یہ داغ داغ اجالا یہ شب گزیدہ سحر
وہ انتظار تھا جس کا یہ وہ سحر تو نہیں

یہ وہ سحر تو نہیں جس کی آرزو لے کر
چلے تھے یار کہ مل جائے گی کہیں نہ کہیں

We The Living by Ayn Rand

مصنفہ کی خوش قسمتی رہی کہ وہ روسی تھی اور بعد میں وہ امریکہ ہجرت کر گئی۔ اس طرح سے اس نے کمیونزم اور کیپیٹلزم دونوں کا مشاہدہ کیا۔ اور فلسفے کی شاگرد ہونے کے ناطے معاملے کی تہہ تک پہنچی اور فکر کی خرابی کو سمجھ کر بیان کیا۔
مصنفہ نے جس دور کی کہانی بیان کی ہے وہ لینن کا دور تھا۔ انقلاب روس آچکا تھا۔ لینن انقلاب کا ہراول دستے کا سپاہی تھا۔ کامیاب انقلاب کے بعد کمیونسٹ پارٹی کا اقتدار پر مکمل قبضہ ہوگیا۔ اور لینن صدر بن گیا۔ اقتدار حاصل کرنے کے پیمانے کچھ اور ہوتے ہیں اور حکومت چلانے کے تقاضے کچھ اور۔ اسی تضاد کو مصنفہ نے بیان کیا ہے۔ مکمل اقتدار نے Totalrianism کو جنم دیا جس میں حکومت کو لامحدود اختیارات حاصل ہوجاتے ہیں اور فرد مکمل طور پر ریاستی جبر کا شکار ہوجاتا ہے۔ اسی المیے کو مصنفہ نے بیان کیا ہے۔ کیونکہ کمیونزم نے زندگی کے تمام شعبے اور فلسفہ کو متاثر کیا ہے اس لئے اس کے اثرات ہر جگہ نمایاں ہے
مصنفہ کا یہ ناول قدرے آسان ہے اور تمثیل سادہ ہے۔ کردار زندگی کے قریب تر ہیں۔ سوانحی تجربات کا عکس اس ناول میں نمایاں ہے۔ لینن کے دور میں فکری آزادی کا گلا گھونٹا گیا۔ ایک آزاد خیال فرد کے لئے زندگی کتنی مشکل تھی۔ اس کا حال ناول میں ہے۔ کمیونزم میں یکسانیت نے کتنی بدصورتی پیدا کی۔ اس کی گواہی مصنفہ دیتی ہے۔ محبت جیسے فطری تقاضے بھی ریاست سے ٹکراتے ہیں۔
کمیونزم سے لینن ازم اور پھر اسٹالن ازم تک فلسفہ کیسے پہنچا۔ المیہ کسی یونانی المیے سے کم نہیں اگر کوئی بیان کرے۔ سرخ سلام کو سرخ فیتے نے کیسے سرخ کیا ہے۔ کاش کوئی اسے بھی بیان کرے۔
کمیونزم میں کے حق اور مخالفت میں بہت کچھ لکھا گیا ہے۔ اس ناول کو پڑھتے ہوئے جارج آرویل، اور الیکزینڈر سولینسٹن یاد آتے ہیں۔
اس ناول میں بھی بہت کچھ ہے اور یہ ناول آج بھی Relateable ہے۔ خود پڑھیں اور اپنی آراء خود قائم کریں۔

