Knowing Saint Exupéry from his fantastic poetic and immortal Le Petit Prince, the book Courrier Sud, his first novel, was a beautiful journey into the earlier mind of this adventurous pilot. Written in the late 1920s, one can imagine the loneliness of long night flights over Northern Africa in noisy aircrafts, to deliver and pick up French Mail. A precocious mind, sensitive, dreamy and observant, he seamlessly weaved characters from contrasting worlds in an intriguing and profound story of loss and, dare I say, the meaningless search for meaning.

2.5

Je suis triste de dire que je suis déçue par ce livre. J'ai eu plaisir de retrouver la plume poétique et lyric de Saint-Exupéry mais manque de temporalité concrète, mélange de plusieurs histoires juxtaposés m'a perdu...
Je serai incapable d'expliquer ou résumé de ce livre...

Пустинята е място на изпитания. Място на миражи и илюзии. Пътуването през нея е пътуване към себе си. Романът е биографичен, с оттенъци от 19 век. Изключително изкусно написан, в него може да се различи бъдещия гении на автора. Всичко е обрано и минималистично. Добро четиво, на което му липсва мащаба на "Малкия принц".

Je n'avais qu'une envie c'était d'arrêter de lire ce livre. Il ne m'a pas intéressée une seule seconde car de toute façon on comprend rien. Ça doit être du surréalisme c'est la seule explication. Mais comme il est court j'ai persisté.

On ne sait pas qui est en train de raconter, ça peut-être Jacques, ça peut être Bernis (en fait c'est la même personne), ou leur pote. On ne suit pas une histoire linéaire mais des fragments de vie de-ci de-là. On est en avion, on est a Paris, on est en enfance, on est en voiture, est-ce Jacques ou est-ce son pote, retour en avion, on est Toulouse, retour en avion, mais deux aviateurs différents racontent tour à tour. Rien compris. Et pour couronner le tout il a fallu que je lise Wikipédia pour comprendre leur histoire de courrier France-Amérique sauf que Bernis emmène le courrier à Dakar pas en Amérique : le courrier prend le bateau à Dakar -_-

0/20 le livre vraiment c'est pas possible. Je ferais mieux de lire le Petit Prince à ce tarif.

จะอ่านยากบางช่วงบางบท สำหรับใครไม่ชินวรรณกรรมร้อยแก้ว ควรจะรู้โครงเรื่องมาสักหน่อยก่อนจะลงมืออ่าน แต่เมื่ออ่านแล้วก็รู้สึกประทับใจ ในมุมมองของผู้เขียน

I'm not really sure what to rate this, since at times it was amazing and at other times it was really horrible. I'll give it a four stars, though, since it was a very interesting horrible when it wasn't good.

با اینکه عادت ندارم کتابی را نیمه کاره رها کنم این یکی را وسط کار رها کردم و دیگه نخوندم
به نظرم داستانهاش گیج کننده و مبهم کنار هم چیده شده بود
حالت معما گونه و راز آلود و ...
اصلا جالب نبود

Dans "Courier Sud" on trouve la recette habituelle de Saint-Exupèry; c'est-à-dire, il y a le récit d'un écrasement d'avion raconté en parallèle avec l'histoire d'un amour raté. On considère Saint-Exupéry comme ayant été un des grands pionniers du désastre aéronautique. Dans le domaine de l'amour malheureux, il faut le regarder plutôt comme un traditionaliste.
Saint-Exupéry est l'auteur d'un très grand roman "Le petit Prince". "Courier Sud" offre le lecture un gout du reste de son œuvre qui n'est pas au même niveau.

Courrier Sud = Southern Mail = Southern Carrier, Antoine de Saint-Exupéry

Southern Carrier, is the first novel by Antoine de Saint-Exupéry, published in 1929.

Encouraged by the publication of his short story The Aviator, Saint-Exupéry followed up with this work based on his pioneering flights for the French airmail service.

