With a heavy heart, I submit to you my least favorite Tom Robbins book. To be fair, it was an interesting story but it just lacked... something. This book is noticeably shorter than any of his other works, probably by about 150 pages, which says something. It felt like this was maybe the outline or an idea that he had and was waiting to dust it with Tom Robbins magic and then... never got around to it. Even the ending felt like "meh, my fingers are tired from typing so I'm just going to say 'the world is a crazy place' and then just end it". There wasn't much resolution, even though the stories were "wrapped up" in a sense but it felt very abrupt.

It also didn't help that I recently read his collection of magazine articles and short stories (Wild Geese Flying Backward) which covered a range of topics -- all of which seemed to turn up in this story. Maybe he was pulling from old notes or just couldn't help himself about waxing philosophical yet again about tomato sandwiches on Wonder bread? But it just felt a little "been there, done that". And instead of ever having that Official Tom Robbins moment where he pontificates about the wonders of the world (think the undergound people in Even Cowgirls Get the Blues), he seems to have written himself as a character in the story who is blustery and yet not enjoyable.

This dude gives me the heebie jeebies

Hmmm. How to review this one. I didn't not like this book. It was really strange, maybe a little too strange for me. I read it for book club, and it did make for an interesting discussion. I found nearly all the characters abhorrent, but the writing was interesting. This was my first Tom Robbins book. I'm curious to know how it compares to his others.

3.5 rounded up to 4! Its a good fun read. Tom is a good egg

This is my personal favourite of all of Tom Robbin's books, which is really saying something, because I love all of his books! All the usual Tom Robbins elements are there; wit, intelligence, quirky characters, anarchists and magic, as well as some mind bending takes on reality. The ode to mayonnaise alone is worth reading the book for! Pla bonga, pla bonga... read this book!

Things I learned about myself whilst reading Tom Robbins' Villa Incognito

1.) The word scrotum makes my mouth really uncomfortable. It makes me simultaneously want to giggle and vomit, feelings which - before now - I thought were mutually exclusive.

(The word Gonads, however, just makes me giggle!)

2.) Any mention of Thomas Edison always makes me think of the TV show Student Bodies http://www.youtube.com/watch?v=S8i3l7...

3.) Bestiality makes me inappropriately snort-chuckle loud enough to be heard by Chris - while showering - in another room!

(Also, I'm mean and like to wait like a tiger to pounce on him when he comes out of the bathroom with quotes that made me laugh like a deranged hyena!)

4.) It's inappropriate to wake someone up with visual aid pictures of how large tanukis balls are! - This isn't something about me, it's just something I learned while reading this book! However, getting back to the mean thing, it didn't stop me from laughing and doing it again :)




Paint me like one of your French girls

5.) I'm perversely happy that these terms exist (If only in Villa Incognito):
-Twin globes of testosterone
-Grand gonadal display
-Bulging nut baskets

“Meet me incognito, baby.”
The refrain echoes through all the chapters like a well-crafted Robbins metaphor. The book is alive with the metaphysical presence of Japanese raccoon dogs, Asian harlots, dropout fighter pilots, muddled CIA agents, cute changes of season, circus clowns and chrysanthemums.

The story?
It seems these three fighter pilots crash in the jungles of Southeast Asia during a bombing raid late in the Vietnam War. They’re captured and sequestered in a series of villages on either side of Indochina borders. The villagers are supposed to hold them prisoner but in the end they welcome the trio and allow the Americans to become dealers in their greatest product... cocaine.

The three men end up into the most remote village of all; they take over an ancient edifice, which sits on the opposite side of a vast chasm. They make it their own and christen it Villa Incognito. There, two of the men, (Mars Albert Stubblefield and Dickie Goldwire) meet and fall in love with a young woman name Ko Ko, AKA Madam Lisa Ko. Lisa actually turns out to be the daughter of the archetype of all mythical Japanese raccoon dogs, the animal ancestor, Tanuki, himself.

The men shared Ko Ko, (along with many other concubines who come willingly to the villa to learn English, philosophy, and whatever other wisdom the three Americans gladly impart.) Both Stubblefield and Goldwire fall in love with Lisa, though, in the end, it’s Goldwire who asks her to marry him. She says, “yes.”

