Πως θα ήταν ένας κόσμος γεμάτο βατομουριές; Η φύση θα επανερχόταν, θα φώλιαζαν στα φυλλώματα τους τρυποκάρυδοι και άλλα πουλιά ενώ ο κόσμος θα έτρωγε μούρα με το τσουβάλι. Και η Λη Τσέρι; Μάλλον η Λη Τσέρι θα ήταν η βασίλισσα ή μήπως όχι; Η Λη Τσέρι ως μία εξορισμένη πριγκίπισσα προσπαθεί να ξαναβάλει τη ζωή της σε τάξη αλλά και το κόσμο. Προσπαθώντας να εναρμονιστεί με το σύμπαν, ξαφνικά ένα σπίρτο ανάβει και τσουπ να σου ο Τρυποκάρυδος. Ξεπηδάει από τη φυλακή και αρχίζει να «ροκανίζει» το κόσμο της Λη Τσέρι, αλλά άλλο που δε θέλει κι αυτή! Γίνεται κι αυτή επαναστάτρια αλλά πάνω στην απόρριψη που δέχεται από τον Τρυποκάρυδο, γυρνάει στη lux ζωή της και ετοιμάζεται να στεφθεί πριγκίπισσα στην πυραμίδα που έχτισαν για πάρτη της ή μήπως και όχι;
Το χιούμορ του Τομ Ρομπινς είναι εξαιρετικό αρκεί να είσαι εναρμονισμένος με όλες τις επίγειες και κακές συνήθειες των ανθρώπων. Ένας κόσμος απελευθερωμένος ξετυλίγεται μέσα στο βιβλίο με μια γλώσσα απλή και καθημερινή, έτοιμη να σου εναποθέσει τις επαναστατικές ιδέες για έναν καλύτερο κόσμο, πιο φιλικό προς τον άνθρωπο. Η βασιλεία και η έννοια του καπιταλισμού γίνονται «πατσαβούρι» στις σελίδες του Ρόμπινς, εκχυδαΐζονται και λοιδορούνται με τόσο αστείο τρόπο προσπαθώντας από την άλλη να αναδείξουν την ανάγκη του ανθρώπου για επιστροφή στην φύση, στα πιο απλά πράγματα που ίσως λόγω ανάγκης της δεκάρας έχουμε ξεχάσει. Στο κάτω κάτω ο άνθρωπος «αγάπη» ζητάει. Επίσης, το εξώφυλλο συνδέεται άρρηκτα με όλη την υπόθεση του βιβλίου κάτι το οποίο είναι αρκετά καινοτόμο και ταυτόχρονα συνεπάγεται την προσεγμένη δουλειά του συγγραφέα πάνω στο βιβλίο του. Οι εκδόσεις επίσης έχουν κάνει τρομερή επεξεργασία του βιβλίου καθώς νιώθεις ότι διαβάζεις το πρωτόλειο. Τουλάχιστον, η έκδοση αυτή που δανείστηκα είχε και τρομερή υφή στο εξώφυλλο αλλά και στις σελίδες που διάβασα και συνεχώς σου δημιουργεί την ανάγκη να το έχεις στα χέρια σου.
Τους πρωταγωνιστές τους αγάπησα και τους δευτεραγωνιστές τους λάτρεψα! Δυσκολεύτηκα να τους αποχωριστώ αν και τους άφησα με κάποια κουσούρια. Πάντως η αλήθεια είναι ότι γέλασα πολύ!

This felt like a novel from the '60s; surely 1980 was far too late for this level of whimsy. The writing at times reminded me of Brautigan, Vonnegut, Dick, and maybe a pinch of Pynchon, but lacked the impact of those writers. Despite this novel's determination to be quirky, I didn't really find it all that fresh or original, though there were certainly moments when it shined. The writing is sincere and heartfelt. But at its core there is a kind of hippy profundity that I didn't find all that compelling.

