I have now read The Iliad for the first time since my college days. I almost wonder if I actually read the whole book back then. It seems so different now, so much more all-encompassing, universal and timeless in dealing with men at war, issues of honor, duties of leadership, fate, individuals and community. Certainly the gods seem more petty and childlike than I remembered.

On this reading it is both more brutal and more beautiful than I expected; in that way I would guess it mirrors life. It also does seem relevant to the contemporary world these thousands of years later with the themes of honor, fate, love/hate, loyalty and fealty, leadership-good and poor, what is a true leader. I was also struck by the human-seeming nature of the gods. They had more power and immortality, but they were petty and, at times mean and spiteful. There also played games with human lives and destinies. Though they perhaps brought a vague order to human's lives, there was no nobility to their existence.

I likely will read The Iliad again before long (I already have a kindle copy of Catherine Alexander's translation for comparison). I enjoyed Fagles' translation very much and found his descriptive writing often beautiful, his war and battle scenes brutally clear.

All in all, I'm very glad I have finally returned to Homer's world.

.....................................................................................................

My original rating was 2* from my recall of reading a different translation while in college (?Lattimore) many years ago. I very much enjoyed Fagles' Odyssey and look forward to trying a new version of The Iliad as a more "mature" adult.

La Ilíada nos sitúa en medio de un panorama hostil, el famoso combate entre aqueos y troyanos que da lugar a la tan conocida Guerra de Troya. Con elementos y temáticas como la mitología griega, las pérdidas que deja la guerra, el honor, la gloria, el destino, los héroes y sus viajes, la vulnerabilidad y el dolor, la ira, la piedad y la compasión; sentimientos que afloran. El conflicto bélico, la traición, la venganza, pero sobretodo con la muy marcada humanidad en las decisiones y los actos de todos ellos, desde los humanos comunes y corrientes, llegando hasta los semidioses y finalizando con los dioses.

Sin embargo, subjetivamente se me ha hecho aburrida a ratos y entretenida por momentos. Me ha gustado pero a secas. Y claro, solo es una historia recomendada para lectores que ya llevan un buen trecho recorrido porque tiene una lectura pesada, con demasiadas figuras literarias (epítetos, metáforas, analogías, hipérboles, etc) que llegan a cansar al hacerse repetitivas.

No tengo más por aportar, solo que esta es una obra que dentro de la literatura, la historia y culturalmente ha significado muchísimo para occidente. Como eso, tiene un cuantioso e indudable valor que no se le niega. Así que más que asegurado que se pueden encontrar las influencias posteriores sacadas de este escrito.

The original Marvel movie?

What struck me most about The Iliad on this first read is that it has so much more in common with whichever blockbuster is showing at your nearest multiplex, than it does with novels as we know them today.

It’s just SO cinematic, and the storytelling techniques on show are SUCH familiar ones. Sweeping bird’s eye views of the battlefield; up-close scenes of celebrity combatants fighting one-on-one, complete with trash talk; stirring speeches; even the pre-battle montage of the hero donning his shining armour—all that’s lacking is the rousing soundtrack. On the flip side, it really is all action and dialogue (with trading card-style bios thrown in for the lesser-known heroes, so you know who’s who), which means it lacks the interiority and reflection you expect from a novel.

The story itself consists mostly of battle scenes, with meddling gods and goddesses keeping things interesting by playing tug-of-war over the puny mortals, turning the tide of the war now in the Trojans’ favour, now the Achaeans. One thing moviemakers of today could yet stand to learn from The Iliad is to ditch the ‘good guys’ vs ‘bad guys’ thing: it’s much more compelling if both sides are complex and you’re unsure who to cheer for.

Even the tedious parts make more sense when you view the whole thing as a movie told in words. Homer is very partial to extended similes involving lions, dogs and wild boar for some reason:

As when in the midst of dogs and hunting men
a wild boar or lion wheels about, reveling in his strength,
and the men arraying themselves like a wall of defense
stand to face him and hurl from their hands
volleys of spears; but never does his noble heart
feel fear, nor does he flee—and his courage will kill him—
and relentlessly he wheels about testing the ranks of men,
and wherever he charges, there the ranks of men give way;
so Hector going along the battle throng turned and twisted...

All this talk of lions and boars is a little clunky on the page, and it breaks up the flow of the story. But it also paints the clearest visual image of the action and the physicality of the heroes, surely functioning as stage directions for a bard reciting these lines (‘give us your best “wheeling lion”’).

That we humans have relied on the same methods to tell a gripping story for over 3,000 years is a joy to me. Our direct connection through story to the past, to people of antiquity, The Iliad (and other works like it) serves as a reminder that those people were more like us than we tend to recognise. Not to mention it is just a bloody good yarn.

شاید کمتر کسی باشه که با جنگ تروآ آشنا نباشه و یا در گوشه کناره ها درباره این اثر (ایلیاد) نشنیده باشه.
ایلیاد داستان سال آخر جنگ تروآ یعنی سال نهم و آخرین سال جنگ، برای کسانی که نمیدونند این داستان چی هست و یا کلیت کتاب چی هست خلاصه کوتاهی از داستان رو در پایین مینویسم:

در پی جشن عروسی برگزار شده توسط خدای آسمان ها زئوس، اریس الهه کشمکش و یا نفاق به این جشن دعوت نشد که خب فکر میکنم بتوند حدس بزنید چرت دعوت نشده، پس از این موضوع این الهه سیبی طلایی رو به داخل مهمانی پرتاب میکنه که روی اون نوشته شده برای زیباترین زن، و سه اله با نام های: هرا ، آتنه و آفرودیت هر سه ادعای مالکیت بر سیب میکنند و از اونجایی که به نتیجه نمیرسند از زئوس درخواست میکنند تا بین این سه داوری کند و از اونجایی که زئوس حال و حوصله سر و کله زدن با این سه الهه رو نداره این داوری رو به پاریس زاده تروآ واگذار میکنه و طی صحبت هایی هرمس این سیب رو به دست پاریس میده و داوری بین این سه الهه رو روی دوش این مرد بینوا میذاره. سه الهه بعد از شنیدن این موضوع برهنه شدند و به سوی پارس رفتند و از او خواستند تا بهترین رو انتخاب کنه و هرکدوم رشوه ای به پاریس پیشنهاد دادند، هرا پادشاهی اروپا و آسیا ، آتنا به او جنگاوری و خرد و آفرودیت زیباترین زن اسپارت یعنی هلن رو پیشنهاد داد و از اونجایی که پاریس ما سست بوده پیشنهاد آفرودیت رو قبول میکنه و این همه تراژدی و غم و خوشی را در به نام جنگ تروآ رغم میزنه، چرا که پاریس پس از دادن سیب به آفرودیت در مهمانیی هلن رو از دست همسرش منالئوس میدزده.