از Faisal Majeed

I'm going to kind of branch out here and do a different review and talk just what I felt strongly about in this book. If you would like a brief summary, wikipedia does an excellent job.
Anyways, this book was one of the most devastatingly beautiful books I've ever read. The scene between Irina and Sascha broke my heart - it's one of the moments where, in typical Rand fashion, she weaves her characters into such real but horrendously tragic situations you just weep. I would recommend this book to some who is either (a) lacking motivation in their life (b) wants to know more from a fictional perspective what communism is like to live in (c) has had their heart broken by an ideal (d) Rand lovers.
I want to focus on the love triangle of Andrei-Kira-Leo here. What this book gets at is three types of love and the chaos that descends from them. For Andrei, it's infatuation. Oh Andrei, he's wonderful. The more the book progresses, the more you just want to remove him from the story line and rescue him from the horrors contained in this book. He's the dashing communist who falls in love with the revolutionary Kira, a woman of pure passion and ideals. He fights it, but his infatuation for this woman who encompasses everything he has ever wanted in a woman takes over and turns him into her pawn. Eventually, he breaks free, giving the ultimate sacrifice to Kira to show his "unending" (re: completely obsessive) love for her. Ultimately he (well, spoiler) loses, he takes his own life unable to bear to live without Kira. Weak.
So, Kira; Yes, our strong female lead, modelled after Rand herself. She's beautiful, talented, intelligent, and most importantly she wants to live and experience more than anything. The fight and drive of this girl is incredible and truly inspirational. What's her flaw? While posing as a hooker one night, she "meets her one" Leo. She does everything for Leo on his command. At first, things are beautiful between them - they are each other's halves. They don't do things based on other's opinions, they act according to their passion (which is primarily for each other). Kira loves Leo, even after his transformation (going to Crimea), where Leo changes drastically. Although carrying on a passionate affair with Andrei, she is loyal (I know, it's a paradox) to Leo always and that is the one ember that keeps her going, this all encompassing love. Even when Leo breaks her heart, she takes it (and takes it out on other people) and continues to passionately love him. Really weak. Kira, starting out promising, ends up being the most disappointing female Rand character yet. Her strength < her idealistic obsession with Leo. Ugh.
And Leo. He starts out wonderful, as I said, Kira's other half. However, he gives up on everything at one point. He may have loved Kira at one point, but he never loves her above himself. I think the ending here with Leo was a little farfetched, but essentially, Leo is an entirely selfish being. I give Kira this, the point Rand is trying to make is that without communism, Leo would have been the man for Kira, the one she first met. However, after he loses all hope, he becomes an alcoholic and mentally abusive towards Kira (especially in his frustration over her being the breadwinner). Leo becomes a character towards the end that you shake your head at and wonder how someone could be so ungrateful and so miserable.
If only Kira had gone abroad with Andrei to live happily forever. But that isn't the way Rand wanted it; she wanted to show two things. One, obviously, communism is evil (duh, it's a Rand book) and (2) blinding love will destroy who you are. I think she tries to redeem Kira in the end there, but Kira's failure to pursue the life of her dreams is a total failure in my mind, and she sacrificed all her opportunities for a glimmer of the Leo she first new. That is not solid advice to offer the younger generations Miss Rand, but at least in my mind, she conveys this solidarity in true love (Irina and Sascha) vs the destructive love (Andrei, Kira).
Read if you get a chance; The Fountainhead and Atlas Shrugged have better defined characters, yet as Rand's first novel, We the Living leaves its mark on the reader.

Би төвт үзэл буюу эгоизм, либерал үзлийн томоохон төлөөлөгч гэгддэг ширүүн дориун харцтай Еврэй эмэгтэйг дотроо ийм романтик хүн байх юм чинээ төсөөлсөнгүй. Айн Рэндийн анхны удаа хэвлүүлсэн "Бид амьд хүмүүс" гэх энэхүү романы үйл явдал 1922-25 онд тухайн үеийн ЗХУ-ын Петроград одоогийн Санкт-Петербург хотод ээдрээт хувь тавилангаар холбогдсон гурван залуугийн түүхээр өрнөнө.


