خوانش: 1401.04.07

این نخستین رمانی ست که از گابریل گارسیا مارکز خواندم و برای اینکه بگویم او چگونه نویسنده‌ای ست نمی‌توانم دیدگاهی داشته‌باشم. تنها می‌توان گفت نویسنده‌ی خوبی ست. اگرچه او را با رئالیسم جادویی می‌شناسند ولی در این کتاب چندان رئالیسم جادویی‌ای ندیدم شاید هم هنوز نمی‌توانم رئالیسم را از رئالیسم جادویی بازشناسم.

پرسشی که برایم پیش آمده این است که چرا آرزوی شب نودسالگی نویسنده‌ی پیر داستان، هم‌خوابگی با دوشیزه‌ای چهارده‌ساله ست؟! چرا نمی‌توانست دوشیزه‌ی بیست‌وچهارساله باشد؟! چرا دوشیزه‌ای در روسپی‌خانه؟ آیا نمی‌توانست در کنسرت یا نمایشی عاشق چنین آدمی شود؟ نکند جناب مارکز می‌خواهد بگوید چنین شیفتگی و عشقی که خیلی خیلی خیلی دور از واقعیت است هم می‌تواند رخ دهد؟ هفتادوشش سال بازه‌ی زمانی یعنی پیرمرد می‌تواند نیای دخترک باشد!

عشق داستان، بیشتر عشق افلاطونی ست. نوشته‌های عاشقانه‌ی پیرمرد برای کسانی که نمی‌دانند تکانه‌ی انگیزاننده‌ی نگارش نوشته‌ها چه بوده، بسیار زیبا ست. شاید کسی باور نکند که پیرمرد از دوری دخترکی چهارده‌ساله چنین عاشقانه‌هایی پدید آورده‌باشد. نکته‌ی جالب آنکه غزل‌های سرایندگان بزرگ کشورمان پر از عشق‌های ژرف هستند ولی آیا من و تو می‌دانیم که حافظ عاشق چه کسانی شده‌بود؟ یا سعدی با دیدن چه کسانی چنان غزل‌های ماندگاری نوشته‌است؟ داستان برای مردم ارزشی ندارد مگر آنکه به داستان زندگی خودشان پهلو بزند و نویسندگانی آن را به‌گونه‌ای جاودان از رخداد به هنر برگردانده‌باشند.

به‌گمانم اگر خواندن این داستان، در زمان و وضعیت من، نوشته‌ی بالا را برایم آورده‌باشد، کتاب بدی نیست.

Маркес ме убива

به نظرم اگه عشق پیرمرد یه دختر 15ساله نبود، کتاب قشنگ تر بودددد
چرا همیشه مردا حتی تو 90سالگی عاشق میشن اونم عاشق یه دختر بچه باکره 15ساله...
خب چرا باید دختره 15سالش باشه، یا باکره باشه؟
ایا اصلا میشه به این گفت عشق؟
بله قبوله، امید به زندگی همیشه زیباست، اما چرا باید این امید این شکلی بوجود بیاد آخه؟

یا اصلا اگه این کتاب برعکس بود، یعنی یه خانم 90ساله عاشق یه پسر 15 ساله باکره میشد، باز هم اینقدر ازش همه جا می گفتن؟ به اون خانم هم عاشق میگفتن؟ اصلی کسی راجع بهش فکر میکرد که کتاب بنویسه؟

نمیدونم چرا حس میکنم این کتاب سعی داشت بعضی حقایق دردناک رو یه جور دیگه نشون بده...

n  n    “The year I turned ninety, I wanted to give myself the gift of a night of wild love with an adolescent virgin.” n  n

Márquez is undoubtedly a skilled writer and I will pick up some of his other books in the future, because I do want to explore further his writing style. However, reading this has left me with a little less faith in the literary cannon.

I cannot get over how many people thought this book was beautiful and sensual. The writing was indeed beautiful. The vile fantasies of a pathetic old man? Not at all (just to be clear, my thoughts would be the same even if the character was instead a handsome 18-year old boy). One of the men that gave this a 5 stars tagged this as recommended for men who love women. Allow me a second to go throw up. Another one's review said Any book that makes me sympathize with pedophiles deserves a high rating.

I considered writing a lengthy review explaining why this book doesn't deserve to be praised but I stumbled upon a review that pretty much wraps it up. You can read Chloe's review here.