Still life with woodpecker ή ο «Τρυποκάρυδος» όπως έχει μεταφραστεί στα ελληνικά. Το βιβλίο αυτό έπεσε στην αντίληψή μου πριν από αρκετό καιρό. Αν και θα ήταν καλύτερο να πω ότι το «έριξαν» στην αντίληψή μου. Για κάποιον λόγο, η προτεραιότητα στην ανάγνωσή του υποχωρούσε συνέχεια μπροστά στην κυκλοφορία καινούριων βιβλίων. Όχι εσκεμμένα, αλλά συστηματικά. Μέχρι που ο Τομ Ρόμπινς κυκλοφόρησε καινούριο «υλικό» πριν από λίγους μήνες και μόλις μεταφράστηκε και στα ελληνικά. Έτσι, αποφάσισα ότι πρέπει να σταματήσω να το αγνοώ και επιτέλους να αποφασίσω ότι θα διαβάσω τον «Τρυποκάρυδο».

Σελίδα-σελίδα, όπως πολύ χαρακτηριστικά αυτό το πουλί κάνει, τρυπούσε τον δρόμο του στην καρδιά μου. Είναι μία ιστορία αγάπης και είναι λογικό να είναι αυτομάτως πιο οικεία στον αναγνώστη για να ταυτιστεί. Όχι η συγκεκριμένη. Ο Ρόμπινς έχει έναν π��ωτοποριακό τρόπο να γράφει και να συνθέτει τα έργα του. Και η συγκεκριμένη ιστορία αγάπης είναι τόσο ιδιαίτερη που ο αναγνώστης μπορεί μόνο να την παρακολουθήσει απ’ έξω, αμέτοχος. Μοιάζει με μια εξαιρετική ταινία που ο θεατής νιώθει αλλά δεν ταυτίζεται, σκέφτεται αλλά δεν προβληματίζεται. Η ιστορία αυτή έχει να κάνει με την αγάπη μιας ξεπεσμένης πριγκίπισσας, της Leigh-Cheri με τον βομβιστή Bernard. Γνωρίζονται, ερωτεύονται και δυστυχώς, ο Μπέρναρντ πιάνεται και φυλακίζεται για δύο χρόνια. Αυτά τα δύο χρόνια η Λη-Τσέρι αποφασίζει να ζήσει στις ίδιες συνθήκες με τον αγαπημένο της.
Δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται. Ο Τομ Ρόμπινς γράφει με τόσο αφηρημένο και χαώδη τρόπο που η ιστορία μοιάζει να συνεπαίρνει τον αναγνώστη σαν rollercoaster. Συνειρμική γραφή που θέλει μόνο καλή διάθεση για να την ακολουθήσεις και από κει και πέρα μόνο κερδισμένος βγαίνεις. Γιατί ο Μπέρναρντ όσο άσχημος κι αν είναι, όσο τρελός, όσο παράνομος, μπορεί να γοητεύσει και να προκαλέσει τον θαυμασμό με την ευφυΐα του και στον συντηρητικότερο αναγνώστη. Η πριγκίπισσα είναι κάθε άλλο παρά πριγκίπισσα. Βρίσκει το νόημα της ζωής σε ένα πακέτο Camel και γίνεται ο οδηγός της για κάθε απόφασή και πράξη στη ζωή της. Πιο δυνατή από οποιαδήποτε ηρωίδα στην σύγχρονη λογοτεχνία, πιο αληθινή και πιο ολοκληρωμένη, η Λη-Τσέρι αιχμαλωτίζει τον αναγνώστη και καταφέρνει να ανεβάσει τον πήχη και να γίνει το μέτρο σύγκρισης.
