Masal gibi öykü. Saramago'nun yazış şekliyle de birleşince kısa sürede okunan ve akılda yer edinen ilgi çekici bir hikayeye dönüşüyor.

"Bir adam kralın kapısını çalmış ve ona demiş ki, bana bir tekne ver” diye başlayan bu kısacık hikayeyi bir solukta bitirdiğimi hatırlıyorum.
Sonrasında ise bu 55 sayfalık kitabın kapağını kapatıp uzun uzun düşünmüştüm...
Benim içimdeki bilinmeyen ada nerede? Ben kimimle yola çıktım o adayı bulmak için... Peki o adayı buldum mu? İnsanın hala içindeki bilinmeyen adasını araması da güzel aslında...
Belki bulanlar arayanlardır ne dersiniz? Ne diyor yazar bu kitapta " Kendinden dışarı çıkıp, kendine bakmadıkça, kim olduğunu asla bilemezsin."

Masalsı ve kısa bir anlatım ama satır aralarında bir gizli dünya, bir bilinmeyen ada saklı... Tabii bulabilene...
Yoksa siz hala bir hayali tekne bulup, içinizdeki denizde bir bilinmeyen ada , çevrenizdekilerin bile bilmediği , hatta sizin de bilmediğiniz bir ada bulmaya çıkmadınız mı? O halde tekneyi boşverin, alın bu kitabı ve o yolculuğa çıkın ...
Ne demişti yazar bu kitabında :

"... mühim olan varış değil gidiştir..."

3.5
Çizimleriyle ve öyküsüyle Bilinmeyen Adanın Öyküsü okuması güzel bir kitap oldu, biraz daha uzun olsaydı keşke dediğim bir kitap oldu. İçindeki cümleleri de çok beğendim, okumak isterseniz pişan olmayacağınız bir öykü.
http://yorumatolyesi.blogspot.com/201...

102 anos de saramago!

Kral adama sormuş, Ne istiyorsun,
Bana bir tekne ver demiş adam, Tekneyi ne için istiyorsun, anlat bakalım, Bilinmeyen adayı bulmak için, Saçma, bilinmeyen ada kalmadı artık, Bilinmeyen ada kalmadığın�� nereden biliyorsun, kral efendi, Haritalarda bütün adalar var, Haritalarda sadece bilinen adalar var, Peki bulmak istediğin bu bilinmeyen ada neyin nesi, Bunun cevabını bilseydim adı zaten bilinmeyen olmaktan çıkardı, Bu adayı kimden duydun, Kimseden, Öyleyse niçin var diye tutturuyorsun, Çok basit, bilinmeyen bir adanın varolmaması imkansız olduğu için, Buraya benden bir tekne istemeye geldin demek, Evet, buraya senden bir tekne istemeye geldim, Sen kim oluyorsun ki sana bir tekne vereyim, sen kim oluyorsun ki bana bir tekne vermeyeceksin, Ben bu krallığın kralıyım ve krallıktaki tüm tekneler bana aittir, Bu gidişle onlar sana değil sen onlara ait olacaksın, Ne demek istiyorsun, diye sormuş kral, huzursuzca, Tekneler olmasa sen bir hiçsin, Oysa tekneler sen olmasan da rahatlıkla denize açılabilirler, Benim emrimde, benim kaptanlarım ve benim denizcilerim sayesinde, Ben senden ne denizci istiyorum ne de kaptan, tek istediğim bir tekne, Peki şu bilinmeyen ada, oldu da bulursan benim olacak mı, Kral efendi, seni sadece bilinen adalar ilgilendirir, Bilinmez olmaktan çıktı mı her ada beni ilgilendirir, Belki bu ada bilinmeye yanaşmayan türdendir, O zaman ben de sana tekne mekne vermiyorum, Vereceksin (Kitabın en sevdiğim kısmı)

Jose Saramago'dan kısa, etkileyici, masalsı bir kitap. Alt metinleri derin felsefik anlamlar içeren, metaforlarla dolu güzel bir hikaye. Bilinmeyen Ada'yı keşfe çıkmak amacıyla Kral'dan bir tekne isteyen, normalde denizcilikten anlamayan bir adamın hikayesi. Kaptansız, tayfasız bir tekne ile denize açılacaktır, bilinmeyen adayı keşfetmek için. Bilinmeyen Ada'yı keşfetmek, insanın kendine olan keşfiydi oysa.

