçekliğin karanlık kuyusuna bakıp bakıp kaçışlarımıza dair de düşündürtüyor.

This slim volume is Nietzsche's first opus, and deals with the contrast between the Dionysiac and the Apolline forces at work in Art, and especially in Greek tragedy. It reads just like Spengler, ideas are introduced and expanded upon without any real attempt to justify the statements. Fascinating reading though.

Very interesting insights. His reading of tragedy is absolutely superb, although I think there is a little irony in conceptualising the dinoyesian. I like that he privileged music above other forms; it seems intuitively true. I also think this whole 'hatred of rationality' shite is... well, shit. If you read him carefully, he's saying that the best art has an unmixable mix of the 2 forces. I think that he's saying it's impossible to be either 'completely', or if you are, art loses out. He was absolutely fixated on aesthetics, so it's the value of art we should be considering and not so much whether he was 'with' the rationality shebang. He doesn't like Socrates (poor soul), but it makes sense actually, the 'negativity' of Socrates almost corresponds to the lack that neurotics feel. It IS true if you go around hunting for knowledge, you'll feel a gap, always a gap. It's only faith and
that sort of a(esthetic) -- pun intended -- transport that releases one from the tyranny of the questioning consciousness for a bit. On the other hand, too much of THAT might lead to 'truthiness'. Balance, I suppose, is the answer.

1. THE WORK
This essay is Nietzsche's first and complete work. It is about ancient tragedy, its birth and its decline. Nietzsche believes that tragedy was born as a result of the synthesis of two ideals: the "masculine power of Dionysus and the feminine beauty of Apollo". It was the way that the Greeks understood the world. Through their superb art, the Greeks overcame the sufferings and the vanity of existence : tragedy was the proof that Greeks were not pessimists although they knew very well that life was awful and meaningless. Their art blossomed and reached its climax with Aeschylus. But then came Socrates, the theoretical man and with him critical philosophy replaced philosophical poetry, intellect replaced instinct and science replaced art. Under his influence, Plato burned his own poems: "the dramatist became a logician, an enemy of passion a deporter of poets a "pre-Christian Christian", an epistemologist." Euripides transferred into tragedy the Logical spirit and this fine and sublime art declined and it would never rise again in the coming centuries.
But now at last there is some hope! Richard Wagner the New Aeschylus has got the Dionysian Spirit and in his operas he unites music and drama in a Dionysian ecstasy! The German spirit is now liberated from decadent influence of the Italian art; let it unleash its instincts and recreate tragedy under the spirit of music!
2.CRITICISM
This is not an essay, it's a poem. There is certainly beauty, brilliance and great literary style in this work; but there is also arrogance and dogmatic assertions and so many repetitions and contradictions and generalizations. The great professor Ulrich von Willamowitz, and Nietzsche's contemporary, published a paper where he remarked all the errors and the fragile arguments of Nietzsche's work. A few examples: Greek Art did not fade but blossomed after Socrates and even more than before. Nietzsche confuses Silenus, Satyrs and the "Great Pan". Apollo was the God of Light and not the God of illusions and dreams as Nietzsche claims and he didn't give birth to the Olympian Gods. Euripides did not kill the myth; actually he was the one who defined the form of the myth for generations to come: It was through him that some of the most familiar and most moving myths became part of literature and people's general consciousness. And he concluded:
" So much for the dream of the intoxicated or the dreamer’s intoxication! But one thing I demand: that Mr. N be faithful to his word. Let him seize the thyrsos; let him move from India to Greece. But let him step down from the lectern from which he is supposed to teach knowledge. He may gather tigers and panthers around his knees but not Germany’s philologically interested youth who are supposed to learn"
And much later Professor Will Durant remarks that:
"There is a Teutonic bluster in this violence of speech; none of that restraint which is the first principle of art; none of that balance, harmony and controversial urbanity which Nietzsche so admired in the French ... Nietzsche does not prove, he announces and reveals; he wins us with his imagination rather than with his logic."

Be that as it may, he failed to win me. The whole work is pervaded by a "neurotic egotism" of an unbalanced mind. The first time I read the book I was so frustrated, that I wanted to throw it away. The second time it was better, but the answer is the same: No, thanks Mr Nietzsche. I won't have it.





