Ο Τανιζάκι είναι ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της Ιαπωνικής λογοτεχνίας και το μικρό αυτό βιβλιαράκι είναι μάλλον το πιο πολυδιαβασμένο έργο του. Η Ιαπωνική κουλτούρα είναι μια από αυτές που σέβομαι και εκτιμώ και είναι πάντα απόλαυση να διαβάζω απόψεις και αντιλήψεις γύρω από αυτήν, πόσο μάλλον όταν εκφράζονται από έναν μεγάλο Ιάπωνα συγγραφέα.

Εδώ ο συγγραφέας παραθέτει ουσιαστικά την αντίληψή του για την ομορφιά της γιαπωνέζικης και κατ'επέκταση της ανατολίτικης αισθητικής στις τέχνες αλλά και την καθημερινή ζωή, θίγει την ομορφιά και την γαλήνη που μπορεί να κρύβονται σ'ένα δωμάτιο χωρίς πολύ φως και γεμάτο σκιές ή σε εστιατόρια, ξενοδοχεία και μαγαζιά όπου ο φωτισμός από ηλεκτρικό ρεύμα είναι ο ελάχιστος δυνατός. Επίσης ασχολείται ακόμα και με πιο απλά πράγματα και αναδεικνύει την ομορφιά και την απλότητα που μπορεί να έχουν τα έπιπλα από λάκα, οι παραδοσιακές τουαλέτες, τα παλιά οικιακά αντικείμενα, η κλασική αρχιτεκτονική, και πάει λέγοντας.

Το βιβλίο εκδόθηκε στην Ιαπωνία το 1933 και τότε ο Τανιζάκι έβλεπε όλες τις αλλαγές που γινόντουσαν τριγύρω του, πόσο άρχισε η Ιαπωνία να θέλει να μοιάσει όλο και περισσότερο στην Δύση και να ξεφύγει από πολλές παραδοσιακές αξίες. Κάποιες από τις αλλαγές τις καταλαβαίνει και ως ένα βαθμό τις δέχεται, για κάποιες άλλες όμως γκρινιάζει σαν γέρος. Και με το δίκιο του, θα έλεγα. Απλώς αναρωτιέμαι τι θα έλεγε τώρα, με όλα αυτά τα πράγματα που έχουν αλλάξει, με όλες αυτές τις παραδόσεις που έχουν χαθεί και ξεχαστεί. Αν έβλεπε το σημερινό Τόκιο για παράδειγμα, με τις τεράστιες οθόνες, τις φωτεινές επιγραφές, τα πολλά φώτα, τον θόρυβο, την ατμόσφαιρα, την γενική απομάκρυνση από το παρελθόν... Το πιθανότερο είναι ότι θα έκανε χαρακίρι.

Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο έργο, που δεν διαβάζεται τόσο για μια απλή αναγνωστική απόλαυση (η γραφή μου άρεσε και μου φάνηκε ευκολοδιάβαστη, αλλά δεν με ενθουσίασε κιόλας), όσο για την παλιά Ιαπωνική άποψη και αντίληψη για την ομορφιά, την γαλήνη και την απλότητα που μπορεί να υπάρχουν και στα πιο απλά πράγματα. Για να εκτιμήσει κανείς το βιβλίο αυτό, πρέπει να έχει την κατάλληλη όρεξη και να ενδιαφέρεται για τέτοιου είδους θέματα.

«Per cominciare, spegniamo le luci. Poi, si vedrà.»

The preference for n  a pensive luster to a shallow brilliance.n



My quiet, soothingly minimalist room seems of no consequence when juxtaposed with the unearthly beauty that Jun'ichirō Tanizaki described in this splendid essay on aesthetics.

A shōji. Lightning. Electric fans. The right heating system. Architecture. Food.
Every detail to avoid the disruption of harmony in a Japanese room.
An almost imperceptible line between an extremely refine taste and the subtlety of irony.

nWe delight in the mere sight of the delicate glow of fading rays clinging to the surface of a dusky wall, there to live out what little life remains to them. We never tire of the sight, for to us this pale glow and these dim shadows far surpass any ornament. (9)

Inside this book, there is a room that seems enraptured by the sobriety of the different shades of black.
So much space beholding the magnificence of a dim light on a particular spot, barely illuminating the serene twilight the walls seem to be made of.

Could this book be applied to people? It shouldn't. But that is subject to one's personality. You could be the reserved, darkened room. Except when writing. And that would be fine.

Nevertheless, a book on beauty has its share of ugliness; people's skin and supposed degrees of purity.

Above all, this is an essay that exalts the enigmatic candlelight.
The particular beauty of a candle emanating a delicate glow that embellish a silent room. A most idyllic view under its mystical light.

Nothing superfluous. Nothing pretentious. Nothing loud but the silence. A universe in one's thoughts. The encounter with oneself under the tenuous radiance of a candle, evoking a somber night and the bright moon someone is gazing at.

