I learned that if you have red hair you can write a crappy book and people will love it. I could have written this book in college.

The jokes were forced, the premise was too ridiculous to take seriously, and the payoff was weak, weak, weak. It was little more than a sophmoric creative writing assignment taken, like, way too far.

Plus if you can't write female characters to be anything more then complex sexual fantasies you should just not even try. I got the sense that the lengthy passages discussing the main characters "flower" were written johnson-in-hand. In fact 'mastubatory' would be a good word to describe this crap both literary and otherwise.

Ω! Ω! Τομ Ρόμπινς! Ω!
Πρώτο μου βιβλίο του Ρόμπινς και ειλικρινά δεν μπορώ να συγκρατήσω τον ενθουσιασμό μου! Πόσο έξυπνο χιούμορ μαιγκαντ!
Μία ιστορία αγάπης αλλόκοτη που ξετυλίγεται με έναν μαγικοσουρεάλ τρόπο. Κοινωνικοπολιτικές απόψεις ολοφάνερα σφηνωμένες από δω και από κει! Φοβερές επιστημονικοφανταστικές απορίες για τις οποίες κανείς δεν είχε αναζητήσει απάντηση έως τώρα!
Τι άλλο θέτε δηλαδή από ένα βιβλίο? Ήρεμα ρωτάω!

Ο τρυποκάρυδος επιβεβαίωσε την πεποίθηση μου για τις δυσλειτουργικές Κυριακές! Επιτέλους κάποιος τα είπε! “..ήταν μια μέρα που ανάδινε τόση ανία ώστε καμία διασκέδαση δεν μπορούσε να τη διασκεδάσει...η Κυριακή δημιουργούσε κάποια υπερφυσική κατάθλιψη..Κυριακή , ασθενική και χλεμπονιάρικη ανάμνηση του ρωμαλέου Σαββάτου”.
Ο τρυποκάρυδος μου φανέρωσε μία άλλη οπτική για τις φυλακές, τον έρωτα και τη λαγνεία.
Ο τρυποκάρυδος μου έμαθε πως “Αυτό που περιορίζει τους ανθρώπους είναι η έλλειψη χαρακτήρα. Αυτό που περιορίζει τους ανθρώπους είναι πως δεν έχουν το θάρρος του κερατά, δεν έχουν τη φαντασία, να πρωταγωνιστήσουν στην ίδια τους την ταινία κι ακόμα λιγότερο να τη σκηνοθετήσουν. Μπλιάχ!”
Επίσης κατάλαβα γιατί αγαπώ το τσιγάρο: “Τα τρία από τα τέσσερα στοιχεία της φύσης, τα μοιράζονται όλα τα πλάσματα, αλλά η φωτιά ήταν δώρο που έγινε μόνο στον άνθρωπο. Το κάπνισμα του τσιγάρου είναι ο μεγαλύτερος βαθμός οικειότητας που μπορούμε να αποκτήσουμε με τη φωτιά χωρίς φόβο άμεσου τσουρουφλίσματος. Κάθε καπνιστής είναι μια ενσάρκωση του Προμηθέα.”
Μου έμαθε πως ο έρωτας είναι ο ύστατος παράνομος αλλά μπορεί να συμβεί και το αντίστροφο.
Επίσης κρατάω και αυτό «Στην πραγματικότητα υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων σ’ αυτόν τον κόσμο: αυτοί που πιστεύουν πως υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων σ’ αυτόν τον κόσμο κι αυτοί που είναι αρκετά έξυπνοι και ξέρουν κάτι περισσότερο.»
Τώρα ποιος ξέρει να κάνει τον έρωτα να μείνει? Θα σας γελάσω...

Ή που όλοι καταλαβαίνουν κάτι που δεν καταλαβαίνω, ή που μου δημιουργήθηκαν προσδοκίες για ένα βιβλίο που συνοψίζεται σε έξι λέξεις: πριγκίπισσα, φεγγάρι, κοκκινομάλληδες, βόμβες, περίοδος, πυραμίδες.
Εκτιμώ το σουρεαλισμό και τα βιβλία που δεν καταλήγουν πουθενά αλλά εδώ κάτι χάνω και σας παρακαλώ να με διαφωτίσετε σχετικά.

