حقيقة الخديعة

worst book of 2015

Ho letto La verità del ghiaccio, di Dan Brown.

Sarò breve: una vera schifezza.

Fine della recensione.



Schersssssssssssssssssso ....

Il fatto è che non volevo leggerlo, perché già lo sapevo che sarebbe stata una schifezza. Solo che era in offerta a soli 5 Euro. Mica facile trovare libri con questi prezzi stracciati di questi tempi. Mi sono lasciata ingolosire. E così me lo sono letto.

Un’accozzaglia di stupidaggini incredibili. Ve ne racconto una, tanto per darvi l’idea.

Immaginatevi due uomini ed una donna, i nostri eroi, nel bel mezzo dell’Artide: un freddo da paura, cui non sono neanche lontanamente abituati, dato che vi sono stati portati solo da pochi giorni o, addirittura, nel caso della donna, da poche ore, per mezzo di aerei che volano a Mach 3. E già il fatto che non siano rimasti secchi sul velivolo, perché, anche in questo caso, era la prima volta che ci salivano, è già notevole.

Comunque, torniamo al fatto. Sono sulla banchisa, morti di freddo, e tre uomini cominciano a sparargli addosso. Ovviamente, riescono a schivare tutti i colpi. I cattivi hanno sempre una mira che fa pietà. E i buoni hanno sempre capacità da contorsionisti ed un culo della madonna.

Poi al bellone del gruppo, perché, si sa, i buoni sono anche tendenzialmente attraenti e molto intelligenti (benché sfugga, effettivamente, come faccia una persona intelligente a ficcarsi in certi casini, ma sorvoliamo) viene in mente che sulla slitta c’è un pallone sonda. Lo fa gonfiare (sempre sotto il tiro dei nemici che, in teoria, dovrebbero appartenere a dei corpi superspecializzati e, quindi, ci si aspetterebbe che, quanto meno, con quel costa sovvenzionare tale tipo di addestramento, siano almeno in grado di centrare una sonda che non è esattamente piccolissima come bersaglio … invece no … col cavolo che la beccano) e si fa trascinare dal vento, assieme ai suoi due compagni, su e giù per le colline di ghiaccio, con sbattimenti vari contro i pendii.

A questo punto anche il lettore più credulone comincia a sviluppare qualche perplessità sul fatto che i tre civili, che fino al giorno prima vivevano e lavoravano in normalissimi uffici in zone a clima temperato ed il cui massimo sforzo fisico era stato quello di portare alle labbra una tazzina di caffè, possano ancora essere in buone condizioni. E invece sì. Stanno benissimo persino dopo che la piattaforma di ghiaccio su cui sono finiti si stacca dal corpo principale e precipita nell’oceano artico. E’ solo dopo un pochetto che, bagnati fradici, galleggiando sull’iceberg, denunciano un certo affaticamento e si chiedono come usciranno da tale critica situazione. E’ la fine direte voi.

Ma no. La bellona nonché intelligentona (eh sì, c’è anche la bellona, of course … altrimenti di chi si sarebbe potuto mai innamorare il bellone nel corso dell’avventura?) si rammenta di avere al fianco una piccozza. Ovviamente, durante tutto il casino precedente non l’ha mai persa e non le si è mai ficcata per errore in una coscia o in un occhio … è una piccozza disciplinata questa, che si comporta assai meglio di quegli incapaci dei corpi speciali e aspetta con pazienza che venga il momento di essere adoperata, senza intralciare. E cosa fa la bellona? Batte con la piccozza sul ghiaccio il segnale di SOS in morse.

Ellosò cosa state pensando: “Ma figuriamoci, quando si ha bisogno di aiuto, non si trova mai nessuno neppure se si chiamano al cellulare tutti i numeri memorizzati in rubrica, nemmeno se si è in pieno centro di Milano e si urla sino a sputare le tonsille e questa qui si aspetta che qualcuno senta il suo SOS battuto con un piccozza su un iceberg in mezzo all’Artide? Ma dai …”

E invece sì. Lo sente un sottomarino che, guarda caso, passava proprio lì sotto. Il sottomarino se ne andava per i cavoli suoi, per scopi del tutto estranei alla situazione critica che stanno vivendo i nostri eroi, ma passa proprio di lì nel preciso momento in cui la bellona batte l’SOS e, tra tutti i rumori che presumibilmente rilevano gli apparecchi di bordo, capta proprio la richiesta di aiuto.

Ecco, il tenore del romanzo è questo. Va riconosciuta la furbizia dell’operazione commerciale di Dan Brown. Questo romanzo, esattamente come Angeli e demoni è precedente al Codice da Vinci. Ovvero, prima del successo del Codice non li aveva considerati nessuno. Adesso si smerciano come il pane sulla scia dello scalpore suscitato da quest’ultimo. Eppure, nessuno di essi vale un centesimo bucato.

Meditate, gente, meditate.

Deception Point, Dan Brown

Deception Point is a 2001 thriller novel written by Dan Brown.

A NASA satellite finds evidence of a rare object buried deep in the Arctic ice, NASA proclaims a much-needed victory that has profound implications for U.S. space policy and the upcoming presidential election.