Tanizaki observes. Tanizaki fights. Tanizaki pouts! Tanizaki misses. Tanizaki regrets.
The sound of the rain playing gently with the dusky light of a candle.

n  n

The mind wanders.



Nov 21, 2015
* Also on my blog.
** Photo credit: Japanese room / via bluebu.us
Tatami room / via Kyoto Contemplation
Candle / via Free images

هذه ليست سوى خيالات روائي، ولكنها تقول الكثير عن العالم الذي نعيشه وعن العالم الذي كان بالإمكان أن نعيشه
سلك الغرب طريقه الطبيعي للوصول إلى وضعه الحالي، أما نحن -الأمم المهزومة- لم نبني حضاراتنا الخاصة، وإنما لم نستطع، في حضور حضارة أكثر تقدمًا إلا استيراد حضارة المنتصر، غير أن ذلك تم بصدمات. لقد دُفعنا إلى أن ننعطف نحو اتجاه يختلف عن الاتجاه الذي سلكناه منذ آلاف السنين، وما تولد عن ذلك فهو عوائق وخيبات عديدة.
ما كان يمكن أن تكون أشكال مجتمعاتنا لو أخذت على عاتقها صنع حضارة بقيمها الخاصة، بدون استيراد لقيم أخرى غربية، كيف سيكون شكل العمارة وكيف ستكون مقاييس الجمال وكيف سيكون التعليم والمجتمع والمرآة والرجل.. إلخ؟ لنفترض أننا طورنا فيزياء وكيمياء خاصتين بنا وعلوم اجتماعية تحمل قيمنا ونظرتنا الخاصة للجمال والمرآة والظل والنور والسعة والبكاء، كيف كان سيبدوا العالم يا ترى؟
جانيتشيرو تانيزاكي العبقري يطرح هذه الأسئلة ويتأمل في جمال قيمة الظل في المجتمع والحضارة اليابانية فيتأمل الجمال في العمارة، والرقص، والأدب أو عن مظاهر الجمال الياباني في النساء والطبيعة والأزياء، والطعام ...الخ بخفة وخيال وهدوء

يبدوا العالم الحقيقي مملًا للغاية وأحادي اللون بشكل بشع عند قراءة مديح جانيتشيرو تانيزاكي للظل

4.5/5

Deneme türünde yazdığı bu eserde Tanizaki Doğu-Batı karşılaştırması yaparak bize, Japon kültürünü, hemen hemen her alanına değinerekten anlatıyor.

Ben kitabı etkileyici buldum çünkü bana çok farklı -benim daha önce fark etmediğim- bir bakış açısı sundu. Biz etrafımıza bakıp gözümüzün algıladığını görüyoruz. Bir yemekte de bir odada da bir tuvalette de hep nesnenin yaratılış amacına odaklanıyoruz. Tanizaki ise Doğu kültüründe bu nesnelerin biçimlerine ve estetik açıdan güzelliklerine vurgu yapmış. Aynı zamanda ışık ve gölgenin Doğu ve Batı kültürleri için ne ifade ettiğini anlatmış.

Kitabın kültürlerindeki kadınlardan tutun da tiyatroya ya da tuvalete ve oradan da yemeklerine değinerek geniş bir perspektif sunması da beni etkiledi. Bu kadar kısa bir kitapta bu kadar fazla alana değinip incelemesi güzel bir yaklaşım olmuş.

Eğer Doğu özellikle de Japon kültürüne ilgi duyuyorsunuz bence okuyun. Duymuyorsanız da okuyun ki nesenelere bakış açınız değişsin.

Ένα άκρως γοητευτικό δοκίμιο ή καλύτερα ένα εγκώμιο της σκιάς που παίζει καθοριστικό ρόλο στην ιαπωνική κουλτούρα. Ο Τανιζάκι εκθέτει την άποψη του για την φύση της ομορφιάς, για την αρχιτεκτονική, την διακόσμηση, τα σκεύη καθημερινής χρήσης, το θέατρο (ήξερα μονο το θέατρο Καμπούκι αλλα έμαθα και για το θέατρο Νο που διατηρεί την ατμόσφαιρα και τα μέσα παλαιότερων εποχών εστιάζοντας στην ααποτύπωση της πραγματικότητας χωρίς φτιασίδια).

‘’ Η ομορφιά δεν βρίσκεται μέσα στο ίδιο το πράγμα, αλλα γεννιέται από το φώς και το σκοτάδι, μες στις αποχρώσεις της σκιάς των πραγμάτων στην σχέση τους το ένα με το άλλο’’

Με εντυπωσίασε το πως το σκοτάδι και οι σκιές μπορούν να αναδείξουν το σύνολο αλλα και το κάθε σημείο ξεχωριστά μέσα σε μια ιαπωνική κατοικία . Ο τρόπος που σερβίρεται το φαγητό για παράδειγμα σε αντικείμενα από λάκα, που συμβάλλουν στην μυστηριακή και βαθιά απόλαυση του φαγητού, που δίνει χώρο για γαλήνη και περισυλλογή. Αποφεύγουν τα γυαλιστερά αντικείμενα, θέλουν ο χρόνος να έχει δημιουργήσει πατίνα στα σκεύη τους.