خب داستان و علت جنگ تروآ اینطوری شروع شد، حالا بریم سراغ داستان اصلی که در این منظومه روایت میشه:

برای شخص من یکی از جذابترین تجربه ها خوندن این کتاب و یا منظومه بود، درگیری بین خدایان، انسان ها و دخالت هاشون در امور همدیگه بسیار جذاب بود، حقیقتا قبل شروع حس میکردم با توجه به اینکه این منظومه بالای 2500 سال پیش سروده شده، نتونم باهاش ارتباط بگیرم و خوندنش حوصله سر بر باشه و در وهله اول این شک و ابهام من راجع این اثر رفع شد.

شخصا در ادبیات و کتابخوانی با کتاب های داستانی که نبرد در اونها و توصیفات نبرد نقش بسزایی داره و یا تمرکز روشون هست برای من چنان جذاب نخواهد بود ولی در این منظومه برعکس بود، بطوری که از خط به خط این نبردها بین قهرمانان و یا لشگریان و حتی دخالت خدایان در این جنگ و در پی هدفی که بودند برای من به شدت زیبا بود و لذت میبردم، رجز‌خوانی ها حرکت سربازان و آماده شدن آنها برای رزم.

درباره شخصیت های مورد علاقم باید به هکتور، آژاکس، دیومد اشاره کنم.
هر یک از شخصیت های داستان نمادین هستند، به طور مثال شخصیت آگاممنون شخصیتی متکبر و خودبین که بخاطر منافع شخصی دل قهرمان خود را میکشند و همین باعث میشود که لشگرش تلفات زیادی تحمیل بشه و تفرقه بین فرماندهانش افتد.
به جرات میتوان گفت در آثار غربی یکی از حماسی ترین کتاب ها بود، یعنی وقتی این منظومه رو مطالعه میکنیم معنای کلی حماسه رو در میابیم.
و خب لازم به ذکر هست که این منظومه بی نقص هم نیست، بار ها شاید رفتار های کودکانه و قهر و آشتی ها و گریه های کودکی که اسباب بازیش رو ازش گرفتند نیز هستیم که گاها باعث میشد به این رفتار شخصیت ها بخندم ...

تراژدی .... در مورد تراژدی باید بگم که یکی از زیباترین ها برای من بود، دوستی عزیز از دست رفته و بار ها و بارها باعث غم و اندوهی جانکاه همراه با اشک هایی برای کسی چون برادر از دست رفته رو در این داستان میبینیم که واقعا خوندنش برام احساسات را کما بیش برانگیخته میکرد و اون حس غم رو خوب القا میکرد.

سخت بود برای همچین کتابی چیزی بنویسم و سعی کردم اون حسی که از کتاب گرفتم رو در اینجا بنویسم، و برای نقد این کتاب اشخاص بسیار بزرگرتری هستند که با دانش بار ها و بار ها این اثر رو از جنبه های مختلف بررسی کردند.

ممنون که این ریویو رو خوندید

الالياذة وهوميروس يجعلان منك طفلاً صغيراً تتحدث مع نفسك طيلة ايام قراءة الملحمة تمارس الهلوسة الهوميرية بكل جنونها، تستفيق هواية المعارك في مخيلتك، تتحمس، تغضب،تشارك بعقلك وانفعالاتك، تبكيك مشاهد مصرع الابطال، تلهبك ساحة المعارك المكتظة بصليل السيوف وتدافع الاجساد المتعطشة للدماء والمجد قبل كل شئ، يتلاعب بك هوميروس كيفما يشاء هو وآلهته الخالدة وأبطاله شبه المجانين ، يرتحل بك في العالم القديم في بلاد الاغريق، في طروادة، في معبد دلفي، في جبال الاولمبوس.. نادر أن تشعر بالغربة وأنت تقرأ في الملحمة نادراً ما تجد نفسك بعيداً هناك، لم يكن من الجيد أن تقوم بإخفاء نفسك خلف جدران طروادة العظيمة، لم يكن لك الحق في التخلي عن المعركة ،فهنا إما أن تكون أو لا تكون، هيكتورياً أو مواكباً لغضبة " أخيليوس " سريع القدم المتدثر دائماً بلباس الحرب والغضب معاً، لقد ولد مع الغضب وارتحل مع جنونه اينما حل.. حينما سمع بمقتل " باتروكلوس " كاد أن يجز رقبته بخنجره لولا أن قبض على يديه ومنعه إبن نيستور الحكيم..