Кира бол зохиолын гол баатар. Урьд өмнө нь бишгүй л роман уншиж байсан ч зохиолын гол дүрд ингэтлээ татагдаж байсан удаагүй билээ. Эмэгтэй хүн хэдий зөөлөн, эмзэг мэт боловч хайртай хүнийхээ төлөө тэрхэн жижигхэн биенээс ямар их хүч чадал, өр зөөлөн сэтгэл нь хэрхэн ган болд мэт хувирч, дал мөрөөр нь тас хийсэн өвлийн шөнүүдийг шүд зуун тэвчиж гарч чаддаг ямар их сэтгэлийн тэнхээтэй гэдгийг Кирагын дүрээс харж болно.

SPOILER ALERT!

Кира Лео-д эргэлт буцалтгүйгээр дурласан. Зөвхөн Леогийн дэргэд нь сэрж, тоос тортогтой керосин дээр цай буцалгаж хамтдаа жирийн нэгэн өглөөг умгар байрныхаа жижигхэн халаас өрөөнд угтахын төлөө тэр юу ч хийхэд бэлэн. Лео ч бас түүнд хайртай. Гагцхүү Кира Лео хоёр энэ цаг үеээс өмнө эсвэл хойно төрсөн бол нэгнийхээ толгой цайж холын холд явах хүртэл нь хамт байж үр ачаа тойруулаад л энэ түүх аз жаргалтай төгсөх байсанд би огт эргэлзээгүй. Гэвч тэдний хувь заяа цаг хугацааны ээдрээтэй эргүүлэг дунд байсан учраас бүх зүйл эсэргээрээ төгссөн юм.

“Октябрийн хувьсгал” буюу бидний сайн мэдэх ЗХУ ын алх хадууртай ажилчин ангийг ухуулсан хувьсгал бодит амьдрал дээр хэрхэн жигшүүртэй, харгис хэрцгий бууж, энэ хоёр хосын ирээдүйг багалзуурдсан булингарт нийгмийн хүчирхэг гарыг нь өөрийнхөө хүзүүндээ тултал мэдэрч уншиж дуусгах хүртэл уншигч надад ердөөсөө ч амар байсангүй.

Хүн бол нийгмийн амьтан гэдэг. Гэхдээ эцсийн эцэст бид бүгд л хайрлаж дурлаж, дуртай зүйлсээ хийж, хүсэл мөрөөдлийнхөө төлөө явах эрхтэй. Тэгэх ч хэрэгтэй. Бид бусад хүмүүсээс өөр сонирхол, өөр хүсэл мөрөөдөлтэй мөртлөө атал хэн нэгний төлөө тэднийгээ хөсөр хаяж, нэг ижил санаа, нэг ижил цамцтай насаараа өөрийн биш өөр хэн нэгний төлөө борив бохис хийлгүй ажиллах ёсгүй. Кирагийн хүссэн зүйл ердөө л энэ. Тэрээр сайн инженер болоод том том гүүр, шилэн барилгуудыг барьж байгуулж, Леотой хамт Санкт Петурбургийн жиндүүхэн шөнүүдээр түлэх түлштэй дээр нь халаачих хоолтой байхыг хүссэн.

Гэвч хувьсгал нэрийн доор боловсролтой хувийн хөрөнгөтэй бүхнийг жигшин зэвүүцэж, бүх хөрөнгийг нь хураан авч, хана налуулан толгой даруулан буудаж, арай хийж амь зуух хэсэг нь идэх хоолгүй, өмсөх хувцасгүй өглөө бүр хар даран сэрж өлмөн зэлмүүн амьдарч байсан бараан үе ажээ.

Айн Рэнд яг энэ үед(1905) Оросд төрж аав нь эмийн сангийн эзэн чинээлэг хүн байсан ч “Октябрийн хувьсгал” аар эд хөрөнгөө бүгдийг нь хураалгаж амьдрахад хүнд бэрх энэхүү үеийг биеээрээ туулж гарсан учраас ч энэ романаа бодитой бичсэн байх.

