*edited on 23.05.2021

Was I sleeping while the others suffered? Am I sleeping now? Tomorrow, when I wake or think I do, what shall I say of today? That with Estragon my friend, at this place until the fall of night, I waited for Godot?


link: source

E: here you are! Again, writing some bullshit!
V: well, it’s about a play by Beckett!
E: oh! again! what is it about?
V: it is an existential tragicomedy- “nothing to be done”
E: oh! absurd!
V: yea, it is, it is ‘Waiting for Godot’
E: what Godoh God ot Goddoh God?
V: it's Godot G O D O T
E: strange name, what is it some God or something?
V: yeah, strange, it's nothing!


E: well, why does anyone wait in this, in the first place?
V: perhaps, that’s how it is
E: what is the whole point of waiting?
V: I don’t know, we simply have to wait
E: wait! how much one should wait?
V: before deciding it’s enough?
E: why wait?
V: perhaps we are condemned to do so
E: condemned! really! by whom?
V: I don’t really know but we are condemned


E: and does anything happens during our tribulation
V: no nothing happens, nobody comes, nobody goes, it’s awful. it is the universal phenomenon that the universe is perpetual and effectively nothing originates and dies off
E: nothing happens?
V: nothing, blathering about nothing, too much ado about nothing
E: why we read it then, in the first place?
V: I don’t get you?
E: we seek some action, at least in a play?
V: but there is none here
E: why do we read then it?
V: that’s exactly why we read it
E: is there any point in reading it?
V: perhaps none
E: then why do we read it?
V: that’s why we read it
E: and who will read it?
V: those who have troubled souls!
E: didn't get you!
V: those who want to experience life, in its fundamental form


E: what is it- life or death?
V: it is both, it is like an ordeal of human existence
E: but one must be bored to death, in this well of nothingness
V: hmm! death! That’s what we are running from, only towards it
E: bullshit! answer me first
V: well! alienation is a curse but we always find something for our illusion
E: we do exist, you do exist, I do exist, the one who is reading do exist
V: well! we are thrown into this existential malaise which is absurd
E: but we do exist?
V: we have to create meaning in this meaningless ordeal of ours, it is absurd but we have to go on, we need to make ourselves believe that we do exist
E: and what about life?
V: what we are discussing is life!
E: strange!
V: 'absurd' is the word!
E: can’t we break free
V: don’t talk nonsense


E: well! there must be some hope, somewhere, here, there, or in Beckett’s world?
V: hope! it is a hallucinating drug
E: so, there is nothing we can do
V: well! we may dance, we may sing, we may think or we may read or write
E: we have been doing for centuries
V: yea, it’s the endless vicious circle, again and again
E: so, there is nothing we can do
V: we can, we can wait
E: for Godot?
V: for our own Godot, each one of us has his/ her own Godot



link: source


E: and how we pass time
V: well! we need distractions
E: reading about you writing about reading others is a distraction?
V: yea
E: why do we do it then?
V: to pass time
E: what about beliefs?
V: well! they are created just to find some solace in our ordeal
E: really?
V: man is a slave to his own dogmas, anyone who tries to free him from those is met with repugnance
E: so, what about universe or universes?
V: it is just created out of nothing, for nothing, and will end up in nothing
E: nihilo ex nihilo
V: hmm!


E: so, we just have to pass the time?
V: perhaps we do
E: doesn’t it pass anyway
V: it will but we have to pass our time
E: could we get free from it?
V: don’t talk nonsense
E: could we hang ourselves?
V: shut up!


E: does god sees me?
V: well! he may not but we have to believe he does
E: what is his name God Godoh Godot, but the name must represent something?
V: it represents nothing!
E: absurd!
V: yea, just like life!
E: is he God?
V: I don’t know but he controls everything
E: then he can’t be god, for sure
V: well, is there any God at all?
E: how would I know, but the concept is very fancy
V: are talking about any specific god/s?
E: ah! they all are the same
V: but if there is any, why doesn’t he respond then?
E: perhaps he is not capable of, probably he doesn’t exist too
V: we should wait for Godot
E: is he capable of freeing us from this existential hell
V: how does it matter, if he is capable or not, one has to do what one has to do
E: you're right
V: hmm! waiting! how do we become used to waiting?
E: I don’t know but this is how we are, condemned!


V: are we dreaming? are we hallucinating?
E: haha! man always does it!
V: does what?
E: whenever he is encountered with truth, he seeks refuge in the names of dreams, visions, or hallucinations
V: it is very nihilistic
E: it is like life
V: what we have done, ah! it is futile
E: I told you so
V: it’s silly
E: the play?
V: oh man! it is, but I am not talking about it
E: isn’t life itself is silly?
V: bingo!
E: oh God(ot)! is it?
V: should we break free from it?
E: I want to break free
V: lets us hang ourselves
E: we can’t
V: don’t we have rope
E: haha! we don’t, still, we are tied, but it’s not about the rope
V: so, we have to wait
E: like every day we do
V: to end up the same
E: that’s how we are
V: condemned!

(P.S.:- E and V complement each other and reflect humanity in whole)




link: source

One day, is that enough for you, one day like any other day, one day he went dumb, one day I went blind, one day we'll go deaf, one day we were born, one day we shall die, the same day, the same second, is that not enough for you? They give birth astride of a grave, the light gleams an instant, then it's night once more.

n  n    5/5n  n

The Final ACT

A different country road. A banyan tree.

Evening. A cow is mooing in the distance.

Estragon is sitting under the tree, cross-legged, in a dhyana pose, with eyes closed. Enter Vladimir, stage right.

Vladimir: Good evening, Gogo.

Estragon: (opening eyes) Good evening, Didi.

Vladimir: So here we are again, what?

Estragon: Yes.

Vladimir: Waiting for Godot again? After these... (closes his eyes in concentration) seventy-odd years, he still has not come?

Estragon: No. (Pause) Let's go.

Vladimir: No, let's wait.