صراع محتدم بدأ بإختطاف الجميلة "هيلينا" من أرض الاغريق على الكسندروس "بارس" ذاك الشقي الذي جلب الويلات لبلاده الذي وصفه هيكتور ذاته مرة " ايها المعتوه، ليت الارض قد بلعتك من قبل أن ترى النور في مدينة برياموس" ..أتفق أن باريس كان هواياً للنساء مفتونا بجماله ومحباً لهذا النوع من المغامرات التي تدفعه نفسه إلى خطف النساء والرجوع بهن إلى طروداة كـ سبيات وأسيرات في قصره، لم يخطر أنه قد جلب الوبال على شعبه قد تسبب في هلاك أمته ومحوها من خريطة العالم حين أفتتن بـ " هلينيا" الجميلة زوجة مينلاؤس شقيق الملك أجامنون، إختطفها من القصر وأبحر بها إلى طروادة لتصبح محظية له هناك..
ما أن أدرك مينلاؤس ذلك الذي حدث حتى قام بتحفز أخيه على تجهيز العدة وشن غارة على طروادة التعيسة، أجابه شقيقه إلى ذلك بل وأجتمع جميع قبائل وملوك وسادة الاغريق على مشاركة الحملة الساعية أولاً لأرجاع زوجة مينلاؤس وثانياً نهب كنوز طروادة التي كانت ذائعة الصيت في مقدار كنوزها وغناها التي كانت تتباهى بها في العالم القديم..
وصل المدد من كل مكان واحتشدت القوات الاخيبة والدانائيين مجتمعين لبدء الحملة والسطو على طروادة المجيدة معقل هكتور ومن قبل ذلك برياموس ذلك الشيخ الهرم حبيب الالهة.. بعد تسع سنوات من الابحار ومكابدة العناء كما تصف الملحمة، وصلت الحشود العظيمة يتقدمها أجاممنون الملك بنفسه ومع شقيقه المترف الأحزان، وسيد الغضب والقتال سريع القدم كما يصفه هوميروس " أخيليوس " أو أخيل البطل الاغريقي الخالد الساغي دائماً وراء المجد وتحطبم اسوار المدن العتيقة والابنية الشاهقة على رؤوس اصحابها وسبي اجمل نساء البلاد الاخرى.. أخيليوس الذي لم يداهمه يوماً الشبع من قتل الابطال في صيحات القتال ولا منازلة الجبابرة وسحقهم في مشاهد درامية كثيرة، كان آخرها مع هكتور صاحب طروادة..
أخيليوس هناك جالساً في خيمته غاضباً تغني إلهة الشعر نفسها في وصف عنفوان غضبه، يصب اللعنات على اليوم الذي قرر فيه الابحار ومقاتلة اهل طروادة، ذلك لم يكن بسبب تلك المحظية التي قرر اجاممنون أن يبقيها لنفسه، خريسئيس الفاتنة التي عشقها أجاممنون وتمرد على بطله اخيليوس وانتزع تلك الجميلة من بين ذلك الاسد الهائج المسمى أخيليوس..
أخيليوس وحيوان الغضب في داخله تحولا إلى جبل لا يتزحح قرر فيها أن يترك الآخيين ليواجهوا مصيرهم في مواجهة الطرواديين الذي كانوا يتلهفون لمثل هذا النزاع المؤدي إلى فصل اكبر قوة عن ميدان ابناء الاغريق، الذي قرروا ان يواصلوا الحرب بدونه..



تلك الغضبة هي التي تأسست عليها الإلياذة - اي غضبة أخيليوس - وهي التي كانت البداية لكتابة هذه الملحمة الخلابة.. والتي مطلعها :-

n  

" غّنِ لي يا ربة الشعر عن غضبة أخيليوس بن بيليوس المدمرة، التي ألحقت بالآخيين مآسي تفوق الحصر ، ودفعت إلى العالم الآخر (هاديس -العالم السفلي) بأرواح الكثيرين من الابطال البواسل ،بينما جعلت من أجسادهم لقمة سائغة للكلاب وكل أنواع الجوارح، وهكذا تحققت مشيئة زيوس ، غّنِ ممن جاءت هذه الغضبة بادئة من حيث أخذ الشقاق بين (أجاممنون) ملك الرجال وبين أخيليوس (شبيه الآلهة) ... من مِن بين الآلهة هو ذلك الذي دفع الأثنين إلى الصراع فيما بينهما.. أنه (أبوللون) الوضاء، فهو الذي أدى غضبه إلى انتشار الطاعون المشؤوم بين المقلتلين وإلى هلاك الرجال "

n


ما أن بدأت بقراءة هذا الأبيات الأولى حتى شعرت بألفة غريبة تجاه ما أقرأ وكأنها منحوتة لتبقى خالدة وعصية على النسيان وعلى ظهر الحياة تدب كلماتها ورونقها الساحر الملئ بالمتناقضات والجنون، مساحة كبيرة من الخيال والشغف تمنحها لك الأبيات الأولى وهي تقنتص عمداً مخيلة القارئ للذهاب بعيداً جداً حيث لا وجود إلا لتلك الثلة من الأبطال والمدن الحصينة والسفن المقوسة التي تحمل على ظهرها ذلك العدد الهائل من المقاتلين المطالبين بالمجد، تلك السفن السائرة في ضباب البحر ومشاهد الغروب الخالدة..



وكم كان قلب أخيليوس قاسياً حينها وهو يجدف في حق أصحابه هناك ويتركهم سريع القدم وهم يُقتلون على يد هيكتور أبن برياموس وبقية الطرواديين، صرخات نيستور الحكيم تملأ ساحة القتال منادياً بالويل على من ينسحب من المعركة ويذكرهم بالمجد في كل حين،أجاممنون في حالة الغضب والرثاء وهو يشاهد حشود الطرواديين متقدمة نحو سفن الآخيين منذرة بإحراق السفن نفسها.. أوديسيوس ربيب الآلهة يصيد أرواح الطرواديين برحمهه الذي لا زال يخترق الأجساد الطروادية، الثنائي أياس يتضرعان للآلهة أن لا يمنح النصر للطرواديين، ومازالت رماح الآخيين تنحرف عن مسارها بإرادة " زيوس " الذي لم يكن يأبه لتلك التضرعات الذي قدمها أجاممنون ومن قبله نيستور الحكيم ولا للقرابين التي تم ذبحها لهذا الإله القاسي الذي مكن الطرواديين من الغلبة في الكثير من الجولات حتى كاد أجاممنون أن يعلن الانسحاب نحو السفن خوفاً من إحراق السفن المقوسة والوقوع في شرك أعدائهم، لولا يقظة الثنائي أياس الذين استبسلا للدفاع عن السفن والذود عن آخر ما تبقى من المعنويات للآخيين المتمركزين عند السفن، نقطة التحول حدثت عندما هب باتروكلوس يحض أخيليوس على القتال ويذكره بمآل الاغريق الذي سيكون بشعاً على يد الثائرين من اهل طروادة ومن خلف بعض الآلهة التي كانت ترغب في سحق الجيش الاغريقي.. باتروكلوس حاول ان يسكن غضبة اخيليوس، لم يستطيع ذلك الشقي ان يفعل شيئاً سوى يتدرع بدرع اخيليوس ويواجه حشود الطرواديين وحده..