Романы гурвалжингийн гурав дахь гол дүр нь болох Андрэй Таганов. Энэ залуу бол ядуу тариачин гаралтай, намын гишүүн, хатуу чиг баримтлалтай Кирагаас өөр хүнд хэзээ ч сэтгэлээ уудлаж үзээгүй боловуу гэмээр дотогшоо, жинхэнэ коммунисит залуу билээ. Тэрээр Кирад хайртай. Магадгүй Леогоос ч илүү хайртай байсан байх. Насаараа коммунист хичээлд сууж, хувьсгалд болохоос ч өмнө намд элсэж байсан Андрэйгийн үзэл бодлыг Кира эцсийн мөчид өөрчилж чаддаг. Энэ бол ердөө хүн хүнээрээ л үлдэх явдал байсан билээ.

Романы төгсгөл ойртох тусам эдгээр гурван залуугийн холбогдсон хувь тавьлан эрчлэгдэн мушгирсаар эцсийн бүлэгт тас татагдан урагдана. Төгсгөл нь миний хүлээж байсан төгсгөл биш боловч илүү төгс, илүү амгалан төгссөн билээ. Рэндийн орчноо илэрхийлэх уран тансаг хэв маяг, толгой эргэм романтик хайр дурлал, ээдрээтэй хувь заяа тэдгээр нь тухайн цаг үеийн нийгмийн байдалтайгаа хэрхэн уялдаж өөртөө шингээж авч байгааг нь бишрэн магтахаас ч үг минь багадаж байна.

Айн Рэндийн тухайн үеийн ЗХУ - аас 21 тэйдээ Америкийг зорин гарч явсан байдаг бол романы гол баатар Кира гарч явах замдаа өвлийн аниргүй дайдад ганцаараа амьсгал хураасан билээ. Магадгүй Кирагийн энэ дүр 21 тэй залуухан Айн Рэндийн толинд туссан тусгал ��м.

Эдакий коммунистический любовный роман. Айн Ренд читать стоит, но уж больно депрессивное состояние после этой книги. Тошнит от слов пролетариат, общественный долг, ленин, октябрист.

В целом не плохо.

Sometimes you should read the introductions before you start a book, and other times you should just jump in to the story. This particular anniversary edition of Rand's first novel (originally published in 1936) has an introduction with a major spoiler regarding a choice the main character Kira makes in her life, a choice that is the heart of the book. Even though I skipped the rest of the cursed intro, I was annoyed at knowing that detail. I prefer to discover such things on my own.

Oh, well. The important part to remember, and what makes this book relevant to me at this moment in history is this, from Rand's 1958 forward:
"We The Living is not a story about Soviet Russia in 1925. It is a story about Dictatorship, any dictatorship, anywhere, at any time, whether it be Soviet Russia, Nazi Germany, or ~~ which this novel might do its share in helping to prevent ~~ a socialist America."

This book is supposed to be semi-autobiographical. Once again I quote Rand's forward:
"I was born in Russia, I was educated under the Soviets, I have seen the conditions of existence that I describe. The particulars of Kira's story were not mine; I did not study engineering -- I studied history;I did not want to build bridges -- I wanted to write; her physical appearance bears no resemblance to mine, neither does her family. The specific events of Kira's life were not mine; her ideas, her convictions, her values were and are."

This is a grim story and it was not easy for me to spend much time on it. I needed to take breaks, to get out of its grey world that was so full of despair, broken dreams and twisted ideals. And truthfully, I did not care much for Kira at any point, although I admired her intense desire to be true to herself and to live her own life, the way any human being should be allowed to do. People are individuals, and while I accept the need for certain rules and regulations of society, no person or government or ideology should force those individuals into identical molds like bricks in a wall.

Not in Russia a hundred years ago, not in America today, not anywhere ever.

Gjeja me e larte te njeriu, nuk eshte perendia e tij. Eshte ajo çka brenda tij njeh adhurimin qe i takon perendise.
✨️✨️✨️✨️✨️

I'm a fan of Ayn Rand's and it's fair to say that I'd already decided that I'd rate this highly even before I read it. Now whether that in itself (or this review) is fair or not is another matter altogether.