A structured novel, it has three sections, the shorter outer sections being set in the heat and daylight of the Sahara Desert, the long central section in France at night and in pelting rain.

The story thread consists of an investigation into the disappearance of an aviator in the Sahara.

تاریخ نخستین خوانش سال 1988میلادی

عنوان: پ‍س‍ت‌ ج‍ن‍وب‌؛ ن‍ویسنده‌ آنتوان دوسنت اگزوپری؛ ت‍رج‍م‍ه‌ کاظم سادات اشکوری، بهروز دهزاد؛ تهران، بزرگمهر، 1366؛ در 178ص؛ چاپ دیگر انتشارات دوست؛ 1380؛ در 141ص؛ شابک 9647177038؛ موضوع داستانهای نویسندگان فرانسه - سده 20م

عنوان: پیک جنوب؛ نویسنده آنتوان دو سنت اگزوپری؛ برگردان: پرویز شهدی؛ تهران، نشر مجید، به سخن؛ 1392؛ در 142ص؛ شابک9789644530975؛ چاپ دوم 1395؛

عنوان: پست جنوب؛ نویسنده: آنتوان‌ دو سنت‌ اگزوپری؛ مترجم سیدمهدی قریشی؛ ‏‫ناظر ویراستار: سید‌ابراهیم آخوندی، ‬‏‫ویراستار نصیر پور‌علی؛ تهران، پشتیبان، 1396؛ در 253ص؛ شابک 9786008794325؛

نویسنده ی جاودانه «آنتوان دوسنت اگزوپری»؛ «پیک جنوب» را در سال 1927میلادی بنگاشتند، و در سال 1928میلادی آن را منتشر کردند؛ برخی‌ این کتاب را هم، یکی از ماجراهای «شازده کوچولو» به شمار می‌آورند، اما نکته‌ اینجاست: ظهور نویسنده‌ ای در عرصه‌ ی ادبیات که خلبان هستند، و نویسنده نیستند، و شور و اشتیاق ایشان برای هوانوردی، بر هر چیز دیگری در زندگیش می‌چربد، چگونه است؛ نباید فراموش کنیم که همگی نوشتارهای «آنتوان دوسنت اگزوپری» به ویژه همین کتاب، و کتابهای «پرواز شبانه»، «زمین آدم‌ها»، «خلبان جنگی» و حتی «شازده کوچولو»؛ به پرواز، و فراز و نشیب‌های آن میپردازند؛ «دوسنت اگزوپری» به راستی «ایکاروس» بوده اند، در بند این هزارتوی زندگی خاکی، اندیشه شان هماره رهایی از زندان تن خویش، و راه چاره‌ اش نیز پرواز، و وسیله‌ ی پرواز نیز، هواپیما بوده است؛ آنگاه که در پهنه‌ ی بی‌کران آسمان، و جنگجویانش «باد»، «توفان»، «مه»، و «ره گم کردن» در دل صحرایی، که همه جایش یک‌سان است، و خلبانی راوی داستان‌های خویش می‌شود، داستان‌هایی که داستان نیستند، راست هستند و ماجراهایی که برای خود ایشان، و رفقای هم پیشه‌ اش رخ داده اند، و از آن‌ جان سالم در برده، یا حتی گاهی جان خویش را نیز باخته‌ اند؛ اما این آدمیان که با ماشین، مکانیک، پرواز، و خطرها، و مشکلات آن، دست به گریبان هستند، مگر نباید اهل اندیشه، و سیر و سلوک و کشف و شهود نیز باشند، ایشان چون اهل این حرف‌ها هستند، پس به هوانوردی روی می‌آورند؛ زمین برایشان قفس تنگی، همانند بدن برای روحشان بوده است، برای اندیشیدن، و سیر، نیاز به فضای بی‌کران داشته اند، چه جایی بهتر از صحرا و آسمان؛ صحرا با سکوت و انزوایش، هماره فرد را به‌ سوی اندیشیدن می‌کشاند؛ جایی که جز صدای ملایم، یا زوزه‌ ی شدید «باد»، صدای دیگری نیست، و گاهی هم سکوت حاکم و فرمانرواست؛ و آسمان نیز چنانست که خود میدانید