Saramago'nun, noktalama işaretlerinden bağımsız olarak yazdığı bir kitap bu. Alışık olduğumuz konuşma çizgileri, ayırma çizgileri olmasa da yazar kendine özgü akıcı, anlaşılır, bambaşka bir dil yaratmış adeta.

This book was here for me in a dark time. I absolutely adored it, it is beautiful. Now, a quick change of subject:

Thoughts from war: 

- I am finally functioning. Two weeks. Two weeks of my life burned by grief. I've finally woken up. Hello, life. I've missed you. 

- My international friends ask if I'm okay. I don't like the war version of myself. I try being polite (I'm fine, my family is fine, thank you). I try dramatic (my future feels destroyed, everything is horrific). I try politics (donate to these causes if you're a good person). I try honesty (today I played with cats and felt guilty for being able to laugh). Nothing works. 

- Yesterday, I said the sentence, "it's okay if you have nothing to say, this is not a normal situation" and felt relief, for a second. It's okay if you don't know what to say. It's okay that I also don't know what to say. 

- In 2021, perhaps even somewhere here on Goodreads, I said that Israel's policy regarding Gaza is dumb because it's indecisive. We have always had two options: 
1. We recognize that we're okay with Hamas governing Gaza and then we begin to work towards a solution with them. 
2. We recognize Hamas is unacceptable and work towards dismantling and disarming it. 

And so, despite all of the pain, I'm happy to see that Israel has made a decision. Years of war wasted by Israel's lack of decision, a horrendous massacre was the price but finally, a decision. This decision will take years to implement but it's the right strategic step. 

- The one thing I have done every day is comment in a group of 600 Europeans. I cannot stop. I know that this is a defense mechanism. I cannot face the emotions so I lean into academics. I'll demolish your claim of ethnic cleansing, I'll make you feel stupid for ever thinking you know anything about the Middle East, I'll be so fucking polite you will feel horrendous when you realize I could die. Anything and everything so that I don't have to face it: this is real. 

- I'm so proud to be an Israeli. I've never been this proud. We are so beautiful. We make tiktok videos calling Hamas jerkfaces, finding the best puns about Houthis (strings, in Hebrew). No places left to volunteer, lines everywhere, we all want to give. Our diversity is our superpower. You messed with LGBT+ soldiers voguing just as much as you messed with polygameous Bedouins. From Rachel from Ofakim to Yair Golan, I believe in us. In our chutzpah, in our sarcasm, in our hatred of Israel that is only overshadowed by our stubbornness, no, you don't get it. 

- And I'm ashamed to be an Israeli, to find ourselves once again destroying houses and pleading from people abroad to see that terrorist organizations don't care about human life. Fumbling our way through English, debating about international law as if it's halacha.

- But if this is how WW3 starts, so fucking be it. I always knew Jerusalem is the center of the world. 

- For all of my life, I have been proud of lacking skills for war- I am not a combat soldier and my skills do not lie in the taking of life. But now? As my family and I ponder where we'll go if a terrorist enters our house, I wish, for the first time, that I had more skills. 

- Most Israelis don't follow what happens in Gaza but I do. I see the mothers crying, I see the dead. I see much fake news but a lot of very real news. I know a tragedy when I see one. And I wish for a way out but I also read enough Palestinian literature to know that there's no way out, not until there is the realization that Israel cannot be bested militarily.

- There are moments that will stay with me for my entire lifetime, here are some of them:

Saturday morning, I wake up to my mother shouting that there are missiles. I try to go back to sleep but she doesn't stop, forcing me to see that yes, this requires getting up. In our staircase, huddling against missiles, going back and forth from home to safety, my neighbor offers us kugel.

