●القراءة الثانية لميلان كونديرا بعد "كائن لا تحتمل خفته"..
الوجودية كمان وكمان، متعبة جدا والتفكير بالنهج الوجودى متعب ومرهق وسيجعلك ناقم على كل شيء، صحيح الانسان يحتاج الى مساحته الشخصية ولو لوقت طويل ولكن ليس ذلك بالتخلى عن المسؤليات والفرار بعيدا لمجرد الاحساس بالذات.

●●نبدأ من حيث ابدع كونديرا نسج خيوط روايته من ايماءة امرأة فى الستين من عمرها وتخيل قصة وحكايات فى اول الامر لن تستطيع ربطها ببعضها ولكن فى نهاية الرواية ستترابط الحكايات والشخصيات،اعشق الاديب الذى يخترع حكاية من لا شيء يذكر وحتى الادب الذى لا يحمل حبكة ونهاية احداث وذروة وكلام من هذا القبيل كما تحدث عنه كونديرا، ادب للاستمتاع بمعنى الادب







●●الحديث عن الخلود مربك ورائع ،جميل ان يخلد المرء بعد وفاته سواء بسيرته او اعماله وغريب ان يحاول شخص ان يقحم نفسه فى حياة المشاهير رغبة فى الخلود معهم كما فعلت بيتينا مع غوته وبيتهوفن، حتى فى حديث كونديرا فى فصل الصدفة عن الاحداث العابرة فى الحياة او الرواية ومقدار تأثيرها فى حياتك فى لحظة من اللحظات المتأخرة والتى لم تستطع انت ف البداية الحكم على هذا الحدث اكان عابرا حقا وغير مهما ام ستعود بعد مرور السنين ليشكل الحدث العابر او الصدفة تغيرا مهما فى مجرى حياتك
الباقية وتغير من طريقة خلودك.

●●فى فصل الصدفة ايضا اعجبتنى حكاية مقارنة جسدى لورا وانيس وروحيهما بالرسم.

●●فصل الانسان العاطفى فى بدايته لم افهمه او اتمكن من فهم مراد كونديرا ولعل هذا بسبب خوضه فى حكايات شعراء وادباء لا اعلم عنهم شيئا او فترة بعيدة عن ذهنى ،صراحة لم افهم بداية هذا الفصل
●●الرواية مليئة بالاقتباسات الملهمة والجميلة بالنسبة لى؛ لعل ابرزها "انك الحليف اللامع لحفارى قبرك ".. بالفعل ماذا سيفعل الانسان منا اذا اكتشف انه كان طوال حياته يدافع عن فكرة او عن مبدأ او شخص واتضح انه كان يساعد فى حفر قبره سواء كان قبرا بالمعنى الحرفى او قبر الافكار والايدولوجيات!!!

سيبقى كونديرا مربكا لأبعد الحدود وممتعا ايضا

بعض المقتطفات :

n  n

"انا افكر اذن انا موجود هو قول مثقف يستهين بوجع الاضراس،اما انا احس فاذن انا موجود فحقيقة اعم بكثير "

"كانت بالتأكيد خبر عشيقة،كان يدعوها كنز سريرى"

"إنك الحليف اللامع لحفارى قبرك"

"ان الانسان فى مرحلة الشباب لا يكون قادرا على ادراك الزمن كدائرة،بل كمجرد طريق يقوده بشكل مستقيم الى آفاق دائمة التنوع،وهو لا يشك فى ان حياته لا تضم غير موضوع واحد؛وهذا ما سيدركه لاحقا لما تأتيه الحياة بتنويعاتها الأولى "

به نظر من روشی كه كوندرا در كتاباش داره و شخصیت های مختلف رو طی لحظه های خاص به هم گره میزنه خیلی جالبه. در واقع شما یك رمان نمیخونید كه دو تا نقطه رو طی یك سری مراحل به هم وصل كنه، در واقع این جزئیات و مدل هر شخصیت هست كه مثل یك پازله و موجب لذت و فكر میشه و شما رو غرق میكنه

هذه الرواية هي لوحة بازل، فككها كونديرا وخلط القطع، وبدل أن يعيد تركيبها، ربط كل قطعة بخيط ثم أمسك الخيوط وراح يعبث بها ويشابكها ببعضها بإحكام ليضمن ألا يغفل عن جزء من أجزائها فيسقط منه سهواً.