(Enter Pozzo wearing khaki shorts, carrying a lathi, with Lucky on a leash, from stage right. Lucky carries a TV camera and a microphone, instead of his bags and stool.)

Vladimir: Here's our old friend Pozzo. (To Pozzo) Good evening, sir!

Estragon: Who? I don't remember.

Vladimir: Don't you remember? It's our old friend Pozzo and his pig, Lucky.

Pozzo: Sorry! In these seventy years, I had a name change. I am called Vikas Purush. And this is not my pig, Lucky, but my dog, Doorknob.

Vladimir: (goes and inspects Lucky) Looks like your pig Lucky.

Pozzo: Ah, but looks can be deceiving! He's my dog, and he does a good job of guarding. Just try approaching him.

Vladimir: (to Estragon) Go to him, Gogo.

Estragon: Not on your life! Last time he kicked me! What if he bites?

Pozzo: Oh, no worries! He only barks. Just go and try to get the mic from him.

(Vladimir, unable to persuade Estragon, himself goes and tries to grab the mic. Lucky/ Doorknob jerks into action)

Doorknob: (at the top of his voice) The nation wants to know! The nation wants to know! The nation wants to know! (Vladimir jumps back in fright)

Pozzo: See? What a fine job he does of guarding? Now he will stop only if I tell him to. (To Doorknob) Quiet, Dog! (He goes quiet)

Vladimir: Pozzo, is Godot coming?

Pozzo: Godot is not coming. But don't worry. Someone bigger is!

Estragon: Who is it?

Pozzo: He is named Vikas! Once he comes, everything will be fine, I assure you! He has been on the way since 2014! In fact, he is right behind me!

(Exeunt Pozzo and Doorknob. After a time, a figure in black enters from right.)

Vladimir and Estragon: (rushing to him, together) Vikas?

Stranger: No. Vikas will not come today. In fact, he won't be coming - so he sent me.

Vladimir and Estragon: Who are you, then?

Stranger: I am named Corona. You can call me Covid.

Curtain

خجالت نداره اگه هنوز خدمت سربازی نرسیده ای...و اخراج شده‌ی کارشناسی ارشد باشی!!!...خب...سگ دو زدن که افتخار نیست...تُف تو روحِ سربازی...اخراج از دانشگاه هم بالا بردن کلاه حضار را می‌طلبد...کفِ مرتب همراه با سوت...اما واقعا خجالت داره تا حالا در انتظار گودو رو نخونده باشی...شرم، شرم و هزاران شرم بر من.!!!

و همانا اینک ٢۷ ذوالحجه ١٤٤٠ از رستگاران شدم

في العادة لا أُفضِّل قراءة المسرحيات ولا أنجذب لها انجذاب قوي، لكن إصرار أختي على شراء هذه المسرحية لبيكيت وقراءتها ومشاركتها معي النصوص والمقاطع التي تعجبها منها جعلني أعشق الكتاب قبل أن أُباشر فيه.

عند قراءة هذه المسرحية نلاحظ أنها لا تسير على قواعد المسرح التقليدي من تصاعد في الأحداث والحبكة او الصراع ومن ثم الحل، بل العكس تماما، إذ انها فقيرة الأحداث والشخصيات، تتم في مكان صغير تتواجد فيه شجرة يابسة في اليوم الأول (الفصل الأول من المسرحية) وتبدأ بالنمو في اليوم الثاني (الفصل الثاني والأخير من المسرحية) وحتى الحوارات مبتورة وتسير في تكرار يبدو مملًا، وهذا بالضبط ما يقوم على إيصاله المسرح العبثي أو اللامنطقي. فهو يخلق بيئة عبثية مملة ذات أحداث مكررة وحوارات غير مترابطة لينقل فكرة لا جدوى الحياة.

منذ بداية المسرحية نرى حالة الإنتظار التي يعيشها البطلان (فلاديمير واستراجون) محاولان إضافة معنى للامعنى الحياة التي يعيشونها، جاعلين من الإنتظار وسيلة للخلاص ولكن بالحقيقة أن الإنتظار هنا هو الوسيلة والغاية معا، فحتى لو ظهر جودو (وهو ما لم يحصل) فسيظلان في انتظار جودو آخر. فإن الإفراد او الشعوب التي يعبر عنها فلاديمير واستراجون هما في واقع الأمر متخمان بالجهل والتخلف وراضخان للعادات، غير منتجين سوى للثرثرة وإضاعة الوقت، فحتى فعل الإنتحار الذي اراد البطلان الإقدام عليه، لا ينفذاه ويستمران بالتذمر من الحياة التي لا يقويان على مفارقتها مهما كانت بائسة.

تظهر العديد من السلوكيات الغريبة المُمارَسَة من قبل الشخصيات، فتارة نتعاطف معها وتارة أخرى تصيبنا بالإشمئزاز والتقزز، عندما استمتعا فلاديمير واستراجون بتعذيب بوزو للاكي، وهو ما يفسر بأن الشعوب والأفراد المتخلفين يجدون متعة عظيمة بمشاهدة العنف وحتى ممارسته وتفريغ قسوتهم المكبوتة وذلُّهم على من يسمح لهم، كما هو موضح في اليوم الثاني من الرواية.

توجد مقارنة عظمية بين بوزو وبين فلاديمير واستراجون، إذ أن بوزو لا يعرف شيئًا عن جودو ولا ينتظره، على العكس من فلاديمير واستراجون، اللذان جعلا حياتهما انتظارًا لقدوم من لا يأتي، وكيف أن بوزو لا يعتمد على مخلِّص، في حوار يسأل فلاديمير موجهًا كلامه لبوزو: ما تفعلان إن أنتما سقطتما على الأرض بعيدًا عنا ولا من معين؟
بوزو: نبقى ننتظر حتى نتمكن من النهوض ثم نستأنف المسير.
اذ لم يعتمدا على انتظار جودو وإنما على نفسيهما (بوزو ولاكي) ومن ثم استئناف مسيرهما. وهو إشارة الى المضي قدما والإعتماد على النفس.