Το βιβλίο δεν περιορίζεται στην διήγηση της ιστορίας αγάπης. Δεν είναι εφικτό άλλωστε να χαρακτηριστεί μόνο από αυτό μιας και πρόκειται για τον Τομ Ρόμπινς. Ο ίδιος ο συγγραφέας τείνει να αποτελέσει «είδος» από μόνος του στην λογοτεχνία. Το βιβλίο περιλαμβάνει από φιλοσοφικές αντιλήψεις μέχρι καυστικές πολιτικές απόψεις. Αλλά και πάλι, αυτά δεν είναι αρκετά για να περιγράψουν την συγγραφική ιδιοφυΐα του. Η συνειρμική του γραφή είναι αυτή που τον διαφοροποιεί από τους υπόλοιπους, τον κάνει αυθεντία και ορίζει το «αφηρημένο» που χαρακτηρίζει τα μυθιστορήματά του. Κάθε άλλο όμως, παρά αφηρημένο είναι. Μέσα από την απλή (;) ιστορία αγάπης της Λη-Τσέρι και του Μπέρναρντ βρίσκει ο αναγνώστης νοήματα και συναισθήματα ξεχασμένα. Σαν τα παραμύθια που ακούγαμε μικροί και τώρα είναι ξεχασμένα. Οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές αντιπροσωπεύουν κάτι. Κάτι που είναι ξεχωριστό στον καθένα μας. Όπως συμβαίνει και μεταξύ τους.
Θα μπορούσε, πάλι, να είναι η ιστορία που θέλει να μας πει ένα πακέτο Camel. Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν είναι και αυτό μπορεί να το ξέρει μόνο ο συγγραφέας. Πρωταγωνιστούν τα Camel. Θα μπορούσαν να είναι οποιαδήποτε άλλα τσιγάρα; Όχι. Η αγάπη κρύβεται μόνο μέσα σε αυτό το πακέτο. Η ιστορία του κόσμου κρύβεται μόνο μέσα σε αυτό το πακέτο. Ο τρόπος να κρατήσουμε την αγάπη και ο τρόπος για να σωθεί ο κόσμος κρύβεται μόνο μέσα σε αυτό το πακέτο. Αυτό το πακέτο είναι ο λόγος που η ιστορία έχει το τέλος που της έδωσε ο συγγραφέας. Είναι η «χρυσή μπάλα» που αναφέρει και ο ίδιος. Παίζει με τις λέξεις, με τις έννοιες, με τα αντικείμενα, με τους ρόλους και τις ιδιότητες με τέτοιον τρόπο που πραγματικά, ο αναγνώστης τα χάνει. Και στο τέλος δεν μπορεί παρά να κρατήσει την αναπνοή του και να διαβάσει με μανία τι θα συμβεί, πώς και γιατί, μόνο και μόνο γιατί το μόνο που κυριαρχεί είναι τα συναισθήματα που προκαλούνται. Ο Τομ Ρόμπινς σε κάνει να κλάψεις. Και στο συγκεκριμένο βιβλίο σε κάνει να κλάψεις από θυμό, από χαρά, από λύπη και από αγανάκτηση.
Είναι ένα βιβλίο που ραγίζει την καρδιά και μπαίνει μέσα της ? αναγνώστης δεν έχει επιλογή σε αυτό. Ένα βιβλίο που αν προσέξεις βλέπεις πού είναι ο Μπέρναρντ σου και η Λη-Τσέρι σου και πώς, χωρίς να το ξέρεις, έκανες την αγάπη να μείνει. Αυτή ήταν και η μόνιμη απορία τους: πώς κάνεις την αγάπη να μείνει. Λίγη προσοχή θέλει. Αν είναι ανοιχτά τα μάτια σε ένα πακέτο Camel, ή στο φεγγάρι, ή σε μια μπάλα ή, ακόμα και σ’ αυτό το βιβλίο, όλα, ως δια μαγείας αποκαλύπτονται.
Είναι καλό το βιβλίο; Είναι σαν μια βόλτα στο λούνα παρκ. Είναι για μάτια ανοιχτά και γερό στομάχι. Είναι σαν κάθε ιστορία αγάπης και καμία ταυτόχρονα. Είναι για τον Bernard που τα ανατινάσσει όλα και την Λη-Τσέρι που βρήκε τον αγαπημένο της σε ένα πακέτο Camel.