ولقد علم اخيليوس هنالك معنى الالم معنى الغضب لأول مرة، معنى الفناء، معنى العدم، معنى الخواء، معنى ان تفقد كل شئ لأجل لا شئ.. معنى أن تكون محبطاً حتى من نفسك، من يقينك انك قد عاينت احزان العالم في قلبك، استجواب ذرات الحقيقة الخافتة التي تنادي بك إلى العالم الفاني.. لم يكن غضباً بل حزناً دفيناً وكأنه كان يعلم أن الايام تخبئها له وهو على أرض طروادة.. أخيليوس تمزق هناك ومزق ماحوله..




*** *** *** *** *** *** *** ***



هذه الملحمة أستطيع أن أقول من أجمل ما قرأت وما سأقرأ حتى، تحفة أدبية مذهلة حقاً وهي تحكي تلك الأحداث بصورة مشوقة ساحرة عصية على الادراك أنها كلمات مجردة ،كأنها أستخرجت من بئر الجمال القابع في سحر هذا العالم كله.. مذهلة تبقى هذه الملحمة في مخليتي صعبة النسيان والتأليف مرة أخرى.... عاطفي تلقائي غريب ساحر بارع .. ليست مجاملة بل هي حقيقة، بل وقطرة ساكنة من بحر جمال هذه الرائعة الانسانية..



وأدرك تماماً أن لو اجتمع ممثلوا وفنانوا العالم على أن يجسدوا هذه الملحمة على أرض الواقع أو كلوحة أو لما استطاعوا إلى ذلك سبيلا..



