DNF - Will return to

Kōbō Abe i9s one of the most interesting Japanese novelists of he 20th century. His Ruined Map is ostensibly a mystery of a missing person. The private investigator charged with finding the husband of a young woman who has unaccountably vanished has few clues to work with, mostly consisting of a book of matches from a local cafe.

Not discouraged, the investigator (who is never named ... only a couple of minor characters are given names) keeps plugging on, with help from the brother-in-law of the disappeared -- help that is mostly dubious, as the brother-in-law is murdered. Another informant commits suicide by hanging himself while talking to the investigator.

The ending -- which I will not divulge -- is suitably strange, it being an Abe novel. I enjoyed following the story through to its end.

I really hate the term 'mindfuck,' but that is precisely what this novel is, the fourth I've read by Abe. It is deeply challenging and dense, commanding your complete attention to every word. What is most stunning is Abe's ability to create a nearly perpetual ambiguity with a frustrating overabundance of details. I read this because 1) I love Abe, and 2) I saw Teshigahara's film version and was trying to comprehend it. Mysteries still remain, but for some reason I feel satisfied.

La primera advertencia que haré es que esta novela no es lo que parece. Se presenta como una novela negra, en la cual un detective es contratado para investigar la desaparición de un hombre. Pero ese es solo el contexto en el cual se enmarca la verdadera historia, y estoy casi convencida que este relato es una bufonada Abe-sensei, quien tiene un sentido del humor que no conoce límites, y un afán por poner en entredicho los límites de la realidad y la no realidad. Estoy casi convencida que la pregunta clave para entender esta novela es justamente "¿qué es esta novela?". La desaparición que es algo concreto, se transforma en una pregunta filosófica, y las pistas o caminos a seguir, no hacen más que multiplicarse en lugar de acotarse. Estoy casi convencida que esta novela es en realidad una lectura filosófica, y que recomiendo mucho. Pero también recomiendo paciencia.

"Sahiden de adımı bile unutmuş gibiydim. Elimde kalan tek şey benim ben olduğuma dair bilinçti". s.225
Kaybolma hakkı yok mudur insanın, bulunmama hakkı. Dedektiflik bürosuna gelen başvuru üzerine baş karakter bir kayıbın peşine düşer. Ana meselelerden biri olan şehir, karmaşası ile karşımızda. Konuları bağlamak ve anlam kurmak şehrin katmanları gibi istiflenmiş. İnsanı ve kaybolmayı metnin arasından çıkarmak okuma emeği istiyor. Kitabı okumaya değer kılansa kitabın sonlarında. Verdiğiniz emeği, alaşağı edilmek ve hikayeyi sondan başa sarmanızla karşılaşacağınız sürprizlerle alıyorsunuz.

20. yüzyılın sonlarına doğru yazılmış bu roman. Savaşlar, atom bombaları, soykırımlar- hanım koş televizyonda Vietnam Savaşı gösteriliyor. Beyaz yakalı işçiler her yerde, metrolar tıklım tıkış, her yer reklam, her yer pırıl pırıl; şehirler yeniden düzenlenmiş, sokaklar labirent gibi, gerçekten insanın kaybolması işten bile değil. Telefonlar: zır zır; fotoğraf makineleri: şak şak- her yer araba- pavyonlar aynı pavyonlar ama artık ışıl ışıl göz alıyor; insanlık ilerliyor!

Hastalıklar şipşak çözülüyor mesela; her deliye bir psikolog, suçluya gardiyan, hırsıza polis, gençlerimize aydın öğretmenler ve sürpriiz: güvenlik kameraları her yerde. Artık güvendesiniz!

''Bu kütüphane sizlerin güvenliği için anlık olarak güvenlik kameralarıyla izlenmektedir.''
Ama kameraların erişemediği yerler de yok denemez ve bu karanlık köşelerde kötü şeyler olmuyor değil; mesela çözümü imkansız görünen, katili belirsiz ve akıllıca! işlenmiş bir cinayet. Hımm, bu gariban öğrenciyi hangi kitap öldürdü???

Dur bir dakika, birini tanıyorum: müthiş zekası, akıl yürütme becerisi ve üstün yetenekleriyle sır perdesini aralayan, her gizemi çözen- karanlık köşeleri spot ışıklarıyla aydınlatarak gerçeği - o müthiş GERÇEĞİ! - açığa çıkaran biri: bir dedektif!

-Burada neler döndüğünü beş dakikada anlar ama bize anlatması yüzlerce sayfa sürebilir.

Virane Harita bir dedektif anlatısı. Ama öyle bildiğimiz türden akıl yürütmeler ve sonuca ulaşmalar yok bu kez. Kobo Abe, aradığını bir türlü bulamayan bir dedektifle tanıştırıyor bizi. Akıl yürütmeleriyle bir sonuca varamayan, gücü yetmeyen, yet-e-meyen, yorgun, mütereddit ve aradığı gerçeğin peşinde dolanırken kaybolan bir dedektif.

İyi de öyle şey mi olur canım, dedektif dediğin...

Sahi, dedektif romanları neden bu kadar popüler?