لذلك فإنك ستقرأ عن الفكرة ذاتها عدة مرات ولكن بطرق مختلفة، فتارة سيعرضها لك كونديرا صراحة، وأخرى سيلتف حولها كصياد يغدر بفريسته من ظهرها.

ولكن ما هي فكرة الرواية؟
لا توجد في الحقيقة فكرة واحدة بل هناك عدة أفكار تشابكت كنسيج متين هو بنية هذه الرواية.


ولماذا كتب كونديرا روايته بهذا الشكل؟
إنه يجيبك بحوار ص��يح في روايته التي لعب فيها هو نفسه دور شخصية روائية تتحكم بالشخصيات الأخرى:
/
-ما أكتبه غير قابل للحكي.
-للأسف.
-ولماذا للأسف؟ إنها فرصة في أيامنا هذه التي ينقض فيها الناس على كل ما يُكتب ليحولوه إلى فيلم، إلى دراما تلفزية أو إلى رسوم متحركة. وبما أن الجوهري في الرواية هو ما لا يمكن التعبير عنه إلا بالرواية، لا يبقى في الاقتباس إلا ما هو غير جوهري. على أي شخص لديه ما يكفي من الجنون ليستمر في كتابة الروايات، إنْ هو أراد ضمان حمايتها، أن يكتبها بطريقة تجعل اقتباسها متعذراً، أو بعبارة أخرى، تجعل حكيها متعذراً.
/


وبناءً عليه فميلان كونديرا "مجنون" عبقري.

وفي روايته هذه إنما يحاول ضمان "الخلود" لنفسه أولاً قبل أبطال روايته السذج الذين راحوا ضحية أفكاره المتعجرفة المسلطة عليهم كإشارات استفهام كبيرة تلغز وجودهم وماهية علاقاتهم بأنفسهم وبالآخرين من المنظور الفيزيائي-الجسدي ومن المنظور الفكري.

عندما ينتهي القارئ سيدرك أن كونديرا يسعى ليوقظ "غوته" و يجبره بحضوره على مواصلة النقاش الذي بدأه مع "همنغواي" حول فكرة الخلود، من حيث توقف غوته وفضل "الاستفادة من وضعه لينام"، ليس طمعاً بطرح المزيد من وجهات النظر أو استخلاص المزيد من النتائج، بل ليطمئن - أي كونديرا نفسه- بأنه في "دروب الماوراء" قد حجز في جوارهم مقعداً يليق به، مؤكداً ما أورده في روايته:

"كل ما أقوم به ينبغي أن يؤخذ على محمل الجد تماماً "

ومن ثم:

"معنى هذا أن من يبدع (تماثيل أو قصائد أو سيمفونيات) يستحق احتراماً أكبر من أولئك الذين يحكمون (خدماً أو موظفين أو شعوباً)؛ وأن الإبداع أهم من السلطة، والفن أهم من السياسة، وأن الأعمال الفنية أخلد من الحروب وحفلات الأمراء"


لقد أجبرني كونديرا على تقبل روايته هذه لكنني لم أستطع أن أحبها بقوة كما أحببت الكائن الذي لا تحتمل خفته.
بل كدت في فصولها الأولى أن أتوقف عن القراءة وتأجيلها إلى وقت لاحق، لكنني تابعت ولم أقفز فوق أي سطر أو حتى فاصلة أو نقطة، عملاً بنصيحة الكاتب التي وردت في الصفحات الأخيرة وكأنه يسخر من القارئ المتعجل الذي لم تكتب هذه الرواية له حتماً، فنال "خلود" كونديرا الذكي النجمة الرابعة رغماً عني.