More serious problems arise however. The third member of the team (Dern Foley) is discovered, disguised as a French Priest, selling drugs in Europe. He’s arrested and returned to the US where Military Intelligence and the CIA are forced to struggle with the question of MIAs who, in fact, wish to remain missing in action even after the war ends and they can go home. It never enters the minds of the authorities that the reason for the defection actually has a lot to do with vine-ripened tomatoes.

Foley’s arrest sets off alarms in the minds of Stubblefield and Goldwire, as well as Foley’s sisters Pru and Bootsie, and Madame Lisa Ko, who at the time of the arrest is traveling with her team of trained Tanukis as part of an American Circus.

Robbins does three things really well. His research is deep and faultless... as anyone will learn if they Google the existence and mythological meaning of the species Tanuki. His humor is unfailing... as his extended discourse on the unparalleled virtues of mayonnaise with attest. His philosophical explorations of the God and universe are virtually Aristotelian. But it is his skills at storytelling that sets this book apart, and in the end Robbins wraps up the entire package as neatly as Charles Dickens might have done. There’s not an untied knot anyway along the storyline. Very satisfying!

There really needs to be a warning label on these books: Caution – reading Tom Robbins is addictive, abrupt cessation of reading will result in sudden and deep with drawl. But the books themselves can be very good for your soul, even if you don’t believe you have one.

I loved this book for taking me away to Asia's culture and interactions with Villa Incognito, providing ample amounts of hilarious moments and clever quips, and simultaneously stimulating me intellectually with life essential questions and clever debate.

This was a refreshing, whimsical, and philosophical tale that shares a delightful journey involving Japanese folklore with tanukis, MIA Vietnam War vets, and thoughtful prose comparing modern life and nature. There are several wise and memorable discussions between the diverse cast that makes me want to read this again and again.

Warning that there are sprinklings of Tom Robbins getting side tracked on minor details, like American food and sexcapades, that I loved, but some people may get aggravated with. My brain jumps from topic to topic like this.

I hated this less than the last time I tried to read it, but I still didn't have the wherewithal to finish it, again.

Love you, Tom, but I'll love your other books I suppose.

Ο Τανούκι ήρθε στον πλανήτη μας πέφτοντας με αλεξίπτωτο απο τον Άλλο Κόσμο, τον Κόσμο των Ζωοπρογόνων. Είχε ανθρωπομορφική διάθεση και ήταν πότης και διαφθορέας γυναικών. Παράξενο πλάσμα, μα ο αναγνώστης με ευλύγιστη οξυδέρκεια, απο αυτούς που δεν επιβάλλουν ανθρώπινους περιορισμούς ή στενές αντιλήψεις ομοιομορφίας στην Θεϊκή αρχή, θα έχει σίγουρα την νοητική ευλυγισία να αντιληφθεί ότι πρέπει να είναι ταυτόχρονα μονοθεϊστής και πανθεϊστής ώστε να έχει τα χρειώδη εγκεφαλικά επισυναπτόμενα για να δεχθεί χωρίς πρόβλημα την παράδοξη ουσία του μικρού μας φίλου, του Τανούκι των τανούκι.
Δεν ήταν συνηθισμένο ζώο, περπατούσε όρθιος, είχε γοητευτική προφορά, εξωτική συμπεριφορά, αυτοπεποίθηση και ανησυχητικό χαμόγελο.
Κατά τη διάρκεια του μετασχηματισμού του σε ανθρωποειδές ον υπήρξε μία χειμωνιάτικη νύχτα απο τις πολλές που χρειάστηκαν για να τον βρει η Σελήνη μεθυσμένο, τόσο μεθυσμένο που και το ποτό του είχε μεθύσει, ενώ το χαμόγελο του μονομαχούσε με το φεγγάρι.
Τότε μάλλον με κάποια μικρή βοήθεια απο ένα άλλο πονηρό ζωάκι κατανόησε ότι μόνο οι αφελείς λένε στους ανθρώπους την αλήθεια. Θρηνώντας μια φοβερή αποτυχία που είχε ως επίδοξος εραστής έμαθε ότι οι άνθρωποι τυλίγονται καλά με μόνιμα συστήματα ψευδαίσθησης. Θρησκεία. Πατριωτισμός. Οικονομία. Πολιτική. Μόδα. Κράτος. Έμαθε επίσης πως αν θέλεις να κερδίσεις την εύνοια της δίποδης ράτσας πρέπει να ψεύδεσαι ασύστολα και να σαμποτάρεις τις ψευδαισθήσεις τους, μετατρέποντας τις μπαγιάτικες αυταπάτες τους σε δυνατότητες για τη φυλή τους. Πάντως το βασικότερο όλων ήταν το απλό συμπέρασμα πως επιβάλλεται να λες ψέμματα στους ανθρώπους και να δρέπεις όποιες ανταμοιβές διατίθενται αλλά δεν πρέπει ποτέ, μα ποτέ να λες ψέμματα στον εαυτό σου.
Κάπου πιο μετά στην πορεία προς την βίλα ινκόγκνιτο μπήκε εμβόλιμα στην αναγνωστική μας παθογένεια ο Παράγοντας Του Πεπρωμένου και της Αλλαγής που ελέγχει τα πάντα. Αν το πιστέψαμε ; Όχι βέβαια. Δεν είμαστε κουτορνίθια γι’αυτό και τα φορτώσαμε όλα στον Άμυαλο Μεθύστακα του Τυχαίου. Όμως με όποιον τρόπο και αν διαμορφώνεται η Ειμαρμένη, είτε γράφεται απο τη θεϊκή μοίρα, απο το τυχαίο ή απο τη δύναμη της θέλησης, είναι προφανές πως το ένα πράγμα όντως οδηγεί, έστω και ακούσια στο άλλο.

