4.5
Adorei! Prontíssima para minha releitura de A História Secreta

Whiplash!

How else can I describe the quick transition from Pearl S. Buck’s Korea to Euripides’ Greece?

This play would be authentic and current in any era, including today. Amazing. Stunning.

Euripides lived from 480-406 BCE. In this play, the protagonist, Dionysus, is the son of a mortal mother, Semele, and a divine ruler of the world, Zeus. He appears on Earth in human form, he is killed and resurrected. Sound like any other figure in history you might have heard about?

Dionysus, young and immortal, male and feminine, smiling and savage, born in Thebes but considered a barbarian, an animal, and a G-d. That is quite a lot to pack into one character. Oh, and I almost forgot, he is very into wine.

His rival, and of course, his cousin, Pentheus, the king, is a somewhat conflicted man, unsettled in his sexuality, shall we say? It is incredible how Euripides deconstructs the outwardly mannish king in a comedic and not insulting way, so that you must laugh in the middle of a great tragedy. This head of state appears darling in his royal gown and wig, when he is only slightly prodded to cross dress. (there is no reference to a Queen).

It is his last play, published posthumously, but it is an incomparable psychological masterpiece. Who knew? It is a study, in every aspect, of opposites. Dichotomies in each character. Wow.

Unlike Medea, (I have not read Phaedra) an example of extreme feminine emotionality; in Bacchae, the protagonist is male, yet the plays’ main concern is femininity, again; in thought, desire, and mind. This is what consumes Euripides thoughts and pen.

And the chorus, always the chorus. Fascinating. Dithyrambs. Offstage in this production, carrying verses to the main platform by way of messenger. Imagine, this is twenty-five hundred years ago.

In this period, the actors are all men, wearing masks to assume different roles. The audiences, in the thousands, are all men. I apologize, ladies, but I am only a reporter.

It is almost inconceivable, to me, how this could be pulled off, and I would give a hundred bitcoins, to be in the audience and to witness this through modern eyes.

It is short piece and I do not want to give any of it away. However, Euripides is peerless.

What's next? Aristophanes? Sophocles?

Surely not the news.

According to Lilly this is required reading for The Secret History, so thanks for the recc.

Good first read of the year, easier to read than I expected, maybe 2023 is the year I read lots of Greek plays?

SECOND READING:
It's been a Bacchus kind of year. I've warmed up to him more since my first outing. Now I want to breastfeed wolf pups and frolic in the woods with my thyrsus and fawnskin.

ORIGINAL REVIEW:
Some backstory on this play: Dionysus (also known as Bacchus) is the son of Semele, a mortal woman, and Zeus, a god. He was already divinely conceived, so to speak, when his mother was destroyed by seeing Zeus’ true face (lighting) and she never got the chance to carry him to term. Zeus took the fetus Dionysus into his thigh and bore him himself (something I wish for every male anti-abortion advocate).

Some of Semele’s family, however, refuse to believe that she had really conceived Dionysus with Zeus. They claim that she had slept with some regular old mortal and essentially disown their divine kin. This is comparable to those who doubted Mary when she claimed to have given virgin birth. At the time the play takes place, king Pentheus, the cousin of Dionysus, is trying to drive his religious order from the land. To be fair to Pentheus, the Bacchae (female worshippers of Bacchus) do get weird sometimes, like when they tear animals apart with their bare hands, or go about stealing other people’s babies and...pots and pans (?!) I can see why a king might start to get nervous.

Dionysus is understandably angry and punishes the members of his family who talk smack about his mama and who refuse to honor him as a god. But he also punishes those family members who worship him gladly. He’s excessively cruel, even to his own followers. He does, however, have some redeeming qualities: He throws pretty interesting parties and seems to promote equality (young and old, royal and commoner – all party together). Those going into Bacchic frenzies gain access to foreknowledge. His female followers get to escape the patriarchy for a little while. And people do really like wine:

“The flowing wine, drunk to the full, provides
sleep and forgetfulness from daily pain,
nor is there any other cure for trouble.
This god is poured as offering to the gods,
so through this god comes human happiness.”

i've thoroughly enjoyed carson's antigonick, but i felt like the modernization didn't add much here - the postmodern witticisms of antigonick are largely replaced with direct 'telling', and so everything just sits kind of uneasily together, and the truly great parts (trans pentheus) don't come across with nearly as much force as they ought to

Anne Carson's translation really captures a lot of nuance in the story that I haven't picked up in other versions. Very powerful and with a lot of complexity. Her introductory poem is also really enjoyable.