پیرزنی با دست تکان دادن برای مربی شنای خود سعی بر فریفنن او دارد و همین کوندرا را وا می داردتا شخصیت اگنس را خلق کند.کوندرا هم خالق و هم جزیی از کتاب است و این کار مخصوصا در آخرین فصل که شخصیت ها یکدیگر را ملاقات میکنند به اوج خود می رسد.
جاودانگی از چندین داستان مجزا با محوریت های متفاوت اما مرتبط تشکیل شده است:پل و اگنس،گوته و معشوقه اش بتینا،داستان روبنس و زنانش،دختر تنها.
ا و از معدود نویسندگان مردی ست که سرگشتگی و آشفتگی روح زن را وصف می کند . شاید نه کاملا اما تا حد زیادی کالبد یک زن حقیقی در شخصیت اگنس پیدا بود و میشد با او همزاد پنداری کرد.
در داستان گوته،او سعی دارد تلاش انسانها برای جاودانگی(که خود به دو دسته تقسیم می شود:جهانی،عاطفی) بیان کند.محوریت داستان روی بتینا بودکه تمام توان خود را برای جاودانگی نهاد.
داستان روبنس که به عقیده کوندرا یک داستان شهوی تراژیک(با سانسور فراوان!!)است.نگاهش را به سمت نیاز جنسی و ازدواج و روابط عاشقانه سوق داد.
بخشی نیز مربوط به دخترک طرد شده بود دختری که صدایش به گوش کسی نرسید مگر هنگام فاجعه!کوندرا با بیان احساسات و درد او، زیباترین بخش کتاب را عرضه داد.
تقابل ظاهر و باطن،نفی قضاوت دیگران،اهمیت حرف مردم از دیگر نکات مفید این کتاب بود.
پختگی در این اثر نسبت به بقیه آثار کوندرا کاملا آشکار بود و خود او این کتاب را بهترین شکل شرح میدهد:
'این رمان مانندضیافتی ست با غذاهای بسیار نه یک مسابقه دوچرخه سواری.'

انا كما اري نفسي
انا كما يراني الاخر

الرواية تناقش صراع الانا(تين) و تفسر كيف يمكن ان يتحول البعض لعبيد خلودهم في وعي الاخرين

ميلان كونديرا ساحر و التفاصيل ممتعة جدا
مشهد من الرواية
أنايس (بطلة الرواية) قبل ان تموت يسألها الملاك ان كانت ترغب في ان تعيش مع زوجها (بول) في حياتها الأبدية.. ترغب (أنايس) في الرفض لكن بول يدخل الغرفة قبل ان تجيب فتضطر ان توافق علي الحياة معه بشكل ابدي.

هل من الممكن ان ييخضع قرار كالحياة الابدية مع زوج لا تحبه للخجل؟ الكثير من المشاهد الرائعة في الرواية

الترجمة العربية لروز مخلوف اكثر من رائعة

قرات ترجمات اخري للرواية سيئة للغاية

Read in two halves, two months apart. In February I was quite intensely irritated, and marked the book two stars... You know those reviews of Nausea and L'Étranger, in which people say the likes of "I used to think this way when I was younger, but it's a bit shit"? (c.f. Hanif Kureishi: "The cruellest thing you can do to Kerouac is re-read him at 38.") I still appreciate those books, but this one looked like my equivalent. I wasn't a teenage existentialist but I was a teenage narcissist, and Kundera's Immortality seemed to be preaching as wisdom a whole bunch of thoughts which I've gone to considerable and repeated effort to talk myself out of. I suspected myself of being too dismissive and normative towards the book, (also Caliban, mirrors, etc, and yeah this post is a bit mememe) but I simply didn't like the way it made me feel, and what it reminded me of. With its narrative concentrating on the self-designed outward actions of characters as if describing scenes from a film (or teenage / twentysomething self-narration). Mostly surfaces, dull ones at that, interspersed with a few self-consciously Interesting Thoughts, the kind some people would put on an online profile. And also C19th hangers-on of the famous who did what they did primarily because they wanted to be remembered. A lot of it seemed relevant to the social media era - paradoxically: I had this book because it was recommended years ago by someone who's very reclusive and never uses social networks.

However. In the third quarter of the novel Kundera critiques the narcissercising, and displays a lot of empathy with the underlying motivations of the characters doing it. So the book became somewhat different from my first assumption.

Overall it was a metafictional / anti-novel patchwork thing that was only patchily engaging. Authorial presence interweaved with the characters and their story, whilst doing lots of fine dining, like 1980s Martin Amis turned up to 11. (Immortality was published in 1991, so yeah...) The story of a Parisian professional couple, chilly Agnes and laid-back Paul, and Agnes' melodramatic sister Laura - classic French-film triangle - is punctuated by philosophical reflections on human nature, social behaviour &c, accounts of the Kundera-character's eccentric mates, and the history of Goethe-groupie and eventual woman-of-letters in her own right Bettina von Arnim. The most pointless bit was a 70-odd page survey of the pulling career of a mid-twentieth-century art critic named Rubens; I liked and recognised occasional musings on how people inwardly mark the passing of time, but most of it was nothing I hadn't seen before in a couple of dozen litfic works. Anyway, just about everyone in this sprawl-on-a-theme turns out to be connected by butterflies' wings and hurricanes.