Update 28/10/2018: Ο λόγος που δεν καταλάβαινα, ήταν ότι έψαχνα κάτι πολύ αστείο, πολύ φιλοσοφικό ή πολύ ρομαντικό, κι όντως ο Τρυποκάρυδος δεν είναι τίποτα από τα τρία. Όμως πλέον, Έχοντας πλέον διαβάσει πολύ Tom Robbins, κι έχοντας ξαναξεφυλλίσει το βιβλίο, θέλω να προσθέσω το εξής: Ο Τρυποκάρυδος είναι από τα λίγα βιβλία του που πραγματεύονται σχεδόν ατόφια τον έρωτα. Ο έρωτας της πριγκίπισσας με τον τρομοκράτη είναι υπερβατικός, ωμός, και παράνομος. Αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο πάθος και την τρυφερότητα, το παιδικό χιούμορ και την ενήλικη λαγνεία. Η αλήθεια είναι ότι σχεδόν ποτέ δεν μου αρέσουν τα ειδύλλια που φτιάχνει ο Robbins. Ούτε το συγκεκριμένο με ενθουσιάζει. Απλώς ανάμεσα στην ωμότητα, στις χιουμοριστικές πτυχές και το κανονικό παραλήρημα, υπάρχουν και οι προβληματισμοί για τους προσωπικούς δράκους του καθενός, την παρανομία του έρωτα, και το πώς κάνουμε την αγάπη να μείνει. Και εγώ κάτι τέτοια σχεδόν τα εκτιμώ.

"Ο έρωτας είναι ο ύστατος παράνομος. Απλώς δεν παραδέχεται κανονισμούς. Το περισσότερο που εμείς μπορούμε να κάνουμε είναι να προσυπογράψουμε σαν συνεργοί του. Αντί να ορκιζόμαστε τιμή και υπακοή, καλύτερα να ορκιζόμαστε βοήθεια και παρακίνηση. Αυτό σημαίνει πως η ασφάλεια αποκλείεται. Οι λέξεις "κάνω" και "για να μείνει" καταντάνε ακατάλληλες. Ο έρωτας δε δέχεται δεσμά. Αγαπάμε ελεύθερα και τζάμπα".

Απολαμβάνω.
Είναι η πρώτη λέξη, η πρώτη αίσθηση, το πρώτο σχόλιο, που μου έρχεται στο μυαλό, όταν χαράζεται η μνήμη μου και νιώθω τον εαυτό μου να ταξιδεύει και να βελτιώνεται, μέσα απο το λογοτεχνικό σεληνιακό πανδαιμόνιο του
Τομ Ρόμπινς.

Απόλαυση, ταύτιση, ταξινόμηση ονείρων, απόρριψη σωτήρων, και επαγρύπνηση, σύμφωνα με τους αληθινούς εμπειρικούς στοχασμούς που προσφέρει η γραφή του αφειδώλευτα.

Η χρυσή μετριότητα μιας ευφυέστατης και μεγαλειώδους φιλοσοφίας εισβάλει σε κάθε στοχασμό που μπορεί να δημιουργηθεί, σε κάθε λογής και διαλογής εγκεφαλικά κύτταρα, ώσπου γίνεται ενα καταπληκτικό ελιξίριο βοήθειας και παρακίνησης προς όλους τους αδένες του ανθρώπινου σώματος.

Η γραφή του του Ρόμπινς χορηγείται απο τα παγκόσμια ινστιτούτα ψυχολογικής αποπαρασίτωσης ως νάμα μαλακτικό που θεραπεύει και αγαπάει ελεύθερα και τσάμπα την έκκριση ορμονών, με βάση το φως που αντανακλάται στον καθρέφτη της σελήνης.