~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~




من الملاحظ عدد الشخصيات في الملحمة كبير جداً جداً لا يمكن حصرها ، أسماء كثيرة لمقاتلين وآلهة وأبطال معظمها تأتي كشخصيات هامشية لا وزن لها في عملية بناء الملحمة ،إن هي إلا مجرد ورقة يلقي بها هوميروس في صيحة الحرب فأما أن تتعرض للقتل مباشرة بعد ذكرها وهو غالباً مايحدث، أو أنها تتعرض للنسيان من قبل هوميروس وكما قال النقاد " أن هوميروس كان يغفو أحياناً أثناء تأليفه للملحمة " ، ومن الجدير بالذكر أن هناك شخصية تعرضت للقتل في بداية المعارك التي أشتعلت بين الطرواديين والدانائيين ثم ذُكر بعد ذلك وهو يقاتل ثانية في صيحة الحرب وللسوء حظه قُتل مجدداً .. ذلك ما يضفي في رأيي جواً من البراءة والغرابة في القصة وكأنها تجري خارج حدود الزمن.. ونصيحة لا تحفظ إلا أسماء الشخصيات الرئيسية في الملحمة وإلا سيختلط عليك الشخصيات ويصيبك نوع من الملل تجاه الكتاب، تابع دائماً ولا تهتم، جمال الملحمة في الاستمرارية ومواكبة جنون وحالات هذيان هوميروس..




~~~~~~~~~~~~~~~~~~




يكفي أن أقول أن الترجمة التي قرأتها لا توجد كلمات تصف مدى اتساقها وجمالها وأبداعها الادبي والذوق الرائع في إختيار المفردات والجمل وعمق حقيقي في الترجمة، المترجم أحمد عتمان ومعه عدد من المترجين الآخرين قضوا سنوات عدة ليخرجوا بهذه الطلة البهية الراقية، من أجمل الترجمات التي قرأتها، يستحق الثناء والتقدير والشكر لهذا المجهود الجبار الذي هو بالفعل تحفة لا يقدرها إلا أصحاب الذوق الأصيل في الأدب..



..............



ليست مراجعة هي تلك التي كتبتها، بل مجرد خواطر عن الكتاب راق لي أن أضيفها هنا..

خواندن ایلیاد ورود من به دنیایی بود که هیچ‌چیز ازش نمی‌دونستم و راستش همیشه فکر می‌کردم که علاقه‌ای هم بهش ندارم. اما تصمیم برای سرک‌ کشیدن به این دنیا تبدیل به یک سفر طولانی شد. من نمی‌تونم برای کتابی مثل ایلیاد نقد بنویسم، پس اول میگم که ارزش خوندن این کتاب قدیمی به نظر من چیه. بعد تمام منابعی که خوندم رو با هم مقایسه می‌کنم و یک مسیر برای ورود راحت‌تر به این دنیای بی‌ سر و ته پیشنهاد میدم

ارزش خواندن کتاب سه هزار ساله‌‌ای که بیشترش توصیف جنگ و خشونته چیه؟
یک. اجازه میده به گذشته نگاه کنی
با وجود اینکه اسطوره کتاب تاریخ نیست، همچنان منعکس‌کننده‌ی باورها، سنت‌ها، آرزوها و شیوه‌ی زندگی در زمانیه که بهش تعلق داره

دو. متواضع میشی
ما انسان‌های قرن بیست و یکمی با تکنولوژی و اعتقادات مدرنمون اصولاً فکر می‌کنیم که تافته‌‌ی جدا بافته‌ای هستیم و انسان‌های گذشته‌ رو عقب‌مانده و متفاوت از خودمون تصور می‌کنیم. اما وقتی ایلیاد می‌خونی، می‌بینی که مردها سه هزار سال پیش هم سر زن‌ها با هم دعوا می‌کردند و آدم‌ها درست مثل ما خشم، غم، درماندگی، هوس و شعف رو به دلایلی بسیار مشابه ما تجربه می‌کردند. اینجا متوجه میشی که تو اونقدرها هم متفاوت نیستی‌. از طرفی این به این معنیه که عقاید تو هم روزی ممکنه همینقدر مسخره به نظر بیاد که اعتقاد یونانیان به خدایان انتقام‌جو و هوس‌بازشون عجیب به نظر میاد

سه. تغییر رو حس می‌کنی
پینکر، از دانشمندان زمان ما، معتقده که خشونت عموماً کاهش پیدا کرده و دنیا نسبت به گذشته جای بهتری برای زندگیه. این البته چیزیه اخبار و شبکه‌های اجتماعی برعکسش‌ رو برای ما تداعی می‌کنند. ایلیاد از دنیایی می‌گه که غرق در جنگ‌های طولانیه و همه چیز با جنگ معنی پیدا می‌کنه. حتی انسانیت و شرف. چیزی که با تفکرات (اکثر) ما در مورد خشونت دیگه جور در نمیاد. در مورد تغییر تفکرات در مورد برده‌داری و حقوق زنان هم که لازم نیست توضیحی بدم. این نشون میده که بشریت چه راه طولانی‌ای اومده و این می‌تونه بارقه‌ی نوری در دنیایی باشه که خیلی تاریک به نظر میاد

چهار. بهت خوش می‌گذره
جدای صحنه‌های طولانی جنگ و کشت و کشتار که مغزت رو سِر می‌کنه، داستان واقعاً جالبه و بالا و پایین‌ زیاد داره. رابطه‌ی بین خدایان و انسان‌ها و دراماهای بینشون واقعاً خواندنیه

پنج. رفرنس‌ها رو متوجه میشی
این کتاب از قدیمی‌ترین کتاب‌هاییه که برای ما مونده و توسط افراد زیادی هم خونده شده. پس طبیعتاً ارجاعات زیادی بهش در ادبیات و حتی کتاب‌های ناداستان داده میشه. دونستن داستان مثل باز کردن قفل این تشبیه‌هاست

چطوری بخونیمش؟
من حدود ۸ کتاب مرتبط باهاش رو در این مدت خوندم و اینجا می‌خوام کتاب‌ها رو مقایسه کنم

بهترین ترجمه چیه؟
این خیلی سلیقه‌ایه که بین ترجمه‌های انگلیسی کدوم رو انتخاب کنید. من امیلی ویلسون رو انتخاب کردم چون جدیدترین و به طبع ساده‌ترین برای خوندن بود‌ و اجرای صوتی عالی‌ای هم داشت. اما خب در مقایسه با ترجمه‌های دیگه معلوم بود که بعضی‌هاشون (مثل ترجمه‌ی پُپ) نثر موزون‌تر، زیباتر و البته سخت‌خوان‌تری داشتند

از کجا شروع کنم؟
Greek Myths
ایلیاد پر از اسامی خدایان و قهرمانانه و شناختنشون و پیدا کردن روابط بینشون به فهمیدن داستان خیلی کمک می‌کنه. این کتاب زیبا همه این‌ها رو به ساده‌ترین شکل ممکن با تصویرگری‌‌های عالی توضیح میده و تازه خلاصه‌ی داستان ایلیاد رو هم داره

خلاصه‌ی سرودها و تحلیل‌هاشون رو از کجا بخونم؟
بین این چهار کتاب تحلیلی‌ای که خوندم به نظر من کیلیفس نوتس از همه بهتر بود. اما مزایا و معایب هر کتاب رو لیست می‌کنم

Cliffsnotes
داشتن لیست کاراکتر و نقشه‌ی روابطشون
توضیحات در مورد تاریخ کتاب و شاعرش
خلاصه‌های کامل‌تر و جداگانه
تحلیل‌های طولانی‌تر، دقیق‌تر و جداگانه
بخش آنالیز کاراکتر
سه مقاله در انتها که در حد متوسط بودند

SparkNotes Literature Guides
لیست کاراکتر دقیق‌تر و با جزئیات بیشتر
توضیحات تِم، موتیف و سمبل‌ها که به این شکل جای دیگه‌ای نبود
خلاصه‌های مختصر و مفید ( معمولاً چند سرود با هم یکی شده)
تحلیل‌های کوتاه، گاهی با نکات متفاوت (معمولاً چند سرود با هم یکی شده)

‌Bloom's Guide
توضیح درباره‌ی تاریخ کتاب
خلاصه و تحلیل کنار هم در یک متن طولانی که سرود رو ذکر می‌کنه اما جزئیاتی نداره
کوتاه‌ترین خلاصه و تحلیل
پانزده مقاله‌ی تحلیلی به نسبت کوتاه که بعضی‌هاشون واقعا جالبن و جوانب خاصی از داستان رو بررسی می‌کنند

‌Bloom's Modern Critical interpretations
مجموعه‌ای از ده مقاله‌ی طولانی که بینشون هم عالی هست، هم فوق‌العاده‌ بی‌معنی و حوصله سربر

اگر بخوام همه‌ی این تحلیل‌ها رو‌ نخونم و بشینم یکی برام مهم‌ترین‌هاش رو توضیح بده چی؟
‌The Iliad of Homer
صد در صد دوره‌ی ایلیاد گریت کورسز. با خیال راحت سر کلاس یک استاد وارد می‌شینی و به گلچین تحلیل‌ها گوش می‌کنی

اگر بخوام کل داستان جنگ‌ تروی رو‌ بدونم چی؟
‌Troy: The Greek Myths Reimagined
ایلیاد داستان بخش کوتاهی از جنگه و نه دلیل شروع جنگ رو توضیح میده، نه میگه در آخر چی‌ میشه. برای این باید تکه‌های پازل رو از آثار دیگه جمع کرد که استفن فرای در کتاب تروی زحمتش رو کشیده. فرای از اولِ اول، از تولد پدران قهرمانان کتاب، داستان رو با نهایت جذابیت تعریف می‌کنه و با پایان جنگ تمومش می‌کنه. این کتاب رو میشه قبل از ایلیاد هم خوند که همه‌ی داستان رو بدونی و بعد به سراغ ایلیاد بیای

تصویری چی؟
‌Marvel Illustrated: The Iliad
مجموعه‌ی‌ کمیک مارول به نسبت خوبه‌. تصویرگری معمولی‌ای داره ولی به داستان وفاداره. میشه قبل کتاب خوندش و با داستان آشنا شد. میشه همراهش خوند که مروری بشه و بیشتر از شخصیت‌ها سر درآورد

صوتی چی؟
من نسخه‌ی جدیدتر آدیبل رو گوش دادم که از روی ترجمه‌ی امیلی ویلسون اجرا شده. باید بگم که یکی از دلایل لذت بردن از کتاب همین بود. جملات تو ذهن خودم خیلی بی‌احساس و رباتی بودند. اما وقتی کتاب رو همزمان خوندم و گوش دادم، اجرای حماسی این نسخه خیلی کیفیت مطالعه‌م رو بالا برد

Pro tip:
خودتون رو وارد گروهی از کتاب خون‌های حسابی بکنید که خیلی بیشتر ازتون می‌دونن، حوصله‌ی صحبت کردن دارند و بی‌دریغ به اشتراک می‌گذارند. به خاطر اونا من این کتاب رو شروع کردم و کنارشون کلی یاد گرفتم‌. ازشون ممنونم