I remain slightly puzzled by the quote on the front cover from Nicholas Lezard: "It will make you cleverer, maybe even a better lover. Not many novels can do that." (It was good to learn about Bettina von Arnim and her circle, but the rest was a mix of meh and confirmation of things I'd heard before.) I'd be a little embarrassed by the assumption I agreed with everything I posted three years ago... who knows what someone thinks of stuff they wrote over two decades past, and of it still being used to sell books?

Glad to put this book away now - almost every time I saw the title, The Fall song would appear in my head, and I was getting tired of it.

متاسفانه کتاب پر از غلط‌های املایی و نگارشی بود و صحافی و کاغذ هم افتضاح بودند.
به قول مترجم این کتاب خیلی به کتاب "بار هستی" نزدیک است و اگر آن را دوست داشتید حتما این یک را هم بخوانید. t
********************************************************************************
در وجود همه ما بخشی هست که خارج از زمان به زندگی خود ادامه می‌دهد. شاید تنها در مواقع خاصی است که از سن خود آگاه می‌شویم و بیشتر اوقات بدون سن هستیم. ص 4 کتاب
نفرت با گره زدن شدید ما به دشمن‌مان ما را به دام می‌اندازد. ص 31 کتاب
شاید مرگ باید وجود داشته باشد. اما راه دیگری برای ترتیب امور نبود؟ آیا واقعا لازم بود که شخص بدنی را پشت سر خود رها کند، بدنی که باید آن را در زمین دفن کرد و یا درون آتش انداخت؟ اینها همه خیلی وحشتناک است! ص 53 کتاب
روزنامه نگار فقط کسی نیست که سوال می‌کند بلکه کسی است که دارای حق مقدسی است برای پرسیدن، و از هر کس هر چه را بخواهد می‌تواند بپرسد. اما آیا همه‌ی ما این حق را نداریم؟ و آیا یک سوال یک پل تفاهم نیست که از یک موجود بشری به سوی موجود بشری دیگر کشیده می‌شود؟ شاید. من گفته‌ام را دقیق‌تر بیان می‌کنم: قدرت روزنامه نگار بر حق پرسیدن استوار نیست، بلکه بر حق پاسخ خواستن استوار است. ص 145 کتاب
من ترجیح می‌دهم از صدای خنده‌ی کودکانه بمیرم تا از صدای مارش عزای شوپن. و این را هم به شما بگویم: همه‌ی شرهای عالم در آن مارش عزا است که تجلیل مرگ است. اگر مارش‌های عزای کمتری وجود داشت، شاید مرگ‌های کمتری هم وجود می‌داشت. دریاب که می‌خواهم چه بگویم: احترام به مصیبت از بی‌فکری پرگویی کودکانه بسیار خطرناک‌تر است. آیا می‌دانی پیش شرط همیشگی مصیبت چیست؟ وجود آرمان‌هایی که آنها را گرامی‌تر از زندگی بشر می‌دانند. و پیش شرط جنگ چیست؟ همان مطلب. ص 160 کتاب
شهرت به هر چیزی که برای ما اتفاق می‌افتد پژواکی صد باره می‌دهد. و راه رفتن در جهان با یک پژواک ناراحت کننده است. ص 189 کتاب
موسیقی: یک تلمبه برای انبساط روح. ارواح منبسط که به صورت بالن‌های بزرگ درآمده‌اند به سقف سالن کنسرت بالا می‌روند و در ازدحامی عجیب به همدیگر تنه می‌زنند. ص 268 کتاب
آنچه مردم را وا می‌دارد تا مشت‌شان را به آسمان برافرازند، تفنگ در دست‌شان بگیرند و آنان را وا می‌دارد تا برای آرمان‌های عدالت‌خواهانه و غیر عادلانه مبارزه کنند خرد نیست، بلکه یک روح بزرگ شده است. ص 277 کتاب
عصر کنونی بر روی هر چیزی که تا به حال نوشته شده چنگ می‌اندازد، تا آنها را به فیلم و برنامه‌های تلویزیونی و یا کارتون تبدیل کند. در یک رمان آنچه که ذاتی آن است، دقیقا همان چیزی است که فقط در یک رمان بیان می‌شود و بنابراین هر نوع اقتباس، حاوی چیزهای غیر ذاتی آن است. اگر شخصی هنوز آنقدر دیوانه باشد که این روزها بخواهد داستان بنویسد و بخواهد آنها را در امان نگه دارد، باید رمان‌هایش را طوری بنویسد که نتوان از آنها اقتباس کرد، به بیان دیگر باید به شکلی نوشت که نتوان آنها را بازگو کرد. ص 312 کتاب
وقتی تو این مرغابی عالی را می‌خوری، آیا دچار ملال می‌شوی؟ آیا تو با شتاب به سوی هدفی می‌روی؟ برعکس می خواهی که این مرغابی هر چه آرام‌تر وارد بدنت بشود و مزه‌اش هیچ وقت به پایان نرسد. رمان نباید شبیه مسابقه دوچرخه سواری بشود بلکه باید مثل ضیافتی باشد با غذاهای بسیار. ص 313 کتاب
اگر ما نتوانیم اهمیت جهان، جهانی که خود را مهم می‌داند، بپذیریم، اگر در میان این جهان خنده‌ی ما پژواک نداشته باشد، فقط یک انتخاب در پیش رو داریم: قبول کردن جهان به طور کلی و آن را به صورت موضوع بازی خود درآوردن؛ آن را به شکل یک اسباب بازی در آوردن. ص 452 کتاب