1. Ματαιότης ματαιοτήτων.
Η ζωή μας δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Βρεθήκαμε τυχαία σε ένα κόσμο που δεν επιλέξαμε και κάποια στιγμή θα εξαφανιστούμε οριστικά. Αποτέλεσμα αυτής της τραγικής διαπίστωσης είναι η απόλυτη απελπισία. Σε αντίθεση με τα ζώα, ο άνθρωπος έχει πλήρη συνείδηση της ματαιότητας της ύπαρξής του και γι αυτό ανοίγεται μπροστά του μια άβυσσος δυστυχίας. Προκειμένου να κρατηθεί στη ζωή, ο άνθρωπος καταφεύγει στην αυταπάτη, στο ζωτικό ψεύδος. Η θρησκεία είναι ένα απλοϊκό ψεύδος που όμως καταλήγει σε άρνηση της (επίγειας) ζωής, η τέχνη όμως είναι ένα ψεύδος διαφορετικό, πολύ πιο σύνθετο και επομένως ανώτερο: η τέχνη νοηματοδοτεί όντας όμως η κατάφαση της ζωής. Ο ρόλος της είναι διττός: από τη μια αποκρύπτει αυτή την απουσία νοήματος στη ζωή, ομορφαίνοντας την πραγματικότητα με αυταπάτες, και από την άλλη αποκαλύπτει το χάος κάτω από την τάξη, φανερώνοντάς μας ότι θα ήταν προτιμότερο να μην είχαμε γεννηθεί.

2. Η Αρχαία Τραγωδία.
Εδώ ακριβώς εντοπίζει ο Νίτσε την ουσία της αρχαίας τραγωδίας. Αυτή η ύψιστη ελληνική τέχνη συντίθονταν από δύο στοιχεία: το ανήσυχο, ρωμαλέο και δυναμικό πνεύμα του Διονύσου, και το γαλήνιο, ευγενικό και ωραίο πνεύμα του Απόλλωνα. Στο αρχαίο δράμα ο Διόνυσος, ο παράφορος θεός του χορού, του κρασιού, της έκστασης και του ενστίκτου, ενέπνευσε τον Χορό και ο Απόλλων, ο ονειρικός θεός των πλαστικών τεχνών, του πνευματικού στοχασμού, της ευταξίας, της αταραξίας και του μέτρου, τον Διάλογο. Ο "Διονυσιακός" Χορός προηγήθηκε: ήταν η πρώτη απάντηση των Ελλήνων στη γνωριμιά τους με την άβυσσο της ματαιότητας. Όταν αργότερα προστέθηκε ο "Απολλώνιος" Διάλογος προέκυψε η τραγωδία ως σύνθεση αυτών των δύο στοιχείων. Ώστε οι Ελληνες μας αποκάλυψαν ότι μόνο σαν αισθητικό φαινόμενο, σαν αντικείμενο καλλιτεχνικού στοχασμού ή ανακαπαράστασης, αποκτά νόημα η ύπαρξή μας και ο κόσμος. Μέσω της τέχνης τους μετέτρεψαν την φρίκη σε κάτι μεγαλειώδες. Η τέχνη αυτή που ξεκίνησε με τον Όμηρο, έφτασε με τον Αισχύλο, τον Σοφοκλή και τους προσωκρατικούς φιλοσόφους στο απόγειό της.
Ύστερα εμφανίστηκε ο Σωκράτης και άρχισε η παρακμή.