Another top tier play by my main man Euripides. Dionysus is such a riot I love him. Much like with Medea would love love love to see this performed live. Can’t believe it’s taken me this long to realise how class the Ancient Greek plays are omg. Phenomenal stuff.

It seems that after my constant bickering about the soap-opera qualities of almost every Greek tragedy, the Bacchae would be exactly the same. Actually, I was shocked to find most (if not all) of the conventional, recycled themes in each Greek tragedy not here. It was actually one of the best plays I've ever read.

If you've ever watched True Blood and enjoyed the Maryann storyline, this play is basically the same premise. Dionysus comes to town, wreaks havoc on everything, and then dances merrily away down the road. He's easily the most fascinating character to come out of Greek literature because, I mean, what isn't cool about a guy who has a group of women out in the woods who are so entranced they take animals and/or people and eat them raw after tearing them apart limb-from-limb?

I read the Arrowsmith translation of this play and thought it was very well done. I found myself seeing that, once something's translated, it tends to lose some of its dramatic qualities, but this isn't the case with the Bacchae. Everything is presented very well, with Agave's epiphany of what she's done at the end being one of my favorite scenes in a play ever.

Overall, it was just great. (◡‿◡✿)

O voi cita (aprox) pe draga mea colega Madalina cu un comentariul pe care l-a facut la Don Quijote, insa il aplic la Bacantele: “Devine mai buna cu fiecare recitire”

Şarap tanrısı Dionysos, kendisinin Zeus’un oğlu olmadığını iddia eden annesi Semele’nin kız kardeşlerinin şehri Thebai'e gelir. Pentheus (teyzesinin oğlu(?)) şehrin başındadır. O da Dionysos’u tanrı olarak tanımamaktadır. Dionysos ile ters düşmek şehirdeki kimseye fayda getirmeyecektir.

PENTHEUS
Ben burada yokken şehri garip bir bela sarmış, kadınlarımız sözde Bakkhos şenliklerini kutlamak için evlerini bırakıp gitmişler; ıssız dağlarda, korolarla, Dionysos dedikleri, benim tanımadığım yeni bir tanrıya ibadet ediyorlarmış; ortalarında testiler dolusu şarap varmış, köşelere saklanıp kendilerini erkeklerin kucağına atıyorlarmış, güya Mainadların ibadeti böyle olurmuş. ... Yakalattıklarımın hepsi elleri kolları bağlı, zindanda yatıyor. Elimden kaçanlara gelince onları da dağlarda arayıp bulacağım, hayvanlar gibi yakalatıp zincire vurduracağım. Bu hayasız çılgınlıklar pek yakında sona erecektir. Yabancı bir sihirbazdan da bahsediyorlar; Lidya’dan gelmiş, güzel kokan saçları, sarı perçemleri, pembe yanakları varmış, siyah gözlerinde Afrodit’in sihri parlıyormuş. Bu adam, Bakkhos ayinlerini öğretiyorum diyerek gece gündüz kadınlarla, kızlarla yatıp kalkıyormuş. Onu bir elime geçirirsem artık thyrsosunu yerlere vuramayacak, uzun saçlarını sallayıp gezemeyecek, çünkü kafasını bedeninden ayıracağım. Dionysos’un tanrı olduğunu söyleyen de bu adammış. Dionysos, anasıyla, şu Zeus’tan gebe kaldığını ileri süren anasıyla yıldırıma çarpılıp yandıktan sonra, güya Zeus’un baldırına dikilmiş. Bütün bu rezaletlerden sonra bu yabancı, kim olursa olsun, ipe çekilmeyi hak etmedi mi? (13-14)

Pentheus'un tavrı hep bu şekilde devam eder. Dionysos ise alttan alışlarının acısını fena çıkarır. Dionysos ile ters düşmek pek akıl karı olmasa da (sonuçta Zeus’un oğlu) yaptıkları çok fena işler. Şimdi ben de Dionysos’a sövüp günaha girmek istemiyorum ama böyle acımasızlık da olmaz ya !!! (Dionysos’dan çekindiğimden değil, Tanrılık müessesine saygımdan :)) ) Kim haklı, kim haksız konusuna girmeden üzüntülerimi bildirip aradan çekiliyorum...