Nesmrtelnost = Immortality, Milan Kundera

Immortality is a novel in seven parts, written by Milan Kundera in 1988 in Czech. First published 1990 in French. English edition 345 p., translation by Peter Kussi.

This novel springs from a casual gesture of a woman, seemingly to her swimming instructor. Immortality is the last of a trilogy that includes The Book Of Laughter And Forgetting, and The Unbearable Lightness Of Being.

تاریخ نخستین خوانش: ماه آگوست سال 1994میلادی

عنوان: جاودانگی، نویسنده: میلان کوندرا؛ مترجم: حشمت‌ الله کامرانی؛ تهران، نشر فاخته، 1371؛ در 454ص؛ چاپ دوم 1372؛ چاپ دیگر تهران، نشر کانون، 1377، شابک 9649045281؛ چاپ دیگر تهران، تنویر، 1378؛ چاپ دیگر تهران، علم، 1379؛ چاپ ششم در نشر علم 1381، شابک 9644051092؛ چاپ دیگر تهران، فرهنگ نشر نو، 1391؛ در 464ص؛ شابک 9789647443579؛ موضوع: داستانهای نویسندگان چک - سده 20م

عنوان: جاودانگی، نویسنده: میلان کوندرا؛ مترجم: حسین کاظمی یزدی؛ مشهد، نیکو نشر، 1393، در 428ص، شابک 9789647253772؛

جاودانگی رمانی اثر «میلان کوندرا»، رمان نویس «چک تبار فرانسوی» است؛ این رمان در سال 1988میلادی به زبان «چک» نوشته شد؛ و در سال 1990میلادی برای نخستین بار، و به زبان فرانسه منتشر شد؛ شخصیت اصلی داستان زنی است به نام «اگنس»، که از مشاهده ی حرکت اتفاقی زنی مسن در ذهن نویسنده‌ ای به نام «میلان کوندرا»، پدید می‌آید؛ از کانال چنین شخصیتی «کوندرا» به مفهوم جاودانگی می‌پردازند

میلان کوندرا، در این اثر، ماجرای رابطه ی پرمشکل، و طنزآمیزِ «گوته»، و همسرش «کریستین» و برادر کوچکتر «گوته» یعنی «بتینا» را، در برابر مثلثی امروزیتر از سه شخصیت پاریسی: «پل»، همسرش «اگنس» و خواهر «اگنس»، «لارا» قرار داده است؛ «اگنس» پس از مرگ پدرش، به شکلی متفاوت با زندگی خود روبرو میشود، و درمییابد در حالیکه زندگیِ خوبی با همسرش داشته، هیچگاه شورِ عشق را در آن احساس نکرده است؛ «لارا» نیز که از همسرش جدا شده، هیچوقت عشق را، فراتر از شهوت، تجربه نکرده است؛ هم «اگنس» و هم «لارا» به «پل» علاقمند هستند و بدیهی است که کشاکش میان آنها برای به دست آوردن «پل»، تنها یک برنده خواهد داشت

تاریخ بهنگام رسانی 08/08/1399هجری خورشیدی؛ 19/06/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی

Ένα τυπικό δείγμα γραφής του Κούντερα που αγαπάμε (όσοι τον αγαπάμε,τελοσπάντων). Απαιτητικό και ζόρικο. Ο Κούντερα χρησιμοποιεί αριστοτεχνικά τους χαρακτήρες του βιβλίου για να περιγράψει ό,τι τον απασχολεί.Είναι εκπληκτικό πως σε ένα βιβλίο συνυπάρχουν αρμονικά χαρακτήρες διαφορετικών εποχών,φιλοσοφιών κλπ, όπως ο Hemingway και ο Goethe.
Ένα ποιητικό βιβλίο που θέτει προβληματισμούς και ανοίγει τους ορίζοντες του αναγνώστη. Ο Κούντερα είναι "μάστορας" στο να σκιαγραφεί την ανθρώπινη ψυχή και σκέψη.
Όμορφο βιβλίο που πηγαίνει την σκέψη του αναγνώστη ένα βήμα πιο πέρα,καθιστώντας τον πιο ώριμο.Διαμαντάκι.

“Scrivere romanzi in modo che non si possano raccontare”

Avevo dimenticato lo stile di Kundera, la scrittura fluida e precisa al servizio di una trama inafferrabile, continuamente nascosta e interrotta tra digressioni, rievocazioni storiche, divagazioni filosofiche, riflessioni sul significato delle parole, delle definizioni e dei concetti: l’immagine, l’erotismo, l’essere e l’apparire, il riso, l’arte e naturalmente l’immortalità.

In questo bel libro si avvicendano, con impercettibili ma decisivi spostamenti del filo conduttore, Goethe e l’Unione Sovietica, Hemingway e la Svizzera, Kennedy e Beethoven, mentre la trama sottostante, che trova il suo eccezionale incipit dal gesto casuale ed evocativo di una donna, riprende ogni volta le vicende di personaggi ordinari alle prese con passioni, depressioni, sessualità, scontri generazionali, rivalità fra sorelle, non lesinando neppure alcuni colpi di scena, offerti senza enfasi e quasi con nonchalance.

Il tutto si rimescola in modo sfuggente che attrae e respinge, assorbe concentrazione e talora sembra disperdersi procedendo per analogie e aneddoti, perché, per dirla con l’autore, “ La vita è così: non somiglia a un romanzo picaresco… somiglia alla composizione che i musicisti chiamano: “tema con variazioni”.

I don't know why I love this book, I hated it so much. Completely broke my heart, first book ever to do so, it was just so real. It was real enough to be fictitious, reality too harshly dealt with here would be my biggest woe. First book to make me fall in love with death, and I have already read Fools Die by that time. Ever the realist, both of you girls, you want real? What's more real than this book even when it's not. Characters utterly refusing to stay fictional. Oddly enough, I read this during the time I was winning all of my battles in my mind.

Immortality was the first time I dabbled into speculative fiction, finding out I rather like the surreal genre. Maybe that wasn't such a good thing, this had a profound impact on me and influenced me greatly. It turns out I am highly susceptible to the strange, figures huh? But it was a taste. My first, ineffable and indelible; as first forays usually are. A drink before the War. Now I want more. Gimme more, Warpaint. What I liked most about it is that Kundera made his characters into our reflection and made sure we didn't like what we see.

من فقط میخواهم از شما یه چیز بپرسم: آیا می خواهید در زندگی بعدی با هم باشید، یا هرگز یکدیگر را نبینید؟
اگنس می دانست چنین سوالی مطرح می شود. به همین جهت می خواست با مهمان تنها باشد. اگنس می دانست با حضور پل قادر نخواهد بگوید:«دیگر نمیخواهم با او باشم» اگنس نمی توانست این حرف را جلو او بزند، و پل هم نمیخواست جلو اگنس بگوید، حتی احتمال داشت که پل نیز بخواهد در زندگی بعدی طور دیگری، بدون وجود اگنس باشد. اما با صدای بلند توی صورت یکدیگر، گفتن این که "ما نمیخواهیم در زندگی بعدی با هم باشیم"، مثل این است که بگوییم" هرگز عشقی بین ما وجود نداشته و اکنون نیز وجود ندارد." و این درست همان چیزی است که گفتنش با صدای بلند بسیار کاملا غیر ممکن است، زیرا در غیر این صورت تمام زندگی مشترکشان بر توهم عشق استوار بوده، توهمی که هردو نفر با نگرانی از آن پاسداری کرده و آن را پرورش داده اند. وهرگاه که این صحنه را مجسم می کرد، می داسنت که هر وقت در برابر پرسش مهمان قرار گیرد، تسلیم می شود و برخلاف آرزوها، بر خلاف میلش اعلام می کند که: «بله البته.دلم میخواهد در زندگی بعدی نیز باهم باشیم»