The Birth of Tragedy

This has to be the weirdest fan letter Wagner ever received. The writing got kind of messy at times but I guess u gotta do what u gotta do if u wanna mention the philosophy of poetry, the audience, anti-semitism, incest, and sorcery all in one breath.

Nietzsche Tragedyanın Doğuşu'nda temelde Apollon ve Dionysos ve Aiskhylos-Europides zıtlıklarından yola çıkarak tragedyanın doğuşu, ölüşü ve yeniden doğuşu üzerine fikirlerini şiirsel bir dille aktarıyor. Müzik üzerine düşünceleri de fazlasıyla eşlik ediyor bu yolculuğa. Büyülenerek okuduğumuz tragedyalara daha da büyülenerek bakabilmek için ışıltılı bir kapı aralıyor Nietzsche.

Nietzsche ile ikinci kez tanışmış gibi oldum bu kitap sayesinde. Daha önce son yayımlanan kitaplarından birisi olan Ecce Homo'yu okumuş ve deyim yerindeyse dehşete kapılmıştım. Apollon ve Dionysos kardeşlerin tapınarak baktığı uyumunda, Apollon Dionysosçu düşüneceyi nasıl oldu da alaşağı etti? Tragedya'nın Doğuşunu yazan Nietzsche nasıl oldu da sonrasında Ecce Homo'yu yazdı fazlasıyla merak ediyorum. Savaştığı düşünceler tarafından bedbaht edilmiş bir şair-filozof görüyorum ve aynı yıkıma uğramamak için Nietzsche'nin Tragedyanın Doğuşunda bahsettiği umutsuzca olan umuda tutunmak istiyorum.

Küçük bir not: Bu yorum sayesinde sonunda kontrol etmeden Nietzsche yazmayı da öğrenmiş bulunuyorum :)

Ne La nascita della tragedia dallo spirito della musica, la sua prima opera, Nietzsche racconta lo sviluppo della cultura greca, che, con la mediazione tra le componenti dell'Apollineo (l'ordine, la statuarietà, l'equilibrio, il sogno) e del Dionisiaco (l'ebbrezza, la sfrenatezza orgiastica), raggiunge il suo pieno sviluppo nella tragedia attica di Eschilo e Sofocle, prima di declinare a causa del Socratismo, il razionalismo di Socrate ed Euripide che rompe il precedente equilibrio.

Nonostante sia un'opera giovanile criticata dall'autore stesso, spesso emerge lo spirito del Nietzsche più maturo, che si lascia trasportare nella scrittura dal suo consueto entusiasmo. Ovviamente le sue riflessioni letterarie sono molto discutibili, ma è un'opera che si può comunque apprezzare in quanto contiene cardini della riflessione posteriore del filosofo tedesco, come la critica al razionalismo e all'ottimismo che ne consegue o la maggiore attenzione riservata all'irrazionalità del Dionisiaco, tutto senza quel misticismo a volte incomprensibile che permea altre sue opere.

Meh. I get his point, but I just can't agree with him.

"Menirea imaginilor mitice este de a fi paznicii demonici și invizibili înzestrați cu ubicuitate, în grija cărora sufletele tinere se dezvoltă și sub semnul cărora omul își tălmăcește viața și luptele."

An examination of the origins and essence of Greek tragedy as the duality of two interwoven artistic impulses: Apollonian versus Dionysian.

Apollonian: represents apotheosis of individuation
Dionysian: represents agonies of individuation


Very yin-yang-y. Overly simplistic. Sophisticated versus primal. Good versus evil. Pure versus impure. Rational versus irrational. Cerebral versus emotional.

Inaccessible, excessively wordy. Needless repetition of ideas.

Tragedyanın Doğuşu’nda Nietzche Apollon’un ve Dionyssos’un farklılıklarının ve bir aradaki varlığının Yunan Tragedyasındaki önemiini ve zenginleştiriciliğini ele almış. İlk dönemine ait bir eseri. Birçok sanatçı burada ele aldığı, öne sürdüğü yaklaşımdan çok etkilenmiş. Bu iki zıtlık ve bir aradalık aslında birey olarak tüm yaratımlarımızda bize eşlik ediyor diye düşündüm.

