Why does Haruki Murakami hit the spot so well for me, and for thousands of other readers worldwide? There's a common element in all his works; it's a bridge of fantasy and reality that has just the right delicate balance. There's something about that balance that's so mesmerizing. You can connect with it on a level that you can’t in pure fantasy, and there’s enough of a disconnect from solid reality to leave you in wonder. Of all the other writers that have been categorized as magical realism that I’ve read, Murakami is the one who masters this style the finest.

Sputnik Sweetheart is the type of book that I pick up from my nightstand a Saturday morning right after I wake up, and read it until the last page, sometime early in the afternoon. The voice, the prose, the mystery…it’s all AMAZING.

It's a story of an unconventional love triangle between the narrator, a young woman he loves, and the woman she loves, who doesn't have a drive for anyone. Bizzare things happen when the two women (the younger is the personal assistant of the older) go overseas for business and end up extending their stay on a Greek Island. The novel explores the concept of the "other side"; in terms of language and writing, in terms of being.

an epitome of what the fk did I just read, but in the best way possible

4 stars. people who say that girls are impossible to understand probably never tried to figure a Haruki Murkami book out, and it shows.

Dosta sam razmišljao za vreme čitanja ove knjižice zbog čega tačno volim Murakamija toliko. I dalje ne znam tačno zašto. Ali mislim da je velikim delom zbog činjenice da je apsolutno sve podredjeno emociji. Ili neretko nedostatku iste. Gde evo recimo Mičel, koji me je zlaboga nedavno nervirao, svoj tzv magijski realizam temelji u misteriji ili u suvoj magiji koju čudno oslovljava sa „možda magija“, Murakami svoju magičnost – a gotovo uvek je ima, barem u romanu tipa A za njegov opus (B je trad psihologija koja je daleko više eeh) – zasniva u osećaju, osećanju. Uglavnom je to depresija, uglavnom je to usamljenost, ali te dve reči su za njega sinonim za ljubav. Ima neki uvid u svet koji je za većinu nas na „dobar dan“, ali on je taj koji to ume i da napiše i da nas izvuče ono "pa da, tako se i ja osećam".

Uzgred, mislim da je ovo idealna dužina za Murakamijev roman. Dovoljno da te usisa u sebe, a tačno onoliko da ne zalutaš previše. Iako sam i u recimo Kafki uživao za vreme čitanja, u retrospektivi to uživanje mi nekako sugeriše da sam potajno mazohista. 1Q84 je već druga priča, čija je dužina ujedno i najveća prednost i najveća mana.

Tako da, da – Murakamijev jedan jedini roman (tip B, trad psihološki, nije toliko čest) koji piše iznova i iznova je apsolutno vredan čitanja, iznova i iznova.

4+

Nobel Edebiyat Ödülü'nün (yine) şansı en çok olan yazarı olarak gösterilirken, bu sene de alamayarak ödülü ozan Bob Dylan'a kaptırmıştır. Bu da benim Ali Volkan Erdemir tarafından çevrilen 'Sputnik Sevgilim'i bitirmeme denk geldi. O yüzden yorumuma bununla başlayayım dedim. Ödülün Murakami'ye değilse bile Ngugi wa Thiong'o 'ya verileceğini düşünüyordum, Dylan büyük sürpriz oldu.

Ancak Nobel Edebiyat Ödülü'nü bir kenara bırakacak olursak asıl sürpriz 'Sputnik Sevgilim'. Murakami'nin yazım tarzı üzerine her eserinden sonra etraflıca düşünme ihtiyacı hissediyorum. Bu kısa roman da beni allak bullak etti. Demem o ki, imgeler ve metaforları kabullendim. Bunların yoğunlukla seyrettiği anlatılarına alıştım. Yoruyor ancak bir yandan da mazoşistçe bir keyif veriyor. Fakat sonu tam olarak bir yere bağlanmayan hikayelerine artık ne tepki vereceğimi bilemiyorum. 'Sınırın Güneyinde, Güneşin Batısında', 'Zemberekkuşu'nun Güncesi', 'Yaban Koyunun İzinde' ve 'Renksiz Tsukuru Taziki'nin Haç Yılları' ağzımızın bundan bayağı yanmasına sebep olmuştu. Bunlara şimdi 'Sputnik Sevgilim' de eklendi. Bunun sıklığı beni rahatsız ediyor sanırım, bunun farkına vardım.

