Si può definire “romanzo di formazione” una graphic novel a carattere storico ed autobiografico?
Direi di sì, perché per quanto coadiuvata dalle immagini, la storia che qui si racconta è proprio quella di una crescita, un’evoluzione che dall’infanzia all’età adulta porta l’autrice Marjane Satrapi a definire la propria personalità.
Un traguardo non facile da raggiungere e costellato da molteplici ostacoli.

A 23 anni dalla prima pubblicazione, “Persepolis” assolve, essenzialmente, un doppio compito: quello di far luce sulla storia iraniana e quello di enfatizzare la questione femminile in un contesto di regime islamico.
Non a caso, il titolo in originale è proprio: “Persepolis. Histoire d'une femme insoumise”, ossia « Persepolis. Storia di una donna ribelle ».

Trentanove capitoli tematici suddivisi in quattro parti, questa la versione integrale dell’opera.
Le prime due parti raccontano di una bambina che assiste ai cambiamenti epocali della sua terra. La rivoluzione che si credeva liberale e caccia l’ultimo scià si trasforma ben presto in quel regime islamico che ancora oggi è sedimentato in terra iraniana.

Marjane cresce in una famiglia progressista e conosce ben presto la sorte dei detenuti politici come suo zio materno o lo stesso nonno. Il suo senso critico è stimolato dai genitori e questo spesso la metterà nei guai.



Si parte da un foulard che all’improvviso deve coprire e nascondere.
E’ il 1980, lei ha dieci anni e a scuola il foulard è d’obbligo. Fino all’anno prima frequenta una scuola francese e laica che il nuovo regime chiude.
All’improvviso si ritrova velata e separata dai compagni maschi. Mentre sua madre scende in piazza a protestare, Marjane assiste confusa alla graduale ma imperterrita radicalizzazione islamica.



Nella terza parte vediamo Marjane che, a soli 14 anni, si troverà da sola a Vienna.
Una decisione non facile da parte dei genitori che vogliono per lei un’istruzione adeguata che in Iran non è più possibile. Ma cosa significa integrarsi soprattutto per una rgazzina ancora in cerca di una propria definizione?

La quarta parte è, invece quella del ritorno dove descrive benissimo il forte impatto psicologico dopo quattro anni di assenza..



Un’opera meravigliosa che la Satrapi ha elaborato con disegni in sé molto semplici e la scelta di un bianco e nero che non permette distrazioni dal testo.

Questa è una storia di identità e corpi che vengono repressi e manipolati.
E’ la storia di una donna che ha toccato il fondo ma con forza e coraggio ha saputo riemergere.

İdeolojik yapının nasıl değiştirilebileceğini, bir ülkede yönetimi halkın hiçbir şeye karışmasına fırsat vermeden sadece devlete bırakmanın ne demek olduğunu, erkek egemen toplumun insan hayatına karışmasının sonucunda nelerin kısıtlanacağını, bu kısıtlamalar doğrultusunda sanatın nasıl yok olacağını, din diye tutturup dini en çok suistimal edenlerin pisliklerini ve din ile toplumun nasıl uyutulabileceğini, başkalarının düşüncelerine, yaşam biçimine ve tercihlerine saygının ne kadar önemli olduğunu iyi bilen İran halkının, İranlı Marjene'nin romanı... Ne yazık ki çoğu açıdan Türkiye'nin romanı.

Tüm bunların yanı sıra batının o ahlak yozlaşmasına da mükemmel değinir. Hele bunu son derece geleneksel bir toplumdan gelen Marji'den seyretmek, 'bizi' görmemi sağladı. Yazar bununla amacının kendi ülkesini veya dinini kötülemek olmadığını net bir şekilde gösteriyor. Zaten kendisinin de dediği gibi, Marjane İran'ı seviyor. Bu noktada kendime geliyorum; Çoğu kez söylenirim 'Türkiye'den nefret ediyorum!' diye. Sonrasında da hep aynı şeyler dolaşır zihnimde 'Kendini kandırma! Sen Türkiye'den değil, baştakilerin zihniyetinden ve bu zihniyet doğrultusunda değişen fikirlerden nefret ediyorsun.' diye. Öyledir de... O yüzden, şu an bu raddede değiliz belki de ama, çok şey buldum kendimden bu kitapta.

Değindiği konular vs. her şey bir yana olaylara verilen tepkiler, düşünceler çok bizden. Savaşın etkileri... savaşta din, dil, renk gözetilemeyeceğine de değiniyor. Ve tüm bunları yaparken o esprili dilinden de bir şey kaybetmiyor.

Bazı kesimlere ağır gelecek, Tunus'ta filminin televizyonlarda yayımlanmasından ötürü radikal İslamcı kesimin günlerce ayaklanmasına, içlerindeki nefreti şiddetle (her zamanki gibi) kusmalarına sebebiyet verecek kadar gerçek, İran'da baskısı yapılamayacak kadar sert, bazı resimlerini paylaşsam bana dinsiz yaftası yapıştırılarak hakaretler edilecek kadar da doğru bir kitap.

Mutlaka hayatınızdan geçsin.

Όντας άσχετη με την Ιρανική ιστορία το βρήκα πολύ ενδιαφέρον! Παρά τα θέματα που θίγει είναι γραμμένο με χιούμορ και αισιοδοξία ενώ η πρωταγωνίστρια-αφηγήτρια-συγγραφέας είναι συμπαθέστατη. Το απλό ασπρόμαυρο σχέδιο δε, ταίριαζε πάρα πολύ!! από ένα σημείο και μετά βέβαια, όταν περάσαμε στην ενήλικη ζωή καμιά φορά κούραζε λιγάκι, αλλά εντάξει.