Η Villa Incognito" θα μπορούσε να παραφραστεί ως "Asian Adventure" όπως είμαστε μάρτυρες και μοναχοί περιπατητές της Μπανγκόκ, Το Λάος και τα περίχωρά του μέσω της καλειδοσκοπικής του μελάνης. Ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους συγγραφείς της Αμερικής Τομ Ρόμπινς. Συνδυάζει το παράξενο με το κανονικό για να παράγει ένα έργο που θα σας κάνει να γελάσετε, να γεμίσετε το ντεπόζιτο της ψυχής σας με ανιμισμό να ψάξετε ενδόμυχα τον κόσμο που υπάρχει πίσω απο αυτόν τον κόσμο, αλλά ταυτόχρονα να εξετάζετε την πιθανότητα του μυστικιστικού.
Το σεξ, η μυθολογία, η ιστορία και οι απίθανες σχέσεις ... τα κάνει όλα ξανά, αλλά με μια νέα αίσθηση σκοπού.
Τι γίνεται με την αγάπη ;
Αυτό το ξελιγωμένο και ξεχειλωμένο ερώτημα της αισθητής μας ύπαρξης διοχετεύεται συνεχώς σαν αεράκι που περνάει απαρατήρητο σε κάθε αλλαγή εποχής του χρόνου μέσα στην ψυχεδέλεια του παρόντος.
Και η σοφία, η ηδονιστική απόλαυση της φιλοσοφίας του Ρόμπινς στη ζωή ενός ατόμου, μια αισθητική ευαισθησία είναι τόσο πιο αυθεντική και πιο αξιέπαινη από μια πολιτική ή θρησκευτική. «Αυτό μου φαίνεται σαν μια πιο ζεστή, βελτιωμένη εκδοχή του βαθύτατου ενδιαφέροντος αλλά ψυχρού αφορισμού του Νίτσε από το« Η Γέννηση της Τραγωδίας »,« Μόνο ως αισθητικό φαινόμενο υπάρχει και ο κόσμος δικαιολογείται ».

«Ποιο από τα δύο: Είναι ο άνθρωπος μια από τις γκάφες του Θεού ή ο Θεός μια από τις γκάφες του ανθρώπου»;

Στην θερμή αγκαλιά του παρανοϊκού εκλαϊκευμένου ημίθεου συγγραφέα κουλουριάζεσαι με αφόρητη και αθώρητη αιώρηση όνειροφαντασίας, δέους και τρομακτικού παραμυθένιου ρεαλισμού για να κοιτάξεις με υπεροψία την ψυχρή κοσμοθεωρία του Νίτσε.
Το αποτέλεσμα είναι απλό, επεμβατικό, επαναστατικό και μη αναστρέψιμο. Μια ιερή οντότητα που ίσως να υπάρχει όχι μόνο πάνω αλλά και μέσα στον σταυρό, μπορεί να το διανοηθούμε όταν σαν δακτυλοδεικτούμενοι τρελοί αγκαλιάσουμε ένα δέντρο σαν μια ακραία εκδήλωση πρωτόγονης δεισιδαιμονίας. Μόνο οι άνθρωποι έχουν ψυχή ή είναι και αυτό μια βιβλική οξύμωρη σοβινιστική και ναρκισσιστική αυτοκολακεία με παραφυάδες εξουσιαστικές.