Güzel bir not:

Sayfa 43 Ç.N.: Bakkhalar coşkunluğun son haddine varmak için şaraptan daha başka vasıtalara da başvuruyorlardı: Hora teperek bağrışmak da onları vecde getirebiliyordu. Bu bakımdan Dionysos ayinleriyle dervişlerin dönmeleri arasında benzerlik vardır. Gerçekten dervişler aç karnına dönerek başlarını ve gövdelerini muayyen ritimlerle sallayarak ve durmadan haykırarak sarhoş olabiliyorlardı. İçlerinden birinin ulaştığı vecd hali kolayca ötekilerine sirayet ediyordu.
(Hora tepmek, horon gibi bir şeymiş)

En çarpıcı kısımlar:
n  
n  

Anası herkesten önce üzerine atılarak kurban törenine başladı. Pentheus, bahtsız anası kendisini tanısın da öldürmesin diye başından mitrasını çıkarıp attı, Agaue’nin yanağını okşayarak: “Anacığım, benim, ben,” diyordu, “oğlun Pentheus, Ekhion’un evinde doğurduğun çocuk! Bana acı anacığım; evet, bir günah işledim, ama sen oğlunu öldürme.” Ağzı köpükler saçan, gözü hiçbir şey görmeyen Agaue artık ne yaptığını, bilmiyordu, iradesi Bakkhos’un elindeydi, oğlunun ne söylediğini duymuyordu bile. Elleriyle Pentheus’un sol kolunu yakaladı ve ayağını zavallının böğrüne dayayarak omzundan çekti kopardı; bunu kendi kuvvetiyle değil, tanrının kuvvetiyle yapıyordu. Bir yandan da İno zavallının etini parçalıyordu. Sonra Autonoe ve bütün Bakkhalar hep birden üzerine saldırdılar. Türlü türlü bağırışmalar birbirine karışıyordu: Pentheus son nefesiyle inliyor, ötekiler azgın çığlıklar koparıyorlardı. Bakkhaların kimi bir kol, kimi ayakkabısı üstünde bir ayak alıp götürüyordu. Pentheus’un göğsü bağrı didik didik oldu. Azgın Bakkhalar kanlı elleriyle et parçalarını top gibi birbirlerine atıyorlardı. Parçalarının her biri bir tarafa gitti, bazısı sarp kayalıklara, bazısı çam dallarına asılı kaldı. İnsan artık arasa da bulamazdı. Zavallının başını anası ellerine aldı, sonra da thyrsosunun ucuna bir aslan kafası gibi takarak Kithairon’un sırtlarından aşağı yollandı. Mainad dansları yapan kız kardeşlerinden ayrılan Agaue, bu kanlı avın mağrur sevinci içinde, av arkadaşı Bakkhos’a şükürler ederek, onun şerefine taşıdığı gözyaşlarıyla dolu bir ganimetle şehre doğru geliyor. Aslında tek zaferi kendi acısı olacak. O gelmeden ben buralardan gidiyorum, olacakları görmek istemiyorum.
(50-51)

n  
n  

KADMOS
Şu kollarında taşıdığın baş kimin başı?
AGAUE
(Gözlerini indirerek)
Bir aslanın başı, avcılar öyle söylüyordu.
KADMOS
O başa bir bak.
AGAUE
Nedir bu gördüğüm? Nedir bu ellerimde tuttuğum?
KADMOS
Daha iyi bak da kim olduğunu gör. Dikkat et.
AGAUE
Olamaz! Kör olası gözlerimle acıların en müthişini görüyorum.
KADMOS
Bir aslan başına benziyor mu gördüğün?
AGAUE
Hayır, bu ellerimde tuttuğum baş Pentheus’un başı?
KADMOS
Evet, şimdi tanıdın; biz de ona ağlıyorduk işte.
AGAUE
Onu kim öldürdü? Bu baş benim ellerime nereden geldi?
KADMOS
Zalim gerçek, tam ortaya çıkacak zamanı buldun!
AGAUE
Söyle çabuk, kalbim yerinden oynayacak.
KADMOS
Onu sen öldürdün, kız kardeşlerinle beraber!
(57-58)

n  
n

<şimdi reklamlar>
Mitoloji okumalarının keyfini katbekat artıran "Mitoloji Sözlüğü"nü de hararetle tavsiye ederim.
<şimdi reklamlar>

God, the writing in this is so good!
Dionysos' voice and the description of the women's ceremonies are just incredible.
Also, that cover is probably one of my favorite ever, what a choice.

The main idea is communal intoxication and insanity through ritualistic practice. But I don't think Euripides' language or portrayal of violent scenery conveys the sense very strongly.