Community Reviews

Rating(4 / 5.0, 100 votes)
5 stars
33(33%)
4 stars
30(30%)
3 stars
37(37%)
2 stars
0(0%)
1 stars
0(0%)
100 reviews
April 16,2025
... Show More
ოთხ თვიანი ცოდვილობის შემდეგ დღეს როგორც იქნა დავასრულე. ამ წიგნმა ყველაზე დიდ reading slumpში ჩამაგდო.
არც კი ვიცი რას ვგიქრობ იმის გარდა რომ რამდენიმე წელში აუცილებლად დავუბრუნდები, სარამაგუს ცინიზმი მიყვარს, ღმერთს god complex და ალბუს დამბლდორის ვიბრაციები აქვს. მოკლედ სადღაც შუაში მივხვდი რომ ხელში მაგარი რაღაც მეჭირა და ეს გრძნობა არ გამნელებია, ამ რევიუსთვის კი მინდა სარამაგუმ შემინდოს, რამეთუ არცა ვიცი რასა ვიქმ.
April 16,2025
... Show More
"Ciascuno di noi è questo poco e questo tanto, questa bontà è questa malvagità, questa pace è questa guerra, ribellione e mansuetudine".
April 16,2025
... Show More
"Dios es tanto más Dios, cuanto más inaccesible resulte".


Disfruté mucho este libro, quizá no tanto como los ensayos y las intermitencias, pero fue uno que me gustó bastante. La mezcla de que fuera una historia que me gusta, la de Jesús, además contada con la pluma sarcástica de Saramago funcionó para mí. Lo voy a comentar como una novela, una nueva versión de una historia ya conocida, no desde ningún aspecto religioso.

Un ángel se le apareció a María para decirle que tendría un bebé, años después lo hizo para decirle que ese hijo era también hijo de Dios. Así es como vamos conociendo la historia de Jesús desde su concepción hasta su muerte.

"La resistencia humana tiene límites breves, pues así de débiles nos hicieron".


La historia de este libro es más que conocida si fueron criados en ambientes cristianos o incluso si vieron películas relacionadas. Lo que hizo Saramago fue contarla desde otro punto de vista, uno más humano y menos romantizado, con su característica pluma sarcástica para narrar. Por ejemplo, esta María no era virgen y durante mucho tiempo creyó que su hijo era de José, pues ambos ya eran un matrimonio, así que la llegada de Jesús no significó algo milagroso hasta mucho después.

Vi Big Fish y sé que nunca se debe hablar de política o religión para así no ofender a nadie. Sin embargo, voy a ser sincera, me gusta mucho la figura de Jesús, ya se vea como una figura histórica real o como un personaje de un relato popular. En ambos casos, es una figura que me gusta mucho. No obstante, mi versión favorita es la del Jesús humano, del que vivió y amó como humano, porque, para mí, ese es el que es capaz de entender el motivo por el que tuvo que sacrificarse. Todo verdadero acto de fe es una elección y yo elijo creer en ese Jesús.

"Los pensamientos son lo que son, sombras que pasan, no son ni buenos ni malos en sí, sólo las acciones cuentan".


Uno de mis capítulos favoritos fue cuando Jesús se alejó en un bote y conversó con Dios y el Diablo. Me pareció brillante toda esa conversación, desde las personalidades asociadas, el motivo de Dios para hacer todo lo que hacía y escoger a Jesús como mártir. Todo en ese capítulo me encantó. Además, para el final Dios le mencionó a todas las personas (famosas) que murieron en su nombre y cómo. Brillante.

El motivo de la muerte de Jesús y el cómo se dio toda esta escena también me gustó, había algo menos dramático en ella, solo la aceptación de que así era como tenía que ser. Amé con pasión las últimas palabras de Jesús: "Hombres, perdonádle, porque Él no sabe lo que hizo". Siento que este Jesús fue un Jesús hombre que se vio forzado a intentar entender lo que sucedía, pero sin mayor conocimiento que cualquier otro. No era un ser especial, era solo un hombre intentando hacer lo mejor para los demás.

"El Bien y el Mal no existen en sí mismos, y cada uno de ellos es sólo la ausencia del otro".


Por último, tengo que hablar de María de Magdala. La amé y amé que en esta versión Saramago le diera el rol de compañera de Jesús, no solo en un sentido romántico, sino que también en un sentido espiritual. Ella sabía todo de él, Jesús le contaba sus planes y juntos decidían qué hacer, a dónde ir. Me gustó el apoyo que María significó para él y, en general, toda la relación entre ambos, me pareció muy bella.