Okuma keyfi olarak çok üstlerde gezinen bir H.Murakami romanı bu, ancak aynı şekilde kontürsüzlüğüyle okuyucuyu biraz fazla rahatsız eden bir kitap. Yine kuyu metaforu, gece tanımlamları, paralel evrenler, açıklanmayan olaylar, ilgi çekici diyaloglar, sonu bir yere varmayan açık uçlu süreç başlangıçlarıyla dolu kitap.

Bir yandan bakıldığında da Murakami'ye başlamak için en doğru durağın 'Sputnik Sevgilim' olduğunu düşünüyorum. Tüm yapıtlarında kendini gösteren yazarın kendine has ögeleri bu kısa romanda, yerinde ve dozunda tam anlamıyla gösteri yapıyor.

"Olumsuz düşüncelerin olmasına rağmen neden dört yıldız verdin?" diye sorarsanız, bunun sebebi kitabın Yunan adasında geçen bölümleri. Anlatımı ve olayların içeriği bana John Fowles'ın muhteşem romanı 'Büyücü'yü anımsattı. 'Büyücü' okuma zevki ve sonrasında bende yarattığı çalkantılarla en sevdiğim romanların başında gelir ve 'Sputnik Sevgilim'in Yunanistan partları beni 'Büyücü'yü okuduğum zamana götürdü. İçimde o eski heyecanın oluşmasını sağladı. Fowles'ın kitabını ne derece çok sevdiğimi ve özlediğimi fark ettim.

Tüm bunların nezdinde bir Murakami göstergebilim kitabı ya da eleştiri kitabı yazılmışsa çevrilmesi, yazılmamışsa da sevgili kuramcıların bir an önce yazması gerektiğini düşünüyorum. Bunun tüm dünya için önemli bir adım olacağını hissediyorum:) Şaka bir yana, bu kadar nereye koyacağımızı bilemediğimiz kavram, imge, metafor içeren kitapların, bu derece çok okunması ve en çok satanlar listelerinde en başlarda olmasını tam olarak anlamlandıramıyorum. Kitapların ilginç isimleri ya da yayınevlerinin janjanlı kapak tasarımları, eleştirmenlerin bir yere varmayan grotesk övgüleri, popüler olan şeyin kendiliğinden zincirleme bir ilginin içine girmesi, hatta Murakami'nin yıllardır Nobel için en güçlü aday gösterilmesi... Tüm bunlar Murakami'nin bu denli, herkes tarafından deli gibi okunması için itki olan şeyler olabilir, anlıyorum ancak yine de romanların bünyelerde yarattığı etkileri gözlemleyemediğim için içimi bir merak da burkmuyor değil.

Sıradan okuyucu bu kitaplarda ne buluyor? (Sıradan burada çok satan edebiyat eserlerini otomatikman okuma listesine alan kişileri tanımlamak için kullanılmıştır. Yoksa Murakami tamamen kendine has bir okuyucu kitlesi oluşturmuş mudur? Dünya için bir tahmin yürütemem ancak ülkemiz için böyle bir durum söz konusu gözükmüyor.)

Dediğim gibi okuma zevki yine çok üstlerde seyrediyor ancak bütün olarak bakıldığında eksik duran, fazla post-modern bir roman.

Not: Ali Volkan Erdemir sayılı Japonca çevirmenlerimizden. Kendisi daha önce 'Kadınsız Erkekler'i de çevirmişti. Bu işin üstadı yaşını almış isimlerin yanında sırıtmıyor, çok iyi işlere imza atıyor. Umarım aynı gayreti ve çalışkanlığı; diğer Japon yazarları Türkçeye kazandırmak için de harcar. Çeviri çok güzel, aklınızda hiçbir soru işareti olmasın. Murakami çevirileri Hüseyin Can Erkin'inkilerden aşağıda kalmaz.



