The Name of the World by Denis Johnson is a short novel about a man whose life, piece by piece, has been falling apart and continues to fall apart. Said man lost his wife and young daughter in a car accident. Said man is in the process of losing a temporary academic appointment. Said man has an unscratchable itch for a quasi-student, stripper artist, songstress, performance artist.

He has a name, said man. It's Michael Reed. But Michael Reed is a ghost retelling the story of Michael Reed's demise, not the real, frustrated, stressed Michael Reed.

The odd thing about this odd little book is that it is well-written and engaging but it spirals out of control more or less exactly as Michael Reed's life spirals out of control. It begins with a protracted departure (from the college where he's been teaching history) and then heads briefly into a journey that leads more or less nowhere. It leaves the quasi-student (whose name is Flower Cannon...possibly) unresolved. It leaves Michael Reed unresolved, too. That's realistic. How many lives are resolved? But if the point is that Michael Reed has been having a lot of trouble living his life as if it mattered, then we, the readers, do end up wondering if it really does.

I take it from other reviews that there is something terse and enigmatic about Denis Johnson's writing worth puzzling over. I'd say, only having read this book, that I'm agnostic on that point.

Decent. Cleverly avoids all the cliches you expect. Has a very nice line on page 47 that gives the most accurate description of rap music I've ever read.

A story of a college professor's last year at college in the midwest,while trying to get over the death of his wife and daughter, finds himself lusting hard over a hot and pertentiuos redhead art student . I have a thing for redheads but found myself liking Flower but not loveing her, like it be fun to have a fling with her but she would bring too much drama to the table, I tend to date women like Flower,if it weren't for pertenious baristas I'd never get laid.

Denis Johnson staat bekend als een kameleon omdat elk boek weer totaal anders is dan al zijn andere, en als een beestachtig goede stilist die helaas veel te weinig wordt gelezen. Ik ken zelf ook lang niet al zijn boeken, maar wel zijn overweldigend-groteske Vietnamboek "The tree of smoke", ruim 600 geniale en ongehoord spectaculaire bladzijden dik, en de prachtige novelle "Traindreams", krap 90 verstilde bladzijden die rijker zijn dan menige roman. Sterker nog, er staan zinnen in die beter zijn dan menig oeuvre. Nu heb ik dan "The name of the world" van hem gelezen, minder bekend maar volgens de NRC een van zijn meesterwerken. En ja, totaal anders dan die twee andere boeken die ik van hem ken, maar net zo ongelofelijk goed. Vol zinnen waardoor ik even helemaal geen adem meer had, en waar ik helemaal euforisch van werd ondanks hun vaak erg desolate inhoud. Vol beelden die zo origineel en overweldigend waren dat ik even pauze moest nemen en kreetjes moest slaken van bewondering. En dat alles ingebed in een verhaal dat zo verstild, ongrijpbaar en onvoorspelbaar verloopt dat je soms niet meer weet waar je kijken moet. Het boekje is 129 bladzijden dun, op veel bladzijden opmerkelijk onspectaculair, en toch had ik na afloop het gevoel alsof ik in een achtbaan had gezeten.

Hoofdpersoon is Michael Reed, die -zoals zoveel personages bij Denis Johnson - de weg kwijt is in de wereld, met name omdat hij vier jaar geleden zijn vrouw en dochter verloren heeft vanwege een onnozel en achteraf vermijdbaar auto-ongeluk. Het ongelofelijk prachtige van dit boekje is dan dat het verdriet en vooral de totale ontheemding en vervreemding van Michael volkomen voelbaar gemaakt wordt, maar tussen de regels door en zonder openlijke huilbuien of andere conventionele uitingen van openlijk verdriet. Michael is door deze tragedie lamgeslagen, op de dool, volslagen van doel en richting beroofd, wezenloos, en precies die wezenloosheid wordt opgeroepen in de ene na de andere ongrijpbaar prachtige zin. Bovendien, ook veel personages om hem heen lijken van wezenloosheid doordesemd, ook als zij geen tragedie hebben meegemaakt: alsof de hele wereld zinloos is, ook voor hen die geen verdriet hebben te dragen, en alsof iedereen gedwongen is maar wat rond te dwalen op de tast. Ziehier een dialoog tussen de droevige Michael en de maatschappelijk uiterst geslaagde Tiberius Soames. Laatstgenoemde verrast Michael tijdens een volkomen wezenloos feestje met de volgende aparte uitspraak:"I've just got no more stomach for the bitter charade. When my mother died her body was eaten by dogs". Hierop weet Michael, in zijn totale - en begrijpelijke- verbijstering, even niet wat te doen, dus herhaalt hij vragend: "dogs?". Waarop Soames vervolgt met: "That's my message to the world. Why should it be otherwise? Should I disguise the facts concerning our universe?"