El Evangelio según Jesucristo es la versión del autor de los hechos ocurridos en el Nuevo Testamento, desde el nacimiento de Jesús hasta su muerte. Son los eventos que conocemos, pero con un tono menos romantizado o de milagros, sino que más humano, lo que se sumó a la prosa sarcástica de Saramago.

"Si existe Dios tendrá que ser un único Señor, pero mejor sería que hubiese dos, así habría un dios para el lobo y otro para la oveja, uno para el que muere y otro para el que mata, un dios para el condenado y otro para el verdugo".
April 16,2025
... Show More
Imagino Saramago, um ateu confesso, lendo e relendo a Bíblia para reescrever a história do homem mais conhecido que já pisou na face da Terra. Penso também no culhões que o autor teve para levar a publicação adiante. Mexer com religião é coisa séria. Vide a ilíada do escritor Salman Rushdie com seus “Versos Satânicos”. “O Evangelho Segundo Jesus Cristo” é uma obra corajosa e, diferente de textos que só têm como mérito a polemização, também é genial. A concepção de Jesus Cristo e o seu encontro com o diabo são trechos hilariantes e dotados inclusive de muita filosofia. “O Evangelho” conta história de um mito de forma humana, sem o misticismo sobrenatural da Igreja Católica, o que a torna muito especial.
April 16,2025
... Show More
There are two topics that are both sensitive and ‘dangerous’ to discuss both in our everyday lives and in an online forum – politics and religion. I refuse to get into discourse on either subject even with the majority of close friends and family members. I have to know someone quite well and trust him or her implicitly before engaging in real life conversations. Therefore, this review is not going to contain much substance. Not just because I would like to avoid debate, but also due to the fact that I am not even close to being informed enough to take on the Bible and any controversial writings that follow it.

I have not read the Bible. I am familiar with many of the stories, however. I am not a religious person, but I am inquisitive and like to inform myself about the beliefs of others. I have been very curious about Saramago’s novel for quite some time and couldn’t quite get the idea out of my head that I needed to read this. So I made it a goal for 2021 and knocked it off early. I’m very glad I did. First of all, I found that it confirmed some of my own ideas about Jesus as well as the poor image of women that has been promoted by a number of world religions (something that irks me to no end!) Jesus is portrayed here as a human being with questions, doubts, and desires. Many of the gospel stories that we know are told from a very different perspective. I nearly started to count the number of times Saramago reminds us, with irony of course, the way women were perceived. Here are a couple of examples, which I imagine the author writing at his desk with tongue in cheek:

“Unlike Joseph her husband, Mary is neither upright nor pious, but she is not to blame for this, the blame lies with the language she speaks if not with the men who invented it, because that language has no feminine form for the words upright and pious.”

“Which part of woman’s nature is demonic and which divine and what kind of humanity they have… I was talking about women, who generate beings such as ourselves and who may be responsible, perhaps unknowingly, for this duality in our nature, which is base and yet so noble, virtuous and yet so wicked, tranquil and yet so troubled, meek and yet so rebellious.”

That’s as far as I go down this road. I have a lot of thoughts swirling around in my head and they’re likely to stay there, simmering. This is my first experience with Saramago. I’ll just finish up with a couple brief reflections on the writing. First of all, it was dense. Dense in subject matter especially! I often wanted to set this down and escape to something much lighter. Paragraphs are very lengthy, often going on for pages at a time. Anyone that resents a lack of quotation marks should be warned in advance. I don’t have a problem with this. In fact, after the first couple of chapters I grasped the flow of dialogue. The prose itself is tightly written and obviously skilled. There is no denying that Saramago was a master at his craft. However, I need to choose a different sort of novel altogether when I next pick him up, and I need to do so before long. I think we might have a bright future; but I’ve had my fill of anything remotely theological for quite some time, even if it does stand popular belief on its head.