3. Σωκράτης και Ευριπίδης .
Σύμφωνα με τον Νίτσε, ο Σωκράτης "εισβάλλει" στον χώρο της ελληνικής διανόησης και ανατρέπει τα πάντα. Είναι η εισβολή του Ορθού Λόγου, ο οποίος στέφεται βασιλιάς και κυριαρχεί στα πάντα. Ο Σωκράτης αποτελεί ένα "κομβικό κομβικό σημείο και άξονα αυτού που λέμε παγκόσμια ιστορία". Το αξίωμά του ότι "η αρετή είναι γνώση" θα αλλάξει καθοριστικά τις αντιλήψεις της ελληνικής διανόησης. Η τέχνη υποτάσσεται πλέον στη γνώση, η οποία αποτελεί την βασιλική οδό για την αποκάλυψη της αλήθειας. Πρόκειται για μια ακλόνητη πεποίθηση ότι η σκέψη, με τον μίτο της αιτιότητας, μπορεί να εισχωρήσει μέχρι τις βαθύτερες αβύσσους του όντος και ότι μπορεί όχι μόνο να γνωρίσει το είναι, αλλά και να το διορθώσει. Η αντίληψη αυτή συνδέεται με μια υπέρμετρη αισιοδοξία σχετικά με τις δυνατότητες της γνώσης. Σκανδαλισμένος ο Νίτσε, παρατηρεί ότι στον πυρήνα του "σωκρατικού πολιτισμού" κρύβεται μια αισιοδοξία που παραληρεί ασυγκράτητα!. Η επιστημονική μέθοδος θα προχωρεί πλέον με αυτοπεποίθηση περιφρονώντας τις δυνατότητες του μύθου και του ενστίκτου να μας αποκαλύψουν τα μεγάλα μυστήρια της ύπαρξης. Κι αυτό για τον Νίτσε είναι μια τεράστια αυταπάτη επειδή η επιστήμη μόνο ψήγματα της αλήθειας μπορεί να μας αποκαλύψει. Πρόκειται επομένως για μια μεγάλη αυταπάτη.
Όμως το μέγα αμάρτημα του Σωκράτη ήταν ότι η διδασκαλία του οδήγησε στον θάνατο τής τραγικής ποίησης. Ο Πλάτων, επηρεασμένος από τον μεγάλο δάσκαλό του, δεν θα διστάσει να κάψει τα ποιήματά του και να εξοβελίσει τους ποιητές από την Πολιτεία του, ενώ ο Ευριπίδης θα επιχειρήσει να εκλογικεύσει την τραγωδία. Εισάγει στην αρχή του έργου τον Αφηγητή, ο οποίος εξηγεί περιληπτικά τι πρόκειται να ακολουθήσει. Το χειρότερο:υποβαθμίζει τον Χορό, αφαιρώντας ουσιαστικά την μουσική από το δράμα, με αποτέλεσμα να χάσει αυτό την μεταφυσική του διάσταση. Κι ακόμη υποβίβασε την τραγωδία, εκλαϊκεύοντάς" την ώστε να γίνει πιο προσιτή στο ευρύ κοινό:
"...Με τον Ευριπίδη ο άνθρωπος της καθημερινής ζωής βγαίνει από τις τάξεις των θεατών και κατακλύζει τη σκηνή. Ο καθρέφτης, που άλλοτε αντανακλούσε μόνο ευγενικά και περήφανα χαρακτηριστικά, δείχνει από δω και πέρα μια δουλική πιστότητα, που αποδίδει ευσυνείδητα ακόμα και τις αποτυχημένες γραμμές της φύσης...Κατά βάση ο θεατής έβλεπε και άκουγε τον ίδιο τον σωσία του πάνω στη σκηνή του Ευριπίδη, και τον ευχαριστούσε πως ήξερε και άκουγε έτσι ωραία...Η αστική μετριότητα πάνω στην οποία στήριζε ο Ευριπίδης όλες τις πολιτικές του ελπίδες, αυτή ήταν που έπαιρνε τώρα τον λόγο, ενώ πριν, στην τραγωδία καθόριζε τον χαρακτήρα του λεκτικού ο ημίθεος, και στην κωμωδία ο μεθυσμένος Σάτυρος...Αν ο λαός, η μάζα μπορεί τώρα και φιλοσοφεί, και διοικεί τη χώρα και τα κοινά, και διεξάγει δίκες με μια πρωτοφανή εξυπνάδα, σ' αυτόν [στον Ευριπίδη] οφείλεται, και είναι ακριβώς η συνέπεια της σοφίας που εμφύσησε στον λαό".

Στερημένη απο το μυστικοπαθές "διονυσιακό" στοιχείο της η τραγωδία πέθανε-για την ακρίβεια αυτοκτόνησε κ��ι χάθηκε για πάντα. Στους αιώνες που ακολούθησαν, κάθε προσπάθεια αναβίωσής της έπεσε στο κενό: "Ο Μέγας Παν απέθανε!"