نقل از متن برگردان پرویز شهدی: (با بی سیم؛ ساعت شش و ده دقیقه؛ از «تولوز» به همه ی ایستگاهها؛ هواپیمای پستی «فرانسه ـ امریکای جنوبی»، «تولوز» را در ساعت پنج و چهل و پنج دقیقه ترک کرد؛ نقطه؛

آسمانی صاف مانند آب زلال، ستاره ها را در خود غوطه ور کرده، و یکی یکی آشکارشان میکند؛ سپس شب فرا میرسد؛ صحرا تلماسه هایش را زیر پرتوهای ماه میگستراند؛ این روشنایی چراغ که اشیاء را مشخص نمیکند، بلکه آنها را در هم میآمیزد، زیر پیشانیهامان، هر چیزی را با لایه ای نرم و ظریف میپوشاند؛ زیر پاهامان که صدایی از آنها برنمیخیزد پوشش شکوهمند و ضخیمی از شن نرم گسترده است؛ رها از سنگینی تابش خورشید با سر برهنه راه میرویم. شب: اینجا آشیان کرده...؛ اما چگونه میتوانیم آرامشمان را باور کنیم؟ بادهای منظم گرمسیری، مدام به سوی جنوب روانند؛ ساحل دریا را با صدایی ابریشمین میروبند؛ دیگر آن بادهای اروپایی نیستند که میچرخند، فروکش میکنند، همانند قطاری سریع السیر در حال حرکت بر ما میوزند؛ گاه، شب هنگام، چنان با خشونت به ما هجوم میآورند که ناچار میشویم رو به شمال به آنها پشت کنیم، با این احساس که دارند ما را با خود میبرند، سوار بر آنها به سوی مقصدی نامشخص روانیم؛ چه شتابی، چه دلشوره ای! ؛

خورشید میچرخید، روز را همراه میآورد؛ عربهای مغربی خیلی کم جابجا میشدند؛ آنهایی هم که دست به خطر میزدند و تا نزدیکی دژ اسپانیایی میآمدند، تفنگهاشان را مانند بازیچه ای با خود حمل میکردند؛ صحرا همچون پشت صحنه ی یک نمایش بود: قبیله های شورشی، حالت رازگونه شان را روی صحنه از دست میدادند و میشدند مانند سیاهی لشکرهایی بی اعتبار

ما تنگاتنگ هم، رودرروی تصویر خودمان و با فاصله ی هرچه کمتر زندگی میکردیم؛ از اینرو نمیتوانستیم در صحرا تنها و منزوی بمانیم: باید به خانه هامان برمیگشتیم تا به مفهوم دور بودنمان پی ببریم و آنرا در چشم انداز خودش بازیابیم؛

بیشتر از پانصد متر از قرارگاهمان دور نمیشدیم، از آن به بعد قلمرو شورشیان بود؛ هم اسیر خودمان و هم اسیر عربهای مغربی؛ نزدیکترین همسایگانمان، ساکنان «سیسنروس» یا «پورت اتی ین»، هفتصد تا هزار کیلومتر با ما فاصله داشتند؛ آنها نیز در صحرا همچون صدفی در پوسته اش، گرفتار بودند؛ از دور و بر دژشان تکان نمیخوردند؛ آنها را با اسم کوچکشان و با عادتهاشان میشناختیم، اما میان ما هم همان سکوت ژرفِ میان سیاره های مسکونی حکمفرما بود؛