“… we refrain from asking a question because we are unprepared or simply too afraid to hear the answer. And when finally we summon the courage to ask, no answer is forthcoming…”
April 16,2025
... Show More
Saramago is jumping on my favorite author list with each book. Wherter is it historic fiction or religious satire, his cynicism and sharp writing style and dry humor really float my boat.
April 16,2025
... Show More
Αρχικά, μπορώ να πω ότι δεν με "τράβαγε" αυτο το βιβλίο. Κάτι μου έλειπε. Όμως, από τη μέση περίπου, αλλαξα γνώμη. Ή μάλλον άρχισα να το διαβάζω με πιο "καθαρό" μυαλό.
Με την γνωστή, διαφορετική ματιά του στα πράγματα ο Σαραμάγκου αφηγείται μία ιστορία που όλοι (θέλοντας και μη) ξέρουμε με ρεαλιστικό τρόπο. Μία ιστορια όπου το καλό και το κακό αποτελούν τις δύο όψεις ενός νομίσματος. Γιατί, απλά, δεν υπάρχει μόνο καλό ή κακό στους ανθρώπους, στη φύση κλπ. Μία ιστορία, όπου ο Χριστος ερωτευεται, προβληματίζεται όπως κάθε άνθρωπος. Και που - τελικά - δεν ανασταίνεται ποτέ. Ένας Θεός που του ειπε ψέματα για να έχει τους ανθρώπους με το μέρος του και να "νικήσει"/ ξεπεράσει τις άλλες θρησκείες.
Ή γραφή του Σαραμάγκου παροτι αρκετα δύσκολη, με μεγάλες προτάσεις (σε έκταση παραγράφου), εδώ ταιριάζει απίστευτα.
Είναι δύσκολο να γράφεις ένα βιβλίο που καταπιάνεται με ένα θέμα όπως ή θρησκεία (και ο,τι αυτό συνεπάγεται), να το φέρνεις στα μέτρα σου, να είσαι ρηξικέλευθος/ αιρετικός και , όμως, να μην ενοχλεις . Ο Σαραμάγκου βρήκε αυτήν την τομή.
April 16,2025
... Show More
"Uomini, perdonatelo, perché non sa quello che ha fatto."

Spaventosamente sconvolgente.
È sicuramente stata un'impresa leggere questo libro, la scrittura di Saramago risulta abbastanza complicata da seguire in questo caso e richiede un alto livello di concentrazione per non perdere nessun filo dei lunghi discorsi intessuti dall'autore. Di certo una lettura difficile e non leggera ma altrettanto illuminante e profonda.
Saramago racconta la storia alla base del cristianesimo da un punto di vista diverso e a volte opposto rispetto a quello comunicato dalla tradizione, analizza i rapporti che intercorrono tra Dio e l'uomo in primis e poi tra Dio e suo Figlio e più di tutto narra di una divinità contraddittoria e crudele e di una religione ugualmente egoista e insensibile verso tutto ciò che non riguarda direttamente i desideri e la volontà di Dio.
Non si é mai visto un Gesù Cristo così umano come quello di Saramago, che alla fine del racconto non é altro che un semplice uomo come tutti gli altri, che ama, soffre, desidera, spera e combatte per la propria vita e che, come tutto il resto dell'umanità, si dimostra essere fino alla fine un burattino di legno nelle callose e spaventose mani del Signore.
April 16,2025
... Show More
Τι είναι αυτός ρε σύ! Καμία σχέση με το περί τυφλότητος. Μου άρεσε πολύ η γραφή του. Σε ένα αρκετά μεγάλο μέρος του βιβλίου δεν είσαι σίγουρος αν μιλάει για έναν Ιησού που είναι άνθρωπος ή τελικά υπάρχει το μεταφυσικό στοιχείο. Αυτό ήταν μια λεπτομέρεια από τις εκατοντάδες που θα μπορούσα να σχολιάσω. Μου άρεσε ότι εκτός από τα ποικίλα βάθη που μπορείς να καταδυθείς στην ανάγνωση εμένα με έκανε συνεχώς να νιώθω ότι βρίσκομαι σε μια ατμόσφαιρα. Με έβαζε δηλαδή σε ένα μουντ που είχε να κάνει με ένα περιβάλλον αισθητικό και αισθητηριακό. Αν και σε κάποια σημεία φαίνεται η οπτική του σε θέματα θρησκείας δεν έμεινα σε αυτά αλλά στο τρόπο που στήνει το σύμπαν του.
April 16,2025
... Show More
Es difícil escribir una reseña sobre los grandes clásicos de la literatura, y hacerlo en general sobre cualquier obra de los autores y las autoras que se han convertido en inmortales; porque espero que estemos de acuerdo que "El evangelio según Jesucristo" y Saramago merecen pertenecer a ambas categorías.

¿Qué se puede agregar en una reseña casi anónima acerca de un libro leído tantas veces, un texto tan conocido y seguramente ampliamente reseñado por especialistas en la materia?. Aún así, y como he propuesto reseñar sino todos, la mayoría de libros que pasan por mis manos, aquí va lo que pienso de el Evangelio de Saramago: ¡que cosa tan hermosa es este libro!

Una historia narrada de mil maneras solo puede ser narrada la milésima primera vez con la genialidad que lo hizo Saramago.