http://www.critique.gr/index.php?&...

This was my first Tom Robbins book, and a bunch of people I know whose opinions I respect seem to like Tom Robbins, so I was a little dismayed that I did not enjoy this book.

I can say a couple good things about it. Some of the turns of phrase were amusing; there were some actual straight-up refreshing observations on the human condition; and there were a few places (honestly, only a few) where I forgot I was reading because I was temporarily invested in what was going on, especially toward the end of the book.

Other than that, I primarily actively disliked this book. Mostly, it was due to the pervasive feeling that the narrator of the book is mocking the protagonist in peculiarly gendered ways, unexpectedly taking turns into vaguely racist and bigoted perspectives, and above all, sexualizing the princess constantly. CONSTANTLY. I felt like I was reading something by my obnoxious high school boyfriend: the narrative kept making excuses to mention Leigh-Cherie's private parts for no reason, and on the few occasions when sex WAS actually relevant, it was very explicit without being sexy. An object can't just knock into the princess or be mentioned as detected; it has to hit her in the boobs. We can't find out what she's thinking or feeling without checking in on what her vagina is doing. She's not even safe sitting on an airplane, because sitting involves legs and we need an update on whether the princess's thighs are moist. She had a traumatic experience? It involved her reproductive system. She's in self-inflicted solitary confinement? Why not have her dedicate herself to a poorly explained secret technique for regulating her menstrual cycle? Someone wants to know if her hair is naturally red? She'll pull out a pube for you, and reveal that her parts were lubricated while we're at it. Did her father catch her naked? I think that is a great place to describe her vulva to us as he observes it. What do you think? Or can we not write a story about a lady without constantly fixating on her vag?

It's kind of a sweet idea to have characters searching for a way to "make love stay," but it's hard to take that seriously when the foundation of the love story was so bizarre (I mean, the protagonist met her lover while trying to get him arrested for a bombing, and literally one scene later they were having drinks and kissing, with no preamble). I didn't get why they liked each other except that the story said they did, and Bernard seemed to be looking down on the princess, judging her, evaluating her, perceiving her as naïve at every turn while she craves his acceptance and does really foolish things for him, up to and including being willing to imprison herself and sacrifice her literal life for him). Every once in a while the weirdness of their relationship was a little bit charming, but mostly it just seemed sort of a mixture of disrespectful and vulgar, with a side of attempting-to-be-edgy performance art.

What's really a shame is I have this weird appreciation for stories that spend a long time with someone who's in isolation, learning who they are as a person based on what they do when they have no one but themselves. Leigh-Cherie does this in the book, locked in her attic room with nothing but a pack of cigarettes, food twice a day, a bath once a week, a chamber pot, and a frog. Too bad her isolation story, while partially focusing on her development of a bizarre theory, also spent just as much time on the princess masturbating, thinking about her menstrual cycle, and describing having her crotch bathed. Also, while presumably trying to check cervical mucus in her attempts to monitor her menses, she described it being tricky because lol if she does it wrong her womb might think her finger is a penis and gobble it up and suck it in. That's . . . not how this works. At all. Yikes.

Beyond that, there were a lot of things that irritated me besides, just, you know, feeling like an adolescent boy was elbowing me every five seconds to say "sex! get it? lol vagina! Isn't it funny that a mongoose stole her panties for no reason? lol random!" Most notably, Leigh-Cherie gets engaged to an Arab suitor after she thinks Bernard has rejected her, and there a lot of lol people from the Middle East are terrorists gags, which end up being even less funny when the guy actually does something a terrorist would do. (Bernard's a white guy who actually blows stuff up, but he's an outlaw, not a terrorist.) I also got really sick of the fact that every time Queen Tilli was mentioned, we couldn't interact with her for very long before the narrative reminded us how fat she is. Very much like Leigh-Cherie's vagina, the queen's fatness is her primary characteristic. (And of course she's one of those fat women who is always clutching a pampered chihuahua. At least when the inevitable scene of the dog getting sat on happens, it isn't her who sits on the poor thing.) And there were some suspicious passages blaming oppressed people for their oppression, most of which were not even uttered by a character--just "well what ever happened to PERSONAL RESPONSIBILITY, you minorities???" accusations slapped into the narration in a way that clearly suggests it's being presented as an active message in the book. Examples:

"That is why minorities seeking the abolition of prejudice become intolerant, minorities seeking peace become militant, minorities seeking equality become self-righteous, minorities seeking liberation become hostile (a tight asshole being the first symptom of self-repression)."

"There's a tendency today to absolve individuals of moral responsibility and treat them as victims of social circumstance. You buy that, you pay with your soul. It's not men who limit women, it's not straights who limit gays, it's not whites who limit blacks. What limits people is that they don't have the fucking nerve or imagination to star in their own movie, let alone direct it."

Hear that, SJWs? You don't have problems because of prejudice and oppression. It's because you didn't just Do The Thing (that generally requires resources you don't have, but we'll blame that on personal faults like lack of ~imagination~ instead of acknowledging that the rules are actually different for people in certain groups). Just direct your own movies, losers. If you don't, it's your fault you failed at life.

And as an aside, I don't like that a character drops the "wisdom" that love without lust is "not enough." I'm just so tired of that idea, y'all--that lust is how you tell love is real or permanent. I'm tired.