امروز صبح دنیا به خاطر ما شروع کرده به برانگیخته شدن؛ بی سیم سرانجام تلگرافی برایمان فرستاد: دو آنتنی که در دل شنها کاشته اند، یکبار در هفته ما را با این دنیا پیوند میداد: هواپیمای پستی فرانسه ـ امریکای جنوبی، ساعت پنج و چهل و پنج دقیقه از تولوز حرکت کرد نقطه؛ ساعت یازده و ده دقیقه از «آلیکانته» گذشت

تولوز حالا به سخن درآمده بود، تولوز پایانه ی آغازین، فرشته ی نجاتی در آن دوردست ها؛ ظرف ده دقیقه خبرها از «بارسلون»، از «کازابلانکا» و از «اقادیر» به دستمان میرسید و بعد به «داکار» گزارش میشد؛ به همه ی فرودگاههای سر راه در طول پنج هزار کیلومتر مسیر پست هوایی هشدار داده شده بود؛ ساعت شش بعد از ظهر که شد، تلگرام دیگری به ما مخابره شد: هواپیمای پستی ساعت بیست و یک در «اقادیر» به زمین خواهد نشست، ساعت بیست و یک و سی دقیقه به سمت «کابو ژوبی» حرکت میکند، با مخزن «میشلن» آنجا به زمین خواهد نشست نقطه؛ کابو ژوبی روشناییهای همیشگی را آماده خواهد کرد نقطه؛ دستور داده میشود با اقادیر در تماس باشید؛ امضا: تولوز)؛ پایان نقل

تاریخ بهنگام رسانی 05/04/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی

Những đoạn miêu tả về cảnh vật thật sự rất đẹp, cảm giác nhưng ta cũng đang được đi qua những nơi đó. Tình yêu đẹp và cũng có những góc khuất khó khăn để ta sẽ phải lựa chọn giữa tiếp tục hay từ bỏ cho họ trở về với cuộc sống của chính họ.
Khen nhưng cuốn sách vẫn có những điểm khiến mình thấy lê thê và nản chí khi đọc. Lối viết theo những bức thư khá hay nhưng không tới nên mình vẫn thấy khá tiếc.

Отпътувания, раздели с хора, места и неща. И за "крехките" думи в писмата, за които трябва да се полага грижа.

Saint-Ex, ktorý určite stojí za prečítanie. Avšak dej je niekedy dosť popletený a bolo ťažšie sa vyznať, v ktorom období sa aktuálne čitateľ nachádza. Inak príbeh pekný, tak akurát dlhý.
Hlavným hrdinom knihy je Jacques Bernis, pilot, ktorý lieta s leteckou poštou. Ten svojmu priateľovi, ktorý je v knihe rozprávačom, povedal svoj životný príbeh o láske, kvôli ktorej sa bol schopný vzdať aj svojho milovaného lietania.
Bernis lieta s leteckou poštou po svete. Zaľúbil sa však do krásne a tajomnej Genevieve, ktorú poznali od malička. Tá však bola nešťastne vydatá. Jej manžel jej už liezol na nervy a jej synček pomaly umieral. Bernis a Genevieve si k sebe našli cestu a zaľúbili sa do seba. Po smrti synčeka sa Bernis rozhodol vzdať svojho milovaného lietania a unáša Genevieve do Španielska. Po ceste si ale postupne uvedomuje, že bola zvyknutá na prepych a inú životnú situáciu ako je jej on schopný dať. Vracia ju teda naspäť do jej pôvodného života a on ostáva ďalej pilotom a ponára sa do svojej práce. Vráti sa k nej až na sklonku jej života, keď Genevieve leží na smrteľnej posteli a následne umiera.
Bernis ďalej pracuje. Letí nad púšťou za zlého počasia a havaruje. Lietadlo s poštou nechodí a tak sa jeho priateľ rozhodne, že ho pôjde hľadať. Nájde ho, lietadlo je rozbité, pilot mŕtvy...ale pošta, dôležitejšia ako život, je neporušená.