No soy un cristiano practicante y mucho menos uno creyente (al contrario, me considero un ateo militante); aún así me educaron en una familia católica, complete casi todos los sacramentos, asistí a innumerables misas y otros rituales de la religión y, por supuesto, escuche repetidas hasta la saciedad las historias sobre Jesús, su familia y los apóstoles. Nunca he leído la Biblia, el antiguo o el nuevo testamento - de lo que no me siento tampoco muy orgulloso, en realidad es una obra literaria que hay que conocer; lo que conozco de ella lo sé por los pasajes que escuche en las misas y en semana santa. He renegado muchas veces del cristianismo en general y del catolicismo en particular y sigo considerándolos sistemas de poder que mantienen a pueblos enteros atrapados en el pasado.

Aún así, con todo eso, les confieso que después de leer "El Evangelio según Jesucristo" volví a sentir alguna simpatía, reminiscencias tal vez de mi simpatía infantil, por las enseñanzas de aquel mitológico maestro, mitad hombre histórico, mitad leyenda sincretista.

Y es que el Jesús de Saramago, al menos el Jesús de buena parte de su Evangelio, no se parece mucho al edulcorado y mistificado personaje de los evangelios de sus apostoles y seguidores tardíos.

Si bien se supone que este Evangelio y el Jesús sobre el que trata es una construcción literaria de un autor moderno, construcción dotada de no poca ironía, buen sentido del humor y mucha, mucha herejía, yo personalmente no encontré grandes diferencias entre la historia de Saramago y las narraciones sobre Jesús que contaron Mateo, Marcos, Lucas o Juan (sin contar con los otros evangelios apócrifos que se sabe fueron escritos en su tiempo y excluidos de la versión oficial de la Biblia). Es cierto que se supone que aquellos cuatro vivieron de primera mano muchas de las experiencias que narraron (lo que tampoco puede asegurarse sin dudas), pero la genialidad de Saramago, su evidente conocimiento profundo de las mismas historias, le ha permitido construir una versión, para mí, casi tan creíble como las otras pero mejor, mucho, mucho más humana y ciertamente más entretenida.

Es obvio que Saramago no buscaba elaborar un texto que compitiera con los sagrados evangelistas. Eso lo estoy diciendo yo, pero si mi experiencia como cristiano irredento puede servir de algo, bien podrían otros cristianos, creyentes y practicantes, darle una oportunidad a esta imaginativa versión (¿acaso no son también imaginativas las historias de Mateo o Juan?).

Una de los más conmovedores aspectos de "El Evangelio según Jesucristo" de Saramago es sin duda alguna el personaje de Maria de Madgala o María Magdalena como la llamamos comúnmente; ella y su profundo romance con Jesucristo. ¡Que bella historia de amor! ¡que magistral manera de contarla!. Difícil leer estás páginas de la literatura universal sin enamorarse del Jesús con los pies destrozados por las rocas que un día toco en la puerta de una prostituta o en la María que nunca más abrió esa puerta esperando a que regresara el amor de su vida y que después paso por las llamas su casa para seguir ese mismo amor. ¡Qué páginas nos regala Saramago! De verdad deseo que si Jesús existió haya tenido una relación la mitad de profunda con una mujer, cualquiera, como la que se imaginó Saramago en su Evangelio.

Los personajes de José y María me conmovieron también profundamente. Que buenas historias. Que manera de presentar lo que podría haber significado en ser hombre o ser mujer (¡terrible!) en la sociedad Judía de hace 2.000 años. Me encantaron las contradicciones, el escepticismo, el sexo, las peleas, el amor, el odio que se ven reflejados en estos dos personajes tan humanos. Que buena manera encontró Saramago para ampliar los detalles de la historia de dos personajes que fueron ciertamente tratados superficialmente en los otros Evangelios.

Los único apartes que disfrute poco en el libro fueron los episodios mágicos, los encuentros inverosímiles con dios y a veces con el diablo. Tampoco me gusto el tono del Jesús de la Biblia que adoptó el Jesús de Saramago a partir de un cierto punto en el libro, especialmente hacia los últimos capítulos. Sin embargo, y como pasa muy frecuentemente, al terminar la obra y verla en su conjunto reconocí, como seguramente lo sabía sobradamente su autor, que todos esos episodios de la historia son necesarios para la misma.