مسرحية مُلَّغزة ومليئة بالرمزية، تبقى تفسيراتها حسب أفكار القارئ، فلها تفسيرات سياسية، دينية، فلسفية واجتماعية.. وتبقى غير محلولة بصورة كاملة، كثيرة هي الألغاز التي بقت عالقة في ذهني، الى ماذا ترمز الشجرة وتغيرات حالتها خلال اليومين؟ اعتلال ذاكرة فلاديمير؟ ولماذا سُئِل الصبي عن اذا ما كان جودو يمتلك لحية؟ وما هو لونها؟ حذاء استراجون وقبعة فلاديمير!
تجذبني الأعمال الأدبية التي تتكلم عن الإنتظار وخيبة المسعى، وشعرت بالمسرحية مقاربة مع فيروز، سيدة الخيبة والإنتظار المرّ فهي من غنّت (أحترف الحزن والإنتظار
ارتقبُ الآتي ولا يأتي) وغير هذا الأبيات الكثير، ومن يدري فلعلنا جميعا بإنتظار جودو ما.
كلما زادت النقاشات في هكذا كتب كلما تكونت صورة أوضح عند القارئ، وهذا هو سبب بقاء بعض الكتب حية على مدى واسع من الزمن، مسرحية عظمية، أسرتني.

https://youtu.be/QGHnaklmACc

|| 3.5 stars ||

This is a tragicomedy about the utter lack of meaning in life.

It follows two (seemingly homeless) men, Vladimir and Estragon, who wait, day in, day out, for the arrival of an elusive man called Godot. Every single day, they sit by a tree, saying they cannot leave or really do anything else but sit there, all because they are always waiting for Godot (even though this man will never come).

The dialogue in this play is interestingly ridiculous; the conversations often include ramblings and repetitions, and the content is mostly completely useless. I think this is meant to show how bored these two men are, yet they try to make time go by faster by talking about nonsense. Anything is better than nothing.

The friendship between Vladimir and Estragon was very heartwarming to me. They are so lonely and tired, and their only support is each other's presence and comfort. Of course, they are not always the kindest to one another, but it kind of just seemed like the bickering of two old men; a banter only possible between people who have spent most of their life together.

Overall, the play denotes the absurdity of existence, the purposelessness of life, and how suffering increases with the passage of time.
It has a pretty depressing message. However, what makes the whole thing all the more unique is that its tragic themes are relayed in an often comedic manner. In modern terms, I think this would be called 'dark humour'.

Definitely not for everybody but by God (if he shows up) it's brilliant. But I wouldn't blame anyone for disagreeing with me. Still it's more accessible than you might think -- a student who studied this play with me in one of my university classes had the assignment of memorizing the quite surrealistic Lucky and Potzo monologue. Problem was she was a single mother and between that and her manager's job at the local Lotta-Burger she didn't have much time for home study. Her solution? She gave a copy of the monologue to all of her co-workers -- the cooks, counter workers, take-out window people etc -- and assigned them all to help her practice it during work hours. The results, which I witnessed myself, were hilarious -- cook and manager and counter folks all shouting 'Quaw', 'Quaw', etc over their shoulders at each other while they waited on customers... they all ended up having a great time and loving the play and in fact they renamed it in a fashion I'm sure Mr. Beckett would have appreciated: "Waiting for 'To Go'"

“Nothing happens. Nobody comes, nobody goes. It's awful."

God and Shoes

'Waiting for Godot' is one of those art works that draws out life in its rudest form. It is stripped down to its bones and thus is often skinned into various interpretations.

Most common one being that it is an Allegory on Christianity.Two lead characters are two schools of Christianity, Lucky is Christ, Pozzo corrupted form of religion and Godot is God. There is a lot of Christianity in the play to back this interpretation.

Beckett himself never backed this interpretation. According to him, the name Godot suggested itself to him by the slang word for boot in French, godillot, godasse because feet play such a prominent role in the play. (quoted from wiki)

“There’s man all over for you, blaming on his boots the faults of his feet.”

Symbiosis

The other interpretations include - Freudian, Jungian, political ... don't ask me how, they are all there on net.

All this misunderstanding irritated Beckett. He himself never threw any clues except for once when he told one of his acters that it is about symbiosis. It displays two relationships, the one between two lead characters is of two equal friends while one between Pozzo and Lucky is of slave-master relationship. Seen from this angle, there is much in it. Vladimir and Estragon have a strange relationship between them. They live a very empty life and have nothing to give to each other, except the rescue from loneliness.

Also this could explain why there are no women or even mention of women in the play. Game Theory writers seems to dislike women (just kidding) - the later mess up their systems and equations.

“Did I ever leave you?"
"You let me go.”


Life and death

"What do they say?"
"They talk about their lives."
"To have lived is not enough for them."
"They have to talk about it.”

Of course, after once it is out of hands of author -the play is liable to whatever interpretation reader like to put on. I won't try to put one but one more thing I can't help mentioning is portrayal of life in the play. I say forget Lucky, let us just talk about Vladimir and Estragon.

The lives of these two like the play is stripped down to bones. They seems to have no relation of any kind (wife, women, family) except their mutual friendship. (Although at times they want to desert each other, their indecisiveness stop them from doing that.) They probably are uneducated and ignorant of anything that can be called knowledge except a few fragments here and there.

One of the reasons why this play could go on for long and produce nothing is the absentmindedness of these two. They can't focus on what is going on or build a meaningful conversation. The lack of focus is because of lack of interest. Because nothing makes them happy, so nothing interests them. They have a strange memory and they are so very entirely indecisive. They are lacking some essential quality necessary for a meaningful life - some spark or something. Religion seems to offer nothing to their torn out minds. They are suffering with meaninglessness of life and suffering so much they are regularly seen 'to-be-or-not-to-be'-ing, of course, we need not fear their committing suicide given their indecisiveness. Also of course, they have each other and that seems enough to keep them going.

(looking at the tree) Pity we haven't got a bit of rope.

n  n

من زیاد نمایشنامه نخوندم، ولی این، یکی از بهترین هایی بوده که خوندم.