Een wel heel onverwachte en ongrijpbare dialoog, die naar mijn smaak wel heel pregnant een gevoel van treurnis en zinloosheid overbrengt. Dat geldt ook voor terloopse natuurbeschrijvingen als: "The sky had that relentless emptiness the sky can have on a hot day over the endless farms. This island is a big arid solitary rock that pleads for a sculptor to come". Zo'n beschrijving vind ik dan ook nog eens behoorlijk briljant qua woordkunst. Ook prachtig is hoe de fascinatie wordt beschreven van Reed voor een doofstomme jongen, die hij in doventaal ziet communiceren in een sektarische kerk: "I was fascinated. Without voices to help them they used whatever they had, both their faces animated, exploding with emotion, while the quick lively gestures shot down their arms and out their fingers; they worked at it like silent-film actors, and suddenly, reminded of the old silent films, I was struck with an understanding of the empty peace the boy inhabited". Prachtig, die fascinatie voor leegte en stilte van de gekwelde Michael Reed. En ook dat verlangen daarnaar. Dat alles komt later nog wat pregnanter terug, zodra er in die sektarische kerk - waar Michael ook maar door puur wezenloos toeval terecht is gekomen- een gezang wordt aangegeven. Want dat roept bij Michael dan het volgende op: "Nearly three hundred people, all singing beautifully. I wondered what it must sound like out in the empty green fields under the cloudless blue sky, how heartrenderingly small even such a crowd of voices must sound rising up into the infinite indifference of outer space. I felt lonely for us all, and abrubtly I knew there was no God". Werkelijk geweldig vind ik dat, niet alleen door de zin zelf maar ook door hoe deze scène is voorbereid: steeds heb je meegeleefd met Michaels dwaaltochten in zijn eigen desolaat lege hoofd, en daardoor word je des te harder geraakt door dit prachtig geformuleerde BEWUSTE besef van zinloosheid en leegte. Een besef dat voor Michael, nu het een BEWUST besef is geworden, ook als bevrijdend inzicht wordt omarmd: "We praised the empty universe. I felt our hearts going up and up into an endless interval with nothing to get in the way. All my happy liberated soul came out of my throat." Michael bejubelt dus de leegte van het universum OMDAT het een leegte is, en wordt helemaal euforisch van de gedachte dat er juist geen God de Vader is die over hem waakt. Een bijna Nietzscheiaanse amor fati, waarin het leven en lot in al zijn redeloosheid wordt bejubeld.

Een prachtig boekje, vol van dit soort schitterende zinnen en vol van niet na te vertellen zo vreemde wendingen, mijmeringen, gebeurtenissen en gevoelens. Vol ook van kwelling, eenzaamheid, en van zinloosheid die tot op de bodem wordt gepeild. En ook met een naar mijn gevoel mooi slot, dat ik niet ga verklappen, waarin Michael toch een bepaald soort verlossing vindt. Niet door de zinloosheid en leegte te overwinnen, maar door deze op een bepaalde manier te aanvaarden en zich erin te storten. Iets wat zelfs na de boven beschreven amor fati voor mij nog als een intrigerende verrassing kwam. Dit smaakt naar meer, mensen, dus ik ga binnenkort meer lezen van Denis Johnson!