همه‌ی این منابع به انگلیسی هستند و به جز خود ایلیاد از اینکه ترجمه شدن یا نه اطلاعی ندارم. در آینده اگر منابع بهتری پیدا کنم حتماً به این لیست اضافه می‌کنم. در ضمن مثل همیشه همشون رو می‌تونید از اینجا دانلود کنید
Maede's Books

۱۴۰۳/۱/۲۱

I’m often kept up at night brooding on my troubles, wishing I could find some solace that would help me sleep. But now I know that the best way to keep insomnia at bay is to get out of bed, hitch up my chariot, tie the corpse of my mortal enemy to the back, and drive around for a few hours, dragging him, until I cheer up and can go back to sleep. The Iliad is unmatched, in my reading, for works that describe the bloody, ridiculous, selfish lengths people will go in order to feel better. The sticks and stones fly (and gouge out eyes, smash skulls, slash livers and veins until the blood sprays–this poem is definitely not for the squeamish), but the real weapons of the Trojan War are name-calling, cheating at games, and stealing your best buddy’s girlfriend or mixing bowl or ox. Most of the action occurs when somebody gets his feelings hurt, the baddie won’t apologize, and the sensitive one throws a fit, which can involve letting all of his friends die while he gets an olive-oil massage, or else razing a city, raping the women, and joyriding over other men’s bones. The Iliad suggests that even at its most glorious, war can be advocated only by people with the emotional lives of spoiled four-year-olds....

For more thoughts, see my post:
http://alisonkinney.com/2015/07/23/ho...

Hallelujah. It’s over. Well, at least The Iliad is, though the story continues in The Odyssey. I had forgotten how much the beginning of this epic sounds like a giant group of toddlers fighting over toys. These toddlers just happen to command warships and armies, and the toys happen to be women they view as war prizes. Frankly, it’s disgusting. If these idiotic “heroes” would just view women as actual people who can make their own decisions instead of pretty toys over which to wage war, every single event in this story could have been avoided. Had they just asked Helen who she wanted to be with and respected that decision, hundreds of lives would have been saved. The amount of bloodshed over the “taking” of this woman is just insanely wasteful, even if it’s fictional.

“Any moment might be our last. Everything is more beautiful because we're doomed. You will never be lovelier than you are now. We will never be here again.”

The gods are so incredibly petty. If Monopoly is the board game that ruins families, the gods of Olympus are playing something similar with cities and human lives. Men and women are literal pawns to them, game pieces and very little else. They claim to care about some of these people, but it’s a very shallow kind of care. Seriously, they’re terrible. And as 70% of Greek mythology is directly tied to Zeus’s inability to keep it in his toga and Hera’s rage over that fact, it can’t even be pretended that the gods cared about much outside of their own desires and fury.

“Hateful to me as the gates of Hades is that man who hides one thing in his heart and speaks another.”

Honestly, this is a cast completely comprised of hypocrites. All of these men deeply believe they commit a travesty against another person but is then surprised and horrified if something similar is done to themselves or someone close to them. For instance, if the whole war is occurring due to the theft of a woman (more on that above), then why on earth would you take the “prize” of your greatest warrior because you’re feeling slighted? How did you think that was going to work out for you? And if your heart is set on desecrating the dead body of said warrior’s bestie, who isn’t even fighting in the war because of the aforementioned lady theft, why on earth would you be shocked that he decides to not only finally engage in the war but that he’s out for your blood and intends to disrespect your corpse in the same ways? Seriously, people. What the heck?

“Let me not then die ingloriously and without a struggle, but let me first do some great thing that shall be told among men hereafter.”

These warriors are also insanely self-absorbed. To a man, every single one of them act as if their feelings are the only ones that matter. Their mourning is the only true mourning. Their rage is the only true rage. This is doubly true for the divine beings that populate the story, as stated earlier. I seriously cannot fathom being this level of selfish, and I sincerely pray that I never become this wrapped up in myself. If I do, some one please punch me in the throat and snap me out of it, will you?

“Why so much grief for me? No man will hurl me down to Death, against my fate. And fate? No one alive has ever escaped it, neither brave man nor coward, I tell you - it’s born with us the day that we are born.”

Unrelated to anything, but I could also go the rest of my life without hearing anyone else referred to as “god-like” or their speech referred to as “winged words.” Those terms were exasperatingly overused. However, there are some truly beautiful lines mixed into the free verse, and those almost made up for the repetition mentioned. I know both of these observations are subject to change based on which translation you choose to read. I bounced between the Caroline Alexander translation and the Robert Fagles translation, both of which were lovely.

“No man or woman born, coward or brave, can shun his destiny.”

I respect The Iliad. I know it’s among the earliest literary pieces we have, and that it paved the way for countless stories that followed. But, as with the times I read this epic in the past, whether in part or entirety, I just can’t enjoy something that makes me roll my eyes this hard or groan this often. That opinion is incredibly subjective, and I know many people who disagree. But the abundance of wholly preventable violence, and the lack of anything else to break up said violence, just isn’t at all enjoyable for me. Thankfully, The Odyssey comes after this, and I know that it’s far and above more entertaining. I may not care for the tale of the Trojan War, but Odysseus’s return trip is wild and I’m eager to dive back into it.

Another buddy read with TS!

You can find  this review and more at Novel Notions.

I read the Odyssey at Uni and really loved it. A romp off to parts unknown with a man who is good company from a distance. As with much of fiction, the people I am delighted to spend lots of time with on the page are not necessarily those I would want to spend anytime with otherwise.