4. Ρίχαρντ Βάγκνερ
Κι όμως! Έπειτα από τόσους αιώνες πνευματικής ερημιάς, άρχισε να διαφαίνεται η ελπίδα στο πρόσωπο ενός ιδιοφυούς Γερμανού, του Ρίχαρντ Βάγκνερ. Ο Βάγκνερ συνέλαβε την ουσία της αρχαίας τραγωδίας και πέτυχε να την αναγεννήσει μεταμορφώνοντας την όπερα σε ένα νέο είδος, το μουσικό δράμα. Σ' αυτό ζωντανεύουν το Διονυσιακό και το Απολώνιο πνεύμα, χάρη στην εμπνευσμένη μουσική και τον βαθύ ποιητικό λόγο αντίστοιχα. Στον Βάγκνερ η τέχνη έχει βρει τον νέο Αισχύλο της!

5. Αντίλογος
Η Γέννηση της Τραγωδίας είναι το πρώτο και το μόνο, μαζί με τον Ζαρατούστρα, ολοκληρωμενο έργο του Νίτσε. Είναι περισσότερο ένα ποιητικό, παρά επιστημονκό έργο. Το Νιτσεϊκό ύφος είναι επιθετικό, παράφορο και διακρίνεται από μια ενυπωσιακή αμετροέπεια. Σχεδόν σε κάθε παράγραφο υπάρχουν ένα ή περισσότερα θαυμαστικά και ο αναγνώστης έχει την αίσθηση ότι ο συγγραφέας δεν εκθέτει τις απόψεις του, αλλά ότι τις κραυγάζει με οργισμένο πάθος. Υπάρχει όμως και μια μουσικότητα στο κείμενο, η οποία ακόμα και στην ελληνική μετάφραση είναι εμφανής. Ο ίδιος ο Νιτσε υπήρξε μουσικός και συνέθεσε μουσικά έργα. Σύμφωνα με τον Όσβαλντ Σπένγκλερ, έναν από τους φανατικότερους νιτσεϊκούς στοχαστές, ο Νίτσε δεν πρέπει να διαβάζεται, αλλά να ακούγεται.
Σαν φιλολογική μελέτη, η αξία της "Γέννησης της Τραγωδίας" είναι ασήμαντη. Ο κορυφαίος γερμανός φιλόλογος Ούλριχ φον Βιλαμόβιτς, σύγχρονος του Νίτσε, δημοσίευσε έναν οργισμένο λίβελλο, όπου επισήμανε με δηκτικότητα τις αυθαίρετες ακροβασίες, την προχειρότητα των επιχειρημάτων και την επιλεκτική χρήση των πηγών. Μερικά παραδείγματα: Η ελληνική τέχνη δεν παρήκμασε αλλά αντίθετα άκμασε ακόμη περισσότερο μετά τον Σωκράτη. Ο Νίτσε μετατρέπει αυθαίρετα τον θεό του Φωτός Απόλλωνα, σε θεό του ονείρου και της "αυταπάτης". Οι Ολύμπιοι θεοί υπήρχαν πολύ πριν τον Απόλλωνα και δεν γεννήθηκαν από αυτόν, όπως ισχυρίζεται ο Νίτσε. Και φυσικά ο Ευριπίδης δεν σκότωσε τον μύθο. Αντίθετα τον αποσαφήνισε για όλες τις επόμενες γενιές. Στην πραγματικότητα, χάρις σ' αυτόν, ορισμένοι από τους πιο γνωστούς και συγκινητικούς μύθους, (μεταξύ άλλων του Ηρακλή, της Ιφιγένειας, της Αυγής, της Αντιόπης, της Φαίδρας κ.λπ.) ενσωματώθηκαν στη λογοτεχνία και έγιναν τμήμα της παγκόσμιας πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Ο Βιλαμόβιτς χαρακτήρισε ηθικά ανεπίτρεπτη την τάση του Νίτσε να προτιμά τη διαισθητική προσέγγιση αντί της αυστηρής επιστημονικής μεθοδολογίας:
"Αν ο κύριος Νίτσε επιθυμεί να κραδαίνει ον Θύρσο του και να κινείται από την Ινδία στη Ελλάδα, δικαίωμά του. Δεν έχει όμως δικαίωμα να παραπλανά από καθέδρας τη γερμανική νεολαία η οποία επιθυμεί την αναζήτηση της αλήθειας με κριτικό πνεύμα και νηφαλιότητα".
Η επιστημονική αξιοπιστία του Νίτσε καταρρακώθηκε και σύντομα απομονώθηκε από τους φιλολογικούς κύκλους. 14 χρόνια αργότερα, στον πρόλογο της τρίτης έκδοσης του βιβλίου του, ο Νίτσε (που στο μεταξύ είχε τσακωθεί με τον Βάγκνερ) θα αναγνωρίσει τις αδυναμίες και τα λάθη του. Θα χαρακτηρίσει το βιβλίο του "... κακογραμμένο, βαρύ, κουραστικό, δύσβατο και γεμάτο από εξωφρενικές και ασυνάρτητες εικόνες, εδώ κι εκεί γλυκερό σε βαθμό θηλυπρέπειας, άνισο στον βηματισμό του, απρόθυμο για λογική καθαρότητα, ένα βιβλίο όλο πεποιθήσεις και γι αυό απρόθυμο για αποδείξεις, θεωρώντας τις σχεδόν απρέπεια, σαν βιβλίο μυημένων σαν "μουσική" για εκείνους που βαφτίστηκαν στο όνομα της μουσικής ... αλλά που απέδειξε και αποδεικνύει ακόμα, με την επίδρασή του ότι ξέρει αρκετά καλά να βρει άλλους εξημμένους και να τους παρασύρει σε καινούργια κρυφά μονοπάτια και χορούς." (sic)
Στην πραγματικότητα παρόλο που ο Νίτσε ομολογεί τις αδυναμίες του βιβλίου του, δεν οπισθοχωρεί ούτε βήμα από τις θέσεις του. Πράγματι, όλες οι φιλοσοφικές αντιλήψεις του Νίτσε περιέχονται σ' αυτό το πρώτο του έργο: ο άμετρος θαυμασμός για το υψηλό, για το δυνατό και το μεγαλειώδες, η απέχθεια για τις μάζες και τους αδύναμους, η περιφρόνηση της επιστήμης και του Ορθού Λόγου ως μέσου προσέγισης της Αλήθειας. Αντιπαθεί τον ορθολογιστή Σωκράτη, αλλά τον αντιμετωπίζει (ακόμη) με σεβασμό. Αντίθετα ο Ευριπίδης, αντιμετωπίζεται ως ιερόσυλος :
"Ποιος ήταν ο σκοπός σου βέβηλε Ευριπίδη, όταν προσπάθησες να υποχρεώσεις αυτόν τον ετοιμοθάνατο [τον μύθο] να σε υπηρετήσει μια φορά ακόμα; Ξεψύχησε μέσα στα βέβηλα χέρια σου: και τώρα χρειαζόσουν πια μια απομίμηση μύθου, έναν μασκαρεμένο μύθο. Κι η απομίμηση αυτή σαν μαϊμού του Ηρακλή, μόνο γελοία μπόρεσε να στολιστεί με τα μεγαλόπρεπα διαμαντικά της αρχαιότητας. Κι όταν πέθανε για σένα ο μύθος πέθανε και το πνεύμα της μουσικής: όσο κι αν λεηλάτησες με τα άπληστα χέρια σου όλους τους κήπους της μουσικής, το μόνο που κατάφερες ήταν μια μασκαρεμένη απομίμηση μουσικής. Κι επειδή εγκατέλειψες τον Διόνυσο, για αυτό σ' αφησε ύστερα και ο Απόλλων. Ας θηρεύεις πάθη απ' όπου κι αν μπορείς να τα βρεις., ας τα κλείνεις στον μαγικό σου κύκλο, ας ακονίζεις κι ας γιαλίζεις τους λόγους των ηρώων σου με μια σοφιστική διαλεκτική-τα πάθη των ηρώων σου θάναι πάντα μασκαρεμένες απομιμήσεις παθών, και θα λένε μασκαρεμένες απομιμήσεις λόγων".