Dit was een boek waar mijn man zo van hield, maar mij niet wist te vangen. Alsof ik de zender wel hoorde langskomen, maar de juiste frequentie maar niet te pakken kreeg en er bleef maar ruis op de lijn.

n  'Het was met inkt op een groot wit beddenlaken getekend en bestond uit één minuscuul volmaakt vierkantje midden op het doek, omringd door concentrische uit de losse pols getekende omtrekken. Een tekenaar die het juiste gereedschap gebruikte zou duizenden concentrische vierkantjes hebben gemaakt waarvan de omtrekken zich op maar vier of vijf millimeter van elkaar bevonden. Maar deze tekening was, zoals ik al zei, op het middelste vierkantje na uit de losse pols gemaakt: elke onbedoelde imperfectie in een omtrek was scrupuleus gereproduceerd in de volgende, en aangezien elk vierkant groter was, werd elke imperfectie ook groter, totdat aan de uiterste randen de vormen niet langer vierkanten waren, maar uitgestrekte chaotische omzwervingen.'n

Love Denis Johnson but this is no doubt his least impressive work. Having a grieving university professor at its centre just didn't feel right. Johnson excels at writing about those on the margins, and while only a novella I felt as numb as the professor reading this, unfortunately. It's all just very, very flat. My god, when I think Jesus' Son is this even the same Johnson?

A middle-aged adjunct history professor drifts into a job teaching at a generic liberal arts college in a mid-western college town. Comfortably numb--or so it seems--four years prior, his wife and daughter were killed in a car accident, side-swiped by a flower truck on an icy road. Much of the novel is set in winter, and the professor makes languid emotional circles like the skaters on the frozen pond he makes a ritual of watching near the campus. A 26-year-old, transgressive grad student--Flower Cannon--incites the professor's thaw. Author Denis Johnson is so good, one doesn't mind the easy metaphors he makes in this slim, quiet book. In fact, they intoxicate.

a lovely book where nothing really happens. full of poetry and overflowing with love for the world. our narrator begins to pull himself out of his lowest lows. still in the throes of desperate sadness, he comes to the point where he begins to feel again. in that way the pain is healing.

pain can be your salvation. suffering is a reminder of all the joys available to experience. that feels like a good lesson for me right now.

one question i have for anyone who has read the book: why is flower's story at the end and the statement "i'm sure she was watching me. she wasn't blind." so cathartic??

he says, "this was what flooded the basement with fear, this simple statement...what connected these words from flower's lip to the accident that killed my family?" and i am not sure i can answer that question. anyone else? he says, "from [those words] i understood that i could no longer bear my daughter's death. it was going to break me. and i would have to let it."

3.7

Beautifully written book. The main character is overcoming the death of his wife and daughter four years earlier. He is a faculty member at a college hoping to be employed for another year. His career has been mostly ordinary except a period as a staff member for a notorious US Senator. He meets a much younger women--a lady with a unique personal story. The two are like ships passing in the night.

Though perhaps not quite as great as the epic-in-miniature Train Dreams, this wonderful book, written about ten years before Train Dreams, along with Jesus' Son, further proves Johnson as a master of brevity, whose words take on life in ways most writers only fantasize about. I have now read his three shortest works of prose; time to read some of the big ones.

This book also reminded me in more than a passing way of Robert Bolano's By Night in Chile: the first person, chapterless, dreamlike style, the precise meandering through the lives of mind, loss, and yearning for youth, (a less pronounced) political subtext, a fictionalized famous author as opposed to the real Pablo Neruda, and almost the exact same length (129/130 pages). By Night in Chile is the superior book, ultimately, but anyway, I guess I just wanted to note the similarities.

This book was one of those that made me want to quit writing (in a good way).

I've had a hard time getting into Denis Johnson's TREE OF SMOKE, so I picked this up instead. A slim, very focused (single protagonist, single setting, short period of time) novella-ish novel. Johnson's writing here is just... breathtaking, in my humble opinion.

I wanted to love Zadie Smith's ON BEAUTY but didn't. This is another academia-set story, possibly the only one I've ever loved (except for maybe JM Coetzee's DISGRACE).

I'm having trouble finding words for this one. Read it.