I’ve always meant to get around to reading this. I mean, this Homer guy only wrote two books and I had enjoyed the other one, so … so, a mere twenty years later (how time flies) I got around to reading this one.

The problem was that I knew exactly what this one was about. You know, this is about Helen getting taken to Troy after Paris wins her after he judges which of the goddesses is the most beautiful which pisses off the Greeks and then there’s the siege and sacking of Troy after that rather clever trick with the wooden horse. Not much point reading this one if you already know the whole damn story.

Now, you might be thinking – this guy should have put a spoiler alert at the start of this. You might also be thinking – this guy probably thinks it’s okay not to put a spoiler alert on this because everyone already knows this story. Umm, I haven’t put a spoiler alert on this because I haven’t told you anything that is actually in this story yet.

Look, I know, I’m as surprised as you are. “Bugger me with a brick”, as a friend of mine would say. The idea Homer could be allowed to get away with writing a book about something everyone knows it is about and not actually writing about any of these things is, to say the least, rather frustrating. I’m sure that in some countries there is probably even a law against this sort of thing.

It might just be me, but I would have thought that if you are going to write the FIRST epic in the Western Literary Tradition it does seem somewhat presumptuous to assume people know the back story. I know I can be naïve at times, but if first is to mean anything, surely it doesn’t really allow the writer to assume everyone already knows the back story. Instead, this book starts a mere 9 years after the war had began. There is precious little by way of explaining how we got here. And it ends the day before the final battle for Troy and before anyone seems to have come up with the idea of a wooden horse with a hollow middle.

Spoilers start more or less now – if you are worried.

A lot of this is boys’ own adventure stuff. Also a bit like the Godfather films in which they seem to have decided not to kill any two major characters in exactly the same way. Bronze swords knocking out teeth before plunging through skull with attendant buckets of blood and spraying brain matter plays, be well assured, a large part in this book. If I have any criticism at all it is that the war bits were over-long and after a while became all a bit same/same. In fact, by close to the end I was thinking I had had more than enough and was looking forward to the whole thing being over.

And then that totally unexpected end! Jesus, what a way to finish a book. I was blown away.

Achilles does not really come out of this book looking too good. I know he is meant to be a bit of a hero (the only things I knew about him before this being he had been dipped in a river as a child to protect him from harm and held by the ankles, so therefore these were his only venerable parts – and of course, none of this is actually mentioned here, though I suspect you are meant to already know). The whole book revolves around Achilles being annoyed at having his girlfriend taken from him and him spending most of the time in a petulant rage about to go home, stuck in one of his ships while all hell is breaking lose around him. Hector certainly seems the ‘better man’ in all this – even though he is a Trojan. This was something else I hadn’t expected.

The thing I really like about the Greek Gods – and the reason Plato said that the poets shouldn’t be allowed to write stories about them – is that they are just this huge dysfunctional family. Nothing they like better than getting involved in human affairs and causing infinitely more trouble than they are worth. I also like that even when they know the outcome of something – Troy will fall, for example – that doesn’t stop them remaining loyal and supporting their favourite side all the same. It is as if the West Moorabbin Under Twelves are being put up against Manchester United all stars team and the dads of the under twelves are turning up to support their kids. Everyone knows the outcome, but all the same… “Go Johnny!”

A lot of this is of more than just passing interest in the sense that it gives a fascinating (and tragically realistic) account of the horrors of warfare in the ancient world – and these horrors are many and graphic. Both sides foresee what is to happen to the women of Troy once the battle is over, for example, and this is none-too-pretty. All the same, after book after book of this I was well over these endless descriptions. But then book 24. Hector has been killed. Achilles killed him to revenge the death of his friend Patroclus, who Hector had killed and tried to quarter and feed to the dogs. Achilles is overpowered by grief for his friend and as a mark of respect slaughters 12 boys of Troy as an offering at the funeral of Patroclus (hard to express my disgust at this – not the act of a ‘hero’). He also spends days dragging Hector’s body about (ironically enough, attached to his chariot by the ankles) around the funeral site of his friend in some sort of bizarre ritual that is neither improved in report nor in deed, I think the line ran). I had never really thought about the significance of bodies after they have died in war – but psychologically, knowing (or worse, as in this case, not knowing, but assuming) what the enemy are doing to the dead body of your child, is, without question, unspeakably horrible.

To regain his son’s body and to give it a proper funeral, Priam goes to Achilles and is helped there by the gods. He kisses the hand of his son’s murderer and begs for his body so as to be able to give him a proper funeral. Like I said, a remarkably moving end to the poem.

I used to think that a good definition of a classic would be ‘a book that is rarely about what you think it is about before you read it’. As always, I was much too timid in my definition. It seems that a classic is NEVER about what you think it will be about before you read it. If they are particularly good classics, they are also not about what you think they were about while you were reading them either. This is an excellent case in point.

Last year I attended a conference where one of the speakers stated that literature starts with Homer. I love to read so I thought that maybe I should see what the fuss is about with the cradle of the written word. I do not like poetry but I said that maybe it is time to learn how to appreciate it. Well, it didn't go well. I appreciate its worth but It was a chore to read and I had to stop after 100 pages or so. No more epic poems for me.