‘’Αυτό που ονομάζουμε ομορφιά… πηγάζει πάντα από τις αναγκαιότητες της πραγματικότητας’’

''Στο παλάτι που λέγεται λογοτεχνία, τα υπόστεγα θέλω να είναι βαθιά και οι τοίχοι σκοτεινοί. Θα σπρώξω καθετί που χτυπάει στο μάτι μες στο σκοτάδι, θα προσπαθήσω να απογυμνώσω τα εσωτερικά απο καθε άχρηστη διακόσμηση... ''

Hace pocos días me regalaron la preciosa y muy completa edición de los clásicos Satori. Había leído El Elogio de la Sombra hacía muchos años, y tal y como lo tuve en la mano supe que ahora era el momento de releerlo y comprenderlo un poco más.
Soy una gran amante de Japón, lo he visitado, muy pronto volveré a recorrerlo y creo que Tanizaki se entiende mucho mejor cuando tienes la posibilidad de sumergirte en el país.

Es una obra ya clásica sobre la belleza. Atemporal, amena, interesante, imprescindible.
_._._._._._._._._._._._._._._.

Releído en 2021. Siempre mejora

If Tanizaki had written this book from a Westerner's perspective, the essay would be regarded as retrograde and pessimistically nostalgic. To be sure, only a highly-evolved culture is capable of a reciprocal relationship between production and appreciation. A wholesale dismissal of progress, however, is no way to get there. Tanizaki's rejectionist attitude is a perfect one to adopt if you're interested in sabotaging your potentially sensitive, agreeable, harmonic future.

My father would not be amused. In this 1933 essay that comes under the category of "aesthetics," Tanizaki advocates for dim lighting, shadows, even darkness in the traditional Japanese home. But in our house, anytime anyone dared to dim the dining room lights in the name of "ambiance," my dad would say, "Turn up the lights, dammit. I want to SEE my food."

Of course, there's a bit more to this essay than that, but it is a kind of rah-rah for the home team (Japan) vs. the overly-lit West (Team Electricity). Tanizaki doesn't even like polished silver. Much preferable to have it gorgeously dull. And the Japanese home, so wonderfully gray with a very-necessary alcove that's totally dark, comes in for high praise.

Of course the Afterward offers the best laugh. When Tanizaki had a home built for himself, the builder proudly announced he had read "In Praise of Shadows" and would build according to the principles written therein. But no. Tanizaki said that was for literature. He'd have something a little more... light... for his OWN home. Perhaps, like Dad, he liked to see his meals? Or tea? Or saki?

Fun, quirky, off subject now and then (which I liked), but not a must-read by any means, just a gentle lark worthy of its time -- and yours.

A delightful essay on the ethos of Japanese aesthetics, its “frigid elegance” and its ancestral raison d’etre. Thanks to Tanizaki’s unadorned yet carefully layered prose I start to grasp the importance of natural materials like worn-out wood or paper lanterns, or the preference for dim lighted rooms and tarnished tableware that lack the aggressive glitter of metal or the aseptic whiteness of tiles of modern houses. It’s in the musky darkness that shrouds the bare room, devoid of artificial ornaments, that the mystery leads to peace and rest.
Never had this annoyingly bright screen and the artificial bulb that lights up the sultry room where I am typing these words seemed more unappealing or devoid of grace to me.
I yearn for the ink and the sturdy paper and the pattern of shadows playing on the Shoji and the warmth of “darkness seen by candlelight”.

Há tempos falei da barreira cultural e linguística oriente/ocidente e do quanto a mera tradução (já de si difícil) não será suficiente para transmitir o conteúdo da obra.
Este pequeno tratado sobre o papel da sombra no conceito de beleza nipónico torna aquela conclusão evidente.

“Gölgeye Övgü” adından da anlaşılacağı gibi gölgeye, gereği kadar olan ışığa ve bunların bulunduğu ortamı adeta bir sanat eseri haline getirişine dair yazılmış bir deneme. Geleneksel bir Japon evinin yapılışında ışığın - gölgenin dengelenmesinden tutun, basit bir evdeki dekorasyonel oyukların nasıl gölgelendirilmesi - ışıklandırılması gerektiğine kadar, No Tiyatrosundan Kabuki Tiyatrosuna gölgenin önemine kadar daha birçok konuda Tanizaki’nin görüşlerini okuyoruz. Tanizaki’nin bu konuyu yıllarca düşündüğü, incelediği çok belli, adeta bu konunun en yetkin uzmanı gibi anlatıyor. Konunun meraklılarına ve Tanizaki’den ne olsa okurum diyenlere tavsiye ederim.