7/10

"Who can really distinguish between the sea and what's reflected in it? Or tell the difference between the falling rain and loneliness?"


The joy in Murakami is the blurred boundaries between reality and supernatural, to an extent that they exist in a state of unity. What would I not give to enter the world where the real Miu vanished to, leaving behind the white-haired Miu? What would I not give to enter the world where Sumire escaped to in search of union with her muse?

But sadly, we are all living in K's mundane little world. One where loneliness nourishes human growth.

[4+] Sputnik Sweetheart is a wistful novel about unrequited love and yearning. As usual with Murakami, reading it infused me with wonder and hope. Towards the end (I listened to it) I found myself chanting "Don't End, Don't End! That's is why I'm only giving it 4 stars. I wanted more!

3.5
really enjoyed this, although the small magical realism element wasn’t my favourite but it’s murakami so i can’t be mad.

also can’t be mad because he snapped with this quote:

“why do people have to be this lonely? what’s the point of it all? millions of people in this world, all of them yearning, looking to others to satisfy them, yet isolating themselves. why? was the earth put here just to nourish human loneliness?”

This is my first time reading a Murakami novel. It was very good, and very weird. Either large sections are entirely metaphorical, or we've got some heavy unreliable narrator action going on. Honestly, either way or any combination of the 2 is totally fine with me; this book was beautifully written.

It was eerily similar to Christopher Priest's The Affirmation in themes and quite a few plot points. I can't help but think that Murakami is a fan of his.

I'm not going to pretend I understand this book. And it's haunting me. Just when I think I catch a glimmer, it slips away from me.

What I am able to hold onto is that this work has a distinctive melancholy that is oddly hypnotic.It seems to encompass themes of desire, loneliness and isolation, and identity.

Sumire, one of the main characters, writes to think, to try to understand. And that's what I'm doing with this review.

Murkami opens this novel:

"In the spring of her twenty-second year, Sumire fell in love for the first time in her life. An intense love, a veritable tornado sweeping across the plains--flattening everything in its path, tossing things up in the air, ripping them to shreds, crushing them to bits. The tornado's intensity doesn't abate for a second as it blasts across the ocean, laying waste to Angkor Wat, incinerating an Indian jungle, tigers and all, transforming itself into a Persian desert sandstorm, burying an exotic fortress city under a sea of sand. In short, a love of truly monumental proportions."

Okay, I think, I can relate to this. Remember that first love, that surge of hormones, the dizzying feeling of being with that one, how the rest of the world seemed to disappear? While I have had deeper loves, I have never since experienced that extreme intensity.

Our narrator, K, and Sumire meet in college. They are platonic soul mates. Though K is deeply in love with Sumiere and physically attracted to her, he keeps his feelings to himself to maintain their relationship. Sumire meets Miu, falls head over heels instantaneously, changes her outward self, and goes to work for Miu.

K is a teacher who fell into a career for which he is well suited. He is different from his family and peers and of a philosophical bent. "The upshot of all this was that when I was young I began to draw an invisible boundary between myself and other people. No matter who I was dealing with, I maintained a set distance, carefully monitoring the person's attitude so that they wouldn't get any closer. I didn't easily swallow what other people told me. My only passions were books and music. As you might guess, I led a lonely life."

And now he is still questioning "Who am I? What am I searching for? Where am I headed? The closest I came to answering these questions was when I talked with Sumire."

Then Miu and Sumire go to Europe on a business trip which concludes with a week-long stay on a small Greek island. At this point the book becomes more metaphysical and then dips into magical realism, and I begin to grope my way through the fog. I read and then re-read the second half of the novel.

Sumire has vanished and Miu calls K and asks him to come to Greece to help. K finds some of Sumire's writing. One passage she has written seems to pull together some of this last section:

"Did you ever see anyone shot by a gun without bleeding? . . . . I love that line. That's gotta be one of the principles behind reality. Accepting things that are hard to comprehend, and leaving them that way. And bleeding. Shooting and bleeding."