(sokakta amaçszca yürüyen biri - aralık perdeden sızan sarı ışık dikkatini çeker- şöyle etrafı kolaçan ettikten sonra içeriye bir göz atmanın kimseye zararı olmayacağını düşünür- belki birinin başına bir şey gelmiştir ve yardımı dokunabilir- yaklaşır: içeride bir kadın... )

--

Virane Harita, Kutu Adam'dan altı yıl önce yazılmış ve içerik olarak bambaşka görünseler de aslında işlenen kavramlar ortak. Biçim olarak Virane Harita çok daha homojen ve okunması kolay, açık bir anlatımı var. Bu yönüyle sırrına eremediğimiz Kutu Adam'ı ve dolayısıyla teşhir-gözetleme-dikiz kültürünü anlamak için müthiş bir rehber. Müthiş bir dedektif romanı. Kobo Abe, açıları özenle ayarlanmış aynalarla şehrin labirentlerinden görüntüler yansıtıyor bize. Aynaya bakarak çıkışı bulup labirentten kurtulduğunda ise, artık sadece aynada bir görüntü haline geldiğini fark ediyorsun. Kurtulman için söylemen büyülü sözleri ise, yalnızca sen biliyorsun!

Ամենադժվար կարդացվող գրքերից մեկը: Գրքից ստացած ապրումներն էլ անհասկանալի են:Գիրքը դուրս եկավ, բայց չեմ հասկանում, թե ինչու:

This book was totally lost on me. I’ll admit that, despite the title, I wasn’t even aware that the protagonist was carrying around a “ruined map” until I read a description of the book after I had finished.

I think that at least part of the book’s indecipherability had to do with its translation. The prose seemed to alternate between clunky—e.g., “Under any circumstances there were no untruths in my report.” (28) “Turning the page, I saw next a forecast of professional baseball.” (99) [did Abe mean schedule?]—and plain weird—e.g., “redundant foreskins” (99), “nipplelike lips” (101). It was hard to get into the flow of the text with such strange syntax and word choice.

I wonder if some of the book's indecipherability also had to to with the time and place it was written (1960s Japan). The book uses some common tropes of noir/detective literature (the downtrodden alcoholic detective, the beautiful mysterious abandoned wife) and there's a familiar strain of existentialism running through the book. But it felt like there was a layer (of culture? of generation?) that I just wasn't able to unlock. In an act of vengefulness, one character commits suicide over the phone. There are plot lines having to do with a gay sex ring and illicit tax drivers that are never really explained.

Most of all, I was never really able to follow the protagonist's inner monologue that is at the heart of this book. You know that feeling when you get to the bottom of a page, but realize you’ve been sort of zoning out and haven’t fully absorbed what you read? That’s how the entirety of this book felt me. I would read page after page and feel like I was absorbing all I could absorb and still not understand a thing. Not entirely enjoyable. Wish I’d gotten more from this book.

DNF. După Chip străin și Femeia nisipurilor, Harta arsă a fost a treia mea întâlnire cu Kobo Abe - și un mare fiasco. Premisa e super interesantă: un funcționar dispare dar soția lui îl dă dispărut abia după o jumătate de an, iar când un detectiv particular vine la femeie acasă pentru a afla mai multe detalii, lucrurile se complică și detectivul urmează să fie tras într-o adevărată mlaștină a lumii interlope. Totuși, romanul începe cu o cascadă de descrieri inutile - de exemplu, cum arată niște femei ce traversează strada sau ce culoare au pereții din casa soției. M-a plictisit atât de rău încât am decis să nu mă forțez.

maybe its the translation, but for some reason this book felt like a chore the whole time i was reading it. which is too bad, cause i really dug woman in the dunes. maybe someone disagrees with me? vent, i'm looking in your direction..

Less than a third into the book, I realized from the outset that: a)we were not in the quotidien world we know, and b)the author was making no accommodation to the hard time any reader was going to have negotiating the 'map' of the storyline and characters. This pleased me at first - it reminded me of James Dickey's "Deliverance", and how the map in that opening foreshadowed the dreadful resistance the characters were going to get from the land into which they were planning (as they thought) their venture. I also thought I sensed the ghost-story vibe of Japanese cinema and literature, the lack of boundaries between this world and the Other one.

This is far from the first metaphysical or philosophical exploration-as-novel I've read. However, whether it's the original writing or the translation, the narration strikes me as so choppy, so lacking in reasonable transitions or connections, that I feel literally jerked around, as if pieces of text were missing -- Is it now or later? Am I outside her apartment or down the road, or in the apartment thinking about what's down the road? The manhole is a perfect metaphor - it seems not just the husband (possibly) but the whole story has somehow gone down the Rabbit Hole, but without Carroll's twisty logic to hold things together that aren't together.

I'll read as much more as I can, frankly savoring the challenge and the vitally intense atmosphere, but not in any way savoring it as a story or mystery. Perhaps, ultimately, it is not in its nature a novel, but a film treatment.

I won't pretend that great swathes of this didn't move swiftly into and out of consciousness, or that I wasn't bored and totally adrift for entire sections. I had intended to give this 3 stars and call it a day, but Abe makes it so easy to read even the most redundant/superfluous sentences and the narrative/narrator's logic is so odd that it wasn't much of a chore to get through the whole thing. Of course there is a Twilight Zone ending. Of course there is. But it redeems (or at rate justifies) and makes sense of much of what comes before it.