With the White House in the balance, the President dispatches White House Intelligence analyst Rachel Sexton and a team of experts to the Milne Ice Shelf to confirm the authenticity of the find.

عنوانهای چاپ شده در ایران: «نقطه فریب»؛ «تزویر»؛ «حقیقت یخی»؛ نویسنده: دن براون؛ تاریخ خوانش: روز بیست و پنجم ماه جولای سال2010میلادی

عنوان: نقطه فریب؛ نویسنده: دن براون؛ مترجم نوشین ریشهری؛ تهران، نگارینه، 1384، در 256ص؛ چاپ دوم 1385؛ شابک9647533756؛ چاپ دیگر سال 1388، در 440ص؛ شابک: 9789647533751؛ موضوع داستانهای نویسندگان امریکایی - سده 20م

عنوان: حقیقت یخی؛ نویسنده: دن براون؛ مترجم ندا شادنظر؛ تهران، افراز، 1388؛ در 485ص، چاپ دوم 1388؛ شابک 9789642837069؛چاپ چهارم: تهران، افراز، 1396؛ در 505ص؛ شابک 9789642837069؛ ترجمه از متن ایتالیائی با عنوان
La Verità Del Ghiaccio

عنوان: تزویر؛ نویسنده: دن براون؛ مترجم عمید حقیقت جو؛ تهران، معین، 1389، در 518ص؛ شابک 9789641650294؛

داستانی تخیلی از دسیسه های «ناسا»، در میان یخهای قطب است، «دن براون» این اثر را در سال 2001میلادی منتشر کردند، البته که به گیرائی «راز داوینچی» نیست، ولی هیجان دارد؛ رمان «نقطه ی فریب» نویسنده «دن براون»؛ با ترجمه بانو «نوشین ریشهری»؛ را انتشارات نگارینه، در سال 1384هجری خورشیدی، و چاپ دوم آنرا در سال 1385هجری خورشیدی، و چاپ سوم را در سال 1388هجری خورشیدی؛ در256ص، منتشر کرده، همین رمان با عنوان «تزویر» و با ترجمه ی جناب «مهدی حقیقت جو»، در518ص، را نیز انتشارات معین در سال 1389هجری خورشیدی منتشر کرده است؛ و با عنوان: «حقیقت یخی»، با ترجمه بانو: ندا شادنظر، در485ص، در سال 1388، در انتشارات افراز، منتشر شده است

داستان «تزویر»؛ یا «نقطه فریب»، یا «حقیقت یخی»؛ از آنجایی آغاز می‌شود، که زمین شناس نامداری، در سرزمین‌های «قطب شمال»، به اکتشافی دست پیدا می‌کند، هلی‌کوپتری می‌آید، و پس از مدتی سوار کردن آنها، بدون هیچ حرف و بحثی، آنها را، به بالای کوه‌ها، و از هلیکوپیر به بیرون پرت می‌کنند؛ سپس داستان، به روزهای انتخاباتی می‌کشد؛ جایی که «سناتور سنکستون»، برای پیروزی در انتخابات «ریاست جمهوری»، با رئیس جمهور فعلی، «زاکاری هنری»، رقابت می‌کند، و در انتخاب نخستین، «سنکستون»، از رئیس جمهور کنونی، پیشی گرفته است؛ «سنکستون» دختری به نام «ریچل» دارد، که برای سازمان اطلاعات کار می‌کند، و اخبار محرمانه ی «کاخ سفید» را، ایشان تهیه می‌کند؛ «ریچل» از پدرش، برای دورویی و تزویرش، دل چرکین است، و از سوی دیگر، «زاکاری هنری» نیز می‌خواهد، او را به سوی خود بکشاند؛ برهان پیروز «سنکستون» در گزینش اولیه، انتقادات او، از «ناسا» است، و این در حالیست، که رئیس جمهور بیش از دو هفته نیست، که به مقر کاخ سفید رفته، او در جزیره‌ ای که پژوهشهای «ناسا» انجام می‌شود،‌ اقامت گزیده، و ظاهرا کشف خیلی بزرگی، در «ناسا» سرانجام یافته است؛ و...؛

تاریخ بهنگام رسانی 17/09/1399هجری خورشیدی؛ 23/07/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی

Deception Point is a fast paced thriller and enough twists & turns. But overall it was disappointing as a Dan Brown novel. Mainly because:
1.It does not feature puzzles based on symbology or history, which made Angels & Demons and The Da Vinci Code so interesting, which you will miss.
2. Neither the main protagonist nor the main antagonist leaves any impact. It makes you wonder whether the 'bad guys' are fighting for a good cause & vice versa
3. The climax is incredibly weak & stretched out.
Weakest Dan Brown novel...

This was a good book. But it's too long in my opinion. I found myself bored or lost at times.
But I think if you are interested in mystery/thriller novels you should try this book.

Not my favorite Dan Brown book, reminded me too much of the others.

Hardcore rollercoaster

Horrible, un auténtico pestiño.

Me costó horrores terminarla porque con cada situación la rocambolesca lógica interna del autor se complicaba y se hacía más difícil de asimilar. Sus intentos de aunar un mundo real con sus conspiraciones rallan la comicidad extrema en La conspiración, una novela que si os podéis ahorrar mejor que mejor.