بکت در این نمایشنامه، بشر را به تصویر میکشد که زندگی اش، در انتظار آرمان هایی که نه می شناسد و نه برای رسید بهشان تلاشی می کند، می پوسد و زنگ می زند. بکت این درونمایه ی تلخ را، در یک طنز آبسورد می گنجاند.

ولادیمیر و استراگون، دو دوستند که هر روز، پای درختی در انتظار گودو می نشینند. گودو، آرمان و آرزوی آن هاست؛ ولی آنان به یاد ندارند که کی و کجا این گودو آرمانشان شده و حتی از او چه می خواهند؟

روزها انتظار، باعث پیر شدنشان می شود. روز دوم استراگون پیوسته می گوید: "برویم."
ولادیمیر: "نمی توانیم."
استراگون: "چرا نمی توانیم؟"
ولادیمیر: "در انتظار گودو ایم."
و استراگون پیوسته با نومیدی آه می کشد: گودو، آرزو و آرمان دیروزیِ آن ها، امروز بند و قفل آن ها شده و فردا، کابوس سهمگین آن ها خواهد شد. گودویی که شاید هرگز نیاید.

جالب است که هیچ یک به فکرشان نمی رسد تلاشی برای یافتن و رسیدن به گودو بکنند. پسرکی که پیک گودو است را دنبال نمی کنند تا به خانه ی او برسند. از کسی نشان او را نمی خواهند. از دست یابی به او، تنها به انتظار اکتفا کرده اند. حتّا برای پایان این انتظار، دست به خودکشی نمی زنند. خودکشی را موکول به فردا می کنند. همان طور که همه ی حرکت ها و عمل های دیگر به فردا موکول شده است. فردایی که هرگز نخواهد آمد.

Nothing Happening Here

There is nothing happening in this book, so I decided to use this space to try to figure out how to use this new Kindle dictation thingie. I can’t get it to make a new
paragraph. There must be a magic word. When I say, “new paragraph,” Kindle writes “new paragraph.” The same if I say, “new line.” I am frustrated. Watch this, “new line.” She writes: “new line.” See, it is crazy. Nothing is happening. I will call Kindle. I just called Kindle. They have not figured that out yet. I have to use the return key.

So, now what? I will use this space to tell you about a story I wrote in high school, my freshman year with Mr. Stephanovich. I think that is how you spelled his name.

Anyway, he wanted us to write a story after class. Write anything he said. Just one page. So, I went home and this is kind of what I wrote. I can’t recall it since it has been about 64- years. Here it is, maybe:

“I am sitting in my room on my bedf with a pencil in hand and a piece of paper. Mr. Stephanovich wants me to write a story on one page of paper, but I cannot think of anything to write about. I just have nothing in my mind because nothing is nappening in my life. So, I sit here and think and think. Nothing. My mom finally comes to my door. “What are you doing?” Nothing, Mom. I am trying to write a paper, a story, but I can’t think of anything to write about.” Satisfied, she goes away. Now I am stuck again. Thinking. I turn on my radio for inspiration, but nothing good is playing, just nothing. So, I write about nothing.”

The sad part of this is I no longer know how to write like a kid. I only recall saying that my mom said those things. I handed my paper in, and the teacher read it to the class, and then he asked if he could keep it. I wish that I had Xeroxed it first. Now, it is lost forever unless his family kept everything in a box after he passed away. Still, it is lost.

Абсурдистские пьесы – это пьесы ни о чем и обо всем, но есть любители поискать в них смысл. Мне попадались интерпретации, что Годо – это Бог, а всех по двое – это «каждой твари по паре». Мне кажется, что это совершенное упрощение и поиск того, чего нет. Мне показалось, что идеей Беккета было, что даже совершенно никчемное занятие такое, как ожидание, даже ожидание совершенно неизвестного человека, может придать жизни смысл. Диди и Гого готовы были повеситься, но день за днем ждали, очень ждали этого Годо. Приходил мальчик-пастушок, сообщавший о переносе встречи. Они вздыхают с облегчением. Зачем они ждали? Что эта встреча бы им принесла? Автор не раскрывает. Скорее всего вообще ничего. В пьесе важно не кто такой Годо, а процесс ожидания, составляющий бытие героев, коротание времени, поскольку движение идет по кругу – проходят Поцци с Лакки, приходит мальчик, чтобы сообщить, что Годо сегодня не придет. И так день за днем. Примечателен эпизод с репками, морковками и редисками. Когда морковь закончилась, Владимир соглашается и на репку. Это свойство человеческой природы – желать большего, но если его нет, то довольствоваться тем, что есть, не отказываться от того, что не нравится. Связанная неразрывными веревочными узами пара Поцци и Лакки сначала олицетворяют угнетателя и угнетаемого, но при втором появлении поводыря и ведомого. Что означает перемена сия? Кто и за что лишил Поцци зрения? Почему Лакки стал немым, ведь в первом действии он говорил. Почему Лакки не освободился от ига и не сбежал? Почему они всегда в движении, тогда как пара Владимир – Эстрагон всегда в пассивности, стоят на месте, ждут? Опять же, каждый интерпретирует по-своему, и каждый по-своему будет прав. Наверное, это пьеса о жизни, нашей жизни, в которой ничего особенного не происходит, а жизнь идет по кругу, день за днем.