Based in the early 1900s, this book is about the birth of Soviet Russia and how the lives of three central characters is affected by the collective spirit of the proletarian society. Two bourgeois (Kira Argounova and Leo Kovalensky) and a communist (Andrei Taganov) are embroiled in a love triangle that is severely affected by the political scenario in Russia at that time.

Rand's objectivism and her love for individualism is in direct contrast to the communist principles Russia stood for (and still does) and this is the central conflict of the plot. As she's written in the foreword, though Kira's events and background is fictional, her mental makeup is biographical to Rand's. Through Kira, the author exposes the flaws in the communist society, the extreme poverty and hunger that families were subjected to, the hypocrisy and corruption that existed in the Party and finally how the love of one's own life is not a sin but the only correct way to live.

However, the book and plot is not without its flaws. We The Living is the first book she wrote and it's evident from the unidimensional plot, lack of depth to the other characters, size of the book, absence of long drawn speeches about objectivism. If one doesn't read Atlas Shrugged or Fountainhead and judges Rand merely basis this book, one can easily be tempted to reduce her to an author of romance alone.

My best parts of the book were Kira's resolve as she struggled to keep Leo alive and manage Andrei's love for her at the side, the side story of Sasha and Irina and the end of the book where Kira travels to the Latvian border. Rand's genius shines through these parts and gives the reader's their time's worth.

A must read for Ayn Rand fans. (And if you're not one, what are you doing really?)

Erotica at its best. We the Living is about a young lady with a brilliant mind and a ferocious appetite for sex. The book begins with Kira, a hot little harlot who might have been working at a strip joint (if they weren't so damn bourgeois!), as she seeks to find a nightlife for herself in her newly Soviet city of Petrograd. Posing as a prostitute in a red light district, she quickly forms her first life-long sexual bond with the first guy who comes along. He happens to be a philosopher, and that's how this book meets its philosophy quota. Over time, her close personal friendship with a secret police agent (WTF?!?) becomes sexual, and the real story begins. Truly, trying to masquerade as faithful to multiple sexual partners is something we can all relate to. A must read for any hip cat.

Айн Рэндийн анхны "хэрцгийлэл". Хамгийн харгис хатуу, амсахыг хүсэмгүй гашуун, тэгсэн хэрнээ уншихгүй орхиж чадашгүй "хэрцгий" зохиол түүнээс л гарч байна. Эх сурвалж, Бид амьд хүмүүс, Атлантын нуруу тэнийв. Энэ бол үнэхээрийн сайн зохиол гэж алга ташиж, баяр хүргэхээс илүүтэйгээр зүгээр л хөмхий зуулттай хэрнээ хүлээн зөвшөөрч 5/5 оноо өгөх мэдрэмж.
1. Хувьсгал
Япончууд УАЗ-69 машиныг харчихаад ууг нь ч "сайн" машин байна. Даан ч дотор нь хүн сууж явна гэдгийг тооцоогүй юмаа даа гэсэн онигоо байдаг байх аа. Коммунизм байгуулснаар хүрэх үр дүн сайхан ч, хүмүүс амьдарна гэдгийг ор тас мартчихсан мэт. Зохиолд 1920-оод оны эхэн үеийн ЗХУ-ын аж амьдралыг нүдэнд харагдтал харуулна. Энд зайлшгүй дурдах хэрэгтэй зүйл нь амин хувиа хичээх үзэл гэж юу вэ? Ширхэг нэг бүрийг нь хөлсөө дуслуулан байж олсон аяга будаагаа хүнээс харамлах уу? Эсвэл өлсөхөөрөө хүний аягатай будаа руу хуруугаа явуулах уу?
2. Кира, Лео, Андрей
Зохиолын гол баатрууд дэндүү хүчирхэг хүмүүс. Ялангуяа Кира. Ганц эшлэл оруулъя.
"Бурхан гэдэг бол хүн өөрөөсөө дээгүүр тавьдаг зүйлийн биелэл юм. Хэрэв хүн санаанаасаа зохиосон зүйлээ өөрөөсөө дээгүүр тавьж байгаа бол өөрийнхөө болон амьдралынхаа талаар маш доогуур бодолтой байна гэсэн үг" Кира Аргунова /х150/ Лео Кирад ухаангүй хайртай, гэвч нийгмийн өмнө нугарчих шиг. Өөрийн гэсэн үнэт зүйлээ хамгаалж үлдэж чадсан уу гэдэг их л эргэлзээтэй. Андрей улаан хувьсгалч, коммунист, дайны баатар эр ч гэлээ Кирад дурласан сэтгэлээсээ болоод зарчим ч үгүй, итгэл үнэмшил ч үгүй, ер нь юу ч үгүй болоод дуусах шив. Харин Кирагийн Леог хайрласан хайр. Ямар ч шалгуурт тэсэж үлдэх чанар.
Үзэн ядмаар зохиол. Гэхдээ 5/5.