Müziği koyduğu yer, yaşamlarımızın söz öncesi dönemimizin zengin, ürkütücü, şekilsiz ama yüksek potansiyelli dönemlerini düşündürttü. Güfte ile müzik arasındaki ilişkiyi opera üzerinden anlattığı bölümler de sözün ve anlamın! ne kadar kısıtlayıcı olduğunu hatırlattı.
“Anlam ne kadar hüzünlü bir şey/ Nasıl da devasa bir vazgeçişi temsil ediyor.” Virginia Woolf

Allan Mergill’in Aşırılığın Peygamberleri adlı kitabında da Nietzche’nin bu kitabına ve görüşlerine epeyce yer verilmiş.
Apollon ve Dionyssos arasındaki farklılıkları şöyle sıralamış;
Farklılıkları:
1.Apolloncu biçimcilik ile Dionysoscu biçim yoksunluğu arasın­dadır. Apollon "bireylere . . . etraflarında sınırlar çizerek ahenk kazandırmaya çalışan" biçim-verici güçtür; Dionysos ise, Apol­loncu eğilim "biçimi kadim Mısır’a özgü bir katılık ve soğukluk içinde taşlaştırmasın" diye, bu "küçük daireler"i zaman zaman yıkan güçtür.

2. İki tanrı ara­sındaki zıtlığın eşit ölçüde manidar bir parçası olan ve bu bağ­lamda tayin edici bir önem taşıyan bir başka farklılık:. Nietzsche'nin gözünde Apollon "ışıldayan tanrı" (der "Scbeinende') olduğu gibi, aynı zamanda yanılsama tanrısıdır da (Nietzsche burada Almancada hem "ışık" hem de "benzerlik" ya da •·yanılsama" anlamına gelen Schein sözcüğünün muğlaklığından yararlanır). O, insanı "maya tü­ lü"ne sarıp onu bütünüyle korkutucu ve acıklı varoluşunun a­ cımasız gerçekliklerine karşı koruyan tanrıdır.Apollon onlarsız yaşamımızı sürdürmenin mümkün olmadığı yanılsamalar yaratıyorsa, Dionysos da maya tülünü "parçalar" ve gerçekliğe doğrudan ve dolayımsız bir biçimde ka­vuşmanın yolunu açar. Bu kutuplaşma da Romantizmin estetik mirasının bir parçasıdır. Gerçeklik ile düş arasındaki, "gerçekten gerçek olan"a katılma a rzusu ile bu gerçekdışı fantezi dünyası içinde eğlenme arzusu arasındaki ku­tuplaşmadır bu.

3. Apolloncu maya tülü bizi varoluşun acımasız gerçekliklerine karşı koru­maya çalışır. Bizi "şenlikli yanılsamanın (Tauschung] sağaltıcı merhemiyle" iyileştirir. Bize "güzellik tülüyle uyumsuzluğun ü­zerini örtecek harika bir yanılsama [ illusion]" verir. Ama Dionysos da aynı şevkle,
Apolloncu tülü yırtıp atar, "Varlığın Anaları"na, "gizemli asli bir­liğe" giden yolu açar. Nietzsche Dionysoscu olanı, Apolloncu düşlere dur diyen "esrimiş gerçeklik" olarak niteler. Ancak Dionysoscu olanın "gerçekçi" olmaktan çok "esrimiş" olduğu ortaya çıkar: Nietzsche taşkınlık, coşkunluk ve şenlik unsurunu, gerçeklikle kurulan Dionysoscu temas fikrinden çok daha fazla öne çıkarır. Sonuç olarak, birinci unsur ikinci unsura ağır basar, öyle ki Nietzsche'nin sözleriyle, "gündelik gerçeklik dünyası ile Dionysoscu gerçeklik dünyası" arasına bir "unutuş kanyonu" girer
Her halükarda, tülün Dionysoscu yırtılışı kalıcı olduğu gibi fasılalıdır da; çünkü gerçekliğin derinliklerine sürekli olarak dolayımsız bakışlar atmak, kültürden barbarlığa dönmeye yol a­çacak kadar ürkütücü bir şey olurdu. Demek ki kültürün sınırla­rı içinde baskın eğilim Apolloncu olanın sürekli geri dönmesi, yanılsamanın sürekli yeniden ortaya çıkması yönündedir.”

Yıllar sonra Apollonculuğu tümüyle çıkartıp Dionyssosçuluk üzerinden düşünmeyi sürdürmüştür.
Sanat ve hayat arasındaki ilişkiye bakan ilk eserlerden olduğunu söyleyerek
“ Hakikatten ölmeyelim diye var sanat” demiştir.
Zorlanarak okudum. Çeviriyle ilgili olduğunu düşünüyorum. Birçok estetikle ilgili görüş, birçok yazarın eseri bu esere ve bu iki Tanrıya atfedilenlere
dayandırılmış. Zihin açıcıydı, kendi illüzyonlarımıza, gerçekliğin karanlık kuyusuna bakıp bakıp kaçışlarımıza dair de düşündürtüyor.

This slim volume is Nietzsche's first opus, and deals with the contrast between the Dionysiac and the Apolline forces at work in Art, and especially in Greek tragedy. It reads just like Spengler, ideas are introduced and expanded upon without any real attempt to justify the statements. Fascinating reading though.