معنا باختگی و تئاتر ابزورد : انسانی سرگشته در جهانی بی رحم


هبوط واقعی انسان نه در عدن، بلکه در قرن ما رخ داده است.بعد از انباشت بیش از حد تاریخ،ما معصومیت لازم برای اعتقاد به هرگونه توجیه بیشتر را از دست داده ایم.تنها قطعیاتی که مانده اند،جعلی بودن همه ساختارهای تفسیری و غیرقابل فهم بودن اساسی تجربه انسان بدون حضور این ساختارهاست
اریک لوی/ بکت و ندای انواع

تئاتز ابزورد تصویری آرایش نشده از هستی آدمی در عصری را به تصویر می کشد که با فروپاشی ارزش های انسانی و سلب امکان تعامل و مراوده میان آدمیان، پوچ و عاری از هر معنایی شده است. در این نوع نمایش،استدلال درباره علت معناباختگی کنار گذشته می شود و فقط نمایی از زندگی انسان در دنیایی خالی از معنا به صورتی تهدیدکننده، ویرانگر و هراس انگیز به تصویر کشیده می شود. بر اساس یک اشتباه رایج، تئاتر ابزورد با با تعاریفی مانند "پوچی، فلسفه پوچ گرایی و ... " بیان می شود که کاملا نادرست است.معناباختگی در این نوع نمایش وضعیتی حادث شده و نه ذاتی ست که تصویر می شود و انسان را برای خلق معانی جدید و تغییری اساسی به چالش می کشد.
در تئانر ابزورد فرم،ساختار و اتمسفر را نمی توان از معنا و محتوای عقلانی اثر جدا کرد. آنچه در این آثار گفته می شود به نحوی غیرقابل تفکیک با چگونگی گفتن آن پیوستگی دارد و به هیچ نحوه دیگری نمی توان آن را گفت. ساختار کلاسیک نمایش - آغاز، میانه، پایان (زمینه و معرفی، گره افکنی، گره گشایی) - به کلی شکسته می شود و سیر خطی مرسوم نمایش حالت دورانی پیدا می کند. واقعیت های خیال پردازانه و رویاگونه، شخصیت های گروتسک، کنش ها - اگر کنشی رخ دهد - در فضایی سورئال و به دور از هرگونه رابطه علت و معلولی اند. مونولوگ ها و جریان سیال ذهنی به طور ریتمیک تکرار شده ،بی معنی و بدون مخاطب و پر از تناقض اند و دچار گسست ناگهانی می شوند.
در نمایش ابزورد سارتر بر اصل "امتناع اساسی تئاتر" تاکید می کند.بر اساس این اصل در تئاتر نو از روان شناسی شخصیت ها،طرح و رئالیسم اجتناب می شود. ( بدون طرح به مفهوم بی داستان و نه بدون طرح کلی نمایش. چرا که در تمام نمونه های این سبک، طرح کلی موجود است.)
نویسندگان این حوزه دو موضوع مهم را به صورت مشترک در آثار خود بیان می کنند: ناتوانی انسان در مراوده و تعامل معنی دار و اضمحلال فردیت.انسانی که به تصویر کشیده می شود انسانی است که فردیت خود را باخته و در نتیجه به طرزی منزوی و از خود بیگانه زندگی می کند یا با تکرار الگوی رفتاری غالب، هم رنگ شده با جماعت خود را از دست رفته می یابد

در کائناتی که ناگهان همه توهمات و بارقه های امید ناپدید شده اند، انسان ناچارا احساس غریبگی می کند. وضعیت او به وضعیت فردی تبعید شده می ماند که هیچ علاجی برای دردهایش وجود ندارد، زیرا از خاطراتش درباره موطنی از دست رفته محروم است و ایضا امیدی هم به رسیدن به سرزمین موعود ندارد. این جدایی بین انسان و زندگی او، بین بازیگر و زمان و مکان نمایش، حقیقتا احساس معناباختگی را به وجود میاورد. کامو

سقوط فردیت با از میان برداشتن تمایز میان شخصیت ها و جابجایی نقش ها در پایان نمایش نشان داده می شود. زبان در آثار ابزورد یاد آور اوهام و از هم گسیختگی دنیایی وهم انگیز است.زبانی که به کار گرفته می شود انزوای انسان در دنیا و ناتوانی وی از مراوده را نشان می دهد.بنا بر عقیده بکت،این ناتوانی از مراوده در نتیجه از زبان ناشی می شود،یعنی زبان خود مانع مراوده است.اما به زعم یونسکو انسان ها در مراوده ناتوانند چون در واقع چیزی برای مراوده ندارد.
در نمایشنامه های ابزورد،هرگز چیزی روشن نمی شود،عملی صورت نمی پذیرد، هرگز پیامی منتقل نمی شود. بنا به گفته یونسکو نمایش ابزورد پیامی را تعلیم نمی دهد بلکه نوشته می شود تا تنها سخنی را مطرح کند

"در انتظار گودو"

در انتظار گودو فراخوانی پرشور برای نوعی ایمان جدید و از این منظر نمایشنامه ای بسیار دینی ست. مشکلی که در این نمایشنامه مطرح می شود یقینا ماهیتی مابعدالطبیعی دارد. چاره این موجودات حزن زده نه پیشرفت اقتصادی، سازگاری روانی و داروهایی که پزشکان تجویز می کنند، بلکه تعریفی جدید از انسان و رابطه ای جدید با عالم هستی است.انسانی که تا این حد محتاج معنویت است یا تعریف های کهنه شده از انسان و خدا را تجدید نظر خواهد کرد و یا اینکه به دنبال تعریف های جدید خواهد بود. کرنودل


نمایش های بکت بیش از دیگر آثار ابزورد فاقد پی رنگ هستند. چند صدایی بودن نمایش به جای بسط خطی، تماشاگر را با ساختاری سازمان یافته از گزاره ها و تصاویر روبرو می کند، عبارات و تصویرهایی که در یکدیگر نفوذ می کنند و فقط در تمامیتشان است که می توان درکشان کرد، نه اینکه درون مایه هایی متفاوت اما هماهنگ باشند که با تعامل هم زمان ارائه ی معنا کنند.
در انتظار گودو را می توان مهم ترین نماینده تئاتر ابزورد دانست. نمایشنامه 5 شخصیت دارد: ولادیمیر (دی دی) - استراگون (گوگو) - پوتزو - لاکی و پسربچه پیغام رسان. دو پرده این نمایش در مکان و زمان مشابهی اتفاق می افتد. درخت بیدی خشک،روی تلی کنار جاده ای بیرون شهر،دور افتاده و غریب. ولادیمیر و استراگون دو ولگرد هستند که روز را در انتظار گودو به شب می رسانند.