Η είσοδος στον κόσμο αυτής της λογοτεχνικής αποδόμησης των συμβάσεων παρέχει στους αναγνώστες κάτι που οι μυστικιστές θα ισχυριζόταν μόνο για διαλογισμό.
Μια ανανέωση του νου, όχι μέσω της ακινησίας του συλλογισμού αλλά μέσω της ψυχικής γυμναστικής που παρέχεται δωρεάν και βρίσκεται μόνο στα δικά του μυθιστόρηματα.
Είναι η σοφία που κρύβεται μέσα ένα πακέτο τσιγάρων, μέσα σε άδοξα σκεπτικά και περιθώρια βελτίωσης.
Μέσα σε πτήσεις φαντασίας, δύσκολες αντιστοιχίες νοημάτων και συμβολικές ανατροπές μέσα και έξω απο το χώρο, μπροστά και πίσω στο χρόνο, μέχρι να εκτεθούν με ολοκληρωτισμό οι πτυχές του πολιτισμού.

Αυτός ο συγγραφέας πραγματικά ανήκει σε ένα ανώτερο επίπεδο στην παγκόσμια κλάση της φαντασίας και των οραματιστών.
Κι αν ο Τρυποκάρυδος θεωρείται ο μέσος όρος των δυνατοτήτων του, συμπερασματικά, η λοξή κοσμοθεωρία του και η πυκνή απο κάθε άποψη πνευματική του προσέγγιση στην δημιουργία λόγου, είναι επικών αναλογιών.
Δεν είναι εύκολο να βρεθεί ανάμεσα στα μυθιστορήματα ένα σύγχρονο αριστούργημα διαφορετικών εποχών.
Ο Ρόμπινς τα καταφέρνει αριστουργηματικά διότι είναι ένας γλυκός αξεπέραστος παράφρονας.
Ένας βίαιος ιππότης που ξεπερνάει αξιοσημείωτα κάθε όριο και γιορτάζει μαζί με τους παραλογισμούς της σύγχρονης ζωής.
Ζωγραφίζει σε έναν ρουά ματ καμβά ανεξίτηλα πορτραίτα ανθρώπινων ζωών σε κίνηση, απο αξέχαστα μοναδικούς και ατρόμητους χαρακτήρες, που είναι ανύπαρκτοι μα αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση.

Αυτή είναι η μέθοδος της λατρεμένης τρέλας του. Είναι αφόρητα προβλέψιμος και αξιοποιεί πράγματα της καθημερινότητας που χωρίς αυτόν θα
προσπερνούσαμε, θα τα αγνοούσαμε ως επουσιώδη. Όμως εκείνος περνάει απο το σφαγείο της καθημερινής ζωής και αναδεικνύει ήρωες και καταστάσεις που αναγνωρίζονται σε όλα τα παράλογα χρώματα και τις αποχρώσεις ως γεγονότα της σύγχρονης κουλτούρας.

Ο «Τρυποκάρυδος» είν��ι μια λαϊκή Βίβλος για τον έρωτα, τη φιλία, την ελευθερία και την βομβιστική αξία των παράνομων υλικών που πηγάζουν απο τη Σελήνη και ακυρώνουν τη δύναμη του ήλιου.
Είναι μια μαύρη πυραμίδα που απ��τελεί το διάδρομο απογείωσης των ψαγμένων πνευμάτων, όταν τολμούν μια βόλτα στο φεγγάρι.
Πάνω απο όλα είναι μια δυνατή ιστορία αγάπης που υφαίνει ένα θαυμάσιο έργο τέχνης και καλύπτεται απο μεταμφιεσμένα ψιθυριστά λόγια λαγνείας και ανατρεπτική σοφία.

Και... όποιος μη γνήσιος άνθρωπος ή μαλάκας ανθρωποκοινωνιολόγος πει το αντίθετο να καταντήσει να του τηγανίσουν τη γλώσσα στη θράκα της κόλασης των ψευταράδων..!!


Καλή ανάγνωση
Πολλούς ασπασμούς!!

Λοιπόν, τώρα που το τελείωσα μπορώ να πω με σιγουριά ότι τα 2 αστέρια και το "it was ok" τους είναι ακριβώς αυτό που ένιωσα για τον Τρυποκάρυδο, τον οποίο, βέβαια, οφείλω να πω ότι είχα αγοράσει με μεγάλο ενθουσιασμό βασισμένη στα όσα άκουγα. Διαβάζοντας το, βρήκα κάποια σημεία τα οποία ήταν εξαιρετικά, σημεια απο αυτά που θα 'θελες να χεις ενα μολυβάκι να τα σημειώσεις στην ατζέντα σου, να τα διαβάζεις κατα τη διάρκεια της ζωή σου μια στο τόσο. Αλλά συνολικά βαρέθηκα. Είναι περίεργη η γραφή του Tom Robbins, το καταλαβαίνω, αλλά μάλλον ανήκω στο μερίδιο των ανθρώπων που δεν με κέρδισε με την περιέργεια του. Βλέποντας μάλιστα τις βαθμολογίες στο Goodreads, είδα ότι το βιβλίο αυτό είτε αγαπήθηκε, είτε χαντακώθηκε. Φαντάζομαι πως η "περίεργη" γραφή τον πέτυχε τον σκοπό της ;)