Μια ωραία ιστορία για το πώς νιώθουμε καθώς μεγαλώνουμε και πως η ηλικία μας και η εμφάνιση μας δεν έχει καμία σχέση με το πώς νιώθουμε μέσα μας!
Για σκέψεις που κάνουμε σχετικά με χαμένες ευκαιρίες και περιστάσεις που οδήγησαν στο να τις χάσουμε!
Πιο βασικό όμως είναι ότι όσο χρόνων και αν ήμαστε δεν είναι ποτέ αργά να κάνουμε κάτι για πρώτη φορά ακόμα και να ερωτευτουμε στα 90 μας!

Novant'anni. La vecchiaia che avanza e s'intride di cinismo. Poi, per un caso fortuito, l'amore giunge nella vita del protagonista e la travolge con quel senso d'ossessiva dolcezza e amarezza che sempre lo contraddistingue. Nel prosieguo della vicenda, talora si giunge a chiedersi se l'abbandono a un simile sentimento non nasconda, in realtà, semplicemente, il desiderio di contrastare l'imminenza della morte concedendosi al suo più potente ed efficace antagonista.

Garcia Marquez is getting tired. He dashed off this half-hearted little story and no publisher or faithful reader could resist the draw of his name. But if it had been someone's first work, it never would have been published.

«Πίστευα πάντα πως ο θάνατος από έρωτα δεν ήταν παρά τίποτα περισσότερο από ποιητική αδεία. Εκείνο το απόγευμα, στην επιστροφή στο σπίτι χωρίς τον γάτο και χωρίς εκείνη, διαπίστωσα πως όχι μονάχα ήταν δυνατόν να πεθάνεις, αλλά πως εγώ ο ίδιος, γέρος και χωρίς κανέναν, πέθαινα από έρωτα.»

Οι δύστυχες πουτάνες της ζωής μου, του σημαντικότερου Κολομβιανού συγγραφέα Γκάμπριελ Γκαρσία Μάρκες, αποτελούν ένα από τα τελευταία δημοσιευμένα έργα του. Στην χώρα μας είχε πρωτοκυκλοφορήσει το 2004 από τις Εκδόσεις Λιβάνη, ενώ επανακυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Ψυχογιός, σε μία ιδιαίτερα προσεγμένη και καλαίσθητη έκδοση, που νομίζω πως κάθε αναγνώστης θα ήθελε στη βιβλιοθήκη του. Η μετάφραση του έργου ανήκει στην κ. Μαρία Παλαιολόγου.

Πρόκειται για το δεύτερο έργο του συγγραφέα που επιχειρώ να διαβάσω και ειλικρινά νιώθω δικαιωμένος για την επιλογή μου. Ίσως, να μην πρόκειται για ένα απ’ τα πιο αντιπροσωπευτικά βιβλία του δημιουργού, τουλάχιστον αυτή η άποψη επικρατεί σε κύκλους βιβλιόφιλων. Δεν παύουν ωστόσο Οι δύστυχες πουτάνες της ζωής μου, να αποτελούν ένα περιεκτικό και μεστό μυθιστόρημα, το οποίο ασχολείται με ενδιαφέρουσες θεματικές όπως η μνήμη, τα γηρατειά, η κυκλικότητα του χρόνου, η αυθεντικότητα του έρωτα και οι διαφορές του από το εφήμερο σεξ, καθώς και η μοναξιά.



Η ιστορία του βιβλίου ξεκινά με τον ενενηντάχρονο πρωταγωνιστή του έργου, ο οποίος αποφασίζει να περάσει το βράδυ των γενεθλίων του σε έναν οίκο ανοχής, συντροφιά με μια ανήλικη παρθένα, οι οικονομικές δυσχέρειες με τις οποίες έρχεται η οικογένεια της αντιμέτωπη, την έχουν οδηγήσει στο σπίτι της Ρόσα Καμπάρσκας. Ο πρωταγωνιστής του βιβλίου ωστόσο, ο θλιμμένος σοφός όπως τον αποκαλεί η Ρόσα, πηγαίνοντας στον οίκο ανοχής της, θα έλθει αντιμέτωπος με ένα περίεργο γεγονός. Η έφηβη παρθένα με την οποία επιλέγει να γιορτάσει τα γενέθλια του, η Ντελγαδίνα, όπως τη βαπτίζει ο πρωταγωνιστής, παραμένει κοιμισμένη καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς, και όχι μόνο, αφού ο θλιμμένος σοφός επιχειρεί να την συναντήσει κι άλλες φορές, φορές όπου η κοπέλα κοιμάται βαθιά.