گودو کیست؟ شخصیتی مرموز که هویت و وجودش هرگز فاش نمی شود، با این حال قرار است چیزی را برای ولادیمیر و استراگون به ارمغان آورد. اما این چیز چیست؟ مرگ؟ نجات؟ دلیلی برای بودن؟ ولادیمیر و استراگون خود فراموش کرده اند که چرا در انتظار گودو هستند. استراگون این دلیل را به خاطر نمی آورد و ولادیمیر با شک می گوید شاید یک لطف خواسته ایم، چیزی نامشخص، شاید یک دعا. در واقع استراگون و ولادیمیر منتظر گودو هستند تا با آمدنش جریان زمان را متوقف کند. " امشب شاید تو جاش بخوابیم، یک جای گرم و نرم. شکممان سیر روی پوشال. می ارزد منتظرش باشیم، مگر نه؟" البته این قسمت در متن انگلیسی حذف شده است.

بکت در پاسخ آلن اشنایدر کارگردان اولین اجرای آمریکایی در انتظار گودو درباره شخصیت گودو گفته است: نمی دانم گودو کیست،اگر می دانستم که در نمایشنامه می گفتم. با این حال انگیزه های قوی بسیاری وجود دارد که ما را وسوسه می کند گودو را نمادی از خدا در نظر بگیریم. گودو هرگز خود را نشان نمی دهد،ریش بلند سفیدی دارد(بر اساس صحبت های ولادیمیر) ، پیغام رسانش کودکی چوپان است (اکثر پیامبران شبان گله بوده اند و با این تمثیل شناخته می شوند). پیغام رسان برادر دیگری دارد که گودو به خاطر دلایل نامعلوم با وی بد رفتار است.آیا بکت به هابیل و قائن و ماجرای نپذیرفته شدن هدایای قائن اشاره دارد؟ ولادیمیر و استراگون از گودو هراسان اند و در هر دو پرده هنگامی که تصور می کنند گودو در حال آمدن است هراسان شده و سعی در پنهان کردن خود می کنند. آیا این بخش اشاره به ترسان شدن آدم و حوا و پنهان شدن از خدا دارد؟ هنگامی که پوتزو در پرده اول با اقتدار وارد می شود هر دو ترسیده و وی را با گودو اشتباه می گیرند.
به هر حال گودو چه اشاره به مداخله یک عامل ماورای طبیعی داشته باشد و چه نماینده انسانی اسطوره ای نجات دهنده ی موعود باشد، ماهیت او در درجه دوم اهمیت قرار دارد. موضوع نمایش شخص گودو نیست، بلکه کنش انتظار و معضل زمان به عنوان جنبه ای خاص و اساسی از وضعیت بشری ست. ما در زندگی همیشه منتظر چیزی هستیم و گودو نشانگر غایت انتظار ماست و بس، یک شی، یک حادثه، یک فرد و یا مرگ. همچنین در انتظار است که ما کنش زمان را در ناب ترین و واضح ترین حالت خود تجربه می کنیم.

تعدادی از جملات این نمایشنامه در دیگر آثار بکت نیز وجود دارند که مهم ترین آن، عبارت "نمی دانم آقا" ست که توسط پیغام رسان گودو بیان می شود.این عبارت در مولوی نیز تکرار می شود و شاید صدای آن تبهکاری ست که سال ها پیش بکت را مجروح کرده است. بکت در سال 1937 توسط یک زورگیر در خیابان به شدت مجروح می شود. ضارب پس از گرفتن کیف پول بکت، بی دلیل وی را با چند ضربه ی چاقو مجروح می کند. بکت پس از بهبود با ضارب خود در زاندان ملاقات می کند و از آن تبهکار می پرسد که چرا وی را جاقو زده و او پاسخ می دهد :نمی دانم آقا

با آن که ولادیمیر و استراگون فردیت خود را از دست داده اند،اما می توان میان آن ها تمایزهایی اساسی در بررسی های دقیق تر قائل شد.می توان بر حسب الگوی نمایش های کمدی، ولادیمیر و استراگون را شخصیت های قالبی "مرد جدی و آقای کودن" در نظر گرفت که مکمل یکدیگرند. در تمام تصمیم گیری ها،ولادیمیر نقش نهایی را دارد. این ولادیمیر است که گفتگو ها را آغاز می کند و به پیش می برد،اما استراگون در جواب حرف های بی معنی می زند و گفتگو قطع می شود. این ولادیمیر است که مرتبا متذکر می شود که آن ها باید منتظر گودو بمانند. اوست که از پسرک پیام رسان سوال می پرسد، فکر می کند و سخنانش گاهی چاشنی فلسفه دارد، به نیازهای جسمی خود و استراگون توجه می کند و اوست که از استراگون محافظت می نماید. در عوض استراگون مرتبا به امور معمولی توجه تام دارد.درد پا،مشکل پوتین ها، انتخاب هویج و نه جای شلغم، درخواست پول و استخوان های باقی مانده از پوتزو. می توان نتیجه گرفت استراگون شخصیتی دون مرتبه است و هیچ دل نگرانی دینی و فلسفی ای ندارد. با این حال تمام این تفاسیر تاثیری در رسیدن به نتیجه ( ملاقات با گودو) ندارد، آنان که در جستجوی معنا سخت در تلاشند، زودتر از کسانی که منفعلانه منتظر پیدا شدن معنا هستند به آن دست نمی یابند.

استراگون و ولادیمیر هر دو درگیر محنت هستند. بکت به طور ضمنی به تعریف بعد فلسفی "مسئله رنج" پرداخته و میان وجه درد کشیدن و رنج بردن تمایز قائل شده است.استراگون از ناحیه پا درد می کشد و ولادیمیر بابت مشکلی در دفع ادرار رنج می برد.