At times drunken ravings, at times philosophical and romantic. I overall enjoyed it once i got accustomed to Robbin's style. Noteworthy quotes aplenty.

This book may not the be the best book in the world but it means a lot to me.
“We are our own dragons as well as our own heroes, and we have to rescue ourselves from ourselves."
Be your own savior.

I really, really wanted to like this book. It's set in Seattle and focuses on a family of deposed royals from an obscure European place. The father and mother are just the sort of people who would loathe living in this part of the country. The daughter is a raging environmentalist/activist. Her love interest is an anarchist/bomber. It has all the makings of a really hilarious book. Alas, I thought it sucked. It took me an entire month to trudge through the 200 page book. I almost stopped reading many times but would be given some sliver of hope that it would soon improve and would keep going. It definitely had its amusing moments, especially for someone that lives in the Pacific Northwest, but not nearly enough of them. My main problem with it was that it was TOO artsy, for lack of a better term. The book was basically one big metaphor but not in the enlightening, good book sense - instead, it was a metaphor in the author-that-tries-to-hard-to-sound-creative sense. Bleh.

It has been a long time since I read this, but I do know is that I loved it.

Αλλόκοτο, αυθεντικό, ειρωνικό, διασκεδαστικό, αφηρημένο και χαοτικό. Έχει αρκετά ψεγάδια, αλλά έτυχε να είναι από αυτά τα λαθάκια που μου αρέσουν

Let me first tell you that I dislike modern jazz. You know the type: the free-form kind that only musicians can appreciate. I dislike it because it abandons all the structural qualities that I find appealing about old-fashioned jazz and is all about technical skill. What does this have to do with this book? The comparison came to me early on in reading this book which I begrudgingly forced myself to finish: I liken modern jazz to watching a performer masturbate musically on stage, getting off on playing his crazy stuff and proving he's really talented, but ultimately seeming to be having more fun than his audience. Reading Still Life with Woodpecker felt kind of like watching Tom Robbins masturbate. And with the narrative flowing regularly into explicit and colorful descriptions of sexual acts, that feeling was felt in more ways than normally felt about jazz musicians.

The book flows in a somewhat stream-of-consciousness sort of way, with Robbins sometimes interrupting the narrative to bitch about his new-fangled typewriter. That got old for me very quickly, but apparently not for Robbins. All the while I really felt like he was having a grand old time writing this. That's great, that the artist is enjoying his work. Let's hope that all artists get to enjoy their work. But most artists can enjoy their work without me wanting to punch them in the face because of their smugness. Ultimately, I guess that's what bothered me the most about this novel. The smugness. Having never read anything else by him, including his most famous novel, Even Cowgirls Get the Blues, I could be way off the mark here, but it really seemed to me like after the extensive acclaim from Cowgirls, he was using this novel to test the waters as to how much he could fuck around in a book and have critics still eat out of his hand. Either that or he was trying too hard to write something that would be as well-received as Cowgirls. Not sure.

In any case, I know there are some people who absolutely loved this book. I was no one of them. I really wanted to enjoy it. It sounded great. There were a lot of interesting and colorful uses of the English language in the book, and interesting plot devices, but ultimately it left me cold. Ice cold.

I had to force myself to finish this book. A lot of the writing was clever, and I did like how the plot was built around bizarre factoids, but I couldn't have cared less about the characters and found the tone irritating and smug. I kept wondering what drugs Robbins was on while he wrote it. Pot, cocaine, and mushrooms could all apply. There's also a cocky revelation at the end that Love is related to Mystery, a truth I did not need to read this book to understand.