Ο θλιμμένος σοφός θα αξιοποιήσει τα βραδιά αυτά, που δεν επιδίδεται σε σεξουαλικές περιπτύξεις, παρατηρώντας τη μικρή Ντελγαδίνα, μία σύγχρονη θα λέγαμε εκδοχή της Ωραίας Κοιμωμένης. Ταυτόχρονα, όμως, ο πρωταγωνιστής του έργου θα επιδοθεί σε μία πληθώρα σκέψεων υπαρξιακού και φιλοσοφικού κυρίως περιεχομένου. Σταδιακά, λοιπόν, μέσα απ’ την παρατήρηση του κοριτσιού θα γεννηθεί στην καρδιά του θλιμμένου σοφού το πρωτόγνωρο αίσθημα του έρωτα, το οποίο δεν είχε την τύχη να το γευτεί μέχρι τώρα.

Το γεγονός αυτό θα θολώσει τη σκέψη του, θα κατευθύνει την συμπεριφορά του, ενώ παράλληλα θα αποτελέσει για εκείνον μία τονωτική ένεση νεότητας. Ο θλιμμένος σοφός από εδώ και πέρα θα ζει και θα αναπνέει αποκλειστικά για την Ντελγαδίνα του.

Η ιστορία αυτή μπορεί εκ πρώτης όψεως να φαντάζει κάπως παράδοξη ή αποκρουστική, μιας και πρόκειται στην ουσία για μία σχέση μεταξύ ενός υπερηλικιωμένου άνδρα και ενός ανήλικου κοριτσιού. Στην πραγματικότητα ωστόσο, είναι μία απολύτως δραματική ιστορία, πίσω απ’ την οποία κρύβεται μία βαθιά και ατέρμονη θλίψη. Θλίψη η οποία υποβόσκει πίσω απ’ τις λέξεις του Κολομβιανού συγγραφέα, τον λόγο του οποίου θα τολμούσα να τον χαρακτηρίσω αρκετά δημοσιογραφικό, και αποστασιοποιημένο, τουλάχιστον στις σελίδες αυτού του βιβλίου, γεγονός ωστόσο που δεν λειτουργεί αρνητικά, μιας και αυτή η συναισθηματική απογύμνωση του κειμένου βοηθά στο να αναπτυχθούν τελικά στον αναγνώστη πηγαία και δυνατά συναισθήματα, που σχετίζονται με τους ήρωες του βιβλίου.

Ο Γκάμπριελ Γκαρσία Μάρκες μέσα από το σύντομο αυτό μυθιστόρημα, θα λέγαμε ότι επινοεί το μυθιστορηματικό του “alter ego”. Κι αυτό γιατί περιγράφοντας τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τα γεγονότα που αφορούν τον βασικό του χαρακτήρα, ο Μάρκες επιχειρεί να κοινωνήσει στο αναγνωστικό του κοινό τις δικές του προσωπικές απόψεις, στάσεις και εμπειρίες. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι τα τελευταία έργα του δημιουργού έχουν έντονο αυτοβιογραφικό χαρακτήρα. Μέσα από την αφηγηματική φωνή του θλιμμένου σοφού, ο Μάρκες βρίσκει επίσης γόνιμο έδαφος για να μεταδώσει στο αναγνωστικό κοινό τις απόψεις του σχετικά με το επάγγελμα και τον χώρο γενικότερα της δημοσιογραφίας, καθώς και να αναφερθεί σε θέματα όπως η μοναξιά, ο χρόνος, η μνήμη και η ταυτότητα κάθε ατόμου.
Ιδιαίτερα ξεχωριστό στοιχείο του βιβλίου, αποτελεί ο χαρακτήρας της Ρόσα Καμπάρσκας, η οποία μπορεί να είναι δευτερεύον πρόσωπο, μιας και όλο το βιβλίο επικεντρώνεται στον θλιμμένο σοφό, ωστόσο έχει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της πλοκής. Σαφώς και δεν ξεχωρίζει γι’ αυτό, αλλά για το γεγονός ότι δια μέσου αυτού του μυθιστορηματικού χαρακτήρα, ο συγγραφέας με άμεσο και εύληπτο τρόπο καταφέρνει να περάσει στον αναγνώστη μεγάλες αλήθειες που αφορούν τη ζωή μέσα από λίγες μόνο φράσεις: «Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία από το να πεθάνεις μόνος», «Αλήθεια σ’ το λέω, είπε μέσα απ’ την ψυχή της στο τέλος, Μην πεθάνεις δίχως να δοκιμάσεις το θαύμα να πηδάς από έρωτα».