n  n    Book Reviewn  n
3+ out of 5 stars to The Iliad, a Greek lyrical work written around 800 BC by Homer. Ah The Trojan War. We all know of the horse, but how did it come together? Who was at war? And why? You'll need to read The Iliad & The Odyssey to figure all that out... of the two, I preferred the Odyssey. I still found the story fascinating and enjoyed the read. But it's a lot to digest. It's amazing when you realize these works are almost 3000 years old. Such beauty in his words. And to think about everything we've learned over the years... about war... and the Trojan horse... both the virus and the trickery. There are some valuable lessons in this work. If only more would give it a chance!

n  n    About Men  n
For those new to me or my reviews... here's the scoop: I read A LOT. I write A LOT. And now I blog A LOT. First the book review goes on Goodreads, and then I send it on over to my WordPress blog at https://thisismytruthnow.com, where you'll also find TV & Film reviews, the revealing and introspective 365 Daily Challenge and lots of blogging about places I've visited all over the world. And you can find all my social media profiles to get the details on the who/what/when/where and my pictures. Leave a comment and let me know what you think. Vote in the poll and ratings. Thanks for stopping by.

Možda je glupo što ovo pišem... Šta ja da napišem o Ilijadi? Opet, da sam zapisao, bilo bi mi interesantno pročitati šta sam mislio kad sam je pročitao u gimnaziji. Sećam se da sam je čitao na glas, da bi uopšte razumeo šta piše u tom heksametru. Naravno, tako je i nastala i prenosila se. Dođe recitator u grad i 3 ili 4 dana zaredom recituje Ilijadu, ljudi slušaju. I drugo, Ahilej mi je bio jako kul lik (zašto, Nikola?!)

(Ilijada i Odiseja su nastale u vreme kad su Grci zaboravili da pišu. Kako ovo naučiš na pamet, a da nemaš tekst pred sobom? Kako je uopšte nastala ako je nisu zapisali - kako je Homer naučio to što je pričao? I kako su ih prvi put zapisali? Neko naučio da piše, pa dođe drugi i recituje? Pisar ipak piše na papirus, sporo je to. Ili je recitator naučio da piše, pa je seo da odradi taj posao?)

Pročitavši je ponovo... Da li je moguće da je nešto što je nastalo pre 3,000 godine, ujedno i nešto najbolje što je ikad napisano?



----------
Zapažanja.

1. Sve je s jedne strane jako čudno - bajka sa mitovima, nadljudskom snagom, čudnim bogovima. A opet, toliko poznato i nakon 3,000 godina. Ti bogovi su tako slični nama, Ahilejev bes i sujetu mogu da zamislim kod nekog političara, kao i Hektorovu brigu za svoju porodicu i grad.

2. Katalog brodova je sranje, ne treba se mučiti. Koliko ljudi odustane od čitanja u drugom pevanju?

3. Ponovo sam iznenađen da je ovo priča o samo 10 dana rata (mada, ne slaže mi se nešto taj tajming, pred kraj se spominju drugačija trajanja, neko je pogrešno zapamtio šta je Homer pričao). Počinje usred priče, i završava se usred priče. A jedan, onaj najduži dan Hektorove super-moći, traje maltene trećinu Ilijade.

4. Neke scene se ponavljaju, bukvalno reč po reč se koriste isti stihovi. Stilski alat ili nešto što je pomagalo recitatorima da je lakše nauče? I šta je sa "kravookom" Herom i "Ahejcima sa zlatnim nazuvcima"?

5. Kako je samo Ahilej ispsovao Agamemnona na početku. Ovaj je kralj, zaboga. I da li je Ahilej preterao sa svojim durenjem? Koliko smrti je naneo Grcima dok se nije borio? I uspeo ozbiljno da posvađa bogove.

6. Bogovi su sjajni. Nisu uvek dobri, ljubazni ili pravedni. (Da li je naš koncept boga pogrešan?) Bogovi nisu svemoćni, a ni sveznajući. Imaju mnogo ljudskih mana - ako ih gledamo iz tačke ljudi u Ilijadi, moćni su i izuzetni, ali ako ih gledamo iz tačke naratora, onda su sitni i sujetni do zlaboga. Nisu stvorili svet, nemaju simpatije ni ljubavi prema ljudima (imaju prema nekima, ako su im to deca koju su napravili sa ljudima, na primer). A opet, toliko su sjajni. Ne mogu da izaberem najomiljenijeg boga. Prepričavao ćerki - ona sad priča po školi da smo mi u porodici sad ipak religiozni, ali smo politeisti.

7. Najomiljeniji lik među Grcima? Odisej ili Ajant? Porota još zaseda.

8. Trojanci nisu varvari, pričaju grčki, poštuju iste bogove. Ali su ipak neprijatelji. Trebalo bi da navijamo za Grke. Ali Trojanci su simpatičniji - ne bore se (samo) za čast i slavu, bore se za život, za svoj grad, za svoje porodice. Žene i deca će im biti silovana i/ili porobljena. Hektor je ljudsko biće - komandant, sin, brat, muž, otac... Njegove scene sa ženom i sinom su među boljima u Ilijadi. S druge strane, Grci mogu da izgube samo svoj život. Ahilej je nečovečji, kao neki super-heroj. Izolovan je, povukao se iz društva. Hladan, nerazuman, sebičan, sujetan, pred kraj skrnavljenjem neprijatelja potpuni varvarin. Ne razume smrt, plače kao mala beba.

9. Bogovi ne mogu biti povređeni, ne mogu umreti. Stoga, kod njih ne postoji hrabrost. Da li to znači da su ljudi bolji od bogova?

10. Simpatično su prepričane bitke u najdužem, Hektorovom, danu. Ako ih čitaš kako ih vide ljudi u Ilijadi, onda ti je sve logično, možeš da zamisliš da se sve tako i desilo. Oni su ti koji utiču na događaje i na smrt. Ali mi, čitaoci, znamo toliko više. Vidimo šta su u tim bitkama uradili Zevs, Hera, Apolon, Iris, Arej... Čitajući paralelno - neverovatno je to mešanje u sudbinu pojedinaca. Čime se ti ljudi (khm, bogovi) bave. Opet, postoje delovi kad Zevs želi da se umeša i spase nekoga, a drugi bogovi mu ne daju. Ne možeš da sprečiš sudbinu, kažu mu otprilike.

11. Ono kad Hera zavodi Zevsa, da mu odvrati pažnju. Najduhovitiji deo Ilijade?

12. Zbog čega nemam nikakve emocije prema Patroklu? On je neki sporedan glumac koji dobija veliku slavu, ali je to s razlogom da umre, da bi se priča nastavila? Ili je nešto ipak u njegovom ponašanju?

13. Da li sam dobro razumeo da svim ljudi imaju jednu sudbinu, a Ahilej ima dve, može da bira? Ako se vrati kući, živeće srećno i dugo. Ali ako ostane da se bori, umreće i zaradiće večnu slavu. Zapravo nije baš tako lako izabrao, čini mi se. Ne samo da se durio zbog Briseide, nego mi se čini da je zaista razmišljao o ovome. Naravno, ovo je ep, a slava je za Grke imala toliku vrednost, da nije moglo drugačije.

14. "Tako su oni pogrebli konjomoru Hektora borca." Kraj. Čekaj, gde je Ahilejeva smrt? Gde je Ahilova peta? Trojanski konj? Pad Troje, paljenje, silovanje? Da mogu da mi kažu da mogu da pročitam (izgubljeni?) ep o tome, ali da moram to da platim danima stvarnog života - koliko dana bih dao?