6.Αποτίμηση
Τι έχει να προσφέρει αυτή η μανιασμένη πολεμική, η σχεδόν παιδαριώδης, εναντίον ενός από τους μεγαλύτερους τραγικούς ποιητές της αρχαιότητας; Πόσο υπερβολική και πόσο άδικη! Το ίδιο άδικη φαίνεται και η επίθεση προς τον Σωκράτη. Και εδώ, όπως και στην περίπτωση του Ευριπίδη, αυτό που ενοχλεί τον Νίτσε είναι η ανάδειξη της μάζας και των καταπιεσμένων σε κυρίαρχη δύναμη. Δεν υπάρχει τιποτα απεχθέστερο για αυτόν από μια βάρβαρη τάξη δούλων, η οποία συνειδητοποιεί την αδικία την οποία υφίσταται και ετοιμάζεται να εκδικηθεί όχι μονάχα για τον εαυτό της αλλά και για τις γενιές όλου του κόσμου. Υπεύθυνος γι αυτό είναι φυσικά ο Σωκράτης και η διάδοση της πίστης στην επίγεια ευδαιμονία όλων, στη δυνατότητα ενός πολιτισμού βασισμένου στη γνώση. Στην αλεξανδρινή εποχή ο πολιτισμός αυτός μεταμορφώθηκε στην απειλητική διεκδίκηση της γήινης ευτυχίας: οι δούλοι αρχίζουν να επικαλούνται την "αξιοπρέπεια του ανθρώπου" και την "αξιοπρέπεια της εργασίας". Και αυτό, ισχυρίζεται ο Νίτσε, θα έχει αργότερα ολέθρια αποτελέσματα.

Προφανώς εδώ έχουμε να κάνουμε με ιδεοληψίες. Η αλεξανδρινή εποχή (καθώς και η ρωμαϊκή που την διαδέχτηκε) χαρακτηριζόταν από μια πρωτοφανή χρήση δούλων. Και μπορεί να υπήρξε μια κάποια έξαρση κοινωνικών εξεγέρσεων, όμως αυτή οφειλόταν στην εξαθλίωση των μαζών και όχι στην σωκρατική παιδεία τους. Και στο τέλος όλες τους κατεστάλησαν γρήγορα και η άρχουσα τάξη παρέμεινε ασφαλής και κυρίαρχη.
Είναι φανερό ότι ο Νίτσε διακατέχεται από το φάσμα του Διαφωτισμού, της Γαλλικής Eπανάστασης και της Τρομοκρατίας, των λαϊκών εξεγέρσεων και των κοινωνικών διεκδικήσεων του 1848 και της Κομμούνας του 1870.

Δεν είναι όμως αυτό που με ενόχλησε τόσο πολύ σ' αυτό το βιβλίο. Είναι η αμετροέπεια, ή επιθετικότητα και το παραληρηματικό ύφος. Είναι η βεβαιότητα ότι ο αναγνώστης θα συμφωνήσει με τις θέσεις του συγγραφέα μόνο και μόνο επειδή εκείνος τις διατύπωσε!
Είναι αλήθεια ότι στην αρχή το βιβλίο με εντυπωσίασε, στη συνέχεια άρχισε να με εκνευρίζει, αργότερα να με κουράζει και προς το τέλος ήθελα να το πετάξω στα μούτρα του συγγραφέα ! Πίεσα το εαυτό μου και το ξαναδιάβασα πολύ προσεκτικά, ελπίζοντας να μου αποκαλύψει τα κρυμμένα μυστικά του. Μάταιος κόπος.

En iyi eseri.

Nietzsche's first work, prior to his conceptions of morality and unter/ubermenschen. He has the prototype of Apollonian and Dionysian, and uses this to fill up his theory of history which concerns the motion from the tragedy of Aeschylus with its nonhuman revelry all the way to Euripides and Socrates who corrupt this primative, natural glory with vain and ugly searches for truth and beauty. I think he misuses those concepts a little bit, which he does concede in his "Attempt at Self Criticism" fifteen years later, and instead applies these concepts to slander Socrates and Euripides and praise Wagner and Aeschylus. Nevertheless, his demarcation of the more intuitive, joyous Dionysian who spits on the face of logos and the law-abiding, reasonable/fallacious Apollonian who deifies it is a rather intoxicating thought and certainly you can already see how these ideas might be applied to more than just art which is where Nietzsche will lead the reader in his later works. In any case I'll return to Hegel first before carrying on in Nietzsche which I will nevertheless get to this summer.