Antes de leer "El Evangelio según Jesucristo" algunos me decían que lo disfrutaría por mis posturas contra la religión. Como he explicado antes, el efecto fue el contrario: acercarme al personaje de Jesús (el mitológico o el histórico). Sin embargo, debo reconocer que disfrute muchísimo el mensaje crítico de fondo que muchos de los apartes del mismo envía, contra el dios de los judíos y el de los cristianos, contra la mistificación de personajes que fueron muy humanos, contra las estructuras de poder, el poder de los sumos sacerdotes, de Roma y del patriarcado. Por todo esto entiendo bien cuando algunos afirman que este no es un libro apto para creyentes. Bueno, para ese tipo de creyentes ingenuos que creen al pie de la letra lo que curas o pastores repiten todos los días en sus templos, o los que piensan que hablar de Jesús y todos los personajes de la Biblia, de su humanidad, de sus defectos, es sacrílego.

Debo confesar (¡otra confesión!) que la cristología no me desagrada. En mi biblioteca tengo más de un libro sobre Jesús, biografías y ensayos académicos, además por supuesto de varias copias de la Biblia y libros sobre ella, no soy creyente pero si muy curioso; pero "El Evangelio según Jesucristo" es el primero de esos libros que nadie creería engrosan mi biblioteca que he leído con placer. Lo que he descubierto en él me anima a meterle el diente a los demás libros. Les iré contando.

Por ahora, lean sin demora este Evangelio.
April 16,2025
... Show More
هذه رحلة مشكك إلى معنى الله والوجود البشري. ذات مرة عرض ساخر لحياة المسيح ورواية جميلة ، أثارت حكاية ساراماغو نقاشا حادا حول معنى المسيحية والكنيسة كمؤسسة, الرواية عبارة عن المزج بين الحقيقة والخيال في حياة يسوع المسيح.


استطيع ان اقول ان الكاتب جوزيه ساراماغو هو اكتب مجنون, نعم مجنون بطريقة كتابته وبكمية الابداع في طريقة السرد والحوارات والمناقشات العميقة التي يتطرق لها, في أول قراءة لي مع الكاتب كانت موفقة ودخلت عالمه من أجمل ابوابه, بأسلوبه الادبي المميز جمع الخيال مع بعض الحقائق لحياة النبي عيسى (عليه السلام) ومزجه بأسلوب أدبي وفلسفي جميل وممتاز.
قبل قراءتك لهذه الرواية يجب ان تترك جميع الافكار والاراء الدينية لديك وتستمتع بلغة الادب والصراعات الموجودة منذ الاذل في تاريخ الانسان, ويظهره لنا الكاتب بأسلوبه العميق وممكن الصعب بعض الشيء في هذا الكتاب, ويمكن ان يجعل البعض ان يتنرفز خلال قراءته للكتاب, ولكن مثلما قلت دعك عن جميع الاراء والافكار الدينية واستمتع بقراءتك للكتاب, والكتاب بطيبيعة الحال صعبة نوع ما لان يعتبر من الكتب الفلسفية والسرد والحوارات متادخلة في ما بينها ويمكن تكون هذا الشيء صعب في قراءته او تقبل افكار الكتاب.


-------------------------------------------------------------


This is a skeptic journey to the meaning of God and human existence. Once a satirical account of the life of Christ and a beautiful narration, the Saramago tale sparked intense debate about the meaning of Christianity and the Church as an institution. The novel is a mixture of truth and imagination in the life of Jesus Christ.


I can say that the writer Jose Saramago is a crazy type, yes crazy in the way of his writing and the amount of creativity in the way of narration, dialogues and deep discussions that he deals with. The Prophet Jesus (peace be upon him) and mixed it with a beautiful and distinctive literary and philosophical style.
Before you read this novel, you should leave all your religious ideas and opinions and enjoy the language of literature and conflicts that have existed since humiliation in human history, and the writer shows us his deep and somewhat difficult manner in this book, and it can make some people get excited while reading the book, but as I said On all religious opinions and ideas and I enjoy your reading of the book, and the book is of course difficult somewhat difficult because it is considered one of the philosophical books, narration and dialogues interfering in between them and this thing can be difficult to read or accept the ideas of the book.
April 16,2025
... Show More
The Vicar was not happy that I was reading, ‘Gospel according to Christ’ for he felt I would lose my faith, as though Faith is not a part of your inner being, but a handkerchief, one misplaces oh so casually.

I am glad I disobeyed him, for this book only made me surer of my faith.

This book shows Christ in all his Humanity, Humanity so naked, so simple and so beautiful that it humbles you to the core of your being.

If I could say, to this so very Human Christ,

‘Let me but touch the hem of your robe, and I would be healed, or be whole again’.

Leave a Review
You must be logged in to rate and post a review. Register an account to get started.