حالت خوابیدن استراگون به صورت جنینی،تصویر بازگشت به رحم مادر و گریز از بودن را به تصویر می کشد (بنا به گفته ی گوگنهایم بکت خاطره ی وحشتناکی از زندگی در رحم مادر به یاد داشت. او مدام از این خاطره رنج می کشید و با به یاد آوردن این احساس که در حال خفه شدن بود مدام منقلب می شد) . سپس خوابی که استراگون می بیند و کلمه ای از آن را بیان می کند...سقوط... هبوط به این دنیای بی معنا؟

دو شخصیت دیگر،پوتزو و لاکی بر خلاف استراگون و ولادیمیر، آنتی تز یکدیگرند اما در عین حال از طریق جسمانی و فراجسمانی با یکدیگر در ارتباط و اتصال اند.می توان آن ها را دو قطب متقابل در نظر گرفت.پدر در مقابل پسر، مادر در مقابل فرزند (طناب به منزله بند ناف)، ارباب در مقابل برده، دلقک سیرک در مقابل حیوان تربیت شده ( پوتزو وسایل سیرک شامل شلاق،چهارپایه،طناب و ... را در اختیار دارد، ورود آن ها مانند شروع یک نمایش مضحک سیرک است) و یا بر اساس نظریه فروید خود در مقابل نهاد.

استراگون و ولادیمیر به وضوح برتر از پوتزو و لاکی هستند. نه به خاطر باورشان به گودو، بلکه چون به اندازه آن دو ساده لوح نیستند.آن ها به کنش،ثروت یا عقل اعتقادی ندارند. آنان آگاهند که همه آنچه در زندگی انجام می دهیم در مقابل کنش ذاتا توهم زمان، هیچ است. آگاهند که خودکشی می تواند بهترین راه حل باشد، بنابراین آن ها به لاکی و پوتزو برتری دارند چون کمتر خودمحورند و کمتر از آنان توهم دارند. اوا متمن،روانشناس یونگی بر این باور است که کارکرد گودو این است که وابستگان به خودش را ناهشیار نگه دارد. از این دیدگاه امید و عادت به امیدواری که بعد از همه این ها ممکن است گودو بیاید آخرین توهمی است که ولادیمیر و استراگون را از مواجهه با خودشان و موقعیت انسان باز می دارد. در لحظه آخر پیش از هوشیاری که چیزی نمانده ولادیمیر بفهمد در رویا بوده است و باید بیدار شود و با دنیا - همانطور که هست - روبرو شود، پیغام رسان گودو می رسد و دوباره او را به انفعال توهم می کشاند. بکت در مقاله ای در ارتباط با پروست،به طور ضمنی به این جنبه از در انتظار گودو یعنی "عادت امید داشتن" بیان می کند : عادت زنجیری است که سگ را به استفراغش می بندد، نفس کشیدن عادت است. زندگی عادت است یا ترجیحا توالی عادت هاست جون فرد در اثر تغییر پی در پی،توالی فرد هاست. پس عادت نام میثاق های بی شماری ست میان بی شمار سوژه که مجموعا فرد را می سازد و بی شمار ابژه وابسته شان. دوره های گذار که سازگاری های پی در پی فرد را از هم جدا می کند نمایانگر نواحی پر مخاطره ای در زندگی فرد است. پر خطر، بی ثبات، پر درد، پر راز و خلاق، وقتی لحظه ای رنج هستی جای ملال هستی را می گیرد.

  

گسنر در رساله ای خود درباره بکت عنوان می کند که در این اثر چهار شخصیت نمایش در مجموع 45 بار از وضعیت قائم که نماد شان انسانی ست خارج می شوند.
شروع نمایشنامه در هر دو پرده با این عبارت است: کاری نمی شود کرد.این جمله به صورت های مختلف و در موقعیت های گوناگون در نمایش تکرار می شود و فضای کلی نمایش را مشخص می کند.قرار نیست در این نمایش کاری انجام شود و اتفاقی رخ دهد. ولادیمیر و استراگون هیچ کاری نمی کنند.در واقع آنان بی عملی را کم خطر ترین عمل ممکن یافته اند.

مضمون دو دزد بر روی صلیب مضمون عدم قطعیت در امید به رستگاری و بخشوده شدن است، چیزی که بر تمام نمایش سایه افکنده است. هنگامی که از بکت در ارتباط با مضمون در انتظار گودو سوال شد وی چنین پاسخ داد: در نوشته های آگوستین قدیس جمله شگفت انگیزی هست، کاش لاتین آن را به یاد داشتم. به زبان لاتین حتی از زبان انگلیسی زیباتر است. " ناامید نباشید،یکی از دو دزد رستگار شد. مطمئن نباشید، یکی از دو دزد به لعنت ابدی گرفتار شد."

کاربرد نماد های مسیحی در نمایشنامه واضح است. کتک خوردن استراگون و خوابیدن در نهر یادآور مثل سامری نیکو* در عهد جدید است،با این تفاوت که دیگر نجات دهنده ای به داد استراگون نمی رسد. دو ولگرد در صحنه و تلی که بر آن درختی نیمه خشک قرار دارد و در حاشیه دورافتاده قرار گرفته است، می تواند یادآور وقایع جمعه الصلیب باشد (تلی بیرن از شهر = تپه جلجتا، دو ولگرد = دو دزد، چوب = صلیب، نماد رستگاری در بهار).
ولادیمیر به آمدن گودو در آن شنبه موعود اشاره می کند.آیا امروز شنبه است؟ آیا این همان شنبه مابین جمعه الصلیب ** و یکشنبه رستاخیز است؟آن فضای خالی میان تاریخ؟ شنبه ای که با یاس، ترس حواریون، سکوت و غیبت خدا و انتظار همراه بود؟ بر خلاف کتاب مقدس در پایان این نمایش، تاریخ در همان شنبه ی سکون می ماند و هیچ یکشنبه رستگاری و قیامی در کار نیست.
ولادیمیر و استراگون در حین مرور خاطرات،به افتادن در رودخانه و غرق شدن استراگون اشاره می کنند.این را نیز می توان اشاره ای به تعمید آب و تولد تازه در نظر گرفت. به کار بردن نام هابیل و قائن در نمایش،علاوه بر ارزش نمادین، نشان از جهان شمول بودن شخصیت های نمایش دارد.
از میان تکنیک های خاصی که بکت در این نمایشنامه به کار گرفته است می توان به آشفته اندیشی زمان و مکان و مبتذل نشان دادن احساسات آدمی اشاره کرد(ولادیمیر و استراگون یکدگیر را در آغوش می گیرند،اما فورا به خاطر بوی سیر از یکدیگر فاصله می گیرند).