This is my first Ayn Rand book and I liked it. I liked the author's style of writing and I am pretty sure I will enjoy her other more popular books, namely The Fountainhead and Atlas Shrugged, despite the many negative reviews on Goodreads.

We the Living is about the brutal life under communism in Soviet Russia. The story is set from 1922-25. Through this book I got some idea about communism. I wouldn't say I fully understood it but I gained some knowledge. The story is not just about communism. It is also about the protagonist Kira Arguonova, her family, her cousin's family and her two lovers, Leo and Andrei. Interesting thing is that she loves both the men so much. The men are not aware of her dual love.

Το πρώτο μυθιστόρημα της Ayn Rand (και το πρώτο βιβλίο της που διαβάζω, ελπίζοντας κάποτε να φτάσω και στο magnum opus της, το Atlas Shrugged) είναι μια εν μέρει αυτοβιογραφική καταγραφή των δεινών που πέρασε η τέως αστική τάξη στα πρώτα χρόνια μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, μια πρώτη λογοτεχνική αποκρυστάλλωση της ηθικής και πολιτικής θεωρίας της συγγραφέα-φιλοσόφου για την άκρα εναντίωση στο κράτος και την απόλυτη προτεραιότητα της ατομικής βούλησης, της αυτοδιάθεσης και του αυτοπροσδιορισμού απέναντι σε οποιαδήποτε συλλογικότητα, αλλά κυρίως (κι εγώ εκεί στάθηκα) ένα bigger than life επικών διαστάσεων ερωτικό δράμα για τρεις ανθρώπους που τα έβαλαν και συνετρίβησαν από την Ιστορία. Οι χαρακτήρες λειτουργούν περισσότερο ως σύμβολα και κάποιες καταστάσεις ίσως είναι (προ)σχηματικές σ' αυτό το δριμύ αντικομμουνιστικό χρονικό, αλλά αυτό δεν κάνει το βιβλίο λιγότερο συναρπαστική λογοτεχνία, αφού ο πλούτος των λεπτομερειών για τη ζωή στην πρώιμη κομμουνιστική Ρωσία είναι εντυπωσιακός κι
οι περιγραφές της Πετρούπολης είναι μεγαλειώδεις, όσο και τα πάθη του ερωτικού τριγώνου και κυρίως της πρωταγωνίστριας Κίρα, μιας από τις πιο δυναμικές ηρωίδες που έχω συναντήσει σε βιβλίο.

The problem is not that this is a propaganda novel and historically inaccurate (it's a novel after all). Problem is that it's just a cheap romance, disguised as something philosophical and to-be-taken-seriously. I'm not even getting to Rand's philosophy. Just look at the dialogue, so cheesy it actually hurts.