I think Murkami is pointing to how disconnected we can be, how we affect each other, how we are connected, and how strong or ephemeral love and connection can be.

"So that's how we live our lives. No matter how deep and fatal the loss, no matter how important the thing that's stolen from us--that's snatched right out of our hands--even if we are left completely changed, with only the outer layer of skin from before, we continue to play out our lives this way, in silence. We draw ever nearer to the end of our allotted span of time, bidding it farewell as it trails off behind. Repeating, often adroitly, the endless deeds of the everyday. Leaving behind a feeling of immeasurable emptiness.

"We're both looking at the same moon, in the same world. We're connected to reality by the same line. all I have to do is quietly draw it toward me."

For anyone still reading, thank you for bearing with my rambling. If you're looking for a linear work that is simple and clear, this tale is not for you. And if you're willing to jump off a precipice and take a dive into emptiness that may hold you with it's beautiful writing (a testament to the author and translator) and will lead you to think, do pick this up.

And if you do read this work, please come back and share your thoughts with me. I'll still be walking around in Murakami's world.

Published in 1999, Translated in 2001.

Книга, която едва понасях в първите около 160 стр. А последните 40 ме смазаха, издигнаха, натъжиха, успокоиха и какво ли още не – силно, но поносимо и нужно. Като удар с гигантска топка от памук. Хем ми беше чужда до някъде книгата, хем се виждах все повече там, с неща очевидни и такива, които се опасявам да допускам.

За нестрашната и неизбежна самота. За необходимостта, свободността и трайността на Спътниците.

Може би разбрах и защо не мога да се сприятеля с Мураками. Нито една негова книга досега не ми е харесала истински. Не ме е развълнувала истински. Не мога да свикна със стила и диалозите (и котките...). Тук-там съм си грабвала по някоя идейка от другите книги (май все сходни). Но като цяло чувството е като любезната далечност на единствената японка, която познавам на живо.

Сега обаче успя да ме зашемети. Дори с много по-харесвани книги на други автори не ми се е случвало точно така. Най-същественото за мен действително беше отвяващата сила, след която настъпи облекчение. И освен това Харуки ме познава.


Аз видимо:
„Може би ще е по-лесно да изброя нещата, които не мога да върша. Не мога да готвя и да чистя. В стаята ми цари пълен хаос и непрекъснато губя разни вещи. Обичам музиката, но съм напълно лишена от слух и пея адски фалшиво. Непохватна съм, не мога да шия. Липсва ми чувство за ориентация и винаги бъркам ляво и дясно. […]. Стеснителна съм с непознати – и аз не знам защо – и почти нямам приятели.

Обаче мога доста бързо да набирам текст, без да гледам буквите на клавиатурата. Не съм спортна натура[…]. Не съм придирчива към храната. Не гледам телевизия. Понякога проявявам глупаво самохвалство и почти никога не се оправдавам.“


Аз по-невидимо:
„Аз сънувам. Понякога си мисля, че това е единственото правилно занимание на този свят. Да сънувам, да живея в света на сънищата – както бе написала Сумире. Но то не може да трае вечно. Винаги настъпва пробуждане, което ме връща обратно.“

“The answer is dreams. Dreaming on and on. Entering the world of dreams and never coming out. Living in dreams for the rest of time.”
― Haruki Murakami, Sputnik Sweetheart



A disappearing woman. Classical music. Cats. Dreams. Yup, I just finished another Murakami novel. I'm going to sleep and dream on this one tonight and write the review tomorrow. No really. I fully intend to write a real review, I'm just uncertain how I feel. Half of me wants to write a review, but the other half just wants to look longingly out the window, go to the beach, or sit in a restaurant and eat some nice Greek food. That should pass after a good night's sleep and I should be able to decide where Sputnik Sweetheart belongs in my catalog of Murakami. Until then, I will go outside check out the stars and look for lonely satellites of love.