در انتظار گودو مانند دیگر آثار ابزورد،ساختاری دورانی دارد. یکی بودن زمان و مکان در هر دو پرده،تکرار ریتمیک وقایع و تکرار شعر در ابتدای پرده دوم نشان از تسلسل باطل وقایع دارد. از شروع و پایان نمایشنامه مشخص است که تمام این وقایع با تفاوت اندکی در جزئیات،بارها و بارها تکرار شده و تکرار خواهند شد.بکت در این اثر یگانه نقطه قوت انسان نوین را به تصویر کشده است : انتظار!در انتظار...

* - مثل سامری نیکو: روزي يكي از معلمين شريعت آمد و از راه امتحان از او پرسيد: «اي استاد، چه بايد بكنم تا وارث حيات جاودان شوم؟» عيسي به او فرمود: «در تورات چه نوشته شده؟ آن را چطور تفسير مي کني؟» او جواب داد: «خداي خود را با تمام دل و تمام جان و تمام قدرت و تمام ذهن خود دوست بدار و همسايه ات را مانند جان خود دوست بدار.» عيسي فرمود: «درست جواب دادي. اين كار را بكن كه حيات خواهي داشت.» اما او براي اينكه نشان دهد آدم بي غرضي است به عيسي گفت: «همسايه من كيست؟» عيسي چنين پاسخ داد: «مردي كه از اورشليم به اريحا مي رفت، به دست راهزنان افتاد. راهزنان او را لخت كردند و كتک زدند و به حال نيم مرده انداختند و رفتند. اتفاقا كاهني از همان راه مي گذشت، امّا وقتي او را ديد از طرف ديگر جاده رد شد. همچنين يک لاوي به آن محل رسيد و وقتي او را ديد از طرف ديگر عبور كرد. پس از آن يک مسافر سامري به او رسيد و وقتي او را ديد، دلش به حال او سوخت. نزد او رفت، زخمهايش را با شراب شست و بر آنها روغن ماليد و بست. بعد او را برداشته، سوار چهارپاي خود كرد و به كاروانسرايي برد و در آنجا از او پرستاري كرد. روز بعد دو سکه نقره درآورد و به صاحب كاروانسرا داد و گفت: 'از او مواظبت كن و اگر بيشتر از اين خرج كردي، وقتي برگردم به تو مي دهم.' به عقيده تو کدام يک از اين سه نفر همسايه آن مردي كه به دست دزدان افتاد به حساب مي آيد؟» جواب داد: «آن کسي که به او ترحم كرد.» عيسي فرمود: «برو مثل او رفتار كن.» لوقا 10 : 25 - 37

** - جمعه ای که مسیح به صلیب کشیده شد

“We do [Brecht] when we want Fantasy. When we want Realism, we do Waiting for Godot.”
Jan Kott

n  n
(En Attendant Godot, Paris, 1953)
n  n
(Vladimir and Estragon)
n  n
(Pozzo, Estragon, Vladimir and Lucky)

“Who is Godot? I do not know who Godot is”
Beckett’s letter of 1952

Just suppose, had it been this setting: two New York stockbrokers, busily trading shares, in a room with blips all over, and screens and charts, and all the communication apparatus around, which facilitates contact with clients spread all over the globe. They’re about profit and trading. They’re about making money. So they’re busy. They got a purpose. They either loose or gain money. Preferably, the last option.

And yet, Beckett chose this setting: one where “nothing happens”. Indeed, from the very start to the very end of the play, two miserably-looking tramps discuss bible quotes and other memories ,… and wait. Though other characters will show up, all boils down to those two: Vladimir and Estragon ,….who are waiting for Godot.

It’s a long wait. And Godot never shows up.

Those two are hungry (though they suggest they have turnips,… or little carrots in their pockets) and, nevertheless, they can hardly tell who Godot is.

The set will tell you nothing about spatial-temporal coordinates, save a (dead?) leafless tree. Is it a willow? They know they’ll have to wait “by the tree”.

Until Pozzo (he looks finely dressed up) shows up with his human "mule": Lucky. Pozzo speaks in a sort of master-to-slave way when addressing Lucky: the old one who carries Pozzo’s luggage all the time, no matter what. And yet, later on, the “slave” will show he, too, “can think”; and in what a way!! You’ll get surprised. “Time will tell”, “time will tell” , would repeat Lucky. But, without his hat, he collapses.

Pozzo would have liked to meet Godot, though he can hardly pronounce it, correctly.

Hats say a lot in the play. I mean, their handling. Estragon confers often with his Chaplin-hat. Lucky without hat is devoided of speech.

Those two (Lucky and Pozzo) will leave and finally a boy will show up with good news: Godot will show up tomorrow; so Vladimir and Estragon will have to keep waiting.

Night had arrived. Yet, the wretched couple decides to leave the scene. Maybe with a slight change in mindset: “better off alone”… “each for himself”…"nothing is certain”. However, they keep sitting.

Well, I’ve listened actor Ian Mc Kellen commenting on the play: “they’re survivors” and “it’s very real”. The actor hinted at the existential side of the play.

I reckon it’s a funny play, though very, very much absurd. It points to, no doubt, some French influence in the names chosen, obviously due to the presence of Beckett in France, in WWII. Beckett, a member of the resistance; no big deal, yet, suggested the author, regarding his activities.

We’re all waiting, in a certain way. It’s a fact …what for??? Maybe nobody knows exactly what.


Unless you’re a trader…

n  n