It's late at night, I see an image of a beheaded Israeli. I stay up for more hours.

I'm outside for the first time. A person walks past me and my brain tells me they're holding a riffle. They're not but I'm thrown back to what I've seen, to Hamas terrorists shooting people in the street, streets that look much like mine. My heart is beating so fast.

I start asking people around me how they feel when they hear fighter jets above our head. Safe, he says, it makes me feel protected. Scared, this is what makes me remember we're at war, that everything is happening outside of our control. Anxious. Secure. Worried. Bold.

I can't sum up a big statement. Don't advocate for a ceasefire, you are dooming Israelis and Palestinians to a lifetime of Hamas. Do advocate for responsibility, for strategic thinking, for future accountability, for the preservation of as much life as possible. Do advocate for cooperation and collaboration. Do listen to as many people, do be aware of fake news, false news, biased news.

Gostar é provavelmente a melhor maneira de ter, ter deve ser a pior maneira de gostar.

Só quando comecei a ler percebi a saudade que tenho das personagens tão marcantes de Saramago e da forma como dialogam umas com as outras. E que ironia fina condensada em tão poucas páginas.

Saramago, aşığım.

دوست داشتن احتمالا بهترین شکل مالکیت است و مالکیت بدترین شکل دوست داشتن

“Se non esci da te stesso, non puoi sapere chi sei…”
Ogni uomo è un’isola sconosciuta. Finché quest’isola sconosciuta prende il mare, alla ricerca di se stessa.
Un viaggio che riserva molte sorprese. Un viaggio dove il sogno è potente e reale. E non importa se sei a babordo o a tribordo, puoi persino svegliarti e trovare un’ombra accanto alla tua.
Poche pagine che portano dal sorriso alla poesia più delicata e pura.

Grazie José. Come sempre le tue parole non sono solo ciò che sembrano.

* Bazı ilaçlar vardır, hemen kana karışmaz. Kademeli olarak çözünür ve kandaki yoğunluğu / konsantrasyonu bir sonraki ilaç vaktine kadar sabit kalır. Bu tür ilaçların etkisi uzun sürer. Bazı kitaplar da vardır, kısa sürede okunur ama akıldaki yoğunluğu/etkisi bir sonraki kitaba kadar hep aynı kalır; tıpkı "Bilinmeyen Adanın Öyküsü"nde olduğu gibi.

** Okuyan herkesin farklı şeyler bulduğu bir kitaptır; 9 yaşındaki yeğenime masal niyetine okumuştum, "bazen öyle güç hayallerin peşine düşeriz ki, burnumuzun ucundaki gerçeklerin farkına bile varmayız" demişti, temizlikçi kadının uzun süre adam tarafından fark edilmemesini kastederek. Bense farklı birşeyler yakalamıştım, "denizci olmayan cesur bir denizcinin, kendini arama cesareti" olarak algılamıştım, tüm olanaksızlıklara rağmen hayallerin peşinden gidilmesi gerektiğini düşünerek. Eminim okuduğunuzda siz de farklı birşeyler yakalayacaksınız; çünkü ucu açık bir masaldır.

*** Tüm algılarınız açıkken ve hayal gücünüz zirve yapmışken okumanızı öneririm, ve mümkünse henüz hiçbir biçim verilmemiş, sahibinden az kullanılmış bir beyne sahip bir ufaklıkla beraber okumanızı. Bitirince de kitaptan ne anladığınızı o ufaklıkla konuşun/tartışın. Aradaki fark, biçimlenmemiş bir benlikle, kendisi olmaktan uzak bir benlik arasındaki fark kadardır. İyi okumalar...


"Kendinden dışarı çıkıp kendine bakmadıkça kim olduğunu asla bilemezsin." (kitaptan bir alıntı)

Düşündürücü ve hoş bir kitaptı... Ama kısa ve öyle kurgulu bir kitap olmadığı için 5 yıldız da veresim gelmedi :))