Μέσα στην βίλα ινκόγκνιτο βρήκα αυτή την τρυφερή και άβολη αγκαλιά και άρχισα να ακούω μάλλον να διαβάζω πόσο συναρπαστική ιδέα θα ήταν αν η θεότητα μπορούσε να ειναι πολλαπλή. Να υπήρχαν δαίμονες, πνεύματα, ανόργανη νοημοσύνη, χαζή εξυπνάδα, ψυχές που ποτέ δεν ήταν ανθρώπινες και καθώς κρεμάω ένα κουδούνι στον Θεό του καπνού και των διαφημιστικών καθρεφτών ή των πολυδιάστατων εικόνων βρίσκω κάτι θεμελιωδώς πιο ουσιαστικό πιο ανεξήγητα εξηγήσιμο και δεν ξέρω, αλλά τώρα που άρχισα να συνδέομαι με αυτή την ιδέα της ερευνητικής δουλειάς απο ανοιχτόμυαλους ανθρώπους, λέω να μείνω μέσα σε αυτή την αγκαλιά.
Είναι κρίμα να φύγω.
Είναι γεγονός πως θα με αποσπάσουν βίαια απο εκεί οι μονοθεϊστές αβανταδόροι για να καλύψουν με κέρδος την ισχύ τους, μετατρέποντας όλη την πλούσια, ζεστή, ζουμερή, απολαυστική και αδάμαστη φαντασμαγορία σε μια σφιχτόκωλη ( θεωρητικά) μικρή παράσταση για έναν μόνο ρόλο στο κοινωνικό τους τσίρκο.

Όταν ταξιδεύεις στο ιν Κόγκνιτο
Ένα προαίσθημα σου σώζει τη ζωή
Ρουφάς ζεστή διαίσθηση για πρόγευμα
Και τρως κρύα παράνοια για φαΐ.

Μοναδικέ Τομ Ρόμπινς σε αγαπώ.

Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.

ειχε καποια απο τα στοιχεια που αγαπω στα βιβλια του ρομπινς αλλα κατα τα αλλα ενα πολυυυυ βαρετο βιβλιο...

This book was given to me while on a road trip by this lady in upstate new york. "You like to read? Here's something funky." Which, after reading it, seems like the best way this book could come into your possession. I think I will hold onto it until I find some random traveler to drop it on.

I don't even know how to describe this book other than quirky and quotable.

"Your country seems to have everything and yet it has almost nothing. It's unbelievable. In that vast, beautiful, powerful land of unprecedented abundance live some of the most unhappy people on earth. Oh, generally speaking they complement all that affluence by being generous and energetic and, except for their ruling class--which is wormy with evil, like ruling classes everywhere--rather decent. But they're chronically depressed and dissatisfied. Chronically. Have you heard of Prozac?"

"We only rise above mediocrity when there's something at stake, and I mean something more consequential than money or reputation. The great value of a high-wire act is that it has no practical value. The fact that so much skill and effort and courage can be directed into something so ostensibly useless is what makes it useful. That's what affords it the power to lift us out of context and carry us- elsewhere."

"You know, when I met you, man, you were really in touch with your feelings. That's what turned me on about you, I guess. You were living in your heart. Now, you've packed up your khaki pants and polo shirts and moved into your head. ~ It's gotta be both, man. It doesn't matter how sensitive you are or how damn smart and educated you are, if you're not both at the same time, if your heart and your brain aren't connected, aren't working together harmoniously, well, man, you're just hopping through life on one leg. You may think you're walking, you may think you're running a damn marathon, but you're only on a hop trip, man. You're a hopper. The connection's gotta be maintained."