Ολοκληρώνοντας, λοιπόν, Οι δύστυχες πουτάνες της ζωής μου ήταν ένα μυθιστόρημα που απόλαυσα πραγματικά γιατί ήταν άμεσο, περιεκτικό, γεμάτο ουσία. Ειλικρινά, ανυπομονώ να διαβάσω και τα υπόλοιπα έργα του Κολομβιανού συγγραφέα.

Bir "Yüzyıllık Yalnızlık" değildi belki ama Marquez'in öykücülüğü yine etkileyiciydi. Öyle bir anlatımı var ki tasvip etmediği gibi yargılayamıyor da insan..

En alguna ocasión un amigo me dijo que todos éramos dueños de una porción de locura y habitaba en nosotros por lo menos un deseo terriblemente oscuro. La diferencia era que el de algunos era una conducta ilegal. Memoria de mis putas tristes relata algo de esto: el amor pedófilo de un anciano de 90 años por una joven de 14.

Es cierto que hablamos de algo claramente reprochable éticamente, pero personalmente me gusta la visión de Gabo para dar este interesante panorama de una situación que no deja de ser común: el deseo de los hombres mayores por las jovencitas. Pero también es la historia de un ocaso, del amor en la víspera de la muerte y especialmente, de la soledad de las etapas no vividas.

Nuestro personaje principal jamás tuvo sexo sin amor, y se precia incluso de nunca haber tenido sexo sin pagar. Quizá a los 90 quedaba aun la deuda pendiente del sexo con amor para descansar en paz. Lo cierto es que nunca podemos saltar las etapas de nuestras vidas. El recorrido por este mundo es una escalera que hay que subir escala por escala para llegar. Saltar algunas solo nos recordará años más tarde, que aún en la vejez de nuestro cuerpo, esos vacíos representan la tristeza de nuestra memoria.

“В годината, в която ставах на деветдесет, ми се прииска да си подаря една нощ на луда любов с девствено момиче.”

Така започва последната публикувана книга на Маркес, докато все още е жив. За някои вероятно звучи скандално и ще излъжа ако каже, че и аз не се потресох, когато прочетох това първо изречение. Само че говорим за Маркес и няма как да не е красиво и да не е в контекст. Книгата е своебразен поглед към любовта - плътската и духовната, връщане към младостта и първите любовни наслади.

Оценям романа и въпреки че не харесах главния герой и грам не му симпатизирах, нито пък се свързах с любовните му терзания и въздишки, говорим за Маркес и той е прекрасен!

“Сексът е утехата на човек, когато не му достига любов.”

A 90-year old man falls in love for the first time. He has been single all his life and pays whore to have sex with him. He is a writer and his boss does not want him to stop writing because people would like to know how it feels to be a ninety-year old man.

It is a novella (short novel) that you can finish in 2 hours. However, it took me 6 days to finish it because I read it along with somebody in our book club here in Goodreads. She is a lot younger than me and she also liked this book. It was kind of a surprise because the first-person narrator of the story is the 90-year old man and a young girl reader would normally not be interested to know the point of view of a very old man. When I proposed that we read this, I did not have any doubt that I would like this. I liked all the earlier books that I read by Gabriel Garcia Marquez: One Hundred Years of Solitude (5 stars); No One Writes to the Colonel and Other Stories (4 stars); Love in the Time of Cholera (4 stars) and The Autumn of the Patriarch (4 stars). I did not like this as much as I really enjoyed the last one because I thought that it was quite hard for a 90-y/o man to ride a bicycle. My father-in-law is 93-y/o and if I remember it right, 3 years ago he could still go all by himself to Marikina by riding the jeepney. He cannot do that now, although he can still walk and go out but only if there is a driver to bring him around.

On the subject of whether a man as old as this can fall in love for the first time and the girl is a minor, I think it is possible. As the poem Desiderata says: "Don't be cynical about love." So what if the man cannot function sexually anymore. Love is not all about sex. If it makes him happy to just touch, kiss and embrace his girlfriend or wife, let's leave him at what makes him happy.

So, I liked this book. It is well-written (as usual). My 5th book by GGM and he is still to disappoint. One thing I notice is that his main characters are mostly old people. So what. We will all grow old someday and Garcia Marquez' books can serve as reference materials to us all.

I am praying for your speedy recovery, Senor Marquez!