In every religion, you find the same extremists.


-You see this?
-It's a plastic key painted gold.
-They gave this to my son at school. They told the boys that if they went to war and were lucky enough to die, this key would get them into heaven.

Es un libro que merece la pena leer, es un cómic y se lee muy rápido. Nos muestra como la cultura, la religión, la guerra... pueden afectar a una persona. Vivimos lo que pasa a la protagonista y aprendemos muchos valores.

My sister asked me for recommendations of good graphic novels and that’s how I remembered I read this one.

I didn’t leave a review at the time, but since she has refreshed my memory I do recall this one was such a good one.

To be honest it was very informative. It opened my eyes to a lot of issues and a part of history I wasn’t aware of.

It really puts things into perspective especially if you have all the privileges you take for granted such as democracy, freedom of speech, of choice etc.

The conversations it opens are as valid today as they were then.

É um livro fantástico que todos deveriam ler!

"Freedom has a price."

داستان پرسپولیس داستان جستجوی هویته.
مرجان قصه در سنت‌گرایی مردم جامعه ایران، دین‌سالاری حکومت در ایران، و غربتِ فرهنگی در اتریش همیشه سرگردانه و در بطن این داستانِ شخصی، تاریخ معاصر ایران با صداقت هرچه تمام‌تر بیان، یا بهتره بگم آموزش، داده میشه.

در طی خوندن کتاب بارها و بارها با یادآوری خاطراتی که سال‌ها بعد از ساتراپی برای خودم تکرار شده بود نتونستم کتاب را ادامه بدم و باید نفس می‌کشیدم.

و شاید همین باعث می‌شد از ساتراپی خشمگین باشم که چرا نموند تا ببینه ایران اونجور که ساتراپی و نسل قبلش تصور می‌کردن از دست رفته نیست. ایران نیاز داشت به یه خونه‌تکونیِ نسلی و زن-زندگی-آزادی تا دخترای ما از مرزهای دین، سنت و قانون عبور کنن و سرنوشتشونو خودشون بسازن.

البته، باید منصف بود و به ساتراپی هم برای میهن‌پرستیش که قلب تپنده پرسپولیس هست تبریک گفت و برای نپذیرفتن مدال لژیون دو نور هم، ایستاده تشویقش کرد. ساتراپی دو رویی دولت فرانسه برای جار زدن آزادی از یک سو و از سوی دیگه یاری رسوندن به زندانبانان و جلادان آزاری در ایران رو توهین به ملت ایران دونست و حاضر نشد بزرگ‌ترین مدال افتخار این کشور را بپذیره.

نمیتونم به کسایی که هم سن خودم یا مسن‌تر هستن خوندن این کتابو توصیه کنم چون ما زندگیش کردیم، ولی برای نسل‌های جدید و یا کسایی که می‌خوان تاریخ انقلابو از یه دیدگاه تازه تجربه کنن، توصیه اکیدش می‌کنم.
-------
به‌روز رسانی:
مرجان ساتراپی اتفاقا یه داستان درباره زن-زندگی-آزادی داره که حتما حتما خواهم خواند.

I liked Persepolis. Beautiful drawings, hilarious jokes and facts about the fundamentalists and Iran's government and some perhaps good political dialogs and information for someone who hasn't known them already. I laughed and cried several times.

But as she grows up, I didn't find her as a strong author having a very rich plan to distinguish her work from a usual popular story – in fact if we remove the political and other things about Iran, there remain only some beautiful illustrations. I think the power of an author in writing can be more seen in her ability of imagination – not just what's happening and what will happen next. I liked the first sections more.

Moreover, this is a story about Iran from the eyes of a girl from a specific social class, her parents and relatives are communists and the king before Reza Shah was her grandfather. All these which are cleared from the first pages of the book, might make the reader have doubts of not being able to see an author with general political view points. The way that she claims the revolution was more due to communism party efforts, non religious people and women without headscarves in demonstrations is something that I couldn't accept easily. In fact to my knowledge 1979 revolution was both massive and Islamic. Although communists in Iran were some well organized and intellectual people, they never could deeply affect the whole society as much as Ayatollah Khomeyni could.

n  n

Una joya de libro. Primera novela gráfica que leo y se me fue como agua.
La historia se narra desde el punto de vista de una niña iraní de 10 años a quien vemos crecer, vivir la represión, la imposición del velo, la pérdida de la libertad.
Persépolis es la lectura ideal para entender lo que se vive en medio de una guerra y la búsqueda de oportunidades.
Háganse un favor y léanla.

Ugh. I am deeply ambivalent. First, I found the political side fascinating. If you're interested in Iran's history, the graphic novel format is really accessible. However, I really disliked Marjane. I feel a little guilty about this, as she's a real person. While she and her family were proud that she was outspoken, I found her rude and obnoxious. They believed she was raised to be "free." I certainly appreciate their hugely liberal views in such a repressive environment, but their version of "free" felt more like "offensive" and "disrespectful" and "tactless." There are so many instances in this book where Marjane faces conflict, and instead of sticking up for herself in a decent manner, she resorts to calling people prostitutes or bitches or whatever. I never thought I'd be one to criticize profanity or being up-front, but I found that they made Marjane very unsavory.

Persepolis is a truly amazing graphic novel....